Bloggang.com : Heavenworth :

พฤศจิกายน 2552

1	2	3	4	5	6	7
8	9	10	11	12	13	14
15	16	17	18	19	20	21
22	23	24	25	26	27	28
29	30

8 พฤศจิกายน 2552

ละคร น้ำผึ้งขม ตอนอวสาน

ละคร น้ำผึ้งขม ตอนอวสาน

ปุริมเดินลงไปตามพรมแดง แล้วมาหยุดที่กังสดาลกับแสงดาวที่ยืนคู่กัน แทนที่แสงดาวจะควงแขนปุริมออกไป เธอกลับส่งช่อบูเกต์ในมือให้กังสดาล

"ขอเสียงปรบมือต้อนรับคุณกังสดาล สัตยาวัตต์ เจ้าสาวของคุณปุริมด้วยครับ" สันทัดประกาศชัดเจน กังสดาลอึ้งช็อก ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง จวงจันทน์และไก่ตะลึง แล้วไก่ก็ลุกจากที่นั่งจ้ำออกไปจากห้องทันที จวงจันทน์ยังเหลอหลา หันมาจ้องโรสที่ฉีกยิ้มหน้าบาน

"นี่มันอะไรกันคะคุณดาว" กังสดาลงงสุดๆ

"นุ้ยคือผู้หญิงที่คุณปุริมต้องการจะแต่งงานด้วยจ้ะ ไม่ใช่พี่"

"อะไรนะคะ นี่หมายความว่า...ตลอดเวลาผ่านมา" หันมองปุริมตาเขียว "คุณขอให้ทุกคนร่วมมือกับคุณเพื่อหลอกฉันงั้นเหรอ"

"ที่ฉันทำอย่างนี้เพราะฉันรักเธอนะกังสดาล"

"รักงั้นเหรอ คุณทำร้ายฉันต่างหากคุณปุริม"

กังสดาลเขวี้ยงช่อบูเกต์ใส่ปุริมแล้ววิ่งออกไปทันที สันทัดรีบลงจากเวที ในขณะที่ทุกคนพากันตะลึง ตามด้วยเสียงเม้าท์แตกฮือฮา ปุริมให้สันทัดช่วยขอโทษแขกแทนเขาด้วยเขาจะตามไปเคลียร์กับกังสดาลเอง

ไก่หลบออกมายืนน้ำตาซึมอย่างทำใจไม่ได้ที่ตัวเองจะต้องเสียกังสดาลไปโดยไม่ทันตั้งตัว แต่จู่ๆกังสดาลก็วิ่งมาเรียกไก่ แล้วฉุดมือไก่วิ่งออกไปจากโรงแรม พอเหลียวหลังไปเห็นปุริมวิ่งตามมา ไก่จึงโบกแท็กซี่แล้วพากังสดาลขึ้นไปทันที โดยไม่ทันเห็นปุริมที่วิ่งพรวดออกมาแล้วถูกรถมอเตอร์ไซค์พุ่งเข้าชนจนล้มกลิ้ง

ไก่ตัดสินใจพากังสดาลหนีไปซ่อนตัวที่บ้านพักตากอากาศของปุริม เพราะคิดว่าคงไม่มีใครสังหรณ์ใจว่าเราจะเลือกมาซ่อนตัวที่นี่ "อย่าลืมนะนุ้ย ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด อย่างน้อยก็ช่วงเวลานึง ช่วงกลางวันเราก็ปิดม่านกันคนข้างนอกเห็นก็แล้วกัน"
กังสดาลเดินเข้ามาในบ้านแล้วรู้สึกหน้ามืด พะอืดพะอมจนต้องนั่งลงที่โซฟา

"ไม่สบายหรือนุ้ย ปวดหัวเหรอ กินยาหน่อยมั้ย"

"ไม่เป็นไรจ้ะ นั่งพักสักเดี๋ยวคงดีขึ้น"

แต่แล้วหญิงสาวก็ไม่ดีขึ้นอย่างที่คาด เพราะหลังจากนั้นอีกอึดใจเดียวเธอก็รู้สึกคลื่นไส้จนต้องเอามือปิดปากแล้ววิ่งออกไป ไก่มองตามกังสดาลไปอย่างแปลกใจ และยิ่งแปลกใจหนักขึ้นเมื่อได้ยินเสียงอาเจียนโอ๊กอ๊ากตามมา จนเช้าวันรุ่งขึ้นไก่ทำข้าวต้มหอมฉุยมาให้กังสดาลที่ยังนอนซม กังสดาลกลับเบ้หน้าบอกเหม็น แถมมีอาการพะอืดพะอมขึ้นมาอีก ไก่เป็นห่วงคะยั้นคะยอให้ไปหาหมอ กังสดาลก็ไม่ยอม ไก่เลยจู่โจมอย่างไม่อ้อมค้อม

"ที่นุ้ยไม่อยากไปหาหมอ เพราะนุ้ยกลัวไก่รู้ใช่ไหมว่านุ้ยท้อง...นุ้ยท้องกับคุณปุ๊แล้วทำไมไม่ยอมแต่งงานกับเขา"

