ละคร มงกุฏแสงจันทร์ ตอนอวสาน

ตอนอวสาน
“ไมยาดินมันคงไม่หยุดพูดเรื่องที่สงสัยเรา”

“กว่าที่ทุกคนจะรู้ กองกำลังใหม่ของเราก็แข็งแกร่งแล้ว”

“กองกำลัง”

“ใช่ กองกำลังเพื่ออาณาจักรใหม่”

“แกไม่ได้อยู่ที่นิราษิณ”

โกญจนาทยิ้ม ปกปิดความจริง ไม่ยอมบอกมาณสิงห์เรื่องถูกขับออกจากนิราษิณ “คนอย่างฉันไม่จำเป็นจะต้องอยู่ใต้เงาของใคร เตรียมตัวให้พร้อม”

“เรากำหนดวันตายให้เลือดเนื้อเชื้อไขสารเลวอย่างทีฑายุแล้ว”

“เมื่อไหร่”

“ทันทีที่เราได้หมากตัวสุดท้าย เพื่อล่อทีฑายุออกมา”

มาณสิงห์เห็นสายตากระหยิ่มย่ามใจของโกญจนาท แล้วถึงกับรำพึงชื่อศิศิราออกมา

ศิศิราได้ยินเรื่องไมยาดินจึงตัดสินใจไปหาทีฑายุเพื่อสอบถามถึงเรื่องดังกล่าว

“โกญจนาทกำลังจะกลับมาที่นี่ เค้าจะกลับมาเอาชีวิตน้องเรา”

ศิศิราตัวสั่นด้วยความกลัว ทีฑายุมองแล้วสงสารจับใจ

“โกญจนาทจะเข้ามาที่นี่ได้อีกครั้งเดียวเท่านั้น ตอนที่ไม่มีลมหายใจ”

“เธอจะกล้าฆ่าคนที่เลี้ยงเธอมา”

“ถึงบุญคุณโกญจนาทท่วมท้นชีวิต แต่ก็ไม่ยิ่งใหญ่ไปกว่าบุญคุณของแผ่นดินเกิด เราสัญญาศิศิรา เราจะเป็นแค่ผู้ปกป้อง ไม่ใช่ผู้ปกครอง”

ศิศิราได้ยินสัญญาหนักแน่นของทีฑายุ ความโกรธเกลียดก็จางหายไปเกือบทั้งหมด

“เราขอขอบใจ ความกล้าหาญ ความเสียสละของเธอ”

ทีฑายุได้ยินแล้วเหมือนน้ำฝนหยดลงบนใจแห้งผาก ทีฑายุคลี่ยิ้มกุมมือศิศิราขึ้นมา ศิศิราไม่ดึงออกเหมือนทุกครั้ง

“เพียงแค่นี้ ยิ่งกว่าชีวิต ก็ให้ได้”

ทีฑายุจูบลงบนมือศิศิราแผ่วเบา นิ่งนาน แล้วดึงมือศิศิราวางลงบนหัวใจ

“รักเดียว จากหัวใจ คือการรักษาน้ำค้างหยดนี้ ให้บริสุทธิ์ใสตลอดไป”

ทีฑายุจูบหน้าผากศิศิรา และประทับภาพรอยยิ้มไว้ด้วยความชื่นใจ

กัญญาภัคเข้าไปเยี่ยมไมยาดินในคุก ไมยาดินถามกัญญาภัคเรื่องที่ได้ยินมาว่ากัญญาภัคเป็นเมียทีฑายุแล้ว กัญญาภัคบอกให้ไมยาดินตัดใจ ไมยาดินยังไม่เชื่อ คิดว่ากัญญาภัคถูกข่มเหง แต่กัญญาภัคกลับยืนยันว่าตนเต็มใจที่จะเป็นเมียทีฑายุ ไมยาดินแทบคลั่ง ประกาศก้องจะฆ่าทีฑายุให้ตายให้ได้

ธนูเพลิงยังไม่ตาย แต่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ถูกส่งตัวไปรักษาที่โรงพยาบาลในค่ายทหาร สันธิแอบไปถามธนูเพลิงที่เพิ่งฟื้นขึ้นมาว่าใครเป็นคนยิง ธนูเพลิงยอมเปิดปากบอกสันธิว่ามาณสิงห์เป็นคนยิงตน สันธิยืนนิ่งอึ้ง ความหวาดระแวงที่กลัวมาตลอด กำลังจะกลายเป็นจริง

