Bloggang.com : พนอจัน : เล่าเรื่องของ ^^^ แดงน้อย ^^^

เล่าเรื่องของ ^^^ แดงน้อย ^^^

ชีวิตของคนเราไม่แน่นอน วันนี้รวยพรุ่งนี้จน วันนี้จนพรุ่งนี้รวย

ดังเรื่องที่ป้าจะเล่าต่อไปนี้ เป็นเรื่องราวของ แดงน้อย สาวจากแดนอิสานบ้านเรา
ป้ารู้จักกับแดงน้อย มาได้ยี่สิบกว่าปี ก่อนที่จะแต่งงานมาอยู่ญี่ปุ่น

ก็ต้องขอเล่าย้อนกลับไปว่า เมื่อก่อนที่จะแต่งงานมาอยู่ญี่ปุ่น ป้าก็ทำงานค้าขายเสื้อผ้าอยู่แถวย่านราชประสงค์

วันหนึ่ง น้องสาวก็ติดต่อมาจากญี่ปุ่นว่า จะส่งคนมาให้ช่วยพาเที่ยว โดยเขาจะจ่ายค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด
และยังแถมค่าจ้างพาเที่ยวอีกต่างหาก เราก็ยินดีละ ได้เที่ยวและยังแถมได้เงินอีก

เมื่อเวลาที่กำหนดมาถึง เราก็ไปรับเขาที่สนามบินดอนเมือง

เจอกันครั้งแรกก็รู้สึกถูกชะตา ตอนนั้น แดงน้อย อายุเพิ่งจะยี่สิบสองยี่สิบสาม สวยคมเข้ม ตาโตจมูกโด่ง ผมยาวกลางหลัง

สามีชาวญี่ปุ่นของเธอ อายุมากกว่า ยี่สิบปี แต่ดูไม่ห่างกันมากนัก

เจอกันครั้งแรก แดงน้อยก็ไม่พูดอะไรมาก หยิบซองเงินให้ ในนั้นเปิดดูเป็นเงิน หนึ่งหมื่นบาท

ตกใจนิดหน่อยว่า ทำไมมากอย่างนั้น ปรกติทำงานทั้งเดือน ก็ได้แค่สี่ห้าพัน นี่ยังไม่ได้ทำอะไร ให้เงินเราตั้งหมื่น

แต่มาคิดดู ตอนนี้ ค่าเงินหมื่นไทย เมื่อเทียบกับเงินญี่ปุ่นแล้วไม่มากเลย

แดงน้อยบอกว่า ขอให้พี่ช่วยพาหนูและสามี ไปเที่ยวในที่ต่างๆในประเทศไทย
โดยจะออกค่าใช้จ่ายทั้งหมด ไม่ว่าจะเป็นค่าโรงแรม ค่าเครื่องบินภายในประเทศ ค่าอาหาร ขอพี่ช่วยชี้ทางการท่องเที่ยวให้หนูกับสามี

เราก็ดีใจมาก ได้กินได้เที่ยว ได้เงินแถมก้อนโต ใครจะไม่ชอบ

ทำการลางานสองอาทิตย์ เรียบร้อย แล้วก็เริ่มออกเที่ยวกันเลย

สิ่งแรกที่ แดงน้อย รีเควส ก็คือ ช่วยพาไปทานอาหารจีน ที่มีหมูหัน และหูปลาฉลาม และต้องเป็นร้านอย่างดี

เราก็จัดให้ เพราะเคยทำงานแถวถนนสีลม สุริวงศ์ มาก่อน รู้ว่าร้านอาหารจีนร้านไหน อยู่ในระดับดี

ก็พา แดงน้อยและสามี ไปหม่ำที่ ร้าน แชงการีล่า สุริวงศ์ ร้านนี้จัดว่าเป็น ภัคตาคาร อาหารจีนที่เลิศหรู มีระดับ เมื่อยี่สิบปีก่อน

