Bloggang.com : Heavenworth : ละคร พระจันทร์ลายพยัคฆ์ ตอนที่ 11

มีนาคม 2553

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28	29	30	31

9 มีนาคม 2553

ละคร พระจันทร์ลายพยัคฆ์ ตอนที่ 11

ตอนที่ 11
อานนท์ทนไม่ได้โทร.ไปหาวายุทันที ถูกเขาเยาะเย้ยว่าใจร้อนจริงๆ พออานนท์ถามว่าเขาต้องการอะไร วายุย้ำว่า เคยบอกแล้วว่าจันทร์ฉายเป็นคนของตน ก็แค่ต้องการย้ำให้รู้ว่าตนพูดจริงเท่านั้น

อานนท์พยายามระงับโทสะบอกว่าตนมีเรื่องจะคุยด้วย จึงนัดพบกันที่ชายหาดในคืนนี้เลย

เมื่อเจอกันอานนท์ย้ำว่าวายุต้องเข้าใจว่าจันทร์ฉายเป็นคนของเขาเพียงเพราะภาระหน้าที่เท่านั้น แต่ความจริงแล้วเขาเป็นคนนอกของเธอ ขอให้ปล่อยเธอไปเสียอย่าเอาเธอ ไปเสี่ยงด้วยเลย เพราะชีวิตของเขาแขวนอยู่บนเส้นด้าย

วายุยืนยันว่าจันทร์ฉายเต็มใจอยู่กับเขา อานนท์ไม่เชื่อพลั้งปากพูดไปว่า

"นายบังคับจันทร์ฉาย เหมือนที่นายบังคับให้เธอนอนห้องเดียวกับนาย"

"ก็รู้นี่! ก็ขอย้ำคำเดิมนะ จันทร์ฉายเต็มใจ!" วายุฉวยโอกาสยั่วยุยืนยันย้ำเตือน เลยถูกอานนท์โผนเข้าจะชก วายุจ้องปรามว่า "อย่าบังคับให้ผมต้องสู้กับคุณ ผู้กอง! ทีนี้ฟังนะผู้กอง วันนี้ผมกับจันทร์ฉายอาจเป็นแค่เจ้านายกับลูกน้อง แต่วันข้างหน้า มันต้องพัฒนาไปมากกว่านั้นแน่ ผมมั่นใจ!"

พูดแล้ววายุเดินจากไป ปล่อยให้อานนท์โกรธแทบคลั่งอยู่ตรงนั้นคนเดียว

หลังจากนั้น อานนท์เข้าไปดื่มในผับของโรงแรม เขาดื่มแก้วแล้วแก้วเล่าจนเมา เรื่องราวต่างๆพลุ่งพล่านเข้ามาในสมอง โดยเฉพาะคำพูดของวายุที่ว่าจันทร์ฉายเต็มใจกับเขา และคำพูดของจันทร์ฉายในเช้าที่นอนอยู่ด้วยกันที่ว่า "ฉายจะรักคุณตลอดไป"

ยิ่งคิดยิ่งเจ็บปวด อานนท์กุมขมับพึมพำ "คุณโกหกผม... จันทร์ฉาย คุณโกหกผม!"

เป็นคืนเดียวกับที่ปานเดือนฉลองวันเกิดให้ตัวเองอย่างโดดเดี่ยว ในยามว้าเหว่เช่นนี้เธอคิดถึงอานนท์ ออกจากห้องพักไปหาเขาที่ห้อง เจอเขากำลังเดินเป๋กลับมาพอดี เธอรีบเข้าไปประคองถามว่าทำไมถึงเมาแบบนี้ อานนท์ไม่ตอบ ปล่อยตัวให้ปานเดือนประคองเข้าไปในห้อง

