Bloggang.com : Heavenworth : ละคร เชลยศักดิ์ ตอนที่ 14

กุมภาพันธ์ 2553

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28

14 กุมภาพันธ์ 2553

ละคร เชลยศักดิ์ ตอนที่ 14

ละคร เชลยศักดิ์ ตอนที่ 14

ตอนที่ 14

อลิสาไปบอกข่าวดีนี้แก่โยธินที่ทับหน้า เมื่อเห็นโยธินฟังแล้วนิ่งเฉย เธอพูดให้เจ็บใจว่า ใช่สิเพราะภิรมยาประกาศชัดแล้วว่าไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเขาอีกแล้ว ซ้ำยังพูดตอกย้ำให้เจ็บปวดอีกว่า

"นายตกต่ำถึงขีดสุด คงไม่นึกละสิว่านายยังตกต่ำได้อีก แต่ในความเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับนาย มันก็ยังมีเรื่องดีๆอยู่บ้างนะ อย่างน้อยนายจะได้ตาสว่าง นายได้รู้จักตัวตนจริงๆของผู้หญิงที่นายรักว่าเขาไม่ได้รักนายจริง"

"คุณหญิงมาบอกผมเรื่องภิรมยาเท่านั้นใช่ไหมครับ" โยธินถามอย่างพยายามอดกลั้น

"ฉันมาดูนายด้วยว่านายดีขึ้นหรือยัง ต้องการไปหา หมอไหม"

"ไม่ ผมไม่ต้องการ ไม่ต้องมาทำเป็นห่วงกลัวว่าผมจะตายหรอกครับคุณหญิง เพราะผมได้ตายไปแล้ว คุณหญิงทำลายความรักของผมก็เหมือนกับฆ่าผมตายไปแล้ว ถ้าอาการไข้ของผมกำเริบเพียบหนักแค่ไหนก็ไม่ต้องมาสนใจผม ผมพร้อมจะตาย ผมจะขอตายที่ม่อนผาหลวงนี่ ตายต่อหน้าคุณหญิงอลิสา สันตติวงศ์..."

โยธินมองอลิสาด้วยสายตาเจ็บแค้นแสนสาหัส อลิสาเห็นแววตาคู่นั้นแล้วได้แต่นิ่งอึ้ง

ooooooo

สีโบแอบเข้าไปจับผิดเจ้าขวัญฟ้าในห้องพัก พอเจ้าเห็นสีโบก็จะออกไป เลยถูกถามว่าจะไปหาภิรมยาใช่ไหม เจ้าโมโหที่ถูกเมียบ่าวมาควบคุม ตอบสวนไปอย่างไม่ยี่หระว่า

"ใช่ ข้ามีอะไรกับภิรมยาไปแล้ว แล้วเจ้าจะทำอะไรข้า ภิรมยาทั้งสวยทั้งมีชาติตระกูล เธอดีกว่าเจ้าไม่รู้กี่ร้อย

กี่พันเท่า มีโอกาสได้ผู้หญิงดีๆอย่างนี้มาเป็นเมีย ถ้าข้าไม่คว้าไว้ข้าก็โง่เต็มทีแล้ว"

สีโบโกรธแค้นจนแทบบ้าขู่อาฆาตว่า "เจ้าพี่ทำผิดสัญญา แล้วเจ้าพี่จะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป" พูดแล้วสะบัดจะออกไป เจ้าขวัญฟ้ารู้ตัวว่าพลาดไปแล้ว รีบเปลี่ยนเป็นทำดีคว้าแขนสีโบไว้ถามว่าจะไปไหน

"จันทร์แก้วก็จะไปบอกความจริงทุกอย่างกับคุณหญิง อลิสาน่ะสิเจ้า แล้วเจ้าพี่จะได้รู้ว่าเจ้าพี่ไม่ได้ทุกอย่างที่ต้องการเสมอไป เจ้าพี่ได้แม่ภิรมยาเป็นเมีย แต่เจ้าพี่ก็จะต้องเสียคุณหญิงอลิสาไป!"

เจ้าขวัญฟ้าตกใจมากรีบชี้แจงว่า เมื่อคืนเป็นเพียงแค่ ความสนุกชั่วครั้งชั่วคราว พูดเอาใจว่า "เจ้ามีความหมายกับข้ามากกว่าภิรมยานัก เจ้าเป็นเมียข้า แต่ภิรมยาไม่ใช่ อีกไม่กี่วันข้าก็ลืมแล้ว แต่ข้าจะไม่มีวันลืมเมียของข้าคนนี้"

"ถ้าเจ้าพี่ไม่มีวันลืมเมียคนนี้แล้วทำไมเจ้าพี่ถึงได้ เคลิบเคลิ้มไปกับแม่ภิรมยาได้ล่ะเจ้า"

"แต่ไม่เคยมีใครทำให้ข้ามีความสุขได้เหมือนเจ้า ข้าไม่ชอบผู้หญิงอ่อนหัด สู้ผู้หญิงที่มีเสน่ห์แพรวพราวอย่างเจ้าไม่ได้" พูดแล้วเจ้าขวัญฟ้าเข้าตะโบมโลมเล้าจนสีโบเคลิ้มหลงเสน่ห์เจ้าอีกตามเคย