เราก็จัดการสั่ง หูฉลาม หมูหัน และอาหารจีนดีๆอีกหลายอย่างมาให้ แดงน้อยและสามี

เขาทั้งสองทานทุกอย่างจนหมดไม่เหลือเลย ชมไม่ขาดปากว่า อร่อยมากๆ

เราก็ดีใจ ที่จัดหาร้านที่ไม่ทำให้ผิดหวัง

ความสนิทสนม เพิ่มยิ่งขึ้น เมื่อการนำเสนอครั้งแรก เป็นที่ถูกใจผู้ว่าจ้าง

แดงน้อยก็เริ่มให้ความไว้วางใจ เล่าเรื่องราวต่างๆของเธอให้เราฟัง ถึงสาเหตุที่อยากทานอาหารจีนแบบดีๆ

แดงน้อยเล่าว่า สาเหตุที่เธอขอให้พามาทานอาหารจีนแบบดีๆ ก็เพราะ เมื่อก่อนเธอเป็นลูกจ้าง ทำงานบ้านให้กับครอบครัวคนจีน

บ้านเจ้านายของเธอ มักจะพากันไปทานอาหารตามภัคตาคาร และเก็บเศษอาหารที่กินเหลือมาฝากคนงานที่บ้าน

เธอก็ได้แต่อาศัยแทะกินกระดูกเป็ด กระดูกไก่ หรือเศษอาหารเหลือที่เขานำมาฝาก

แล้วก็คิดในใจมาตลอดว่า รวยเมื่อไหร่ จะต้องไปนั่งกินในภัคตาคารให้หายอยาก
จะกินให้เต็มที่ จะกินหูฉลาม ที่ได้ยินเถ้าแกเนี๊ยวมักนำมาเล่าให้ฟังว่าอร่อยมากมาย
จะกินเป็ดปักกิ่ง ที่เธอได้กินแต่เศษกระดูก ที่เขาห่อกลับมากินเหลือ

จะกินหมูหัน ที่ได้ยินเขาพูดกันถึงกับกรุบกรอบของหนังหมู

และเมื่อวันนี้เธอมีโอกาสมีเงินที่สามารถจะหาของอร่อยที่เคยอยากลิ้มลองมานาน เธอจึงขอให้เราช่วยพาไปหน่อย

เพราะตลอดเวลา เธอไม่เคยเข้าภัคตาคารอาหารจีนดีๆเลย ได้แต่ฟังเขาคุยกัน
พอมีเงิน ก็กลัวและอายที่จะเดินเข้าไปกินไปสั่ง ต้องขอให้พี่ช่วยพาไป เราก็ดีใจที่ทำให้เขามีความสุขสมหวัง

และขณะที่เที่ยวกันอยู่ แดงน้อย ก็ขอให้เราพาไปตลาด อ.ต.ก. ที่เธอเคยใฝ่ฝันมานานแล้วว่าจะต้องไปให้ได้

เพราะเมื่อก่อน เวลาได้ยินเจ้านายเขาคุยกันเรื่องไปตลาดอ.ต.ก. เธอก็อยากไปเห็นบ้าง
เธอใฝ่ฝันที่จะได้กิน ลองกอง ให้สาสมกับใจ ก็เพราะเมื่อสมัยเธอทำงานรับจ้างในบ้าน เวลาเถ้าแกเนี๊ยว ซื้อลองกองมาเยอะแยะ

แต่หยิบแจกให้คนงาน คนละลูก เธอยังจำความหวานหอม ของลองกองได้เป็นอย่างดี
และก็เหมือนเคย คิดไว้ตลอดเวลาว่า มีเงินเมื่อไหร่ เธอจะซื้อลองกองกินทุกวัน และเธอก็ได้ซื้อลองกองกินอย่างที่ตั้งใจไว้
เราฟังเรื่องราวของแดงน้อยแล้ว ก็สงสารเธอมาก ใครเลยจะคิดว่า จุดเล็กๆนี้จะฝังในใจของเธอได้มากเพียงนี้

แดงน้อยเล่าว่า เธอก็เหมือนคนชนบททั่วไป ที่เกิดมาก็ยากจน ต้องออกจากบ้านมาทำงานรับจ้างตั้งแต่อายุสิบห้าสิบหก
ทำงานบ้านแลกกับเงินจำนวนน้อยนิด อาหารดีๆอย่าหวังว่าจะได้กิน ถ้าเจอเจ้านายที่ใจดีมีเมตตา
ก็แบ่งอาหารดีๆให้ได้ลิ้มลอง แต่ถ้าเจอนายจ้างใจจืดใจดำ เหลือแต่เศษปลาเศษหมูให้กิน ก็ต้องกิน เลือกไม่ได้

