Bloggang.com : tonkho-w :

ผ่อนคลายกับนิยายของ กัณธิชา - รัตมา - มธุกร ค่ะ

ตุลาคม 2557

			1	2	3	4
5	6	7	8	9	10	11
12	13	14	15	16	17	18
19	20	21	22	23	24	25
26	27	28	29	30	31

3 ตุลาคม 2557

คำสั่งปรารถนา ตอน 26 100%

คำสั่งปรารถนา ตอน 26 100%

ไปจัดการเรื่องบ้านเสร็จแล้วค่ะ ตอนนี้เลยเริ่มเก็บของละค่ะ

“พี่วิตคะมณีจะกลับกับเขาค่ะ”

“แน่ใจเหรอมณีว่าจะกลับพร้อมผู้ชายคนนี้น่ะ” ชายหนุ่มอีกคนมองไปยังเจเดนอย่างไม่ไว้วางใจ

“ค่ะมณีจะกลับพร้อมเขา” วงหน้าหวานตอบอย่างไม่ค่อยยินดีเท่าใดนัก

ครั้นเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จเรียบร้อยแล้วเธอก็สะพายกระเป๋าออกมาจากห้องแต่งตัวด้วยสีหน้าที่แสดงความบูดบึ้งอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกของตนเองเลย

“ทำไม เสียใจรึไงที่ไม่ได้กลับพร้อมผู้ชายอีกคนน่ะ” เจเดนถามอย่างคาดเดา

“ใช่ ฉันอยากกลับพร้อมเขามากกว่าคุณ” ตอบอย่างชัดเจนแบบไม่รักษาน้ำใจสักนิด

“งั้นก็กลับไปสิไม่ได้ว่านี่ ไปเลย” พลางเอ่ยอย่างท้าทาย มือเรียวกำแน่นพร้อมเรียวปากนุ่มเม้มเป็นเส้นตรง เห็นเธอยืนเฉยเจเดนก็ยิ้มอย่างชอบใจ

“นึกว่าจะเก่งสักแค่ไหน มานี่เลย” เขาฉุดร่างนวลไปยังรถของตนซึ่งจอดอยู่ทางด้านนอก หญิงสาวพยายามแกะมือที่จับไว้ออกราวชิงชังอีกฝ่าย

“ไม่ต้องจับหรอกฉันเดินเองได้”

เจเดนยอมปล่อยเธออย่างว่าง่าย กายระหงก้าวขึ้นไปนั่งบนรถและปิดประตูเสียงดังแบบไม่เกรงใจ มือเรียวดึงเข็มขัดอย่างกระชากกระชั้นมารัดร่างตนเอง โดยเจเดนก็ขับรถออกไปจากหน้าร้านอาหารด้วยสีหน้ายินดีที่ทำให้อีกฝ่ายไม่กล้าลองดีกับเขา

ครั้นกลับไปบ้านชายหนุ่มก็กดภาพในโทรศัพท์ดูซึ่งเขาได้ถ่ายวงหน้าเรียวของนางรำแสนสวยไว้ แต่อีกฝ่ายพยายามตีตัวออกห่างตนเองทุกครา นัยน์ตาคู่คมมองไปยังอิริยาบถต่างๆ ยามเคลื่อนไหวของเธออย่างเพลิดเพลิน นั่งดูที่บ้านยังไม่พอ ไปที่ทำงานเจเดนก็หยิบมาดูอย่างชื่นชอบ ดูไปก็ยิ้มไปไม่หยุดและเอ่ยด้วยคำพูดมุ่งมั่น

“ฉันไม่ยอมให้เธอไปชอบผู้ชายคนอื่นหรอกมณีไพรำ”

ไรอัลก้าวเข้ามาในห้องส่วนตัวของเจเดนเห็นอีกฝ่ายนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุดจึงเกิดความสงสัยค่อยๆ ยื่นหน้าเข้าไปดูอย่างใกล้ชิดก็รับรู้ว่าที่เพื่อนดูมีความสุขนั้นคงมาจากภาพนางรำแสนสวยบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เห็นแล้วอยากแกล้งนัก จึงดึงมันออกมาหลังจากนั้น ซึ่งเจเดนก็เอ่ยกับเพื่อนสนิทอย่างไม่ชอบใจ

