ละคร สวยเริ่ดเชิดโสด ตอนอวสาน

ตอนอวสาน
วีรเทพและพิมพ์ถูกจับไปไว้ที่โรงจอดเครื่องบินของซันไชน์แอร์ไลน์ตั้งแต่เมื่อคืน...

เมื่อความรักของยลดากลายเป็นโกรธแค้น ยลดาคิดจะฆ่าพิมพ์ทิ้ง โดยให้วีรเทพเป็นคนลงมือ แต่วีรเทพไม่ทำตาม แถมยังย้ำหนักแน่นว่าเขารักพิมพ์ รักมากถึงขนาดตายแทนได้

ยิ่งฟังยลดาก็ยิ่งแค้น จะยิงพิมพ์ด้วยมือของตัวเอง แต่อมรกับวรวิทย์เข้ามาทันเวลา อมรตบหน้ายลดาก่อนจะแย่งปืนมาถือไว้

"แกกำลังทำให้แผนการทุกอย่างที่ฉันวางไว้มันผิดแผนไปหมด รู้ตัวบ้างมั้ย"

ยลดาตัวสั่นปากสั่นด้วยความกลัวและสับสน

"คุณอมร ผมขอร้องล่ะครับ ปล่อยพิมพ์ไปเถอะ ผมพร้อมยอมตายแทนพิมพ์เอง"

วรวิทย์หมั่นไส้ดึงปืนมาจากอมรไปตบหน้าวีรเทพอย่างแรง วีรเทพถึงมึนทรุดลงกับพื้น

"พวกแกไม่มีสิทธิ์มาร้องขออะไรทั้งนั้น"

พิมพ์ที่ถูกมัดปากมัดมือสงสารวีรเทพ แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากส่งเสียงอู้อี้ห้ามปรามวรวิทย์

ขณะเดียวกันนั้น ธนพกับพรรณีเริ่มกระวนกระวายเป็นห่วงวีรเทพที่หายไปทั้งคืน โทร.ติดต่อก็ไม่ได้ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า แต่ต้อยติ่งเดาว่าวีรเทพอาจจะอยากอยู่กับพิมพ์สองต่อสองก็เลยไม่อยากให้ใครรบกวน ส่วนนุ่นไม่สนใจเรื่องนี้ สนใจแต่ว่าเมื่อไหร่ธนพจะไปเคลียร์กับขวัญเสียที

ทุกคนคิดว่าขวัญยังนอนไม่ตื่น แต่พอเข้าไปดูในห้องปรากฏว่าห้องว่างเปล่าไม่มีแม้แต่เงาของขวัญ...ขวัญหนีกลับไปบ้านตัวเอง แล้วพยายามติดต่อวรวิทย์เพื่อให้เขาปล่อยตัวพิมพ์ เพราะพิมพ์ไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วย

"ขืนฉันปล่อย แกก็ให้เพื่อนแกมาเป็นพยานจับฉันเข้าคุกน่ะสิ" วรวิทย์กรอกเสียงมาตามสาย

"ขวัญสัญญาว่าขวัญจะไม่เอาเรื่องพี่วิทย์กับอาอมร ปล่อยพิมพ์ไปเถอะนะคะ"

"กลัวเป็นเหมือนกันเหรอจ๊ะน้องขวัญ ฮ่าๆๆๆ

เห็นน้องขวัญกลัวแบบนี้ มันทำให้พี่มีความสุขจนบรรยายไม่ถูกเลย"

"พี่วิทย์...พี่กับอาอมรก็ได้ทุกอย่างไปจากครอบครัวของขวัญหมดแล้ว แล้วยังจะเอาอะไรอีก"

"ถึงฉันจะได้ทุกอย่างไป แต่ก็ใช่ว่าเรื่องจะจบ ถ้าวันนึงแกความจำกลับคืนมาจริงๆ ขวัญอุมาคนเดิมก็ต้องหันมาเล่นงานฉันกับพ่อ"

"ขวัญไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกค่ะ จะให้ขวัญสาบานก็ได้ ปล่อยพิมพ์ไปนะคะ"

"ฉันปล่อยพิมพ์ก็ได้ แต่แกต้องหายไปจากโลกนี้ เข้าใจความหมายใช่มั้ยว่าหมายถึงอะไร"

"ถ้าฉันตายทุกอย่างจะจบงั้นเหรอ"

"แน่นอน ถ้าแกตายก็เท่ากับเป็นการไถ่บาปให้ป้าพรด้วย"

"เกี่ยวอะไรกับแม่"

"ก็ที่ป้าพรต้องตาย มันเป็นความผิดของแกไง"

"ไม่จริง ขวัญไม่ได้ทำให้แม่ตาย พวกพี่แย่งสมบัติไปจากแม่ ทำให้แม่ตรอมใจตายต่างหาก"

"ไม่ใช่ ป้าพรตรอมใจที่มีลูกสาวอย่างแกต่างหากล่ะขวัญอุมา วันๆแกเอาแต่สวยเริ่ดเชิดไม่เอาไหน เพราะแกคนเดียวที่ทำให้แม่ตัวเองตาย"

"ไม่จริง...ไม่จริง!"

"จริง! คนอย่างขวัญอุมามีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะถ้าวันดีคืนดีขวัญอุมาคนเดิมกลับมา แล้วพบว่าตัวเองไม่เหลือสมบัติให้ผลาญ สุดท้ายก็ต้องตายเพราะไม่ได้ช็อปปิ้ง ไม่ได้เอาเงินฟาดหัวคนอื่น นี่เป็นทางออกที่ดีที่สุดที่พี่ช่วยแนะนำนะจ๊ะน้องขวัญ"

วรวิทย์หัวเราะเยาะแล้ววางสายทันที ขวัญสลดนั่งลงอื้ออึ้งกับคำพูดที่วรวิทย์กล่าวหา ระหว่างนั้นซินดี้ครางหงิงๆเข้ามานัวเนีย แต่แล้วมันก็วิ่งจากไปอีก ขวัญยิ่งเศร้าเสียใจร้องไห้ไม่หยุด กิ่งจ้ำอ้าวเข้ามาเห็นก็ตกใจ ถามขวัญว่าเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้น แล้วซินดี้วิ่งไปไหน?

"หมามันไม่รักขวัญ เพราะขวัญเป็นนังมารร้าย ทำให้แม่ต้องตรอมใจตาย...ฮือๆๆ"

"ว้าย ตายแล้ว น้องขวัญไปเอาความคิดแบบนั้นมาจากไหน"

หลังจากขวัญถ่ายทอดคำพูดของวรวิทย์ให้กิ่งฟัง กิ่งหน้าตาตื่นตกใจถึงร้องลั่น

"โอ้ว...มายก็อต สารเลวจริงๆ น้องขวัญอย่าไปฟังพวกมันนะคะ พวกมันตั้งใจทำให้น้องขวัญไขว้เขว รู้สึกผิด รู้สึกไม่ดี พวกมันกำลังกดดันน้องขวัญนะคะ เราต้องเอาเรื่องนี้ไปบอกตำรวจให้เขาช่วยพาน้องพิมพ์กลับมา"

"ไม่ได้นะคะ เราบอกตำรวจไม่ได้ ถ้าพวกนั้นรู้ต้องเล่นงานพิมพ์แน่ๆ"

"งั้นจะเอายังไง พี่ทำอะไรไม่ถูกแล้ว"

"บางทีถ้าขวัญทำตามอย่างที่พี่วิทย์ว่า ทุกอย่างอาจจะจบลงได้จริงๆ"

"ตายน่ะเหรอคะ พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ไม่ได้นะคะ น้องขวัญห้ามคิดแบบนั้นเด็ดขาด จูนค่ะ จูนหัวสมองใหม่ คิดใหม่ ทำใหม่ คิดดี ทำดี สัญญากับพี่ว่าน้องขวัญจะไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้นเด็ดขาด"