ooooooo

อลิสาในชุดขี่ม้าเดินออกจากตึกพร้อมอติศักดิ์ พี่ชายพูดเหมือนจะรู้ใจน้องสาวว่าไปขี่ม้าก็ดีจะได้ รู้สึกสบายใจขึ้นบ้าง อลิสาบอกว่าตนไม่เป็นอะไร เพียงแต่อยากจะไปขี่ม้าเล่นเท่านั้น
แต่พอถูกพี่ชายพูดอย่างดูออกว่าไม่สบายใจแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเท่านั้น อลิสาก็ยอมรับว่าไม่สบายใจเรื่องภิรมยาไม่คิดว่าเธอจะเสียใจถึงขนาดนั้น
อติศักดิ์ยอมรับว่าตนคงประเมินค่าความรักของหนุ่มสาวต่ำเกินไป แต่ท่านรัฐมนตรีกับคุณหญิงดีใจที่ลูกสาวกลับมาจนไม่ติดใจเอาความอะไร อลิสาเลยอดไม่ได้ที่จะพูดว่าดูเหมือนคุณหญิงจะมีเป้าหมายใหม่แล้วด้วย
อติศักดิ์หัวเราะบอกน้องสาวว่าน่าจะทำใจได้แล้ว เพราะเจ้าขวัญฟ้านั้นเป็นหนุ่มเนื้อหอมอย่างนี้มานาน แม่คนไหนก็อยากได้เป็นลูกเขย ปลอบใจอลิสาว่า
"แต่น้องไม่ต้องห่วงหรอกนะ เจ้ามีน้องหญิงอยู่แล้วไม่มีทางยอมไปเป็นลูกเขยใครง่ายๆแน่"
"เจ้ากับหญิงยังไม่ได้หมั้นหมายกัน เจ้ายังมีสิทธิ์เลือกนะคะ"
"เจ้าจะไปเลือกใครได้ นอกจากน้องหญิงของพี่ หรือว่าน้องกำลังระแวงสงสัยอะไร"
"ผู้ชายกับผู้หญิงถ้าได้โอกาสอยู่ใกล้ชิดกัน อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ใช่ไหมคะ"
"ถ้าหากน้องหมายถึงเจ้าขวัญฟ้ากับคุณภิรมยาละก็ น้องไม่ต้องกังวลเลย พี่มั่นใจในความเป็นสุภาพบุรุษของเจ้าขวัญฟ้า ที่สำคัญ เจ้ารักน้องมาก เจ้าไม่มีวันทำให้น้องเสียใจแน่นอน"
ฟังพี่ชายแล้ว อลิสายิ้มแย้มสบายใจขึ้น
แต่พอไปถึงคอกม้า เจออานนท์วิ่งหน้าตาตื่นตกใจมาบอกหนานเมืองให้เอาม้าออกเร็วๆ อลิสารีบตามไปถามว่าจะไปไหน
"ผมจะเข้าเวียงไปตามหมอครับ คุณโยธินอาการทรุดหนัก ผมต้องรีบไปตามหมอมารักษาคุณโยธินเร็วที่สุด" อานนท์ พูดเร็วปรื๋อ พอถูกอลิสาถามว่าทำไมไม่บอกตนก่อน อานนท์หันไปพูดอย่างมีอารมณ์ว่า "ถึงผมจะบอกคุณพี่ คุณพี่ก็คงไม่ไปตามหมอให้คุณโยธินหรอก คุณพี่เกลียดคุณโยธิน เห็นเขาเป็นศัตรู ถ้าเขาตายไปซะได้ คุณพี่คงดีใจไม่ใช่เหรอครับ"
"หนานเมือง!" อลิสาหันไปเรียกเสียงดัง อานนท์จับบังเหียนม้าไว้แน่นกลัวอลิสาจะไม่ยอมให้ใช้ม้า แต่แล้วก็ดีใจ เมื่อได้ยินอลิสาสั่งหนานเมืองว่า "รีบเอารถออกไปรับคุณหมอชลธีมาด่วนเลยนะ" พอหนานเมืองจะไป เธอย้ำว่า "ไม่ต้องบอกใครเรื่องนี้ล่ะ แม้แต่คุณชายอติศักดิ์ เข้าใจไหม"
อานนท์จะไปกับหนานเมือง อลิสาถามว่าจะไปทำไม
"ผมรออยู่เฉยๆที่นี่ไม่ได้หรอกครับ ผมฝากดูคุณโยธินด้วยนะครับ" อานนท์ไม่ฟังเสียงคว้ามือหนานเมืองลากออกไปเลย
ooooooo
หลังจากอานนท์ไปแล้ว อลิสาเข้าไปดูโยธินเอามืออังหน้าผากปรากฏว่าตัวร้อนจี๋เธอจึงเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้ โยธินเพ้อสองมือไขว่คว้าเหมือนจะหามือใครสักคน
"ภิรมยา...ภิรมยา ทำไม...ทำไม คุณพ่อครับ ผมปวดหัว ปวดมากเหลือเกิน ผมทนไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ..."
อลิสาจับมือที่ไขว่คว้าของโยธินไว้เหมือนจะให้เขามีที่ยึดเหนี่ยว โยธินยังคงเพ้อไม่หยุด
"คุณพ่อครับ...ผมอยากกลับบ้าน ผมอยากพบคุณพ่อ... ผมไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...ช่วยผมด้วย...ช่วยผมด้วย..."
"เข้มแข็งไว้นะ" อลิสาปลอบยังคงปล่อยให้โยธินกุมมือไว้แน่น เขาก็ยังพร่ำเพ้อว่าไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว" อลิสาปลอบอย่างสงสารว่า "นายจะต้องไหว นายต้องเข้มแข็ง หมอกำลังจะมาแล้ว นายจะต้องหายดี นายได้ยินฉันใช่ไหมนายโยธิน นายจะต้องหายดี นายจะต้องไม่เป็นอะไร นายจะได้กลับไปเจอคุณพ่อนาย แต่นายต้องอดทนนะ อดทนอีกนิดเดียว"
จนกระทั่งหมอมาตรวจเสร็จ อลิสาถามอย่างห่วงกังวลว่าคนไข้เป็นอย่างไรบ้าง หมอบอกว่าอาการดีขึ้น โชคดีที่หมอมาทันเวลา ถ้ามาช้ากว่านี้หมออาจช่วยอะไรไม่ได้ อานนท์
ถามว่าโยธินเป็นอะไรหรือ
"ปอดบวมครับ เกิดอาการติดเชื้อที่ปอดค่อนข้างรุนแรงทีเดียว ผมฉีดยาให้แล้ว อาการน่าจะดีขึ้น ผมจะสั่งยาปฏิชีวนะให้นะครับ คงต้องให้คนของคุณหญิงตามผมไปรับยาในเวียง"
อลิสาถามว่าเมื่อไรคนไข้จะหายเป็นปกติ หมอบอกว่าต้องดูว่ามีอาการแทรกซ้อนหรือเปล่า ตอนนี้ให้กินยาตามที่หมอสั่งก่อน รอดูอาการอีกที
"ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ"
"ขอบคุณนะครับ คุณหมอที่ช่วยชีวิตคุณโยธินไว้ได้ ถ้าไม่ได้คุณหมอ คุณโยธินต้องไม่รอดแน่ๆ ผมนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ น่าจะรีบไปตามคุณหมอตั้งแต่แรก" เฒ่าเหมยตำหนิตัวเอง
"ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกลุงเหมย คุณโยธินไม่เป็นอะไรแล้ว" หนานเมืองปลอบใจเฒ่าเหมย
อลิสาฟังแล้วยิ่งรู้สึกว่าตัวเองผิด
ooooooo
จนบัดนี้ ภิรมยาก็ยังเอาแต่ซึมเศร้าครุ่นคิดกินอะไรไม่ลง ศรีสว่างพยายามเดาเหตุการณ์ ทำเป็นดักคอว่าคิดเรื่องโยธินหรืออย่าไปคิดเลยกับคนอย่างนั้น สาปส่งเสียได้ยิ่งดี ครั้นภิรมยาบอกว่าตนไม่ได้คิดเรื่องโยธิน ศรีสว่างก็พูดล้อๆว่าจะให้แม่เดาไหม
ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ศรีสว่างบ่นอย่างหงุดหงิดที่มีคนมาขัดจังหวะ แต่พอเปิดประตูก็ปรับสีหน้าในพริบตา เป็นดีใจกระตือรือร้น เพราะคนที่ยืนอยู่นั้นคือ เจ้าขวัญฟ้า รีบบอกเจ้าอย่างเอาใจว่า ภิรมยากำลังบ่นถึงพอดีเลย รีบเชิญเจ้าเข้าห้อง
"คุณภิรมยาบ่นถึงผมจริงๆหรือครับ" เจ้ายิ้มกริ่มเข้าไปหา
ภิรมยาไม่ทันได้ตอบ ศรีสว่างก็ชิงตอบแทนไปแล้วว่าจริง เพราะภิรมยาเป็นห่วงเจ้าว่าจะเหนื่อยหรือเปล่า จะได้พักผ่อนหรือยัง หรือว่าต้องไปคอยดูแลคุณหญิงอลิสา
เจ้าขวัญฟ้าไม่ตอบคำถามเหล่านั้น แต่ถามภิรมยาว่าได้พักผ่อนรู้สึกสดชื่นขึ้นไหม เธอบอกว่าสดชื่นขึ้น แล้วคิดหาทางที่จะได้คุยกับเจ้าเรื่องเมื่อคืนนี้กันตามลำพัง ปรารภว่าอยากไปเดินเล่น เจ้าพาไปได้ไหม
"ด้วยความยินดีครับ คุณภิรมยา"
ศรีสว่างยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ ส่วนภิรมยาก็โล่งใจที่เจ้าขวัญฟ้าไม่มีท่าทีบ่ายเบี่ยงแต่อย่างใด
ooooooo
ระหว่างเดินกลับตึกใหญ่ อานนท์จ้ำอ้าวไม่พูดไม่จาจนอลิสาถามว่ายังโกรธตนอยู่หรือ อานนท์บอกว่าตนกำลังคิดเรื่องที่อลิสาโกรธแค้นโยธิน ถามว่า "เมื่อคุณโยธินยอมขอโทษ คุณพี่จะยอมยกโทษให้ไหม"
"ครูของเธอทำผิดเกินกว่าที่จะยกโทษให้ง่ายๆ"
เมื่ออานนท์ยอมรับว่าตนฟังอติศักดิ์พูดแล้วไม่เข้าใจว่าโยธินทำผิดอะไร อลิสาจึงชี้แจงถึงเรื่องที่สืบเนื่องมาแต่ สมัยพ่อว่าท่านพ่อของตนถูกพ่อของโยธินใส่ร้ายป้ายสีจนไม่มีแผ่นดินจะอยู่
