|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | |
|
|
|
|
|
|
|
จริงหรือที่เขาว่า แต่งงานมาอยู่ญี่ปุ่นแล้วมีความสุข ลองอ่านเรื่องนี้ดู
วันนี้ว่างพอที่จะมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับชีวิตบางชีวิตในญี่ปุ่นให้เพื่อนบล็อกฟัง
ป้ามักจะได้รับการชื่นชมและพูดว่า ดีจังได้แต่งงานกับคนญี่ปุ่น ได้อยู่ญี่ปุ่น เมืองที่สาวไทยหลายคนใฝ่ฝัน
เรื่องแบบนี้ ก็ถือว่า ทุกคนมีสิทธิจะฝัน ฝันดีบ้าง ฝันร้ายบ้าง แล้วแต่วาสนา
สาวๆหลายคน คิดว่าการได้แต่งงานกับคนญี่ปุ่น จะทำให้ได้ใช้เงินอย่างคล่องมือ ได้ใส่เสื้อผ้าสวยๆมีเงินซื้อแบรนด์เนม
มีเงินส่งไปให้พ่อแม่พี่น้องที่เมืองไทยได้กินได้ใช้กันอย่างสุขสบาย
แต่ใครเลยจะคิดบ้างว่า ในทางกลับกัน หาได้มีความสุข ความสบายไปเสียหมดทุกคน
ดังเช่นเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้
เมื่อวันจันทร์ ได้รับโทรศัพท์จากน้องที่รักใครชอบพอกัน โทรมาบอกว่า จะกลับเมืองไทย ไปเยี่ยมเพื่อนคนหนึ่ง
เราก็ฟังเขาเล่าไปเรื่อยๆ เกี่ยวกับเพื่อนรุ่นน้องคนนั้น ที่เราก็รู้จักเขาพอสมควร ไม่ได้สนิทเหมือนเขาสองคน
ขอสมมุติชื่อว่า ปุ๊ยจัง
เพื่อนเล่าว่า ตอนนี้ ปุ๊ยจัง แย่แล้ว คงไม่รอดแน่
เราก็ถามไปว่า เป็นอย่างไรบ้างอาการป่วยของเขา
เพื่อนก็บอกว่า ตอนนี้ให้คีโม และคิดว่า ร่างกายคงรับไม่ไหวแล้ว เลือดออกตามแผลที่เข็มแทงให้จนปริเลือดไหล
ก็ขอเล่ารายละเอียดว่า ปุ๊ยจัง อายุ ประมาณ สี่สิบหก แต่งงานกับสามีชาวญี่ปุ่น มาสิบกว่าปี มีลูกสองคน คนโตสิบขวบ คนเล็กห้าขวบ
ปุ๊ยจัง เป็นคนทางจ.ว.ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ แต่งงานโดยการแนะนำของเพื่อนจังหวัดเดียวกัน
ก็เหมือนอย่างที่หลายๆคนคิดว่า การแต่งงานกับคนญี่ปุ่น จะทำให้สถานะครอบครัวดีขึ้น
ปุ๊ยจัง อยู่กินกับสามีเป็นปรกติสุขมาหลายปี ซื้อแมนชั่นเป็นของตัวเอง ซึ่งหลายๆคนก็รู้สึกยินดีไปกับปุ๊ยจัง ด้วยที่มีบ้านช่องเป็นของตัวเอง
ตลอดเวลาหลายปีที่อยู่ญี่ปุ่น ปุ๊ยจัง ก็ไม่ได้ทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราว นอกจากกินเหล้า เล่นปาจิงโกะ
มีเพื่อนฝูงที่นิยมสิ่งเหล่านี้เหมือนๆกัน ทุกข์ก็กินเหล้า เข้าปาจิงโกะ อ้างว่า จะได้ลืมเรื่องความทุกข์
สุขก็กินเหล้า เข้าปาจิงโกะ ชีวิตวนเวียนอยู่กับสองสิ่งนี้
ความจริง ปุ๊ยจัง เป็นคนนิสัยดี ชอบช่วยเหลือเพื่อนฝูง ใครเฮไหนเฮนั่น ทำให้มีเพื่อนฝูงมากมาย
เรียกว่า เพื่อนกินเสียมากกว่า เวลาเล่นปาจิงโกะได้ ก็จะโทรชวนเพื่อนมาเลี้ยงเหล้าเลี้ยงเบียร์ ทำให้เป็นที่รักของเพื่อนกินเป็นอย่างมาก
แต่ใครจะรู้ตื้นลึกในใจของปุ๊ยจัง ว่ากำลังเครียดแค่ไหน
จนในที่สุด ความลับก็ขยายออกมาว่า สามีลาออกจากงาน ได้เงินมาก้อนหนึ่ง ซึ่งปุ๊ยจังก็เที่ยวแจกจ่ายถลุงไปเกือบหมด โดยไม่คิดจะเก็บหอมไว้ใช้ในวันหน้า เคยเจอปุ๊ยจังตอนได้เงินก้อนนั้นมาใหม่ๆ เพื่อนฝูงญาติมิตรเดินตามกันเกรียว
ไปร้านไหน ใครๆก็เรียกแต่ คุณนายปุ๊ย เรียกว่า เนื้อหอมมาก
หลังจากนั้นไม่นาน ก็ได้ข่าวว่า ปุ๊ยจัง ป่วยเป็นมะเร็งเต้านม ต้องเข้าโรงพยาบาลรักษาและผ่าตัดเอาเต้านมออก