กิ่งเอามือนวดขมับให้ขวัญเป็นการใหญ่ แต่ขวัญยังนิ่งไม่ตอบรับ

"ทุกคนเป็นห่วงน้องขวัญนะคะ ยิ่งคุณนพพอรู้ว่าน้องขวัญหายไปก็รีบโทร.หาพี่เลย น้องขวัญควรจะดีใจนะที่มีคนรักน้องขวัญมากขนาดนี้"

"ขวัญ...ขวัญขอโทษนะคะที่คิดอะไรบ้าๆ"

"ดีแล้วค่ะที่คิดได้ งั้นเดี๋ยวพี่โทร.หาคุณนพนะคะ เขาจะได้มาช่วยน้องขวัญคิดว่าจะช่วยน้องพิมพ์ยังไงดี"

กิ่งหยิบโทรศัพท์มือถือออกมากด แต่แถวนี้ไม่มีสัญญาณเลยเดินห่างขวัญออกไป จังหวะนี้เองขวัญฉวยโอกาสวิ่งไปขึ้นรถขับฉิวออกไป กิ่งกำลังพูดโทรศัพท์กับธนพตระหนกตกใจถึงกับร้องลั่น

"แย่แล้วคุณนพ สงสัยน้องขวัญจะไปฆ่าตัวตาย!"

ooooooo

ที่โรงจอดเครื่องบิน วรวิทย์จับวีรเทพมัดกับเก้าอี้แล้วรัวกำปั้นใส่หลายหมัดอย่างมันมือจนวีรเทพเลือดกบปาก

"หมัดนี้สำหรับที่แกทำตัวเป็นแมงดามาเกาะน้องสาวฉัน หมัดนี้สำหรับที่แกมาเจ๊าะแจ๊ะผู้หญิงของฉัน"

"พิมพ์ไม่ใช่ผู้หญิงของแก และถ้าแกคิดจะทำอะไรพิมพ์ แกก็ต้องข้ามศพฉันไปก่อน"

"งั้นฉันจะจัดการให้แกได้ตายสมใจ" วรวิทย์ชักปืนจะยิงวีรเทพ ยลดาวิ่งเข้ามาห้ามเสียงหลง ทำเอาวรวิทย์ฉุนเฉียวไม่พอใจ "จนป่านนี้แกยังไม่ตาสว่างอีกเหรอ ไม่ได้ยินที่มันพูดเหรอไงว่ามันไม่เคยมองเห็นแกเลย มันดีแต่หลอกใช้แก มันไม่เคยรักแก"

"ดารู้..."

"รู้แล้วห้ามทำไม"

"ถ้าวีต้องตายเพื่อชดใช้พวกเรา ดาก็ขอเป็นคนจัดการเขาเอง"

"งั้นฉันให้แกจัดการมัน ส่วนฉัน...จะไปจัดการนังพิมพ์มณีต่อ"

วรวิทย์ส่งปืนให้ยลดาแล้วเดินแยกไปอีกด้านที่พิมพ์ถูกจับมัดอยู่ เมื่อวรวิทย์แกะผ้าที่ผูกปากพิมพ์ออก พิมพ์ถามเขาทันทีว่า

"วีอยู่ไหน คุณทำอะไรเขารึเปล่า"

"ไม่ต้องห่วง ผมแค่สั่งสอนไปนิดๆหน่อยๆ มันไม่ตายหรอก แต่ว่าน้องสาวผมนี่สิ ดูจะโมโหไอ้วีมาก ก็เลยขอจัดการเก็บไอ้วีด้วยตัวเอง"

"ฉันขอร้อง อย่าฆ่าวีเลย จะให้ฉันทำอะไรฉันยอมทุกอย่าง"

"มันสายไปแล้วล่ะพิมพ์ เอาล่ะ คราวนี้ก็ถึงตาของเธอซักที"

พิมพ์ หน้าเสีย ทันใดเสียงมือถือวรวิทย์ดังขึ้น ขวัญนั่นเองที่โทร.มา วรวิทย์ยิ้มย่องกดรับแล้วทักทายน้องขวัญทันที... พิมพ์แปลกใจจับตามองและเงี่ยหูฟังว่าวรวิทย์คุยอะไรกับขวัญ

"ถ้าขวัญไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว พี่วิทย์จะปล่อยพิมพ์ไปใช่มั้ย"

"พี่พูดอย่างนั้นไป มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นแหละ"

"งั้นตอนนี้ขวัญอยู่บนสะพานข้ามแม่น้ำ กำลังจะโดดน้ำฆ่าตัวตาย"

"ฮ่าๆๆ อย่ามาพูดจามั่วนิ่มกับพี่นะน้องขวัญ พี่ไม่เชื่อ เป็นไปไม่ได้ที่น้องขวัญจะกล้าทำแบบนั้น"

"ถ้า งั้นรอเดี๋ยว" ขวัญจอดรถอยู่บนสะพานจริงๆ เธอใช้ โทรศัพท์มือถือถ่ายรูปตัวเองยืนอยู่บนสะพานส่งไปให้วรวิทย์ดู วรวิทย์เห็นรูปแล้วแสยะยิ้มพอใจ

"คุยอะไรกับขวัญ" พิมพ์โพล่งขึ้นมาด้วยความสงสัย

"นังขวัญอุมามันกำลังจะฆ่าตัวตายเพื่อช่วยชีวิตเธอน่ะสิ"

พิมพ์ฟังแล้วผงะ นิ่งอึ้งไปเลย...

ooooooo

หลัง ต่อรองกับวรวิทย์และบอกลาพิมพ์เรียบร้อยแล้ว...ขวัญเขียนข้อความใส่กระดาษ ทิ้งไว้ในรถก่อนจะหายตัวไป กิ่งและธนพตามมาเห็นรถขวัญและรองเท้าที่สะพาน กิ่งร้องไห้โฮ รำพึงรำพันว่าขวัญไม่น่าคิดสั้น ฆ่าตัวตายเพียงเพราะคำพูดของวรวิทย์เลย

แต่ธนพดูเหมือนจะไม่ค่อยเชื่อว่าขวัญฆ่าตัวตายไปแล้ว เพราะข้อความในกระดาษดูแปลกๆพิกล

"ธนพ...ถ้า คุณได้อ่านโน้ตแผ่นนี้ แสดงว่าฉันได้จากไปแล้ว ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้ แต่นี่เป็นทางเดียวที่ขวัญอุมา ผู้หญิงสวยเริ่ดที่ไม่มีหัวใจคนนั้นจะชดใช้กรรมที่เคยทำให้ทุกคน ต้องเสียน้ำตาเพราะเธอ ป.ล. ไม่ต้องพยายามหาศพฉันเพราะตกลงไปศพฉันคงไม่สวยแน่ๆ จัดงานศพแล้วมีแต่จะอายแขกเปล่าๆ อ้อ อีกอย่าง...ฉันรัก
นายนะ จากขวัญอุมา ไม่สวยไม่เริ่ดทำไม่ได้"

กิ่งร้องไห้ฟูมฟาย แต่ธนพยังไม่เชื่อ สีหน้ากลับมีแต่คำถามและความสงสัย

"พี่บอกแล้วว่าอย่าไปฟังคำพูดของไอ้วรวิทย์ แต่น้องขวัญก็ไม่เชื่อพี่"

"พี่กิ่งหมายความว่ายังไง ไอ้วรวิทย์มันพูดอะไรกับขวัญ"

"ก็...ก็ ไอ้วรวิทย์มันใส่ความหาว่าน้องขวัญเป็นต้นเหตุ ทำให้แม่ตาย แล้วก็ยังบอกอีกว่าถ้าคนอย่างขวัญอุมาตายไปก็ไม่มีใครเสียใจ ขวัญอยากช่วยพิมพ์ที่โดนมันจับตัวไป ก็เลยคิดว่าถ้าตายแล้วทุกอย่างจะจบ"