แดงน้อยทำงานบ้านอยู่จนอายุยี่สิบ จนได้พบกับสามีคนไทย ก็ออกจากงานไปอยู่กับสามี
มีลูกด้วยกันคนหนึ่ง วันหนึ่งตำรวจก็มาจับสามีของเธอไป ด้วยข้อหาขายยาบ้า แต่ก็เป็นเพียงคนขายเล็กๆไม่ใช่ขาใหญ่
ระหว่างที่สามีติดคุก เธอและลูกลำบากมาก พ่อสามี ก็เลยแนะนำเธอให้ไปขายตัวที่ญี่ปุ่น
เธอตัดสินใจโดยไม่ต้องคิดนาน เพราะเป็นหนทางเดียวที่เธอจะมีโอกาสลืมตาอ้าปากได้ เธอคิดอย่างนั้น
เพราะลำพังดักดาน นั่งเลี้ยงลูกอยู่บ้าน หรือไปทำงานรับจ้างเขาเหมือนเมื่อก่อน ก็ไม่ทำให้ร่ำรวยขึ้นมาได้

เธอเดินทางเข้าญี่ปุ่นโดยมีนายหน้าพามา งานแรกก็เหมือนสาวคนอื่นๆ ทำงานขายตัวแลกเงิน
พอหมดหนี้สิน สิ้นพันธะ หลายแสนบาท เธอก็เป็นอิสระ และไปทำงานร้านดื่ม จนได้มาพบกับสามีคนนี้
เขามาตกหลุมรักเธอ และขอแต่งงาน โดยทำเรื่องขอมอบตัวกลับเมืองไทย เธอจึงได้กลับมาเมืองไทยในครั้งนี้

และเธอได้ไปรู้จักกับน้องสาวป้าที่ร้านอาหารไทย คุยกันถูกคอ จึงแนะนำให้มาหาป้าให้พาเที่ยว

สมัยที่เธออยู่เมืองไทย ในฐานะลูกจ้างทำงานบ้าน เธอต้องอยู่อย่างเจียมตัว ไม่เคยได้ออกจากบ้านไปไหน
ไปไม่ถูก แต่การกลับมาเมืองไทยของเธอครั้งนี้ เธอมาพร้อมกับเงินก้อนโต ที่เก็บสะสมเอาไว้ตลอดหลายปีที่ทำงาน

สามีเธอก็มีฐานะดี ดังนั้นจึงไม่ยากเลยที่เธอจะตามฝันของเธอให้เจอ

แดงน้อย บอกว่า พี่ช่วยพาหนูไปที่ที่คนรวยๆเขาเที่ยวเขากินกัน

ลำพังหนูเอง ไปไม่เป็น ไม่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหนบ้าง และมันต้องไปที่ไหนกัน

ป้าก็เลยจัดให้ไปเที่ยวภูเก็ต ซื้อทัวร์บ้านพักต่างอากาศบนเกาะส่วนตัว สวยงามหรูหรามาก

เราไปกันด้วยเครื่องบิน ตลอดเวลาที่อยู่ภูเก็ต สามวัน สองคืน แดงน้อยบอกว่า ชีวิตนี้ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า
การใช้ชีวิตอย่างคนรวย มันสะดวกสบาย มีความสุขอะไรเช่นนี้

ป้าก็ดีใจที่ทำให้ แดงน้อย มีความสุข.....