เมื่อพาเข้าไปนอนที่เตียง อานนท์นอนพร่ำเพ้อตัดพ้อจันทร์ฉายอยู่ตลอดเวลา ทีแรกปานเดือนก็อิจฉา หงุดหงิด แต่ความน้อยใจ อยากเอาชนะ ทำให้เธอตัดสินใจสวมรอยเป็นจันทร์ฉาย โน้มตัวเข้าไปให้อานนท์กอดอย่างเสน่หา

ในที่สุดเธอก็พ่ายแพ้อารมณ์ตัวเอง ยอมเป็นตัวแทนจันทร์ฉายให้กับอานนท์ด้วยความเต็มใจ แต่แล้วเธอก็บอกกับตัวเองว่า "จันทร์ฉาย ฉันกำลังทวงทุกอย่างที่ควรเป็นของฉันกลับคืนมา!"

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้น ต้าเว่ยโทร.มานัดแต่เช้าให้วายุไปพบกันที่คอฟฟี่ช็อปบ่ายโมงตรง วายุชอบใจที่จะได้แช่ น้ำอุ่นต่ออีก จันทร์ฉายเอาโทรศัพท์กลับไปลองกดดูเห็นเบอร์อานนท์โชว์อยู่ เธอเอะใจเดินไปทางห้องพักของเขา

ภายในห้องพักอานนท์ เจ้าตัวนอนกอดปานเดือนอยู่บนเตียง พอตื่นขึ้นมา สร่างเมา อานนท์เหมือนถูกฟ้าผ่าลงมา กลางหัวเมื่อเห็นคนที่นอนอยู่ข้างๆตนนั้นคือปานเดือน!

"ปานเดือน...เมื่อคืน ผม...ผม..."

"ไม่ต้องพูดอะไรหรอกค่ะผู้กอง ช่างมันเถอะ" ปานเดือนเช็ดน้ำตาฝืนยิ้มให้เขา บอกเขาว่าตนสั่งอาหารเช้าให้แล้ว พลางก็ลุกเดินออกไป อานนท์เอามือกุมหน้าจะบ้าให้ได้ ถามตัวเองแต่ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้...ทำไมต้องเป็นแบบนี้

จันทร์ฉายมาถึงห้องโถงก็เจอปานเดือนเข้าอย่างจัง ต่างมองกันตะลึง ปานเดือนพุ่งเข้าลากจันทร์ฉายที่ยังไม่ทันตั้งตัวพาเข้าห้อง พอดีกับที่อานนท์ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วออกมาถามว่ามีอะไรหรือเปล่า พอเห็นจันทร์ฉายเท่านั้น อานนท์รู้สึกเหมือนโลกถล่มลงมาตรงหน้า

จันทร์ฉายไม่ฟังเสียงรีบผละจะออกจากห้อง อานนท์คว้าเธอไปกอดไว้ ถูกจันทร์ฉายสะบัดตะโกนใส่หน้า "ปล่อยฉัน อย่าแตะต้องตัวฉัน คนสกปรก!"

อานนท์พร่ำบอกว่าตนรักเธอ แต่จันทร์ฉายแย้งว่า "ไม่ใช่ฉัน เดือนต่างหาก" แล้วย้ำกับอานนท์ว่า "เราจบกัน"

ปานเดือนยิ้มสะใจมาก แต่พริบตาเดียวก็ปรับสีหน้าทำเป็นรู้สึกผิดและยอมรับสภาพในฐานะเมียของอานนท์ก็พอ บอกจันทร์ฉายว่าตนไม่คิดจะแย่งอานนท์จากเธอเลย แต่พอพ้นสายตาอานนท์เธอก็ยิ้มร้าย ในขณะที่อานนท์รู้สึกเหมือนชีวิตดับสลายไปแล้ว

ooooooo

ในที่สุดวิชาญก็ยอมจ่ายสิบล้านเป็นค่าหัววายุ โดยจะมีการลงมือทันทีที่ตกลงกัน

เช้านี้วายุบอกจันทร์ฉายให้เก็บของเราจะเช็กเอาต์เมื่อเจรจาเสร็จแล้วจะเดินทางกลับทันที พอลงไปที่ล็อบบี้ จันทร์ฉายรู้สึกผิดสังเกตที่โรงแรมเงียบผิดปกติ

