บนถนนของเมืองนิวยอร์คแถบเดอะบรองซ์หรือเรียกย่อๆ ว่า บร็องซ์ ตั้งอยู่ทางเหนือสุดของเมือง หญิงสาวคนหนึ่งกำลังขับรถเตรียมตัวที่จะไปทำงานเหมือนเช่นปกติ เธอมีวงหน้าเรียว นัยน์ตากลมโต ประดับด้วยแพขนตางอนงาม มัดผมสีน้ำตาลบรอนซ์ทองแบบหางม้าทางเบื้องหลังด้วยโบสีสันสดใส เผยให้เห็นวงหน้านวลกระจ่างกับต้นคอระหง

ที่อวดผิวนวลเนียนสีน้ำผึ้ง กับเรือนร่างอวบอิ่มด้วยวัย 25 ปี ในชุดกระโปรงยีนกับเสื้อลูกไม้แสนหวาน พลอยธารา คือชื่อของเธอมีอาชีพเป็นักร้องที่โรงแรมเกรซเดียน่า ขณะที่กำลังฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์นั้นก็ต้องเกิดอาการสะดุดเมื่อรถที่ขับมาอยู่ดีๆ เกิดอาการกระตุก จึงได้ทำสีหน้าตกใจและสบถออกมา

“เฮ้ อะไรเนี่ย จะมาเสียอะไรตอนนี้กันนะ”

หญิงสาวกลัวว่ารถจะจอดตายกลางถนนแล้วคนที่จะตายอาจจะไม่ใช่รถอย่างเดียวแต่จะเป็นตัวเธอด้วยที่ตาย พลอยธาราจึงได้พยายามประคองรถที่ดูท่าจะดับไม่ดับแหล่เข้ายังข้างทาง และเมื่อจอดริมทางเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เธอก็ค่อยๆ ขับไปอย่างระมัดระวัง นั่นเพราะไม่รู้ว่ารถของเธอมันจะดับลงตอนไหน โดยนัยน์ตาที่เขียนด้วยอายไลน์เนอร์อย่างดีก็กวาดมองหาป้ายอู่รถไปด้วย กระทั่งสายตาสะดุดกับป้ายดังกล่าวไม่ไกลก็ยิ้มด้วยสีหน้ายินดี

“โชคยังช่วยที่ให้มีอู่รถอยู่แถวนี้” แต่เพียงเอ่ยประโยคที่ว่าจบรถก็ดับสนิท “อะไรเนี่ยจะรอให้ถึงอู่ไม่ได้รึไงกัน” หญิงสาวสวมรองเท้าแตะซึ่งเธอเอาไว้เปลี่ยนเวลาขับรถ ก้าวลงไปด้วยใบหน้าที่แสดงความหงุดหงิดก่อนจะหยิบกระเป๋ามาสะพายยังบ่า มือเรียวจัดการปิดรถเสียงดังปัง! โดยพ่นลมหายใจออกมาด้วยอาการเซ็งๆ “เดินอีกหน่อยก็ได้”

เธอตรงไปยังอู่ซ่อมรถด้วยระยะทางที่ไกลพอประมาณท่ามกลางแดดที่ร้อนอย่างมาก กว่าจะถึงก็เล่นเอาเหงื่อชุ่มวงหน้าและเรือนกาย เธอตะโกนเรียกช่างซ่อมรถในอู่

“ขอโทษนะคะมีช่างอยู่ในร้านไหมคะ” ซึ่งชายหนุ่มที่อยู่ในชุดช่างซ่อมรถสวมชุดสีกรมท่าก็ลุกขึ้นมาขานรับ

“อยู่ครับ”

“รถของฉันจอดเสียอยู่นั่นค่ะ” เธอใช้มือชี้ไปยังรถของตนเองที่จอดอยู่ไม่ไกลจากอู่ซ่อมรถของอีกฝ่าย เจ้าของอู่จึงได้ไปทำการลากรถเธอมาไว้ยังหน้าอู่ก่อนจะตรวจดูรถของหญิงสาว

