ละคร รุ้งร้าว ตอนอวสาน
ตอนอวสาน"ตกลงครับคุณกรอง ผมจะทำงานนี้เป็นงานสุดท้าย""ดีแล้ว ฉันก็จะไม่ให้ทอรุ้งรอดไปอีก งานนี้ทอรุ้งต้องตายสถานเดียว อย่าให้พลาดเด็ดขาด"ขณะเดียวกันนั้น ทอรุ้งกำลังจะนำหลักฐานไปแลกตัวพ่อตามที่พิธานนัดหมาย เอกวีร์ไม่ยอมให้ทอรุ้งไปคนเดียว เช่นเดียวกับต่อตระกูลที่ขอไปด้วยเพราะห่วงทอรุ้งมาก แต่ทอรุ้งไม่ยอมให้เขาไป กลัวเขาจะลำบากใจ เลือกข้างไม่ถูก เพราะกรองกาญจน์ต้องมาด้วยแน่ "ถ้ารุ้งไม่อยากให้พี่ไปด้วยก็ไม่เป็นไร แต่พี่คิดว่าเราเอาหลักฐานไปทำสำเนาไว้ก่อนดีกว่า ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรเราก็ยังเหลืออะไรไว้ต่อรอง""ลุงว่าก็ดีนะรุ้ง ให้ต่อไปทำสำเนากลับมาเก็บไว้ที่นี่สักชุด แล้วรุ้งกับหมอเอกเอาตัวจริงไปแลกนเรนทรกลับมา""ค่ะลุงพงศ์...งั้นเรารีบไปกันเถอะค่ะ" ทอรุ้งนำหน้าสองหนุ่มไปอย่างร้อนใจ oooooooก่อนพานเรนทรออกจากสถานบำบัดเพื่อไปพบทอรุ้งตามนัด พิธานฉีดยากล่อมประสาทอย่างแรงให้นเรนทรจนสมองเบลอจำใครแทบไม่ได้...ฝ่ายต่อ-ตระกูลที่นำเอกสารไปถ่ายสำเนาแล้วส่งตัวจริงให้ทอรุ้งกับเอกวีร์ พอสองคนนั้นคล้อยหลัง ต่อตระกูลรีบนำสำเนานั้นกลับมาฝากไว้ที่พงศ์เกียรติ ก่อนจะเดินทางไปสถานีตำรวจ แล้วตามไปยังสถานที่นัดหมาย เพราะเขาเป็นห่วงทั้งทอรุ้งและกรองกาญจน์สองฝ่ายเผชิญหน้ากันในตึกร้าง กรองกาญจน์มาพร้อมพิธานและคมชิต ส่วนทอรุ้งมากับเอกวีร์...ขณะกำลังยื่นหมูยื่นแมวแลกสิ่งที่ตนเองต้องการ คมชิตฉวยโอกาสจะยิงทอรุ้ง ตามคำสั่งกรองกาญจน์ ต่อตระกูลมาทันเวลา เขาวิ่งพรวดมาบังทอรุ้ง จึงถูกกระสุนเข้ากลางหลังเต็มๆ คมชิตถึงผงะ แล้วสั่งต่อตระกูลหลบไป หมายจะซ้ำทอรุ้งให้ได้ต่อตระกูลไม่ยอม เขาเร่งทอรุ้งให้พานเรนทรหนีไป แต่ทอรุ้งละล้าละลังเป็นห่วงเขา ส่วนเอกวีร์รีบปฐมพยาบาลนเรนทรที่อาการน่าเป็นห่วง กรองกาญจน์ไม่รออะไรอีกแล้ว เธอสั่งคมชิตฆ่าทุกคนให้หมด รวมทั้งต่อตระกูลด้วย "คุณต่อเป็นลูกคุณกรองนะครับ" คมชิตท้วงทันที กรองกาญจน์กลับมองต่อตระกูลอย่างเกลียดชัง"มันไม่ใช่ลูกฉัน มันเป็นแค่ลูกติดพ่อที่ฉันจำใจเลี้ยงมากับมือ จนกลายเป็นมารชีวิตฉันนี่แหละ" ทอรุ้งและทุกคนตะลึงงัน สงสารต่อตระกูลที่กำลังเจ็บปางตาย"แกได้ยินแล้วใช่ไหม แกไม่ใช่ลูกฉัน ฉันมีลูกคนเดียวคือก้องกฤต แกไปให้พ้นจากชีวิตฉันได้แล้ว ไปพร้อมกับนังทอรุ้งนี่แหละ...คมชิตจัดการเลย...