ส่วนปานเดือนก็รีบแจ้งอานนท์ว่า สายรายงานว่าบ่ายโมงเล่าซาจะเจรจากับวายุที่นี่ ถ้าตกลงกันได้ก็อาจมีการส่งมอบของกันในวันนี้เลย อานนท์สังหรณ์ใจว่าถ้าไม่สำเร็จ คงต้องมีการบู๊กันแน่ ปานเดือนดูออกว่าเขาถามด้วยความเป็นห่วงจันทร์ฉาย

ปรากฏว่าทีมนักฆ่าของต้าเว่ยมาวางกำลังดักไว้ทุกทางในโรงแรมแล้ว จันทร์ฉายผิดสังเกตเธอตะปบปืนที่เหน็บเอวเตรียมพร้อม ส่วนวายุที่ยังอยู่ในห้องพัก เขาเห็นเงาคนเดินมาที่หน้าห้อง พริบตาเดียวก็ถูกระดมยิงกระหน่ำเข้าไปราวห่าฝน

จันทร์ฉายพุ่งขึ้นไปทันที เธอสามารถยิงมือปืนตายไปหลายคน ส่วนต้าเว่ยก็ถูกยิงบาดเจ็บล้มลง

ปานเดือนกับอานนท์มาถึงพอดี ทั้งสองกระจายกันช่วยยิงพวกทีมนักฆ่า เวลาเดียวกันวายุก็ยิงต้านพวกมันเต็มกำลัง จนเมื่อจันทร์ฉายวิ่งเข้าไปในห้อง เธอตะโกนบอก

วายุให้รีบหาทางหนีไปเสีย ทางนี้ตนจะจัดการเอง

วายุคว้าเข็มขัดวิ่งไปผูกที่ลูกกรงระเบียง จันทร์ฉายเดาใจเขาได้ เมื่อวายุโรยตัวลงไปเธอก็ตามไปติดๆ ทั้งสองลงไปที่ระเบียงชั้นล่างแล้วหาทางหนีต่อ จากนั้นพากันวิ่งไปที่ลิฟต์ขนของ
อานนท์เข้าไปเผชิญหน้ากับพวกต้าเว่ย เขาสั่งให้มันวางอาวุธจะเข้าจับกุม แต่พวกมันยิงกราดใส่ พอดีอานนท์เหลือบมองทีวีวงจรปิดที่เคาน์เตอร์ เห็นจันทร์ฉายกับวายุกำลังออกจากลิฟต์ขนของ เขาตะโกนบอกปานเดือน

"เดือน จันทร์ฉายกำลังลงมาที่ลิฟต์ขนของ ทางนี้ผมจัดการเอง"

ปานเดือนวิ่งไปดักที่หน้าลิฟต์ทันที พอเจอกัน จันทร์ฉายดีใจที่เจอน้องแต่ปานเดือนกลับเล็งปืนใส่ พูดอย่างสะใจ

"พวกแกเสร็จฉันจนได้ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้ว่าแกเก็บของกลางไว้ที่ไหน"

"นี่ไม่ใช่เวลามาสอบสวนนะคุณตำรวจ เราต้องรีบออกไปจากที่นี่" วายุเตือน

ปานเดือนไม่ฟังเสียง คุมตัวทั้งสองคนไว้ที่ล็อบบี้โรงแรมแล้วโทรศัพท์บอกอานนท์ว่า

"ผู้กอง ฉันได้ตัวนายวายุแล้ว กำลังจะออกทางด้านหลัง เอารถมารับด้วย"

