พรุ่งนี้เอาไงดีหนอชีวิตเรา   คิดถึงเขา อยากไปหาเขา 

แต่เขาจะอยากให้เราไปหารึเปล่าก็ไม่รู้อีก  มันมากเกินงามไปป่าวเนี่ย  งานก็เยอะจนล้นมือยังจะมีช่องว่างให้คิดถึงกันได้สิน่า   แล้วจะยังไงดีล่ะ 

ไม่รู้ตอนนี้เขาอยู่ไหน  อยู่กับใครก็ไม่รู้ ไม่กล้าถามกลัวคำตอบ  คุยกันก็ไม่เห็นว่าเขาจะถามถึงจะพูดถึง 

การคิดถึงและอยากเจอ มันทรมานแบบนี้เองเหรอ  

ไม่น่าเลยนะ  เก็บใส่ลิ้นชักไปเหมือนเดิมดีกว่าไหม 

๑ปีที่ผ่านแค่คิดถึงก็สุขใจไม่ดิ้นรนไม่ทรมานมากขนาดนี้  ใครจะไปรู้ว่าโชคชะตาจะพาให้เจอกันอีก  ควรต้องทำตัวให้ยุ่งมากกว่านี้ เก็บเขาไว้เป็นแค่ความคิดถึงในใจเหมือนเดิมดีกว่า อย่าได้รู้สึกไปมากกว่านี้เลย 

เรามันไม่มีสิทธิ!