ยิ่งฟังธนพก็ยิ่งไม่เชื่อ เขาหันไปขึ้นมอเตอร์ไซค์ซิ่งออกไปทันที

ooooooo

ยล ดาขับรถมาจอดที่บริเวณโกดังริมน้ำคนเดียว เธอนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนตัดสินใจหยิบปืนที่วรวิทย์ให้มา ลงจากรถไปเปิดฝากระโปรงท้าย ซึ่งวีรเทพถูกจับมัดมือปิดปากอยู่ในนั้น...ยลดาใช้ปืนจี้บังคับให้วีรเทพ เดินไปริมแม่น้ำ แล้วดึงผ้าปิดปากเขาออกอย่างช้าๆ

"ดา...คุณจะฆ่าผมจริงๆใช่มั้ย"

"แน่นอน วีหลอกลวงดามาตลอด ทั้งๆที่ดาทุ่มเทใจ ให้วีคนเดียว ดายอมทุกอย่างเพื่อวี แต่วีกลับไม่เคยเห็นค่าของดาเลย"

"ผมเข้าใจความรู้สึกคุณดีนะดา ว่าความรู้สึกที่เราทุ่มเทให้คนที่เรารักแล้วเขาไม่รักเรา มันเป็นยังไง"

"วี อย่ามาอ้างว่าเข้าใจ วีก็รู้ว่ากว่าจะเป็นยลดาคนนี้ ยัยยลดาติงต๊องคนเก่ามันเป็นยังไง หน้าตาดูไม่จืด ไม่ใช่ นักศึกษาป๊อปปูลาร์ในมหาลัยเหมือนวี วีถึงไม่เคยหันมามองดา ดาต้องไปทำศัลยกรรมใหม่ทั้งตัว ดาต้องอดทนต่อความเจ็บปวด เพื่อทำให้วีหันกลับมามองดา"

"แล้วสิ่งที่ดาทำมันได้ผลรึเปล่าล่ะ ไม่ว่าดาจะสวยหรือไม่สวย ผมก็ให้ดาได้แค่คำว่าเพื่อน ผมไม่มีอะไรแก้ตัว เพราะผมทำผิดกับดาเอาไว้มากจริงๆ แต่ผมอยากบอกอะไรดาบางอย่าง สมัยที่ดาเป็นนักศึกษา ผมชื่นชมดานะ"

"ไม่ต้องมาพูดเอาใจเพื่อให้ดาเปลี่ยนใจไม่ฆ่าวีหรอก ถ้าวีชื่นชมดา ทำไมวีไม่จีบดา"

"เพราะ ผมไม่ใช่คนดี เป็นแค่เพลย์บอยหลอกผู้หญิงไปเรื่อยๆ ในสายตาของผม ยลดาตอนนั้นเป็นคนดี จิตใจอ่อนโยน น่ารัก ผมถึงไม่อยากทำร้ายคุณ ผมกลัวว่าซักวันผมจะทำให้คุณเจ็บ ผมไม่อยากให้คุณเกลียดผมเหมือนผู้หญิงคนอื่น ผมรู้นะครับว่าถึงหน้าตาของดาจะเปลี่ยนไป แต่จิตใจของดาไม่ได้เปลี่ยน ตามไปด้วย อย่าให้ความสวยมา
ทำให้คุณเปลี่ยนไปเลยนะดา"

"ถ้าคิดว่าคำพูดดีๆที่วีพูดมาจะทำให้ดาเปลี่ยนใจ..."

"ผมไม่เคยขอให้ดาเปลี่ยนใจ แต่ผมอยากพูดให้ดาได้คิด ดาจะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ตอนนี้ผมพร้อมแล้ว"

วีร เทพคุกเข่าหลับตา ยืดอกพร้อมให้ยิง ยลดายกปืนเล็งทั้งน้ำตา...เสียงปืนดังติดต่อกันหลายนัดก่อนที่ทุกอย่างจะ เงียบสนิท แม้เสียงลมหายใจ...

ooooooo

ที่โรงจอดเครื่องบิน พิมพ์ร้องห่มร้องไห้เสียใจ พร้อมกับทุบตีวรวิทย์ด้วยความแค้น

"จิตใจคุณมันทำด้วยอะไร ถึงยังทำใจเย็นอยู่ได้ที่ทำให้ คนอื่นตาย คนอย่างคุณต้องได้รับกรรม คุณต้องไม่ตายดี"

"หยุดด่าผมได้แล้ว"

"ไม่หยุด ฉันไม่หยุด ฉันขอให้คุณล่มจม ไม่มีความสุข อีกเลยตลอดชีวิต"

"นังบ้า!!"

สองคนยื้อยุดกันไปมา เล็บยาวๆของพิมพ์ข่วนโดนคอวรวิทย์เป็นรอยเลือดซิบๆ วรวิทย์โมโหตบพิมพ์จนหน้าหัน

"บ้าเอ๊ย หยุดร้องไห้ซักที คนตายไปแล้วจะร้องให้มันฟื้นขึ้นมาเหรอไง"
พิมพ์ยิ่งร้องไห้เสียใจจนพูดอะไรไม่ออก วรวิทย์เข้ามาจับแขนพิมพ์กระชาก

"ถึง นังขวัญมันตายไปแล้วก็อย่าคิดว่าฉันจะยอมทำตามที่นังขวัญมันบอก ฉันไม่ปล่อยเธอไปหรอก สำหรับเรื่องนังขวัญ ฉันแค่ทดสอบดูว่านังขวัญอุมาคนใหม่มันจะโง่เหมือนคนเดิมรึเปล่าก็เลยลอง เป่าหูมันดู ไม่คิดเลยว่ามันจะกล้า ฮ่าๆๆ"

"ชาติชั่ว แกยังเป็นคนอยู่อีกรึเปล่า"

"ด่าได้ด่าไป ยังไงเธอก็ทำอะไรฉันไม่ได้ แต่ของอย่างนี้ ยังไว้ใจไม่ได้ ฉันต้องตรวจสอบให้แน่ใจว่ามันตายแล้วจริงๆ"

วรวิทย์ยิ้มโหด ชกท้องพิมพ์ทีเดียว พิมพ์จุกจนตัวงอก่อนจะหมดสติช่วยเหลือตัวเองไม่ได้
ooooooo

ธนพ เข้าไปที่บริษัทซันไชน์ฯด้วยอารมณ์โกรธพลุ่งพล่าน ถามหาวรวิทย์กับอมร แต่ไม่มีใครรู้เห็นสักคน ขณะธนพเดินเข้าห้องโน้นออกห้องนี้ โดยมียามคอยตามห้ามปราม ธนพเหลือบเห็นยลดากำลังจะเข้าลิฟต์ เขาวิ่งไปสกัดก่อนที่ลิฟต์จะปิด...ยลดาร้อนตัวรีบพูดปากคอสั่น

"ฉันไม่ได้ฆ่าวี วียังไม่ตาย ฉันไม่ได้ฆ่าเขา ฮือๆๆๆ ฉันไม่ได้ฆ่า"

"วียังไม่ตาย...หมายความว่ายังไง" ธนพคาดคั้น จ้องหน้ายลดาอย่างเอาเรื่อง...

