Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหละ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 7 หน้า 4

Group Blog

ธันวาคม 2564

20 ธันวาคม 2564

หนูนี่แหละ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 7 หน้า 4

All Blog

หนูนี่แหละ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 7 หน้า 4

เปิ้ลคว้ามือเธอไว้ไม่ทัน ทั้งตกใจมองหาคนางค์เบื้องล่างแต่ก็เงียบ

เขาคิดว่าหรือเธอจะหัวกระแทกหินจนตายไปแล้ว

พลินร่างบอบบางก็ทะยานออกมาจากม่านน้ำตก

“คนางค์ คนางค์ แกเป็นอะไรไหม?”

“ฮ้าๆๆๆ”

เสียงหัวเราะของคนางค์ดังก้อง

“คนางค์ ทำ ไม ทำ ไม แก ลอยได้”

“ฮ้าๆๆๆ”

คนางค์เอาแต่หัวเราะ

คนางค์นั่งอยู่ที่คอมังกรขาวตัวใหญ่ แต่เปิ้ลเห็นเพียงเธอนั่งอยู่ในอากาศ

“ก็มังกรนี่ไง แกคงมองไม่เห็นสินะ มังกรที่เป็นเทพรักษาของฉัน ท่านจะคอยปกปักรักษาฉันในยามมีภัยไงล่ะ”

คนางค์

“ฮืม จับไว้ดีๆ ล่ะ ข้าจะพาเจ้าขึ้นฟ้า”

“อ้า”

คนางค์แทบจะหงายหลังรีบกอดคอมังกรไว้ ร่างเธอลอยระลิ่วขึ้นฟ้าไป

เปิ้ลได้แต่อ้าปากค้าง นี่มันเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นเหรอ เรื่องเหนือธรรมชาติเกินจริงที่เขาไม่เคยเชื่อได้ เขาได้เห็นกับตาแล้ว มันเป็นความฝันหรือความจริงกันแน่

“คนางค์”

เขาเรียกคนางค์แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ยิน ร่างล่องลอยไปในท้องฟ้าเบื้องบน

เสียงหัวเราะของคนางค์ดังก้อง

“นี่หนูไม่ได้ฝันไปใช่ไหม หนูเหาะได้จริงๆ ด้วย”

เธอกอดมังกรไว้แน่น

“แต่หนูกลัวความสูงนะ”

“งั้นรึ”

มังกรหัวเราะอย่างได้ใจ ก่อนจะพุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็วแล้วดิ่งลงมาข้างล่าง

“อ้า!!!!”

จากที่เคยหัวเราะก็ร้องหลับตาแทบขาดใจแทน

เปิ้ลมองอย่างเห็นห่วงเพราะเห็นเธอบินล่อนไปมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้กลั่นแกล้งนายอย่างสนุกดีแล้ว มังกรก็ลงพื้นอย่างนุ่มนวลต่อหน้าเปิ้ล

คนางค์หายใจระรัวอย่างตื่นเต้นตกใจ กระโดดลงจากหลังรีบเข้าไปกอดเปิ้ล

“ไม่ไหวแล้ว ขาสั่นไปหมดเลยแก”

เปิ้ลกอดเธอปลอบขวัญ

“ทำไมเทพรักษาแก ต้องพาขึ้นไปสูงขนาดนั้น เขาไม่รู้หรือไง ว่าแกกลัวความสูง”

เปิ้ลต่อว่า แม้เขามองไม่เห็นแต่สีหน้าท่าทางเขาบ่งบอกว่าไม่พอใจกับการกระทำเช่นนี้

“แบบนี้มันอันตรายมากกว่าการปกปักรักษาอีก”

มังกรจ้องมองเขาตอบอย่างไม่พอใจเช่นกันที่คนางค์หนีไปซบอกเปิ้ลแทน ทั้งที่ตัวเองเป็นเหตุแท้ๆ

ขณะที่บรรยากาศหวาดประหวั่นที่เกิดขึ้น ลมที่เกิดจากการหมุนตัวอย่างรวดเร็วของมังกรได้ลอยสูงขึ้นจนเกิดเมฆฝนมา