เพื่อนฝูงก็ยังไปเยี่ยมเยียนไม่ขาด
เมื่อกลับมาอยู่บ้าน แม้เธอจะไม่มีแรงออกไปกินเหล้า เล่นปาจิงโกะเหมือนเก่า แต่ก็มีเพื่อนแวะมากินมานอนที่บ้านประจำ
บ้างก็ถือโอกาสตั้งบ่อนเล่นไพ่ กันที่บ้านปุ๊ยจัง สามวันสามคืนไม่หลับไม่นอน ได้เสียกันเป็นเงินหลายหมื่นเยน
ชีวิตปุ๊ยจังดำเนินไปเรื่อยๆ จนข่าวร้ายมาเยือน เมื่อมีหมายมาติดขับไล่ให้ออกจากแมนชั่นที่พัก
เพราะสามีไม่จ่ายค่างวดมาสองปี ปวดหัวแทน
ความจริง ปุ๊ยจังพอรู้บ้างว่า สามีไม่จ่ายค่าบ้าน แต่ด้วยความที่คิดสั้น เอาแต่เรื่องสนุกสนาน กลุ้มก็ไปกินเหล้า ทั้งผัวทั้งเมีย เมาแล้วก็หลับไป แก้ปัญหาแบบไร้ซึ่งสติ
ทิ้งระยะมาเรื่อยๆ จนเขามาปิดป้ายขับไล่ออกจากห้อง
ตอนนี้แหละ เดือดร้อนกันไปทั่ว เพื่อนที่กินนอนมาด้วยกัน ก็ไม่สามารถช่วยเหลือได้ เพราะบ้านคับแคบ สามีไม่ยอมให้คนอื่นมาอาศัยด้วย
และไม่ใช่แค่คนเดียว สี่ชีวิต เงินจะไปเช่าบ้านใหม่ก็ไม่มี สามีก็ไม่ได้ทำงานแล้ว นั่งๆนอนๆอยู่บ้านทั้งๆที่ร่างกายก็แข็งแรง
อายุห้าสิบปี ยังสามารถออกไปหางานมาเลี้ยงครอบครัวได้อีก แต่ก็ขี้เกียจทำงาน
จนมีเพื่อนเจ้าของร้านอาหาร สงสาร ให้ไปอาศัยอยู่ชั้นล่างของบ้าน แต่ไม่ได้อยู่ฟรี ต้องช่วยค่าน้ำไฟอีกเดือนหนึ่งคิดเป็นเงินไทยก็สองหมื่นบาท
ตอนแรกไปอยู่ก็ดูสนิทสนมกันดี ใครๆก็ยกย่องสรรเสริญคนที่ให้ไปอยู่ว่าช่างใจดีมีเมตตา
ส่วนปุ๊ยจังก็ไปช่วยงานร้านอาหารในตอนเย็นถึงเช้า เพราะร้านนั้นเป็นเปิดถึงตีห้า ร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้ว เพราะยังไม่หายจากมะเร็ง ก็ยิ่งทรุดโทรมจนไม่สามารถทำงานได้อีก
เจ้าของร้านอาหาร เห็นว่าไม่มีประโยชน์แล้ว จึงได้ออกปากให้ไปหาที่อยู่ใหม่ เพราะไม่จ่ายค่าน่้ำค่าไฟมาหลายเดือน สามีนั่งๆนอนๆอยู่บ้านก็เปิดไฟ เปิดแอร์ ไม่มีการประหยัด
ลูกเต้าก็สกปรกไม่อบรมให้เป็นระเบียบ เขาให้อยู่ด้วยไม่ได้แล้ว ขอให้ย้ายออกไปภายในสิ้นเดือน
ฟังเพื่อนๆมาเล่าแล้วก็เวทนาชีวิตของปุ๊ยจังมาก แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร ได้แต่ให้กำลังใจไป
มีหลายคนโทรมาปรึกษาว่าจะหาทางช่วยปุ๊ยจังได้อย่างไร ทั้งป่วยทั้งไม่มีที่อยู่
คนที่แนะนำครั้งแรกให้แต่งงานกับสามี ก็โทรมาระบายให้ฟังว่า เป็นคนโชว์ให้เขา เห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ แต่ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้ ในเมื่อเจ้าตัวเขาดูเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว เห็นสนุกสนานไปวันๆ
ที่บ้านแม้จะกว้างขวางมีห้องหับพอให้อยู่ได้ แต่ก็ไม่อยากให้เข้ามาเป็นภาระ จะตายเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
สามีก็ขี้เกียจสันหลังยาว วันๆเอาแต่นอนดูทีวี การงานอะไรไม่คิดจะทำ เคยให้สามีช่วยฝากงานให้ ไปทำได้ไม่ถึงเดือนโดนไล่ออก
เพราะสอนอะไรก็ไม่เคยจำ ไม่ใส่ใจที่จะเรียนรู้งาน หรือเข้ากับเพื่อนร่วมงาน เขาก็เบื่อที่จะช่วยเหลือ
ตอนนี้คิดได้อยู่ทางเดียว หาทางพูดให้ปุํยจัง กลับไปบ้านที่เมืองไทย ไม่อยากให้มาตายที่ญี่ปุ่น ไม่อยากรับผิดชอบ