“ไรอัล เอาโทรศัพท์มาคืนฉันเลยนะ”

“นอนดูรูปสาวแล้วยิ้มมันน่าสงสัยนะ” นัยน์ตาของเขามองไปยังภาพวงหน้าสวยของผู้หญิงในภาพซึ่งสวมชุดไทยมีชฏาอยู่บนศีรษะ พลางกดเลื่อนไปเรื่อยๆ ก็พบว่าไม่ได้มีเพียงรูปเดียวเท่านั้น

“ถ้าฉันมองดูรูปผู้ชายแล้วยิ้มนายจะไม่สงสัยใช่ไหม” เจเดนย้อนถามกลับมาอย่างยียวน

“เฮ้ย บ้าแล้ว ถ้านายดูรูปผู้ชายแล้วยิ้มนะ ฉันคนหนึ่งล่ะที่จะรีบถอนหุ้นออกจากบริษัททันที กลัวโดนสอยตูด ยึ๋ย” โดยทำอาการขนลุกและยักไหล่ไปพร้อมกัน

“ไอ้บ้า ฉันไม่เป็นอย่างแน่นอน เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาเดี๋ยวนี้” เจเดนตอบอย่างมั่นใจ และทวงสิ่งที่ถูกชิงไป

“ทำเสียงเข้มใส่แสดงว่าผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นคนที่นายกำลังให้ความสนใจมากเป็นแน่ บอกมาก่อนว่านี่รูปผู้หญิงที่ไหนน่ะเดี๋ยวนี้เปลี่ยนรสนิยมไปชอบนางรำแล้วเหรอไม่ยักรู้”

“เอามาคืนก่อนแล้วจะบอกให้ฟัง” ดูจะหวงอย่างมาก คล้ายไม่อยากให้ใครมามองภาพวงหน้าหวานในนั้นแม้จะเป็นเพื่อนสนิทก็ตาม

“แย่แล้วเจเดน” ไรอัลตะโกนออกมาเสียงดัง เจเดนถามด้วยความสงสัย

“มีอะไรไรอัล ตะโกนซะเสียงดังเชียว”

“ฉันเผลอลบรูปนางรำของนายไปหมดเลยน่ะสิ แย่เลย” สีหน้าของเจเดนเปลี่ยนเป็นโมโหอย่างมากพลางทำน้ำเสียงไม่พอใจใส่เพื่อน

“นายทำบ้าอะไรเนี่ยไรอัล”

“ล้อเล่นน่าแค่นี้ทำเป็นโมโหไปได้ ถ้านายอยากได้คืนก็เข้ามาเอาสิ” ไรอัลยื่นมันไปยังหน้าเพื่อน เจเดนเอื้อมมือมาหยิบแต่เขากลับเอาหลบไว้ด้านหลัง ซ้ำยังบอกอย่างท้าทาย “แย่งให้ได้สิ”

โดยนึกอย่างคาดเดาท่าทีของเพื่อนสนิทด้วย อาการไม่พอใจอย่างนี้แสดงว่าผู้หญิงในภาพต้องสำคัญมากๆ แน่นอน เขาก้าวออกมายังด้านนอกโดยเจเดนก็เดินตามออกมาเพื่อจะแย่งโทรศัพท์ไปจากอีกฝ่ายให้ได้ ไทเลอร์เห็นเพื่อนวิ่งไล่จับกันก็แสดงความประหลาดใจ

“ทำอะไรกันพวกนายวิ่งไล่กันเป็นเด็กๆ ไปได้”

“ฉันกำลังดูรูปของผู้หญิงที่เจเดนชอบน่ะ ตอนนี้เปลี่ยนไปชอบนางรำแล้วนะ ดูสิไทเลอร์” เขาส่งโทรศัพท์ให้เพื่อนสนิทอีกคนได้ดูบ้าง