มาณสิงห์บุกไปจับตัวศิศิราออกมาจากวัง แล้วเอาไปขังไว้ที่ห้องนอนในเซฟเฮาส์ของโกญจนาท

“เธอพาเรามาที่ไหน เราจะไปจากที่นี่ เดี๋ยวนี้”

“ไม่ได้ เราจะไม่ไปไหนอีก กระหม่อมพาพระองค์หนีมาจากความทุกข์แสนสาหัสแล้ว ต่อจากนี้จะมีแค่มาณสิงห์ กับเจ้าหญิงศิศิรา”

“เธอเป็นอะไรไป มาณสิงห์ เราจะอยู่กับใครไม่ได้ นอกจากทีฑายุ”

มาณสิงห์แววตาปวดร้าว ขณะที่เสียงโกญจนาทหัวเราะดังขึ้น

“ทำไมถึงไม่มีเยื่อใยกับองครักษ์บ้าง”

ศิศิราหันไปเห็นโกญจนาทเต็มตาก็แทบไม่เชื่อ หันมองมาณสิงห์อีกครั้ง

“โกญจนาทมันให้เงินสกปรกมากแค่ไหน ถึงซื้อความจงรักภักดีของเธอได้”

“อย่าดูถูกจิตใจกระหม่อม”

“แค่เราให้ความรักเกินเพื่อนไม่ได้ เธอก็เลยยอมเป็นเครื่องมือคนเลว”

“หยุดได้แล้ว เจ้าหญิง อย่าเอาความผิดหวังที่ต้องพลัดพรากกับทีฑายุสุดที่รัก มากระหน่ำซ้ำเติมหัวใจมาณสิงห์อีก สงสารหัวใจคนที่เฝ้ารัก เฝ้ารอบ้าง”

“ทีฑายุต้องมาช่วยเรา ไม่ว่ายากลำบากแค่ไหน เค้าก็จะขับไล่คนชั่วทุกคนให้หมดไปจากแผ่นดินของเรา”

มาณสิงห์เห็นศิศิราเชื่อมั่นในตัวทีฑายุ แล้วยิ่งใจสลาย

“คงจะอีกนาน เพราะเราต้องการให้ทีฑายุมันกระอักเลือดตายลงไปช้า ๆ กับความทรมานที่ไม่รู้ว่าชะตากรรมของเจ้าหญิง จะเป็นหรือตาย”

โกญจนาทยิ้มน้อย ๆ แต่น่ารังเกียจ ที่สุดในสายตาศิศิรา
ทีฑายุอยากไปช่วยศิศิราแต่ไม่รู้ว่าจะ ไปตามหาศิศิราได้ที่ไหน กัญญาภัคคิดเป่า หูให้ทีฑายุเชื่อว่าศิศิราวางแผนที่จะหนีไปกับมาณสิงห์ ทีฑายุเชื่อมั่นในตัวศิศิรา ประกาศก้องว่าถ้าไม่มีศิศิราหัวใจของตนก็จะไม่เป็นของผู้หญิงคนไหนอีก กัญญาภัครู้สึกผิดหวังมากแต่ก็ไม่ยอมร้องไห้ออกมาให้ใครเห็น

มาณสิงห์เจ็บแค้นที่เห็นศิศิราคิดหาทางหนีกลับไปหาทีฑายุที่ปัญจรัตน์ตลอดเวลา ยิ่ง ได้ยินศิศิราประกาศก้องบอกทีฑายุเป็นคนรัก มาณสิงห์ก็ถึงกับบันดาลโทสะเหวี่ยงศิศิราลงไปที่พื้น พยายามจะปลุกปล้ำศิศิราให้เป็นของตน

ศิศิราพยายามดิ้นหนีแต่สู้แรงมาณสิงห์ไม่ได้ “เธอจะได้แต่ตัวเรา และความเกลียดจนชั่วชีวิต แต่เธอจะไม่มีวันได้หัวใจของเราเลย”