"เขาไม่ได้รักนุ้ย นุ้ยทนไม่ได้หรอกถ้าเขาต้องฝืนแต่งงานกับนุ้ยเพราะนุ้ยท้อง" กังสดาลพูดทั้งน้ำตาที่นองหน้า

"แต่ยังไงลูกนุ้ยก็ต้องมีพ่อนะ"

"ไม่จำเป็น นุ้ยอยู่กับลูกสองคนได้"

"นุ้ย...ไก่ขอถามอะไรนุ้ยตรงๆได้มั้ย ที่นุ้ยต้องหนีคุณปุ๊ มาไกลแบบนี้ เพราะนุ้ยไม่อยากให้เขารู้ใช่ไหมว่าจริงๆแล้วนุ้ยรักคุณปุ๊...คำถามนี้สำคัญมากนะ ไม่ใช่แค่กับนุ้ยกับลูกหรือคุณปุ๊เท่านั้น แต่มันสำคัญมากสำหรับไก่ด้วย"

กังสดาลอื้ออึง คำถามของไก่เป็นเหมือนมีดทิ่มแทงใจเธอ ไม่ว่าจะตอบอย่างไรมันก็มีแต่เจ็บกับเจ็บ...ไก่มองกังสดาลที่เอาแต่ร้องไห้ก็รู้คำตอบจากปฏิกิริยานั้นในทันที แล้วไก่ก็ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่เพื่อทุกคน ไก่นั่งรถทัวร์มุ่งหน้าเข้ากรุงเทพฯ เพื่อมาบอกข่าวกังสดาลให้ปุริมรู้ ทั้งเรื่องที่อยู่และเรื่องกังสดาลท้อง เมื่อไก่มาถึงก็พบว่าปุริมโดนรถชนแต่โชคดีไม่เป็นอะไรมาก แค่ข้อเท้าแพลง สันทัดเพิ่งจะพากลับมาส่งที่บ้าน

ไก่พูดความจริงกับปุริมว่ากังสดาลไม่ได้รักเขา แต่เขาอยากรู้ว่าปุริมรักกังสดาลหรือเปล่า ขอให้ตอบมาอย่างลูกผู้ชาย

"รัก...ฉันรักกังสดาล" ปุริมตอบหนักแน่น "ฉันรู้ว่าฉันทำร้ายนายที่วางแผนทุกอย่าง แต่ฉันรักกังสดาลจริงๆ แล้วฉันก็ไม่อยากเสียเขาไป"

"ผมก็ไม่อยากเสียเขาไปเหมือนกัน"

ปุริมเป็นฝ่ายหลบตา ไก่น้ำตาคลอคิดหนักขึ้นมาอีก ระหว่างความเห็นแก่ตัวที่จะเก็บกังสดาลไว้ กับความสุขของผู้หญิงที่เขารักจะเลือกอย่างไหน แต่คนที่เจ็บแสนเจ็บยิ่งกว่าไก่ก็คือจวงจันทน์ซึ่งแอบฟังอยู่มุมหนึ่ง บัดนี้ใบหน้าฉ่ำไปด้วยน้ำตา

"นุ้ยท้องได้สองเดือนกว่าแล้ว" ไก่ทำลายความเงียบ ทุกคนรวมทั้งจวงจันทน์ตะลึงไปตามกัน "และคนที่เป็นพ่อของเด็กในท้องก็คือคุณปุ๊"

จวงจันทน์หัวใจแตกสลาย ยิ่งเจ็บเท่าไหร่ยิ่งแค้นใจเท่านั้น จวงจันทน์ค่อยๆถอยไปเงียบๆ เดินมาที่ตู้เก็บกุญแจ แล้วรวบหยิบกุญแจรถทั้งหมดใส่กระเป๋าก่อนจะเดินออกไปด้วยดวงตาขวางๆเหมือนคนสติหลุดไปแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานจวงจันทน์ก็ไปโผล่ที่บ้านโรส จวง�จันทน์ใช้สันปืนตบเข้าท้ายทอยโรสที่มัวแต่ประมาทเลินเล่อจนโรสสลบแน่นิ่ง แล้วจับมัดมือก่อนจะเอาขึ้นรถอย่างทุลักทุเล มุ่งหน้าไปยังบ้านพักตากอากาศของปุริมที่หัวหิน ซึ่งก่อนหน้านี้จวงจันทน์ได้ยินไก่บอกปุริมว่ากังสดาลอยู่ที่นั่น

เมื่อปุริมเตรียมตัวจะไปหากังสดาล แต่กุญแจรถไม่อยู่เลยสักคัน สันทัดจึงอาสาพาไป แต่พอทั้งหมดพากันออกมาหน้าบ้านเพื่อจะขึ้นรถสันทัด ก็พบว่ายางรถทั้งสี่ล้อแบนแต๊ดแต๋ นั่นยิ่งทำให้ปุริมแปลกใจว่าอะไรมันจะบังเอิญขนาดนี้ ขณะที่ไก่ก็เป็นห่วงกังสดาลที่เขาทิ้งเธอไว้คนเดียวตั้งแต่เช้า