“รถของคุณหม้อน้ำรั่วน่ะครับ อีกสองอาทิตย์มารับก็แล้วกันนะครับ”

“ได้ค่ะ” พลอยธาราตอบอย่างไม่เรื่องมาก โดยหลังจากที่ให้เบอร์ติดต่อของตนเองเป็นที่เรียบร้อยแล้วเธอจึงนั่งรถแท็กซี่กลับบ้านแทน

ผ่านไปสิบวันพลอยธาราก็ได้โทรศัพท์ไปสอบถามเรื่องรถที่เอาไปซ่อมยังอู่เกี่ยวกับเรื่องค่าใช้จ่ายว่าค่าซ่อมทั้งหมดราคาเท่าไรเธอจะได้เตรียมเงินไว้ได้ถูก รออยู่ไม่นานอีกฝ่ายก็กดรับสาย

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีค่ะฉันอยากจะสอบถามเรื่องค่าซ่อมรถของฉันน่ะค่ะที่เอาไปซ่อมไว้เมื่ออาทิตย์ที่แล้ว” คนในสายก็ซักถามถึงรายละเอียดด้วยความอยากรู้

“ช่วยบอกรายละเอียดของรถให้ทางเราทราบหน่อยได้ไหมครับ”

“เป็นรถสีแดงค่ะ...” พลอยธาราบอกรายละเอียดทั้งหมดรวมทั้งบอกชื่อของตัวเองไปด้วย พนักงานของอู่รถก็จดชื่อของเธอไว้ก่อนจะเปิดดูรายการซ่อมรถที่ได้พิมพ์เก็บไว้ในคอมพิวเตอร์

“รถซ่อมเสร็จแล้วนะครับมารับได้เลยครับ”

“เหรอคะซ่อมเสร็จเร็วกว่าที่บอกอีกนะคะ”

“พอดีว่ารถไม่ได้เป็นอะไรมากน่ะครับก็เลยซ่อมเสร็จเร็ว” ได้ฟังเช่นนี้แล้วหญิงสาวก็รู้สึกโล่งอกยิ่งนักนั่นเพราะตอนแรกเธอคิดว่ารถของตนเองจะเสียมากน่ะเอง

                “อย่างนั้นเย็นนี้ฉันไปรับรถเลยนะคะ” เธอรีบแจ้งเจตน์จำนงกลับไปทันที

                “ได้ครับ” แล้วเธอก็วางสายไป

                ช่วงเย็นพลอยธาราก็นั่งรถแท็กซี่ไปที่อู่เพื่อไปรับรถของตนเองตามที่ได้บอกไว้ คิดว่าจะได้ขับไปทำงานเลยวันนี้ เมื่อไปถึงเธอก็บอกกับเจ้าของอู่ซึ่งเธอได้พบกับเขาเมื่อหลายวันก่อน

                “ฉันมารับรถที่ซ่อมเสร็จแล้วค่ะ” พร้อมกับบอกให้ทราบถึงรายละเอียดของรถตนเอง ซึ่งเจ้าของอู่ก็จำเธอได้

                “รถของคุณยังซ่อมไม่เสร็จนะครับ” เธอทำสีหน้างงงันในทันทีพลางแย้งกลับไป

                “ก็เมื่อเช้านี้ฉันโทรมาสอบถามพนักงานที่นี่บอกว่าซ่อมเสร็จแล้วนี่คะ”

“สงสัยพนักงานคงจำผิดแน่เลยครับพอดีว่ามีรถแบบคุณมาซ่อมเหมือนกัน ต้องขอโทษด้วยนะครับที่พนักงานของผมทำให้คุณเข้าใจผิด” เจ้าของอู่บอกอย่างขออภัยกับความผิดพลาดของลูกน้องตนเอง หญิงสาวก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรเพราะรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ผิดพลาดกันได้

