ครั้นเธอจัดการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่เรียบร้อยแล้วหญิงสาวก็เปิดตู้และหยิบหมอนกับผ้าห่มออกมายังด้านนอกโดยไม่ลืมที่จะหยิบของใช้ส่วนตัวจำพวกแปรงสีฟัน ยาสีฟัน สบู่ ยาสระผมและผ้าเช็ดตัวไปให้เขาด้วยพลางหันไปบอกกับกมลเนตรที่กำลังนอนอ่านนิยายให้หลานสาวได้ฟัง ซึ่งปกติหน้าที่นี้จะเป็นของพลอยธารา โดยยามนี้เธอเริ่มอาการดีขึ้นแล้วไม่เจ็บขาเหมือนเมื่อครู่

               “เดี๋ยวพี่เอาหมอนกับผ้าห่มไปให้คุณไรอัลก่อนนะแก้ม” กมลเนตรจึงบอกอย่างมีน้ำใจ

                “ให้แก้มเอาลงไปให้ก็ได้นะคะพี่พลอย”

                “ไม่เป็นไรจ้ะพี่เอาลงไปให้คุณไรอัลเองก็ได้แก้มนอนอ่านนิทานให้เมเปิ้ลฟังก็แล้วกัน”

มือเรียวหอบของทั้งหมดไว้ในอ้อมแขนทั้งสองก่อนจะก้าวออกมาจากห้องนอนส่วนตัวและก้าวลงไปยังชั้นล่างอย่างเชื่องช้านั่นเพราะว่าขายังเจ็บอยู่ แต่ก็พบว่ามันมืดสนิท เธอเตรียมเดินไปเปิดไฟเพื่อจะได้มองเห็นทางแต่เสียงของเขากลับสั่งห้ามไว้ก่อน

“อย่าเปิดไฟนะคุณพลอย”

เขารู้จักชื่อเธอไปโดยปริยายเมื่อหลานสาวกับพี่เลี้ยงเรียกชื่อดังกล่าวออกมา พลอยธารายอมทำตามที่เขาบอกอย่างไม่โต้เถียง รู้สึกว่าชายหนุ่มผู้นี้สั่งอะไรหญิงสาวยอมทำตามทุกอย่างแม้บางอย่างจะไม่อยากทำแต่สุดท้ายก็ต้องทำเพราะอีกฝ่ายไม่ยอมให้หญิงสาวดื้อแพ่ง พลางถามเขาด้วยความอยากรู้พร้อมกับกวาดตามองหาอีกฝ่ายในความมืด

 “คุณอยู่ตรงไหนคะ” หญิงสาวถามออกไป ไรอัลจึงตอบให้เธอได้ทราบ

“ผมอยู่ตรงหน้าต่างน่ะดูท่าว่าผู้ชายคนนั้นจะไม่ยอมกลับไปง่ายๆ เมื่อกี้ที่ขับไปคงหลอกให้ตายใจก่อนจะขับมาจอดอีก คงอยากจะได้เป็นสามีของคุณมากเลยล่ะ” พลอยธาราทำอาการถอนหายใจออกมาด้วยความหนักใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

“ทำไมถึงได้เลวอย่างนี้นะ”

“เดี๋ยวพรุ่งนี้ถ้ายังเฝ้าอยู่ผมจะเป็นคนจัดการเองคุณขึ้นไปพักผ่อนเถอะคุณพลอย” หญิงสาวไม่วายเป็นห่วงเขาที่จะต้องมาเดือดร้อนเพราะตนเอง

“ฉันเอาผ้าห่มกับหมอนแล้วก็ของใช้ส่วนตัวลงมาให้คุณ เผื่อว่าคุณอยากจะอาบน้ำ ฉันจะวางของไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟาก็แล้วกันนะคะ”

โดยพลอยธาราคลำทางเพื่อจะเดินไปยังโซฟาในห้องรับแขก แต่เพราะไฟที่มืดทำให้เธอเดินชนกับขอบโต๊ะและทำให้ข้อเท้าที่ยังปวดเมื่อครู่นี้กระแทกด้วยกายนุ่มจึงตัวเซไปเพราะจะล้ม ซึ่งชายหนุ่มก็ก้าวเข้ามารับร่างนวลไว้ได้อย่างพอดิบพอดี มือเรียวที่ถือผ้าห่มกับหมอนและของใช้อื่นๆ ก็เผลอปล่อยมันลงไปยังพื้นด้วยความตกใจ

