วินธัย ๙ พระราชอาญา ๙. พระราชอาญา เมื่อพระเจ้าลูกเธอเจ้าฟ้าเกษรารัตนารีเสด็จถึงท้องพระโรงใหญ่แห่งศศิประภาราชมณเฑียร ตามเวลาในหมายกำหนดการเพื่อพิจารณาคดีนั้น การณ์ปรากฏว่า ได้ทรงพิจารณาโทษสำเร็จแล้ว เนื่องด้วยเรื่องไขน้ำอันเป็นลำดับก่อนหน้านั้นเสนาบดีผู้ทูลถวายรายงานล้มป่วยไม่อาจมาได้ “เบิกพยานผู้เห็นเหตุการณ์ตรงกันแน่นอนกว่าสองผู้ ทั้งจำเลยรับต่ออัยการผู้สอบสวน ความว่าได้หยิบฉวยทองตราหลวงมาโดยมิทรงทราบ อาศัยความโลภวางเงินพนันต่อนายบ่อน นายบ่อนไม่รับเพราะระแวงฐานะของตน แต่ตนก็ยืนยันจะให้รับ ขณะนั้นมีพลตระเวนผ่านมาจึงหลบหนี เมื่อนายตำรวจทั้งหลายเห็นพิรุธเข้าจับกุมได้ต่อสู้ ไม่ยินยอม จนพ่ายแพ้ ตีตรวนจำไว้รอพิจารณาคดี… บัดนี้ทรงประจักษ์โทษแล้วให้ลงอาญา ฐานลักขโมยราชทรัพย์ ทวนลวดหนัง ๕๐ ที ฐานละเมิดกฎเรื่องพนัน ทวนหวาย ๒๐ จำขื่อคาตีตรวนประจานที่ประตูประจิมสองราตรี แล้วให้ปลงลงมาจำไว้ในตรุอีกกึ่งปักษ์ ให้เบิกราชมัลแล้วพระเจ้าค่ะ” ที่สันทิฏฐ์มหาดเล็กในพระองค์ซึ่งมาคอยฟังเรื่องวิ่งเข้ามารับเสด็จตั้งแต่นอกปราสาทพลางรายงานการพิจารณาคดีระหว่างทรงดำเนินแทบวิ่งเข้าสู่ศศิประภานั้น ให้ร้อนพระทัยเพียงไหนก็ไม่มีเวลาจะบริภาษอย่างเคย เสด็จล่วงทวารเวหาสธำรงค์เข้าไปโดยมิรอทั้งเสียงระฆังและการถวายความเคารพ ไม่น่าชะล่าพระทัยในกำหนดการเดิม แต่ที่ไม่ทรงส่งหมายมาทูลพระบิดาก่อนว่าจะเสด็จมาฟังด้วยก็เพราะมิต้องการให้เอิกเกริกผิดสังเกต เหตุนี้พระบิดาจึงมิทรงรอ….. ช้าไปคราวนี้คงมิอาจอภัยพระองค์เอง เวหาสธำรงกระจ่างด้วยแสงตะวันบ่ายจากพระบัญชรรอบทิศ เฟื่องโคมแก้วห้อยระย้าระยิบ เพดานสีหมอกและม่านหนาสีครามแขวนตัวสงบนิ่ง เสียงเคาะกรับและขานโทษของอาลักษณ์ก้องห้องแห่งความยุติธรรมกว้าง “ชุดแรก ๑๐ โบย..” ราชมัลเงื้อหวายขึ้นสุดล้า ก่อนที่จะตวัดลงมาพระสุรเสียงแหลมกรี๊ดขึ้นขวางไว้กลางคัน” “หยุดนะ !!” ทุกผู้ในห้อง แม้แต่องค์พระผู้ทรงภพเองยังสะดุ้ง เมื่อพระราชยุพเรศเสด็จเข้ามากลางโถงใต้ช่อเศวตฉัตรล้อมจันทราแก้วกลางเพดาน ถวายความเคารพพระบิดา การณ์ทุกอย่างหยุดลงชั่วคราว ราชบริพารทั้งหมดที่เฝ้าฯ อยู่ถวายความเคารพอย่างต่ำพร้อมกัน ทรงเห็นสีพักตร์แปลกพระทัยของพระบิตุเรศ “หญิงว่าจะมาฟังด้วย เพราะเป็นคนของหญิง ไม่ทราบเสด็จพ่อเลื่อนกำหนดการเพคะ” เสด็จมาหมุนพระองค์ประทับพระที่นั่งต่ำลงมาเบื้องซ้ายขององค์กษัตริย์ แล้วจึงทอดพระเนตรเห็น ‘คนโทษ’ ต้องจองจำด้วยตรวนเหล็กหนาพร้อมโซ่ที่เท้าทั้งสอง กุญแจเหล็กที่มือทั้งสองข้าง นุ่งผ้าเนื้อหยาบสีเทาหม่นของผู้ต้องหาว่าเป็นโจร ตามเนื้อตัวมีรอยบาดเจ็บและพันด้วยผ้าพันแผลหลายแห่ง หมอบอยู่ที่พื้นเบื้องพระพักตร์ห่างออกไปกลางท้องพระโรง ทอดสายตาต่ำมองเพียงพื้นพระมณเฑียรเบื้องหน้าของตน สีหน้าสงบ ทอดพระเนตรรอบออกไป เห็นผู้มาเฝ้าทูลละอองพระบาทมากหน้าหลายตา อาจทรงอุปาทานไปว่าทุกผู้ซึ่งทรงคุ้นหน้าว่ามียศสูงนั้น มีสีหน้าซีดและเคร่งเครียด เฉพาะดวงตาคู่หนึ่ง สีสนิมเหล็กภายใต้คิ้วที่เปลี่ยนเป็นสีเทาหมดแล้วนั้น เจือความเจ็บปวดเหลือจะทนไว้ภายใน “รับสั่งให้ทวน..เอ้อ..หวายหรือเพคะ” พระสุรเสียงสั่นน้อยๆ พระบิดาจำต้องทรงอธิบาย “ฐานแรก ในพระอัยการจารไว้ว่าโทษอย่างต่ำทวนลวดหนัง ๕๐ พ่อเห็นเวทนานักลดลงให้เป็นหวาย เพิ่งจะได้เข้ารั้วเข้าวัง เห็นเครื่องทองของดีๆ” พระธิดาพระพักตร์ผ่าว “รับว่า ขโมย รึเพคะ” “ใช่” ทรงรับคำพระธิดา โบกพระหัตถ์จะให้ดำเนินการต่อ เจ้าฟ้าหญิงเกษราทูลขึ้นว่า “คนของหญิง ให้หญิงโบยเอง !” “ลูกหญิง !” พระบิดาทรงปราม “ถ้าไม่โบยเองไม่หายแค้นหรอกเพคะ” ตรัสสิ่งที่คงเหนือความคาดหมายของทุกผู้ ณ ที่นั้นด้วยเสียงเกรี้ยว “หัวขโมยแล้วยังโง่บัดซบ ไม่สมว่าเป็นศิษย์ท่านมหาราชครู หยิบปั้นทองตราไปแล้วก็ไปแทงทั้งอย่างนั้นแหละ ทองตราพระราชธิดาผิดกว่าสามัญ หญิงจะหยิบยื่นให้ใครก็ต้องรู้ทั่ว จะไปซุกแอบซ่อนหลอมเสียใหม่ก็ไม่รู้จัก ให้นายบ่อนมันซัดมาถึงหญิงได้เสื่อมเกียรติ…” ก็เท่ากับตรัสว่า ศิษย์ของมหาราชครูหรือจะโง่เง่าเพียงนั้น ถ้ามิได้รับบัญชาให้นำออกไปก็คงต้องหาอุบายมาพรางให้แนบเนียนได้ หรือว่าการที่พระองค์ประทานสิ่งของทั้งนั้นก็ต้องหาคนเป็นพยานได้อีก !!! มีพระประสงค์เช่นไรกันจึงตรัสเยี่ยงนี้ ทั่วทั้งท้องพระโรงสงบเสียง ไม่ทราบว่าเหตุใดบันดาล