"สิ่งที่คุณพ่อของคุณโยธินทำ ก็ไปแก้แค้นกับคนนั้นสิครับ แล้วที่บังคับให้คุณโยธินทำงานหนักจนป่วยเกือบตาย ทำให้คุณโยธินถูกถอนหมั้น มันถูกหรือครับ หรือว่ามันทำให้
คุณพี่สบายใจที่ได้แก้แค้น แล้วจะแก้แค้นกันไปเพื่ออะไรครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ"
ฟังอานนท์ที่ตนดูเป็นเด็กตลอดมาแล้ว อลิสานิ่งอึ้งที่ได้เห็นในอีกแง่มุมหนึ่งที่เด็กอย่างอานนท์พูด
ส่วนภิรมยาหาทางชวนเจ้าขวัญฟ้ามาคุยกันตามลำพัง เธอทวงถามถึงความรับผิดชอบของเจ้า ถามว่าจะทำอย่างไรต่อไป จะบอกอลิสาไหม ถ้าไม่บอกตนจะไปบอกเอง
เจ้าขวัญฟ้าใช้น้ำเย็นเข้าลูบหว่านล้อมให้ใจเย็นๆ ตนขอเวลาสักนิดแล้วค่อยๆบอกความจริงกับอลิสา ครั้นภิรมยาถามว่าเมื่อไหร่ เจ้ากลับอึกอัก พอดีอานนท์กับอลิสาเดินมาเจอเจ้าเลยรอดตัว
อานนท์เข้าไปคุยกับภิรมยาเรื่องเธอหลงทางกันเสียงเจื้อย�แจ้ว ส่วนอลิสากับเจ้าขวัญฟ้าเดินคู่กันไปในระยะห่างกว่าปกติ
อลิสากลับถึงตึก เป็นเวลาที่อติศักดิ์เรียกใช้รถพอดี พอรู้ว่าหนานเมืองเอารถเข้าเวียง อติศักดิ์ถามอย่างไม่พอใจว่าเอาไปทำไม ใครเป็นคนสั่ง
"น้องเป็นคนสั่งให้หนานเมืองพาคุณหมอชลธีไปส่งในเวียงเองค่ะพี่ชาย หนานมีแกไปได้แล้ว"
อลิสาเข้ามาขัดจังหวะ เมื่อหนานมีไปแล้วเธอชี้แจงกับพี่ชายว่า
"นายโยธินอาการทรุดหนัก คุณหมอบอกว่าถ้าคุณหมอมาช้าอีกนิดเดียวนายโยธินต้องตายแน่ๆ ถึงเขาจะเป็นศัตรูที่เราเกลียดแค่ไหน เราก็จะปล่อยให้เขาตายไม่ได้ มันไร้มนุษยธรรมเกินไป"
อติศักดิ์บอกว่าตนไม่เคยคิดจะปล่อยให้โยธินตาย น้องตัดสินใจถูกแล้ว แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องต้องปิดเรื่องนี้ด้วย ถามว่า "น้องมีเรื่องอะไรที่ปิดบังพี่อีกหรือเปล่า"
"ไม่มีค่ะพี่ชาย...ไม่มี" อลิสาตอบอุบอิบไม่เต็มเสียงกลัวพี่ชายจะคิดว่าตนใจอ่อนกับโยธินเกินไป
ooooooo
พรุ่งนี้ภิรมยาก็จะกลับกรุงเทพฯแล้ว สีโบยัดเยียดตัวเองเข้าไปจัดของให้เพื่อจะพูดเขย่าขวัญทำทีพูดถึงม่อนผาหลวงว่าภิรมยาคงชอบ แต่เจ้าขวัญฟ้าชอบมาก มาที่นี่ปีหนึ่งไม่รู้กี่หน เจ้ารักคุณหญิงเหลือเกิน เจ้าเพิ่งให้แหวนคุณหญิงเป็นแหวนประจำตระกูล เห็นเขาว่ากันว่าเป็นแหวนหมั้น
พูดแล้วเห็นภิรมยานิ่งงันก็เขย่าแรงขึ้นว่า
"ญาติของสีโบที่เชียงรัฐเคยเล่าให้ฟังนะเจ้า ว่าเจ้าขวัญฟ้าเจ้าชู้มาก มีผู้หญิงไม่เคยขาด พวกผู้หญิงพวกนี้โง่จริงๆนะเจ้า รู้อยู่ว่าเจ้ามีคุณหญิงของสีโบอยู่แล้ว แต่นั่นเพราะเจ้าเป็นคนปากหวาน ไม่มีใครที่ไม่หลงคารมเจ้าหรอกเจ้า ผู้หญิงที่ได้มาง่ายก็ถูกทิ้งง่ายอย่างนี้แหละ ยังไงเจ้าก็ต้องเป็นของคุณหญิงอลิสาคนเดียว"
ภิรมยานิ่งอึ้ง รู้สึกหวั่นไหวไม่น้อยกับคำบอกเล่าของสีโบ
ooooooo
แต่พอถูกพี่ชายพูดอย่างดูออกว่าไม่สบายใจแต่ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเท่านั้น อลิสาก็ยอมรับว่าไม่สบายใจเรื่องภิรมยาไม่คิดว่าเธอจะเสียใจถึงขนาดนั้น
อติศักดิ์ยอมรับว่าตนคงประเมินค่าความรักของหนุ่มสาวต่ำเกินไป แต่ท่านรัฐมนตรีกับคุณหญิงดีใจที่ลูกสาวกลับมาจนไม่ติดใจเอาความอะไร อลิสาเลยอดไม่ได้ที่จะพูดว่าดูเหมือนคุณหญิงจะมีเป้าหมายใหม่แล้วด้วย
อติศักดิ์หัวเราะบอกน้องสาวว่าน่าจะทำใจได้แล้ว เพราะเจ้าขวัญฟ้านั้นเป็นหนุ่มเนื้อหอมอย่างนี้มานาน แม่คนไหนก็อยากได้เป็นลูกเขย ปลอบใจอลิสาว่า
"แต่น้องไม่ต้องห่วงหรอกนะ เจ้ามีน้องหญิงอยู่แล้วไม่มีทางยอมไปเป็นลูกเขยใครง่ายๆแน่"
"เจ้ากับหญิงยังไม่ได้หมั้นหมายกัน เจ้ายังมีสิทธิ์เลือกนะคะ"
"เจ้าจะไปเลือกใครได้ นอกจากน้องหญิงของพี่ หรือว่าน้องกำลังระแวงสงสัยอะไร"
"ผู้ชายกับผู้หญิงถ้าได้โอกาสอยู่ใกล้ชิดกัน อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ใช่ไหมคะ"
"ถ้าหากน้องหมายถึงเจ้าขวัญฟ้ากับคุณภิรมยาละก็ น้องไม่ต้องกังวลเลย พี่มั่นใจในความเป็นสุภาพบุรุษของเจ้าขวัญฟ้า ที่สำคัญ เจ้ารักน้องมาก เจ้าไม่มีวันทำให้น้องเสียใจแน่นอน"
ฟังพี่ชายแล้ว อลิสายิ้มแย้มสบายใจขึ้น
แต่พอไปถึงคอกม้า เจออานนท์วิ่งหน้าตาตื่นตกใจมาบอกหนานเมืองให้เอาม้าออกเร็วๆ อลิสารีบตามไปถามว่าจะไปไหน
"ผมจะเข้าเวียงไปตามหมอครับ คุณโยธินอาการทรุดหนัก ผมต้องรีบไปตามหมอมารักษาคุณโยธินเร็วที่สุด" อานนท์ พูดเร็วปรื๋อ พอถูกอลิสาถามว่าทำไมไม่บอกตนก่อน อานนท์หันไปพูดอย่างมีอารมณ์ว่า "ถึงผมจะบอกคุณพี่ คุณพี่ก็คงไม่ไปตามหมอให้คุณโยธินหรอก คุณพี่เกลียดคุณโยธิน เห็นเขาเป็นศัตรู ถ้าเขาตายไปซะได้ คุณพี่คงดีใจไม่ใช่เหรอครับ"
"หนานเมือง!" อลิสาหันไปเรียกเสียงดัง อานนท์จับบังเหียนม้าไว้แน่นกลัวอลิสาจะไม่ยอมให้ใช้ม้า แต่แล้วก็ดีใจ เมื่อได้ยินอลิสาสั่งหนานเมืองว่า "รีบเอารถออกไปรับคุณหมอชลธีมาด่วนเลยนะ" พอหนานเมืองจะไป เธอย้ำว่า "ไม่ต้องบอกใครเรื่องนี้ล่ะ แม้แต่คุณชายอติศักดิ์ เข้าใจไหม"
อานนท์จะไปกับหนานเมือง อลิสาถามว่าจะไปทำไม
"ผมรออยู่เฉยๆที่นี่ไม่ได้หรอกครับ ผมฝากดูคุณโยธินด้วยนะครับ" อานนท์ไม่ฟังเสียงคว้ามือหนานเมืองลากออกไปเลย
ooooooo
หลังจากอานนท์ไปแล้ว อลิสาเข้าไปดูโยธินเอามืออังหน้าผากปรากฏว่าตัวร้อนจี๋เธอจึงเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัวให้ โยธินเพ้อสองมือไขว่คว้าเหมือนจะหามือใครสักคน
"ภิรมยา...ภิรมยา ทำไม...ทำไม คุณพ่อครับ ผมปวดหัว ปวดมากเหลือเกิน ผมทนไม่ไหวแล้ว ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ..."
อลิสาจับมือที่ไขว่คว้าของโยธินไว้เหมือนจะให้เขามีที่ยึดเหนี่ยว โยธินยังคงเพ้อไม่หยุด
"คุณพ่อครับ...ผมอยากกลับบ้าน ผมอยากพบคุณพ่อ... ผมไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว...ช่วยผมด้วย...ช่วยผมด้วย..."
"เข้มแข็งไว้นะ" อลิสาปลอบยังคงปล่อยให้โยธินกุมมือไว้แน่น เขาก็ยังพร่ำเพ้อว่าไม่ไหวแล้ว...ไม่ไหวแล้ว" อลิสาปลอบอย่างสงสารว่า "นายจะต้องไหว นายต้องเข้มแข็ง หมอกำลังจะมาแล้ว นายจะต้องหายดี นายได้ยินฉันใช่ไหมนายโยธิน นายจะต้องหายดี นายจะต้องไม่เป็นอะไร นายจะได้กลับไปเจอคุณพ่อนาย แต่นายต้องอดทนนะ อดทนอีกนิดเดียว"
จนกระทั่งหมอมาตรวจเสร็จ อลิสาถามอย่างห่วงกังวลว่าคนไข้เป็นอย่างไรบ้าง หมอบอกว่าอาการดีขึ้น โชคดีที่หมอมาทันเวลา ถ้ามาช้ากว่านี้หมออาจช่วยอะไรไม่ได้ อานนท์
ถามว่าโยธินเป็นอะไรหรือ
"ปอดบวมครับ เกิดอาการติดเชื้อที่ปอดค่อนข้างรุนแรงทีเดียว ผมฉีดยาให้แล้ว อาการน่าจะดีขึ้น ผมจะสั่งยาปฏิชีวนะให้นะครับ คงต้องให้คนของคุณหญิงตามผมไปรับยาในเวียง"