                “ไม่เป็นไรค่ะอย่างนั้นถ้ารถซ่อมเสร็จแล้วโทรไปบอกด้วยนะคะ”

แล้วเธอก็สะพายกระเป๋าเดินออกมาจากอู่ซ่อมรถดังกล่าว เธอหวังว่าจะเรียกรถแท็กซี่ไปยังโรงแรมที่ตนเองทำงาน แต่ก็พบว่าไม่มีสักคันดังนั้นจึงตัดสินใจเดินไปยังป้ายรถเมล์เพื่อจะนั่งรถไปทำงานแทน แต่ในระหว่างที่เดินไปนั้นก็พลันได้ยินเสียงผิวปากวิ้ดวิ้วไปตลอด

นั่นเพราะว่าวันนี้เธอสวมชุดเสื้อเกาะอกแบบครึ่งตัวกับเสื้อกั๊กตัวสั้นและกระโปรงยีนที่สั้นเหนือเข่าขึ้นมาประมาณหนึ่งกับรองเท้าส้นสูงที่อวดขาเพรียวเรียวยาวยามที่ก้าวเดิน

“วิ้ว ไปไหนเหรอคนสวย”

เพราะอารมณ์หงุดหงิดเมื่อมารับรถแล้วไม่ได้จึงทำให้วงหน้านวลอยู่ในอาการที่บึ้งตึง เธอทำเป็นไม่ใส่ใจเสียงแซว พยายามรีบเดินไปให้ถึงป้ายรถเมล์ทางเบื้องหน้า แต่ในระหว่างนั้นก็พลันมีได้ยินเสียงแตรบีบทางเบื้องหลังอย่างดัง ทำให้เธอหันกลับไปมองและโวยวายใส่ออกมาเป็นภาษาไทย

“บ้าจริง ฉันก็ไม่ได้ไปเดินขวางทางเสียหน่อย”

พลอยธาราทำท่าไม่ใส่ใจดังเดิมพร้อมกับที่กายนุ่มขยับเข้าไปยังฟุตบาทด้านในทำราวกับไม่สนใจ แต่ในขณะที่เดินอยู่นั้นก็ต้องพลันตกใจอย่างมากเมื่อมีรถคันหนึ่งขับขึ้นมาบนฟุตบาทตัดหน้าของตนเอง พร้อมกับที่เสียงของคนขับรถก็เอ่ยให้ได้ยิน

“จะไปไหนครับ ให้ผมไปส่งไหม” เพราะอากาศที่ร้อนบวกกับหารถไม่ได้ทำให้เธอด่ากลับไปด้วยความโมโหและไม่ใส่ใจที่จะนั่งรถไปกับอีกฝ่าย

“ไปตายซะไปไอ้หน้าหม้อ” เธอหันมามองหน้าเขาครู่หนึ่งก่อนจะรีบเดินหนีเข้าไปในกลุ่มฝูงชนทันที

ในช่วงวันพุธของฤดูร้อนกับแสงแดดและท้องฟ้าที่สดใสท่ามกลางมหานครนิวยอร์คในแมนฮัดตัน ที่เต็มไปด้วยตึกสูงเสียดฟ้า โดยหนึ่งในนั้นก็คือบริษัท ทีเจ อาร์ ซี คอเปอเรชั่น เป็นบริษัทรับปรึกษาในการลงทุนและติดต่อหาหุ้นส่วนมาร่วมลงทุนและเทคโอเวอร์ธุรกิจต่างๆ ไรอัล เรซินอฟ หนึ่งในผู้บริหารของบริษัทดังกล่าว เขามีวงหน้าที่หล่อคม กับนัยน์ตาเป็นประกายสีน้ำตาอ่อน เข้ากันกับเส้นผมซึ่งมีสีเดียวกันกับดวงตาที่เอาไว้จับตาเหยื่อสาวแสนสวย 