จากภูเก็ต ก็เที่ยวรอบๆกรุงเทพฯอีกหลายวัน จนครบกำหนดสามีของเธอต้องกลับญี่ปุ่น
แดงน้อยต้องกลับบ้านนอกไปรอให้พ้นกำหนดหนึ่งปี ที่เธอหนีวีซ่า อยู่เกินกำหนด
ระหว่างนั้น สามีของเธอก็บินมาหาอยู่บ่อยๆ แต่ตอนนี้ เขาไม่ต้องจ้างป้าพาเที่ยวแล้ว เขาจดจำได้ว่า ต้องไปที่ไหนบ้าง
คนเราพอมีเงิน ญาติพี่น้องก็เข้ามารุมล้อมเยอะแยะ ตอนนี้ละ ใครๆก็อยากจะพาแดงน้อยเที่ยว

แดงน้อยซื้อรถให้พี่ชาย ซื้อมอเตอร์ไซด์ให้น้องชาย ซื้อที่นาให้แม่

เรียกได้ว่า เนื้อหอมมากตอนนั้น ญาติพี่น้องที่ไม่เคยเจอะเจอกันเลย ต่างก็มาเที่ยวหาไม่เคยขาด
หนึ่งปีที่เธอรอสามีทำเรื่องแต่งงาน เงินที่เก็บมาตลอดหลายปีที่ทำงาน ก็หมดไป เพราะเลี้ยงญาติ
เธอรับภาระส่งเสียค่าเล่าเรียนของลูกพี่ชาย น้องชาย ทุกคนไม่ยอมทำงาน รอรับแต่เงินของเธอ

แต่เธอบอกว่า เธอมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือพ่อแม่พี่น้อง เมื่อเธอมีเงิน ก็อยากแบ่งให้พี่น้องได้กินได้ใช้

อันนี้เป็นค่านิยมของสาวๆหลายคน ที่ไปได้ดีมีเงินกลับบ้าน และในที่สุดก็ไม่เหลืออะไรเลย

ก็เหมือนที่เขาบอกว่า ยามมั่งมีหมูหมามาเป็นคน ยามอับจนคนเป็นหมาน่าอัศจรรย์

เธอรอสามีทำเรื่องแต่งงานอยู่จนครบปี ก็ได้เดินทางกลับมาใช้ชีวิตกับสามีที่ญี่ปุ่นอีกครั้ง

แต่สามีของเธอ อายุมากแล้ว จึงออกจากงาน และบอกกับเธอว่า เขาไม่ว่า ถ้าเธอจะส่งเสียญาติพี่น้องที่เมืองไทย
แต่เธอต้องออกไปทำงานหาเงินส่งเสียญาติพี่น้องของเธอเอง ไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะต้องมาดูแลพี่น้องเมีย

แดงน้อยจึงต้องกลับไปทำงานร้านดื่มอีกครั้ง เธอทำงานยาวนานมากจนถึงปัจจุบัน โดยไม่ได้เปลี่ยนร้านเลย
รายได้ที่เธอได้มา ก็ส่งไปเลี้ยงลูกที่เมืองไทย ที่ญาติทางฝ่ายพ่อเอาไปเลี้ยงตั้งแต่เธอมาญี่ปุ่น
อีกส่วนหนึ่งก็ส่งเสียเลี้ยงญาติพี่น้อง เธอบอกว่า เธอมีความสุขที่ได้ช่วยพวกเขา
ป้าได้เจอกับแดงน้อยในญี่ปุ่นหลายครั้ง ทุกครั้งแดงน้อยก็ยังเป็นคนดี ไม่เคยลืมป้า มักจะมีขนมเล็กๆน้อยมาให้เสมอๆ

และเมื่อวานนี้เอง ป้าก็ได้มีนัดกินข้าวกับแดงน้อย และได้รับรู้เรื่องราวของเธอเพิ่มเติม

และต้องตกใจเล็กน้อย ที่ทำให้เก็บมาเล่าในบล็อก ก็เพราะว่า แดงน้อยบอกว่า เวลานี้เธอเล่นแชร์อยู่เดือนละเจ็ดเจ้า

คือเดือนหนึ่งๆ เธอต้องทำงานให้ได้เงินเดือนละ สี่สิบหมื่น คิดเป็นเงินไทยก็แสนกว่าบาท
เพื่อส่งแชร์ ที่มีทั้งแชร์อาทิตย์ แชร์รายเดือน แชร์ทุกสิบวัน
แดงน้อยไม่ได้เรียนหนังสือมาก แต่เธอสามารถคิดดอกเบี้ย คิดหมุนเงินส่งแชร์เก่งมาก
เท่าที่เธอเล่าการหมุนเงินส่งค่าแชร์ ป้าก็ปวดหัวแล้ว คงไม่ขอรวยเหมือนเธอแน่ ปวดหัว มีน้อยกินน้อยดีกว่า

