Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 4 หน้า 2

Group Blog

พฤศจิกายน 2564

2 พฤศจิกายน 2564

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 4 หน้า 2

All Blog

หนูนี่แหล่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 4 หน้า 2

หลังอาหารเย็น หลังจากช่วยน้าล้างจานเสร็จแล้ว คนางค์ออกมารวมกลุ่มเด็กๆ และน้าเขย และ เปิ้ลที่นั่งคุยกับทวดที่โถงบ้าน

“ทวดช่วยเล่าตำนวนหมู่บ้านให้เหลนๆ ฟังหน่อยสิขอรับ”

น้าเขยเอ่ยนำ

ป้องกับโปรดมานั่งข้างๆ ตา โปรดนอนดูดขวดนมหนุนตักตา

เปิ้ลนั่งลงตรงข้าม คนางค์เดินมานั้งข้างๆ เขา น้าฟู ยกน้ำชามาให้ทวด และคนอื่นๆ และมีผลไม้ สำหรับทาน

“ก่อนนอนแปลงฟันด้วยนะ”

เปิ้ลหันมาบอกคนางค์ ที่หยิบเอาแก้วมังกรมากิน

“รู้แล้วล่ะน่า”

เธอตอบเขา

ทวดมองแล้วยิ้มให้ทั้งสอง เมื่อเทพมงกรขยับมานั่งลงระหว่างเปิ้ลและคนางค์

“กินสิ”

คนางค์วางแก้วมังกรใส่จานเล็กๆ แล้วพูดออกมา
เปิ้ลหันมามองว่าเธอบอกใคร และก็ไม่สนใจ เพราะทวดกำลังจะเริ่มเล่าเรื่องตำนานแล้ว

“หมู่บ้านหิมาลัย มีความหมาย หิมะ และ มาลัย เมื่อมารวมกันแล้ว จึงหมายถึง หมู่บ้านที่มีมาลัยขาวล้อมรอบดุจหิมะ ว่ากันว่า หมู่บ้านของเรานั้น เกิดมาหลายร้อยปีแล้ว โดยมีกลุ่มคนอพยพมาจากดินแดนทางเหนือเนื่องจากสงครามแบ่งดินแดน เมื่อมาถึงภูเขาลูกนี้ เชื่อกันว่าเป็นดินแดนแบ่งเขตระหว่าง ประตูภูติพราย และประตูเทพ “

เสียงทวดเล่าเนิบๆ ราวนิทาน

เปิ้ลกับคนางค์ถึงจะโดนทวดเล่ากึ่งอำมาแล้วในตอนกลางวันแต่ก็นั่งฟังอย่างตั้งใจ

“หมู่บ้านหิมาลัย เมื่อมองมาจากตีนเขาแล้วเหมือนทางขึ้นสู่ประตูเทพ โดยมีวิหารเทพที่อยู่สูงขึ้นไปอีก 5 กิโล ที่เราได้ผ่านมาเมื่อตอนกลางวันนั้นเอง เส้นทางสู่วิหารเทพนั้น มีสองเส้นทาง จากด้านล่างของหมู่บ้านอื่นๆ และจากหมู่บ้านหิมาลัยเอง หมู่บ้านที่ตีนเขาจึงพาลคิดไปว่า หมู่บ้านหิมาลัยนั้น อยู่ผ่านประตูเทพเข้ามาแล้วนั่นเอง แต่ที่จริงหากมองจากเบื้องล่าง เส้นทางอันคดเลี้ยวและหลอกตา วิหารเทพนั้นอยู่สูงขึ้นไปอีก 5 กิโล ถ้ามองจากเบื้องล่างขึ้นมานั้น เส้นทางที่วงกลมนี้ราวกับมาลัย ชาวบ้านจากเบื้องล่างนั้น เคยเล่ามา ว่าในเทศกาลการไหว้เจ้า เข้านา และในฤดูหนาว พวกเขาเห็นแสงเรืองรองในค่ำคืนราวกับวงของมาลัย ที่ถวายให้แก่เทพเจ้า”

“คนในหุบเขานี้ มีความเชื่อและศรัทธา เรื่องเทพเจ้า ที่จะนำความสุข และปัดป้องภัยให้กับพวกเขา และช่วยเหลือหายาวิเศษในการรักษาโรคภัยทั้งหลาย ซึ่งสิ่งเหล่านั้นต่างกระทำผ่านร่างทรงเทพ”

ทุกคนต่างนิ่งเงียบไม่ไหวติง เด็กน้อย 2 คนหลับไปแล้ว คนางค์หยุดกินผลไม้ ตั้งใจฟังทวดเล่าต่อ

“เรื่องเล่าขานต่อๆ กันมาของหมู่บ้าน เราได้รับพรจากเทพเจ้าให้สามารถสื่อสารถึงเทพได้ เมื่อเทพต้องการส่งสารมายังมนุษย์ท่านจะมาประทับร่างทรง และเมื่อใดที่มนุษย์ต้องการสื่อสารถึงท่านเทพก็จะบอกกล่าวผ่านร่างทรงเช่นกัน”

เปิ้ลไม่เคยได้ยินเรื่องราวเหล่านี้มาก่อยเลยในชีวิต

“จากรุ่นสู่รุ่น ตระกูลที่เคยเป็นร่างทรงของเทพก็จะได้รับสืบทอดประเพณีการบูชาเทพไว้ แต่น่าเสียดาย.....ที่อาจจะหมดไปในรุ่นของทวด”

“ทำไมล่ะคะ”

คนางค์ถามอย่างตกใจ

“ก็เพราะว่าไม่มีผู้สืบทอดสัญญาจากเทพแล้วน่ะสิ”

“สัญญา ก็....”