ทันใดนั้นเองก็เหมือนมีนางฟ้ามาโปรด เมื่อแสงดาวขับรถเข้ามาจอดและร้องถามหนุ่มๆว่าจะไปไหนกันเหรอ?

ooooooo

กังสดาลตกใจมากที่เห็นแม่ในสภาพถูกมัดมือถูกจวงจันทน์ผลักเข้ามาล้มลงตรงหน้าเธอ และที่น่ากลัวก็คือปืนในมือจวงจันทน์ที่พร้อมจะยิงสองแม่ลูกได้ทุกเมื่อ จวงจันทน์เสียใจจนแทบเสียสติ ที่ถูกสองแม่ลูกแย่งปุริมไปทั้งในอดีตและปัจจุบัน

โรสเพิ่งรู้จากจวงจันทน์ว่ากังสดาลกำลังท้อง โรสจึงดิ้นรนสุดชีวิตเพื่อจะรักษาชีวิตของลูกและหลานไว้ให้ได้ โรสฉวยโอกาสตอนจวงจันทน์กำลังคลั่งด้วยความแค้นแอบโทรศัพท์หาสันทัดเพื่อให้เขารู้ว่าเธอและลูกกำลังตกอยู่ในอันตราย เมื่อสันทัดที่อยู่ในระหว่างการเดินทางกดรับ จึงได้ยินเสียงจวงจันทน์อาฆาตแค้นจะฆ่าโรสและกังสดาล แล้วได้ยินเสียงปืนดังเปรี้ยง สันทัดไม่รีรอ เร่งความเร็วเต็มสูบ จนปุริม แสงดาวและไก่ที่นั่งมาด้วยหน้าตื่นมองสันทัดเป็นตาเดียว

ในบ้านพักชายทะเล จวงจันทน์หัวเราะเป็นบ้าเป็นหลังเมื่อเห็นแม่ลูกกอดกันกลมดิก

"แค่ลูกปืนเฉียดกบาลแค่นิดเดียวก็กลัวขี้ขึ้นสมองกันแล้วเหรอ" จวงจันทน์ย่างสามขุมเข้ามาใกล้ แล้วเหลือบเห็นโทรศัพท์อยู่ข้างหลังโรส

"แกแอบโทรศัพท์หาคนอื่นงั้นเหรอ"

โรสเห็นจวงจันทน์หยิบโทรศัพท์มากดดูก็หน้าซีด จวงจันทน์เห็นเบอร์โทร.ออกล่าสุดเป็นเบอร์ของสันทัด อารมณ์ก็ยิ่งเดือดพล่าน หันปลายกระบอกปืนมาหาโรสแล้วยิงใส่ทันที โชคดีที่โรสเอี้ยวตัวหลบ ลูกปืนจึงถากข้อศอก แต่ก็ทำให้เลือดทะลักไหลออกมา

กังสดาลร้องเรียกแม่เสียงหลงแล้วพุ่งเข้าบังแม่ เมื่อเห็นจวงจันทน์จะยิงซ้ำอีกนัด

"ยิงนุ้ยให้ตายเถอะค่ะคุณน้า แล้วอโหสิกรรมให้แม่นุ้ยด้วยนะคะ อย่าจองเวรจองกรรมกันอีกต่อไปเลย"

"แหม ถ้ามีโล่ลูกกตัญญูฉันจะยกให้แกเดี๋ยวนี้เลย...

เป็นไง ลูกยอมตายแทน ดีใจสินะ อยากให้ฉันไว้ชีวิตลูกหลานแกมั้ยล่ะง่ายนิดเดียว กราบที่เท้าฉันนี่"

เพื่อลูก...โรสกราบเท้าจวงจันทน์อย่างไม่ลังเล จวง�จันทน์ได้โอกาสกดหัวโรสแนบลงกับหลังเท้าของตัวเอง

"รู้แล้วใช่มั้ยว่าความรู้สึกของคนที่มันโดนเหยียบย่ำเกียรติและศักดิ์ศรีมันเป็นยังไง รู้แล้วก็เตรียมตัวตายกันทั้งคู่นั่นแหละ"

จวงจันทน์ยิ้มเหี้ยมหันปืนไปที่กังสดาลกะซัดเต็มเหนี่ยว แต่คนที่โดนลูกปืนเข้ากลางหลังกลับเป็นไก่ที่วิ่งเข้ามาบังกังสดาลเอาไว้ จวงจันทน์และกังสดาลร้องเสียงหลงเมื่อเห็นไก่ล้มลงต่อหน้าต่อตา สันทัดกับแสงดาวประคองปุริมเข้ามา จวงจันทน์ยิ่งเลิ่กลั่กส่ายปืนไปมาตาขวาง

