ในช่วงดึกไรอัลก็ได้ชวนเจเดนกับไทเลอร์มาหาอะไรดื่มด้วยกันตามความตั้งใจที่เคยคิดไว้ว่าจะกลับมาที่นี่อีกครั้งในฐานะของลูกค้าประจำ ซึ่งในระหว่างที่ดื่มนั้นสายตาของทั้งสองก็จ้องมองไปยังนักร้องสาวที่กำลังครวญเพลงหวานบนเวทีก่อนจะเอ่ยปากชมอย่างชื่นชอบ

“อืม นักร้องที่นี่เสียงดีนะแล้วหุ่นก็สะบึมมากด้วยโดยเฉพาะหน้าอก”

เจเดนแสดงความคิดเห็นออกมาเมื่อกวาดตาไปเห็นหญิงสาวที่สวมกางเกงขาสั้นอวดเรียวขาเพรียวกับสะโพกเต็มตึงกับเสื้อตัวเล็กแบบสายเดี่ยวรัดรูปที่อวดความอวบอิ่มจนมองเห็นขนาดอย่างชัดเจน

“จริงด้วย” ไทเลอร์พยักหน้าแบบเห็นดีเห็นงามเช่นกัน ไรอัลได้ยินเช่นนั้นก็รีบบอกอย่างกันท่าเพื่อนทั้งสองในทันทีอย่างประกาศสิทธิ์จับจอง

“ถ้าพวกนายหมายถึงคนที่ร้องเพลงอยู่บนเวทีล่ะก็ คนนี้ของฉัน” ทั้งคู่หันกลับไปมองเพื่อนสนิททันทีพร้อมกัน

“นี่อย่าบอกนะว่านายฟันแม่นักร้องนั่นไปแล้วน่ะถึงได้ทำท่าแสดงความเป็นเจ้าของแบบนี้” ไทเลอร์เอ่ยอย่างคาดเดากับคำพูดที่ว่า

“น่าจะเป็นอย่างนั้นแน่เลย” เจเดนก็คาดการณ์ไม่ต่างกัน

“ฉันยังไม่ได้ฟัน” ไรอัลรีบชี้แจงออกไปทันที

“แล้วทำไมนายบอกว่าเป็นผู้หญิงของนายล่ะ” ไทเลอร์ทำอาการเลิกคิ้วสูงแสดงความแปลกใจมากขึ้นกว่าเดิม

“ก็ผู้หญิงที่ร้องเพลงอยู่น่ะเป็นผู้หญิงที่ฉันเล่าให้พวกนายสองคนฟังไงล่ะที่พวกนายเข้าใจว่าเป็นใบ้เพราะฉันฟังภาษาที่เธอพูดไม่ออกไง และฉันก็ขับรถไปดักตรงที่ได้เจอเธอเกือบสองอาทิตย์แต่ก็ไม่เจอ โชคดีที่ฉันมาคุยงานกับคุณคาร์ตั้นก็เลยได้รู้ว่าเธอเป็นนักร้องอยู่ที่นี่” เขาท้าวความให้เพื่อนสนิทได้ฟังเกี่ยวกับนักร้องคนสวยที่อยากให้มาร้องเพลงกล่อมเขาบนเตียงนอนแทนมากกว่าให้ร้องเพลงอยู่บนเวที

“สวยอย่างที่นายบอกจริงๆ ด้วยไรอัล” เพื่อนหนุ่มแสดงความคิดเห็นออกมา

เขาอยากให้อีกฝ่ายมาเรียกชื่อของตนเองบ้างจังมันจะน่าฟังและเร่าร้อนมากเพียงใดนะ เสียงครวญคร่ำยามที่เขาอยู่ในร่างนวลจะเร้ารัญจวนแค่ไหนกัน ยิ่งยามที่ร่างนุ่มขยับเคลื่อนไหวมันทำให้เขาจินตนาการอย่างเพริดแพร้วไปมากขึ้นว่าอีกฝ่ายคงจะเคลื่อนไหวได้อย่างน่ามองเช่นกันเวลาที่อยู่บนเตียงกับเขาเพียงสองคน