“นั่นมันรูปของยายเด็กสิบแปดมงกุฏน่ะ” เขาเผลอเฉลยออกมาอย่างหลุดปาก

“นี่อย่าบอกนะว่าที่นายไล่จับยายสิบแปดมงกุฎเพื่อจะส่งตำรวจเป็นแค่เรื่องที่อ้างขึ้นมาเท่านั้น ความจริงตั้งใจจะจับเข้ากรงนายแทนใช่ไหม มิน่าถึงได้โมโหที่จับยายนี่ไม่ได้สักที อ๋อกรงที่ว่าก็คือเตียงของนายน่ะเอง” มาทำเป็นสู่รู้ไอ้เพื่อนตัวยุ่ง เขาด่าอีกฝ่ายในใจ

“เออ ฉันจะต้อนขึ้นเตียงฉัน” เจเดนยอมรับออกมาอย่างไม่ปิดบัง

“แล้วว่าแต่ต้อนได้รึยัง แต่ดูท่าฝันหวานขนาดนี้คงเสร็จนายไปแล้วสิท่า” ไรอัลนึกอย่างคาดเดา

“ฉันน่ะไม่ชักช้าเหมือนนายหรอก เล่นเป็นเพื่อนจนป่านนี้ก็ยังต้อนขึ้นเตียงไม่สำเร็จ” เจเดนพูดอย่างดูถูกอีกฝ่าย

“อย่าเพิ่งดูถูกกัน ใครบอกว่าฉันยังต้อนไม่สำเร็จ ต้อนสำเร็จแล้วเฟ้ย ฝืมือระดับนี้แล้วไม่ปล่อยให้หลุดมือไปได้ง่ายๆ หรอก"

พลางบอกอย่างอวดคุยพร้อมกับนึกถึงหญิงสาวที่ทำให้เขามีความสุขอย่างมาก ปกติเขาก็นอนกับผู้หญิงมาหลายคน แต่ทำไมเวลาที่มีอะไรกับแม่เปรี้ยวปรี้ดมันดันไม่เหมือนคนอื่นเลย ช่างแปลกจริงๆ ทำไมถึงได้รู้สึกว่าแตกต่างกันนะ ไม่เข้าใจเลย

คลอเดียซื้อผลไม้และขนมมาให้กับบิดาซึ่งนอนพักรักษาตัวที่โรงพยาบาลแต่เมื่อเธอก้าวขึ้นไปยังห้องชั้นบนหญิงสาวก็ไม่พบร่างของบิดาอยู่ในห้องจึงสอบถามนางพยาบาลที่คอยดูแลผู้เป็นพ่อ

“แด๊ดของฉันอยู่ไหนคะคุณพยาบาล”

“คุณโจเอลอยู่ในห้องฉุกเฉินค่ะ พอดีว่าแผลเกิดการติดเชื้อในกระแสเลือดค่ะ”

“ห้องฉุกเฉินอยู่ที่ไหนคะฉันจะไปหาแด้ดค่ะ” นางพยาบาลจึงพาเธอไป วงหน้านวลเต็มไปด้วยหยาดน้ำตาเมื่อรับรู้ว่าเกิดเหตุการณ์ไม่สู้ดีกับบิดาของตนเอง

การติดเชื้อในกระแสเลือดหรือเรียกอีกอย่างหนึ่งว่าเลือดเป็นพิษ ประเด็นสำคัญและทำให้เกิดอันตรายก็คือ เมื่อเชื้อโรคกระจายเข้ากระแสเลือดก็จะก่อให้เกิดการติดเชื้อในอวัยวะต่างๆ ทั่วร่างกาย ระบบร่างกายจะทำงานผิดปกติ และอาจค่อยๆ หยุดทำงานลง จนเสียชีวิตในที่สุด

เอเดรียนซึ่งกำลังจะขึ้นไปเยี่ยมลูกน้องที่นอนรักษาตัวอยู่ยังโรงพยาบาลมองเห็นหญิงสาวเดินเข้ามาในลิฟท์ระหว่างทางก็ถามด้วยความห่วงใย

“คลอเดียคุณเป็นอะไรน่ะ แล้วร้องไห้ทำไมกัน” เธอบอกให้เขาได้ทราบด้วยน้ำตานองใบหน้าอย่างไม่อายเลยว่าเขาจะมองเธอเป็นคนขี้แยเพียงไหน