"อย่าเข้ามานะ...แก นังนุ้ย แกทำให้ฉันต้องยิงตาไก่ แกแย่งคุณปุ๊ไปจากฉัน แกแย่งผู้ชายที่ฉันรักไปจากชีวิตฉันทั้งคู่"

"คุณจวง อย่าทำอะไรลูกกับเมียผมนะ ผมขอร้อง"

ยิ่งได้ยินคำว่าลูกกับเมียจากปากปุริม จวงจันทน์ยิ่งสติแตกสุดขั้ว

"ลูกกับเมียเหรอ" จวงจันทน์เล็งปืนไปที่กังสดาลแล้วเหนี่ยวไก ปุริมลืมความเจ็บปวดทั้งมวลจากบาดแผลบนร่างกายกระโจนเข้าไปหากังสดาล เสียงทุกคนร้องอย่างแตกตื่น พร้อมๆกับร่างปุริมทรุดลงเพราะโดนยิงเข้าที่ไหล่ จวงจันทน์ถึงช็อกปืนหล่นจากมือ สันทัดรีบวิ่งเข้ามาเก็บปืน แต่แล้วจวงจันทน์ก็โถมตัวเข้าแย่งเพื่อจะเอามายิงตัวเอง สันทัดต้องใช้พลังอย่างมากที่จะล็อกตัวจวงจันทน์ที่บัดนี้คลุ้มคลั่งขาดสติ

"ปล่อย! ฉันอยากตาย...ฉันไม่อยากติดคุก...ฉันอยากตาย"

ทุกคนมองสันทัดที่กอดจวงจันทน์แน่น ในขณะที่จวงจันทน์จิกทึ้งผมเผ้าเสื้อผ้าตัวเองราวคนบ้า ปุริมเพิ่งรู้สึกเจ็บกับพิษบาดแผลทั้งเก่าและใหม่ เขาจับมือกังสดาลแน่น ในที่สุดก็ทนไม่ไหวสลบไปท่ามกลางความตกใจของกังสดาลที่ร้องเรียกชื่อเขาสุดเสียง

"คุณปุริม!!"

ooooooo

ปุริมสลบข้ามวันข้ามคืนอยู่ที่โรงพยาบาล เมื่อฟื้นขึ้นมาก็เห็นสันทัด แสงดาว และโรสเฝ้าเขาอยู่ด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่มีคนสำคัญสำหรับเขาอย่างกังสดาล ครั้นถามถึง จึงรู้จากแสงดาวว่ากังสดาลไปเยี่ยมไก่ที่นอนพักอยู่ชั้นล่าง ปุริมอดน้อยใจไม่ได้ที่ตัวเองเจ็บหนักกว่าไก่ แต่กังสดาลเลือกที่จะไปเฝ้าไก่

ขณะเดียวกัน ไก่ซึ่งอาการไม่มีอะไรน่าห่วงแล้วก็พยายามกล่อมกังสดาลจะให้ขึ้นไปดูแลปุริมบ้าง แต่กังสดาลก็อ้างว่าเขามีคนดูแลเยอะแล้ว ทั้งแม่ของเธอ คุณสันทัดและคุณแสงดาว

"แต่ไม่ใช่นุ้ยนี่ ไม่มีใครทำให้คุณปุ๊รู้สึกดีและอบอุ่นได้เท่าลูกกับเมียหรอก"

กังสดาลมองหน้าไก่น้ำตาคลอ อดสะท้อนใจไม่ได้ "นุ้ยขอโทษนะไก่ที่เรื่องมันเป็นอย่างนี้ นุ้ยไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่ได้ตั้งใจที่จะรักคุณปุ๊ แต่มันรักเข้าไปแล้วใช่มั้ย จริงๆไก่ว่าไก่รู้ตั้งนานแล้วนะ แต่ไก่ทำใจไม่ได้ ถ้าไก่ทำใจได้ ตั้งแต่แรก เรื่องมันอาจจะไม่บานปลายขนาดนี้"

"แล้วตอนนี้ไก่ทำใจได้แล้วเหรอ"

"จะบอกว่าได้แล้ว มันก็โกหกกันเกินไปนะ เอาเป็นว่ามันต้องใช้เวลา แต่ก็คงไม่นาน อาจจะสักยี่สิบปี รอจนลูกนุ้ยโตแล้วค่อยมาจีบลูกนุ้ยดีกว่า เลียนแบบคุณปุ๊ไง"

"รู้ได้ยังไงว่าลูกนุ้ยเป็นผู้หญิง"

"ผู้หญิงอยู่แล้ว"

กังสดาลรู้สึกโล่งใจที่เห็นรอยยิ้มของไก่ แต่ชั่วครู่

สองคนก็หน้าตื่นขึ้นมาอีก เมื่อพยาบาลคนหนึ่งวิ่งเข้ามาบอกว่าคุณจวงคลั่ง เรียกหาแต่ลูกชาย...