อลิสาถามว่าเมื่อไรคนไข้จะหายเป็นปกติ หมอบอกว่าต้องดูว่ามีอาการแทรกซ้อนหรือเปล่า ตอนนี้ให้กินยาตามที่หมอสั่งก่อน รอดูอาการอีกที
"ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ"
"ขอบคุณนะครับ คุณหมอที่ช่วยชีวิตคุณโยธินไว้ได้ ถ้าไม่ได้คุณหมอ คุณโยธินต้องไม่รอดแน่ๆ ผมนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ น่าจะรีบไปตามคุณหมอตั้งแต่แรก" เฒ่าเหมยตำหนิตัวเอง
"ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกลุงเหมย คุณโยธินไม่เป็นอะไรแล้ว" หนานเมืองปลอบใจเฒ่าเหมย
อลิสาฟังแล้วยิ่งรู้สึกว่าตัวเองผิด
ooooooo
จนบัดนี้ ภิรมยาก็ยังเอาแต่ซึมเศร้าครุ่นคิดกินอะไรไม่ลง ศรีสว่างพยายามเดาเหตุการณ์ ทำเป็นดักคอว่าคิดเรื่องโยธินหรืออย่าไปคิดเลยกับคนอย่างนั้น สาปส่งเสียได้ยิ่งดี ครั้นภิรมยาบอกว่าตนไม่ได้คิดเรื่องโยธิน ศรีสว่างก็พูดล้อๆว่าจะให้แม่เดาไหม
ทันใดนั้นมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ศรีสว่างบ่นอย่างหงุดหงิดที่มีคนมาขัดจังหวะ แต่พอเปิดประตูก็ปรับสีหน้าในพริบตา เป็นดีใจกระตือรือร้น เพราะคนที่ยืนอยู่นั้นคือ เจ้าขวัญฟ้า รีบบอกเจ้าอย่างเอาใจว่า ภิรมยากำลังบ่นถึงพอดีเลย รีบเชิญเจ้าเข้าห้อง
"คุณภิรมยาบ่นถึงผมจริงๆหรือครับ" เจ้ายิ้มกริ่มเข้าไปหา
ภิรมยาไม่ทันได้ตอบ ศรีสว่างก็ชิงตอบแทนไปแล้วว่าจริง เพราะภิรมยาเป็นห่วงเจ้าว่าจะเหนื่อยหรือเปล่า จะได้พักผ่อนหรือยัง หรือว่าต้องไปคอยดูแลคุณหญิงอลิสา
เจ้าขวัญฟ้าไม่ตอบคำถามเหล่านั้น แต่ถามภิรมยาว่าได้พักผ่อนรู้สึกสดชื่นขึ้นไหม เธอบอกว่าสดชื่นขึ้น แล้วคิดหาทางที่จะได้คุยกับเจ้าเรื่องเมื่อคืนนี้กันตามลำพัง ปรารภว่าอยากไปเดินเล่น เจ้าพาไปได้ไหม
"ด้วยความยินดีครับ คุณภิรมยา"
ศรีสว่างยิ้มหน้าบานด้วยความดีใจ ส่วนภิรมยาก็โล่งใจที่เจ้าขวัญฟ้าไม่มีท่าทีบ่ายเบี่ยงแต่อย่างใด
ooooooo
ระหว่างเดินกลับตึกใหญ่ อานนท์จ้ำอ้าวไม่พูดไม่จาจนอลิสาถามว่ายังโกรธตนอยู่หรือ อานนท์บอกว่าตนกำลังคิดเรื่องที่อลิสาโกรธแค้นโยธิน ถามว่า "เมื่อคุณโยธินยอมขอโทษ คุณพี่จะยอมยกโทษให้ไหม"
"ครูของเธอทำผิดเกินกว่าที่จะยกโทษให้ง่ายๆ"
เมื่ออานนท์ยอมรับว่าตนฟังอติศักดิ์พูดแล้วไม่เข้าใจว่าโยธินทำผิดอะไร อลิสาจึงชี้แจงถึงเรื่องที่สืบเนื่องมาแต่ สมัยพ่อว่าท่านพ่อของตนถูกพ่อของโยธินใส่ร้ายป้ายสีจนไม่มีแผ่นดินจะอยู่
"สิ่งที่คุณพ่อของคุณโยธินทำ ก็ไปแก้แค้นกับคนนั้นสิครับ แล้วที่บังคับให้คุณโยธินทำงานหนักจนป่วยเกือบตาย ทำให้คุณโยธินถูกถอนหมั้น มันถูกหรือครับ หรือว่ามันทำให้
คุณพี่สบายใจที่ได้แก้แค้น แล้วจะแก้แค้นกันไปเพื่ออะไรครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ"
ฟังอานนท์ที่ตนดูเป็นเด็กตลอดมาแล้ว อลิสานิ่งอึ้งที่ได้เห็นในอีกแง่มุมหนึ่งที่เด็กอย่างอานนท์พูด
ส่วนภิรมยาหาทางชวนเจ้าขวัญฟ้ามาคุยกันตามลำพัง เธอทวงถามถึงความรับผิดชอบของเจ้า ถามว่าจะทำอย่างไรต่อไป จะบอกอลิสาไหม ถ้าไม่บอกตนจะไปบอกเอง
เจ้าขวัญฟ้าใช้น้ำเย็นเข้าลูบหว่านล้อมให้ใจเย็นๆ ตนขอเวลาสักนิดแล้วค่อยๆบอกความจริงกับอลิสา ครั้นภิรมยาถามว่าเมื่อไหร่ เจ้ากลับอึกอัก พอดีอานนท์กับอลิสาเดินมาเจอเจ้าเลยรอดตัว
อานนท์เข้าไปคุยกับภิรมยาเรื่องเธอหลงทางกันเสียงเจื้อย�แจ้ว ส่วนอลิสากับเจ้าขวัญฟ้าเดินคู่กันไปในระยะห่างกว่าปกติ
อลิสากลับถึงตึก เป็นเวลาที่อติศักดิ์เรียกใช้รถพอดี พอรู้ว่าหนานเมืองเอารถเข้าเวียง อติศักดิ์ถามอย่างไม่พอใจว่าเอาไปทำไม ใครเป็นคนสั่ง
"น้องเป็นคนสั่งให้หนานเมืองพาคุณหมอชลธีไปส่งในเวียงเองค่ะพี่ชาย หนานมีแกไปได้แล้ว"
อลิสาเข้ามาขัดจังหวะ เมื่อหนานมีไปแล้วเธอชี้แจงกับพี่ชายว่า
"นายโยธินอาการทรุดหนัก คุณหมอบอกว่าถ้าคุณหมอมาช้าอีกนิดเดียวนายโยธินต้องตายแน่ๆ ถึงเขาจะเป็นศัตรูที่เราเกลียดแค่ไหน เราก็จะปล่อยให้เขาตายไม่ได้ มันไร้มนุษยธรรมเกินไป"
อติศักดิ์บอกว่าตนไม่เคยคิดจะปล่อยให้โยธินตาย น้องตัดสินใจถูกแล้ว แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมน้องต้องปิดเรื่องนี้ด้วย ถามว่า "น้องมีเรื่องอะไรที่ปิดบังพี่อีกหรือเปล่า"
"ไม่มีค่ะพี่ชาย...ไม่มี" อลิสาตอบอุบอิบไม่เต็มเสียงกลัวพี่ชายจะคิดว่าตนใจอ่อนกับโยธินเกินไป
ooooooo
พรุ่งนี้ภิรมยาก็จะกลับกรุงเทพฯแล้ว สีโบยัดเยียดตัวเองเข้าไปจัดของให้เพื่อจะพูดเขย่าขวัญทำทีพูดถึงม่อนผาหลวงว่าภิรมยาคงชอบ แต่เจ้าขวัญฟ้าชอบมาก มาที่นี่ปีหนึ่งไม่รู้กี่หน เจ้ารักคุณหญิงเหลือเกิน เจ้าเพิ่งให้แหวนคุณหญิงเป็นแหวนประจำตระกูล เห็นเขาว่ากันว่าเป็นแหวนหมั้น
พูดแล้วเห็นภิรมยานิ่งงันก็เขย่าแรงขึ้นว่า
"ญาติของสีโบที่เชียงรัฐเคยเล่าให้ฟังนะเจ้า ว่าเจ้าขวัญฟ้าเจ้าชู้มาก มีผู้หญิงไม่เคยขาด พวกผู้หญิงพวกนี้โง่จริงๆนะเจ้า รู้อยู่ว่าเจ้ามีคุณหญิงของสีโบอยู่แล้ว แต่นั่นเพราะเจ้าเป็นคนปากหวาน ไม่มีใครที่ไม่หลงคารมเจ้าหรอกเจ้า ผู้หญิงที่ได้มาง่ายก็ถูกทิ้งง่ายอย่างนี้แหละ ยังไงเจ้าก็ต้องเป็นของคุณหญิงอลิสาคนเดียว"
ภิรมยานิ่งอึ้ง รู้สึกหวั่นไหวไม่น้อยกับคำบอกเล่าของสีโบ
ooooooo
ค่ำวันเดียวกัน อลิสาออกจากตึกม่อนผาหลวงบอกพี่ชายที่มาเจอว่าจะไปเดินเล่นไม่ต้องห่วงเดี๋ยวก็กลับ รีบเอ่ย "ฝันดีนะคะพี่ชาย" แล้วผละไปเลย อติศักดิ์ มองตามอย่างเดาได้ว่าเธอไปไหน
เขามองไม่ผิด เพราะอลิสาทำทีไปตามอานนท์ พอเจอก็ทำเป็นตำหนิ อานนท์เลยถามว่าแล้วคุณพี่มาทำอะไร อลิสาแก้เกี้ยวว่าตนมาดูอาการครูของอานนท์ เดี๋ยวเกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะหาว่าไม่ดูดำดูดีกัน
ระหว่างนั้น อานนท์พยายามช่วยพยุงโยธินขึ้นมากินต้มซุปไก่ แต่ตัวเล็กแรงน้อยเลยทุลักทุเล จนอลิสาต้องเข้าไปช่วยทำให้ต้องใกล้ชิดกัน แม้จะเขินแต่เธอก็ช่วยจนสำเร็จ ซ้ำอานนท์ป้อนซุปไม่เป็น อลิสาเลยต้องช่วยป้อนอีก
อลิสาบอกโยธินว่าพรุ่งนี้เช้าภิรมยาก็จะกลับกรุงเทพฯแล้ว ดูเหมือนเธอจะทำใจเรื่องเขาได้แล้ว เขาเองก็ควรจะทำ ให้ได้อย่างเธอ ย้ำกับเขาว่า
"ตอนนี้ชีวิตของนายสำคัญที่สุด รักษาตัวเองให้หายก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องอื่น" โยธินบอกว่า เขารู้ว่าตัวเองจะทำอย่างไรต่อไป อลิสาพูดลอยๆแต่เหมือนเตือนสติเขาว่า "รู้ก็ดีแล้ว เพราะยังมีคนที่รักนายที่สุดรอนายอยู่ คุณพ่อของนายไงล่ะ"
คำพูดและการกระทำที่ดูแลกันในยามนี้ ทำให้ความรู้สึกของทั้งสองฝ่ายผ่อนคลายลง บรรยากาศจึงคลายความตึงเครียดไปด้วย