จึงคนโทษในเครื่องจองจำถวายบังคมต่ำด้วยศีรษะ แล้วทูลขึ้นว่า “ทองธรรมดาหนักถึงเพียงนี้นายบ่อนไม่รับแทงหรอกพระเจ้าค่ะ ต้องแอบอ้างพระนามจึงได้รับความยำเกรงและไม่ถูกโกง ลูกศิษย์ท่านครูคิดวิธีนี้ได้จึงลงมือลักปั้นทองไปแทง ที่สารภาพก็เพราะหลักฐานมัดตัว เป็นหนทางดีที่สุดที่จะได้รับพระเมตตาทุเลาโทษ” เจ้าฟ้าหญิงเกษราตกพระทัยยิ่ง มิใช่ความปากกล้าของมหาดเล็กใหม่ แต่เป็นการคาดผิดในพระทัยพระองค์เอง ทำไม ปกติไม่เห็นจะเป็นอย่างนี้ ที่ควรพูดความจริงกลับไม่พูด จะต้องมาพูดสิ่งที่ไม่ทรงคาดฝันหรืออยากจะให้พูดโดยสิ้น ไหนทีแรกเป็นคนตรงยังไง ทรงขยี้พระบาท ไม่รอดพ้นจากสายพระเนตรพระบิดา “บังอาจ!!” พระธิดาตรัสได้เพียงนั้นก็ทรงอึ้ง พ่ายแพ้แก่สายตาที่ยิ่งกว่าบังอาจคู่คมปลาบ ที่ปราดขึ้นมองสบพระเนตร เสมือนจะบังคับให้พระองค์หยุดพระดำรัสใดๆ ทั้งปวง เกษรารู้ ยิ่งตรัส ยิ่งเข้าพระองค์ ก็นี่มิใช่สิ่งที่ทรงพระประสงค์แต่แรกหรือเล่า เสนาบดีและข้าราชบริพารทั้งหลายที่มาเฝ้าฟัง พากันแลดูตากันไปมา ถึงกับมีเสียงกระซิบกระซาบขึ้นเบาๆ ต่อหน้าพระที่นั่ง สมเด็จพระเจ้าราชาธิบดียกพระกรห้ามเสียงก่อนมีพระราชดำรัส แววพระเนตรสะเทือนพระทัย “ศิษย์วามิศฉลาดเกินไป… ในการที่จะเอาตัวเข้ารับผิดแทนนายจริงๆ ในครั้งนี้” ถึงกับพระสุรเสียงสั่น “ถ้าเกษราไม่เข้ามาเองแล้วคราวนี้เราคงจะต้องตัดสินผิด เพราะความเข้าใจไปทางเรื่องที่เจ้าบอก บางที เจ้าจะรู้ข้อกฎหมายดีกว่าราชธิดาของเรา ที่ดีแต่มุทะลุตามใจตน ว่าขัตติยะพึงรักษากฎให้เห็นเป็นตัวอย่าง ผิดกฎเข้าแล้วก็ไม่มีละเว้นยิ่งกว่าสามัญในน้ำใจมหาราชของเจ้า” พระดำรัสช้าและชัด ทรงโทมนัส “ดีเหมือนกัน คุกราชวงศ์เราว่างมานานเต็มทีแล้วนี่นะ” พระสุรเสียงค่อยเปลี่ยนเป็นเข้มงวดต่อพระธิดา “เกษราเจ้ามีความจริงจะรับก็รับมา ไม่ต้องมาเล่นแง่ต่อหน้าพ่อ!” พระธิดาพักตร์ซีด แต่ไม่เท่ามหาดเล็กใหม่ที่ราวกับหัวใจหายออกไปจากอก ศีรษะตกก้มหน้าต่อพระราชวินิจฉัยและสายพระเนตรอันทอดเหนือหล้าปาลีรัฐแจ้งด้วยประการทั้งปวงเหลือที่จะปิดบังได้ พิรุธเพียงเล็กน้อยก็ทรงคะเนเรื่องราวได้ตลอด และคราวนี้ทรงพระพิโรธนัก