ในห้องคนไข้พิเศษ จวงจันทน์ดิ้นทุรนทุรายเรียกหาไก่ไม่หยุด พยาบาลสองคนต้องช่วยกันล็อกตัว กระทั่งไก่ก้าวเข้ามา จวงจันทน์สงบสติอารมณ์ โผไปหาลูก

"ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวผมอยู่ดูแลแม่เอง"

พยาบาลทั้งสองพยักหน้าก่อนพากันกลับออกไป สวนกับกังสดาลที่ค่อยๆย่างก้าวเข้ามาอย่างไม่มั่นใจ

"ตาไก่...มาหาแม่แล้วเหรอลูก ลูกเจ็บมากมั้ย แม่ขอโทษแม่ไม่ได้ตั้งใจ" เหลือบเห็นกังสดาลถึงกับปรี๊ดขึ้นมาอีก "เพราะแก...นังนุ้ย เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้นก็เพราะแก ฉันจะฆ่าแก"

จวงจันทน์จะพุ่งเข้าหากังสดาล ไก่คว้าตัวแม่ทันที

"หยุดโทษคนอื่นซะทีเถอะครับแม่ ทั้งหมดมันเป็นเพราะผมเอง ผมผิดเองที่ไปรักนุ้ย ผิดที่ทำให้แม่เสียใจ ผิดที่เกิดมาไม่ได้ทำให้แม่รักมากพอที่จะลืมคุณปุ๊ได้ ผมผิดเอง"

จวงจันทน์เหมือนถูกตบหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า คำพูดที่หลุดออกมาจากใจลูกทำให้เธอชะงักนิ่งได้ในทันใด ไก่พยายามจะอดกลั้นไม่เสียใจ แต่ยิ่งพูดก็ยิ่งเสียใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้

"ผมไม่เคยทำให้แม่ภูมิใจได้สักอย่าง ไม่ได้เป็นนักธุรกิจอย่างคุณปุ๊ไม่เก่งไม่รวย ไม่ภูมิฐาน ไม่ยิ่งใหญ่เท่าคุณปุ๊ ผมไม่มีอะไรเทียบคุณปุ๊ได้เลย ผมขอโทษที่ทำให้แม่ผิดหวัง ขอโทษที่เป็นได้แค่คนธรรมดาคนหนึ่ง" ไก่ทรุดลงกับพื้น กราบแทบเท้าแม่ "ผมขอโทษที่เป็นได้แค่นี้จริงๆ"

"ตาไก่..." จวงจันทน์น้ำตาร่วง ทรุดตัวลงกอดลูกแน่น

"ผมอยากให้แม่รู้ ถึงแม่จะไม่รักผมแต่ผมก็รักแม่ ที่ผมยอมเจ็บตัวไม่ใช่เพื่อจะปกป้องนุ้ย ผมต้องการจะปกป้องแม่ ผมเลือกยอมตายดีกว่าต้องเห็นแม่เป็นฆาตกร ได้ยินมั้ยครับ"

"ไก่...แม่ขอโทษ แม่เองที่ผิด ผิดที่สนใจอยู่แต่ความรู้สึกของตัวเอง ไม่เคยสนใจความรู้สึกของลูกเลยว่าเป็นยังไง แม่ เห็นแก่ตัว แม่ขอโทษ ต่อไปนี้แม่จะไม่ทำผิดอย่างที่ผ่านมาอีกแล้ว ยกโทษให้แม่ด้วยนะลูก"

กังสดาลเห็นแม่ลูกกอดกันก็พาลน้ำตาไหล แล้วอดไม่ได้ที่จะพูดถึงเรื่องที่ยังติดค้างในใจ

"คุณน้าคะ นุ้ยเองก็ต้องขอโทษคุณน้าด้วยนะคะสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา เรื่องที่แม่เคยทำผิดต่อคุณน้า นุ้ยขอรับผิดแทนแม่ และกราบขอโทษคุณน้าแทนแม่ด้วยนะคะ"

กังสดาลก้มลงกราบจวงจันทน์ด้วยสำนึกจากใจจริง จวงจันทน์รู้สึกละอายใจ ทั้งๆที่เกือบจะฆ่ากันตาย แต่กังสดาลก็ยังมีแก่ใจมากราบขอโทษเธอ...จากนั้นกังสดาลก็ตัดสินใจจะไปต่างจังหวัดกับไก่และจวงจันทน์ ไก่นั้นเต็มใจอยู่แล้ว แต่อยากให้กังสดาลบอกปุริมสักนิด...

ooooooo

ปุริมนอนเศร้าเหงาหงอย โดยที่โรส แสงดาวและสันทัดไม่รู้จะทำยังไงให้เขารู้สึกดีขึ้นได้ สักครู่ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ปุริมรีบยันตัวลุกขึ้นนั่งด้วยใบหน้าแช่มชื่นเพราะคิดว่าเป็นกังสดาล แต่คนที่เดินเข้ามา กลับกลายเป็นจวงจันทน์

"จวงมาลาค่ะคุณปุ๊ แล้วก็ถือโอกาสลาทุกคนด้วย"