เรียกว่าหลายทางโทรมาระบายเกี่ยวกับปุ๊ยจังให้ฟัง เราก็เพียงแต่รับฟังไปเรื่อยๆ
ครั้งล่าสุด ก่อนกลับเมืองไทย ปุ๊ยจังต้องไปนอนโรงพยาบาล เพราะมะเร็งลามไปที่ต่อมน้ำเหลือง บวมไปทั้งตัว
เพื่อนฝูงที่พอมีกำลังและรักใคร่ก็ช่วยกันเรี่ยไรเงิน ช่วยค่ารักษาพยาบาลกันไปตามมีตามเกิด
จนท้ายสุด เห็นท่าจะช่วยกันไม่ไหวแล้ว จึงลงขันเงินก้อนสุดท้ายให้ซื้อตั๋วเครื่องบินกลับบ้านที่เมืองไทย
เมื่อกลับไปอยู่เมืองไทย ด้วยสิ่งแวดล้อมหลายๆอย่าง ปุํยจังก็อาการทรุดไปอย่างรวดเร็ว จนเพื่อนคิดว่าไม่รอดแน่
เลยโทรมาบอกว่าจะลงไปดูใจเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย ป้าก็ฝากเยี่ยมไปด้วย ไม่รู้จะช่วยได้อย่างไรแล้ว
มาคิดๆดู หลายคนมาแต่งงานอยู่ญี่ปุ่น ก็คงวาดความหวังไว้สวยหรู หลายคนก็ประสบความสำเร็จ
ได้สามีร่ำรวยชนิดกินใช้ไม่หมด หลายคนก็พอลุ่มๆดอนๆ แบบป้า หลายคนยิ่งแย่ไปใหญ่ ไม่มีแม้แต่เงินจะซื้อข้าวกิน
ชีวิตที่ญี่ปุ่นไม่ได้ปูด้วยกุหลาบเหมือนที่หลายคนคิด อ่านเรื่องนี้ไว้เป็นอุธาหรณ์
เรื่องเหล้า เรื่องการพนัน เรื่องคบเพื่อน กินเที่ยว ความสนุกที่เกิดขึ้นชั่วครั้งคราว ส่วนแม่บ้านหลายๆคนที่มีคุณภาพชีวิตดีๆ ก็น่ายกย่อง ชื่นชมไปด้วย นั่นก็คงเกิดจากมาตราฐานชีวิตที่ต่างกัน
แม่บ้านหลายคน ไม่เคยรู้จักเลยว่า เขามีการเล่นการพนันกันที่ไหน ไม่เคยรู้จักเลยว่า เขาไปกินเหล้ากันที่ไหน
มีแต่เพื่อนดีๆเป็นมิตร พูดคุยกันแต่เรื่องมีสาระ และประโยชน์ นับว่าโชคดีเป็นอันมาก ชีวิตบางคนแม้ไม่ร่ำรวย แต่ก็มีความสุข โลกนี้ยังมีผู้คนมากมายให้เรียนรู้ศึกษาและจดจำไว้เป็นบทเรียน
เมื่อมีโอกาสแต่งงานขึ้นมาอยู่ญี่ปุ่น ลองคิดทบทวนกันดูให้ดีๆ ได้พ่อบ้านดีก็มีความสุข ได้พ่อบ้านขี้เมา ไม่รับผิดชอบ เราก็ต้องรีบจัดการแก้ไข ปรับเปลี่ยนตัวเองให้เท่าทันเขา บางครั้ง เราอาจจะต้องเป็นผู้ชี่้แนะเขาว่า สิ่งไหนดีสิ่งไหนเลว จะได้ครองคู่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตลอดไป
เรื่องของการเจ็บไข้ได้ป่วย ไม่มีใครอยากให้เกิดขึ้น
หลายคนคงสงสัยว่า ในกรณีของปุ๊ยจัง ทำไมไม่ขอความช่วยเหลือจากรัฐเหมือนกรณีของป้า
เนื่องจากเหตุมันต่างกัน สามีของปุ๊ยจัง ร่างกายแข็งแรง ไม่แก่เฒ่า ต้องออกไปทำงานหาเลี้ยงครอบครัว ไม่ใช่นั่งๆนอนอยู่บ้าน
และเกิดจากหนี้สินมากมายที่มีแบล็กสิสต์อยู่ อีกทั้งไม่ได้ทำประกันเรื่องสุขภาพหรืออะไรไว้เลย ผู้ชายญี่ปุ่นหลายๆคนก็ละเลยสิ่งนี้ ไม่ใช่ทุกคนจะทำประกัน ยิ่งพวกไม่เสียภาษี เกิดอะไรขึ้นรัฐไม่ช่วยเหลือ ทำให้ครอบครัวลำบากในอนาคต ใครจะแต่งงานขึ้นมาใหม่ ศึกษาเรื่องเหล่านี้ไว้บ้างก็ดี ไม่เสียหาย
อนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน วันนี้สุข พรุ่งนี้ทุกข์ ก็มีให้เห็นเยอะแยะ อย่าประมาท
Create Date : 28 กุมภาพันธ์ 2555 |
|
32 comments |
Last Update : 14 ธันวาคม 2555 10:45:44 น. |