เร็วซี่"คมชิตจะลั่นไกตามคำสั่งกรองกาญจน์ แต่ต้องชะงักเมื่อเสียงตำรวจดังขึ้น ตำรวจบุกเข้ามาชาร์จพิธานที่กำลังฉีกทำลายเอกสารได้คนแรก คมชิตเห็นจวนตัวกระชากกรองกาญจน์ ออกไปทันที "ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะคมชิต แก...ไอ้คนทรยศ""คุณอยู่เฉยๆดีกว่า ไม่งั้นติดคุกด้วยกันทั้งคู่"เสียงตำรวจตะโกนสั่งให้มอบตัว คมชิตหาได้ฟัง เขาหันกลับไปยิงใส่ตำรวจ เลยถูกตำรวจเป่าซะล้มลงแน่นิ่ง ส่วนกรองกาญจน์วิ่งหนีรอดไปได้ แต่สุดท้ายกรองกาญจน์ก็ไปจนมุมตำรวจที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ขณะปลอมตัวเพื่อหลบหนีออกนอกประเทศส่วนต่อตระกูลอาการเพียบหนัก หมอผ่าตัดไปแล้ว แต่เขายังไม่รู้สึกตัว ต้องย้ายเขาไปห้องไอซียู รอดูอาการสักระยะ และอาจจะต้องผ่าตัดใหญ่อีกครั้ง โอกาสรอดมีห้าสิบเปอร์เซ็นต์ ทอรุ้งฟังแล้วตัวชาวาบ ยืนแทบไม่อยู่ เอกวีร์ต้องเข้าไปประคอง"เรายังมีหวังนะครับคุณทอรุ้ง คุณต่อเป็นคนดี เขาต้องปลอดภัยครับ"คำปลอบของเอกวีร์ดูเหมือนจะไม่มีผลใดๆ ทอรุ้งเศร้า เสียใจน้ำตาไหลพราก"รุ้งไม่เคยพูดดีทำดีกับเขา แต่เขากลับช่วยรุ้งมาตลอด ถ้าพี่ต่อเป็นอะไรไป รุ้งจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย""คุณต่อเข้าใจคุณ ทุกคนเข้าใจคุณครับ เราช่วยกันส่งกำลังใจให้คุณต่อดีกว่าครับ"ทอรุ้งพยักหน้าทั้งน้ำตา จากนั้นเข้ามานั่งข้างเตียง จับมือต่อตระกูลแนบแก้มตัวเอง "พี่ต่อ...อย่าทิ้งรุ้งไปนะ พี่ต่อต้องฟื้นขึ้นมาดูแลรุ้ง... พี่ต่อฟื้นขึ้นมาสิ ถ้าไม่มีพี่ต่อแล้วใครจะช่วยรุ้ง"oooooooแม้ตำรวจได้หลักฐานทั้งหมดจากพงศ์เกียรติ แต่กรองกาญจน์ก็ยังปากแข็งไม่ยอมรับ พยายามโยนความผิดให้คมชิต เธอจะขอให้การในชั้นศาล...ด้านพิธานก็ยังพยายามเอาตัวรอด ปฏิเสธว่าตนไม่ได้ฆ่าใคร ตนแค่ถูกคมชิตคนของกรองกาญจน์ขู่ให้วางยานเรนทร"โดนบังคับเหรอ แล้วเงินที่คุณกรองกาญจน์ให้คุณเดือนละหลายแสนนั่นน่ะเป็นค่าอะไรครับ" พิธานอึ้งเล็กน้อยก่อนจะแก้ตัวต่อไปอีก "คือ...เขาอยากให้ผมดูแลคุณนเรนทรเป็นพิเศษก็เลยให้เงินผมมา""ไหนคุณบอกว่าถูกขู่แล้วเขาจะให้เงินคุณดูแลคุณนเรนทรอีกทำไม"พิธานรู้ตัวทันทีว่าพลาด แต่ก็ยังไม่ยอม ครุ่นคิดหาทางออก แต่ดูเหมือนจะยากเพราะตำรวจมีหลักฐานแน่นหนา ทั้งเรื่องที่เขาฆ่าไหมแก้วกับกิ่งแก้วเพื่อปิดปาก"อย่ามาปรักปรำผมนะ ผมไม่เคยฆ่าใคร" พิธานยังดิ้น"เราพบยากล่อมประสาทชนิดรุนแรงในตัวคนทั้งสอง""สองคนนั้นฆ่าตัวตายเอง ไม่เกี่ยวกับผม ไหมแก้วมันบ้าอยู่แล้ว ส่วนกิ่งแก้วก็น้อยใจที่ผมบอกเลิกแล้วก็หายตัวไป ผมไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าเขาตายแล้ว""เราชันสูตรศพพบยากล่อมประสาทชนิดเดียวกับที่คุณใช้กับคุณนเรนทร แล้วก็คุณทอรุ้ง""ไม่จริง...