Bloggang.com : unitan - หนูนี่แหร่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 10 หน้า 4

Group Blog

กุมภาพันธ์ 2565

14 กุมภาพันธ์ 2565

หนูนี่แหร่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 10 หน้า 4

All Blog

หนูนี่แหร่ะ คือ เทพเจ้า ตอนที่ 10 หน้า 4

คนางค์กับเปิ้ลฝึกงานที่หมู่บ้าน บางวันก็ออกหาสมุนไพรมาทำยา บางวันก็ออกไปดูชาวบ้านที่ป่วย

ขณะเดียวกัน แต่ละหมู่บ้านเริ่มมีคนหายไปอย่างไร้ร่องรอยวันละ คน สองคนทำให้ผู้ใหญ่บ้านแต่ละหมู่บ้านร้อนใจ

ต่างเดินทางมารวมกันและปรึกษาทวดจันทร์หอม นอกจากทวดจันทร์หอมแล้ว

ที่หมู่บ้านธารใต้ยังมีร่างทรงเทพและผู้อ้างว่าเป็นหมอผีซึ่งทั้งสองก็มาด้วยเช่นกัน

ผู้ใหญ่บ้านทั้ง 5 หมู่บ้าน และผู้ช่วย ร่างทรง และหมอผี มากันเต็มบ้าน เปิ้ลเลยชวนคนางค์ออกไปเล่นที่น้ำตก เพราะวันนี้อนามัยหยุด เปิ้ลกับคนางค์นั่งเอาขาแกว่งเล่นในน้ำคุยกันที่โขดหิน

“เขามีอะไรกันหรือเปล่าแก?”

เปิ้ลถามคนางค์อย่างสงสัย

“นั่นสิ แต่ดูท่าทางพวกผู้ใหญ่หน้าเครียดกันมากเลยนะ คงจะเป็นเรื่องของหมู่บ้าน หรือเรื่องมีความอันตรายต่อชาวบ้านทุกหมู่บ้านก็ได้ หรืออาจจะเกี่ยวโยงถึงปีศาจที่เราเจอด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ”

“แต่เรื่องเมื่อคืนก็มีแต่พวกเราที่เห็นปีศาจ พวกเขาจะรู้ได้ยังไง”

“ก็อาจจะมีเรื่องที่พวกเราไม่รู้อีกเยอะ ฉันได้ยินน้าฟูคุยกับทวดเมื่อเช้า ว่ามีคนหายไปจากหมู่บ้าน ทีละคน สองคน อย่างน่าแปลก พวกเขาเลยห้ามเราออกจากบ้านตอนกลางคืนไง หากเกิดอะไรขึ้นกับพวกเรา พวกเขาก็คงหาทางช่วยไม่ได้”

“แต่แกก็มีเทพรักษาอยู่นิ เมื่อคืนก็เป็นท่านที่ช่วยเหลือเรา”

เปิ้ลเอ่ย

แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่เชื่อ แล้วยังไม่ชอบอีกต่างหาก แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจเข้าพวกไปแล้ว

“เรื่องที่เกิดขึ้นมันลึกลับซับซ้อนและน่ากลัว คนางค์เรากลับกรุงเทพกันเถอะ”

เปิ้ลเอ่ยชวนเธอ

เทพมังกรที่นอนอยู่ข้างๆ ผงกหัวขึ้นมามองหน้าคนางค์

“ถ้าหนูกลับบ้าน ท่านก็ต้องอยู่ที่นี่ใช่ไหม”

“ถึงข้าจะเป็นเทพรักษาของเจ้า แต่ที่สถิตข้าคือเขาลูกนี้”

เทพมังกรตอบ

“งั้นท่านก็ไปจากที่นี่ไม่ได้สินะคะ”

“เจ้าก็มาอยู่ที่นี่เสียสิ”

คนางค์มองดวงตาสีแดงนิ่ง

“เรื่องนั้น ..”

เธอคิดอย่างวิตก

มันจะเกิดขึ้นได้อย่างไร พันธะสัญญาแค่ห่างกันก็คงไม่เป็นไร

“แต่ท่านกับหนูอยู่กันคนละที่ก็ได้ใช่ไหมคะ”

“แสดงว่าเจ้าไม่ต้องการจะอยู่ที่นี่”

ความรู้สึกเจ็บแป๊ปเกิดขึ้นภายในใจของท่านเทพ

นี่เราเป็นอะไรไปทำไมจะต้องรู้สึกเจ็บปวดถ้าต้องแยกจากเด็กคนนี้ด้วย

“หนูก็จะมาเยี่ยมท่านบ่อยๆ ก็ได้นิ อย่างน้อยปีล่ะครั้งก็ได้ หรือท่านจะลงไปเยี่ยมหนูก็ได้ ท่านเป็นเทพจะเดินทางไปไหนมาไหนตอนไหน ท่านก็สามารถไปอย่างรวดเร็วอยู่แล้ว”