ขณะ เดียวกันนั้น กิ่งกลับมาที่บ้านธนพ ร้องห่มร้องไห้ เล่าเรื่องขวัญฆ่าตัวตายให้ทุกคนฟัง จังหวะนี้วิลาวัลย์โผล่เข้ามาโดยไม่ได้นัดหมาย วิลาวัลย์ต้องการมาสืบเรื่องขวัญฆ่าตัวตายว่าจริงหรือหลอก แต่แกล้งเอาเรื่องงานมาอ้างกับกิ่งว่า

"ตอนนี้ที่กองถ่ายวุ่นวายไป หมด เพราะขวัญอุมาหายหัวไม่โผล่ไปทำงานจนต้องยกกอง วิพลอยเสียหายไปด้วยเพราะรับงานนี้เหมือนกัน พี่กิ่งรู้ไหมคะว่าขวัญอุมาหายไปไหน ทำไมถึงไม่มีความรับผิดชอบแบบนี้ แย่มาก แย่จริงๆ แย่ที่สุด"

"หยุดว่าน้องขวัญซักที คนตายไปแล้ว ยังจะด่าเขาอีกทำไม ฮือๆๆ"

"เดี๋ยวนี้หาข้อแก้ตัวไม่ได้ เลยต้องโกหกว่าตายเลยเหรอ"

"พี่ ไม่ได้โกหก น้องขวัญตายแล้วจริงๆ น้องขวัญกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย ฮือๆๆ" กิ่งร่ำไห้แทบขาดใจ วิลาวัลย์แอบยิ้มมุมปากก่อนจะแกล้งตีหน้าอึ้งตะลึงตกใจ

"ตายแล้ว...ไม่อยากจะเชื่อ ยังเห็นกันอยู่หลัดๆ โธ่...น่าสงสาร"

"ไม่ต้องทำมาเป็นเสียใจ ฉันรู้ว่าหน้าอย่างแกคงจะดีใจที่รู้ว่าน้องขวัญตาย"

"แหม พี่กิ่ง วิไม่ใจดำขนาดนั้นหรอกนะคะ ถึงวิกับขวัญจะไม่ถูกกัน แต่การที่ขวัญตายมันทำให้วิสะเทือนใจมากนะคะพี่กิ่ง ถ้ามีอะไรให้วิช่วยก็บอกมาเลยนะคะ วิเต็มใจช่วยเหลือเรื่องงานศพของขวัญเต็มที่"

"อย่างเดียวที่น้องวิ จะช่วยพี่ได้ก็คือ ไสหัวแล้วเอาหน้าหล่อนไปไกลๆก็พอ" ว่าแล้วกิ่งสะบัดหน้ากลับเข้าไปในร้าน วิลาวัลย์เท้าเอวด่าไล่หลังด้วยความโมโห

"นังตุ๊ดยักษ์" ด่าเสร็จกอดอกบึ้มๆของตัวเอง สะใจที่ขวัญตายซะได้ก็ดี

จากนั้นไม่นาน วิลาวัลย์รีบไปพบวรวิทย์ที่เปิดห้อง รออยู่ในโรงแรม

"ได้เรื่องอะไรมามั้ย" วรวิทย์ถามเร็วจี๋

"ระดับวิซะอย่าง หายห่วงค่ะ นังขวัญอุมามันตายแล้วจริงๆอย่างที่คุณบอกไม่มีผิด นังกิ่งมันร้องไห้จนเสียสติเลยล่ะค่ะ"

"ถึงความจำมันจะเสื่อม แต่ความจำส่วนโง่ๆของนังขวัญอุมาก็ไม่ได้เสื่อมไปด้วย โดนปั่นหัวนิดเดียวก็หลงเชื่อ จนฆ่าตัวตาย"

วิลาวัลย์หน้าระรื่นดีใจ เข้ามาเกาะแขนวรวิทย์หมับ

"แสดงว่าแผนกำจัดนังขวัญอุมาประสบผลสำเร็จ คราวนี้ ก็ถึงเรื่องของเราซักทีนะคะ"

"เรื่องอะไร"

"วิทย์สัญญาว่าถ้าจบเรื่องนี้เมื่อไหร่ เราจะแต่งงานกัน วิจะได้เป็นคุณนายสายการบิน" วิลาวัลย์ยิ้มหวาน แต่วรวิทย์กลับ แกะมือเธอออก แล้วอธิบายเสียงเข้มว่า

"เข้าใจอะไรผิดรึเปล่า คุณบอกว่าคุณจะกำจัดขวัญอุมาให้ผม แต่นี่ผมเป็นคนทำเอง เพราะฉะนั้นสัญญาที่ผมให้ไว้ ต้องถือเป็นโมฆะ"

"วิทย์จะเบี้ยวเหรอ"

"พูดให้มันดีๆ ผมอยากได้เมียฉลาดๆ ไม่ใช่ผู้หญิงที่ใช้รูปร่างหน้าตาตัวเองมากกว่าสมอง"

วิลาวัลย์ปรี๊ดแตกกระชากแขนวรวิทย์อย่างแรง

"แกหลอกใช้ฉันใช่มั้ย"

"แล้วแต่จะคิด" วรวิทย์สะบัดหนีไม่ไยดี วิลาวัลย์ยิ่งโมโห

"แสดงว่าที่ผ่านมา...แกไม่เคยคิดรักฉันจริงๆเลยใช่มั้ย"

"ผู้หญิงที่ผ่านมือผู้ชายมานับไม่ถ้วนอย่างเธอก็แค่ ของเล่นชั่วคราวของฉันเท่านั้น หัดใช้สมองอันน้อยนิดของเธอคิดซะบ้าง ไม่ใช่วันๆเอาแต่เสริมสวย แต่งตัว ทำนม ทำหน้า มันถึงโง่ถูกหลอกแบบนี้ไง"

"อ๊ายยยย...ไอ้ชาติชั่ว แล้วแกจะเสียใจที่ทำกับฉันแบบนี้"

"ทำไม...จะทำอะไรฉัน อย่าคิดว่าจะแบล็กเมล์ฉันได้ เลือกเอาว่าจะเอาแบบจากกันด้วยดี หรือตายแบบหายสาปสูญ"

วิลาวัลย์อึ้ง ไม่คิดว่าวรวิทย์จะเหี้ยมได้ขนาดนี้ วรวิทย์ ยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเปิดประตูออกไปทันที ทิ้งวิลาวัลย์ยืนน้ำตานองหน้า ความเคียดแค้นเข้าเกาะกุมใจ

ooooooo

ขณะเดินคุยโทรศัพท์กับอมรออกไปที่ลานจอดรถ วรวิทย์รู้สึกเหมือนมีคนสะกดรอยตาม เขาหันซ้ายหันขวาอย่างระแวดระวัง คิดว่าวิลาวัลย์ตามมาเอาคืน จึงวิ่งหาด้วยความโมโห กระทั่งตามเข้าไปทางบันไดหนีไฟ คนคนนั้นไม่ใช่วิลาวัลย์ แต่เป็นขวัญนั่นเอง

ขวัญไม่ได้กระโดดน้ำตาย เธอแค่หลอกวรวิทย์ให้ตายใจ แล้วก็สะกดรอยตามเขาไปทุกที่เพื่อจะหาทางช่วยพิมพ์ให้ได้... และคราวนี้ขวัญไม่รอให้วรวิทย์เป็นฝ่ายกระทำ เธอใช้ท่อนเหล็กฟาดวรวิทย์จนหงายหลังล้มทั้งยืน แล้วฉกเอากุญแจรถของเขาวิ่งไปที่ลานจอด ช่วยเหลือพิมพ์ที่ถูกมัดอยู่ท้ายกระโปรงรถ

"ขวัญ...นี่เธอยังไม่ตายเหรอ"

"ถ้าตายเป็นผีแล้วจะมาช่วยพิมพ์ได้ไงล่ะ"

"แล้วเธอรอดมาได้ไง"

"ทั้งหมดเป็นแผนของขวัญเพื่อหลอกให้พี่วิทย์ตายใจ ขวัญจะได้สะกดรอยตามพี่วิทย์โดยที่เขาไม่ทันสังเกต จนตามมาเจอว่าเขาพาพิมพ์มาที่นี่ ถ้าไม่ทำอย่างนี้ ขวัญก็ไม่มีทางช่วยพิมพ์ได้หรอก"

"พิมพ์ไม่นึกเลยว่าขวัญจะคิดแผนแบบนี้ได้"

"ขวัญก็ได้ความคิดมาจากการที่ทุกคนชอบพูดถึงข้อเสียของขวัญอุมาคนเดิมไง นังสตรอเบอร์รี่ตัวแม่ ขวัญเลยต้องทำให้ทุกคนเชื่อว่าขวัญตาย เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะใช้เล่นงาน พี่วิทย์ได้"