พลอยธาราพักดื่มน้ำหลังจากที่ร้องเพลงและเต้นไปหลายชั่วโมงจึงรู้สึกคอแห้ง มือเรียวหยิบน้ำส้มขึ้นมาดื่มแก้กระหาย ระหว่างนั้นจาร์คซึ่งว่างจากการเสิร์ฟอาหารก็เอ่ยอย่างสัพยอกเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่ผ่านมาของเธอเมื่อหลายคืนก่อน

“หวังว่าคืนนี้คงไม่ต้องใช้มีดหั่นสเต็กข่มขู่ลูกค้าอีกนะ”

 “ถ้าไม่มาป่วนก่อนก็ไม่ทำหรอกจาร์ค ฉันมาทำงานร้องเพลงแท้ๆ แต่ไม่รู้ทำไมถึงชอบเสนองานให้นอนทำอยู่เรื่อย ซ้ำไม่ได้ทั้งตัวขอแบ่งเป็นส่วนๆ ก็ได้ หื่นอะไรกันอย่างนี้นะ นี่กำลังคิดจะบอกว่ามีสามีแล้วเหมือนกันจะได้เลิกมายุ่งกับฉันซะที”

พลอยธาราตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเข่นเขี้ยว นั่นเพราะถูกคาดโทษจากกัปตันโกลด์ดี้หัวหน้างานใหญ่ของตนก่อนหน้านี้เมื่อหญิงสาวมีเรื่องกับลูกค้าไปเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมา ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าได้ยินพลอยธาราพูดก็สนับสนุนอย่างเต็มที่

“อาจจะได้ผลก็ได้นะลองดูสิ คิดว่าน่าจะดีกว่าปฏิเสธเสียงแข็งอย่างเดียวบางทีพวกนี้ก็ไม่เลิกราง่ายๆ หรอกเพราะคิดว่าตื้อบ่อยๆ เราอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ แถมบางคนยังคิดว่าไอ้ที่เราทำเป็นปฏิเสธใช้มีดข่มขู่น่ะ กำลังเล่นตัวด้วยซ้ำไปเพื่อเรียกร้องความสนใจและโก่งราคา ถ้าจะให้ชัวร์ต้องบอกว่ามีลูกด้วยรับรองเผ่นเป็นแถว คงไม่มีใครอยากอุปการะเลี้ยงดูทั้งแม่ทั้งลูกหรอก” ครั้นได้ยินเช่นนั้นเธอก็ทำนัยน์ตาโตโต้แย้งกลับไป

“บ้าแล้วจาร์คปฏิเสธจนปากจะฉีกถึงหูอย่างนี้แถมขู่ว่าจะสับไอ้นั่นเป็นชิ้นๆ โยนให้เป็ดกิน ยังเข้าใจว่าเล่นตัวเรียกร้องความสนใจอีกเหรอนั่น” เป็นตรรกะที่ทำเอาเธอปวดกะโหลกเสียจริงพลางส่ายศีรษะไปมาด้วยความงุนงงอย่างอาการเหนื่อยหน่าย

“พวกนี้ชอบคิดเข้าข้างตัวเองแบบนั้นนี่” จาร์คแสดงความคิดเห็นออกมา

“ให้เหลืออดจริงๆ ก่อนจะบอกให้รู้เลยว่ามีสามีแล้วก็มีลูกแล้วค่ะ ไม่ต้องมานำเสนออีกนะคะ แบบว่าสามีเลี้ยงดีไม่อดอยากจนต้องไปทำงานพิเศษนอกจากร้องเพลงหรอกค่ะ”เธอเอ่ยอย่างขำๆ  ก่อนจะเดินไปยังห้องน้ำหลังจากนั้น

โดยไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตนเองคิดแบบเล่นๆ เมื่อครู่นี้กับจาร์คนั้น มีใครคนหนึ่งที่บังเอิญผ่านมาได้ยินและกำลังคิดที่จะทำจริงๆ นั่นเพราะไรอัลคิดว่านี่เป็นโอกาสเหมาะที่เขาจะได้เข้าไปตีสนิทอีกฝ่ายโดยที่เธอไม่อาจจะปฏิเสธตนเองได้ ชายหนุ่มดีดนิ้วดังเป๊าะ!