ดูเหมือนเจ้าไม่เสียใจสักนิดที่ต้องห่างข้าเลย

“เจ้าคงไม่รู้สินะ หากว่านายอยู่ห่างไกลจากเทพรักษา เทพรักษาอาจจะเสียดวงจิตและสลายไปไม่สามารถกลับมาจุติได้อีก”

“หา !! มันมีแบบนี้ด้วยเหรอคะ ท่านเป็นเทพนะ ทำไมถ้าแค่ห่างกันจะต้องตายด้วย”

คนางค์ตกใจ

“เจ้านี้ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย”

มังกรทำเสียงน้อยใจพาดปากลงที่ขาหน้าทั้งสอง

“เอ่อ...”

คนางค์ถึงกับท่าทางหนักใจทันที

พรายน้ำลอยอยู่ห่างๆ ใต้ลม ด้วยเกรงว่าเทพมังกรจะสัมผัสถึงตนได้ แต่ก็หารู้ไม่ว่า เทพมังกรมองผ่านดวงตาแดงเพลิงเห็นรูปร่างดำมืดของมัน ตอนนี้กำลังหงุดหงิดใจที่โดนคนางค์ไม่สนใจใยดี จึงหายตัวไปจากโขดหิน

“ดีล่ะ ท่านเทพไม่อยู่แล้ว”

พรายน้ำดีใจลอยเข้ามาใกล้ๆ คนางค์กับเปิ้ล

มันเบิกตามองคนางค์ พลันความคิดมันก็เปลี่ยนไป

“กลิ่นหอมหวานของญาณเจ้าราวกับเทพ ทำไมข้าโชคดีขนาดนี้นี่ ข้าจะกินเจ้า พลังของข้าคงเพิ่มขึ้นมากกว่า ท่านจอมภูติเสียอีก ข้าจะต้องเป็นใหญ่ ห้าๆๆ”

มันลำพองอยู่ในใจ พร้อมกับแผนชั่วร้ายที่จะหักหลังนายตัวเอง
พรายน้ำเข้ามาใกล้ขาคนางค์มันเอื้อมมือหมายจะจับที่ข้อเท้าเล็ก

“หมับ”

แต่สิ่งที่มันจับได้กลับเป็นขามังกรแทน

“เอ๊ะ..ห๊า”

“บังอาจคิดจะจับต้องนายของข้ารึ”

เสียงทุ้มดุดันเอ่ยอย่างโกรธกริ้ว

พลันรอบกายทั้งสองก็เข้าสู้ห้วงมิติ อีกด้านหนึ่ง รอบกายเป็นสีขาวสะท้อนระยับไปทั่ว

พรายน้ำนั่งพนมมืออยู่หน้ามังกรอย่างหวาดกลัว

“ข้าขออภัยท่านเทพ ข้ามิได้คิดการใดทั้งนั้น ท่านเทพอย่าได้โกรธข้าเลย”

มันอ้อนวอนเทพมังกร

“ก็เห็นอยู่เจ้าคิดสิ่งใด ทำสิ่งใด อย่ามาหลอกข้า”

เทพมังกรตะเบงเสียใส่หน้า

พรายน้ำถึงกับหงายหลังไป มันคลานเข้ามา

“ข้าแค่ลอยน้ำเล่นเท่านั้น ท่านเทพ ข้าไม่ได้คิดทำสิ่งใด”

“ที่มีมากมายเหตุใดเจ้ามาลอยอยู่ใต้ขานายข้า”

“ข้า ข้า ไม่รู้ว่าแม่หญิงนั่นเป็นนายท่าน ได้โปรดอภัยให้เข้าด้วยเถิด”

“ภูติอย่างเจ้า มีหรือจะคิดสิ่งดี เจ้ากำลังหาดวงจิตมนุษย์กินใช่หรือไม่?”