เส้นผมตัดอย่างเป็นทรงชวนมองและที่มีเสน่ห์ต่อผู้หญิงนั่นก็คือคิ้วที่เข้มกับริมฝีปากบางและคางคมสันแห่งบุรุษที่ชวนหลงหลงใหลยามเมื่อสายตาได้สบกับกายกำยำที่ดูเท่และสมาร์ทเป็นอย่างยิ่ง โดยมีเพื่อนเขาอีกสามคนร่วมกันก่อตั้งบริษัทที่ว่านี้มาด้วยกัน

นั่นก็คือไทเลอร์  เรซินอฟ ชายหนุ่มลูกครึ่งไทยกับอเมริกัน ซึ่งบิดากับมารดาของไรอัลรับไทเลอร์เป็นลูกบุญธรรม คนที่สองคือชินอิจิ  โนซาวะ ชายหนุ่มชาวญี่ปุ่น และคนสุดท้ายคือเจเดน วิลคิงสัน เป็นชายหนุ่มชาวไทยกับออสเตรเลีย ทั้งหมดอายุ 32  ปี  และมีพี่ชายที่สนิทกันคอยช่วยเหลือ

ซึ่งก็คือ เอลเลียส ซานเธียโก้ รุซ ตอนนี้ได้แต่งงานกับลิลรณีหรือคุณลิลลี่ หญิงสาวชาวไทยและได้สร้างครอบครัวยังประเทศไทย ทั้งคู่มีลูกชายเป็นโซ่ทองคล้องใจหนึ่งคนชื่อลูเซียโน่ ทำให้ทั้งสี่กลายเป็นคุณอายังหนุ่มทันที บริเวณเบื้องหลังโต๊ะทำงานตัวใหญ่สีน้ำตาลร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ยังเก้าอี้หนังสีดำ ด้วยท่วงท่าที่ดูจริงจัง

ยามนี้เขากำลังนั่งอ่านแฟ้มเอกสารด้วยความสนใจ ระหว่างนั้นบานประตูห้องทำงานทางด้านนอกก็ถูกเคาะดังสามครั้ง ก๊อก...

“เข้ามาได้”

เพียงสิ้นคำอนุญาตดังกล่าวแซนด้าเลขาสาวก็เดินถือแก้วกาแฟที่ส่งกลิ่นหอมของเมล็ดพันธุ์อาราบิก้าและควันลอยกรุ่นเข้ามาให้เขาตามหน้าที่ในช่วงเช้าเหมือนเช่นทุกวันที่ต้องเสิร์ฟให้กับชายหนุ่มทั้งสามคนเมื่อมาถึงที่ทำงาน พลางเอ่ยอย่างเชื้อเชิญ

“กาแฟร้อนๆ ค่ะคุณไรอัล” พร้อมกับที่เธอวางถ้วยกาแฟยังเบื้องหน้าของชายหนุ่ม ซึ่งเขาไม่เติมน้ำตาลหรือครีมเลยกลับดื่มมันอย่างเข้มข้นทั้งอย่างนั้น

“ขอบใจมากเลยแซนด้า วันนี้ผมมีนัดที่จะต้องคุยงานกับใครรึเปล่า”

อีกฝ่ายรีบหยิบเครื่องจดบันทึกประจำตัวขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อสูทที่ต้องพกติดตัวอยู่เป็นประจำจะได้มีคำตอบให้กับเจ้านายทั้งสี่คน เธอรีบรายงานให้เขาได้ทราบอย่างเร็วรี่

“บ่ายนี้คุณไรอัลมีนัดพูดคุยกับมิสเตอร์ดูมิทรีและภรรยาที่สนใจโรงงานผลิตแก้วไวน์ค่ะแล้วก็ต้องการที่จะเทคโอเวอร์บริษัท แล้วก็พามิสเตอร์พาสันไปตกลงทำสัญญาเป็นหุ้นส่วนธุรกิจในช่วงสามโมงครึ่งกับฟาร์มหอยมุกด้วยค่ะ” แซนด้าเงยหน้าขึ้นมาจากเครื่องมืออิเลคโทนิกที่ทันสมัยอย่างมาก