"คุณจวงจะไปไหน" ปุริมถามทันที

"จวงจะไปอยู่ต่างจังหวัดกับตาไก่ค่ะ จวงขอโทษนะคะที่ทำให้คุณปุ๊ต้องร้อนใจกับทุกเรื่องที่ผ่านมา แล้วก็เรื่องที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะจวงอีก"

"ช่างมันเถอะ ผมเองก็ไม่ดีที่สร้างเวรสร้างกรรมกับทุกคนไว้ สุดท้ายเวรกรรมก็ตามสนองเอาจนได้"

"เธอด้วยโรส ขอให้เธออโหสิกรรมกับทุกเรื่องที่ฉันทำไม่ดีกับเธอด้วยนะ"

"ฉันเองก็ทำไม่ดีกับเธอไว้เยอะ เธออโหสิกรรมให้ฉันด้วยก็แล้วกัน จะว่าไปแล้ว ลูกปืนของเธอก็ทำให้ฉันรู้ซึ้งถึงคุณค่าอะไรหลายอย่าง อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าลูกรักฉันมากแค่ไหน และฉันเป็นแม่ที่เลวแสนเลวยังไง"

"คุณปุ๊คะ มีอีกอย่างที่จวงต้องบอก เราสองคนไม่เคยมีอะไรกัน จวงขอโทษที่โกหกคุณมาตลอดเรื่องคืนนั้น"

ปุริมรู้สึกเหมือนยกภูเขาออกจากอก จากไปนี้จะไม่มีอุปสรรคอะไรมาขวางกั้นเขากับกังสดาลได้อีกต่อไป...แต่แล้วในคืนนี้เอง กังสดาลก็บอกลาแม่เพื่อจะไปอยู่ต่างจังหวัด อ้างอยากพักผ่อนและอยากอยู่กับตัวเองสักพัก เผื่อจะคิดอะไรได้มากขึ้น พอโรสเอ่ยถามเรื่องปุริม กังสดาลกลับขอร้องไม่ให้แม่พูดถึงเขาอีก และห้ามแม่บอกเขาด้วยว่าเธอไปอยู่ที่ไหนกับใคร

ooooooo

ที่บ้านริมทะเลหลังเล็กของไก่ กังสดาลมาอยู่

ที่นี่อย่างสบายตัวแต่ไม่สบายใจ แต่ละวันที่ผ่านไปไก่มองออกว่ากังสดาลไร้ความสุข แต่พอไก่พูดขึ้นเมื่อใด กังสดาลก็จะยืนยันว่าเธอมีความสุขดี เธอมีลูก มีเพื่อนที่แสนดีอย่างไก่อยู่ข้างๆ ไก่ยินดีที่จะอยู่เป็นเพื่อนเธอเสมอ แต่ยังไงเขาก็ไม่ใช่คนที่เธอต้องการ

ไก่ไม่อยากให้กังสดาลหนีหัวใจตัวเองอีกต่อไป เขาตัดสินใจนำซองเอกสารของปุริมมาให้กังสดาล "คุณปุ๊ฝากเอกสารนี่มาให้นุ้ย คุณปุ๊เขายกทุกอย่างของเขาให้นุ้ยกับลูก ทั้งบ้าน โรงแรม เงินสด ทุกอย่างของเขา คุณปุ๊ไม่เหลืออะไรเลย...ค่อยๆคิดให้ดีนะนุ้ย อย่าลืมว่าตอนนี้นุ้ยไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว ได้เวลาทานยาแล้ว เดี๋ยวไก่ไปเอามาให้นะ"

ทันทีที่ไก่ผละไป กังสดาลน้ำตาเอ่อคลอ ค่อยๆแกะซองเอกสารแล้วหยิบการ์ดที่แนบมาด้วยออกมาอ่าน

"กังสดาล...ฉันขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำไว้กับเธอ ถึงวันนี้ฉันขอแค่ให้เธอรับรู้ไว้ว่าฉันเสียใจที่ฉันทำร้ายผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักหมดทั้งหัวใจ ทุกอย่างที่ฉันสร้างมา ฉันขอมอบให้เธอกับลูก ลูกที่ฉันอาจจะไม่มีวันได้เห็น ได้กอดเขา ได้บอกว่าฉันรักเขากับแม่ของเขามากแค่ไหน ดูแลเขาให้ดีๆ บอกเขาด้วยว่าเขาไม่ได้เกิดมาด้วยความไม่ตั้งใจ ตรงกันข้าม เขาเกิดมาจากความรักที่พ่อมีให้แม่เขา ให้แม่เขาคนเดียวเท่านั้น ฉันรักเธอกังสดาล...ปุริม"

กังสดาลสะอื้นจนตัวโยน แล้วพูดโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือที่ยื่นมาแตะไหล่เธอ

"ไก่...นุ้ยไม่ได้อยากได้อะไรจากเขาเลย นุ้ยไม่อยากได้ นุ้ยทนไม่ได้ถ้าเขาต้องไม่เหลืออะไรเลย นุ้ยจะทนได้ยังไง"