อึดใจต่อมาอานนท์ก็เอารถมารับปานเดือน จันทร์ฉายและวายุขับตะบึงไป ต้าเว่ยวิ่งมาเห็นรถกำลังแล่นไปก็ยิงปืนตามหลัง ถูกกระจกไฟท้ายรถแตก มันได้แต่สบถ "โธ่เว้ย!"

ooooooo

เมื่อวิชาญรู้ว่าแผนการไม่สำเร็จก็ประกาศทุ่มไม่อั้นขอแต่ให้ฆ่าพวกนั้นให้ได้ สิงห์รับคำสั่งแล้วสั่งต่อไปยังมือปืนรับจ้าง จากนั้นเล่าซาก็สั่งต้าเว่ยสกัดทุกทางเก็บวายุให้ได้ เจอเมื่อไรฆ่าให้หมด รวมทั้งพวกที่มาช่วยด้วย

อานนท์ขับรถพาพวกหนีไปจนเจอป้ายชี้ทางบอกสถานีอนามัย เขาแวะเข้าไปเพราะอาการของจันทร์ฉายทรุดหนักหน้าซีดจนไม่มีสีเลือด บอกทุกคนว่าป่านนี้พวกเล่าซาปิดทางเราหมดแล้ว ทางที่ดีเรารอกำลังเสริมอยู่ที่นี่ดีกว่า

เจ้ากรรม! พอเข้าไปปรากฏว่าเป็นสถานีอนามัยร้าง แต่ยังมีร่องรอยของอุปกรณ์การแพทย์เหลืออยู่บ้าง อานนท์กับปานเดือนไม่เคยทำงานด้านพยาบาล วายุจึงขอให้ทั้งสองช่วยกัน หาอุปกรณ์ ตนจะจัดการเอง

โชคดีที่ค้นเจออุปกรณ์การผ่าตัดยังอยู่ในสภาพพร้อมใช้งาน วายุลงมือทันทีผ่าเอาหัวกระสุนออกราวกับมืออาชีพ ปานเดือนกับอานนท์ดูอย่างใกล้ชิด อานนท์คอยให้กำลังใจจันทร์ฉาย จนปานเดือนแทบทนดูไม่ได้ ออกไปตะโกน

"ทำไม...ใครๆก็รักแกกันทั้งนั้น ทำไม!!"

ooooooo

ที่กองปราบ ผู้การขจรสั่งสารวัตรชัชวาลนำกำลังไปเสริม แต่ไม่ติดต่อผ่านหน่วยงานใดทางโทรศัพท์เพราะ เส้นสายของเล่าซาทางโน้นแน่นหนามาก ทั้งหมดจะเดินทางไปกันเองเดี๋ยวนี้

ส่วนพวกต้าเว่ยวางกำลังดักไว้ทุกทาง สอบถามจากชาวบ้านรู้ว่ามีรถขับผ่านไปหยกๆ ท้ายรถมีรอยกระสุนด้วย ทำให้พวกมันเชื่อว่าพวกนั้นต้องกบดานอยู่แถวนี้เพราะด่านท้องที่ข้างหน้ายังไม่เห็นมีข่าวอะไรแจ้งมา

ปานเดือนทนความริษยาที่รุ่มร้อนในใจไม่ได้ เมื่อสบโอกาสจึงเตรียมยาพิษจะฉีดใส่จันทร์ฉายที่ยังไม่ได้สติอยู่บนเตียง โชคดีที่วายุมาเจอพอถามเธอบอกว่าเป็นยาแก้อักเสบ วายุไม่เชื่อจะขอดูเกิดยื้อแย่งกันจนหลอดตก ยาในหลอดหกฟองฟูฟ่องที่พื้น วายุมองปานเดือนตำหนิอย่างคาดไม่ถึงว่า