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้น ก่อนขึ้นรถ ภิรมยาแอบไปคุยกับเจ้าขวัญฟ้าในมุมลับตา ทวงถามย้ำเตือนความรับผิดชอบของเจ้าที่ต้องมีต่อตน เจ้ายืนยันขันแข็งว่าจะไม่มีวันทิ้งเธอ ครั้นภิรมยาพูดถึงแหวนที่นิ้วอลิสา เจ้าก็พูดให้ เห็นเป็นเรื่องธรรมดาว่า แหวนนั้นไม่ใช่แหวนหมั้น ถ้าเธออยากได้เขาก็จะ...
เจ้าพูดไม่ทันจบ ภิรมยาก็ขัดขึ้นว่าตนต้องการมากกว่าแหวน ตนต้องการแต่งงานกับเจ้า ยื่นคำขาดว่า "เจ้าจะต้องไปหาภิรมยาที่กรุงเทพฯภายในสิ้นเดือนนี้ เจ้าจะต้องไปเรียนคุณพ่อคุณแม่ของภิรมยาเรื่องของเรา ส่วนเรื่องงานแต่งงานเราค่อยมาว่ากันทีหลัง"
"แต่ผมว่ามันจะเร็วเกินไปนะครับ"
"ภิรมยาจะไม่รออะไรแล้ว เจ้าต้องรีบบอกเลิกกับคุณหญิงแล้วออกไปจากที่นี่ เจ้าคงไม่ทำให้ภิรมยาต้องผิดหวังนะคะ คุณพ่อรักภิรมยาที่สุด ถ้าหากท่านทราบว่าเจ้าทำให้ภิรมยาเสียใจ แผนการธุรกิจของเจ้าจะต้องพังพินาศในพริบตา!"
เจ้าขวัญฟ้าอึ้งไปกับคำขาดที่แข็งกร้าวของภิรมยา
ส่วนศรีสว่างก็แสดงความชื่นมื่นพออกพอใจจนออกนอกหน้าในความสัมพันธ์ระหว่างภิรมยากับเจ้าขวัญฟ้า ภิรมยาเองก็พยายามที่จะแสดงให้อลิสารู้ถึงความสัมพันธ์พิเศษของตนกับเจ้าขวัญฟ้า แต่ถูกเจ้าขวัญฟ้าคอยขัดตัดบท แต่ภิรมยาก็ยังทำจนได้ ด้วยการเดินผ่านอลิสาไปลาเจ้าขวัญฟ้าอย่างอ่อนหวานว่า
"ภิรมยาดีใจมากนะคะที่ได้พบเจ้าที่นี่ แล้วเจอกันนะคะ"
"ผมก็ดีใจเช่นกันครับ แล้วพบกันที่กรุงเทพฯนะครับ" เจ้าขวัญฟ้าหวานตอบด้วยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก เพราะอยู่ต่อหน้าทั้งอลิสาและสีโบ
อติศักดิ์นั่งรถคันหน้าไปกับราชฤทธิ์ ส่วนภิรมยานั่งรถคันหลังไปกับศรีสว่าง ทำให้แม่ลูกได้คุยกันสะดวกปากมากขึ้น ศรีสว่างคาดหวังว่าอีกไม่นานภิรมยาก็จะได้ตำแหน่งชายา เจ้าราชบุตรเชียงรัฐแล้ว
ภิรมยาบอกแม่ว่าตนตัดโยธินไปจากชีวิตได้แล้ว ต่อไปตนจะรักแต่ตัวเอง จะไม่ทำให้ตัวเองต้องเจ็บปวดอีก บอกแม่ อย่างมีความสุขว่า
"ภิรมยามีความสุขมากที่ได้มาที่นี่ แล้วก็ได้พบกับความทุกข์มากที่สุดเช่นกัน แต่ที่นี่ก็เปิดโอกาสให้ภิรมยาได้ตั้งต้นชีวิตใหม่กับผู้ชายที่มีค่าคู่ควรกับภิรมยา"
"ลูกเข้มแข็งกว่าที่แม่คิด แม่ภูมิใจในตัวลูกจริงๆ"
"ภิรมยาจะทิ้งภิรมยาคนเดิมไว้ที่นี่ ต่อไปภิรมยาจะเป็นภิรมยาคนใหม่"
ท่าทางภิรมยาเป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆ เธอกลับไปในมาดภิรมยาที่แกร่งกว่าเดิมมากมาย