"งั้นเธอก็กลับมาอยู่กับฉันสิ" กังสดาลตกใจ เงยหน้าขึ้นมอง แล้วอึ้งงัน "ฉันมารับเธอกับลูก อย่าหนีฉันไปไหนอีกเลยนะกังสดาล"

กังสดาลไม่ทันตั้งตัวไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ลุกขึ้นเดินหนีไปอีกทาง ปุริมตามมาคว้าตัวเธอไว้ พลางก็ตัดพ้อด้วยความน้อยใจที่กังสดาลไม่เคยไปเยี่ยมเขาเลยตอนเขาป่วย...แล้วพยายามเคลียร์ตัวเองทุกเรื่อง ทั้งเรื่องแสงดาวและจวงจันทน์ ที่เขาดึงทั้งสองคนเข้ามาเกี่ยวข้องก็เพื่อเรียกร้องความสนใจจากเธอ และแสงดาวก็กำลังจะแต่งงานกับสันทัดเดือนหน้านี้แล้ว ผู้หญิงที่เขารักมีเพียงคนเดียวคือเธอเท่านั้น

"นุ้ยจะเชื่อคุณได้ยังไง เมื่อก่อนคุณก็บอกว่าคุณเกลียดนุ้ย ขยะแขยงนุ้ย ว่านุ้ยไม่มีค่าพอให้คุณมองด้วยซ้ำ คุณทำร้ายนุ้ยต่างๆนานา ถึงตอนนี้คุณมาบอกว่าคุณรักนุ้ย นุ้ยจะเชื่อคุณได้ยังไง"

"ฉันเสียใจ เสียใจที่สุด ทุกครั้งที่ฉันมองย้อนกลับไป ฉันได้แต่นึกเกลียดตัวเองที่ทำกับเธอแบบนั้น แต่ฉันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ วันนี้ฉันมาขอให้เธอยกโทษให้ มาขอโอกาสให้เราได้เริ่มต้นกันใหม่ เริ่มต้นชีวิตครอบครัวของเราสามคนพ่อแม่ลูก ยกโทษให้ฉันนะกังสดาล"
กังสดาลใจอ่อนยวบ ยอมให้ปุริมดึงตัวมากอดแต่โดยดี และยอมกลับไปอยู่บ้านพิษณุการกับเขาในฐานะภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย มีใบทะเบียนสมรสการันตี ซึ่งกังสดาลชอบที่จะเอามันออกมานั่งดูบ่อยๆ จนปุริมสงสัยว่าจะดูทำไมนักหนา

"ก็เตือนสติว่าน้ำผึ้งพระจันทร์ของนุ้ยมันเคยขมขนาดไหน ชีวิตการแต่งงานของเรามันไม่ได้เริ่มมาด้วยความหวานอย่างคนอื่นๆเขา"

"นี่เธอยังไม่หายโกรธฉันอีกเหรอ"

"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ นุ้ยไม่เคยโกรธคุณเลย ให้นุ้ยย้อนเวลากลับไปได้ นุ้ยก็จะไม่เปลี่ยนแปลงอะไรทั้งสิ้น กว่าที่นุ้ยกับคุณจะเปลี่ยนน้ำผึ้งที่ขมแสนขมมาเป็นอย่างทุกวันนี้ได้ เราต้องผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะมาก มันจะช่วยเตือนสติให้นุ้ยเห็นค่าของสิ่งที่เรามีกันวันนี้ ให้เรารักษากันและกันไว้ให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นอีกก็ตาม"

"ฉันก็จะรักษาทุกอย่างไว้ให้ดีที่สุด จะดูแลเธอกับลูกด้วยชีวิตของฉันเอง"

"นุ้ยเชื่อคุณค่ะ นุ้ยก็จะดูแลคุณและลูกด้วยชีวิตและหัวใจทั้งหมดของนุ้ยเหมือนกัน"

ปุริมดีใจที่ตัวเองเลือกคนไม่ผิด เขามองหน้ากังสดาลเต็มตา ก่อนจะประทับจูบที่ใบหน้าผุดผ่องของเธออย่างนุ่มนวลอ่อนหวาน...

ooooooo

-อวสาน-

เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 08 พฤศจิกายน 2552

13 comments

Last Update : 8 พฤศจิกายน 2552 10:13:19 น.

Counter : 2804 Pageviews.

หนุกมากๆครับ

แต่ตอนใกล้จบ

มันเศร้ามาก

น้ำตาเกือบไหล

เอาหละ

เนื้อเพลง

อยากเข้าไปหา

และเช็ดน้ำตาที่ไหลรินมา

แต่รู้ว่าคงไม่มีหนทางจะทำตามหัวใจ

ไม่รู้จะเข้าไป

ปลอบเธอ

ในฐานะอะไร

ชั้นได้แต่ใช้สายตา

บอกแทนสิ่งที่หัวใจมันต้องการ

เรื่อยมา

และหวังว่าซักวันเธอก็คงเข้าใจ

ว่าฉันรัก รักเธอ

มากมายเท่าไร

ซึ้งมากๆ

คงต้องเก็บลิงค์เอาไว้แล้วหละ

เอาไว้อ่านเวลาที่อยากอ่าน

ไปนะครับ

สวัสดีทุกคน

และขอบคุณผู้โพสด้วย

บาย...ปล.