คนางค์หันมามองมังกรที่นอนหมอบข้างเธอ

ทวดเหมือนจะเข้าใจว่าเธอสงสัย

“ในตระกูลของเรานั้น แต่ละรุ่นจะมีร่างทรงเทพที่เป็นเพียงผู้หญิงเท่านั้น ก่อนหน้าทวดนั้น ก็มีทวด ของทวด ของทวด จนมาถึงยายของทวด แม่ของทวด แต่หากรุ่นนี้แล้ว มิมีใครที่ดวงจิตสัมผัสกับเทพได้ ท่านเทพก็มิอาจจะทำสัญญาได้”

“เราต้องทำอย่างไรคะ ถึงจะมีจิตสัมผัสกับเทพ”

“จิตสัมผัสกับเทพได้ มีอยู่เพียง 2 สิ่ง ผู้นั้นเกิดมาเพื่อเป็นร่างทรงเทพ หรือผู้นั้นเกิดมาจากดวงจิตเทพที่มิแตกดับไป”

คนางค์งุงงงในสิ่งที่ทวดเอ่ย

“ทวดเป็นเพียงแค่ดวงจิตของมนุษย์ธรรมดา และเพียรฝึกให้จิตเข้าญาณ อาจจะบอกเหลนได้ไม่หมดทุกอย่าง เหลนต้องหาคำตอบด้วยตัวเหลนเอง”

ทวดเอ่ยแค่นั้น

“วันนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน ดึกแล้ว พรุ่งนี้ หมู่บ้านตีนเขามีงาน เราต้องไปร่วมงานด้วย พวกเจ้าพักผ่อนเถิด”

ทวดจิบชาถ้วยเล็กแล้วเรียกฟูมาพาเข้าห้อง ส่วนน้าเขยอุ้มหลานๆ ไปนอน

คนางค์หันมามองหน้าเปิ้ลที่นั่งนิ่ง

“แก เชื่อทวดงั้นเหรอ เมื่อกลางวันทวดก็อำเราไปแล้วนะ”

เปิ้ลเอ่ย

“อีกอย่างทวดอายุมากแล้วก็แค่อยากเล่านิทานให้เราฟัง มันอาจจะเป็นนิทานปรำปราก็ได้”

เขายังพยายามพูดให้คนางค์คิดว่ามันเป็นแค่นิทาน แม้ตัวเขาเองก็หวั่นๆ ว่าเรื่องจริงหรือเปล่า

“เรื่องนั้นเราก็ต้องหาคำตอบเอง”

เธอตอบหันไปมองมังกรที่ใช้หนวดมาสางผมเธอเล่น

“เรามาฝึกงานนะคนางค์ นี่ฉันยังไม่รู้เลยเราจะได้เจอกับงานแบบไหนบ้าง แล้ว ใครต้องเป็นคนทำรายงานฝึกงานให้เรา แกคิดเรื่องนี้จะดีกว่า”

“เออ ถึงเวลานั้น เดี๋ยวฉันทำให้แกเอง”

“มันได้เหรอ”

“ไม่ต้องคิดมาก ไปนอน”

ทั้งสองคลานมาที่ฟูกที่พับไว้เมื่อเช้า ก่อนจะกลางฟูกออกแล้วกางมุ้งคนละหลัง

เมื่อมุดเข้าไปนอนแล้ว คนางค์สวดมนต์อีกรอบ ก่อนจะล้มลงนอน

เปิ้ลนอนไม่ค่อยหลับเพราะอากาศหนาวเหน็บ เขาหันมานอนตะแคลงท้าวคางมองคนางค์ผ่านมุ้ง

“แก ว่าไหม เรายังโชคดีนะ ที่ ที่นี่ยังมีไฟฟ้า แต่น่าจะมี Heater จะดีกว่านี้”

“ฮืม...แกชอบอากาศเย็นไม่ใช่เหรอ”

“ที่นี่มันเกินคำว่าเย็นแล้วแก ดีนะผ้าห่มหนา ไม่งั้น ฉันนอนชักแน่”

“อือออ...”

เสียงคนางค์รับคำ เหมือนกำลังเริ่มจะไปเฝ้าเทพ

น้าฟูออกมาจากห้องทวด มองเด็กสองคนที่เข้ามุ้งนอนไปแล้ว

“น้าปิดไฟให้นะ”

“ครับ ขอบคุณครับ”

เปิ้ลหันมาตอบ

หันไปมองคนางค์ผ่านความมืด

“แกหนาวไหม?”

เปิ้ลยังชวนคุยต่อ

“อ่ะ หือ.....”

คนางค์พลิกตัวหนีตอบไม่เป็นคำ

“แก ให้ฉันนอนข้างๆ ไหม เผื่อจะอุ่นขึ้น”

อีกฝ่ายไม่ตอบแล้ว เปิ้ลห่วงว่าคนางค์จะหนาวเลยเตรียมจะมุดมุ้งไปหา แต่ก็เหมือนโดนอะไรถีบกลับมา

“อะไรน่ะ?”

ถามอย่างงงๆ ก่อนจะล้มลงนอนอีกคน

มังกรนอนคั่นระหว่างเปิ้ลและคนางค์ คนางค์หันมาซุกใกล้ๆ เทพมังกรจึงต้องยกขาพาดเธอไว้ให้เธอเข้ามาซุกที่อกแทน

“ฮ้า อุ่นจัง”

คนางค์คางเบาๆ หลับตานิ่ง

“นี่ข้าต้องเป็นผ้าห่มให้เจ้าด้วยเหรอ?”

ไม่มีใครตอบในยามนี้แล้ว

Create Date : 02 พฤศจิกายน 2564
Last Update : 2 พฤศจิกายน 2564 11:58:34 น.
Counter : 760 Pageviews.

1 comments