แต่ด้วยความที่เธอเป็นคนไม่คิดมาก เธอบอกว่า เธอเล่นแชร์มากจนบางครั้งไม่มีเงินซื้อข้าวกิน
คิดแต่ว่า วันนั้นวันนี้จะต้องหาเงินไปส่งแชร์ จึงไม่กล้าใช้เงิน บางวันต้มมาม่ากินกันตาย

แดงน้อยเล่นแชร์มากๆอย่างนี้ ไม่ใช่ว่าจะเก็บเงินเก็บทองได้เป็นชิ้นเป็นอัน บางครั้งเธอก็ถูกเท้าแชร์หนีหายไป
เงินก้อนโตที่คิดว่าจะได้ ก็ไม่ได้ เคยเสียเงินไปถึงสองล้านบาท ไม่ได้คืนเลยสักสลึง แต่ก็ไม่เข็ด

ใครตั้งแชร์เมื่อไหร่ จะมีชื่อเธออยู่ในระดับต้นๆ

เมื่อได้เงินแชร์มา เธอก็เอากลับเมืองไทย ญาติคนไหน ต้องการอะไรก็คอยรอบอกเธอ เธอจะจัดการให้

เธอบอกว่า มีความสุขเวลาได้กลับบ้าน แล้วมีญาติเห็นความสำคัญของเธอ เธอจะเหมือนเจ้าหญิงของพวกเขา

เธอเคยจัดงานครบรอบวันตายของแม่เธอ ด้วยการนำหมอลำที่มีชื่อเสียงที่สุดของทางอิสาน ที่ต้องรอคิวเป็นปีๆ
มาเปิดการแสดงที่ตำบลที่เธออยู่ ชาวบ้านแถวนั้น ต่างจดจำความสุขและยกย่องความร่ำรวยของเธอมาก

ใครๆก็อยากให้เธอหาสามีญี่ปุ่นให้ พวกเขาคิดกันแต่ว่า ได้แต่งงานกับคนญี่ปุ่นแล้วจะร่ำรวยมีเงินมีทองมากเหมือนเธอ

แต่พวกนั้นก็ไม่รู้หรอกว่า เมื่ออยู่ญี่ปุ่น เธอต้องทำงานอะไร ลำบากแค่ไหน ต้องกินเหล้าทุกวัน ต้องเอาใจลูกค้า
ต้องทนเก็บเงิน ต้มมาม่ากิน เพื่อมีเงินส่งค่าแชร์ สามีเธอไม่ว่า แต่ไม่ช่วยเรื่องเงินอีก เป็นหน้าที่ของเธอคนเดียวที่จะหาเงินมา

เวลานี้เธอก็ล่วงเข้าวัยกลางคน ความสวยงามก็ลดน้อยลง จะทำงานหาเงินได้อีกนานแค่ไหน
สุดท้าย ที่แดงน้อยพูดกับป้า ก็คือ เธอรู้สึกมีความสุขมากๆทุกครั้งที่ได้ช่วยญาติพี่น้องของเธอ
เธอคิดว่า ยามเมื่อเธอแก่เฒ่า เจ็บป่วย จะได้ญาติพี่น้องที่เธอเคยช่วยเหลือเขาไว้นี้ เป็นคนเฝ้าไข้พยาบาลเธอ

เพราะลำพังลูกชายที่มีอยู่คนเดียว ก็ไม่เคยสนใจใยดีเธอเลย ขอแต่เงินแล้วก็จากไป
ดังนั้น เธอจึงเชื่อว่า ญาติพี่น้องของเธอเท่านั้นที่จะดูแลเธอยามแก่เฒ่า

ก็ได้แต่ฟังทัศนคติของแดงน้อยเอาไว้ ไม่สามารถไปสั่งสอนห้ามปรามอะไรได้ เพราะไม่ใช่เรื่องของเรา ในเมื่อเขามีความเชื่ออย่างนั้น