เทพพิรุณเลยอยากแกล้งเทพมังกร ก่อมวลน้ำแล้วหยุดลงมาเป็นฝน ยังไม่พอแก่ใจเหล่าเทพแค่นั้น เทพสายฟ้ายังมาช่วยผสมโรงร้องก้องนภาอย่างคึกคัก

เทพมังกรแลมองอย่างขัดใจนัก จะว่าไปแล้ว เมื่อกาลเก่านั้น ด้วยเทพมังกร เป็นลูกโอ๋สุดรักของเทพเทวะ มิแปลกใจดอกที่ยังมีเทพชั้นล่างที่ยังมิสลัดความอิจฉาได้มักจะกลั่นแกล้งเมื่อได้โอกาส

เปิ้ลรีบพาคนางค์หลบเข้าโขดหินที่ยื่นยาวออกมาราวถ้ำเล็กๆ คนางค์วิ่งเอากระเป๋ามาเพื่อหาผ้าห่ม

“หนาวแน่เรา”

เปิ้ลเอ่ยมองร่างสั่นเทาของคนางค์

เทพมังกรลอยตามเข้ามา คนางค์มองเขาอย่างหวาดกลัว

“เอาล่ะเจ้ามนุษย์น้อย อย่ามัวแต่ขุ่นใจให้ข้าเลย ข้ามิรู้ว่าเจ้ากลัวขนาดนั้น ข้ามิจงใจจะทำร้ายเจ้า”

คนางค์ยื่นผ้าห่มให้เปิ้ลแล้วคลุมตัวเองอีกผืน ไม่กล้าแม้จะมองมังกร

ราวน้ำเย็นราดบนตัวเทพผู้ยิ่งใหญ่เมื่อเห็นกิริยาเช่นนั้น พลันเหล่าพิรุณแลสายฟ้ายิ่งสาแก่ใจ

พัดโหมลมแรงขึ้นเข้าไปใหญ่ ทั้งเสียงร้องดังก้องปฐพี ยิ่งสร้างความขุ่นใจแก่มังกรเทพผู้ใหญ่

“ฟ้าร้องซะดังเลยแก”

เปิ้ลพูด หาโขดหินลงนั่ง

“หือ เราจะได้กลับบ้านตอนไหนกันล่ะ”

คนางค์ตอบ

“ถ้ามีไฟผิงก็ดีนะแก”

เปิ้ลเอ่ย

“คนางค์”

เทพมังกรเรียก

เธอค่อยๆ หันไปมอง มังกรเดินเข้ามาช้าๆ

“อย่าเข้ามานะ”

เธอออกคำสั่งอย่างรวดเร็ว ด้วยหวาดกลัวมังกรจะเข้ามาหาเธอ
สิ้นเสียงนายสั่งราวกับมีหมุดตึงเขาไว้กับที่

“เจ้าหวาดกลัวข้างั้นรึ”

“ใช่ หนูกลัว”

คำตอบของนายราวหอกราวดาบฟาดฟันใส่กายให้เจ็บปวด
เทพมังกรแม้ไม่เข้าใจความรู้สึกอะไรนั่น ทำไมเขาทนเห็น

คนางค์ตัวสั่นเทาอย่างเหน็บหนาวไม่ได้

มังกรนั่งลง ขดตัวเป็นวง

“มาเถิด ข้ามิทำอันใดเยี่ยงนั้นอีกแล้ว เจ้าเป็นนายของข้า ข้ามีหน้าที่ปกปักรักษาเจ้า ข้าแค่อยากให้เจ้าได้ชมท้องนภาสูงเทียมเมฆ เช่น ใน ฝ...”