ไรอัลรั้งกายนุ่มเข้ามาปะทะกับแผงอกกว้าง ซึ่งมือทั้งสองก็กอดเอวระหงอย่างแนบแน่น วงหน้านวลซบกับแผ่นอกกำยำรับรู้ได้ถึงกลิ่นน้ำหอมประจำตัวของเขาซึ่งเป็นกลิ่นเดียวกับเสื้อสูทที่เขาส่งมาให้กับหญิงสาวด้วยความเข้าใจว่าหนาวน่ะเอง

เพราะความตกใจทำให้มือเรียวของเธอกอดร่างแกร่งอย่างแนบแน่นด้วยกลัวล้มน่ะเอง เขาบอกเธอพร้อมรอยยิ้มแบบสัพยอก

“อยากกอดผมบอกดีๆ ก็ได้ไม่เห็นต้องแกล้งสะดุดหกล้มเลยคุณพลอย” เธอรีบยกมือลงจากร่างของเขาและบอกปฏิเสธกลับไปทันที

“ฉันชนโต๊ะต่างหากล่ะคะก็ทางมันมืดฉันเลยมองไม่เห็น กรุณาเอามือออกจากตัวของฉันด้วยค่ะคุณไรอัล” เธอสั่งเขาน้ำเสียงห้วนพูดมาได้ยังไงว่าเธออยากกอดเขาบ้าที่สุดเลย

“พูดจากใจจริงรึเปล่าคุณพลอยที่บอกให้ผมเอามือออกจากตัวคุณน่ะ” เขาไม่เชื่อในคำพูดของหญิงสาวนั่นเพราะผู้หญิงที่ตนเองเจอนั้นปากบอกว่าไม่แต่ความจริงแปลว่าไม่อยากให้ปล่อยต่างหาก

“คุณหมายความว่ายังไงกันฉันไม่เข้าใจ นี่คุณคิดว่าฉันชอบที่คุณกอดฉันอย่างนั้นเหรอคะ เหลวใหลสิ้นดี”

พลางต่อว่าเขาด้วยความโกรธ พยายามดึงมือของอีกฝ่ายออกไป ในเมื่อเขาไม่เอามือออกเธอจึงจัดการเอง แต่มือของอีกฝ่ายก็เป็นดังตุ๊กแกที่พอจับแล้วก็ยากที่จะดึงหลุดอย่างง่ายดาย ไรอัลกอดร่างนวลแน่นกว่าเดิมราวแกล้งพร้อมกับก้มวงหน้าคมไปใกล้กับใบหน้าเนียนจนจมูกเสียดสีกับจมูกเล็กอย่างจงใจ

“ผมพูดความจริงต่างหากล่ะ ไม่งั้นคุณจะกอดผมแน่นแบบนี้เหรอ”

“ฉันไม่ชอบที่คุณมากอดฉัน” ซึ่งเพียงเธอพูดจบประโยคนี้เขาก็ใช้มือกอดร่างนุ่มอย่างแนบแน่น มือเรียวยกขึ้นทุบไปยังแผ่นอกกว้าง “นี่ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ”

ไรอัลจึงรั้งกายนุ่มเข้ามาแนบชิดกว่าเดิมจนใบหน้านวลใกล้กับวงหน้าคม  พลอยธาราเงยหน้าขึ้นมาก็สบกับนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยประกายแพรวพราย อดรู้สึกที่จะเขินอายไม่ได้นั่นเพราะเธอเองไม่เคยถูกใครกอดแบบนี้มานานเกือบสองปีแล้ว ซึ่งราวกับว่าดวงตาของเขามีมนต์สะกดทำให้หญิงสาวหยุดการดิ้นรนคล้ายโดนเสน่ห์ของเขาเข้าไปอย่างจัง ก่อนที่ไรอัลจะถามอย่างหยอกยั่ว

“หยุดดิ้นทำไมกันไม่ดิ้นต่อล่ะเห็นไหมว่าคุณชอบให้ผมกอดไม่อย่างนั้นก็ต้องดิ้นไม่หยุดสิ”