ยินเพียงสุรเสียงเล็กแผ่วเบากราบทูล “เพคะ… ขอพระราชทานพระกรุณา หญิงผิดเอง หญิงควรจะบอก… ว่าให้เขาจับ แล้วให้การแต่ที่ถูกต้อง ว่าราชธิดาบังคับใช้ให้ไปทำการละเมิด ปั้นทองทั้งสองหญิงมอบให้ไปวางแทนตัว ต่อหน้าข้าหลวงอีกสองคนเป็นพยานได้เพคะ” “จริงดังนั้นหรือเช่นไร รับคำสัตย์มาให้ตรงกับเจ้านายของเจ้าซิ” มีพระกระแสรับสั่งถาม “พระเจ้าค่ะ” ถึงแม้จะยังประทับนิ่ง และวินธัยมิได้เงยหน้าขึ้น แต่ก็ทราบได้ว่าทรงพระพิโรธเพียงไหนเมื่อตรัส “ถ้าอย่างนั้นทั้งนายทั้งบ่าวก็คบคิดกัน ให้อาญาฐานละเมิดทั้งคู่ !!” อาลักษณ์บังคมแล้วอ่านพระมณเฑียรบัญญัติจารโทษอีกครั้ง “ข้าราชบริพารอันมีหน้าที่ในพระราชฐานทั้งสิ้น ละเมิดกฎเล่นพนันกันเองหรือพนันในบ่อน ทวนหวาย ๒๐ จำขื่อคาตีตรวนประจานที่ประตูประจิมสองราตรี แล้วให้ปลงลงมาจำไว้ในตรุอีกกึ่งปักษ์” ทรงพระราชวินิจฉัยกำหนดโทษ “ข้าละอายเหลือเกิน จะให้ประจานลูกตัวเอง ให้รวมเป็นโบยสามสิบก็แล้วกัน…” เหล่าข้าราชบริพารทั้งอาวุโสและอ่อนอาวุโสต่างลุกขึ้นนั่งคุกเข่ากราบบังคมทูลพระกรุณากันถ้วนทั่ว ทรงอนุญาติอัยการเตชสีผู้มีหน้าที่แลอาวุโสก่อน “สำหรับพระราชวงศ์ควรเว้นโทษโบยพระเจ้าค่ะ ควรแต่ปรับไหมพระราชทรัพย์ จำกัดบริเวณหรือโทษอื่นที่สมควรพระยศ ส่วนข้าบริพารที่ต้องหานั้นสมควรตามพระอัยการอยู่พระเจ้าค่ะ” พระราชธิดาเสด็จจากพระที่นั่ง ลงหมอบแทบพระบาทเบื้องหน้าพระบิดา กราบบังคมทูล “ท่านพ่อ โบยหญิงเถิดเพคะ หญิงทำผิดแล้ว ทำให้ท่านพ่อเสียพระทัยนัก หญิงไม่ขอพระเมตตาลดโทษพอตัวรอดเลย หญิงทำเรื่องใหญ่ทั้งนี้แล้ว เพียงอยากกราบบังคมทูลถามท่านพ่อ ทรงตอบลูกได้ไหมเพคะ ที่เป็นความผิดต้องอาญาครั้งนี้ เป็นเพราะหญิงเป็นลูกพ่อ หรือเพราะการข้องเกี่ยวกับอบายมุขเพคะ” พระเจ้าอยู่หัวประทับทอดพระเนตรนิ่ง กล้ำกลืนสงบพระอารมณ์มิได้ตรัสตอบ “ถ้าหญิงเป็นลูกเขาอื่น สักว่าทาสในเรือนใด ได้เศษเหรียญสักว่าแค่ค่าต่ำสุดเพียงสัปปะเดียว เอาไปพนันกัดลูกปลากับเขาคงพ้นพระอาญา” ทรงอึกอักตรัสมิค่อยถูก “ก็หญิงคิดว่าสัปปะหนึ่งสำหรับลูกทาสดูมากแล้ว คงจะพอเทียมเท่าสองปั้นทองของราชธิดาไหมเพคะ เป็นลูกทาสแทงพนันอย่างใดก็ไม่ผิด