ผมทำทุกอย่างถูกต้อง ให้ผมมีโอกาสได้ พิสูจน์ตัวเองบ้างสิ...ผมมีหลักฐานการจ่ายยาทุกอย่าง" สารวัตรหยิบเอกสารที่ได้จากพงศ์เกียรติออกมายืนยัน พิธานถึงกับหน้าซีดเผือด...oooooooเมื่อหมอจำเป็นต้องผ่าตัดต่อตระกูลอีกครั้ง ทอรุ้งต้องเซ็นอนุญาตเพราะต่อตระกูลไม่มีญาติคนอื่น... ปรากฏว่าการผ่าตัดผ่านไปด้วยดี แม้ต่อตระกูลจะยังไม่ฟื้นในทันที แต่ทอรุ้งก็รู้สึกมีความหวังและภาวนาให้เขาหายเป็นปกติส่วนนเรนทรที่กลับไปรักษาตัวในสถานบำบัดก็อาการดีขึ้นมาก แม้จะยังไม่เต็มร้อย แต่นเรนทรก็จำทุกคนได้ พูดคุยกับทอรุ้งรู้เรื่อง...นเรนทรบอกทอรุ้งว่ากรองกาญจน์ก็มีส่วนดีที่เลี้ยงต่อตระกูลให้เป็นคนดีได้"อากรองก็เลี้ยงก้องมาเหมือนกัน ทำไมนิสัยไม่เหมือนกัน ล่ะคะ""เลี้ยงมาด้วยกัน แต่ว่าให้ความรักไม่เท่ากัน""อากรองลำเอียง...""ก็ประมาณนั้น...กรองรักก้องกฤตมากกว่า มากจนทำได้ทุกอย่างแม้แต่เรื่องผิดๆ ที่กรองทำไปก็เพื่อให้ก้องกฤตได้อยู่อย่างมีความสุข""น่าสงสารพี่ต่อนะคะ พยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้อากรองต้องรับโทษในสิ่งที่ทำ แต่อากรองกับมองไม่เห็น...สั่งให้คุณคมชิตยิงทิ้งซะด้วยซ้ำไป"นเรนทรมองทอรุ้งอย่างสังเกต เพราะคิดว่าลูกสาวรู้สึกกับต่อตระกูลมากกว่าสงสาร"บางครั้งคนเราเกิดมามีทุกอย่างพร้อม...แต่ก็ขาดความรัก""ใช่ค่ะ...พี่ต่อคงแค่อยากให้อากรองรัก""แล้วรุ้งล่ะ ต่อตระกูลเขาอยากให้รุ้งรักรึเปล่า" ทอรุ้งนิ่งไปทันที คิดถึงเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นกับตัวเอง "พ่อว่ารุ้งรู้ แต่รุ้งปฏิเสธมันมาตลอดใช่มั้ย"ทอรุ้งไม่ตอบ รู้อยู่แก่ใจว่าต่อตระกูลรักเธอขนาดไหน... ออกจากสถานบำบัด ทอรุ้งแวะไปเยี่ยมต่อตระกูลอีกครั้ง เธอนั่งรำพันขอโทษเขา ขอโทษที่เธอไม่เคยไว้ใจเขาเลย...แล้วก็เฝ้าเขาอยู่อย่างนั้นจนเย็น จนต่อตระกูลรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมา...oooooooต่อตระกูลยังต้องนอนรักษาตัวที่โรงพยาบาลอย่างต่อเนื่อง...