อะไรจะโชคดีอย่างนี้กันนะ เมื่อมีแผนมาเป็นตัวช่วยให้เขาอย่างดีเช่นนี้…

ชายหนุ่มรอหาโอกาสที่จะเข้าไปทักทายหญิงสาว ซึ่งเมื่อเธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็พลันได้พบกับชายหนุ่ม วงหน้าหล่อคนหนึ่งยืนดันหน้าตนเองไว้ เธอนึกอย่างคาดเดา อย่าบอกนะว่าคิดที่จะมาชวนเธอไปนอนด้วย นัยน์ตาของพลอยธารากวาดมองไปยังใบหน้าคมสันที่ดูดีอย่างมากทีเดียว

ไม่ว่าจะเป็นดวงตาที่เป็นประกายน่ามอง กับจมูกที่คมสัน ไล่เรื่อยไปยังริมฝีปากและคางได้รูป ซึ่งเมื่อรวมๆ กันแล้วเรียกได้ว่าสุดยอดของความหล่อสุดๆ รวมถึงการแต่งกายที่บ่งบอกถึงความเนี๊ยบและสมาร์ทอย่างมากทีเดียว จนเธอเผลออุทานในใจอย่างชื่นชม

พร้อมกับที่นัยน์ตาซึ่งเขียนอายไลน์เนอร์ไว้อย่างดีแทบไม่อยากละสายตาไปจากร่างแกร่งเบื้องหน้าได้เลย ช่างแตกต่างไปจากผู้ชายที่เข้ามาติดต่อตนเองเสียจริง ที่พอเห็นหน้าก็อยากเมินไปทางอื่นยิ่งนัก

“โอ ว้าว นี่นายแบบที่ไหนหลุดออกมาจากแคทตาล็อกกันเนี่ย”

โดยไม่รู้เลยว่าท่าทางที่เธอมองเขานั้นมันทำให้เขาอดหลงตัวไม่ได้ว่า ผู้หญิงคนไหนที่เห็นเขาก็มักจะเป็นแบบนี้แต่อดแปลกใจไม่ได้ว่าวันนั้นเธอไม่เห็นความหล่อของตนเองรึไงกันถึงได้วิ่งหนีไปอย่างนั้น

“สวัสดีครับ”

ไรอัลเดินเข้าไปหาหญิงสาวเพื่อทักทาย แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ทันได้ยินเพราะกำลังตะลึงกับความหล่อไม่บันยะบันยังของอีกฝ่าย ไรอัลจึงเรียกเธอซ้ำ “สวัสดีครับ” และนั่นจึงทำให้เธอสติกลับคืนก่อนจะรู้สึกเขินนิดๆ ที่ตนเองไปยืนมองเขาอย่างไม่วางตาราวกับกำลังเห็นของหวานถูกตาจนอยากกินเช่นนั้น

แต่เพียงครู่เธอก็กลับมาเป็นนักร้องสาวที่จริงจังและไม่แยแสผู้ชายในนี้ดังเดิม พร้อมกับคิดว่าถ้าชวนเธอไปทำงานบ้าๆ อีกล่ะก็จะด่าไม่เลี้ยงทีเดียว พลางเอ่ยทักทายเขากลับไปด้วยรอยยิ้มที่อ่อนหวาน

“สวัสดีค่ะ” โดยรอฟังเขาพูดอย่างตั้งใจ

“เราเคยเจอกันมาก่อนจำได้ไหมครับ” ดวงตาของเธอทำท่าประหลาดใจดังเดิมก่อนจะเอ่ยอย่างขำขันในใจ มุกเชยสะบัดจริงๆ เลย ซึ่งเธอก็ตอบกลับไปโดยเร็วแบบไม่รับมุก

“เราเคยเจอกันด้วยเหรอคะ ทำไมฉันไม่คุ้นหน้าคุณเลยล่ะ” ไรอัลท้าวความถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา

“ก็วันที่คุณเดินอยู่ข้างทางไงล่ะครับแล้วผมก็ขับรถขึ้นไปบนฟุตบาทน่ะ”

ครั้นได้ยินที่เขาบอกพลอยธาราก็พยายามนึกโดยมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะจำได้ว่าวันนั้นหญิงสาวไปรับที่อู่ โดยลูกน้องในอู่รถบอกว่าซ่อมเสร็จ ซึ่งเธอก็ตั้งใจว่าจะขับรถไปทำงานเลยแต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายจำผิดคัน เพราะสีและลักษณะรถคล้ายกัน ทำให้เธอมาเสียรอบจึงตัดสินใจเรียกแท็กซี่เพื่อจะไปทำงานต่อ