มังกรหยุดเอ่ย เพราะคิดว่าต่อให้พูดไปคนางค์อาจจะไม่เข้าใจ

“ข้าแค่อยากให้เจ้าสนุก มิคิดว่าเจ้าจะหวาดกล้วความสูงเช่นนั้น หากเจ้าเป็นนก เจ้าคงมิกล้วท้องนภาดอก แต่นี่เจ้ามิใช่นก ย่อมหวาดกลัวเป็นธรรมดา แต่ข้ามิปล่อยมือเจ้าให้ล่วงหล่นโดยเด็ดขาด มาเถิด ข้ามิอาจทนเห็นเจ้าหนาวสั่น ตัวข้านั้นเป็นอาภรณ์ของเจ้า ให้ข้าได้กกกอดเจ้าคลายหนาวเถิด การเห็นเข้าเจ็บปวดใจ ข้ายิ่งเจ็บปวดใจกว่า”

“มาเถอะนะ..”

เขาทำเสียงอ้อนวอน

คนางค์มองอย่างระวัง แต่เมื่อเห็นมังกรเตรียมท่ารอเต็มที่แล้ว ก็ลุกขึ้นค่อยๆ เดินเข้าไปหา

“แกจะไปไหน”

เปิ้ลถาม

คนางค์นั่งลงที่วงขดของมังกรความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั้งกาย

“ตรงนี้อุ่น”

เธอบอกเปิ้ล

เปิ้ลมองไม่เห็นมังกรทำหน้าสงสัย ทำท่าจะเดินเข้าไปหาคนางค์ แต่ก็โดนหางมังกรตวัดพันไปลงไปนอนกับพื้น

“โอ้ย..อะไร”

เปิ้ลมองไม่เห็นแต่ก็ให้รู้สึกว่ามีอะไรมาพันตัว จนเขาขยับไม่ได้ แต่ก็รับรู้ถึงความร้อนจากกายรูปร่างเป็นท่อนคล้ายงู

“อะไร นี่อะไรพันฉันอยู่”

เขาพยายามดิ้น

“นั่นหางมังกร แกไม่ต้องดิ้นหรอก”

คนางค์บอกเขา

“หางมังกรเหรอ”

เปิ้ลรับรู้ถึงความสัมผัสนั้น แม้มิอาจจะมองเห็น ทำเอาเขาขนลุกทันที

คนางค์ยิ้มก่อนจะซบหัวลงที่หัวมังกรที่คลอเคลียคอมังกร คว้าหนวดมังกรมาพันมือเล่น จนเผลอหลับไป

ผ่านไปนานเท่าใดไม่รู้ได้ คนางค์รู้สึกตัวตื่น มองไปรอบกายเริ่มมืด

“อือ..”

คนางค์มองหาเปิ้ล

“เปิ้ล เปิ้ล”

เธอร้องเรียกเพื่อนซี้

“คนางค์”

เปิ้ลรู้สึกตัวก็ตกใจด้วยเพราะมองไปรอบกายมืดเสียแล้ว

“ทำไมท่านไม่ปลุกพวกเราคะ ทวดไม่ให้เราออกนอกบ้านตอนกลางคืนนะคะ”

คนางค์หันไปต่อว่ามังกร

“ข้ามิอยากปลุกเจ้า เห็นเจ้าหลับสบาย”

“เปิ้ลเรากลับกันเถอะ”

คนางค์เรียกหาเปิ้ล

“มืดขนาดนี้เราจะเดินกันยังไงล่ะ?”

พลันลูกไฟดวงน้อยพุ่งออกมาจากปากมังกร ลอยนำทางทั้งคู่ คนางค์ยิ้มหันไปหาเปิ้ล

“ไปกันเถอะ”

ทั้งสองเลยรีบลงจากเขาทันที

โดยไม่รู้ว่ารอบกายนั้นมีสายตาหลายคู่จับจ้องจากความมืดอยู่ห่างๆ

ทั้งสองมาถึงบ้าน น้ากำลังนั่งรออย่างเป็นห่วง

“ขอโทษค่ะน้า พวกเราติดฝน”

“ฝนตกเหรอ ที่นี้ไม่มีฝนเลยนะ”

น้าฟูเอ่ยอย่างประหลาดใจ

“ห๊า”

เปิ้ลและคนางค์มองหน้ากันอย่างงงัน

Create Date : 20 ธันวาคม 2564
Last Update : 20 ธันวาคม 2564 15:42:06 น.
Counter : 666 Pageviews.

1 comments