Counter : 15400 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: Ooy1_chan IP: 182.52.175.162 28 กุมภาพันธ์ 2555 10:48:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: พนอจัน (พนอจัน ) 28 กุมภาพันธ์ 2555 11:11:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: พนอจัน 28 กุมภาพันธ์ 2555 11:15:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: NO-I IP: 10.0.221.194, 115.31.173.131 28 กุมภาพันธ์ 2555 11:37:18 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไก่อเมริกา IP: 76.103.136.61 28 กุมภาพันธ์ 2555 13:09:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: Miny IP: 115.67.64.127 28 กุมภาพันธ์ 2555 14:39:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: หมุยจุ๋ย 28 กุมภาพันธ์ 2555 15:42:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่ลูก1 IP: 126.162.140.192 28 กุมภาพันธ์ 2555 15:56:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: bear hunt 28 กุมภาพันธ์ 2555 19:11:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: bumdd@hotmail.com IP: 110.77.187.178 29 กุมภาพันธ์ 2555 15:21:04 น. |
|
|
|
| |
โดย: I'm_NaYa 29 กุมภาพันธ์ 2555 19:02:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: พนอจัน (พนอจัน ) 1 มีนาคม 2555 9:58:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: เฮ้าส์1 IP: 124.122.116.22 1 มีนาคม 2555 13:33:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: พนอจัน (พนอจัน ) 2 มีนาคม 2555 7:47:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไก่อเมริกา IP: 76.103.136.61 2 มีนาคม 2555 12:13:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: nok IP: 124.122.197.189 3 มีนาคม 2555 14:52:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: เด็กหญิงพระจันทร์ IP: 125.25.51.39 10 มีนาคม 2555 0:47:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: joydes IP: 27.133.47.1 11 มีนาคม 2555 10:19:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: aoraerja 12 มีนาคม 2555 21:26:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: miffy IP: 202.176.81.238 15 มีนาคม 2555 16:49:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: yoyos 18 มีนาคม 2555 19:26:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: DER HERR DER RINGE IP: 91.62.99.3 24 มีนาคม 2555 2:14:01 น. |
|
|
|
| |
โดย: Lingbahh IP: 115.87.112.184 11 เมษายน 2555 18:47:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: Nokjang IP: 180.28.99.22 26 มิถุนายน 2555 13:30:26 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Japan
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 291 คน [?]
|
ป้าพนอจัน เกิด วันที่ ๒ พฤกษภาคม ๒๔๙๔ เป็นคนกรุงเทพ เกิด ที่ เขตดุสิต ถนนสุโขทัย
ชอบทำอาหาร ชอบดอกไม้ ชอบท่องเที่ยว
ตอนนี้แต่งงาน มาอยู่ประเทศญี่ปุ่น ได้ 16 ปี
|
|
|
|
|
|
|
|
กำลังเครียด ๆ แต่ขอ แอบเจิม...