ooooooo

ระหว่างที่อลิสากับเจ้าขวัญฟ้าออกไปเดินเล่นด้วยกันนั้น อลิสาถามว่าเจ้ามีธุระอะไรที่กรุงเทพฯหรือ เจ้าสะดุ้งใจถามว่าหมายถึงที่ตนบอกภิรมยาไปนั่นใช่ไหม แล้วกลบเกลื่อนว่าเจ้าพ่ออาจให้ใครไปทำงานแทนแล้วก็ได้ แต่ถ้าอลิสาอยากไป เจ้าก็พร้อมจะเป็นคนขับรถให้
"หญิงอยากไปเที่ยวเชียงรัฐมากกว่าค่ะ หญิงยังไม่เคยไปเชียงรัฐเลยนะคะเจ้า หญิงอยากรู้จักเจ้าพ่อเจ้าแม่ของเจ้า"
เจ้าขวัญฟ้ารวบรัดถามว่า แสดงว่าคุณหญิงพร้อมจะแต่งงานแล้วใช่ไหม อลิสาทำเฉไฉว่าตนยังไม่ได้พูดเรื่องแต่งงานแค่อยากรู้จักเจ้าพ่อเจ้าแม่ของเจ้าเท่านั้น
"คุณหญิงเคยบอกว่าต้องรู้จักเจ้าพ่อเจ้าแม่ของผมก่อน แล้วค่อยมาตกลงเรื่องแต่งงานกัน ผมจำได้ เราจะต้องแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ไปกับผมครับคุณหญิง เร็วเข้า"
เจ้าขวัญฟ้าเร่งรัดแล้วพาไปที่คอกม้า ส่งเสียงอย่างวาง อำนาจแข็งกระด้างให้คนงานเอาม้าออก ร้องสั่งถี่ยิบ โยธินให้
อาหารม้าอยู่ บอกว่าได้ยินแล้ว ตนกำลังให้อาหารม้าอยู่ ก็ถูกเจ้า เยาะเย้ยเหยียดหยันเรื่องภิรมยาว่า
"คุณภิรมยาทิ้งนายแล้ว เป็นผู้หญิงคนไหนก็ต้องทิ้งนาย ใครจะอยากแต่งงานกับวีรบุรุษตกอับ แล้วนี่ต้องมาเลี้ยงม้าเก็บขี้ม้าอีกนานแค่ไหนถึงจะชดใช้หนี้คุณหญิงหมดล่ะ สงสัยจะต้องเป็นขี้ข้าอยู่ที่นี่ไปจนตายแน่"
ครั้นอลิสาถามขณะโยธินจูงสีหมอกมาให้ว่าหายดีแล้วหรือ เจ้าก็ยังขัดขึ้นไม่ให้เสวนากับคนชั้นต่ำไร้เกียรติอย่างนี้ด้วย แล้วดึงบังเหียนจากมือโยธินพร้อมกับสั่งให้ไปเอาม้ามาอีกตัวหนึ่ง
อลิสามองเจ้าขวัญฟ้าอย่างไม่ชอบใจนักกับวาจาสามหาวเช่นนั้น แต่เมื่อโยธินเอาม้ามาให้อีกตัว ทั้งคู่ก็พากันขี่ม้าเหยาะๆ เคียงคู่กันไป
ooooooo
เจ้าขวัญฟ้าพาอลิสาไปที่เนินเขา หยุดที่ป้ายหินหลุมฝังพระศพหม่อมเจ้าไตรศักดิ์ พาเธอไปขอกับท่านพ่อว่า
"ผมขออนุญาตแต่งงานกับคุณหญิงอลิสานะครับท่านพ่อ ผมรักคุณหญิงอลิสาครับ รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน ผมขอสาบานว่าจะดูแลเธอเท่าชีวิตของผมเอง ผมจะไม่รักผู้หญิงอื่น ถ้าหากไม่ทำตามคำสาบาน ขอให้ผมมีอันเป็นไป"
อลิสาท้วงติงว่าอย่าสาบานอย่างนี้ เจ้าก็ยังย้ำอีกว่า "จะกลัวทำไมครับ ผมไม่มีวันผิดคำสาบานแน่"
ไม่เพียงเท่านั้น ที่ห้องนั่งเล่นตึกม่อนผาหลวงยังได้รับการจัดแต่งและตั้งถังแชมเปญกับแจกันดอกกุหลาบแดงไว้อย่างสวยงาม อติศักดิ์ถามว่าต้องมีเรื่องดีๆแน่ใช่ไหม เจ้าตอบอย่างดีใจว่า
"คุณหญิงยอมตกลงแต่งงานกับผมแล้วครับคุณชาย" เมื่ออติศักดิ์ถามว่าเมื่อไร เจ้ารีบบอกว่า "ผมอยากขอหมั้นกับคุณหญิงให้เร็วที่สุดครับ ส่วนเรื่องแต่งงานจะต้องไม่เกินปลายปีนี้"
อานนท์เดินมาได้ยินพอดี เหมือนจะเป็นข่าวดี แต่สำหรับอานนท์แล้วทำให้รู้สึกไม่สบายใจมาก เมื่อไปพบโยธินที่ทับหน้าจึงปรารภความไม่สบายใจให้ฟัง กลัวว่าถ้าอลิสาแต่งงานแล้วย้ายไปอยู่เชียงรัฐคงทิ้งให้ตนอยู่คนเดียว ระบายความอัดอั้นว่า
"ถึงคุณพี่จะชอบดุว่าผม ผมก็รักคุณพี่ บางทีผมรู้สึกคุณพี่เหมือนเป็นแม่ของผมด้วยซ้ำ คุณโยธินช่วยผมหน่อยสิครับ ทำยังไงก็ได้ไม่ให้คุณพี่แต่งงานกับเจ้าขวัญฟ้า"
โยธินซึ่งรู้สึกใจหายกับข่าวนี้ ได้แต่บอกว่าตนคงช่วยอะไรไม่ได้ เมื่ออลิสาตัดสินใจแล้วเราไม่มีสิทธิ์อะไรไปห้ามเธอได้ แล้วทั้งอานนท์และโยธินต่างก็นิ่งเงียบไป ต่างอยู่กับความรู้สึกของตัวเอง...