ถ้าหากว่าหญิงมิได้ผิดที่เป็นลูกพ่อ แต่เพราะการข้องเกี่ยวกับอบายมุข เป็นทางไปสู่ความเสื่อมเสีย ให้อาณาประชาราษฎร์หวาดกลัวในใจว่า ราชวงศ์ผู้คุ้มเกล้าของเขาต่อไปภายหน้าอาจมีจิตบิดเบือนไปด้วยความโลภ ทำลายราชทรัพย์ทั้งหลายอันได้มาด้วยความเหนื่อยยากของเขานี้ลงไปในบ่อน แล้ว แล้วที่จริง ไม่ว่าเจ้าหรือข้าแผ่นดิน ลองได้มีจิตหลงมัวเมาด้วยโลภะและอบายมุขแล้วย่อมนำความเสื่อมมาสู่ครอบครัวและแผ่นดินดุจเดียวกัน” ทรงวิงวอน “ก็หญิง.. ถ้า ถ้า ท่านพ่อไม่อยากให้ลูกหญิงเล่นม้า เล่นพนัน แล้วก็ขอความยุติธรรมให้หญิงบ้าง อย่าให้ลูกของใครๆ ได้เล่นกันเกินหน้าหญิงเลย..” “เหลวไหล !!” ตรัสกึกก้อง “กงการอะไรของเจ้า !” ทั้งที่ทุกคนย่อมรู้ว่า องค์ราชธิดาก็ทรงกลัว แต่ไม่ทรงยอม “ก็หญิงทูลท่านพ่อตั้งหลายครั้ง ไม่เคยทรงเห็น ทรงฟัง ใช่เพคะหญิงเป็นเด็ก ก็ทำได้อย่างเด็กๆ แบบนี้แหละเท่าที่หญิงคิดออกแล้ว !” “อยากให้พ่อโบยเจ้าจริงๆ ใช่ไหม ?” “อยากให้แผ่นดินนี้ไม่มีอบายมุข ไม่มีเด็กกำพร้าไร้ผ้านุ่งห่มเพราะพ่อแม่ของเขาเอาเงินไปละลายในลู่ม้าหมด อยากให้ไม่มีบ่อนนายตวง บ่อนไหนๆ ทั้งนั้น ไม่ว่าจะแลกด้วยการถูกโบยกี่ที !!” ความจริง ทูลกระหม่อมเกษราพระทัยร้อนเกินไปด้วยวัยเยาว์ ไม่ทรงทราบว่า เรื่องใดๆ ก็ตามย่อมอยู่ในพระราชวินิจฉัยที่จะค่อยๆ ทรงดำเนินการเปลี่ยนแปลงโดยละม่อม กระทบกระเทือนกันให้น้อย และอาจบางทีมีราชภารกิจที่สำคัญก่อนหน้ามากอยู่ การที่ทรงหาเหตุเร่งให้เรื่องที่อาจเป็นไปในอนาคตเกิดเร็วขึ้นนั้น ไม่เป็นปัญหาที่พระบิดาจะไม่พอพระทัย แต่ที่องค์กษัตริย์กริ้วนักก็เพราะสิ่งที่ทรงทำเป็นเหตุให้ต้องทั้งโทษและเสื่อมพระเกียรติไปพร้อมกัน “เอาตัวไปขังไว้ในตำหนักก่อน โทษของพระเจ้าลูกเธอข้าจะตัดสินอีกครั้ง ส่วนข้าฯ ที่ใช้ไปทำการก็จัดการโทษให้สำเร็จเสียตรงนี้ !” พระธิดาเหลียวไปมองคนโทษ เบื้องหลังพระองค์ แล้วกราบบังคมทูล “คนผู้นี้เพียงทำตามคำสั่งบังคับของหญิงทั้งที่มิได้มีใจเห็นด้วยเพคะ ถึงการนั้นจะผิดกฎ หรือผิดศีลธรรม เมื่อทำหน้าที่ตามคำบัญชาโดยเคร่งครัดแล้ว ก็ควรหาโทษมิได้นะเพคะ” เจ้าแผ่นดินปาลีรัฐทรงนิ่ง