"แล้วนพล่ะ เขารู้รึเปล่าว่าขวัญวางแผนเอาไว้"

"ขวัญต้องทำให้ทุกคนเชื่อ ไม่อย่างนั้นก็หลอกพี่วิทย์ ไม่ได้ ถ้านพรู้ความจริงว่าขวัญโกหก เขาต้องเกลียดขวัญแน่ๆ ผู้หญิงอะไรเก่งแต่สตรอเบอร์รี่"

"ไม่หรอกขวัญ...พิมพ์เชื่อว่านพต้องเข้าใจว่าขวัญทำลงไปเพื่อช่วยพิมพ์ เราไปจากที่นี่กันเถอะ นพคงดีใจที่ได้เจอขวัญอีก"

ไม่ทันที่สองสาวจะพากันออกไป ก็ชะงักตกใจเมื่อเห็นวรวิทย์ถือปืนเดินเข้ามาหน้าตาเหี้ยมเกรียม

"คิดว่าฉลาดแล้วเหรอที่ใช้วิธีนี้ ยังไงแกก็ไม่ฉลาดไปกว่าฉันหรอกนังขวัญอุมา"

สองสาวจับมือกันจะวิ่งหนี วรวิทย์ยิงลงพื้นข่มขู่ ก่อนจะเดินเข้ามาใช้ด้ามปืนตบหน้าขวัญทีเดียว ขวัญมึนแทบล้ม พิมพ์ตกใจเข้าประคองขวัญ พร้อมกับร้องห้ามเสียงหลง

"อย่าฆ่าขวัญนะ"

"พายัยขวัญอุมาขึ้นรถ!" วรวิทย์สั่งเฉียบ พิมพ์จำต้องยอมทำตาม พยุงพาขวัญไปขึ้นรถ วรวิทย์ถือปืนก้าวตาม และดันพิมพ์เข้าไปด้วยอีกคน ก่อนจะรีบไปขึ้นรถขับออกไปทันที

วิลาวัลย์ยืนหลบอยู่หลังเสา โผล่หน้าออกมามองตามอย่างครุ่นคิด

ooooooo

ยลดาพาธนพเข้ามาในห้องพักของเธอที่คอนโดฯ เป็นเวลาที่วีรเทพฟื้นขึ้นมาพอดี ยลดาหน้าเศร้า มองวีรเทพอย่างรู้สึกผิด

"ขอบคุณมากนะดาที่ไว้ชีวิตผม คุณเป็นคนดีจริงๆ"

วีรเทพพูดจบก็นึกถึงตอนที่ยลดาพาเขาไปที่ริมน้ำแล้วจะยิงทิ้ง แต่เธอเกิดเปลี่ยนใจทำไม่ลง เพราะความรักที่เธอมีต่อเขามันมากกว่าความแค้น...หลังจากพูดคุยกันด้วยความ เข้าใจแล้ว ยลดาก็พาวีรเทพกลับมาที่ห้อง และเรียกหมอมาทำแผลให้เขา

"ที่วีหมดสติไปเพราะอาการอ่อนเพลียและโดนพี่วิทย์ ทำร้าย ดาพาวีมารักษาตัวที่นี่ให้หมอที่รู้จักกันช่วยทำแผลให้ แล้วก็กลับไปที่ออฟฟิศซันไชน์ ตั้งใจว่าจะทำทุกอย่างให้ถูกต้องอย่างที่บอกวีไว้ ดาไม่อยากให้พ่อกับพี่วิทย์ต้องถลำลึกไปกับเรื่องเลวร้ายเหมือนกับที่ดาพลาด ไป เลยคิดว่าต้องหาทางหยุดพวกเขา"

ข้อมูลหลักฐานต่างๆที่พ่อกับพี่ชายร่วมกันทำผิดคดโกง พรพรรณ โดยมียลดารู้เห็นเป็นใจด้วย ตอนนี้อยู่ในมือของเธอหมดแล้ว

"พ่อให้ดาปลอมแปลงเอกสารและข้อมูลบัญชีในบริษัทเพื่อตบตาทุกคน แล้วยักยอกเอาทรัพย์สินของซันไชน์โอนไป บัญชีต่างประเทศ หลังจากการเตรียมแผนประกาศว่าซันไชน์ แอร์ไลน์ล้มละลาย"

"แสดงว่าธุรกิจทุกอย่างที่ครอบครัวของคุณขวัญอุมา สร้างมาต้องพังป่นปี้ไม่มีชิ้นดี"

"ค่ะ พ่อกับพี่วิทย์ถึงพยายามทำทุกอย่างเพื่อปิดปากทุกคนที่รู้เรื่องนี้"

"แย่แล้ว ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ขวัญก็กำลังตกอยู่ในอันตราย เดินไปติดกับดักของวรวิทย์ โธเอ๊ย ยัยสวยเริ่ด ทำอะไรไม่ปรึกษากันก่อน"

"คุณขวัญทำอะไรเหรอพี่" วีรเทพสงสัย

"วรวิทย์พยายามปั่นหัวขวัญ โยนความผิดเรื่องแม่ขวัญตายให้ขวัญรู้สึกผิด และถ้าขวัญยอมฆ่าตัวตายตามที่มันบอก มันอ้างว่ามันจะปล่อยพิมพ์ แต่พี่ไม่เชื่อว่าขวัญจะกล้าทำเรื่องแบบนั้น คนอย่างขวัญอุมาไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ เธอต้องมีแผนการเพื่อช่วยพิมพ์"

"ถ้าเป็นอย่างที่คุณนพคิด พี่วิทย์รู้ความจริงเมื่อไหร่ ว่าขวัญคิดเล่นเกมกับเขา พี่วิทย์ต้องจัดการกับขวัญแน่นอนค่ะ"

"เราต้องหาทางหยุดพวกเขานะดา"

"ค่ะ ดารู้ว่าคำขอโทษคงไม่สามารถชดใช้สิ่งที่พี่ชายกับพ่อดาทำลงไปได้ แต่ดาก็อยากบอกคุณธนพว่าดาขอโทษ สิ่งเดียวที่ดาจะช่วยได้ก็คือ หลักฐานทั้งหมดที่พ่อทำเอาไว้... ดาก๊อปปี้หลักฐานทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว คุณธนพเอาไปจัดการต่อได้เลยค่ะ แต่เรื่องเงินทั้งหมดที่โอนไปแล้ว ถ้าไม่ได้ ตัวพ่อกับพี่วิทย์มาก็คงทำอะไรไม่ได้"

"แล้วผมจะไปตามตัวนายวรวิทย์ได้ที่ไหน"

"ดาไม่รู้ว่าพี่วิทย์ไปไหน แต่ถ้าเป็นพ่อ ดาคิดว่าน่าจะไปหาน้าจัน"

"คุณอมรจะไปหาน้าจันทำไม"

"ก่อนพ่อจะหนีไปเมืองนอก พ่อต้องการจัดการปิดปากน้าจันไม่ให้ตื่นขึ้นมาพูดอะไรได้อีก"

ฟังยลดาแล้ว ธนพกับวีรเทพมองหน้ากันอย่างแตกตื่นตกใจ

ooooooo

ขณะนั้นอมรทำทีไปเยี่ยมจันทราที่โรงพยาบาล หมอรายงานผลว่าจันทราอาการดีขึ้นมาก มีโอกาสฟื้นอย่างแน่นอน น่าจะเร็วๆนี้ด้วย อมรฟังแล้วหน้าเสียไปถนัด แต่ต้องยิ้มกลบเกลื่อน แล้วขอตัวเข้าไปเยี่ยมจันทราในห้อง

จันทรายังนอนนิ่งไม่ไหวติง แต่พอได้ยินเสียงคนพูด เธอปรือตามอง นึกว่าเป็นหลานสาว พอเห็นชัดว่าเป็นใคร เธอเปล่งเสียงกระท่อนกระแท่นออกมาว่า

"แก...ไอ้...ไอ้...ฆาตกร"

อมรหน้าเสียรีบคว้าหมอนกดไปบนหน้าจันทราทันที จันทราพยายามส่งเสียงและดิ้น

"อโหสิให้พี่ด้วยนะ พี่ไม่อยากเห็นจันทรมาน แต่ในเมื่อจันฟื้นขึ้นมาก่อน พี่ก็จำเป็นต้องทำแบบนี้"

จันทราดิ้นพราด อมรยิ่งออกแรงกด ทันใดนั้นเอง ธนพเปิดประตูพรวดเข้ามา

"หยุดเดี๋ยวนี้นะคุณอมร" ธนพกระชากอมรออกมาแล้วต่อยเปรี้ยง อมรเซไปกระแทกผนัง แล้วคว้าแจกันขว้างใส่ธนพ แต่ธนพหลบทันแล้วโผนเข้ามาจับอมรล็อกไว้

"ปล่อยนะเว้ย ปล่อยกู ปล่อย..."