มาณสิงห์ชะงัก ศิศิราฉวยโอกาสตบหน้ามาณสิงห์อย่างแรงก่อนวิ่งหนีไปซุกตัวอยู่มุมห้อง

มาณสิงห์ค่อยได้สติ “เจ้าหญิงทรงให้ อภัยด้วย ที่กระหม่อมทำลงไป เพราะ...”
“อย่ามาอ้างความรัก เราไม่ต้องการความรักที่น่าละอายของเธอเลยสักนิดเดียว ไม่นึกเลยว่ามาณสิงห์ ทหารกล้าที่เรารู้จัก สุดท้ายจะเป็นได้แค่ผู้ชายไร้ศักดิ์ศรี”

มาณสิงห์ทนไม่ได้ที่เห็นศิศิรามองด้วยสายตาดูถูก จึงเดินหนีออกไปจากห้องด้วยความรู้สึกผิด

โกญจนาทเอาเสื้อขาดของศิศิราส่งไปให้ทีฑายุ สร้างความโกรธแค้นให้กับทีฑายุเป็นยิ่งนัก กัญญาภัครู้สึกสะใจเพราะคิดว่าศิศิราตกเป็นของมาณสิงห์แล้ว

ราเชนทระได้ข่าวว่าโกญจนาทจับศิศิราไว้ได้ จึงเรียกตัวมาพบเพื่อทำการตกลงจะให้ ความช่วยเหลือ โดยมีข้อแลกเปลี่ยนให้ปัญจรัตน์ยอมเป็นเมืองขึ้นนิราษิณ หลังจากที่โกญจ นาทยึดครองอำนาจได้แล้ว โกญจนาทรับปากจะยอมให้ปัญจรัตน์เป็นเมืองขึ้นของนิราษิณ แลกกับการขอมือสังหารของราเชนทระสิบคน ไปใช้กำจัดพวกทีฑายุและพวกทหารราชวงศ์ที่ยังปกป้องบัลลังก์แสงจันทร์

โกญจนาทให้มือสังหารของราเชนทระลอบเข้าไปจับตัวทีฑายุ มาลข่าน ประสันต์ ดรัณย์ กัญญาภัค สันธิ วิชัย ธนูเพลิง จตารี ญาณี ส้มเสี้ยว ไมยาดิน มาล่ามโซ่ขังไว้รวมกัน เพราะรู้ดีว่าทั้งหมดไม่ถูกกัน จึงคิดจะปล่อยให้ทั้งหมดทะเลาะกันเอง จนหมดแรงตายไปในคุก

ศิศิราไม่ยอมกินข้าวกินน้ำที่โกญจ นาทหามาให้ สินาตีไม่พอใจเงื้อมือจะตบ มาณสิงห์เข้ามาขวางไว้ ศิศิราบอกมาณสิงห์ว่าไม่ต้องปกป้องเธอ เพราะคนที่พาเธอมาเจอกับเรื่องเลวร้ายพวกนี้ก็คือมาณสิงห์เอง

โกญจนาทให้ข้าวและน้ำกับพวกทีฑายุอย่างจำกัด สิบวันผ่านไป จตารีป่วยเป็นไข้ไม่มียารักษา ทั้งหมดยังคงทะเลาะกันไม่เลิก แม้จะไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเพราะขาดน้ำกับอาหาร โกญจนาทให้ทหารเอาระเบิดไดนาไมต์มาวาง กลางห้อง แล้วโยนไฟแช็กลงบนพื้น

ไม่มีใครกล้าเสี่ยงใช้ไฟแช็กจุดระเบิดให้ทุกคนตายหมู่ไปพร้อมกับโกญจนาท มีเพียงกัญญาภัคที่คิดอยากตายพร้อมทีฑายุพุ่งเข้าไปคว้าไฟแช็กไว้ แต่แล้วกลับถูกทีฑายุปัดไฟแช็กทิ้ง เพราะต้องการจะมีชีวิตอยู่เพื่อช่วยศิศิรา โกญจนาทสะใจที่เห็นทุกคนยังทะเลาะกัน จึงทิ้งระเบิดไว้ให้เผื่อใครคิดอยากจะตายไปก่อน

กัญญาภัคน้อยใจที่ทีฑายุตีค่าความรักของเธอว่าเป็นการสิ้นคิด สันธิบอกกัญญาภัค ไม่ให้ปล่อยให้รักเป็นใหญ่เหนือความถูกต้อง มิฉะนั้นจะต้องมีจุดจบเป็นเพียงแค่คนทรยศเหมือนมาณสิงห์ ทีฑายุขอให้กัญญาภัครักแผ่นดินเกิดให้มากกว่าตน เพราะถ้าไม่มีแผ่นดินให้ยืนอย่างภาคภูมิใจ ก็ไม่สมควรที่จะมีชีวิตอยู่เพื่อรักใดใดได้อีก

คำพูดของทีฑายุทำให้ทุกคนที่ถูกขังรวมกันได้คิด ทุกคนตัดสินใจตักข้าวที่เหลืออยู่คนละช้อนมอบให้ทีฑายุด้วยความเชื่อมั่นว่า ทีฑายุจะต้องออกไปช่วยศิศิรา และช่วยกอบกู้บ้านเมืองไว้ได้ ทีฑายุรู้สึกเต็มตื้นกับความตั้งใจของทุกคน

“เราจะกินข้าวด้วยกัน มื้อสุดท้าย ข้าวเพียงหยิบมือเดียว จะเป็นกำลัง เป็นความ หวัง หล่อเลี้ยงจิตใจ ว่าเราจะไม่ก้มหัวให้ความชั่ว ไม่ว่าจะต้องต่อสู้อีกยาวนานแค่ไหน ความหวังที่จะสืบต่อไปจนชั่วลูกชั่วหลาน คือกำจัดคนเลวให้หมดไปจากแผ่นดินของเรา”

ตกดึก จตารีแกล้งทำเป็นดิ้นพราดเหมือนคนกำลังจะตาย หลอกให้ทหารยามเปิดประตูเข้ามาดู มาลข่านกับดรัณย์ช่วยกันจัดการทหารยาม แล้วเอากุญแจไขโซ่ที่ล่ามทุกคนติดกันไว้ออกจนหมด ธนูเพลิงหิ้วปีกจตารีออกไปก่อน ประสันต์คอยคุ้มกันพวกผู้หญิงตามไป วิชัย สันธิ ทีฑายุวิ่งตามออกไปทีหลัง ไมยาดินแอบหยิบระเบิดตามออกไปเป็นคนสุดท้าย

บริเวณทางออกมีทหารยืนเฝ้าอยู่มากมาย วิชัยอาสาวิ่งล่อพวกทหารไปอีกทาง เพื่อให้ทุกคนหนีรอดไปได้ แต่ยังไม่ทันที่วิชัยจะได้วิ่งออกไป จู่ ๆ ไมยาดินก็วิ่งพรวดนำออกไปก่อน ทุกคนพากันตกใจที่เห็นไมยาดินกระชากเสื้อออกมามีระเบิดพันไว้เต็มกลางอก

ไมยาดินหันมายิ้มให้กัญญาภัคบอกให้กัญญาภัคนึกถึงตนบ้าง ก่อนจะหันกลับไปจุดชนวนระเบิดแล้ววิ่งเข้าไปหากลุ่มทหารที่ยืนเฝ้ายามอยู่ เสียงระเบิดดังขึ้น ร่างไมยาดินกับทหารเฝ้ายามกระจัดกระจาย วิชัยกับสันธิพากันยกมือทำความเคารพให้ไมยาดินอย่างทหารกล้าผู้เสียสละ

ญาณี ส้มเสี้ยว จตารีรีบแยกไปหาธราเทพที่ห้อง เห็นรุกขมณีกำลังจะฉีดเข็มยาพิษเข้าสายน้ำเกลือของธราเทพพอดี ทั้งสามช่วยกันจับตัวรุกขมณีไว้ได้ รุกขมณีร้องไห้โฮออกมา พยายามร้องขอชีวิต

โกญจนาทรู้ข่าวว่าพวกทีฑายุหนีออก ไปจากห้องขังได้ ก็รีบให้มาณสิงห์ไปจับตัวศิศิราออกมาเป็นตัวประกัน ทีฑายุตามไปเจอโกญจนาทที่ริมเขื่อน โกญจนาทที่กำลังโกรธแค้นเผลอหลุดปากบอกความจริงเรื่องตนเองเป็นคนฆ่ากุททีพ่อของทีฑายุออกมา เพราะ กุททีไม่ยอมช่วยถ่ายเทเงินแผ่นดินมาให้โกญจนาท