"ผมรู้นะว่าคุณเกลียดพี่สาวคุณมาก แต่ไม่คิดเลยว่าคุณจะโหดร้ายถึงขนาดนี้ ทำไมต้องถึงกับจะฆ่ากันด้วย" ขู่ว่าจะร้องเรียน จะฉีกหน้ากากเธอให้ทุกคนเห็น

เวลานั้นอานนท์ย่องไปที่รถเห็นนกบินแตกตื่นไปทางเดียวกัน เขารู้โดยสัญชาตญาณว่าต้องมีเรื่องผิดปกติแน่ รีบกลับไปที่สถานีอนามัยบอกว่าพวกมันมากันแล้ว พูดไม่ทันขาดคำเสียงปืนก็ดังราวประทัดแตก ทั้งสามรีบหลบหาที่กำบังยิงต้าน วายุกระโจนรวบร่างจันทร์ฉายลงจากเตียงปกป้องเธอเต็มที่

"เจอตัวมันแล้วครับลุงซา อยู่ที่อนามัยร้างแถวชานเมืองครับ ตอนนี้กำลังเก็บมันอยู่" ต้าเว่ยโทรศัพท์บอกเล่าซา

เมื่อถูกยิงต่อต้านอย่างหนัก สมุนต้าเว่ยรายงานว่าพวกนั้นปักหลักสู้ ต้าเว่ยสั่งอย่างบ้าดีเดือดว่า

"ส่งคนเข้าไปอีก ไม่ว่ายังไงวันนี้ต้องเด็ดหัวพวกมันให้ได้"

ooooooo

เมื่อสถานการณ์คับขัน วายุบอกให้อานนท์พาจันทร์ฉายไปที่รถ ส่วนเขากับปานเดือนจะยิงคุ้มกันให้ แต่พอแยกไปอึดใจเดียวจันทร์ฉายก็ได้สติ เธอฉกปืนของอานนท์ที่เหน็บอยู่ยิงต้านพวกต้าเว่ยอีกแรง

ปานเดือนรับไม่ได้ที่ทุกคนพากันปกป้องจันทร์ฉายซ้ำตนยังต้องมาคอยยิงคุ้มกันให้อานนท์อุ้มจันทร์ฉายไปอีก แอบเล็งปืนจะยิงจันทร์ฉายแต่ไม่ถนัดจึงจำต้องเบนกระบอกปืนไปสู้กับพวกต้าเว่ย

เพราะกำลังของพวกต้าเว่ยมีมากกว่าหลายเท่า ปานเดือนกับวายุจึงทำได้เพียงยิงต้าน วายุยิงจนกระสุนหมด ปานเดือนเอาปืนสำรองของตนให้ ทันใดนั้นถูกพวกต้าเว่ยขว้างระเบิดใส่

วายุกดหัวปานเดือนหลบ เธอปลอดภัยแต่เขาถูกสะเก็ดระเบิดเข้าตาทั้งสองข้าง เลือดทะลักราวกับเบ้าตาแตก

วายุร้องขอความช่วยเหลือจากปานเดือน เธอมองเขาอย่างอาฆาต แทนที่จะช่วยเธอกลับยิงเขาที่หัวไหล่ซ้ำเข้าไปอีกแล้วหนีไปสุดชีวิต

"ปานเดือนนนนนน!" วายุตะโกนด้วยความแค้นสุดขีด

ปานเดือนวิ่งไปทันอานนท์ที่รถ เขาถามว่าแล้ววายุเล่าหายไปไหน ปานเดือนโกหกว่าวายุตายไปแล้ว จันทร์ฉายพยุงตัวลุกขึ้นบอกว่าจะไปช่วยวายุ พยายามจะลงจากรถ

"ฉันบอกว่าเขาตายแล้วไม่ได้ยินรึไง ถ้าแกก้าวลงจากรถเมื่อไหร่ฉันฆ่าแกแน่จันทร์ฉาย"