ooooooo

เช้าวันต่อมา อติศักดิ์ อลิสา และเจ้าขวัญฟ้า พากันไปที่คอกม้าพร้อมเสบียงอาหาร อติศักดิ์ถามโยธินว่าหายดีแล้วหรือ ถ้าหายดีแล้วก็ไปล่าสัตว์กัน อ้างว่าอยากจะเห็นฝีมือการยิงปืนของเขาอีกสักครั้ง
ออกป่าไปจนครึ่งวัน อติศักดิ์ก็ยังไม่สามารถล่าอะไรได้เลย พูดติดตลกว่าสงสัยกำลังจะมีงานมงคลเลยทำบาปไม่ขึ้น แต่ไหนๆก็มาแล้วจะไม่ให้เสียเวลาเปล่า เดี๋ยวจะไปสำรวจดูเส้นทางที่จะตัดถนนใหม่สักหน่อย เจ้าขวัญฟ้าขยับลุกขึ้น อติศักดิ์บอกว่าไม่ต้องไป ให้อยู่เป็นเพื่อนน้องหญิงที่นี่ ตนจะไปกับโยธินเอง
เจ้าขวัญฟ้าหาทางแขวะเหยียดหยามโยธินกับอลิสาอีกจนได้ว่าคงช่วยอะไรไม่ได้ ถ้าเก่งขนาดมีความรู้ความสามารถเรื่องงานสร้างทางได้ก็คงไม่ต้องมาทำงานที่คอกม้าชดใช้หนี้หรอก พูดเยาะทิ้งท้ายว่า
"นี่มันคงโง่จนไม่รู้จะเปรียบกับอะไรถึงต้องมาทำงานเป็นขี้ข้าอย่างนี้"
"แต่พี่ชายของหญิงไม่โง่หรอกนะคะ พี่ชายทราบค่ะว่าใครเหมาะสมกับงานอะไร ควรใช้ใครทำงานแบบไหน" อลิสาศอกกลับไปนิ่มๆจนเจ้าขวัญฟ้าต้องนิ่งเงียบไป
ระหว่างที่อติศักดิ์กับโยธินไปดูที่สร้างเส้นทางนั้น โยธินเปรยๆว่าถ้าจะสร้างตามเส้นทางนี้คงต้องโค่นต้นไม้ทิ้งหลายไร่ทีเดียว ก็ถูกอติศักดิ์โยงมาถึงเรื่องของเขาจนได้ พูดแขวะไปถึงพ่อเขาด้วยว่า
"ก็ต้องยอมเสียล่ะครับ ทุกอย่างในโลกนี้ไม่มีอะไรที่จะได้มาโดยไม่ต้องเสียอะไรไป ก็เหมือนอย่างที่คุณได้บริษัทของคุณพ่อกลับคืนมา แต่ต้องเสียอิสรภาพไปไงครับ แต่ก็น่าเห็นใจที่คุณต้องเสียอะไรหลายๆอย่าง กว่าที่จะกอบกู้บริษัทกลับคืนมา เสียทั้งศักดิ์ศรีเสียทั้งคนรัก"

โยธินหยุดกึกทันทีหันจ้องอติศักดิ์เขม็ง แต่อติศักดิ์ ยังคงเดินพูดเหน็บต่อไปอย่างลำพองใจว่า
"การที่ต้องเสียคนรักนี่คงจะเจ็บปวดที่สุดแล้วใช่ไหม ครับ แต่คุณยังมีคุณพ่ออยู่นะครับ พระยาสวามิภักดิ์ราช ผู้ซึ่งเป็นที่นับหน้าถือตาของใครๆ แต่ตอนนี้กลับกลายเป็นตาแก่นั่งรถเข็น ถ้าผมเป็นท่าน ผมคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วล่ะครับ ผมคงฆ่าตัวตายให้จบๆไป อย่างน้อยก็ช่วยล้างบาปล้างอายให้ลูกให้หลาน"
โยธินยกปืนขึ้นเล็ง สับนกเสียงดังกรึ๊บ อติศักดิ์สะดุ้งหันขวับมอง โยธินค่อยๆเหนี่ยวไก อติศักดิ์ร้องอย่างตกใจ
"นี่คุณจะฆ่าผมหรือ คุณโยธิน!"
โยธินเหนี่ยวไกเปรี้ยง! เสียงดังสนั่นกึกก้อง ฝูงนกบินกันพึ่บแตกตื่นไปทั้งป่า

ooooooo

อติศักดิ์ยืนตะลึง โยธินยืนนิ่ง ที่แท้โยธินยิงเสือที่ย่องมาจะขย้ำอติศักดิ์นั่นเอง!
ข่าวนี้เป็นที่เล่าขานเลื่องลือในหมู่คนงานทั่วทั้งม่อน�ผาหลวง โดยเฉพาะอานนท์ตื่นเต้นเป็นพิเศษ มีแต่เจ้าขวัญฟ้าคนเดียวที่พูดอย่างดูแคลนว่าโยธินทำเพราะอยากได้ความดีความชอบ ร้ายกว่านั้นคือเจ้าให้ร้ายโยธินว่า ถ้าช้ากว่านี้โยธินอาจจะยิงทั้งเสือและอติศักดิ์เพื่อชดใช้หนี้ให้เร็วขึ้นก็ได้
อติศักดิ์กับอลิสาฟังแล้วมองหน้ากันอย่างไม่เห็นด้วย จนเมื่ออติศักดิ์ส่งฟ้าลั่นให้โยธินไปเก็บ เขาขอบคุณโยธินที่ช่วยชีวิตไว้ทั้งที่เขาเป็นเจ้าหนี้ที่มีความแค้นต่อกัน
"ผมมีศักดิ์ศรีพอที่จะไม่ทำเรื่องขี้ขลาดอย่างนั้น ถ้าผมจะฆ่าคุณชายล่ะก็ผมจะไม่ใช้วิธีลอบกัด แต่จะสู้กับคุณชายซึ่งๆหน้า" ส่วนความโกรธแค้นที่อติศักดิ์พูดถึงนั้น โยธินบอกว่า เวลานี้ตนได้ตายไปแล้ว ตายไปพร้อมกับความรักที่เขาเป็นคนทำลายไป บอกย้ำกับอติศักดิ์ว่า "ตอนนี้ผมไม่มีตัวตน ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้ว ตอนนี้ผมรู้แต่ว่า ผมต้องทำหน้าที่เชลยของสันตติวงศ์ หมดสิ้นภาระหน้าที่ของผมเมื่อไหร่ ผมก็ จะไปจากม่อนผาหลวงทันที และจะไม่มีวันมาเหยียบที่นี่อีก"
โยธินพูดอย่างสาปส่งแล้วเดินจูงฟ้าลั่นไปเข้าคอก อติศักดิ์ได้แต่มองตามอึ้งๆ
ooooooo
อานนท์ชื่นชมนับถือโยธินยิ่งนัก บอกอลิสาว่าน่าจะตอบแทนอะไรโยธินบ้าง เพราะได้ช่วยชีวิตทั้งอลิสาและอติศักดิ์ไว้ทั้งสองคน อลิสาจึงไปปรึกษาพี่ชาย อติศักดิ์มอบให้เป็นหน้าที่ของน้องเพราะได้ มอบเชลยคนนี้ให้ดูแลแล้ว น้องต้องรู้จักและรู้ใจเขาได้ดีกว่าพี่ชาย
เมื่ออลิสาไปถามโยธินว่าต้องการอะไรตอบแทนให้บอกมา เขาตอบอย่างไม่แยแสว่าไม่ต้องการอะไรตอบแทนเลย อลิสาเลยเดาว่าสิ่งที่เขาต้องการที่สุดเวลานี้คืออิสรภาพ จึงอนุญาตให้เขากลับไปเยี่ยมบ้านที่กรุงเทพฯ หนึ่งเดือนเพื่อไปเยี่ยมดูแลพ่อเขาด้วย
"ผมขอปฏิเสธไม่รับความกรุณาของคุณหญิงครับ ผมอยากเจอคุณพ่อผม แต่ผมขอกลับไปเจอคุณพ่ออย่างคนที่มีศักดิ์ศรี ขอบคุณนะครับที่อุตส่าห์เจียดความเมตตามาให้ผม"
อลิสายังยืนยันจะให้เขาบอกมาเพื่อจะได้ตอบแทนให้หมดเรื่องไป
"ผมต้องการอะไรงั้นเหรอครับ ผมต้องการให้พวกคุณหญิงติดค้างหนี้บุญคุณผมอย่างนี้แหละครับ หนี้บุญคุณที่คุณหญิงไม่มีวันจะลบล้างไปได้!" โยธินตอบไปอย่างเลือดเย็นจนอลิสายืนฮึดฮัดที่อยากจะทำดีให้กลับถูกว่าเอาอย่างเจ็บแสบ