แต่วันนั้นก็ดันไม่มีรถเอาซะเลย จึงคิดว่าจะนั่งรถโดยสารแทน ซึ่งระหว่างที่เดินหลบเสียงผิวปากของผู้ที่ขับรถผ่านไปมาเนื่องจากวันนั้นพลอยธาราใส่ชุดเกาะอกเพียงครึ่งตัวไว้ด้านในกับเสื้อกั๊กและกระโปรงยีนสั้นที่พอดีกับสะโพกเต็มตึง และก็มีรถคันหนึ่งขับขึ้นมาปาดหน้าทำเอาเธอรู้สึกตกใจอย่างมาก

“คุณน่ะเองที่ขับรถไร้มารยาทวันนั้น” พลอยธาราต่อว่าเขาออกมาเมื่อจดจำเขาได้แล้ว

“ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้คุณต้องตกใจ” หญิงสาวโล่งอกที่อีกฝ่ายไม่ได้มาชักชวนเธอให้ไปทำงานน่ารังเกียจนั่นอย่างนี้ค่อยคุยกันได้หน่อย

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันลืมมันไปแล้ว” ไรอัลจึงชวนเธอคุยต่อหลังจากนั้น

“ผมไม่คิดนะว่าจะได้เจอคุณที่นี่โชคดีที่ผมมาเสนองานที่โรงแรมนี้ รู้ไหมครับว่าผมไปดักรอเจอคุณทุกเย็นเลยเป็นเวลาสองอาทิตย์ แต่ก็ไม่เจอสักที”

“อ้อ พอดีว่าฉันไปรับรถตอนบ่ายน่ะค่ะเพราะว่ามันเป็นวันหยุดของฉันก็เลยไปรับเร็วกว่าเดิม ไม่คิดเหมือนกันค่ะว่าจะเจอคุณที่นี่” หญิงสาวตอบเขากลับไปอย่างอัธยาศัยดีเช่นกัน

“ผมชื่อไรอัล เรซินอฟแล้วคุณล่ะชื่ออะไร”

ชายหนุ่มแนะนำชื่อของตนเองออกไป ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นผู้ชายหล่อลากดินแบบนี้มาผูกสัมพันธ์ก่อนคงรีบบอกชื่อออกไปทันทีเป็นแน่ แต่พลอยธาราไม่ใช่ผู้หญิงเหล่านั้นแม้ว่าเมื่อครู่นี้เธอจะเผลอถูกใจกับความดูดีชวนมองของเขาไปบ้างเช่นกัน หญิงสาวเลือกที่จะเอ่ยอย่างตัดบทแทน

“ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”

เธอไม่อยากที่จะให้ความสนิทสนมกับลูกค้ามากเกินไปเดี๋ยวจะพลอยคิดว่าตนเองง่ายเหมือนลูกค้าคนอื่น ซึ่ง พลอยธาราก็รีบเดินไปยังห้องแต่งตัวทันที

“อ้าวคุณผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยนะ”

ไรอัลเรียกหญิงสาวไว้แต่อีกฝ่ายกลับไม่ใส่ใจเอาซะเลย เธอเห็นว่าไม่ใช่เรื่องที่ควรจะใส่ใจ ไม่มีความสำคัญอะไรกับตนเอง อีกอย่างหนึ่งได้เวลาเลิกงานแล้วด้วย อยากที่จะกลับบ้านไปหาหลานสาวเร็วๆ มากกว่า

พลอยธาราไม่รู้ว่าตนเองอยู่ในสายตาของผู้ชายอีกคนหนึ่ง หลังจากที่ได้ชมการแสดงบนเวทีของเธอไปซึ่งเล่นด้วยไวโอลิน ที่เคลื่อนไหวร่างกายไปตามจังหวะเสียงเพลงเมื่อครู่ก็เกิดความปรารถนาอย่างมาก จึงเดินเข้าไปหาหญิงสาวและบอกให้ได้รับรู้ถึงความต้องการของตนเอง

ขณะที่ไรอัลกำลังจะเดินกลับไปที่โต๊ะซึ่งเพื่อนนั่งดื่มอยู่ก็พอดีมองเห็นเธอสะพายกระเป๋าเดินออกมา พร้อมกับที่มีผู้ชายคนหนึ่งก้าวมาดักหน้าไว้และบอกให้หญิงสาวรับรู้