จันทราพยายามลุกขึ้นนั่ง คว้าสวิตช์มากดเรียกพยาบาลขอความช่วยเหลือ ขณะที่อมรยังพยายามดิ้นรนต่อสู้ คว้ามีดปอกผลไม้แทงธนพเข้าที่สีข้าง แล้วจะวิ่งหนีออกไป แต่ รปภ. ของโรงพยาบาลสวนเข้ามาพอดี จึงล็อกตัวอมรเอาไว้

ธนพบาดเจ็บเลือดไหลแดงฉาน พยายามจะขยับตัวแต่กลับทรุดฮวบลงกับพื้น จันทราตกใจและเป็นห่วงร้องเรียกธนพเสียงหลง...

วรวิทย์พาพิมพ์และขวัญไปขังในตู้คอนเทนเนอร์ที่ท่าเรือเพื่อเตรียมส่งไปขายแอฟริกา โดยจ้างชายฉกรรจ์สองคนคอยควบคุมดูแลไว้ให้ดีจนกว่าจะถึงกำหนดเวลาในวันพรุ่งนี้... หลังจากนั้นวรวิทย์ก็จะกลับไปขึ้นรถ แต่ต้องผงะตกใจ เมื่อวิลาวัลย์โผล่มาขวางหน้า

"วิ...เธอตามฉันมาที่นี่ได้ยังไง"

"ฉันรู้ ฉันเห็นทุกอย่างที่แกทำกับขวัญอุมาแล้วก็พิมพ์มณีหมดแล้ว"

"อ๋อ คิดจะแบล็กเมล์ฉันเหรอ"

"ใช่ ถ้าอยากให้ฉันปิดปากเงียบก็เอาเงินมา"

"คิดว่าฉันจะยอมผู้หญิงหน้าโง่อย่างเธอเหรอ ผู้หญิงตัวคนเดียวจะต่อรองอะไรฉันได้"

"อย่ามาดูถูกวิ ไม่ใช่ฉันคนเดียวที่อยากเล่นงานคุณ ยังมีคนอื่นที่ได้รับผลกระทบจากคำสั่งที่คุณให้วิไปจัดการขวัญอุมา พวกเขาทำใจยอมรับความผิดพลาดไม่ได้ และต้องการหาคนรับผิดชอบ"

"พูดอะไรของเธอ"

วิลาวัลย์ยิ้มเยาะ มองไปด้านหลังที่คณิตกับภิรมย์กำลังเดินเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางเอาเรื่อง

"มันสองคนเกี่ยวอะไรด้วย" วรวิทย์ถามงงๆ

"ทำไมจะไม่เกี่ยว ก็เพราะไอ้แผนชั่วๆที่แกสั่งให้วิไปจัดการกับคุณขวัญ มันทำให้เราสองคนต้องพลาดท่ากันเอง" คณิตอธิบายด้วยความขมขื่น ภิรมย์เองก็อยู่ในอารมณ์ที่ไม่ต่างกัน

"ชีวิตฉัน อนาคตฉันสองคนต้องจบเพราะแก แกคนเดียว"

"ถ้าไม่มีคนรับผิดชอบเรื่องนี้ ชาตินี้คงนอนตายตาไม่หลับ"

คณิตกับภิรมย์ขึงขังเอาจริง วรวิทย์เริ่มใจคอไม่ดี ผงะถอยหลัง

ooooooo

หลังรู้ข่าวว่าธนพถูกแทงบาดเจ็บ...วีรเทพ พรรณี นุ่นและต้อยติ่งพากันมาเยี่ยมธนพที่โรงพยาบาล กิ่งกระหืดกระหอบตามมาทีหลัง และมีข่าวด่วนมาบอกด้วยว่า ขวัญยังไม่ตาย ตอนนี้ถูกจับไปพร้อมกับพิมพ์

วิลาวัลย์เพิ่งโทร.มาบอกเมื่อเช้านี้เอง

"แล้วตอนนี้คุณขวัญอยู่ไหนครับพี่กิ่ง"

"น้องขวัญกับน้องพิมพ์กำลังถูกพาขึ้นเรือส่งขายเมืองนอกค่ะ"

ทุกคนตกใจมาก...ธนพไม่รีรอจะออกจากโรงพยาบาลทั้งชุดคนไข้ พรรณีกับจันทราห้ามก็ไม่ฟัง เพราะเขารักและเป็นห่วงขวัญมาก ที่สุดทุกคนก็ต้องปล่อยธนพไปกับวีรเทพ...

วรวิทย์ถูกจับมาไว้ที่โรงจอดเครื่องบิน วิลาวัลย์ยืนมองอย่างสะใจ

"ปล่อยนะเว้ย ปล่อย..." วรวิทย์พยายามดิ้นรน

"ไม่ปล่อย ฉันจะปล่อยให้แกมาฆ่าพวกฉันทำไม เสียใจด้วยนะที่แผนการของแกล้มเหลวไม่เป็นท่า เพราะฉันเพิ่งโทร.บอกให้พี่กิ่งรู้ว่าขวัญอุมากับพิมพ์อยู่ที่ไหน"

วรวิทย์สุดแค้น แต่ก็ทำอะไรวิลาวัลย์ไม่ได้ เพราะมือทั้งสองข้างของเขาถูกมัดไว้กับเก้าอี้

"ฉันยังพูดไม่จบ...ยังมีอีกหนึ่งข่าวดีที่แกควรจะได้รู้ นายอมรพ่อของแกถูกตำรวจจับตัวไปแล้ว แกไม่รอดแน่ นอกจากจะจ่ายเงินมาให้ฉัน"

"ฉันไม่มีเงิน"

"อย่ามาโกหก แกคิดจะหนีไปเมืองนอกแบบนี้จะไม่มีเงินเลยได้ยังไง อย่างน้อยๆบัญชีในธนาคารต่างประเทศก็ต้องโอนมาให้ฉัน ฉันจะให้เวลาแกคิดระหว่างที่คุณคณิตกับคุณภิรมย์จะเข้ามาคุยด้วย"

ขาดคำของวิลาวัลย์ คณิตกับภิรมย์ก้าวเข้ามาทันที วรวิทย์ผวา หน้าซีดลงทันตา...แต่ทำไปทำมา ทั้งสามคนกลับพลาดท่าเสียทีเป็นฝ่ายถูกวรวิทย์จัดการ...