ปานเดือนเล็งปืนใส่จันทร์ฉาย แล้วเร่งอานนท์ให้รีบออกรถ อานนท์ขับรถตะบึงไปทันที พอดีลูกน้องต้าเว่ยวิ่งมาถึง มันได้แต่ยิงปืนไล่หลังไปอย่างแค้นใจที่มาช้าไปนิดเดียวเอง

ส่วนวายุถูกต้าเว่ยจับตัวได้ ต้าเว่ยถามว่าจะสั่งเสียอะไรก่อนตายไหม เขาบอกว่า

"ฉันอยากคุยกับเล่าซา"

เมื่อต้าเว่ยต่อโทรศัพท์ให้ เล่าซาถามว่าถึงขั้นนี้แล้วยังมีอะไรต้องคุยกันอีก ฟังปลายสายแล้วพูดหัวเราะหยันๆว่า "ได้ยังไงกัน ขืนผมปล่อยคุณไปท่านวิชาญได้เอาผมตาย...จริงเหรอ คุณยอมจ่ายแน่นะ" เล่าซาชะงักฟังอย่างสนใจ

ooooooo

เหตุการณ์ที่พลิกผันนี้ เมธีกับจอมขวัญต่างงงว่าเกิดขึ้นได้อย่างไร ในเมื่อเล่าซาไปเจรจากับวายุแล้วจู่ๆทำไมถึงฆ่ากัน ข่าวสุดท้ายที่ได้รับคือ วายุถูกเล่าซาเอาตัวไปไว้ที่เซฟเฮาส์แล้ว ส่วนจันทร์ฉายถูกเอาตัวกลับกรุงเทพฯ แต่ที่ยังเป็นปริศนาคือ "ทำไมจู่ๆตำรวจถึงโผล่ไปช่วยนังนั่นได้" เมธีพึมพำ

"หรือว่านังจันทร์ฉายยังทำงานให้พวกตำรวจ...นังตัวแสบ" จอมขวัญทั้งงงทั้งแค้น

ส่วนปานเดือนกับอานนท์ถูกผู้การขจรตำหนิว่ามีหน้าที่ อะไรไปยุ่งกับเรื่องนี้ โดยเฉพาะปานเดือนถูกสั่งห้ามยุ่งกับจันทร์ฉายแล้วทำไมยังไปยุ่งเกี่ยวอีก

อานนท์ขอรับผิดคนเดียว ยอมรับว่าตนเป็นคนสนับสนุนให้ปานเดือนทำเองเพราะเห็นว่ามีหลักฐานชัดเจน ครั้นผู้การถามว่าแล้วหลักฐานอยู่ที่ไหน ได้อะไรมาบ้าง

"เราเข้าจับกุมพวกมันช้าเกินไปค่ะผู้กำกับ ดังนั้นคนที่น่าจะรู้ว่ามีของกลางและหลักฐานอะไรบ้างในวันนั้นก็คือจันทร์ฉาย" ปานเดือนโยนเผือกร้อนให้จันทร์ฉายทันที

ooooooo

จันทร์ฉายนอนในห้องพักฟื้นอยู่ในสายตาของชัชวาล เขาไปสอบปากคำถามว่าเธอไปทำอะไรกับวายุ ที่นั่น เธอบอกว่าไปเที่ยว และถามอีกหลายประเด็นแต่ก็ไม่ได้ความลับอะไรจากจันทร์ฉาย คำรณเข้ามารายงานว่าพวกวายุส่งคนมาขอประกันตัวจันทร์ฉาย

"ทางเราไม่ได้แจ้งข้อหาจะประกันทำไม" ส่วนที่ปกรณ์ถามว่าจะปล่อยหรือ ชัชวาลสั่งว่า "ปากแข็งอย่างนี้คงไม่มีวันคายอะไรออกมาแน่ ปล่อยตัวไปจะได้สืบความเคลื่อนไหว ของพวกมัน"

