ไดอารี่หน้าแรก ของปีใหม่2555
เริ่มต้นวันแรกของปี
เหมือนนอนไม่ค่อยหลับ เรียกว่าไม่ได้นอนเลยจะถูกกว่า
วันฟ้าหม่นๆในใจฉัน กำลังตั้งเค้าอีกล่ะ จิตใจโหวงเหวง
คืนเป็นอย่างงี้ต่อไปแย่แน่เลยฉัน
จะทำยังไงฉันถึงจะเลิกเฝ้ารอสักที
ยังทุกข์กับการเฝ้ารอไม่พออีกหรือ?..
ถามตัวเองเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ในวันนี้
แต่ที่รู้มากที่สุดวันนี้ ความรู้สึกฉันมันแย่ ถึงแย่มากที่สุด
รักคนที่มีตัวตน..ทำไมฉันจึงรู้สึกตัวเองเศร้าและน่าสงสารขนาดนี้
ฉันกำลังอยู่กับความจริงแล้วนะ ทำไมใจฉันเศร้าโหวงเหวง จนอยากจะน้ำตาไหล
ปีก่อนๆ ฉันเฝ้าหวนหาความทรงจำที่ไม่มีจุดหมายปลายทาง
ตื่นขึ้นมา อยากมากก็แค่คิดถึง แล้วยิ้มกับมันสักครู่ และก็ดำเนินชีวิตต่อไปได้
แต่...ปีนี้ เพียงวันแรก
ฉันรู้สึกแย่ๆๆๆๆๆๆๆ อยากบอกไม่ถูก
เหมือนรอ รออะไรสักอย่างที่เป็นกำลังใจให้ฉันสดชื่น
ฉันมองเห็นความสดชื่นนั้นตรงหน้า แต่..ฉันก้าวไปหามันไม่ได้!!
ฉันไม่สมควรเชื่อคำพูดของใครบางคนจริงๆ
ฉันจะไม่มีวันให้อภัยความใจอ่อน และความเหลวไหลของฉันอีกแล้ว
ฉันจะไม่มีวันให้อภัยหยาดน้ำใสๆที่ไหลรินให้เขาอีกแล้ว
สูดลมหายใจลึกๆ แม้ในใจจะสั่นไหวแอบได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของตัวเอง
ยิ้มเข้าไว้ ยิ้มเหมือนตอนที่ต้องออกไปสวมหน้ากากข้างนอก
การทำให้ชาชินเข้าไว้ หัวใจเราจะได้แข็งแรง
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