“ผมรอคุณเปลี่ยนใจนะคนสวย จะให้โอกาสคุณตอบอีกครั้ง” โดยแววตามองไปตามร่างนวลอย่างจาบจ้วงด้วย ครั้งก่อนโดนด่าว่าจะตัดให้เป็ดกินไม่เข็ดอีกรึไงกัน

พลอยธาราทำสีหน้าละเหี่ยใจที่นี่อะไรก็ดียกเว้นอยู่อย่างเดียวลูกค้าจอมหื่นที่อยากจะชวนเธอไปนอนร้องเพลงให้ฟังบนเตียงอยู่เป็นประจำ ถ้าเธออยากจะสบายล่ะก็คงไม่มายืนขาแข็งตะโกนร้องเพลงบนเวทีจนเสียงแหบแห้งอย่างนี้หรอกป่านนี้ยอมรับข้อเสนอที่ลูกค้ายื่นให้ไปนานแล้ว เธอจึงตอบเหมือนเช่นทุกครั้ง

“ฉันไม่ได้ขายตัวค่ะ ยังไงฉันก็ยืนยันคำเดิม” เพียงบอกเสร็จก็เตรียมที่จะเดินเลี่ยงออกไป แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่พยายามเข้าใจอะไรง่ายๆ กลับคว้ามือของหญิงสาวไว้และพูดอย่างดูถูกใส่

“อย่าเล่นตัวนักเลยน่า” ยังไม่ทันที่พลอยธาราจะเอ่ยอะไร ไรอัลซึ่งเห็นเหตุการณ์รวมถึงได้ยินบทสนทนาทั้งหมดก็เดินเข้าไปหาเธอโดยพูดด้วยน้ำเสียงที่แสดงความไม่พอใจใส่

“คุณมายุ่งอะไรกับเมียผมน่ะ” พร้อมกับผลักอีกฝ่ายที่ลวนลามเธอออกไปโดยแรงจนชายดังกล่าวล้มลงไปนั่งที่พื้น ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวพลางสอบถามอย่างห่วงใย “คุณเป็นอะไรรึเปล่า”

“นี่คุณทำบ้าอะไรน่ะ ทำไมมาบอกว่าฉันเป็นเมียคุณ ฉันไม่ได้เป็นเมียคุณสักหน่อย” พลอยธาราพูดเบาๆ นั่นเพราะกลัวว่าลูกค้าที่ล้มลงไปเมื่อครู่ด้วยฝีมือการผลักของเขาจะได้ยิน

“แกกล้าผลักฉันอย่างนั้นเหรอไอ้ลูกหมา” ลูกค้าชายที่ถูกทำร้ายเมื่อครู่ตะโกนเสียงดังด้วยความโมโห ไรอัลจึงบอกด้วยความกร่างกลับไปเช่นกัน บังอาจมาเรียกเขาว่าไอ้ลูกหมา

“แล้วใครใช้ให้แกมายุ่งกับเมียของฉันล่ะ ถ้าไม่เลิกยุ่งกับเมียฉันล่ะก็แกโดนดีแน่ เรารีบกลับบ้านกันเถอะจ้ะดาร์ลิ้ง ลูกรอกินข้าวอยู่”

พร้อมกับที่เขาหอมไปยังแก้มนวลของพลอยธาราและฉุดกายนุ่มเดินออกมาจากบริเวณที่ยืนอยู่หลังจากนั้นโดยเร็ว ซึ่งหญิงสาวที่กำลังงุนงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ยอมเดินตามเขาออกไปด้วยดีอย่างไม่ปฏิเสธคล้ายกำลังเกิดความสับสนไปหมด

เมื่อเดินออกมาได้ไกลพอควรพลอยธาราก็เอ่ยกับชายหนุ่มที่เข้ามาช่วยเหลือตนเองไว้ด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจเอาเสียเลยหลังจากที่เริ่มเรียกสติตนเองกลับมาได้

“คุณพูดอย่างนั้นได้ยังไงกัน”

“อ้าวก็ผมได้ยินคุณคุยกับพนักงานเสิร์ฟนี่ว่าจะพูดให้พวกนั้นรู้ว่ามีสามีแล้วก็มีลูกแล้วถ้ามีลูกค้ามาเกาะแกะ ผมก็เลยช่วยคุณไงล่ะ” ไรอัลตอบให้เธอได้ฟังอย่างชัดเจนกับสิ่งที่เธอสงสัย