ให้พระธิดาทูลความสืบไป “ดังเช่นว่านายทัพสั่งทหารให้ฆ่าคนอีกผู้หนึ่ง การฆ่าโดยปกติเป็นความผิด หากใครคนหนึ่งเจตนาคร่าชีวิตของผู้อื่น เขาย่อมได้รับโทษผิดต่อราชการ แต่เมื่อนายทหารปฏิบัติหน้าที่ประหารบุคคลตามคำสั่งผู้บังคับการ เขาย่อมไม่มีความผิด… ที่หญิงสั่งให้ไปแทงพนัน นายคนนี้ก็ได้พูดคัดค้านแล้ว หญิงยังยืนยันให้ไป เพียงมิได้บอกว่าจะเป็นไปด้วยเหตุผลใด ดังนี้ย่อมควรถือว่ามหาดเล็กรับใช้ไปราชการด้วยความจงรักภักดี แต่เมื่อเหตุกลับกลายเป็นว่า ทำตามหน้าที่แล้วเกิดผลร้ายต่อเจ้านายตน หากเป็นทหารสังกัดกรมกองอื่น ไม่ได้รับคำสั่งเพิ่มก็ชอบแต่จะอยู่เฉยไม่ปฏิบัติเกินเลย แต่เหตุเพราะหน้าที่เป็นมหาดเล็กตำหนักใน ถึงอย่างไรก็ต้องมีหน้าที่ป้องกันพระราชวงศ์หรือเจ้านายของตนด้วยอีกสถานหนึ่ง เมื่อภัยจะมาถึงลูกต่อหน้าตนอย่างนี้ ก็ชอบที่จะเข้าป้องกันโดยมิพักให้สั่ง ที่นายมหาดเล็กให้การเอาความผิดใส่ตนให้พ้นจากลูกนี้จึงเป็นการปกป้องพระราชวงศ์โดยตรง สมควรให้อภัยอีกด้านหนึ่ง ท่านพ่อโปรดทรงพระกรุณา หากไม่ทรงยกโทษในข้อนี้แล้ว ยามเมื่อมีเหตุร้ายทำนองเดียวกันนี้หรือภัยอย่างอื่นมาสู่พระราชสกุล เหล่าข้าราชบริพารอันมีหน้าที่ก็จะพากันถือกรณีนี้เป็นอุทาหรณ์ให้เสียขวัญ พากันเอาตัวรอดให้พ้นผิดก่อนคิดป้องกันเจ้านายนะเพคะ ในกลางศึกหญิงได้ร่ำเรียนมาตามตำรา ว่าพลไกรแกล้วกล้าเอาอกตนออกรับอาวุธข้าศึกแทนแม่ทัพได้รับเกียรติยศและการเชิดชูในความกล้าหาญ และแม่ทัพที่ดีเดินหมากแล้วรับผิดชอบเต็มในการตัดสินใจของตนต่อองค์กษัตริย์ คล้ายว่าครานี้หญิงสั่งเดินทัพพลาด จะตัดก็ตัดศีรษะหญิงเถิดเพคะ พลเดินเท้าทั้งร้อยทั้งพันที่ทำหน้าที่เพียงเดิน ไม่สมควรขาดศีรษะด้วยเลยแม้คนเดียว” ทรงคาดว่าพระราชบิดาจะเห็นพระทัยคล้อยตาม หรือพอพระทัยในการทูลที่ทรงตั้งใจเหลือแสน แต่สังเกตจากสีพระพักตร์ที่ยิ่งกริ้ว และดูคล้ายจะเสียพระทัยหนักขึ้น ทำให้เกษรารัตนารีสูญเสียความเชื่อมั่นพระองค์เอง ประทับนิ่งงันไปในที่สุด “คนอื่นใครมีอะไรจะพูด” คนโทษคงก้มหน้า ขณะที่บุรุษชราค่อยๆ ยืดกายขึ้นจากมุมห้อง เข้ามาถวายความเคารพ “สมเด็จเจ้าฟ้าเกษราตรัสถูกต้องงดงามยิ่งพระเจ้าค่ะ แต่ยังมิครบถ้วน แม้พระองค์มิได้เจตนาหลบหลีกพระอาญา และข้ารองพระบาทผู้ร่วมกระทำผิดก็ปฏิบัติหน้าที่โดยชอบต่อพระราชธิดา แต่กลับผิดต่อองค์มหาราช… แม้สถานที่ไต่สวนจะเป็นเมืองฟ้า มิประกอบด้วยเจ้าหล้าแห่งปาลีรัฐผู้ทรงอาญาสิทธิ์เหนือการทั้งปวงในราชธานีนี้แล้ว จะให้การอย่างใดอันเป็นประโยชน์แก่พระธิดาย่อมทำได้โดยไร้มลทิน แต่องค์พระมหากษัตริย์ทรงออกว่าการไต่สวนเองฉะนี้ กล่าวเท็จหน้าพระที่นั่ง ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนและกล่าวเพื่อการใดย่อมฟังเหตุผลไม่ขึ้นว่าจะพ้นผิด ด้วยความจงรักภักดีในราชสำนัก เกล้ากระหม่อมวามิศ เห็นสมควรพิจารณาโทษแก่วินธัย ในเหตุอันอภัยมิได้นี้พะย่ะค่ะ” “โทษมีเท่าใด ท่านครู” มิต้องให้อาลักษณ์ขาน บทพระอัยการขึ้นใจอยู่ในความจำของวามิศมหาราชครู “ตั้งแต่ตัดศีรษะเสียบประจาน จนลงหวายชุดหนึ่ง ต่ำกว่านี้ไม่มีพระเจ้าค่ะ” โทษของทั้งคู่คงจะไม่กระไรนัก ถ้าทูลกระหม่อมจะมิทูลขึ้นว่า “ท่านพ่อถ้าจะโบยก็โบยหญิงด้วย นายคนนี้เพิ่งเข้ารับราชการอยู่กับหญิงได้ไม่ถึงสัปดาห์ยังรู้จักจงรักภักดี หญิงให้ออกหน้าไปตายแทนแล้วไม่ขอรับโทษต่ำกว่ากัน” ดูเหมือนจะกริ้วที่สุดก็คราวนี้ พระเจ้าธตรัฐกระแทกธารพระกรปัง ทั้งท้องพระโรงเงียบสงัด “เอาไปขังไว้เดือนหนึ่งทั้งคู่ ให้เจ้าคนเท็จไปรับใช้นายมันในคุก ผูกตรวนไว้กับผุ้คุม ห้ามเยี่ยม ห้ามน้ำอาหารพิเศษ ห้ามสนองพระโอษฐ์กำนัลทั้งหมด ห้ามแพรพรรณเครื่องประดับ ไม่ให้ใช้ห้องขังราชวงศ์ ใช้อุกฤษฏ์โทษหญิงที่ว่างอยู่ใต้ทิมโขลนนั่นแหละ !” **************************************************** ราชมัล – เจ้าพนักงานผู้มีหน้าที่ทำโทษคน ราชมันก็เขียน ตรวน – เครื่องจองจำนักโทษ ทำด้วยเหล็ก ใช้จำขาทั้งสอง   Create Date : 14 กรกฎาคม 2549 2 comments Last Update : 30 เมษายน 2553 20:57:24 น. Counter : 1164 Pageviews. Share Tweet

บทนี้ดุเดือดมากค่ะ อาจมา 2-3 ก็ให้งงว่าทำไมเกษราถึงอยากเล่นการพนันนัก มาเฉลยเอาบทนี้เอง   โดย: แม่มดจิ๋ว 6 กรกฎาคม 2550 15:32:54 น.

ใช่แล้วค่ะ   โดย: ศรีสุรางค์ 15 กรกฎาคม 2550 13:18:05 น.