ชอบมาก55+

โดย: ม่วนหลาย IP: 113.53.143.128 8 พฤศจิกายน 2552 11:58:23 น.

ขอบคุณค่ะ ขอให้มีความสุขมากๆ ค่ะ

โดย: KN IP: 124.120.3.145 8 พฤศจิกายน 2552 14:21:51 น.

ชอบมากๆเลย สนุกมากเลยค่ะ นี่แค่อ่านตอนจบยังตื่นเต้น+ซึ้งยังกับได้เป็นนางเอก

ชอบพี่นกจัง

โดย: p IP: 161.200.255.162 8 พฤศจิกายน 2552 15:06:50 น.

ขอบคุณมากๆเลยค่ะ สนุกมากเลย

โดย: ออย IP: 58.8.104.100 8 พฤศจิกายน 2552 16:02:53 น.

โหจบไวจังรีบไปไหน แต่ก็ไม่ผิดหวังสนุกมากมาย หัวใจพองโต ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆนะค่ะเอ่อจะว่าอะไรหรือเปล่าถ้าอยากอ่าน มงกุฏแสงจันทร์ ต่อ แฮ่ๆ ขอบคุณก๊าบผม อิอิ

โดย: mameow IP: 58.8.125.213 8 พฤศจิกายน 2552 16:16:33 น.

ขอบคุณนะคะ....

ชอบมากๆๆเลย อ่านไป ซึ้งไป

อยากเป็นนางเอกเลยอ่ะ เหอๆๆ

ชอบพี่นกม้ากกกกกกกกกกกกกกกกก

(ที่ติดเรื่องนี้เพราะพี่นกนะเนี่ย ชอบมั่กๆ ทั้งหล่อและก็ดู

อบอุ่นด้วย)

เพลงก็ซึ้งกินใจ"ไม่รู้จะปลอบเธอในฐานะอะไร" กับ

"ขอจันทร์"

ปล. อยากให้พี่นกเเสดงบทพระเอกอีก จะรอดูนะคะ

บ๊าย.......บาย.......

โดย: aEw IP: 112.142.216.49 8 พฤศจิกายน 2552 17:38:09 น.

ขอบคุณค่ะ ตามอ่านทุกวันเลย จบซะแล้ว นะคะ

โดย: arisagirl 9 พฤศจิกายน 2552 11:01:01 น.

เป็นละคร ที่ไม่ว่าจะดูกี่หน คนไหนแสดง เนื้อหาของมันก้อยัง น่าติดตามอยู่ดี

โดย: คนที่รักการอ่าน IP: 58.10.198.71 9 พฤศจิกายน 2552 13:18:06 น.

ชอบละครที่พี่นกแสดงจังเลยค่ะ
แล้วมีต่อภาคสองมั่ยค้า
อิอิ

โดย: 55 IP: 125.24.143.160 9 พฤศจิกายน 2552 17:33:49 น.

ตั้งแต่น้ำผึ้งขม จบไม่รู้อ่านอะไรเลยค่ะ ขอบคุณมากนะค่ะ

โดย: arisagirl 10 พฤศจิกายน 2552 14:02:47 น.

อยากดูอีกจางเลย น่าสงสารนางเอกมากเลยวับทุกคนสงสารนางเอกใหม

โดย: ฉัตร IP: 192.168.1.217, 61.19.213.190 18 ธันวาคม 2552 10:46:42 น.

เข้ามาอ่านตอนนุง ที่ลืมดูหึหึ

โดย: *>* (LadyJoker ) 8 มกราคม 2553 22:09:47 น.

นางเอกอะ ชอบทำตาหวานไส่พระเอกตลอดเลย ไม่สบอารมณ์เลย พระเอกก็อีกคน ทำไมใจร้ายใจดำกับนางเอกนัก (ถ้าเป็นพระเอกกุรักนางเอกตั้งแต่ได้กันแล้ว) ไม่ใช่โรคจิตนะ แต่ตอนที่ นางเอกร้องไห้ ผมอยากที่จะเข้าไปเช็ดน้ำตาแทนพระเอกจริงๆเลย หือๆๆ เป็นเอามาก เจนนี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เลิฟ ยู ปล.ที่ชอบละครเรื่องนี้มีอีกหนึ่งเหตุผล คือ เป็นละครที่ พี่โรส กับพี่ อ๊อฟ ร้องเพลงให้ ชอบ โรสจัง แต่ก็ชอบเพลง อ๊อฟเหมือนกัน

โดย: ่อืม! IP: 118.172.86.164 14 ตุลาคม 2553 2:56:43 น.

Heavenworth

Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์

Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมชมค่ะ

Webmaster - BlogGang

[Add Heavenworth's blog to your web]

Bloggang.com