ขอบคุณภาพจาก : //art-emo.blogspot.com

เพิ่งเดินกลับจากสำนักทะเบียน.. หลังจากจ่ายค่าเทอม..ด้วยแบงค์พันปึกหนาของแม่.. นี่ฉันต้องทำแบบนี้อีกนานเท่าไร ฉันหวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ใช้เงินก้อนของแม่.. มันปวดใจที่แบกรับภาระหน้าที่ไว้.. และทรมานใจเมื่อตระหนักว่าเรา..ยังคงไม่ได้เปลี่ยนแปลง..

เราเป็นเรา.. การศึกษาไม่ได้ทำให้เราเปลี่ยนแปลงไป.. จริงอยู่.. มันเป็นแบบทดสอบชั้นเยี่ยม ให้เราไขว่คว้าในสิ่งที่ไม่เคยได้มา.. แต่จะมีประโยชน์อะไรหรือ? ในเมื่อกระดาษแผ่นเดียวนั้น ทำให้เราเสียน้ำตา สูญเสียแรงใจไปมากมายขนาดนี้.. อยากจะเลิก ท้อ พอแล้ว ครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะว่าเราไม่มีความสุข..

แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ..

ทำไม.. ทำไม..?? เราได้แต่ถามตัวเองว่าทำไม..

นานมาแล้ว เราสอบแล็ปหิน สรุปว่าเราได้คะแนนสูงสุด เพื่อนคนหนึ่งบอกว่า "มาเรียนจีออทำไม ไปเรียนธรณีสิ" .. จากคำพูดพื้นๆ นั้น ตอนนี้เราถึงมาอยู่ตรงนี้..เราทำ.. เพื่ออะไรกันแน่?.. ใช่ สำหรับเรามันเคยท้าทาย แต่ตอนนี้ปราการด่านนั้นเป็นกำแพงสูงสุดเอื้อม เพราะว่าเรา..ขาดอะไรที่จำเป็นต่อที่นี่..มากมาย.. ต่อให้ทดแทนด้วยความอุตสาหะแค่ไหน แต่อย่างไร พรสวรรค์ก็คือพรสวรรค์..

หรือบางที.. เราแค่อาจจะมาผิดทาง คิดแบบนี้ครั้งแล้วครั้งเล่านะ แต่ก็หันหลังกลับไม่ได้.. บอกได้เลยว่าตรงนี้..หนาวเย็นจับขั้วหัวใจ..

เมื่อคืน..รู้สึกเจ็บปวดแบบไม่เคยเป็นมาก่อน.. คำปรามาสจากใครบางคน ทำให้นึกย้อนมาจนวันนี้เราทำอะไรผิดไปบ้าง.. พยายามลอยตัวจากความรู้สึกแย่ๆ แต่ในที่สุด มันก็ทำร้ายเราจนได้.. ขณะนั้น..เรากลับไปยังสถานที่แห่งหนึ่งที่เราจากมา แต่ให้พูดอีกที.. ที่แห่งนั้นเองต่างหากที่จากเราไป..

ฝากเพลงนี้ไว้ทิ้งท้าย.. แปลกดีที่บางครั้ง ความเจ็บปวดของวันวาน กลายมาเป็นแรงใจของวันหนึ่งที่เราบอบช้ำกับชีวิต.. แต่อาจเป็นเพราะว่า จุดยืนของเราอยู่กันบนคนละเส้นขนาน.. ความทุกข์ของเรา จึงไม่เป็นความทุกข์ของนาย.. ถึงจะนานแล้ว.. ก็คงจะต้องบอกว่า "ขอบใจนะ" และเราเสียใจ..ที่เราไม่ใช่คนแบบที่นายหวังไว้ว่าจะเป็น.. พอนึกขึ้นได้..และกลับไปสัมผัสความเสียใจของวันวาน.. นึกย้อนไป..สี่ปีแล้วนะ.. แต่เรายังไม่ลืมเลย..  ถึงมันจะเบาบางลงมากแล้ว.. หวังว่าอีกไม่นานมันจะจากไป..

ความทรงจำที่ในวันหนึ่งเราต้องลืม...

ปล. ก็แค่พักครึ่งทางน่า.. เดี๋ยวก็เดินต่อ.. เดินช้าๆ จะได้ไม่ตกทาง.. ฮ่ะๆๆ :))