“ไร้มารยาทที่สุด แอบฟังคนอื่นคุยกัน ฉันแค่คิดต่างหากล่ะไม่ได้บอกว่าจะพูดตอนนี้สักหน่อย”

พลอยธาราไม่ชื่นชอบในการกระทำของอีกฝ่ายเลยจู่ๆ เล่นมามัดมือชกตนเองอย่างนี้ได้ยังไงกัน มีสิทธิ์อะไรแบบนี้เขาเรียกว่าก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของเธอมากทีเดียว แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะแสดงอาการไม่สะทกสะท้านเอาซะเลย พลางทำท่ายักไหล่เหมือนว่าไม่ได้สำคัญอะไรกับเขา

“แต่ตอนนี้คงแค่คิดไม่ได้แล้วล่ะที่รัก คุณอยากให้พวกลูกค้าเลิกชวนคุณไปนอนทำงานไม่ใช่รึไงกันก็นี่ไงล่ะวิธีแก้ปัญหา”  มือเรียวกำแน่นจนอยากจะยกขึ้นตั้นหน้าอีกฝ่ายยิ่งนักพลางเอ่ยอย่างเข่นเขี้ยวพร้อมกับกัดฟันกรอดๆ ไปด้วย

“แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาตัดสินใจแทนฉันอย่างนี้นะถือว่าเสียมารยาทอย่างมาก” แม้มันจะเป็นสิ่งที่เธอคิดจะทำก็เถอะ ซึ่งคำพูดของเธอก็ดูจะไม่ระคายต่อความรู้สึกของอีกฝ่ายดังเดิม

“แต่ผมก็ตัดสินใจไปแล้วน่ะคุณควรจะขอบคุณผมมากกว่านะ แต่ถ้าคุณอยากจะกลับไปบอกให้ลูกค้ารู้ว่าไม่มีสามีก็ได้นะ ถ้าอยากให้มาเกาะแกะกับคุณ แต่ต่อไปถ้าคุณมีสามีขึ้นมาจริง คราวนี้ต่อให้บอกว่ามีสามีห้าคนมีลูกครึ่งโหลก็คงไม่มีใครเชื่อคุณหรอกเพราะคิดว่าคงเป็นเรื่องโกหก”

พลอยธาราคิดตามที่เขาบอกก่อนจะนึกอย่างเห็นด้วย นั่นสิถ้าเธอปฏิเสธต่อไปก็ใช้วิธีที่แองเจล่ากับจาร์คบอกไม่ได้แล้วน่ะสิ ดังนั้นเธอจึงตอบรับเขากลับไปแม้จะไม่อยากพูดเท่าใดนัก

“ขอบคุณมากเลย”

ในเมื่อเขาทวงพลอยธาราจึงตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงประชด แต่ไรอัลไม่อยากได้คำขอบคุณเพียงอย่างเดียวเขากลับรั้งกายนุ่มเข้ามาหาอย่างใกล้ชิดก่อนจะหอมแก้มไปยังใบหน้านวลจุ๊บ และบอกด้วยนัยน์ตาที่เป็นประกาย

“ผมอยากได้คำขอบคุณอย่างนี้ต่างหากล่ะกลับบ้านดีๆ นะครับ” พลอยธารายกมือขึ้นมาจับไปยังแก้มของตนเองที่ถูกผู้ชายคนเมื่อครู่จุมพิต โดยต่อว่าเขาอย่างเข่นเขี้ยว

“บ้าเอ๊ย ฉวยโอกาสเป็นที่สุด” หญิงสาวสะพายกระเป๋าก้าวตรงไปยังรถของตนเองที่ลานจอดรถหลังจากนั้น
+++++++++++
เอาตอนต่อไปมาแปะให้อ่านต่อค่ะ พอดีว่าพรุ่งนี้ข้าวจะกลับบ้านในวันแม่ก็เลยแปะให้อ่านก่อนค่ะ มีความสุขกับนิยายกันนะคะทุกคน

Create Date : 09 สิงหาคม 2557
Last Update : 9 สิงหาคม 2557 17:04:03 น.		0 comments
Counter : 1491 Pageviews.
Share Tweet