 “ขอบใจมากเลยแซนด้า” เขาพยักหน้าอย่างรับรู้ก่อนจะหยิบกาแฟขึ้นมาดื่ม

“อย่างนั้นฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” หญิงสาวเตรียมก้าวออกไปจากห้องแต่ยังไม่ทันเดินออกไปไรอัลก็หันไปสั่งกับเธอเหมือนนึกได้

“อย่าลืมเตรียมเอกสารของโรงงานไวน์กับฟาร์มหอยมุกให้ผมด้วยนะแซนด้า”

“ได้ค่ะคุณไรอัล” หญิงสาวรับคำสั่งเป็นอย่างดีก่อนจะรีบจัดการปริ้นซ์เอกสารดังกล่าวออกมา

กว่าจะคุยงานเสร็จก็เป็นเวลาเย็นพอดีแต่ไรอัลไม่ได้ขับรถกลับบ้านหรือบริษัทหากทว่าเขากลับจอดรถยังสถานที่แห่งหนึ่งบริเวณข้างทางก่อนจะทิ้งกายลงไปยังเบาะชั้นดีด้วยท่าทางสบายอารมณ์เหมือนทุกวัน ชายหนุ่มขับรถมาจอดอยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์แล้ว

เพื่อรอพบหญิงสาวหุ่นเช้งกระเด๊ะซึ่งแต่งตัวอวดเรือนร่างอันน่ามอง เขาได้เห็นเธอในวันที่ตนเองกำลังจะขับรถกลับบริษัท ด้วยความติดใจกับรูปร่างหุ่นที่เหมือนขวดโค้กยิ่งนักปกติเวลาเขามองผู้หญิงสิ่งที่มักจะให้ความสนใจก่อนเป็นลำดับแรกก็คือใบหน้าก่อนจะตามมาด้วยทรวงอก สะโพก และบั้นท้าย

โดยเฉพาะบั้นท้ายใหญ่ๆ ยิ่งประมาณสามสิบเจ็ดถึงสามสิบแปดนี่จะยิ่งปลื้มเลยล่ะ และที่สำคัญเอวต้องคอดด้วยนะก่อนจะสำรวจไปตามปลีน่องที่เพรียวยาวเป็นลำดับต่อไป ความจริงเขาต้องสนใจกับความสวยก่อนแต่ทว่าวันนั้นเห็นแต่ทางเบื้องหลังที่ดึงดูดสายตาตนเองยิ่งนัก

ยามที่มันขยับเคลื่อนไหวขณะที่เธอเดินจนอดคิดไม่ได้ว่าอยากเห็นหน้าเจ้าของหุ่นเอ็กซ์เซ็กส์สะบึมของอีกฝ่ายเสียจริงว่าจะสวยสะเด็ดยาดขนาดไหนถ้าหากว่าสวยก็จะได้เข้าไปคุยและสานสัมพันธ์ด้วย เขาจึงแกล้งกดแตรเสียงดังใส่เธอหันมาด้วยความตกใจกับเสียงแตรที่เขาบีบดัง

ทำให้ไรอัลได้เห็นใบหน้านวลที่แสนเซ็กซี่และเย้ายวน ลักษณะของเธอไม่เหมือนผู้หญิงประเทศของตนเองหน้าตาคมคล้ายแขกโดยเฉพาะนัยน์ตาที่กลมโตน่ามองประดับด้วยแพขนตางอนงามทาอาเชโด้สีเทาเข้มและเขียนอายไลน์เนอร์อย่างคมกริบช่วยขับให้ดวงตาของเธอดูเด่นชัดมากขึ้น