วันนี้ครบหนึ่งเดือน หมอตรวจร่างกายและแผลอย่างละเอียดอีกครั้ง ทอรุ้งเข้ามาพร้อมของเยี่ยม เป็นเวลาที่พยาบาลพาต่อตระกูลกลับมาส่งที่เตียงพอดี "ผลตรวจเป็นยังไงบ้างคะ" ทอรุ้งรีบถาม"ก็ปกติดี แต่แผลผ่าตัดยังไม่หายสนิท สงสัยจะเป็นแผลเป็นไปตลอดชีวิต""รุ้งขอโทษที่ทำให้พี่ต่อเป็นแบบนี้""พี่ต้องขอโทษรุ้งมากกว่า เพราะแม่พี่คิดร้ายกับรุ้ง แต่พี่กลับช่วยอะไรรุ้งไม่ได้เลย""ใครว่าช่วยไม่ได้ ที่พี่ต่อทำมาตลอดคือการช่วยรุ้ง จนรุ้งไม่รู้ว่าจะชดใช้ได้ยังไงหมด""ไม่ต้องหรอกรุ้ง แค่รุ้งกลับมาเรียกพี่ว่าพี่ต่อ ก็ชดใช้ให้พี่พออยู่แล้ว""งั้นต่อไปนี้รุ้งจะเรียกว่าพี่ต่อไปตลอดชีวิต พี่ต่ออนุญาตใช่ไหมคะ""อนุญาตสิ พี่ชอบให้รุ้งเรียกพี่ เหมือนตอนเราเด็กๆไง"ทอรุ้งยิ้มกริ่ม แกล้งเรียกพี่ต่อซ้ำแล้วซ้ำอีก...แต่แล้วทอรุ้งชะงักหน้าเจื่อน เมื่อได้ยินต่อตระกูลถามถึงแม่กรองกาญจน์ ของเขา...oooooooกรองกาญจน์กับพิธานถูกคุมขังเพื่อรอพิจารณาคดีตามขั้นตอนของศาล...เมื่อต่อตระกูลมาเยี่ยม กรอง-กาญจน์ขอร้องลูกชายช่วยไปพูดกับทอรุ้งไม่ให้เอาผิดแม่ ที่แม่ทำไปเพราะถูกคมชิตยุ แล้วเรื่องที่แม่บอกคมชิตว่าต่อไม่ใช่ลูก มันไม่เป็นความจริง...ต่อตระกูลเศร้าใจ ที่แม่ยังดึงดันไม่ยอมรับผิด จนป่านนี้ก็ยังหลอกเขาอยู่ จึงบอกแม่ว่าเขารู้นานแล้วว่าตัวเองไม่ใช่ลูกแท้ๆของแม่ เขาเคยได้ยินแม่พูดกับนายก้อง"ต่อ...ถึงยังไงแม่ก็รักลูกเหมือนลูกแท้ๆนะต่อ" "ผมก็รักแม่เหมือนแม่แท้ๆของผม ผมขอบคุณที่คุณแม่เลี้ยงดูผมมาตั้งแต่เล็กจนโตครับ""งั้นต่อต้องช่วยแม่ออกไปให้ได้นะ ถ้าลูกพูด ทอรุ้งต้องยอมช่วยแน่ๆ เพราะลูกช่วยชีวิตเขาไว้ นะต่อนะ ต่อช่วยแม่ด้วย"ต่อตระกูลรู้ดีว่ายาก แต่ก็รับปากแม่อย่างไม่มีทางเลี่ยง... ทอรุ้งรับรู้รับฟัง แต่ในวันศาลพิจารณาคดีครั้งแรก มนชนกเป็นพยานยืนยันว่ากรองกาญจน์จ้างวานแม่ปริกวางยานเรนทรกับทอรุ้ง แล้วอีกครั้งเป็นหมอพิธานที่แม้ถูกจองจำ แต่เขาก็ยอมเป็นพยานพูดความจริงทั้งหมด ทอรุ้งเลยจนปัญญาที่จะช่วยเหลือกรองกาญจน์ตามที่ต่อตระกูลขอความผิดของกรองกาญจน์ใหญ่หลวง ทั้งจ้างวานแม่ปริก วางยานเรนทรกับทอรุ้งจนสติฟั่นเฟือน แล้วจ้างคมชิตฆ่าแม่ปริก ฆ่าเปรมยุดา ศาลตัดสินจำคุกกรองกาญจน์ตลอดชีวิต ส่วนพิธานยอมรับสารภาพและยอมเป็นพยานให้โจทก์ ศาลตัดสินจำคุกสามสิบปี แต่เพียงคืนเดียวในคุกที่ต้องอยู่รวมกับผู้ต้องขังคนอื่นๆ กรองกาญจน์ก็รับสภาพไม่ได้ ตัดสินใจแขวนคอตาย ยังความเสียใจให้ต่อตระกูล