เล่าไว้เป็นอุทาหรณ์ ใครที่คิดว่าจะฝากผีฝากไข้กับญาติพี่น้องเหมือนแดงน้อย ก็คิดให้ดีๆ
ยามมีเงินเขาก็อยากเป็นพี่เป็นน้อง ยามจนยากไร้ ไม่มีพี่น้องมามอง

ชีวิตของแดงน้อย ที่ลำบากยากจนมาแต่เกิด เมื่อมีเงินทองขึ้นมา ก็เป็นเรื่องของโชคชะตา ขอให้แดงน้อยเดินสายกลางจะดีที่สุด
การช่วยญาติไม่ใช่เรื่องผิด แต่ควรช่วยแต่พอดี ช่วยมากเกินไปก็จะไปทำให้เขาเคยชิน ไม่ช่วยเหลือตัวเอง คิดว่ามีที่พึ่ง

อนาคตก็เป็นสิ่งไม่แน่นอน อย่างที่กล่าวมา วันใดหมดเงิน วันนั้นละเป็นวันที่จะพิสูจน์น้ำใจคน

ขอบคุณที่ติดตามอ่าน เป็นประโยชน์อยู่บ้างก็ยินดี

Create Date : 16 กรกฎาคม 2554

Last Update : 16 กรกฎาคม 2554 9:12:42 น. 15 comments

Counter : 2763 Pageviews.

Share
Tweet

สวัสดีค่ะ คุณป้า สนุกจังค่ะ เหมือนอ่านนิยายเลยค่ะ และก็คิดเหมือน ที่คุณป้าพูดค่ะ ยามมีเงิน ใคร ๆ ก็เข้ามาหา แต่พอไม่มีเงิน ก็ไม่มีใครอยากคบ อย่าไปฝากความหวังไว้ที่คนอื่น เก็บไว้ให้ตัวเองใช้ ยามแก่ ดีกว่า

โดย: beeze IP: 219.126.187.93 วันที่: 16 กรกฎาคม 2554 เวลา:9:52:24 น.

สวัสดีค่ะคุณน้าพนอจัน ชอบอ่านบล๊อคของคุณน้าค่ะ ได้ข้อคิดมากมาย ขอบคุณที่นำมาเล่าสู่กันฟังค่ะ

โดย: nisa IP: 122.105.232.220 วันที่: 16 กรกฎาคม 2554 เวลา:15:47:28 น.

ชีวิตเหมือนนิยายเลยนะคะ บางคน
ขอบคุณที่นำเอามาเล่าให้ฟังนะคะ
อ่านได้อรรถรสมากๆเลย

ได้ข้อคิดและอะไรหลายๆอย่าง
และแอบรู้สึกเศร้าไปด้วยย
แอบกลัวด้วย...กลัวอนาคต

โดย: Sassy Imp

วันที่: 16 กรกฎาคม 2554 เวลา:21:37:42 น.

อ่านแล้วก็ทำให้นึกถึงข้อคิดอะไรบางอย่างในชีวิตของคนเรานะคะคุณป้า..
ตอนนี้ก็เก็บเงินสำหรับเตรียมตัวแก่ เหมือนกัน อิอิ กลัวลำบากตอนแก่ค่ะ

โดย: มินนี่ (น้ำใจมิใช่น้ำจิ้ม

) วันที่: 18 กรกฎาคม 2554 เวลา:14:54:11 น.

สวัสดีค่ะคุณป้าหนอจัน หนูเข้ามาอ่านบล๊อคของคุณป้าประจำเลยค่ะ ถ้ามีโอกาสอยากได้เจอได้คุยกับคุณป้าจังเลยค่ะ ชีวิตของคุณแดงน้อยเหมือนแม่หนูเลยค่ะ และทุกวันนี้แม่ไม่มีเงินเหมือนเมื่อก่อน และมีหนี้สินที่สร้างขึ้นมาเพราะญาติพี่น้อง แต่พวกเค้าไม่สนใจและไม่ช่วยเหลืออะไรเลยค่ะ

โดย: NooNuy IP: 221.47.231.154 วันที่: 18 กรกฎาคม 2554 เวลา:17:09:26 น.