ก่อนจะไล้สายตาไปยังจมูกที่โด่งได้รูปมองเห็นสันอย่างชัดเจนช่วยส่งให้ใบหน้าของอีกฝ่ายชวนมอง โดยสิ่งที่โดดเด่นไม่ต่างจากนัยน์ตาที่แสนเซ็กซี่ก็คือเรียวปากนุ่มที่อิ่มเต็มแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีแดงสดเห็นแล้วเกิดอาการอยากจะประกบจูบลงไปชะมัดยาดเลยเว้ย

แต่โชคร้ายที่เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ตนเองเคยเจอดันเดินหนีไปซะได้ ปกติแค่เขาหว่านเสน่ห์ใส่บรรดาสาวๆ ก็แทบจะโอนอ่อนผ่อนตามไปหมดทุกอย่างแล้ว เมื่อเห็นหุ่นโดนใจใบหน้าสวยโดนตาก็ทำให้ไรอัลให้ความสนใจยิ่งนักและไม่คิดที่จะเลิกราง่ายๆ ยิ่งเฉพาะเมื่ออีกฝ่ายหันมาอย่างชัดๆ

โอ้แม่เจ้าหน้าอกบะละฮึ่มมาก!  ซึ่งคำศัพท์แสลงเหล่านี้ไรอัลได้มาจากเพื่อนสนิทสองคนนั่นก็คือ ไทเลอร์ กับ เจเดน

ระหว่างที่นั่งรอนั้นไรอัลก็คิดถึงเจ้าของเรือนร่างหุ่นโค้กตลอดเวลาและจินตนาการเพริดไปว่าหุ่นแบบนั้นเวลาสะบะละฮึ่มด้วยจะมันส์มากขนาดไหนนะ อดเปรียบเทียบกับโค้กเมื่อเวลาถูกเขย่าก็จะมีฟองซ่าพร่าพรายทะลักทะล้นออกมาเต็มไปหมด แล้วแม่หุ่นโค้กนี่เวลาถูกเขย่าจะทะลักทะล้นขนาดไหนกัน

โดยเฉพาะทรวงสล้างที่ขยับเคลื่อนไหวไม่หยุดเวลาอยู่ใต้ร่างกับบนแผ่นท้องของเขา กับสะโพกทอร์นาโดที่ตอบสนองยามที่เขาอยู่ในร่างอวบอิ่ม

โอ มันคงน่าดูอย่างมากทีเดียวแค่คิดยังมันส์ขนาดนี้ ถ้าได้ทำจริงๆ จะสะเด็ดสะเด่าขนาดไหนกัน...

และนั่นจึงทำให้เขาดักรอที่จะได้เจอกับเธออีกคราหนึ่ง เพราะคิดว่าหญิงสาวคงพักอยู่ในบริเวณนั้นน่ะเอง กระทั่งเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงก็ยังไม่มีวี่แววว่าอีกฝ่ายจะเดินออกมาเลย วงหน้าคมที่ดูอารมณ์ดีเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นหงุดหงิดเหมือนทุกคราวเมื่อสิ่งที่คาดหวังไม่เป็นไปดังที่คิดเฉกเช่นทุกวัน

“อะไรกันนี่มาดักรออาทิตย์หนึ่งแล้วนะไม่เจอสักที” แล้วพลันความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นมา

หรือว่าจะไม่อยู่ที่นี่กันต้องใช่แน่ๆ เลย เธออาจจะบังเอิญมาแถวนี้เพราะถ้าพักอยู่แถวนี้เขาก็ต้องเจอแล้วสิ อุตส่าห์มาดักรอตั้งเจ็ดวัน ก็ตอนที่เขาเจอเธอมันก็เป็นเวลาเย็นมากแล้วนี่นา ไรอัลนั่งรอต่อไปอีกหนึ่งชั่วโมงก่อนจะขับรถกลับบ้านไปเสียความรู้สึกจริงๆ เมื่อเจอสาวที่ถูกใจ

ดันมาทำให้เขาอยากแล้วจากไปแบบนี้ได้ยังไงกัน…

โดยหญิงสาวที่เขานึกถึงนั้นก็กำลังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนลูกบอลใบใหญ่หรือเรียกว่าฟิตบอล และมีอีกชื่อหนึ่งว่าลูกบอลโยคะ ในชุดแอโรบิกแบบเสื้อกล้ามรัดแบบครึ่งตัวซึ่งอวดท่รวดทรง องค์เอว หน้าท้องที่แบนราบและสะโพกเต็มตึงที่ได้สัดส่วนด้วยความมั่นใจ

เธอนอนออกกำลังกายพร้อมกับหลานสาวอย่างสนุกสนาน โดยอีกฝ่ายมีลูกบอลสีชมพูขนาดเล็กวางอยู่ไม่ไกลกัน หญิงสาวมักจะบริหารร่างกายและดูแลผิวพรรณให้ดูดีอยู่เสมอ ยามนี้วงหน้านวลเปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อพร้อมกับเหงื่อที่ซึมออกมาตามไรผมและหน้าผากหลังจากที่ออกกำลังกายมาเกือบสองชั่วโมง ระหว่างนั้นเด็กหญิงตัวน้อยซึ่งนอนออกกำลังกายก็เอ่ยขึ้นมา

“วันนี้น้าพลอยอย่าลืมพาเมเปิ้ลไปเที่ยวสวนสัตว์นะคะ”

“ไม่ลืมหรอกจ้ะเมเปิ้ล น้าพลอยพูดแล้วก็ต้องทำตามที่สัญญาสิ”

เมเปิ้ลหรือเด็กหญิงพักตร์ชนก เบเยอร์ โดยชื่อไทยนั้นเป็นชื่อที่พี่สาวตั้งให้นั่นเพราะอยากให้ลูกสาวมีชื่อไทยซึ่งใบหน้าของเด็กหญิงเหมือนกับผู้เป็นพ่ออย่างมากและมีชื่อเป็นภาษาอังกฤษว่า พอลรีน่า เบเยอร์ หลานสาวของเธอได้มาอยู่กับพลอยธาราในช่วงปิดเทอม

เพ็ญผกาที่เป็นพี่สาวกับเจอรี่พี่เขยได้นำเมเปิ้ลมาส่งให้ที่นี่ ปัจจุบันบิดากับมารดาของเธอได้ย้ายไปอยู่กับพี่สาวและพี่เขยที่ประเทศอังกฤษ มีเธอเพียงคนเดียวที่เรียนจบและทำงานอยู่ที่นี่ถ้าเป็นเมื่อก่อนในช่วงที่เธอทำงานประจำนั้นคงไม่มีเวลาที่จะได้อยู่กับหลานสาวเป็นแน่

เพราะกว่าจะเลิกงานก็เย็นพอดีแล้วยังต้องไปร้องเพลงในช่วงกลางคืนเพื่อหารายได้พิเศษอีก ด้วยความที่ชื่นชอบในการร้องเพลง ทำอยู่ได้หนึ่งปีพลอยธาราก็คิดว่าควรจะเลือกทำงานเพียงงานเดียวดีกว่าเนื่องจากร่างกายรู้สึกไม่ไหว อีกอย่างทำงานให้กับบริษัทได้ไม่เต็มที่ด้วย 
++++++++++
เอานิยายเรื่องคำสั่งปรารถนามาให้อ่านใหม่ค่ะ แบบว่าอันเก่าปั่นไปแปะไปไม่ได้ค่ะ เลยต้องแก้ไข ขอให้มีความสุขกับนิยายนะคะทุกคน ตอนนี้กำลังเริ่มปั่นเรื่อง ภรรยารักสายลับอยู่ค่ะ แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้านะคะ บ้ายบายค่ะ

Create Date : 04 สิงหาคม 2557
Last Update : 4 สิงหาคม 2557 9:26:17 น.		0 comments
Counter : 2114 Pageviews.
Share Tweet