และก้องกฤตที่ยังถูกคุมขังในคดียาเสพติด แม้แต่ทอรุ้งเองก็เสียใจไม่น้อยเหมือนกันก้องกฤตโวยวายต่อว่าต่อตระกูลไม่ช่วยแม่ ไม่รักแม่ เพราะรู้ว่าแม่ไม่ใช่แม่แท้ๆ แล้วยังเรื่องของตน เมื่อไหร่พี่ต่อถึงจะช่วยตนออกไปสักที"คดีเรื่องยาบ้าเราต่อสู้ได้ว่าไม่ได้ทำจริง แต่เรื่องขับรถชนทิพย์วารีน่ะ ตำรวจเขารู้ตัวคนผิดแล้ว""หมายความว่าพี่ต่อช่วยก้องไม่ได้ใช่มั้ย""พี่กำลังช่วยแกอยู่""โกหก พี่ต่อไม่อยากช่วยก้อง พี่ต่อไม่คิดว่าก้องเป็นน้อง""ไม่ใช่...ก้องต้องยอมรับว่าก้องทำผิด ถึงจะผ่อนหนักให้เป็นเบา ถ้าก้องยังเป็นอย่างนี้อยู่ พี่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าก้องยอมสารภาพโทษหนักเป็นเบาได้ แล้วถ้าก้องทำตัวดี พี่ว่าไม่กี่ปีก้องก็ได้อภัยโทษ...ถึงทิพย์จะยังไม่ตายแต่ก็เหมือนตายไปแล้ว เราทำผิดขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ตัวอีกเหรอ...เริ่มต้นชีวิตใหม่นะก้อง พอออกมาแล้วทุกคนพร้อมจะให้อภัยก้องเสมอ" นายก้องคอตก พยักหน้ารับสภาพทั้งน้ำตา...หลังจากนั้นต่อตระกูลไปเยี่ยมทิพย์วารีที่โรงพยาบาล ให้สัญญาแม้ ทิพย์วารีจะรับรู้ไม่ได้ก็ตาม ต่อตระกูลขอรับผิดชอบค่าใช้จ่ายในการรักษาทั้งหมด และจะดูแลเธอเพื่อชดใช้แทนก้องกฤตออกจากโรงพยาบาล ต่อตระกูลไปกราบโกศกระดูกของแม่กรอง เสร็จแล้วมุ่งหน้าไปยังสถานบำบัดซึ่งนเรนทรกำลังจะเตรียมตัวกลับบ้าน ต่อตระกูลกราบแทบเท้านเรนทรขอโทษแทนแม่ของตนที่ทำสิ่งเลวร้ายกับนเรนทรและครอบครัว"ไม่เป็นไรหรอกต่อ ลุงให้อภัยเขาหมดแล้ว จะโกรธแค้นกันไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร อโหสิกรรมให้กันแล้วจะได้ไม่มีการจองเวรกันอีก""ถ้ามีอะไรที่ผมจะชดใช้แทนคุณแม่ได้ ผมยอมทำทุกอย่างครับ""ไม่ต้องหรอกต่อ ที่ผ่านมาเธอทำดีที่สุดแล้ว เธอเสี่ยงชีวิตช่วยฉัน ช่วยทอรุ้ง ฉันถือว่าเธอได้พยายามอย่างที่สุดแล้ว แต่เรื่องต่างๆมันก็มีหนทางของมัน เราห้ามไม่ได้หรอก คนบางคนถ้าไม่เจอกับตัวเองก็คงไม่เข้าใจ ทำใจให้สบายเถอะนะ ลุงไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว ส่วนเรื่องทางกฎหมาย ลุงทำอะไรไม่ได้จริงๆ"ต่อตระกูลซาบซึ้งในความเมตตา...