“แด๊ดของฉันอยู่ที่ห้องฉุกเฉินค่ะ คุณพยาบาลบอกว่าแผลเกิดติดเชื้อในเลือดค่ะ ฉันไม่อยากให้แด้ดเป็นอะไรไปเลย” ยิ่งพูดก็ยิ่งร้องไห้นายตำรวจหนุ่มจึงโอบบ่านวลอย่างปลอบขวัญ

“แด๊ดของคุณต้องไม่เป็นอะไรนะคลอเดีย” เธอเงยหน้าขึ้นมาบอกเขาหลังจากนั้น

“ถ้าแด้ดเป็นอะไรไปอีกคนแล้วฉันจะอยู่ยังไง มัมของฉันก็จากไปแล้ว ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก”

เธอกอดร่างแกร่งคล้ายต้องการที่เพิ่งพิง ตอนนี้เอเดรียนไม่กล้าที่จะพูดหยอกล้อเธอเหมือนทุกคราว แต่ทำหน้าที่คอยซับน้ำตาให้กับหญิงสาวด้วยบ่ากำยำแทน

จากที่ตั้งใจว่าจะมาเยี่ยมลูกน้องเขากลับเปลี่ยนใจเดินไปส่งหญิงสาวที่ห้องฉุกเฉินด้วยโดยมือใหญ่กุมมือเรียวของคลอเดียไว้ด้วยความห่วงใย เพียงคนขับรถเห็นเธอก็รีบเดินเข้ามาหาและบอกให้รับรู้

“ผมพยายามโทรหาคุณคลอเดียตั้งแต่เที่ยงแล้วครับแต่ก็ไม่ติด โทรเข้าบริษัทก็บอกว่าคุณคลอเดียออกมาแล้ว”

เธอจึงเปิดกระเป๋าสะพายของตนเองดูก็ทราบว่าเหตุใดถึงไม่ได้รับโทรศัพท์ของอีกฝ่าย “แบตหมดน่ะ แด้ดเข้าไปนานหรือยังปีเตอร์” นัยน์ตาของเธอมองไปยังห้องเบื้องหน้าอย่างกังวลและแสดงความเครียดผ่านทางสีหน้าอย่างชัดเจน

“สักพักแล้วล่ะครับ” หญิงสาวทรุดกายนั่งลงยังเก้าอี้โดยเอเดรียนก็นั่งอยู่เคียงข้าง

“แด้ดของคุณต้องปลอดภัยนะคลอเดีย”

เขาเรียกชื่อของเธออย่างสนิทสนมมากขึ้นพร้อมกับโอบบ่านวลให้พิงกับไหล่ของตนเองด้วยซึ่งเธอก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรกลับรู้สึกดีอย่างมากที่อย่างน้อยก็ยังมีเขาอยู่เคียงข้างในยามที่ตนเองเสียใจด้วยความหม่นหมอง

ผ่านไปครู่ใหญ่คุณหมอก็เดินออกมา เพียงเห็นคลอเดียก็รีบลุกไปสอบถามอย่างรวดเร็วซึ่งสารวัตรหนุ่มก็เดินตามเธอไปด้วย

“อาการแด้ดเป็นยังไงบ้างคะคุณหมอ”

“คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วครับ” เพียงได้ยินเธอก็ยิ้มออกมาทั้งน้ำตาด้วยความยินดีโดยหันไปกอดเขาอย่างลืมตัวเช่นเดียวกับเมื่อครู่นี้ที่ได้รับการปลอบขวัญจากอีกฝ่าย

“แด้ดปลอดภัยแล้วดีใจจังเลยค่ะ”

“ผมบอกแล้วว่าแด้ดของคุณต้องปลอดภัย” นายตำรวจกอดร่างนวลไว้อย่างแนบแน่นทำให้หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างมาก

คลอเดียนั่งมองร่างของบิดาที่นอนหลับอยู่บนเตียงพักฟื้นโดยไม่ยอมลุกไปไหนเลย รอคอยที่จะเห็นผู้เป็นพ่อตื่นขึ้นมาพูดคุยกับตนเองเพื่อบ่งบอกให้รู้ว่าไม่เป็นอะไรแล้ว กระทั่งท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีดำเอเดรียนจึงเอ่ยด้วยความห่วงใย

“คุณจะกินอะไรรึเปล่าเดี๋ยวผมไปซื้ออาหารมาให้นะ คุณนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ยอมลุกไปไหนตั้งแต่เย็นแล้ว”