เสียงอันดังของมังกรข่มเจ้าพรายลนลาน

“ไม่ ไม่ ไม่ เลยขอรับ ข้าไม่ได้คิด”

มันล้มลงกราบเท้าขอชีวิต

“เจ้าเลือกเอา ระหว่าง ไฟผลาญโลกัลต์ กับธนูเผาวิญญาณเกร็ดมังกร”

พรายน้ำตาเหลือก

“ไม่ ไม่ ไม่ขอรับ ข้าไม่ได้ทำร้ายพวกเขาปล่อยข้าไป”

มันร้องขอความช่วยเหลือ

แต่พูดไปดูท่านเทพก็ไม่สนใจเลย ด้วยเพราะกำลังหงุดหงิดที่คนางค์จะหนีตนไป ยิ่งสร้างความขุ่นใจจนอยากระบายออกมาจากอก

เจ้าพรายน้ำผู้โชคร้าย มองดูเทพมังกรที่อ้าปากกว้างมีกลุ่มแดงเพลิงที่ปาก มันรู้แล้วว่าหายนะกำลังออกมา พรายน้ำกระเสือกกระสนลุกล้มออกวิ่งหนีไป

มังกรปล่อยลูกไฟให้วิ่งตามไล่ล่าเจ้าพรายน้ำ

“โชคดีก็แล้วกันเจ้าน่ะ ถ้าไม่คิดร้ายจริง ดวงไฟข้าจะดับไปเอง”

เทพมังกรพูดเบาๆ กับตัวเอง

มังกรตวัดหางเมฆมิติก็หายไป

“อย่างน้อยเจ้าก็ช่วยข้าหายหงุดหงิดใจบ้าง ที่เหลือแต่ดวงเจ้าก็แล้วกัน ข้าปราณีเจ้าแล้ว”

พรายน้ำวิ่งหนีเอาตัวรอดกระเสือกกระสนโดนไฟเผาร่างกายไปบางส่วนจนไหม้เกรียมมันพยายามพาตัวเองไปจนถึงประตูภูติ ภูติสิงห์มาเจอเข้าวิ่งเข้าไปบอกจอมภูติอีกามาดู ตอนนี้พรายน้ำร่างไหม้ใกล้จะสิ้นใจแล้ว

“นายท่าน..ข้า..คงต้องไปแล้ว”

“นี่ไฟผลาญโลกัลต์นี่ เจ้าโดนจับได้ได้ยังไง”

จอมภูติอีกาเอ่ยถาม

เจ้าของอาวุธที่ร้ายแรงนี้มีเพียงตนเดียวเท่านั้น

“เทพ..เทพ..เทพ มังกร”

“เจ้าก็รู้ว่าเทพมังกรดุร้าย เป็นสัตว์เทพสงคราม พลังบำเพ็ญสูงกว่าข้าตั้งหลายหมื่นปี มีอาวุธร้ายแรงตั้งหลายอย่าง โดนเผาก็ไหม้กันทั้งถ้ำพอดี”

“ท่าน จอม ภูติ...กิน ผู้.....หญิง นั่น เทพ มังกร เป็น....เทพ....รัก....ษา”

พรายน้ำพยายามสื่อสาร

“อะไรนะ”

จอมภูติเข้าไปฟังใกล้ๆ

“ผู้หญิงเหรอ”

“ผู้.... หญิง มี ญาณ เทพ ท่าน...ได้...กิน แล้ว..จะ...สา มา รถ..เพิ่ม พลัง ได้”

“ที่ไหน ผู้หญิงคนนั้น”

“อยู่ กับ เทพ มัง กร...”

“ข้า....อ้ากกกกก”

พรายน้ำสิ้นใจ

“เดี๋ยวก่อน”

แต่ก็ช้าไปแล้ว เมื่อจิตของพรายน้ำสลายไป

“ช่างเป็นไฟที่ผลาญทั้งดวงจิตไม่เหลือสิ้นจริงๆ”

“ฮึ ฮึ ฮ้าๆๆๆๆๆๆ ข้ารู้จุดอ่อนเจ้าแล้ว ต่อให้เก่งกาจขนาดไหน คิดเหรอว่าข้าจะหาหนทางเอาชนะไม่ได้”

จอมภูติอีกาหัวเราะอย่างสะใจ

“ผู้หญิงงั้นเหรอ ไม่คิดว่าเทพมังกร จะหลงไหลในผู้หญิง มีราคะกับเขาด้วย อย่างงั้นมันยิ่งง่ายแล้วสิ ฮ้าๆๆๆๆ”

จอมภูติหัวเราะก้องถ้ำ

“เจ้าสิงห์จงเร่งไป จับเอาผู้หญิงคนนั้นมา”

“ขอรับนาย”

“ถ้าข้าไม่ชนะ อย่าเรียกข้าว่าเป็นจอมภูติอีกา ฮ้าๆๆๆๆๆ”

เสียงหัวเราะทั้งเย้ยหยัน ลำพองใจและสะใจดังก้องไป หมายว่าตนจะประสบความสำเร็จเป็นแน่แท้

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2565
Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2565 7:43:37 น.
Counter : 551 Pageviews.

1 comments