ชีวิตคนเราบางครั้งก็เหมือนนิยาย
เห็นใจคุณแดงน้อยนะคะ ต่อไปจะพึ่งพาญาติได้รึเปล่าก็ยังไม่รู้
ชีวิตเธอเหมือนจะต้องการให้คนอื่นมีความสุขแล้วรักเธอเลย บางทีการที่คนอื่นจะมารักเรา เราก็ควรจะรักตัวเองก่อนนะคะ ได้แต่หวังว่าให้เธอแข็งแรงและมีความสุขต่อไปจนวันสุดท้ายของชีวิตหล่ะค่ะ

โดย: เด็กหญิงพระจันทร์ IP: 182.53.60.202 วันที่: 18 กรกฎาคม 2554 เวลา:23:21:55 น.

สวัสดีค่ะ คุณ ป้า หนูฮิปโปนะคะ เป็นแฟนบล็อกของคุรป้ามานานแล้วค่ะ หนูคิดว่าหนูโชคดีที่ได้มีโอกาสอ่านบลอกของคุรทำให้ได้มีมุมองกะเรื่องราวในโลกความเป็นจริงที่กว้างขึ้น สเมือนกับมีญาติผู้ใหญ่คอยสอนให้คำแนะนำอยู่เรื่อยๆ ขอบพระคุณนะคะ ขอให้กำลังคุณป้าให้นำเสนอเรื่องราวที่เป็นคติสอนใจแก่พวกเราต่อไปเรื่อยๆนะคะ

หนูมีข้อสงสัยบางประการอยากถาม
คุณป้าค่ะ แฮ่ แฮ่ ตอนนี้หนูกำลังเตรียมตัวเป็นเรียนที่ญี่ปุ่นค่ะไปโตเกียวค่ะ ไปตั้ง12 ปีน่ะคะ คุรป้า จัดกระเป๋ากันวุ่นเลยย แต่เรื่องที่หนูกังวลคือ เสื้อผ้าาา หนูเข้าใจไปซื้อที่นั่นจะดีกว่าเพราะจะได้ทนกับอากาศหนาวและเข้าสมัยกว่า แต่ติดตรงไซส์นี่สิคะ อิออิอิอิอิ
หนูตัวใหย่มากเลยย เหมือนชื่อนะค่ะ
ใส่ไซส์ 16 น่ะค่ะ สูง 160 หนังตั้ง 75 แล่วว เลยเกรงว่าไปหาเอาที่โน่น จะซื้อไม่ได้หรือเปล่าค่ะ เห็นสาวยุ่นไม่ค่อยมีไรอ้วนเลยย หุ่นบางๆกันทั้งนั้น แล้วแหล่งซื้อที่ไม่ค่อยแพงมีที่ไหนคุณป้าพอแนะนำได้มั้ยคะ แล้วควรจะเอาอะไรจากไทยไปบ้างในเรื่องเครื่องแต่งกายคะ

ขอบพระคุรคุรป้ามากค่ะ คุรป้าอาจจะจำไม่ได้ หนูเคยเรียนรบกวนคุรป้ามาทีนึงแล้ว ตอนนั้นกะลังอยู่ในช่วงสอบ เลยท้อใจลังเลมาก กลัวเดือดร้อนพ่อแม่ ที่ต้องเสียเงินทองมากมาย ส่งควายไปเรียน อิอิอิ๖ขออภัยในภาษาค่ะ แต่ได้กำลงใจจากป้าบางส่วนที่บอกว่า ให้เราตั้งใจ ให้ดีที่สุด เพราะ เราทำเพื่อพ่อแม่ด้วยส่วนหนึ่ง คุณพระคุณเจ้าต้องเมตตาเข้าสักวัน
สุดท้ายเลยรวบรวมสติ และสู้อีกครั้ง จนสอบเข้ามหาลัยได้ สำเร็จ ส่วนหนึ่งเชื่ออย่างมากว่าเราโชคดี พรหมอาจจะลิขิตให้เราเดินมาทางนี้แล้ว ส่วนนึงก้อประจักษ์เลยจริงๆว่าความพยามแรงขับเคลื่อนความสำเร็จจริงๆๆ ต่อไปนี้คงต้องตั้งใจเรียน และ ใช้เวลา และปัจจัยให้เกิดประโยชน์มากที่สุด

สุดท้าย นี้ ก้ออำนาจคุรพระ บันดาลคุรป้า กะคุรลง จงมีสุขภาพแข็งแรงนะคะ มีโอกาสได้สร้างบุญมากตามที่ได้ตั้งใจ เป็นเนื้อนาบุญแก่ตนเอง ต่อๆไปค่ะ

บุญรักษาค่ะ

โดย: หนูฮิปโป IP: 58.11.69.65 วันที่: 19 กรกฎาคม 2554 เวลา:14:43:40 น.