“ฉันคงกินอะไรไม่ลงหรอกค่ะถ้ายังไม่เห็นแด้ดตื่นขึ้นมา” เธอบอกพร้อมกับทำอาการทอดถอนลมหายใจ

“แต่คุณต้องกินนะคลอเดียผมกลัวว่าคุณจะไม่สบายไปอีกคนน่ะ ถ้าแด้ดของคุณตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคุณไม่สบายไปจะรู้สึกแย่นะ เอาอย่างนี้ละกันเดี๋ยวผมไปซื้ออาหารมาให้คุณจะได้ไม่ต้องออกไปกินข้างนอกคุณก็จะได้นั่งเฝ้าแด้ดของคุณ”

“ขอบคุณค่ะคุณเอเดรียน” คลอเดียเรียกชื่อเขาออกมาเธอรับรู้ว่าอีกฝ่ายชื่ออะไรก็ในวันที่ไปสอบปากคำในฐานะพยานของคดีน่ะเอง

เอเดรียนเดินไปเยี่ยมเบล็คลูกน้องซึ่งเป็นบอดี้การ์ดที่ห้องพักฟื้นก็พบกับลูกน้องของตนเองที่มาเยี่ยมเช่นเดียวกันแดเนียลทำสีหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นเขา

“ทำไมเจ้านายเพิ่งมาล่ะครับเห็นออกมาจากบริษัทตั้งแต่บ่ายแล้ว”

“พอดีฉันเจอคุณคลอเดียน่ะ แด้ดของเธอเกิดอาการเลือดเป็นพิษฉันก็เลยไปอยู่เป็นเพื่อน” อีกฝ่ายพยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ที่แท้มาถึงช้าก็เพราะว่าไปหาผู้หญิงน่ะเอง”

“ฉันเอาผลไม้มาให้นายแล้วเดี๋ยวฉันก็ต้องกลับไปดูเธอต่อ” ลูกน้องทั้งสองไม่เคยเห็นเจ้านายของตนดูห่วงอาทรใครมากมาก่อนจึงเอ่ยอย่างคาดเดาออกมา

“ห่วงมากขนาดนี้แสดงว่าต้องเป็นคนพิเศษของเจ้านายมากแน่นอน”

“ยังไม่รู้เลยถ้าเขามีใจให้ก็คงได้เป็นคนพิเศษ แต่ถ้าเขาไม่มีใจให้ก็คงต้องกินแห้วกระป๋อง เขาคงไม่ชอบผู้ชายซกมก สกปรก ปากเสียอย่างฉันหรอก” ปกติเอเดรียนไม่เคยรู้สึกกับการแต่งตัวเซอร์ๆ เสื้อผ้าเก่าๆ แต่พอเจอเธอที่ต่อว่าเขาเช่นนี้ก็ทำให้ไม่อยากที่จะให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่แบบนี้เลย

“เจ้านายก็ลองปฏิวัติตัวเองใหม่สิครับ โกนหนวดโกนเคราบนหน้าออกแล้วก็แต่งตัวให้ดีขึ้นกว่านี้ พูดตรงๆ นะครับถ้าผมไม่รู้จักกับเจ้านายก็คงคิดว่าเป็นโจรเหมือนกัน” เบล็คออกความเห็น

“ทำไมฉันต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองด้วยกันถ้าเขาจะรักก็รักที่ตัวฉันสิ” ยังคงทำปากแข็งดึงดันดังเดิม แดเนียลลูกน้องอีกคนที่นั่งอยู่ในห้องจึงบอกคล้ายเป็นการแทงใจดำอีกฝ่าย

“ทำตัวดีๆ เพื่อผู้หญิงที่ตัวเองชอบมันคงไม่เป็นอะไรหรอกครับเขาจะได้รู้ว่าเจ้านายก็หล่อเหมือนกันไม่ใช่ความหล่ออยู่ใต้หน้าตาที่เหมือนมหาโจร บางทีก็มองไม่เห็นหรอกนะครับ ได้ฟังคำที่ลูกน้องบอกก็เถียงไม่ออก

“แล้วฉันจะเก็บไปลองคิดดูก็แล้วกันนะ”