แต่เมื่อนเรนทรให้เขาลงไปพบทอรุ้งที่รออยู่ข้างล่าง ต่อตระกูลกลับแยกตัวไปอีกทาง แล้วไปแอบมองทอรุ้งกับเอกวีร์ที่ยืนจับมือกันอยู่ นายต่อเข้าใจว่าสองคนคงลงเอยกันแล้ว จึงหันหลังจากไปด้วยความผิดหวังความจริงเอกวีร์กำลังร่ำลาทอรุ้ง เอกวีร์ต้องย้ายไปรับตำแหน่งหัวหน้าโครงการที่ต่างจังหวัดตามคำสั่งของผู้อำนวยการ ส่วนทอรุ้งก็ขอพักงานที่บริษัท ขออยู่เงียบๆสักพัก เพราะเธอยังไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น โดยทอรุ้งได้มอบหมายตำแหน่งประธานบริหารให้พงศ์เกียรติเป็นการชั่วคราว จนกว่าพ่อของเธอจะหายดีกลับมาบริหารเอง ส่วนคฑาวุธนั้นสำนึกผิดขอลาออกไปเอง แม้ทอรุ้งจะไม่เอาเรื่อง แต่คฑาวุธก็ละอายเกินกว่าจะบากหน้าอยู่ต่อ เขาตัดสินใจย้ายตัวเองไปอยู่ออสเตรเลียกับลูก หางานทำที่นั่นเลย...หลังจากต่อตระกูลลาออกจากพนักงานของเอ็นอาร์ ได้ไม่กี่วัน ทอรุ้งก็เตรียมเดินทางไปพักผ่อนต่างจังหวัด ให้มนชนก คอยดูแลนเรนทรอยู่ที่บ้าน ก่อนไปทอรุ้งกำชับนเรนทรห้ามบอกใครทั้งนั้นว่าเธอไปอยู่ที่ไหน ซึ่งนเรนทรก็ทำตามอย่างเคร่งครัด ไม่ว่าต่อตระกูลจะมาตื๊อยังไง นเรนทรก็ไม่มีหลุดปากกระทั่งผ่านไปหนึ่งปีเต็ม ต่อตระกูลก็ยังคงตื๊อไม่เลิก จนนเรนทรอ่อนใจและใจอ่อนยอมบอก แต่มีข้อแม้ว่าต่อตระกูลต้องกลับมาทำงานกับตนเหมือนเดิม...ทอรุ้งไปอยู่ปราณบุรี ตอนแรกก็ตั้งใจจะมาพักผ่อน แต่อยู่ไปอยู่มาติดใจ บริหารงานบริษัททัวร์ในเครือเอ็นอาร์ วันหนึ่งเอกวีร์เดินทางมาจองโรงแรมเพื่อจะแต่งงาน เพราะเจ้าสาวของเขาชอบที่นี่มาก ต่อตระกูลมาเจอทั้งคู่อยู่ด้วยกันโดยบังเอิญ ทอรุ้งเลยฉวยโอกาสบอกต่อตระกูลว่าเธอกำลังจะแต่งงานกับเอกวีร์ ต่อตระกูลเศร้าแต่ก็ยังฝืนความรู้สึกแสดงความยินดีกับทั้งคู่ ก่อนจะจากไปอย่างสุดร้าวรานใจทอรุ้งเศร้าเสียใจไม่น้อยไปกว่าต่อตระกูล เธอวิ่งออกมาร้องไห้ที่ชายหาด เอกวีร์เห็นแล้วไม่เข้าใจ ตามมาถามเหตุผลทำไมทอรุ้งต้องโกหกต่อตระกูลแบบนั้น "ขอโทษนะคะหมอเอก รุ้งไม่รู้จะใช้ข้ออ้างยังไงดี ถึงจะให้เขาไปจากรุ้งได้""แต่ลึกๆแล้วรุ้งก็ไม่อยากให้เขาไปไม่ใช่เหรอ""รุ้งกำลังจะตัดใจจากเขาได้แล้ว ไม่อยากเจอหน้าเขาอีก""ผมดูออกนะ ว่ารุ้งยังรักเขาอยู่""เรารักกันไม่ได้หรอกค่ะ""มันเป็นเงื่อนไขที่รุ้งสร้างขึ้นมาเอง""แต่รุ้งกำลังจะลืมเขาได้อยู่แล้ว""นั่นก็แสดงว่ายังลืมไม่ได้ ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา รุ้งยังคิดถึงเขาตลอดเวลา ไม่งั้นทำไมรุ้งถึงไม่รับรักผม ปล่อยให้ผมไปแต่งงานกับคนอื่นล่ะ""รุ้ง...