เลินลเล่อ จริง พิมพ์ผิดเยอะ ไป 2 ปีนะคะ 12 ปี ยาวววไป ทนคิดถึงพ่อกะเเม่ ตายเลย

โดย: หนูฮิปโป IP: 58.11.69.65 วันที่: 19 กรกฎาคม 2554 เวลา:14:45:07 น.

สวัสดีคะ น้าพนอจัน ชอบอ่านที่เขียนมาเล่ามากแต่เพิ่ง คอมเม้นครั้งแรก ขอยคุณค่ะที่แบ่งปัน

โดย: lakkhana IP: 78.239.36.249 วันที่: 22 กรกฎาคม 2554 เวลา:23:32:33 น.

ชอบอ่านเรื่องราวที่ป้าเล่าค่ะ มีคติสอนใจดี คนต่างจังหวัดคิดแบบนี้เยอะเลย เคยแปลคอลัมน์ให้หนังสือไทยในญี่ปุ่น ก็เรื่องราวทำนองนี้เลย ญาติรุมช่วยใช้เงินกันอย่างจริงจังมาก

โดย: ป๊อบ IP: 61.24.8.174 วันที่: 25 กรกฎาคม 2554 เวลา:18:34:45 น.

เข้ามาอ่านค่ะ...

โดย: phanet

วันที่: 26 กรกฎาคม 2554 เวลา:18:38:29 น.

อ่านจนเพลิน แล้วได้ข้อคิดดีมากๆ เลยค่ะ หลายคนในเมืองไทยเป็นเช่นนี้ค่ะ ไม่รู้ หรือว่าทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ว่าญาติพี่น้องที่อยู่ต่างประเทศได้เงินมาอย่างไร แดงน้อยน่าสงสาร เธอมีปมอยู่ในใจ หาทางชดเชยแบบ.... ไม่รู้ว่าจะหาคำใดมาบรรยายค่ะ ขอบคุณสำหรับเรื่องน่าอ่าน จะนำไปสอนตัวเองและคนรอบข้างค่ะ

โดย: kim_tiger

วันที่: 3 สิงหาคม 2554 เวลา:8:44:45 น.

ขอบคุณทุกท่าน เรื่องเล่ามาจากชีวิตจริง ละครบางเรื่อง ก็นำมาจากชีวิตจริง

คนบางคนตามหาฝันมาทั้งชีวิตแต่ก็หาไม่พบ
บางคนมีบุญวาสนา ไม่ต้องตามไม่ต้องฝัน วาสนาบารมีก็หล่นมากองตรงหน้า
แต่อะไรก็ไม่เท่าความเพียรพยายาม เมื่อยามที่ขัดสนจนยาก ขยันมั่นทำมาหากิน ชีวิตก็คงได้พบความสุขเข้าสักวัน

โดย: พนอจัน (พนอจัน

) วันที่: 3 สิงหาคม 2554 เวลา:9:55:07 น.

เรื่องนี้สอนคนได้ดีจริงๆๆเลยค่ะสิ่งที่แน่นอนคือสิ่งไม่แน่นอน

โดย: เออีไอโอยู

วันที่: 3 สิงหาคม 2554 เวลา:17:24:13 น.

ชอบอ่านเรื่องที่ป้าเล่ามากๆค่ะ ติดตามอ่านทุกอันเลย
ขอให้ป้ามีความสุขนะคะ จุ๊ฟ จุ๊ฟ

โดย: โชกาไน้! IP: 58.8.71.69 วันที่: 3 กันยายน 2554 เวลา:8:38:25 น.