ด้านธนพกับวีรเทพที่มุ่งหน้าไปยังท่าเรือ เป็นเวลาที่ขวัญกับพิมพ์พยายามจะช่วยตัวเองออกจากตู้คอนเทนเนอร์ที่กำลังจะถูกส่งขึ้นเรือ ธนพกับวีรเทพมาช่วยสองสาวได้ทัน แต่ธนพก็เจ็บตัวจนบาดแผลถูกแทงมีเลือดไหลออกมาอีก จะต้องรีบพาเขากลับไปโรงพยาบาล

แต่ไม่ทันที่ขวัญ พิมพ์และวีรเทพจะพาธนพขึ้นรถ วรวิทย์ก็ซิ่งรถกระหึ่มเข้ามาหมายชนขวัญให้ตาย...ขวัญไม่อยากให้คนอื่นเดือดร้อน จึงกระโดดแยกไปเพื่อเบนความสนใจของวรวิทย์ แต่ขวัญโชคร้ายล้มลงศีรษะกระแทกกับขอบถนนอย่างแรงจนแน่นิ่ง วรวิทย์สะใจ รีบลงจากรถถือปืนจะไปจัดการกับพวกธนพ ก็พอดีตำรวจล้อมกรอบเข้ามา

วรวิทย์ไม่ยอมทิ้งปืน จะยิงต่อสู้ เลยถูกตำรวจยิงสวนจนปืนหล่นจากมือ ก่อนถูกชาร์จหมดหนทางต่อสู้...ส่วนขวัญที่สลบเหมือดไป พวกธนพรีบพาเธอส่งโรงพยาบาล ซึ่งขวัญต้องเข้าห้องผ่าตัดโดยด่วน เพราะสมองของเธอได้รับความกระทบกระเทือน ขณะที่ธนพก็ต้องไปนอนให้หมอทำแผลที่สีข้างใหม่อีกครั้ง เสร็จแล้วธนพก็มาสมทบพวกจันทราที่หน้าห้องผ่าตัด จดจ่อรอลุ้นด้วยความกังวลกระวนกระวาย เพราะหมอบอกว่าอาการของขวัญห้าสิบห้าสิบ

หลังผ่าตัดแต่ขวัญก็ยังไม่ฟื้น ธนพเป็นกังวลจนคิดฟุ้งซ่านฝันว่าขวัญฟื้นขึ้นมาพร้อมกับความทรงจำเดิมๆของเธอกลับคืนมาด้วย ทันทีที่เห็นธนพ ขวัญก็วีนใส่ ทั้งไล่ทั้งด่า เรียกเขาว่าไอ้กะเพรา อีกทั้งขวัญก็แสดงนิสัยแย่ๆ ไม่แคร์ใครหน้าไหน วางท่าสวยเริ่ดเชิดหยิ่งใส่ทุกคน...

เสียงเรียกของพิมพ์กับวีรเทพทำเอาธนพสะดุ้งตื่นจากฝันกลางวัน ขณะนอนเฝ้าอยู่ข้างเตียงขวัญ ธนพเหลียวซ้ายแลขวามองรอบๆห้องด้วยสีหน้างงๆ

"พี่นพเป็นอะไร"

"ฉันฝันร้าย ฝันว่าคุณขวัญฟื้นขึ้นมาแล้วเป็นขวัญอุมาคนเดิมที่จำฉันไม่ได้"

"โห...ฝันร้ายจริงๆด้วย"

"วี...พูดอย่างนั้นได้ยังไง"

"ก็จริงนี่พิมพ์ คุณขวัญมารู้ตัวว่ารักพี่นพก็ตอนที่ความจำเสื่อม แต่ถ้าเกิดคุณขวัญตื่นขึ้นมา แล้วกลับไปเป็นคนเดิมจริงๆ พี่นพโดนเกลียดเหมือนเดิมแน่"

ธนพหน้าเสียทันที พิมพ์ชักสีหน้าไม่ชอบใจใส่วีรเทพ ก่อนจะรีบปลอบใจธนพ

"นพอย่าคิดมากเลย เราทุกคนเชื่อว่าเนื้อแท้แล้วขวัญไม่ได้เป็นคนร้ายกาจไม่ใช่เหรอ"

"แล้วถ้าเกิดมันเป็นอย่างที่วีบอกจริงๆล่ะพิมพ์ ถ้าขวัญจำได้แค่ว่าผมเป็นคนที่เธอเคยเกลียดขี้หน้าล่ะ"

"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ นพต้องพยายามตามตื๊อจีบคุณขวัญให้ได้สิ"

"งานช้างนะนั่น" วีรเทพปากไว เลยถูกพิมพ์กระทุ้งศอกใส่ท้องแทบจุก

"ขอโทษๆ เอาล่ะ ถ้าเกิดมันเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ ผมจะช่วยพี่เอง เชื่อฝีมือเรื่องตื๊อหญิงผมเถอะ รายไหนว่าพยศผมปราบมาหมด"

"เห รอ" พิมพ์หมั่นไส้กระทุ้งศอกใส่วีรเทพอีกที แล้วหันมาพูดกับธนพ "พิมพ์ว่านพไปพักทานข้าวเถอะ เฝ้ามาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวพิมพ์ดูขวัญต่อให้เอง"

"ก็ดีเหมือนกัน ฝากด้วยนะพิมพ์"

"ผมไปด้วยพี่ จะไปซื้อกาแฟ เอาอะไรมั้ยพิมพ์"

"ไม่ล่ะ"

สอง หนุ่มพี่น้องออกจากห้อง พิมพ์หันไปเอาดอกไม้ใส่ แจกัน แล้วก็ได้ยินเสียงครางของขวัญ พิมพ์รีบหันกลับมา ตื่นเต้นดีใจที่เห็นขวัญรู้สึกตัวลืมตา แต่แล้วพิมพ์ก็อึ้งงันไปทันทีกับคำพูดประโยคแรกของขวัญที่เปล่งเสียงออกมา ว่า

"เธอเป็นใคร?"

ooooooo

จันทราซึ่งหายเป็นปกติดีแล้วพาขวัญกลับบ้านหลังงาม โดยมีธนพ วีรเทพ พิมพ์ และกิ่งห้อมล้อมขวัญด้วยความเป็นห่วง

"น้องขวัญยังจำอะไรไม่ได้ เป็นเพราะผลกระทบหลังการผ่าตัด ช่วงนี้ความจำของน้องขวัญจะไม่ปะติดปะต่อ ต้องใช้เวลาสักระยะ"

"น้า จันคะ แล้วถ้าความจำขวัญต่อติดกันได้ ขวัญจะกลับมาจำแบบไหนคะ จำแบบขวัญอุมาคนเดิมหรือขวัญอุมาคนใหม่" พิมพ์ถามอย่างหวั่นๆ กลัวจะเหมือนความฝันของธนพ

"ต้องเป็นคนใหม่สิ คนเดิมน่ะไม่ต้องเอากลับมาหรอก เดี๋ยวจะปวดหัว" กิ่งตอบพรวดออกมา พิมพ์กับวีรเทพนิ่งอึ้ง มองหน้าธนพที่ซีดแล้วซีดอีก เพราะที่จันทราและกิ่งพูดมาเหมือนกับความฝันของธนพไม่ผิดเพี้ยน

จู่ๆ คิตตี้วิ่งหน้าตื่นเข้ามาขัดจังหวะ บอกทุกคนว่าตนเจอซินดี้แล้ว ขวัญถามทันทีว่าซินดี้คืออะไร ธนพเหมือนคิดอะไรได้รีบจูงมือขวัญจะไปหาเจ้าซินดี้ แต่วีรเทพท้วงขึ้นทันที

"เดี๋ยวพี่นพ ถ้าเกิดคุณขวัญกลับมาเป็นคนเดิมที่เกลียดพี่ล่ะ"

"ต่อให้เขาเกลียดฉันยังไง ฉันก็ยังมีเวลาอีกทั้งชีวิตที่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้รักฉัน" ธนพกล่าวหนักแน่นก่อนจูงมือขวัญตามคิตตี้ออกไป

เมื่อ ได้เห็นเจ้าซินดี้สุนัขตัวโปรด หรือที่ธนพเรียกมันว่าแซนด์วิชมาตลอด และตอนนี้เจ้าซินดี้ก็มีครอบครัวแล้วด้วย ขวัญยิ้มแย้มชมสุนัขทุกตัวน่ารักจัง