รุ้งแค่ยังทำใจกับเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้ แต่มันคงใช้เวลาอีกไม่นานหรอกค่ะ""ยิ่งนานรุ้งก็ยิ่งเจ็บปวด รุ้งปล่อยให้ตัวเองเจ็บเรื้อรังมานานแล้วนะ อย่าปล่อยให้มันกัดกินหัวใจอีกต่อไปเลย""ไม่ค่ะ รุ้งไม่ได้เจ็บ แผลในใจรุ้งกำลังจะหายต่างหากล่ะ หมออย่าให้เขามาสะกิดมันอีกเลยค่ะ" ทอรุ้งเดินหนี เอกวีร์มองตามอย่างระอาใจ แล้วเอกวีร์ก็ตัดสินใจไปยับยั้งต่อตระกูลที่กำลังจะกลับกรุงเทพฯ"คุณยังกลับไม่ได้นะครับคุณต่อ""ผมอยู่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร ในเมื่อรุ้งกำลังจะเป็นเจ้าสาวของหมอแล้วไม่ใช่เหรอครับ""ผมกำลังจะแต่งงานก็จริง แต่ไม่ได้แต่งกับรุ้ง...รุ้งเอาผมเป็นข้ออ้างเพื่อตัดใจจากคุณต่างหาก""รุ้งไม่ได้จะแต่งงานกับหมอจริงเหรอครับ""จริงครับ เสียดายการ์ดยังไม่ได้พิมพ์เพราะเพิ่งหาโรงแรมได้ เจ้าสาวผมเป็นพยาบาลที่อยู่สถานบำบัดเดียวกับผมนั่นแหละครับ พอผมถูกทอรุ้งสลัดรัก เธอก็เลยเข้ามาดามใจ จนกลายเป็นตกลงปลงใจแต่งงานกัน เจ้าสาวผมชอบที่นี่มาก แต่เขาติดธุระมาไม่ได้ ผมเลยให้รุ้งมาช่วยเป็นแม่งานให้""แล้วรุ้งมีคนอื่นหรือเปล่าครับ""ไม่มีครับ"ต่อตระกูลโล่งอก ยิ้มออกมาได้ แต่แล้วก็กลับกระวนกระวายกลัดกลุ้ม"แต่รุ้งก็ไม่ยอมรับผม ผมจะทำยังไงกับรุ้งดี ทำไมเขาถึงใจแข็งนัก""ดูภายนอกรุ้งอาจจะแข็งแกร่งไม่ยอมใคร แต่ลึกๆในใจเขาอ่อนไหวมากนะครับ รุ้งไม่เคยลืมคุณเลย แต่เพราะความรู้สึกผิดและความขัดแย้งระหว่างแม่คุณกับรุ้งทำให้เธอกลัวที่จะเปิดใจอีกครั้ง คุณคงต้องเอาความรู้สึกนั้นออกไปจากใจเธอให้ได้""ขอบคุณมากนะครับหมอ ผมจะไม่ยอมให้รุ้งหนีหายไปจากชีวิตของผมอีก"ต่อตระกูลผละไปจากเอกวีร์ด้วยความหวัง...เขาพยายามตื๊อทอรุ้งอยู่นาน แต่ท่าทางจะไม่สำเร็จ จนกระทั่งเขาต้องวางแผนเดินหายลงทะเล ทอรุ้งตกใจตามลงไปช่วยดึงร่างเขาขึ้นมาอย่างทุลักทุเล พร้อมกับรำพันด้วยความเป็นห่วง ไม่ยอมให้เขาทิ้งเธอไปไหนอีก...แต่แล้วทอรุ้งชะงัก มองต่อตระกูลที่หลุดหัวเราะออกมา"นี่...นี่พี่ต่อหลอกรุ้ง?""ไม่หลอกแล้วพี่จะรู้เหรอว่ารุ้งยังรักพี่อยู่รึเปล่า""ใครบอกว่ารุ้งรักพี่ต่อ""ไม่รักแล้วมาช่วยทำไม"ทอรุ้งงอนลุกขึ้นเดินหนี ต่อตระกูลรีบตามไปจับมือเธอไว้"เราเริ่มต้นกันใหม่นะรุ้ง"ไม่มีคำตอบใดๆจากทอรุ้ง นอกจากอาการเขินอาย...เท่านี้ นายต่อก็ยิ้มหน้าบาน ดึงหญิงสาวมาสวมกอดแนบแน่น...ooooooo'อวสาน'เครดิต ไทยรัฐ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [
