ละคร เชลยศักด์ ตอนอวสาน

ตอนที่ 18
อลิสากลับไปถึงห้องพักก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดขี่ม้าทะมัดทะแมง บอกอานนท์ว่าเราจะหนีไปด้วยกันเดี๋ยวนี้ ตนยอมไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าอยู่ที่นี่ให้เจ้ารังแก อานนท์ขอไปตายเอาดาบหน้าด้วยกัน

อลิสาวางแผนใช้ผ้าปูที่นอนมาผูกหน้าต่างปีนลงไปแล้วหนีไปทางหน้าผา คืนนี้ต้องหนีไปให้ได้

"คุณพี่นี่สุดยอดจริงๆ เก่งเหมือนคุณโยธินเลยครับ" อานนท์ชื่นชม

ทั้งสองช่วยกันดึงผ้าปูที่นอนมาฉีกเป็นริ้วๆ เพื่อผูกกับหน้าต่างแล้วปีนหนี

ooooooo
ผูกผ้าปูที่นอนเสร็จ อลิสาให้อานนท์หย่อนตัวลงไปก่อน แต่ไม่ทันทำอะไรก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น อานนท์ไม่ยอมทิ้งอลิสา ยืนยันไม่ยอมไป อลิสาจึงเดินไปเปิดประตู ปรากฏว่าเป็นภิรมยา เธอจะเข้ามาในห้อง ถูกลูกน้องสิงห์กันไว้ไม่ให้เข้า อ้างว่าสิงห์สั่งไว้ห้ามใครเข้า

"เจ้าขวัญฟ้าสั่งให้ฉันมาพาตัวคุณหญิงอลิสาไปพบแกจะฟังคำสั่งใคร" ลูกน้องสิงห์ขอให้รอเจ้านายตนกลับมาก่อนได้ไหม ภิรมยาเสียงแข็งว่า "ฉันไม่รอหรอก แกนี่มันโง่จริงๆ ถ้าเจ้าขวัญฟ้าไม่ได้สั่งฉันมา ฉันจะมีกุญแจมาเปิดประตูไหม จะไปไหนก็ไป ไป๊!!"

อลิสามองภิรมยาอย่างผิดหวัง ตำหนิว่าเธอรักเจ้าจนหน้ามืดตามัวไปอีกคนแล้วหรือ ถึงได้ยอมทำทุกอย่างได้เพื่อเจ้า พูดเยาะๆว่า "ฉันคิดว่าคุณฉลาดกว่านั้นเสียอีก คุณภิรมยา" อานนท์ก็ประกาศไม่ยอมให้ภิรมยาเอาคุณพี่ของตนไปไหนเด็ดขาด

"ภิรมยามาช่วยคุณหญิงหนีไปจากที่นี่ ตามภิรมยา

มาค่ะ" ภิรมยาเดินนำไป อลิสากับอานนท์ลังเลอยู่นิดหนึ่งแล้วตัดสินใจเดินตามไป

เมื่อพาทั้งสองไปถึงหลังตึกผาปู่เจ้า ภิรมยามอบปืนให้อลิสาไว้ป้องกันตัวกระบอกหนึ่ง บอกว่าหลังตึกนี้มียามเฝ้าอยู่คนเดียว จัดการเสียแล้วรีบหนีไป ย้ำว่า

"หนีออกไปจากตึกนี้แล้ว ก็จะมีคนคอยช่วยคุณหญิงหนีต่อเอง"

อลิสาถามว่าเป็นใคร ภิรมยาไม่บอก บอกแต่เพียงว่าตนช่วยได้แค่นี้ อานนท์เร่งให้รีบไปกันเถิด อลิสายังหันบอกภิรมยาว่าจะไม่ลืมบุญคุณของเธอเลย ขอบคุณมาก ภิรมยา บอกว่าไม่ต้องขอบคุณเพราะเธอทำเพื่อตัวเอง

"ไปเร็วครับคุณพี่" อานนท์เร่งยิกๆคว้ามืออลิสาพาวิ่งออกไปทันที

ooooooo

ทั้งสองพากันวิ่งไปทางหลังตึกผาปู่เจ้า เจอยามคนหนึ่งอย่างที่ภิรมยาบอก อลิสาจัดการมันโดยง่าย แต่พอวิ่งไปไม่ทันไรก็เจอกับอินทร์วิไลเข้าอย่างจัง อินทร์วิไลร้องโวยวายให้คนช่วยกันจับอลิสากับอานนท์ไว้

"คุณพี่หนีไปเลยครับ เดี๋ยวผมจัดการเอง" อานนท์พุ่งเข้าไปขวางจับอินทร์วิไลไว้ ถูกอินทร์วิไลตะโกนด่า อานนท์ เลยกัดแขนจมเขี้ยว อินทร์วิไลสะบัดหลุดแล้วตบหน้าอานนท์ อย่างแรง อลิสาเข้าไปช่วยจับอินทร์วิไลผลักล้มแล้วคว้ามืออานนท์พากันวิ่งหนีไป

อินทร์วิไลวิ่งกลับไปทางตึกตะโกนให้คนช่วยจับอลิสากับอานนท์ ถูกภิรมยาออกมาขวางบอกว่าเรื่องนี้เธอไม่ต้องยุ่ง เดี๋ยวตนจัดการเอง อินทร์วิไลไม่ยอมจะไปบอกเจ้าขวัญฟ้าให้ได้ ภิรมยาถามว่า

"ทำไมแกถึงโง่เง่าอย่างนี้ คุณหญิงหนีไปก็ดีแล้ว จะให้ อยู่เป็นมารความสุขของทุกคนทำไม ปิดปากของแกไว้ แล้วทุกอย่างจะดีเอง" อินทร์วิไลถามว่าเธอช่วยพวกเขาหนีหรือ ภิรมยาย้อนถามว่า "ถ้าช่วยแล้วจะทำไม!"

อินทร์วิไลจะไปฟ้องเจ้า เลยถูกภิรมยาจิกหัวมาตบเสียหลายฉาด ถามว่าคิดหรือว่าตนจะปล่อยไป อินทร์วิไลถูกตบหน้าหันไปมาจนตั้งตัวไม่ทัน ถูกภิรมยาจับเหวี่ยงไปกองกับพื้นแล้วตามไปจิกขึ้นมาตบอีก

"ใครขวางทางฉันจะต้องเจอแบบนี้" ภิรมยาตบไปคำรามไป อินทร์วิไลขู่ว่าถ้าเจ้ารู้ว่าเธอปล่อยอลิสาไป เจ้าไม่ปล่อยเธอไว้แน่ ภิรมยาระดมตบตอบสวนไปว่า "ฉันก็จะไม่ปล่อยแกไว้เหมือนกัน ถ้าไม่มีแกเสียคนเจ้าก็ไม่มีวันรู้" ว่าแล้วจับหัวอินทร์วิไลโขกกับพื้นไม่ยั้ง

อินทร์วิไลตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ เจ้าขวัญฟ้าได้ยินเสียงเดินออกมาดู อินทร์วิไลฟ้องว่าภิรมยาปล่อยอลิสาหนีไปแล้ว ภิรมยาเถียงว่าตนไม่ได้ทำ เจ้าลากภิรมยาขึ้นบันไดไปด้วยกัน ตรงไปที่ห้องอลิสา เปิดประตูเข้าไปพบแต่ห้องที่ว่างเปล่า จึงหันกลับมาเล่นงานภิรมยา คราวนี้เธอรับว่าใช่ตนปล่อยอลิสาไปแล้วเจ้าจะทำอะไรตน

เจ้าขวัญฟ้าตบผัวะเข้าให้ ปรามว่าตบแค่นี้ยังน้อยไป เพราะอลิสาไปคราวนี้แล้วตนจะไม่มีโอกาสได้ตัวเธอมา

อีกเลย ถามภิรมยาว่าจะทำลายความรักของตนไปถึงไหน ภิรมยา บอกว่าจนกว่าเจ้าจะตาสว่าง ให้เลิกหวังในตัวอลิสาได้แล้วเพราะเธอไม่ได้รักเจ้า ด่าเจ้าว่าเป็นผู้ชายที่ไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดีเอาแต่ ข่มเหงผู้หญิง

เจ้าขวัญฟ้าตบหน้าภิรมยาอย่างแรงแล้วต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงปืนดังขึ้น เจ้ารีบออกจากห้องโดยมีลูกน้องเดินตามออกไปด้วย ภิรมยาก็ได้แต่ร้องไห้แทบขาดใจไปตามเคย

ooooooo

อลิสากับอานนท์หนีไปทางหลังตึกกำจัดลูกน้องเจ้าไปคนหนึ่งแล้ว ยังไปเจออีก 4 คนที่ยืนยามอยู่ ทั้งสองช่วยกันกำจัดยามไปได้อีกสองคน แต่ไม่ทันหนีก็เจออีกสองคนมายืนดักข้างหลังพร้อมปืนจ่อเตรียมยิง

มันทั้งสองบังคับอลิสากับอานนท์เดินไปตามคำสั่ง อานนท์เดินไปก็มองหาทางหนีไป พลันก็ตาโตด้วยความดีใจเมื่อเห็นโยธินซุ่มอยู่ข้างทาง พอยามทั้งสองคุมอลิสากับอานนท์ผ่านมา โยธินก็พุ่งพรวดออกไปถีบคนหนึ่งล้มแล้วกระโจนไปหักคออีกคนหนึ่ง พอคนที่ถูกถีบลุกขึ้นก็ถูกโยธินเสียบมีดเข้าทีเดียวตายคาที่

อลิสากับอานนท์ดีใจมาก โยธินเร่งให้รีบหนีไปกันเร็วๆ ก่อนที่พวกมันจะแห่กันมาอีก

แต่ไปเจอยามอีก 6 คนเข้าอย่างจัง โยธินส่งปืนให้อลิสาพูดอย่างเร็ว

"ผมจะจัดการพวกมันเอง ได้โอกาสเมื่อไหร่คุณหญิงพาคุณอานนท์หนีไปทันทีเลยนะครับ"

"ระวังตัวนะ" อลิสาเป็นห่วงมาก

ระหว่างที่โยธินต่อสู้กับยามสองคนอยู่นั้น ส่วนที่เหลือคนหนึ่งอุ้มอานนท์ไป อีกคนก็ลากอลิสาไป โยธินเห็นดังนั้นวิ่งเข้าไปช่วย อานนท์ดิ้นจนหลุดแล้วเข้าไปช่วยโยธินต่อสู้ ทำท่าจะหนีรอดแล้วแต่จู่ๆลูกน้องของเจ้าขวัญฟ้าอีก 20 คนก็ดาหน้าเข้ามา อลิสาถามว่าเราจะทำอย่างไรดี โยธินตัดสินใจเด็ดขาดบอกว่า

"เราคงไม่มีทางเลือกแล้วล่ะครับ เราต้องสู้"

แล้วทั้งโยธินและอลิสาก็พากันระดมยิงใส่ลูกน้องของเจ้าที่ดาหน้าเข้ามา ยิงจนกระสุนหมดทั้งสองคน ขณะที่โยธินคิดจะกระโจนเข้าตะลุมบอนสู้ตายนั่นเอง หนานเมืองก็วิ่งเข้ามาพร้อมปืนและระเบิดที่ขโมยมา

โยธินคว้าระเบิดไปปาใส่พวกสมุนทั้ง 20 คน จนมันล้มระเนนระนาด บ้างหนีแตกกันกระเจิง

"ผมเห็นรถจอดแอบอยู่ด้านหลังนี่คันนึงครับ" หนานเมืองบอก

โยธินคว้ามืออลิสาพาวิ่งไป ส่วนหนานเมืองก็จูงอานนท์วิ่งตามไปติดๆ

ooooooo

พากันวิ่งไปถึงรถ โยธินเร่งให้รีบขึ้นรถ แต่ไม่ทันไรก็ถูกสิงห์กับลูกน้องสองคนพรวดออกมาขวาง

"จะไปไหน คิดว่าจะหนีไปได้ง่ายๆงั้นรึ" สิงห์เยาะเย้ย

โยธินพุ่งเข้าใส่สิงห์ทันที เตะปืนในมือมันกระเด็น ลูกน้องมันสองคนจะยิงโยธินแต่ถูกอลิสายิงใส่มันก่อนจนล้มลง หนานเมืองพุ่งเข้าเล่นงานอีกคน

สิงห์กับโยธินยืนเผชิญหน้ากัน ต่างมีมีดคนละเล่มเมื่อพุ่งเข้าใส่กัน ปรากฏว่าสิงห์กับโยธินต่างถูกมีดของอีกฝ่ายกรีดแขนเป็นทางยาวเลือดทะลักทั้งคู่ อลิสากับอานนท์ที่มองลุ้นอยู่พากันตกใจ

หนานเมืองซัดลูกน้องสิงห์จนหมอบกระแตแล้วหันมาทางโยธินเห็นเขากุมแขนเลือดไหลเป็นทาง หนานเมืองคอยจังหวะที่จะเข้าไปช่วยโยธิน พริบตานั้นสิงห์พุ่งเข้าใส่แต่ถูกโยธินที่เหนือชั้นกว่าฉากหลบแล้วแทงสวน มันชะงักนิ่งแล้วค่อยๆทรุดลงไป

"รีบขึ้นรถ" โยธินตะโกนบอก ทุกคนจึงได้สติรีบวิ่งไป พอทุกคนขึ้นรถ โยธินขับพุ่งไปทันที

เจ้าขวัญฟ้ามาถึงหน้าตึกมีสีโบยืนเคียงข้างคอยฟังตลอดเวลา ลูกน้องรายงานว่าอลิสากับพวกหนีไปทางออกด้านหน้าแล้ว เจ้าถามว่านอกจากอลิสากับอานนท์แล้วยังมีคนอื่นอีกหรือ ลูกน้องรายงานว่า

"มีคนมาช่วยคุณหญิงครับ เป็นผู้ชายสองคน มีคนจำได้ว่าไอ้สองคนนี้เคยไปส่งของที่คุ้มหลวง"

"ไอ้โยธิน! ต้องเป็นไอ้โยธินแน่ๆ" เจ้าขวัญฟ้าคำราม พอดีเกษมศักดิ์เข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้น ตนได้ยินทั้งเสียงปืนและเสียงระเบิด เจ้าตอบรีบๆว่า "ครับ มีคนบุกเข้ามาลักพาตัวผู้หญิงของผม"
เกษมศักดิ์รับอาสาจะพาผู้หญิงของเจ้ากลับมาให้เอง เจ้าขวัญฟ้าขอบคุณ ย้ำว่า "ผู้หญิงคนนี้มีความสำคัญกับผมมากนะครับ ผมขอเพียงได้ตัวเธอกลับมาก็พอ ส่วนคนอื่นฆ่าทิ้งให้หมด!"

สีโบฟังแล้วเสียวสันหลังวาบ เมื่อลูกน้องมารายงานว่าอลิสาหนีออกไปจากผาปู่เจ้าแล้ว เกษมศักดิ์บอกเจ้าว่าตนจะไปตามกลับมาให้ เจ้าขอบคุณและจะไปด้วย สีโบขอตามไปด้วยก็ถูกเจ้าไล่ตะเพิดผลักจนล้มแล้วขึ้นรถไปกับเกษมศักดิ์

"เจ้าพี่! ให้จันทร์แก้วไปด้วย" สีโบตะเกียกตะกายลุกขึ้นวิ่งตามรถไป

ooooooo

โยธินขับรถไปอย่างเร็ว แต่ก็ถูกเกษมศักดิ์ขับตามจนทัน เจ้าขวัญฟ้าโผล่จากรถมายิงยางรถของโยธินจนระเบิด เขาพยายามประคองรถลงข้างทางแล้วพาอลิสา อานนท์ และหนานเมืองหนีเข้าป่า แต่พวกเกษมศักดิ์กับเจ้าขวัญฟ้าก็ยังลงจากรถตามไปอย่างกระชั้นชิด

"รีบตามไป มันหนีไปทางนั้นแน่ๆ เห็นรอยเลือดหรือเปล่า ตามรอยเลือดไป" เกษมศักดิ์สั่งการอย่างบ้าเลือด

โยธิน อลิสา อานนท์ และหนานเมืองวิ่งไปหาที่หลบซ่อนได้ แต่ทุกคนก็ยังเตรียมพร้อม อลิสาเห็นเลือดที่แขนเขาออกมาถามว่าเจ็บไหม โยธินบอกว่าเขาไม่ตายง่ายหรอกคุณหญิงไม่ต้องห่วง

ครั้นอลิสาเปรยๆว่าเขาไม่น่าเสี่ยงชีวิตมาช่วยตนเลย โยธินตอบอย่างบริสุทธิ์ใจว่า

"ชีวิตของคุณหญิงตกอยู่ในอันตราย จะไม่ให้ผมมาช่วยได้ยังไงครับ" พูดแล้วมองหน้าอลิสาเกือบจะหลุดความในใจออกมาอยู่แล้ว แต่ก็พูดเลี่ยงไปว่า "ผมไม่ได้มาช่วยคุณหญิงในฐานะเชลยนะครับ"

"แล้วนายมาช่วยฉันในฐานะอะไร" อลิสาถามต่อ

ทันใดนั้นเอง เสียงลูกน้องของเกษมศักดิ์ก็ร้องบอกกันว่ามีรอยเลือดตรงนี้ แล้วพากันวิ่งกรูมาทางที่พวกโยธินหลบซ่อนอยู่

โยธินขอระเบิดมือจากหนานเมืองเตรียมพร้อม พอพวกมันเข้าใกล้เขาปาระเบิดใส่ทันที พวกมันทั้ง 5 คนล้มตายระเนนระนาด

จังหวะนั้นเอง พวกโยธินก็พากันวิ่งออกจากที่ซ่อนโดยมีหนานเมืองคอยระวังหลังให้

ooooooo

ที่หน้าตึกผาปู่เจ้า อินทร์วิไลกับภิรมยายังขับเคี่ยวกันอยู่ อินทร์วิไลกีดกันขัดขวางไม่ยอมให้ภิรมยาตามเจ้าขวัญฟ้าซ้ำตบเอาคืนอีกฉาดใหญ่ ภิรมยาชักปืนออกมาขู่ว่าขืนเข้ามาอีกก้าวเดียวตายแน่

อินทร์วิไลบอกภิรมยาว่าขืนตามไป เจ้าเห็นหน้าเธอเมื่อไรก็คงฆ่าเมื่อนั้น เพราะเจ้าต้องการอลิสาเพียงคนเดียว

ภิรมยายังเชื่อว่า ลูกในท้องจะทำให้เจ้าเปลี่ยนใจได้ ทั้งยังปรามอินทร์วิไลว่าถ้าตนยังอยู่เจ้าจะไม่มีวันได้ตัวอลิสาและตนจะต้องเป็นผู้หญิงคนสุดท้ายของเจ้าขวัญฟ้า

พอดีมีลูกน้องของเจ้าเดินมาสองคน ภิรมยาสั่งให้จับอินทร์วิไลไว้อย่าให้ออกจากที่นี่ เมื่ออินทร์วิไลถูกจับตัวไว้ ก็ได้แต่ตะโกนด่าตามหลังว่า

"นังหน้าโง่ เจ้าพี่จะต้องฆ่าแกแน่ ขอให้แกตาย ตายไปทั้งแม่ทั้งลูก!"

ooooooo

เมื่อเกษมศักดิ์ตามมาเห็นลูกน้องของตนถูกระเบิดตายเป็นเบืออยู่ตรงหน้าก็ถอดใจขอถอนตัวบอกว่าไม่อยากเอาชีวิตมาเสี่ยงเพื่อผู้หญิงคนเดียว และถ้าข้ามแม่น้ำข้างหน้านี้ไปก็ถึงนครฝางแล้ว เตือนเจ้าขวัญฟ้าว่าเจ้าน่าจะแยกเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวได้ น่าจะรู้ว่าเรื่องไหนสำคัญกว่า

เจ้าขวัญฟ้าไม่แยแสเมื่อเกษมศักดิ์ไม่ช่วยตนก็จะจัดการเรื่องนี้คนเดียว

เกษมศักดิ์กลับไปพร้อมลูกน้องทั้งหมด จึงเหลือเจ้าขวัญฟ้าอยู่กับสีโบที่วิ่งตามมา

พวกโยธินเดินไปจนใกล้แม่น้ำ โยธินบอกทุกคนว่าถ้าข้ามแม่น้ำนี้ไปก็ถึงนครฝาง อลิสาดีใจบอกว่าเจ้านครฝางรู้จักกับอติศักดิ์ เจ้านครฝางต้องช่วยพวกเราแน่ๆ ชวนรีบเดินทางต่อกันดีกว่า

อานนท์ท่าทางอ่อนเพลียมาก โยธินถามว่าเดินไหวไหม อานนท์ทำเสียงเข้มแข็งบอกว่าไหว ตนแค่เหนื่อยนิดหน่อยเท่านั้น ย้อนถามว่าแล้วโยธินไหวหรือเปล่าเพราะแผลเลือดออกมาก

"ผมเจ็บที่ไหนกัน ผมยังอุ้มคุณไหวนะจะบอกให้" พลางก็ตรงเข้าไปอุ้มอานนท์ขึ้นมา

"เชื่อแล้วครับ เชื่อแล้วว่าไม่เจ็บ" อานนท์หัวเราะชอบใจ

ทันใดนั้นเสียงปืนกัมปนาทขึ้น อานนท์เบิกตาโพลง ทุกคนตกใจที่อานนท์ถูกยิง โดยเฉพาะอลิสาถึงกับร้องไห้โฮร้องเรียก "อานนท์! อย่าเป็นอะไรนะอานนท์..."

สีโบได้ยินเสียงอลิสาจำได้ หันไปถามเจ้าว่ายิงอานนท์หรือ เจ้าแก้ตัวว่าไม่ได้ตั้งใจยิงเด็กนั่น สีโบบอกว่าถ้าอานนท์ตาย อลิสาจะต้องไม่ให้อภัยเจ้าแน่ๆ

"ถ้ามันตายได้ก็ดี ใครที่ขวางทางข้า มันต้องตายทุกคน ข้าไม่สนใจแล้วว่าอะไรถูกอะไรผิด ขอเพียงข้าได้ตัวคุณหญิงมาก็พอแล้ว ถ้าเจ้าตามมาเพื่อขวางข้าละก้อ..."

"จันทร์แก้วตามมาเพื่อช่วยเจ้าพี่ต่างหาก จันทร์แก้วจะช่วยให้เจ้าพี่สมหวัง เจ้าพี่สั่งจันทร์แก้วมาได้เลย จันทร์แก้วทำให้เจ้าพี่ได้ทั้งนั้น"

เจ้าขวัญฟ้ามองสีโบอย่างพอใจและยอมให้ตามไปด้วย

ooooooo

แม้จะถูกยิงแต่อานนท์ก็ยังเข้มแข็งให้กำลังใจทุกคนว่าตนไม่เป็นอะไร ไม่เจ็บ อลิสาแค้นใจจะไปฆ่าคนที่ยิงอานนท์ จนโยธินต้องเตือนสติว่า

"มันต้องการฆ่าผมต่างหาก คุณอานนท์รับกระสุนแทนผม ผมสิควรจะเป็นคนที่ไปแก้แค้นให้คุณอานนท์ แต่ไม่ใช่เวลานี้ เราต้องพาคุณอานนท์ไปให้ถึงมือหมอให้เร็วที่สุด คุณหญิงต้องควบคุมสติไว้นะครับ"

เมื่ออลิสาสงบลง หนานเมืองเสนอให้โยธินรีบพาทั้งสองไปก่อนตนจะสกัดพวกมันไว้เอง ตนยังมีระเบิดอีกหลายลูกจะเก็บพวกมันให้เรียบร้อยแล้วค่อยตามไป

ทีแรกโยธินก็ไม่ยอมแต่เมื่อฟังเหตุผลของหนาน–เมืองแล้วจึงเห็นด้วย นัดกันว่า

"เราจะข้ามแม่น้ำไปก่อน แล้วไปเจอกันที่หมู่บ้านในนครฝาง ระวังตัวด้วยนะหนานเมือง"

โยธินอุ้มอานนท์เดินไป อลิสาตามดูแลอย่างใกล้ชิด ส่วนหนานเมืองคอยระวังพร้อมรบเต็มที่
ขณะที่เจ้าขวัญฟ้าเดินดุ่มๆหมายตามอลิสาให้ทันโดยมีสีโบวิ่งตามหลังนั่นเอง จู่ๆภิรมยาก็โผล่มาขวาง เจ้าถามว่ามาได้อย่างไร ภิรมยาพูดอย่างเป็นต่อว่าน่าจะรู้ว่าพ่อของตนเป็นใคร แล้วบอกเจ้าว่ารถของตนรออยู่ที่ชายป่า

"คุณไม่ต้องใช้ชื่อพ่อของคุณมาขู่ผม ผมทิ้งทุกอย่างแล้ว รวมทั้งคุณด้วยภิรมยา ผมไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น นอกจากคุณหญิงอลิสา"

"แต่คุณจะทิ้งลูกของเราไม่ได้ ภิรมยาจะให้โอกาสคุณแก้ตัวเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป"

เจ้าพูดอย่างไม่แยแสว่าตอนนี้ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว ตนมาไกลเกินกว่าจะกลับไปแล้ว ภิรมยาก็ยังให้โอกาสบอกเจ้าว่า ตนจะช่วยเจ้า จะไม่ให้ใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่ผาปู่เจ้า จะให้คุณพ่อช่วยปกปิดด้วย

สีโบถามว่าจะช่วยอะไรกันตอนนี้ ก็ภิรมยาเป็นคนช่วยให้อลิสาหนีไปเองไม่ใช่หรือ ไล่ให้ไปเสียให้พ้น เจ้าพี่ไม่ต้องการเธอแล้ว

ภิรมยาตวาดสีโบให้หุบปากแล้วโผเข้ากอดเจ้าขวัญฟ้า ไว้ ขู่ว่าถ้าเจ้าพาอลิสากลับมาตนจะฆ่าอลิสาต่อหน้าเจ้าให้ดู พูดอย่างอาฆาตแค้นว่า "เจ้ารักมันแค่ไหน มันก็จะตายอย่างทรมานเท่านั้น"

เจ้าขวัญฟ้าโกรธจัดผลักภิรมยากระเด็นไปท้องกระแทกหินอย่างแรงจนเธอร้องอย่างเจ็บปวด

"ก่อนจะถึงวันนั้น คุณจะต้องตายเสียก่อน" เจ้าพูดเหี้ยม เกรียมแล้วตามไปจะจิกขึ้นมาตบอีก แต่เห็นภิรมยากุมท้องร้องอย่างเจ็บปวด สีโบพูดเยาะสะใจว่าสงสัยจะแท้งแล้ว เจ้าขวัญฟ้าจึงชะงัก

เลือดไหลมาตามขาของภิรมยา เธอเอามือลูบขึ้นมาดูตกใจแทบบ้าร้องถามเจ้าว่าเจ้าฆ่าลูกของเราได้ยังไง แล้วกรีดร้องอย่างแค้นใจ

แต่ไม่กระเทือนเจ้าขวัญฟ้าเลย เจ้าเดินผ่านไปอย่างไม่แยแส ส่วนสีโบก่อนเดินผ่านไปยังพูดใส่อย่างสะใจว่า

"สมน้ำหน้า อยากมารนหาที่เอง บ่ต้องห่วงเรื่องลูก ข้าเจ้าจะมีลูกให้เจ้าพี่แทนเจ้าเอง"

สีโบเดินหัวเราะไปแล้ว แต่ภิรมยายังนอนร้องอย่างทรมานอยู่ตรงนั้น...

ooooooo

สีโบเดินตะโกนเรียกอลิสากับอานนท์ไปตามทางหนานเมืองซุ่มดูอยู่ด้วยความแค้น ด่าเบาๆนังทรยศ นังงูพิษ พลางเล็งปืนจะเหนี่ยวไก

พริบตานั้นเจ้าขวัญฟ้าย่องมาข้างหลังเอาด้ามปืนฟาดหัวหนานเมืองจนล้มฟุบแล้วตามไปเหยียบเอาปืนจ่อตะคอกถาม "คุณหญิงหนีไปทางไหน" หนานเมืองไม่ยอมบอก เจ้ายิงที่ขาแล้วขู่ว่าถ้าไม่บอกจะยิงทิ้งเดี๋ยวนี้

สีโบดึงมือเจ้าไว้บอกว่าไม่ต้องซักหนานเมือง เพราะอลิสาคงหนีไปทางแม่น้ำแน่ๆ รีบตามไปก่อนที่คุณหญิงจะข้ามน้ำไปดีกว่า ก่อนไปเจ้ายังยิงที่หัวไหล่หนานเมืองอีกนัดหนึ่ง หนานเมืองบาดเจ็บหนักเพราะถูกยิงทั้งที่ขาและหัวไหล่ ได้แต่มองตามเจ้าขวัญฟ้าไปด้วยความเคียดแค้น

อลิสาได้ยินเสียงปืน เป็นห่วงหนานเมืองมาก โยธินอุ้มอานนท์เดินไปบอกเธอว่ารีบไปกันเถอะ หนานเมืองต้องเอาตัวรอดได้ แล้วพากันบ่ายหน้าไปยังแม่น้ำเบื้องหน้า

ที่ป่าอีกด้านหนึ่ง อินทร์วิไลตามมาเจอภิรมยากุมท้องร้องด้วยความเจ็บปวดมีเลือดชุ่มกระโปรง อินทร์วิไลเดาได้ทันทีว่าภิรมยากำลังแท้ง

ภิรมยาขอให้อินทร์วิไลช่วย เมื่ออินทร์วิไลไม่ช่วยก็สั่งในฐานะชายาของเจ้าขวัญฟ้า อินทร์วิไลไม่เพียงไม่กลัวแต่กลับหัวเราะเยาะว่า ที่แท้ภิรมยาก็ไม่ต่างกับนางบำเรอ อย่าได้อ้างฐานะชายาเลย ตนไม่ช่วยแต่จะรีบไปหาเจ้าพี่

"ฉันจะไม่ปล่อยแกไปหาเจ้าขวัญฟ้าง่ายๆ" ภิรมยาตะโกนตามหลัง อินทร์วิไลหันมาประจันหน้าทันที

ทั้งคู่โต้เถียงด่าทอกันรุนแรงถึงขั้นตบตี อินทร์วิไลแข็งแรงกว่าตบภิรมยาไม่ยั้ง เมื่อฝ่ายนั้นล้มลงยังตามไปคร่อมตบจนเหนื่อยไปเอง ภิรมยาฮึดสู้รวมแรงผลักอินทร์วิไลหงายไปแล้วลุกขึ้นหยิบปืนจากเอวจ่อทันที อินทร์วิไลเห็นปืนก็หน้าถอดสี

ในยามนี้ ไม่ว่าสีหน้าหรือคำร้องขอชีวิตไม่อาจทำให้ความแค้นของภิรมยาเลือนจางไปได้ เธอกระหน่ำยิงอินทร์วิไลตายตาเหลือก ทำแล้วรู้สึกตัว นึกเสียใจกับการกระทำของตัวเอง เอ่ยปากขอโทษ ขออโหสิกับศพแล้วร้องไห้อยู่ตรงนั้น

ooooooo

แผลที่ท้องของอานนท์ยังมีเลือดไหลไม่หยุด แม้อานนท์จะอ่อนเพลียจนแทบสิ้นสติแต่ก็ยังเข้มแข็งบอกแต่ว่าตนไม่เป็นไร ตนไม่เจ็บ

โยธินตัดสินใจวางอานนท์ลงเพื่อทำแผลให้ใหม่ อลิสานั่งร้องไห้ด้วยความเป็นห่วง สงสารอานนท์

ทันใดนั้น เจ้าขวัญฟ้าก้าวเข้ามาพร้อมสีโบ โยธินกับอลิสาลุกพรวดขึ้น ไม่ทันชักปืนก็ถูกเจ้าจ่อปืนใส่เสียแล้ว

"ไอ้โยธิน วันนี้แกต้องตาย แกบังอาจพาคุณหญิงของฉันหนีมา" เจ้าตะคอกจ้องโยธินเขม็ง

อลิสาตอบโต้ไปอย่างไม่สะทกสะท้านว่าเจ้าต่างหากที่สมควรตาย เจ้าเป็นคนยิงอานนท์ใช่ไหม เจ้าแก้ตัวว่าไม่ได้ตั้งใจยิงอานนท์ เมื่ออลิสาขอร้องเจ้าให้หยุดทำเรื่องชั่วๆได้แล้ว เจ้าตอบอย่างไม่แยแสว่า "ผมจะไม่หยุดจนกว่าผมจะได้ตัวคุณหญิง และศพรายต่อไปจะต้องเป็นมัน ไอ้โยธิน!"

เจ้าผลักอลิสาพ้นทาง จังหวะนั้นโยธินคว้าปืนที่เอวจ่อไปที่เจ้า สองเสือเผชิญหน้ากันตึงเครียด

"ผมจะไม่ฆ่าเจ้าหรอก ผมจะให้เจ้าไปชดใช้กรรมในคุก" โยธินบอกพลางกระแทกปืนใส่หน้าเจ้าจนเซไป สีโบร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ

การต่อสู้ประชิดตัว โยธินบิดมือเจ้าจนปืนหลุด ต่างสู้กันด้วยมือเปล่า ด้วยหมัดลุ่นๆและชั้นเชิงการต่อสู้อย่างไม่มีใครยอมใคร

อลิสาอาศัยจังหวะนั้นหยิบปืนขึ้นมากะยิงเจ้าในระยะเผาขน เป็นจังหวะเดียวกับที่เจ้าคว้าปืนได้สับนกเล็งไปที่โยธินเช่นกัน สีโบเห็นตะโกนลั่น "อย่ายิง"

เจ้าขวัญฟ้าหันไปมองสีโบเห็นสีโบเงื้อมีดจะจ้วงแทงอลิสาจากข้างหลัง เจ้าจับอลิสาเบี่ยงหลบแล้วเจ้าเองหมุนตัวมาบังเธอไว้ สีโบยั้งไม่ทันจ้วงสุดแรง แทงเข้าตรงหัวใจเจ้าพอดี!
เจ้าทรุดลงทันที สีโบตกใจสุดขีดเข้าประคองเจ้าคร่ำครวญไม่ให้เจ้าทิ้งตนไป เจ้าขวัญฟ้าค่อยๆลืมตาขึ้น กระเสือกกระสนไปคว้าข้อเท้าของอลิสาไว้ อลิสายืนอึ้ง ในขณะที่เจ้าพยายามพูดอย่างยากลำบาก ขาดเป็นห้วงๆ

"คุณ...หญิง...คุณหญิงของผม ผมรักคุณหญิงแค่ไหน คุณหญิงเห็นแล้วหรือยัง ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อคุณหญิงจริงๆ หัวใจของผมมีคุณหญิงเพียงคนเดียว..."

"นี่ไม่ใช่ความรักค่ะเจ้า ความรักจะไม่ทำลายล้างทุกอย่างแบบนี้ นี่เป็นความหลงต่างหาก เจ้าหลงในอำนาจที่เจ้า

เคยได้ทุกอย่างตามที่ต้องการ เจ้าปล่อยวางเสียเถอะนะคะ อย่ายึดติดกับอะไรเลย"

"คุณหญิงของผม...อโหสิให้ผมนะ...ครับ"

"ค่ะ ฉันอโหสิให้"

"ผมรักคุณ...อลิสา...รักคุณ...คนเดียว" เจ้าขวัญฟ้าหายใจเฮือกสุดท้ายท่ามกลางเสียงกรีดร้องของสีโบ สีโบคร่ำครวญว่าตนอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเจ้า อ้อนวอนให้เอาตนไปด้วย เราจะต้องอยู่ด้วยกัน

พริบตานั้น ไม่มีใครคาดคิด สีโบดึงมีดที่ปักอกเจ้าหันมาแทงตัวเอง ฟุบกอดเจ้า พูดก่อนสิ้นลมว่า

"จันทร์แก้วดีใจที่เราจะได้อยู่ด้วยกันแล้ว จันทร์แก้วบ่เสียใจที่จะต้องตาย เพราะจันทร์แก้วจะได้อยู่กับเจ้าพี่ตลอดไป"

อลิสายืนมองศพเจ้าขวัญฟ้าน้ำตาไหล โยธินเดินเข้ามาดึงเธอไปกอดอย่างปลอบใจ...

ooooooo

เมื่อข้ามไปถึงหมู่บ้านในนครฝาง อาการอานนท์ ทรุดลงจนเกือบหมดสติ โยธินกับอลิสาจึงรีบพากลับม่อนผาหลวง ตามหมอมารักษาทันที จนหลายวัน ผ่านไป อาการของอานนท์ดีวันดีคืน

อติศักดิ์กลับมาม่อนผาหลวงช่วยดูแลอานนท์ ให้กำลังใจอลิสา และให้คนไปตามหาหนานเมือง เมื่อทุกอย่างคลี่คลายแล้ว อติศักดิ์บอกอลิสาว่า อยากจะฆ่าเจ้าขวัญฟ้าด้วยมือตัวเองด้วยซ้ำ ไม่คิดเลยว่าผู้ชายที่มีชาติมีตระกูลจะทำเรื่องชั่วร้ายได้ขนาดนี้

อลิสาขอให้อโหสิกรรมเสียเพราะเจ้าก็ตายไปแล้ว อติศักดิ์ ไม่ยอมถือว่านี่เป็นการที่เชียงรัฐหมิ่นเกียรติของสันตติวงศ์ เราต้องกอบกู้เกียรติยศของเราคืน แต่เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ ของตน แล้วชวนไปเยี่ยมอานนท์กัน

ปรากฏว่าอานนท์คุยจ้ออยู่กับหนานมี พอเจอหน้าพี่ทั้งสอง อานนท์ขออนุญาตไปเยี่ยมโยธินที่ทับหน้า

"เดี๋ยวพี่กับคุณพี่อติศักดิ์จะไปเยี่ยมแทนเธอเอง พี่สัญญา นะจ๊ะ จะดูแลครูของเธอเป็นอย่างดี" อลิสาบอกกับอานนท์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มมีความสุข จนอติศักดิ์มองออกถึงความรู้สึกบางอย่างของน้องสาว

และเมื่อไปเยี่ยมโยธินที่ทับหน้า อติศักดิ์ท่าทีดีขึ้นมาก ถามไถ่อาการอย่างเป็นห่วง ทั้งยังขอโทษที่ไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเพราะมัวแต่วิ่งวุ่นเรื่องอานนท์และยังต้องส่งคนไปตามหนานเมืองอีก

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมสบายดีแล้ว ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง คุณหญิงสิครับน่าเป็นห่วงกว่า"

ฟังโยธินแล้วอลิสาแย้งเขินๆว่าจะมาห่วงตนเรื่องอะไรตนเป็นคนเดียวที่ไม่เป็นอะไรเลย ย้ำว่า "นายห่วงตัวนายเองเถอะ ทำเป็นเก่งห่วงคนอื่นอยู่ได้"

อติศักดิ์สังเกตออกว่าน้องสาวมีอาการเขินๆขณะพูดกับโยธิน เมื่ออลิสาหันเดินกลับ เธอเดินยังไม่ทันพ้นประตูก็ ต้องชะงัก เมื่อได้ยินอติศักดิ์พูดกับโยธินว่า

"เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ทุกคนเปลี่ยนไป ผมขอบอกคุณตามตรง ความรู้สึกที่ผมมีต่อคุณเปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี ผมซาบซึ้งในสิ่งที่คุณทำมาก ผมไม่คิดว่าคุณจะช่วยดูแลอลิสาตามที่คุณรับปากไว้ ผมขอบคุณคุณมาก

ที่ไปช่วยอลิสามาจากเงื้อมมือผู้ชายใจชั่วอย่างเจ้าขวัญฟ้า คุณเป็นวีรบุรุษจริงๆคุณโยธิน"

"ผมไปช่วยคุณหญิงไม่ใช่เพราะทำตามที่รับปากกับคุณชาย แล้วก็ไม่ใช่เพราะผมต้องการจะเป็นวีรบุรุษ" โยธินชี้แจงทิ้งไว้แค่นั้น ครั้นอติศักดิ์ถามเหตุผล เขาตอบอย่างหนักแน่นจริงใจว่า "เพราะชีวิตของน้องสาวคุณชายมีค่ายิ่งกว่าชีวิตของผม"

อติศักดิ์ฟังแล้วอึ้ง เอะใจกับคำพูดของโยธิน แต่อลิสากลั้นยิ้มไม่อยู่ เป็นยิ้มที่ทั้งแปลกใจและปลื้มใจมีความสุขอย่างประหลาด...

ooooooo

อลิสากลับมาที่ห้องอานนท์อีกครั้ง เมื่ออานนท์ ถามถึงโยธินว่าเป็นอย่างไรบ้าง เธอซ่อนรอยยิ้มไว้ในหน้า ตอบด้วยน้ำเสียงที่ผิดปกติว่า

"ครูของเธอสบายดีแล้วล่ะ เขาเป็นคนดีอย่างที่เธอบอกจริงๆ เขาเสี่ยงชีวิตช่วยพี่ไว้ ไม่งั้นพี่คงเหมือนตกนรกทั้งเป็น เขามีบุญคุณต่อพี่มากมายเหลือเกิน"

อานนท์ดีใจที่อลิสามองโยธินเหมือนกับตน บอกเธอว่าต้องดีกับโยธินให้มากๆ เขาจะได้อยู่กับเรานานๆ อลิสาบอกอานนท์ว่าเขาคงอยู่กับเราไม่นานหรอก เพราะว่า "ถึงเวลาแล้วที่พี่จะต้องทำในสิ่งที่ควรทำเสียที"

พูดแล้วอลิสายิ้มอย่างสบายใจ มีความสุข

เมื่ออลิสานำความตั้งใจของตนไปปรึกษากับอติศักดิ์ พี่ชายเห็นด้วยที่ต้องตอบแทนบุญคุณของโยธินอย่างดีที่สุด เมื่อเขาช่วยชีวิตน้องไว้เราก็ต้องตอบแทนเขาด้วยชีวิตเช่นกัน แต่ถามอลิสาว่าน้องแน่ใจแล้วหรือว่าต้องการทำอย่างนั้นจริงๆ

อลิสายืนยันว่าแน่ใจ อติศักดิ์ยังท้วงติงให้คิดอีกว่า การตัดสินใจครั้งนี้ของเธออาจเป็นการทำร้ายตัวเอง อลิสาถามว่าเรื่องที่เราไม่สามารถทำตามที่ให้สัญญากับท่านพ่อไว้หรือ แต่ว่าเราก็ได้ทำสิ่งที่ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว

"ไม่ใช่เรื่องนั้นจ้ะ พี่ไม่ได้หมายถึงเรื่องของสันตติวงศ์ กับอัศวรัช แต่เป็นเรื่องหัวใจของน้องกับโยธิน" อติศักดิ์พูดตรงๆ แต่อลิสาก็ทำไก๋ไม่เข้าใจถามว่าพี่ชายพูดอะไร อติศักดิ์พูดตรงยิ่งขึ้นว่า "น้องรู้ว่าพี่หมายถึงอะไร หาคำตอบให้หัวใจของตัวเองให้ได้ก่อนที่จะตัดสินใจ"

พูดแล้วอติศักดิ์เดินจากไป อลิสานิ่งเงียบอย่างพยายามทำความเข้าใจความรู้สึกของตัวเอง

ooooooo

เวลาเดียวกันนั้น ภิรมยากำลังเดินทางกลับกรุงเทพฯพร้อมราชฤทธิ์และศรีสว่างที่มารับด้วยตัวเอง เธอทรุดโทรมเพราะแท้งลูกกลางป่าและหัวใจบอบช้ำกับเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับชีวิต เธอมองคุ้มหลวง พูดเหมือนปลงกับชีวิตว่า

"คุ้มหลวงสวยงามเหลือเกินนะคะคุณพ่อ แต่ที่นี่ไม่เคยทำให้ลูกมีความสุขได้เลย ลูกอยู่ที่นี่อย่างทุกข์ทรมานตั้งแต่วันแรกจนถึงวันสุดท้าย ลูกคิดผิดจริงๆที่คิดว่าตำแหน่งชายาเจ้าราชบุตรจะทำให้ชีวิตลูกสุขสมบูรณ์"

"ไปเถอะภิรมยา กลับไปตั้งต้นชีวิตใหม่เถอะลูก" ราชฤทธิ์ประคองภิรมยาไปขึ้นรถแล้วพากันเดินทางกลับ

ooooooo

สิ่งที่อลิสามอบตอบแทนโยธินที่ช่วยชีวิตเธอไว้คือการคืนอิสรภาพให้เขา ถือว่าสัญญาที่เขาต้องเป็นเชลยของสันตติวงศ์สิ้นสุดลงนับแต่วันนี้ เขาจะได้ กลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม

โยธินนิ่งฟังอลิสาพูดจนจบด้วยสีหน้าท่าทีที่ไม่ยินดียินร้าย อลิสาพูดในตอนท้ายว่า

"เราขอตอบแทนความดี ความกล้าหาญของนาย ด้วยการอโหสิกรรมในสิ่งที่อัศวรัชกระทำต่อสันตติวงศ์ ต่อไปถึงเราจะเป็นมิตรกันไม่ได้ แต่เราก็จะไม่เป็นศัตรูกัน"

"ผมไม่เคยคิดว่าสันตติวงศ์เป็นศัตรูกับผม ฝ่ายคุณหญิงต่างหากที่เป็นฝ่ายตั้งตัวเป็นศัตรูกับผมฝ่ายเดียว ผมยอมเป็นเชลยสันตติวงศ์หนึ่งปี ยอมทำตามทุกอย่างตามกฎของสันตติวงศ์ แล้วอยู่ๆคุณหญิงก็จะมาฉีกสัญญาทิ้งเหมือนเด็กเล่นขายของงั้นหรือครับ"

อลิสาแปลกใจกับท่าทีที่ไม่ยินดีรับการยกเลิกสัญญานี้ ซ้ำยังถูกโยธินหาว่าเธอทำตัวเป็นเจ้านายที่วางอำนาจ คิดจะทำอะไรก็ทำโดยไม่ได้ถามไถ่ความสมัครใจของตนเลยแม้แต่น้อย เธอถามอย่างงุนงงว่าแทนที่เขาจะดีใจ กลับทำเหมือนไม่อยากออกจากม่อนผาหลวงอย่างนั้นแหละ

"ในเมื่อคุณหญิงอยากให้ผมไปจากที่นี่ ผมก็จะไป" โยธินเดินคอแข็งออกไปเคืองๆ ทำให้อลิสายิ่งงง มองตามไปอย่างไม่เข้าใจจริงๆ

เมื่อไปเล่าให้อติศักดิ์ฟัง พี่ชายพูดสบายๆ ว่าน้องน่าจะดีใจที่เขาอยากเป็นเชลยอยู่กับเราไปนานๆ

เมื่ออานนท์รู้ว่าอลิสากับอติศักดิ์จะปล่อยโยธินให้เป็นอิสระก็ดีใจมาก วิ่งตื๋อออกไปบอกว่าจะไปบอกข่าวดีนี้กับโยธิน อลิสาจะเรียกไว้ แต่อติศักดิ์ยกมือห้าม บอกน้องว่า

"ปล่อยมันไปเถอะ เผื่อโยธินอาจจะบอกกับอานนท์มาว่าเขายังจะต้องการอะไรอีก"

ooooooo

ในที่สุดโยธินก็เก็บของออกจากม่อนผาหลวงท่ามกลางความอาลัยรักของทุกคน โดยเฉพาะอานนท์ ถึงกับร้องไห้ อลิสาไม่ได้มาส่ง แต่เธอไปที่เนินฝังพระศพของท่านพ่อ เมื่อโยธินนั่งรถผ่านมองขึ้นไปเห็นเธอยืนอยู่ เขาบอกให้หนานเมืองจอดรถแล้วขึ้นไปหาอลิสา

แต่เพราะต่างมีทิฐิไม่ยอมรับความรู้สึกของตัวเอง จึงตั้งแง่เล่นแง่กัน แม้แต่การตอบแทนเขาครั้งนี้ โยธินก็คิดว่า นั่นคือการแลกเปลี่ยนลบล้างเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเราจะได้ ไม่มีอะไรติดค้างกันต่อไป

ในที่สุดต่างบอกกันว่าจะลืมเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่ ม่อนผาหลวง เราต่างคนต่างไปตามเส้นทางของตัวเอง และเส้นทางของเราจะไม่มีวันบรรจบกันอีกแน่ คำสุดท้ายที่เอ่ยแก่กันคือ

"ลาก่อน คุณโยธิน" และ "ลาก่อน คุณหญิงอลิสา"
เมื่ออลิสากลับถึงตึกม่อนผาหลวง อติศักดิ์พูดเหมือนรู้ใจน้องสาวว่า รู้ว่าน้องคิดอย่างไรกับโยธิน เตือนว่าเขาเพิ่งพ้น จากฐานะเชลยของเรา น้องต้องให้เวลากับเขาที่จะปรับความรู้สึกที่มีต่อน้อง

แต่อลิสาเชื่อว่าโยธินเกลียดตน อติศักดิ์กอดน้องสาวพูดอย่างปลอบใจว่า เขาไม่ได้เกลียด แต่ตอนนี้เขายังสับสน ย้ำว่า

"เขารู้ว่าหัวใจของเขาต้องการอะไร แต่เขาหยิ่งทระนง เกินกว่าที่จะพูดออกมา เมื่อไหร่ที่เขาลดทิฐิลงได้ เขาจะต้องกลับมาหาน้องแน่ เมื่อถึงเวลานั้นน้องก็ต้องลดทิฐิลงด้วย"

กระนั้นอลิสาก็ยังไม่ยอมรับ ยืนยันว่าเมื่อความแค้นของสันตติวงศ์กับอัศวรัชจบลงทุกอย่างก็ต้องจบลงด้วย บอกพี่ชายว่า "น้องจะคิดเสียว่า น้องไม่เคยรู้จักผู้ชายที่ชื่อโยธิน อัศวรัช"

"น้องไม่มีวันลืมผู้ชายที่เคยช่วยชีวิตน้องได้หรอก น้องหญิง ไม่มีวัน..." อติศักดิ์ย้ำอย่างมั่นใจจนอลิสานิ่งอึ้ง

ooooooo

โยธินกลับไปสู่อ้อมอกของพ่อด้วยความยินดีอบอุ่น สวามิภักดิ์ราชชมว่าอติศักดิ์เป็นคนรักษาคำพูด จริงๆ เขาทำตามคำพูดจนบริหารบริษัทได้กำไรเพิ่มขึ้นทุกเดือน

ส่วนอลิสา เมื่อโยธินไปแล้วเธอก็ปล่อยนกแก้วเป็นอิสระให้เหมือนโยธินที่มีความสุขกับอิสรภาพ

เหมือนพรหมลิขิตไว้แล้ว...หลังจากนั้นไม่นานโยธินก็ถูกภิรมยาเคี่ยวเข็ญให้เป็นเพื่อนไปในงานเลี้ยง เป็นงานที่อติศักดิ์พาอลิสาไปงานเดียวกัน เมื่อเจอกันภิรมยาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของโยธิน ทำให้อลิสารู้สึกสะเทือนใจ เธอขอบคุณพี่ชายที่พามางานนี้ ไม่อย่างนั้นตนคงโง่หลอกตัวเองไปอีกนาน

ระหว่างงานเลี้ยง โยธินหลบไปพบกับอลิสา เธอแสดงความยินดีกับความรักของเขากับภิรมยา โยธินพูดแต่เพียงว่าเธอสรุปทุกอย่างเองโดยไม่ถามเขาอีกแล้ว อลิสาอวยพรความรักของเขาและถ้ามีข่าวดีอย่าลืมบอกด้วย โยธินตอบหนักแน่นว่า "ครับ ผมจะบอกคุณหญิงเป็นคนแรกเลยล่ะครับ"

เลิกงานกลับถึงบ้าน อลิสาบอกพี่ชายว่าที่ไหนก็ไม่มีความสุขเท่าม่อนผาหลวงของเรา

"การที่เราจะมีความสุข ไม่ได้ขึ้นอยู่กับว่าเราอยู่ที่ไหนแต่ขึ้นอยู่กับว่าเราอยู่กับใครต่างหาก" อติศักดิ์ท้วงติง สะกิดให้คิดว่า "พี่เชื่อว่ามีใครคนหนึ่งรอน้องอยู่ แล้วน้องก็จะได้ พบเขาแน่ๆ"

"พี่ชายไม่ต้องปลอบใจน้องหรอกค่ะ น้องไม่เสียใจอีกต่อไปแล้ว ถึงแม้น้องจะไม่สมหวังในความรัก แต่อย่างน้อยน้องก็โชคดีที่รู้จักว่า ความรักที่แท้จริงเป็นยังไง"

ส่วนโยธินไปส่งภิรมยาแล้วเธอตีขลุมว่าเขาหวนกลับมาคืนดีด้วยแล้ว ในที่สุดโยธินบอกตามตรงว่า "ผมไม่เคยคิดจะกลับมาหาคุณนะครับภิรมยา เรามาไกลเกินกว่าที่จะกลับไปเหมือนเดิมแล้ว และที่สำคัญผมไม่ได้รักคุณแล้วภิรมยา ผมมีคนที่ผมรักแล้ว"

นั่นคือครั้งสุดท้ายที่โยธินแสดงท่าทีชัดเจน แม้ภิรมยาจะเสียใจแต่ก็ไม่มีใครช่วยเธอได้

จากนั้นมาโยธินก็ทุ่มเททำงาน เขาบอกพ่อว่าต้องการสร้างเนื้อสร้างตัวเพราะผู้หญิงที่เขารักนั้นสูงศักดิ์จนไม่แน่ใจว่าตนจะเอื้อมถึงหรือไม่ ตนต้องสร้างตัวขึ้นใหม่เพื่อให้คู่ควรกับเธอคนนั้น ซึ่งสวามิภักดิ์ราชก็ให้กำลังใจเต็มที่ บอกว่าเมื่อตัดสินใจแล้วก็ทำไปเถิด ถ้าหากว่าสิ่งนั้นจะทำให้ลูกมีความสุข

ooooooo

วันนี้ บรรยากาศที่ม่อนผาหลวงสดชื่นแจ่มใสกว่าทุกวัน อติศักดิ์กับอานนท์ดูจะมีความสุขเป็นพิเศษทั้งสองยิ้มแย้มแจ่มใส อานนท์บ่นเสียดายที่ตนต้องไปอยู่โรงเรียนประจำแล้วคงไม่มีโอกาสฉลองกันที่ม่อน-ผาหลวง

อลิสามาที่คอกม้าให้หนานเมืองจูงเจ้าสีหมอกมาให้ เอะใจว่าเจ้าฟ้าลั่นหายไปไหน หนานเมืองบอกยิ้มๆว่ามีคนจูงไปเดินเล่นแล้ว

อลิสาขี่เจ้าสีหมอกไปที่เนิน เอาช่อดอกไม้ไปวางที่หลุมฝังพระศพท่านพ่อ เธอแปลกใจที่เห็นมีช่อดอกไม้สดวางไว้ ก่อนแล้ว ทันใดนั้นเสียงโยธินก็เรียกมาจากข้างหลัง เธอหันไปมองทั้งตกใจทั้งแปลกใจ ถามว่ามาที่นี่ทำไม เขาบอกว่ามาตามสัญญาที่ว่าถ้ามีข่าวดีแล้วจะบอกเธอเป็นคนแรก

อลิสายังแง่งอนทำเป็นไม่อยากรู้ทั้งยังบอกให้เขากลับไปเสีย แต่โยธินไม่ยอมกลับจนกว่าเธอจะยอมฟัง แล้วบอกว่า "ข่าวดีที่ผมอยากจะบอกคุณหญิงก็คือ ผมพร้อมแล้วที่จะกลับมาหาคุณหญิง"

ทั้งสองต่างเปิดใจให้กัน แต่อลิสายังไม่วายแง่งอนถามว่าแน่ใจหรือว่าตนยังรออยู่ โยธินทำเล่นตัวบ้างบอกว่าถ้าเธอไม่ต้องการและรังเกียจเขาก็จะไป

"นายโยธิน หยุดเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่ให้นายไป" อลิสาแพ้ใจตัวเอง พอโยธินเดินกลับมากอดเธอไว้ก็ถูกตัดพ้อว่า "ทำไมนายกลับมาหาฉันช้านัก"

"ผมมาที่นี่ครั้งแรกในฐานะเชลย ถ้าผมกลับมาอีกครั้งผมก็อยากกลับมาในฐานะที่เท่าเทียมกับคุณหญิง ผมให้หัวใจคุณหญิงไปแล้ว คุณหญิงก็ต้องให้หัวใจของคุณหญิงกลับคืนมาด้วยนะครับ"

"ถ้าฉันให้หัวใจกับนาย นายต้องสัญญานะว่าจะดูแลหัวใจของฉันเป็นอย่างดี"

"ผมจะดูแลหัวใจของคุณหญิงด้วยชีวิตเลยครับ และจะดูแลหัวใจดวงนี้ตลอดไป...ผมรักคุณครับ คุณหญิงอลิสาของผม"

โยธินกอดอลิสาไว้แน่น...นาน...บนเนินที่มวลดอกไม้

พากันบานสะพรั่งหอมหวานไปทั้งเนิน...

บัดนี้...ม่อนผาหลวงกลายเป็นอาณาจักรที่สุข สงบ ไม่มีความแค้น ความพยาบาท มีแต่การให้อภัยและความรักที่ให้แก่กัน...


ooooooo

จบ

เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 04 มีนาคม 2553		4 comments
Last Update : 4 มีนาคม 2553 14:39:14 น.
Counter : 1278 Pageviews.
Share Tweet