เอเดรียนเดินกลับไปยังห้องพักฟื้นของบิดาเธอก่อนจะเอ่ยให้อีกฝ่ายที่นั่งอยู่ข้างเตียงบิดาโดยกุมมือของผู้เป็นพ่อไว้ไม่ปล่อย

“ผมซื้ออาหารเย็นมาให้คุณกับคนขับรถแล้วนะ” เธอหันมาบอกเขาด้วยความซาบซึ้งใจ

“ขอบคุณค่ะคุณเอเดรียน”

“คุณจะกินเลยไหมผมจะได้จัดใส่จานให้” เอเดรียนบอกอย่างเอาใจ คลอเดียกลัวว่าตนเองจะไม่สบายไปตามที่เขาบอกจึงตอบรับอย่างไม่โต้แย้ง

“ก็ได้ค่ะ” สารวัตรหนุ่มจึงทำตามที่พูดก่อนจะนำจานอาหารมาวางยังโต๊ะตัวเล็กในห้องและน้ำมะนาวเย็นๆ ด้วย

“มากินสิคุณ” หญิงสาวมองเห็นเพียงจานเดียวจึงสอบถามด้วยความสงสัย

“แล้วของคุณล่ะคะ ไม่กินด้วยกันเหรอคะ”

“กินสิแต่ว่าผมจัดให้คุณกินก่อนน่ะ ของผมอยู่ในกล่อง”

ก่อนที่เขาจะเดินไปจัดการของตนเองแล้วเดินมานั่งกินข้าวพร้อมหญิงสาว นัยน์ตาของเอเดรียนมองไปยังวงหน้านวลและนึกพร้อมกับมีรอยยิ้มด้วย เวลาที่อีกฝ่ายไม่โวยวายก็น่ารักดีเหมือนกันนะ เขานึกถึงยามที่ตนเองได้กอดเธอยามที่นั่งรอผลการช่วยเหลือของบิดาหญิงสาว กายนุ่มพิงร่างของตนเองตลอดเวลา และพอรับรู้ว่าบิดาของตนเองปลอดภัยเธอก็โผเข้าหาเขาและกอดอย่างแนบแน่น มันทำให้เขาแทบไม่อยากปล่อยร่างนุ่มให้ออกไปจากอ้อมแขนเลย
+++++++++++++
เริ่มหวานกันทั้งสองคู่แล้ว มาลุ้นกันค่ะว่าจะหวานกันมากแค่ไหนหลังจากนี้
ขอขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มอบให้ข้าวนะคะ มีความสุขกับนิยายนะคะ ^ ^

Create Date : 03 ตุลาคม 2557

0 comments

Last Update : 3 ตุลาคม 2557 15:12:41 น.

Counter : 860 Pageviews.

tonkho-w

Location :

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

Smember

ผู้ติดตามบล็อก : 18 คน [?]

โปรโมชั่นพิเศษ
ซีรีย์ กับดักรักมาเฟีย
4 เล่ม เหลือ 900 บาท จาก 1189
ฟรีค่าส่ง

งานเขียนทั้งหมดใน blog นี้ สงวนลิขสิทธิ์ตามกฎหมาย
พระราชบัญญัติ พ.ศ.2537 ห้ามนำไปพิมพ์ เผยแพร่
หรือลอกไปกระทำการใดๆ ก็ตาม หากผู้ใดกระทำการผิด
เจ้าของ blog จะเอาผิดท่านตามกฏหมาย ได้ทุกกรณี

สนพ. รัตมาบุ๊คส์
สั่งซื้อหนังสือของต้นข้าวได้นะคะ

users online
มุมผ่อนคลาย
หนัง ฟังเพลง
ฟังเพลงเกาหลี ฟังเพลงละคร ดูหนังซีรีย์
นิตยสาร
ขวัญเรือน แพรว สุดสัปดาห์

)

ช่วยกด Like & Love ให้สนพ. ข้าวหน่อยนะคะ จะได้มีกำลังใจปั่นนิยายมาแปะให้ เพื่อนๆ พี่น้องได้อ่านมากๆ ค่ะ

Ebook ทั้งหมดของรัตมา

เจ้าสาวพรางสิทธิ์รัก

รัตมา