ทีฑายุโกรธแค้นแต่ก็ยอมทิ้งปืนแล้วคุกเข่า คลานเข้าไปหาโกญจนาทตามคำสั่งเพราะต้องการรักษาชีวิตศิศิราไว้ โกญจนาทยุให้มาณสิงห์ฆ่าทีฑายุให้ตายให้สมกับความแค้นที่ถูกทีฑายุแย่งความรัก มาณสิงห์ตัดสินใจยิงปืนใส่ทีฑายุเพราะคิดว่าถ้าทีฑายุตายศิศิราจะหันมาหาตัว

ทีฑายุถูกยิงที่ไหล่แต่ยังพยายามจะเข้าไปหาศิศิรา แต่แล้วจู่ ๆ โกญจนาทกลับชักปืนออกมารัวยิงใส่ท้องมาณสิงห์แล้วหันมายิงเข้า ที่ขาทีฑายุทั้งสองข้าง ก่อนจะเล็งปืนยิงเข้าที่บริเวณใต้อกศิศิรา สันธิกับวิชัยที่กระจายกำลังอยู่รอบนอกรีบวิ่งขึ้นไปที่บริเวณสันเขื่อนทันที ทีฑายุฝืนเจ็บเข้าไปประคองศิศิรา โกญจนาทจะยิงซ้ำ แต่กัญญาภัคกลับโผล่พรวดเข้ามากระหน่ำยิงใส่จนโกญจนาทต้องถอยไป กัญญาภัควิ่งตามไป แต่กลับถูกโกญจนาทยิงสวนกลับมาสองนัด โดนเข้าที่ท้องของกัญญาภัค โกญจนาทย้อนกลับมาจะฆ่ากัญญาภัคแต่กลับถูกกัญญาภัคใช้เข็มฉีดยาพิษปักเข้าที่คอ

มาณสิงห์ถูกสันธิยิงตาย ชดใช้ความผิดที่มาณสิงห์ผิดคำสาบานว่าจะยอมตายเพื่อราชวงศ์ ทีฑายุพาศิศิรากลับไปรักษา กัญญาภัคบาดเจ็บสาหัส ตายตามโกญจนาทไปติด ๆ สินาตีกลายเป็นบ้าเพราะผิดหวังที่ไม่ได้เป็นราชินี นารียาคอยดูแลเพราะความสงสาร ศิศิราสลบไสล ไม่ได้สติอยู่หลายวัน ทีฑายุคอยเฝ้าข้างเตียงไม่ยอมห่าง ศิศิราได้ยินเสียงเรียกและเสียงเชลโลของทีฑายุจึงฟื้นขึ้นมาได้ในที่สุด

หลังเหตุการณ์สงบลง ธราเทพตัดสินใจจะไปเรียนต่อต่างประเทศ โดยคิดจะมอบหมายให้ศิศิรากับทีฑายุเป็นผู้สำเร็จราชการ แต่ทั้งคู่ปฏิเสธตำแหน่งพร้อมเสนอให้ธราเทพแต่งตั้งสันธิเป็นผู้สำเร็จราชการแทน ทีฑายุพา ศิศิราไปพักอยู่ที่บ้านนารียา

“ขอบคุณนะ ทีฑายุ หัวใจที่มีแต่คำว่าปกป้องของเธอ ทำให้มงกุฎแสงจันทร์กลับมาสูงค่าเหมือนเดิม”

“มันเป็นหน้าที่ของคนทุกคนที่ต้องจงรักภักดีต่อแผ่นดินเกิด และไม่ปล่อยให้คนคิดทำลายบ้านเมือง มีอำนาจเหนือคนดีไปได้”

“แล้วเธอไม่ต้องการอำนาจ วาสนาตอบแทนบ้างเลยเหรอ”

“อำนาจ วาสนา ไม่ใช่สิ่งจีรังยั่งยืนเท่ากับความซื่อสัตย์และความดี ขอแค่รางวัลความรัก จากศิศิรา น้ำค้างหยดนี้เพียงหยดเดียว”

ทีฑายุจูบลงแผ่วเบาที่หน้าผากศิศิรา สองคนกระชับอ้อมกอด สบตาที่เปี่ยมความรักแนบแน่นไปจนนิรันดร์


อวสาน

เครดิต เดลินิวส์

Create Date : 11 ธันวาคม 2552		8 comments
Last Update : 11 ธันวาคม 2552 11:32:52 น.
Counter : 1270 Pageviews.
Share Tweet