“ฉันจะไปนอนแล้วค่ะ” มือเรียวผลักแผ่นอกกว้างออกไปด้วยความเขินเมื่อทำไม่ได้อย่างที่พูด ก่อนจะรีบก้าวขึ้นไปยังห้องนอนชั้นบน

ทางด้านของพลอยธาราเมื่อกลับขึ้นมาบนห้องก็เห็นหลานสาวนอนหลับกับแก้ม มือเรียวยกขึ้นกอดร่างของตนเองภาพที่เธอได้ใกล้ชิดอีกฝ่ายก็ปรากฎให้ได้เห็นอย่างชัดเจนตาทุกฉากที่ได้ใกล้ชิดเขาไม่ว่าจะเป็นยามที่เขาอุ้มตนเองไปที่รถ รวมทั้งกอดเธอเมื่อครู่ด้วย ทุกสัมผัสยังชัดเจนอยู่ในความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลของเธอก่อนจะต่อว่าตนเอง

“แล้วเธอไปยอมให้เขากอดทำไมกัน ก็ไม่รู้เหมือนกัน”

ถามเองและตอบเองความวาบหวามที่แผ่ซ่านอยู่ในเรือนกายทำให้พลอยธาราเกิดความรู้สึกสั่นไหวแปลกๆ นั่นเพราะตลอดเวลาเกือบสองปี เธอไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนไหนมากเท่ากับผู้ชายแปลกหน้าที่เพียงได้เจอกันแค่สองครั้งเท่านั้น ความอบอุ่นที่เขากอดร่างของเธออย่างแนบแน่น ทำให้พลอยธารารู้สึกดีอย่างมากทีเดียว

จนทำให้เธอปรารถนาอยากให้มีคนมากอดตนเองแบบนี้ตลอดไป ตอนนี้พลอยธารารับรู้ว่าตนเองไม่ได้เป็นผู้หญิงเย็นชาเรื่องความรักอย่างที่แสดงออกมา แต่ยังคงต้องการคนที่มาเติมเต็มหัวใจเช่นกัน แม้ปากจะบอกว่าไม่ขอมีความรักอีกแต่พอความอบอุ่นที่หายไปหวนคืนกลับมา

ทำให้พลอยธารารู้สึกอยากให้มันอยู่กับตนเองเช่นนี้ตลอดไปไม่อยากให้หายไปเหมือนเมื่อสองปีที่ผ่านมาเลย

คล้ายน้ำฝนที่ตกลงมายังต้นไม้ที่รอวันเหี่ยวเฉาไปอย่างช้าๆ เหมือนหัวใจที่ค่อยๆ แห้งเหือดเรื่องความรักไปในทุกเวลาและทุกวัน ที่เกาะกุมหัวใจอันเคยมีความสุขให้กลายเป็นเย็นชาและก่อกำแพงเรื่องความรักให้สูงมากขึ้นไปเรื่อยๆ ไม่หยุด

เพื่อโอบล้อมรอบตัวไว้ปกป้องหัวใจของตนเองไม่ให้คิดถึงเรื่องดังกล่าวอีก แต่ในยามนี้หัวใจที่เย็นชาไม่แท้จริงกลับรู้สึกหวั่นไหวต่อความอบอุ่นที่ได้รับจากเขา รวมไปถึงกำแพงที่สูงมันเริ่มกร่อนลงมาเพราะผู้ชายแปลกหน้าที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับเธอเพื่อช่วยเหลือไม่ให้ถูกลูกค้าหื่นลวนลาม

“บ้าแล้วอย่าบอกนะว่าเธอรู้สึกดีกับอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้น”

เพราะมันทำให้นึกถึงความรักที่ตนเองเคยมีมาก่อนหน้านี้ซึ่งเต็มไปด้วยความสุขอันแสนอ่อนหวานไม่ต่างกับความรู้สึกที่เกิดขึ้นในยามนี้เลย และเธอก็เชื่อว่าผู้หญิงที่เคยผิดหวังเรื่องความรักเหมือนตนเองและปากบอกว่าจะขอสาปส่งเรื่องความรักจนวันตาย

แต่ยังไงในซอกลึกของหัวใจก็ยังคงต้องการใครบางคนมาดูแลและสร้างความอบอุ่นหัวใจให้เหมือนรักครั้งแรกทั้งนั้นแน่นอน เพียงแต่จะกล้ายอมให้มันเข้ามาในชีวิตอีกหรือไม่เท่านั้นเอง และก็คงเกิดอาการลังเลไม่ต่างกับพลอยธาราในยามนี้หรอกที่รู้สึกสับสนว่าจะยอมทะลายกำแพงทิ้งหรือว่าจะสร้างกำแพงให้สูงต่อไป

เพราะเคยเจ็บมาแล้วจึงทำให้ไม่กล้าที่จะมอบหัวใจให้กับใครอย่างง่ายดายอีก ขนาดคนที่หญิงสาวคิดว่ารู้จักมากพออย่างอดีตคนรักเก่า แต่สุดท้ายความจริงทั้งหมดที่ได้รับรู้มันทำให้เขาเป็นเพียงคนแปลกหน้าสำหรับตัวเองเท่านั้นเมื่อเธอไม่ได้เป็นคนที่เขารักอย่างที่พูด

แค่ผู้หญิงโง่ๆ คนหนึ่งเท่านั้นที่มองเขาเป็นคนดี แต่แท้ที่จริงเป็นคนเลวที่หลอกลวงเธอมาโดยตลอด ถ้าผู้หญิงคนนั้นไม่มาประกาศตัวให้พลอยธารารู้ เธอก็คงโง่งมหลงรักและถูกเขาหลอกไม่หยุดดังเดิม ก่อนจะนึกได้ว่าตนเองไม่รู้สึกพอใจกับอ้อมกอดของเขาสักหน่อย

แต่เป็นเพราะเธออยากได้ความอบอุ่นของหัวใจอีกคราต่างหาก นั่นเพราะว่าหญิงสาวไม่เคยปล่อยให้ผู้ชายคนใดเข้ามาสนิทสนมมันจึงทำให้พลอยธาราลืมเลือนเรื่องดังกล่าวไป แต่พอถูกเขาปลุกเร้า ปลอบโยน ด้วยความซ่านหวามจึงทำให้หญิงสาวรับรู้ว่าตนเองยังต้องการความรักจากใครสักคนมาดูแลหัวใจ

“เพ้อเจ้อละยายพลอย อยากจะมีความรักอีกรึไงกัน ไม่เข็ดใช่ไหม” สองเสียงของนางฟ้าและนางมารดังขึ้นในหัวของเธอ นางฟ้าก็บอกกับหญิงสาว

“ความรักมันก็มีทั้งสมหวังและผิดหวังถ้าปิดกั้นความรักแล้วเราจะรู้ได้ยังไงกันว่าเราจะผิดหวังหรือสมหวังน่ะ จะปล่อยความรักดีๆ ให้ลอยหายไปรึไงกัน” ซึ่งเพียงฝ่ายดีพูดจบ ฝ่ายตัวร้ายก็เอ่ยขึ้นมาต่อ

“อยากกลับไปเจ็บซ้ำๆ ซากๆ เหมือนเดิมใช่ไหม ถ้าเธออยากมีความรักอีก น้ำตาเช็ดหัวเข่าจะสมน้ำหน้าให้”

“อย่าไปเชื่อนะ อย่าปิดกั้นตัวเองเรื่องความรักอีกเลยนะพลอยธารา ถ้าเธอเปิดใจบางทีเธออาจจะเจอเร็วๆ นี้ก็ได้” นั่นจึงทำให้พลอยธารารู้สึกลังเล

“เธอเองก็รู้รสชาติแล้วนี่ว่าเวลาเจ็บมันเป็นยังไงต้องใช้เวลากี่ปีถึงลืมมัน ถ้าเจ็บอีกรอบคราวนี้ตลอดชีวิตก็ไม่มีทางลืมแน่นอน” ซึ่งดูเหมือนว่าคำพูดของตัวร้ายจะมีอิทธิพลสำหรับพลอยธารามากกว่า

“ใช่ มันก็แค่อ้อมกอดที่ทำให้เธออยากมีความรักอีกครั้งก็แค่นั้น ไม่มีอะไรสักหน่อย”

หญิงสาวประกาศกร้าวก่อนจะทิ้งกายลงไปยังเตียงนุ่มและพยายามข่มตาให้หลับเพื่อลืมความรู้สึกอบอุ่นในค่ำคืนนี้ที่มันถูกลืมเลือนไปเกือบสองปีทีเดียว

ช่วงเช้าพลอยธาราก็ลุกขึ้นมาจากเตียงนอนก่อนจะมองไปยังนอกหน้าต่างไม่เห็นรถเก๋งจอดอยู่ที่เดิมแล้ว กายระหงจัดการอาบน้ำเปลี่ยนชุดเพื่อเตรียมลงไปยังชั้นล่างหลังจากนั้น เธอเดินตรงไปยังห้องรับแขกเห็นว่าอีกฝ่ายกำลังนอนหลับอยู่ด้วยท่าทางที่สบายอารมณ์เหลือเกิน

เท้าเรียวซึ่งสวมรองเท้าฟองน้ำลายตุ๊กตามิกกี้เมาส์จึงก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายอย่างใกล้ๆ เพื่อสำรวจไปตามวงหน้าคมที่นอนหลับตา ไล่ตั้งแต่ดวงตาซึ่งประดับด้วยขนตางอนยาวราวกับดวงตาผู้หญิง ซึ่งเธอก็นึกถึงยามที่ตนเองสบตากับอีกฝ่ายด้วยความวาวหวานจนทำให้เธอเก็บกลับไปคิดว่าอยากมีความรักอีกครั้งหนึ่ง

ทั้งที่ความรู้สึกนี้มันหายไปนานแล้วด้วยซ้ำเล่นเอาเธอเกิดอาการสะท้านอายไม่กล้าที่จะต่อกรด้วยความเขินเป็นนัยน์ตาที่น่ามองอย่างมากเธอเพิ่งเคยได้จ้องตาผู้ชายแปลกหน้าอย่างใกล้ชิดก็เมื่อคืนนี้ล่ะ คนอย่างเธอไม่เคยที่จะต้องทำตามใคร แต่กลับต้องทำตามอีกฝ่ายก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงไว้ใจเขาแค่เพียงเจอกันเมื่อคืนเท่านั้น

โดยดวงตาก็ไล่เรื่อยไปยังจมูกคมสัน ซึ่งเธอรับรู้ว่ามันสัมผัสกับแก้มและจมูกของตนเองเมื่อคืนนี้ และความหวิวหวามที่แผ่กำจายไปทั่วร่างก็มาจากริมฝีปากหยักได้รูปที่ปิดสนิท ความซ่านหวิววิ่งพล่านไปทั่วกาย เมื่อมองไปยังปากแล้วก็อดที่จะมองยังบ่ากว้างที่เปล่าเปลือย มองเห็นรอยสักรูปสมอเรือแบบเท่ น่ามอง

เมื่ออีกฝ่ายถอดเสื้อโปโลสีขาวที่สวมอยู่ออกไปจากกาย โดยสายตาของเธอก็ไล่ไปตามแผ่นอกกว้างที่มีไรขนอย่างเบาบางให้เห็น

“ทำไมไม่ใส่เสื้อผ้าให้ดีหน่อยนะ”

แม้ปากจะบอกเช่นนั้นแต่ตาของเธอก็ดูจะไม่หยุดอยู่แค่นั้นพลางไล้โลมลงต่ำไปยังยอดอกสีเข้มทั้งสองของอีกฝ่าย มองเรือนร่างแกร่งที่ดูมีเสน่ห์เร้าใจอย่างมากจนไม่อาจที่จะละสายตาไปมองที่อื่นได้เลย ก่อนจะมองต่ำกว่าเดิมซึ่งมือของเขาก็วางอยู่บนแผ่นท้องแข็งแรง

นัยน์ตาของพลอยธาราก็ดันซุกซนไม่เลิกรา เมื่อกวาดตาต่ำลงไปยังเป้ากางเกงยีนของอีกฝ่ายก็เห็นอะไรบางอย่างที่ดูนูนๆ กับเนื้อผ้าสีขาวซึ่งไม่ได้ติดตะขอและซิป เธอรีบเงยหน้าขึ้นมาทันทีคล้ายจะรับรู้ว่ากำลังทำตัวเป็นพวกถ้ำมอง แอบดูคนอื่นโดยที่เขาไม่รู้ตัว

ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นเบ้ใส่อีกฝ่ายหลังจากนั้น เมื่อรับรู้ว่าเวลาที่เขาไม่ได้นอนหลับนั้นเป็นเช่นไร พลางทำปากยื่นปากยาวใส่คนที่นอนหลับเพราะคิดว่าคงไม่เห็นและไม่ได้ยินน่ะเอง

“คนฉวยโอกาส” น่าจะแกล้งหามดมากัดปากนัก” อดนึกขำกับความคิดของตนเองอย่างชอบใจถ้าเป็นอย่างที่คิดอยากรู้ว่าหน้าเขาจะเป็นแบบไหนกัน

ซึ่งเผลอก้มวงหน้าลงไปใกล้อีกฝ่ายด้วยความลืมตัว และในช่วงจังหวะนั้นกายระหงก็เสียหลักเมื่อถูกใครบางคนดึงมือเรียวด้วยความเข่นเขี้ยวเธออุทานออกมาอย่างเบาๆ ก่อนจะล้มลงไปบนแผงอกกว้าง

“ว้าย” พร้อมกับที่เรียวปากนุ่มจุมพิตโดนแก้มของเขา ไรอัลลืมตาขึ้นมาบอกทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม

“กุ๊ดมอนิ่งผมแต่เช้าเลยเหรอคุณพลอย” มือเรียวพยายามจะดันตัวเองขี้นมาจากร่างแกร่งโดยปฏิเสธไม่ยอมรับกับสิ่งที่เขาพูด

“ฉันไม่ได้อยากกุ๊ดมอนิ่งคุณซะหน่อย”

“ถ้าไม่ได้กุ๊ดมอนิ่งผมแล้วคุณหอมแก้มผมทำไมกัน” พลางย้อนถามกลับมาโดยมือก็กอดเรือนร่างนุ่มไม่ปล่อยด้วย

“คุณดึงให้ฉันล้มลงมาต่างหากล่ะ” รีบชี้แจงให้เขาฟังด้วยใบหน้าที่แสดงความไม่สบอารมณ์อย่างมาก

“ก็ผมเห็นคุณก้มลงมาใกล้ๆ น่ะ ก็คิดว่าคงอยากจะหอมแก้มผมก็เลยสงเคราะห์ให้”

“บ้าที่สุด ปล่อยฉันได้แล้ว” พลอยธาราออกคำสั่งกับเขาด้วยน้ำเสียงห้วนอย่างลืมตัวเหมือนทุกคราวยามเมื่อตกอยู่ในวงแขนแกร่ง

“ถ้าอยากให้ปล่อยก็ต้องพูดกับผมดีๆ ก่อนไม่อย่างนั้นผมไม่ปล่อยหรอก”

ขณะเอ่ยไรอัลก็ตะกองกอดเธอไว้มากขึ้นกว่าเดิมด้วยจนทรวงนุ่มเบียดชิดกับแผงกอกกำยำที่เปล่าเปลือย โดยมือเรียวก็วางอยู่บนแผ่นอกกว้างด้วยเช่นกัน รู้สึกใจเต้นระรัวเมื่อได้สัมผัสร่างแกร่งอย่างใกล้ชิด ไรอัลรู้สึกชื่นชอบอย่างมากที่เธอล้มลงมาบนร่างของตนเอง ทำให้เขารับรู้ได้ถึงความนุ่มหยุ่นอย่างเต็มที่ จนอดคิดไม่ได้ว่าถ้ามันเบียดกับหน้าอกของตนอย่างแนบสนิทคงจะดีอย่างมากทีเดียว
+++++++++++
กลับมากรุงเทพแล้วค่ะ แปะนิยายตอนต่อไปให้อ่านแล้วนะคะ อิจฉายายพลอยเจงๆ ได้กุ๊ดมอร์นิ่งหนุ่มแต่เช้า มีความสุขในวันเสาร์กันนะคะทุกคน  ข้าวต้องเร่งปิดต้นฉบับให้จบสิ้นเดือนนี้ค่ะ กับ ภรรยารักสายลับ ภาคต่อ ซีรีย์ กับดักรักมาเฟียค่ะ สุข สนุก กับนิยายกันนะคะทุกคน ^ ___ ^

Create Date : 16 สิงหาคม 2557
Last Update : 16 สิงหาคม 2557 9:30:01 น.		0 comments
Counter : 1337 Pageviews.
Share Tweet