"ที่มันหายไปจากบ้านบ่อยๆ เพราะมันแอบมามีลูกมีเมียอยู่นี่เอง" พูดจบธนพก็อุ้มซินดี้ขึ้นมา ขวัญนิ่งมอง ความจำเริ่มกลับคืนมาแวบๆ "ขวัญ...คุณจำอะไรได้แล้วใช่มั้ย" ธนพถามลุ้นๆ

"ซินดี้...ซินดี้ ใช่ซินดี้จริงๆด้วย ฉันจำได้แล้วว่าฉันเป็นใคร"

"ที่จำได้ จำได้ว่าเป็นขวัญอุมาไม่สวยไม่เริ่ดทำไม่ได้ หรือว่าขวัญอุมาคนใหม่"

ขวัญดึงเจ้าซินดี้มาอุ้มแล้วทำท่าเริ่ดๆเชิดๆใส่ธนพ มองเขาอย่างเหยียดหยาม

"ไอ้ กะเพรา พูดจาอะไรเพ้อเจ้อ ฟังไม่รู้เรื่อง ขวัญคนใหม่ คนเก่าอะไร ที่ยืนอยู่ตรงนี้มีแต่ขวัญอุมาไม่สวยไม่เริ่ดทำไม่ได้ เท่านั้นแหละ"

"ซวยแล้วไอ้ธนพ ต้องตื๊อทั้งชีวิตแน่"

"บ่นอะไร ไอ้กะเพรา แอบด่าฉันเหรอ" ธนพอึกๆอักๆปฏิเสธ "งั้นพูดมาว่าบ่นอะไร"

"เอ่อ...ก็บ่นว่า...ผมคงต้องใช้ความพยายามทั้งชีวิตตามจีบผู้หญิงอย่างคุณถึงจะสำเร็จ"

"เชอ ะ คิดจะจีบฉันเหรอ ก็แค่ทั้งชีวิต ถ้าทำไม่ได้ก็อย่ามาเสียเวลาเลย" ขวัญเบ้ปากแล้วเดินเชิดอุ้มเจ้าซินดี้ออกไป ธนพหน้าสลดก่อนจะฉุกคิดได้

"เฮ้ย เดี๋ยว...ขวัญอุมา ที่พูดเมื่อกี้นี้ไม่ใช่ขวัญอุมาคนเดิมนี่"

ขวัญ หยุดเดินแล้วหันมายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "ตอนนี้ไม่มีขวัญ–อุมาคนไหนหรอก มีแต่ขวัญอุมาคนที่รักไอ้กะเพราหมดหัวใจ แกก็ด้วยใช่มั้ยซินดี้ ไม่ใช่สิ เป็นพ่อหมาแล้วต้องเรียกแซนด์วิชถึงจะถูก"

"เจ้าเล่ห์นักนะ ผมไม่อยากใช้เวลาทั้งชีวิตตามตื๊อคุณหรอก แต่อยากใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อได้รักคุณต่างหาก...ขวัญอุมา" พูดจบธนพจะจูบขวัญ แต่ขวัญยกมือป้อง ขอเวลาเช็กความสวยก่อน...ขวัญขยับเสื้อผ้าผมเผ้า เสร็จแล้วให้ธนพบอกมาว่าเธอสวยเริ่ดแล้วรึยัง? "ถ้าไม่สวยไม่เริ่ด ไม่รักหรอก" ธนพตอบขำๆ ก่อนจะเชยคางขวัญจูบอย่างดูดดื่ม ท่ามกลางเสียงเห่าของเจ้าซินดี้ที่ยืนอยู่ข้างๆ

หลังจากผ่านเรื่อง ราวทั้งดีและร้ายมากมาย ขวัญเปลี่ยน แปลงตัวเองครั้งใหญ่ เธอมุ่งมั่นบริหารงานในซันไชน์แอร์ไลน์ซึ่งเป็นธุรกิจของครอบครัวจนติด อันดับสายการบินที่หรูและสวยเริ่ดที่สุดในโลก โดยมีธนพและทุกคนที่รักเธอคอยให้กำลังใจและช่วยเหลืองานในด้านที่ถนัด แม้แต่ยลดาที่เคยรู้สึกไม่ดีกับขวัญมาตลอด ปัจจุบันก็ยังมาช่วยงานอย่างสุดตัว ในขณะที่ พ่อและพี่ชายของยลดาต้องก้มหน้ารับโทษที่ตัวเองก่อเอาไว้

เมื่อการ งานเจริญก้าวหน้าอยู่ตัวแล้ว ธนพจึงขอขวัญแต่งงานต่อหน้ารูปถ่ายแม่พรพรรณของขวัญ หลังจากนั้นงานปาร์ตี้ท่ามกลางบรรยากาศสบายๆเป็นกันเองก็เริ่มขึ้นที่สนาม หน้าบ้านขวัญนั่นเอง โดยมีกิ่งกับต้อยติ่งช่วยสร้างสีสัน คณิตกับภิรมย์ก็มาแจม แถมกลายเป็นคู่รักที่น่าอิจฉา ส่วนวีรเทพกับพิมพ์ก็ทำท่าจะลงเอย แต่จู่ๆยลดาก็โผล่เข้ามากลางคัน ทำเอาวีรเทพตกใจหน้าเครียดไปเลย

ยลดามาดี เข้าใจชีวิตมากขึ้น ไม่ยึดติดกับวีรเทพ เธอยินยอมให้เขามีความสุขกับคนที่รัก วีรเทพซึ้งใจมาก เช่นเดียวกับพิมพ์ที่ยิ้มให้ยลดาอย่างเป็นมิตร เมื่อคู่ของพิมพ์กับวีรเทพสมหวังไร้ อุปสรรคแบบนี้แล้ว ธนพจึงเร่งให้น้องชายแต่งงานพร้อมกันกับเขาเลย พวกกิ่งได้ฟังข่าวดีก็เริงร่าเฮฮากันสุดๆ แต่แล้วขวัญกลับหน้าแดงเขินอาย เมื่อทุกคนส่งเสียงเชียร์เร่งเร้าให้ธนพจูบขวัญโชว์

ธนพได้โอกาสเลย จะสนองความต้องการของทุกคนและตัวเอง แต่ขวัญยังอายสายตาทุกคู่ วิ่งหนีไปทางหนึ่ง ธนพมีหรือจะปล่อยให้รอดมือ วิ่งตามไปโอบกอดขวัญแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่

"นพ...ขวัญขอบคุณมากนะ"

"ขอบคุณผมทำไม"

"เพราะ นพเชื่อมั่นในขวัญอุมาไง ทั้งๆที่ผู้หญิงคนนั้นดีแต่สวยเริ่ดไปวันๆ หาดีอะไรไม่ได้เลย แต่นพกลับเชื่อไม่เคยเปลี่ยนว่าขวัญจะต้องเป็นคนดีได้"

"รู้ ไหมว่าทำไมผมถึงเชื่อมั่นในตัวคุณ...เพราะผมเลือกที่จะมองแต่ด้านดีของคุณ ยิ่งคุณมีข้อดีมากเท่าไหร่ ข้อเสียของคุณก็จะน้อยลง และสุดท้าย ผมก็จะหาข้อเสียของคุณไม่เจอ"

"นั่นเลยทำให้นพรักขวัญ"

"ไม่ใช่แค่ผม แต่เป็นทุกคน ถ้าคิดแต่จะมองหาข้อเสียของกัน เราก็จะเจอแต่เรื่องน่าปวดหัว แต่ถ้ามองหาแต่ข้อดี เราก็จะรักกัน"

"นพ...ขวัญรักนพที่สุด" ขวัญสารภาพเต็มปากเต็มคำ ก่อนจะสวมกอดธนพแนบแน่นมีความสุขสุดๆ

-อวสาน-

เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 13 สิงหาคม 2553		5 comments
Last Update : 13 สิงหาคม 2553 11:35:14 น.
Counter : 1029 Pageviews.
Share Tweet