ส่วนวิชาญสั่งสิงห์ให้จับตาการเคลื่อนไหวของเล่าซาถ้าตุกติกเรื่องเก็บวายุก็ให้จัดการเลย ส่วนตัววายุให้เก็บไว้ก่อน เพราะกำลังเป็นข่าวใหญ่ นิ่งๆสักระยะแล้วค่อยยืมมือคนอื่นจัดการแทนเรา

ที่ห้องรับแขกบ้านเล่าซา หมอที่มารักษาวายุแจ้งว่า บาดแผลของวายุไม่สาหัส แต่ที่มองไม่เห็นอาจเป็นเพราะเกิดการกระทบกระเทือนของระบบประสาท ต้าเว่ยถามว่าทำไมไม่ฆ่าวายุเสีย

"มันต่อรองกับฉันว่าจะขอไถ่ชีวิตตัวเองด้วยเงินสดสามสิบล้าน" เมื่อต้าเว่ยถามว่าลุงรับปากวิชาญไว้แล้วไม่ใช่หรือ ก็ถูกเล่าซาตวาดว่า "แกคอยทำตามที่ฉันสั่งก็แล้วกัน" ทำให้ ต้าเว่ยไม่พอใจ

หลังจากนั้นต้าเว่ยก็ไปบอกวายุว่าเล่าซาให้มาถามว่าเขาต้องการอะไรหรือเปล่า วายุขอฝากข้อความถึงลูกน้อง ต้าเว่ย อนุญาตแต่ต้องขอฟังดูก่อน

ooooooo

จันทร์ฉายได้รับการปล่อยตัวกลับบ้าน สมชายเป็นคนมารับ กระซิบถามจันทร์ฉายว่าเมธีให้พาไป พบจะไปหรือเปล่า จันทร์ฉายไม่ปฏิเสธ เมื่อไปพบเมธี ที่ไนต์คลับของวายุ เมธีถามทันทีว่า

"ตกลงเธอรอดมาได้ยังไงจันทร์ฉาย ในเมื่อวายุถูกจับตัวไป"

จันทร์ฉายบอกว่าตนถูกยิงบาดเจ็บและวายุเป็นคนช่วยตน จอมขวัญถามว่าแล้วทำไมตำรวจถึงตามไปช่วยเธอ จันทร์ฉายบอกว่าตนไม่รู้ ถูกจอมขวัญหาว่าเธอทรยศ เกษมเสนอให้ฆ่าทิ้งเสียเลย ก็พอดีโทรศัพท์มือถือของจันทร์ฉายมีสัญญาณดังขึ้น เมธีอนุญาตให้รับสาย จะได้สั่งเสียญาติก่อนตาย
จันทร์ฉายรับสาย เธออึ้งไปนิดหนึ่งเมื่อเป็นคลิปวีดิโอจากวายุส่งมาให้ดู จอมขวัญไม่เชื่อหาว่าจันทร์ฉายโกหก เธอเลยเปิดคลิปนั้นให้ทุกคนดูให้เห็นกับตา หน้าวายุปรากฏบนจอ เขาพูดกับจันทร์ฉายว่า

"จันทร์ฉาย นี่ฉันเองนะ ตอนนี้ฉันถูกเล่าซาจับตัวไว้ มันรับปากว่าจะปล่อยฉันเป็นอิสระ หากฉันยอมจ่ายเงินสดให้มันสามสิบล้าน เรื่องนี้ฉันมอบอำนาจให้เธอเป็นคนจัดการ ถ้าใครไม่เชื่อเธอก็เอาคลิปวีดิโอนี่ให้ดู แล้วเจอกัน"

เมธีลดปืนลง จอมขวัญแค้นที่วายุยังไม่ตาย ส่วนสมชายดีใจที่จันทร์ฉายรอดตายแล้ว

เมื่อไปคุยกันที่ห้องทำงาน จอมขวัญถามว่าถ้าเล่าซาได้เงินไปแล้วเบี้ยวล่ะจะทำอย่างไร เมธียิ้มเหี้ยมบอกว่าก็ให้มันตายไปทั้งคู่วายุและจันทร์ฉายแล้วเราก็จะได้ทุกอย่างของวายุมา ส่วนวิชาญนั้นช่วงแรกเราต้องพึ่งบารมีไปก่อนไม่อย่างนั้นเราเองก็จะโดนเก็บเหมือนวายุด้วย บอกจอมขวัญว่า

"เชื่อฉันสิ เราต้องยอมเป็นหางเสือดีกว่าเป็นหมาหัวขาด"

เกษมแอบฟังอยู่ เลยเกิดความสับสนลังเลว่าตนจะเข้าข้างฝ่ายไหนดี

ooooooo

ชัชวาลเตือนปานเดือนว่า เธอกำลังถูกเพ่งเล็งว่าทำไมเธอถึงร่วมมือกับอานนท์บุกไปจับกุมพวกนั้น ปานเดือนตกใจแต่ไม่อาจบอกความจริงที่ร่วมมือกับอานนท์ได้

เมื่ออานนท์รู้ว่าวายุยังไม่ตาย ก็ถามปานเดือนว่าไหนเธอว่าตายไปแล้ว ปานเดือนแก้ตัวอึกอักว่าตอนนั้นมันชุลมุนมาก ครั้นอานนท์ถามดักคอว่าเธอไม่ได้ทิ้งวายุแน่นะ เธอปากแข็งว่าไม่ได้ทิ้ง

"ช่างเถอะ ผมก็แค่ถามดู" อานนท์รู้สึกถึงแววตาหลุกหลิกมีพิรุธของปานเดือน

แต่ปานเดือนกลับรู้สึกกระทบกระเทือนใจน้อยใจอย่างรุนแรง ต่อว่าอานนท์ว่าถามแค่นี้หรือ เคยถามไหมว่า ตนเสี่ยงตาย ช่วยเขาวันนั้นเจ็บตรงไหนไหม เป็นอะไรบ้างหรือเปล่า ตนเกือบถูกไล่ออกจากงานแต่ก็ไม่เคยได้รับกำลังใจจากเขาเลย ตัดพ้อเสียงเครือว่า

"มีใครอีกเหรอคะที่กล้าทำเพื่อผู้กองได้เท่าเดือน ทำไมผู้กองไม่เห็นความดีของเดือนบ้าง...อย่างน้อยก็แค่ครึ่งของจันทร์ฉายก็ยังดี แค่ครึ่งเดียวก็พอ..."

"ผมขอโทษ...เดือน"

"ไม่ต้องค่ะผู้กอง สิ่งที่เดือนต้องการไม่ใช่คำขอโทษ แต่เดือนอยากให้ผู้กองคิดให้ดีว่าคนที่ผู้กองควรจะห่วงใยคือจันทร์ฉาย...หรือผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าผู้กองคนนี้!"

ปานเดือนน้ำตาไหลพรากสะบัดหน้าไปทางอื่นอย่างไม่อาจมองหน้าเขาได้

"เดือน..." อานนท์พึมพำแผ่วเบา พูดอะไรไม่ออก เพราะนี่เป็นการบอกย้ำกับเขาอีกครั้งว่าปานเดือนคิดอย่างไรกับเขา

อานนท์อยู่ในภาวะถูกกดดัน เขากังวลกับความรู้สึกของปานเดือน แต่ก็เป็นห่วงจันทร์ฉายที่เขามีทั้งความรักและความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน แต่เวลานี้เธอไม่มีใครดูแลเหมือนปานเดือนเลยแม้แต่คนเดียว...

ooooooo

จบตอนที่ 11
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 09 มีนาคม 2553

Last Update : 9 มีนาคม 2553 12:36:18 น.

4 comments

Counter : 560 Pageviews.