ooooooo

สีโบรู้ข่าวเจ้าขวัญฟ้าจะแต่งงานกับอลิสาก็ทนอยู่ไม่ได้ แอบเข้าไปหาที่ห้องถามว่า ถ้าแต่งงานแล้วพากันไปอยู่คุ้มหลวง อย่างไรเสียวันหนึ่งอลิสาก็ต้องรู้อยู่ดีว่าตนเป็นเมียเจ้า
เจ้าขวัญฟ้าบอกว่าจะให้สีโบไปอยู่ที่ผาปู่เจ้าซึ่งเป็นชายแดน สีโบไม่ยอมเพราะต้องการอยู่กับเจ้าอย่างใกล้ชิด ถามอย่างไม่พอใจว่าเพราะอลิสาใช่ไหมทำให้ตนอยู่ที่คุ้มหลวงไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นตนก็จะทำให้อลิสารู้เสียจะได้อยู่ด้วยกันได้
"ไม่ได้นะจันทร์แก้ว คุณหญิงจะรู้เรื่องเจ้าไม่ได้เป็นอันขาด เอาไว้ให้ถึงเวลานั้นแล้วเราค่อยคุยกัน" เจ้าขวัญฟ้าซื้อเวลาต่อไป
เมื่อสีโบไม่ยอม เจ้าขวัญฟ้าจึงตัดบทเอาดื้อๆว่าตนปวดหัวให้สีโบกลับไปก่อนแล้วค่อยคุยกันวันหลัง ทำให้สีโบจำต้องออกไปอย่างไม่พอใจ พอออกจากห้องก็เจออสิสาผ่านมาพอดี สีโบโกหกว่าเจ้าสั่งให้ยกน้ำชามาให้เพราะมีอารมณ์ค้างอยู่ สีโบจึงพูดแปลกๆหมายจะให้สะกิดใจอลิสาก่อนกลับไป
ส่วนโยธิน หลังจากปฏิเสธค่าตอบแทนที่อลิสาเสนอให้แล้ว เขากลับมาเขียนจดหมายถึงพ่อเล่าเรื่องภิรมยาอย่างละเอียดแล้วบอกพ่อว่า "สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวให้ผมกัดฟันมีชีวิตอยู่ต่อไปก็คือ การที่จะได้กลับไปหาคุณพ่อ คุณพ่อช่วยส่งกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ ให้ผมเข้มแข็ง อดทนต่อไป จนกว่าเราจะได้พบกันอีกครั้ง" ได้เขียนบรรยายระบายความกดดันลงในจดหมายแล้ว โยธินค่อยรู้สึกผ่อนคลายขึ้น

ooooooo

วันต่อมา เจ้าขวัญฟ้าชวนอลิสาไปกรุงเทพฯด้วยกันเพื่อไปเตรียมเรื่องหมั้น จะได้ปรึกษากับผู้ใหญ่ด้วย ถามอลิสาว่าเราจะหมั้นกันที่ไหนดี จะจัดที่ม่อนผาหลวงหรือที่กรุงเทพฯ
อลิสาท้วงติงว่าเรื่องนั้นไม่ต้องรีบร้อน ก่อนอื่นเจ้าควรไปเรียนให้เจ้าพ่อเจ้าแม่ทราบเรื่องนี้ก่อนแล้วรอผู้ใหญ่ ตัดสินใจดีกว่า ว่าเราจะหมั้นกันเมื่อไรดี
ขณะนั้นเองหนานมีเข้ามาบอกว่ามีคนจากเชียงรัฐมาขอพบเจ้า เมื่อเจ้าออกไปพบปรากฏว่าคนนั้นคือสิงห์คนสนิทของเจ้านั่นเอง สิงห์นำจดหมายจากเจ้าแม่มาให้ อ่านจดหมายแล้วเจ้าบ่นอย่างหงุดหงิดใจว่า
"เจ้าแม่สั่งให้ข้ากลับเชียงรัฐภายในสิ้นเดือนนี้ ไม่งั้นจะไม่อนุญาตให้ข้าแต่งงานกับคุณหญิง เจ้าแม่หมายความอย่างนั้นจริงๆเหรอสิงห์" แล้วถามอย่างเอะใจว่า "ทำไมจะต้องเป็นสิ้นเดือนนี้ด้วย"
สิงห์ลุ้นให้เจ้ากลับเชียงรัฐเพราะนอกจากจะทำให้ เจ้าพ่อเจ้าแม่พอใจแล้วยังไปสานงานต่อกับเจ้าเกษมศักดิ์ด้วย เจ้าถามว่าเจ้าพ่อไม่รู้ใช่ไหมว่าตนแอบติดต่อกับเจ้าเกษมศักดิ์อยู่ สิงห์บอกว่าไม่รู้
"แต่ข้ายังไม่อยากกลับไปเลย" เจ้าบ่น ถอนใจยาวอย่างไม่อยากจากอลิสาไป
ส่วนอติศักดิ์กำลังเตรียมจะเดินทางกลับกรุงเทพฯ เอ่ยปากชวนเจ้าขวัญฟ้าพร้อมกันเลยดีไหม พอเจ้าบอกว่าตนต้องกลับเชียงรัฐก่อน โกหกว่าต้องไปเรียนเจ้าพ่อเจ้าแม่เรื่องแต่งงานกับอลิสา
อติศักดิ์บอกว่าตนก็อยากชวนไปเฝ้าท่านป้าจันทร์
ด้วยกัน แต่ไม่เป็นไรตนจะจัดการเรื่องผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงเองให้เจ้าขวัญฟ้ากลับไปเชียงรัฐแล้วรีบกลับมาม่อนผาหลวง อย่าปล่อยให้คนทางนี้คอยนาน
เจ้าขวัญฟ้าบอกว่าจะไม่ปล่อยให้อลิสาคอยนาน เพราะถ้าแต่งงานกันเมื่อไหร่ก็จะกลับไปเชียงรัฐแล้วไม่มาที่ม่อนผาหลวงอีก และถ้าตกลงจะจัดงานแต่งที่กรุงเทพฯ ตนไปเชียงรัฐคราวนี้แล้วอาจจะไม่มาม่อนผาหลวงอีกเลยก็ได้
สีโบถือถาดน้ำชาเข้ามาได้ยินพอดี หยุดชะงัก หน้าเครียดทันที
จากนั้น สีโบทำเป็นออดอ้อนเจ้าขวัญฟ้าว่าตนเจียมตัวไม่มีวาสนาได้อยู่กับเจ้า แต่คืนนี้ขอให้เจ้าไปหาตนเพื่อจะได้ อยู่กันเป็นครั้งสุดท้าย อ้อนวอนเจ้าเมตตาอีกสักครั้งเถิด เจ้าขวัญฟ้าฟังแล้วใจอ่อน
ที่แท้เป็นแผนการของสีโบ เมื่อหลอกล่อเจ้าขวัญฟ้าไปหาที่ห้องแล้ว ก็บอกสาวใช้อีกคนหนึ่งว่าตนป่วยไม่อาจไปรับใช้อลิสาบนตึกได้ ทำให้อลิสาเป็นห่วงลงไปดูอาการ
พอเปิดประตูห้องของสีโบ อลิสาก็ตะลึงพรึงเพริด เมื่อเห็นเจ้าขวัญฟ้ากับสีโบนอนกอดกันอยู่บนเตียง!

ooooooo

อลิสาวิ่งกลับทันที เจ้าขวัญฟ้าคว้าเสื้อผ้ามาใส่ แล้ววิ่งตามขอร้องให้ฟังตนก่อน โทษว่าสีโบยั่วยวนใช้มารยาสารพัดจนตนพลาดพลั้ง
"สีโบยั่วยวนเจ้ายังไงคะเจ้าถึงกับอดใจไม่ไหวต้องลงมาหาสีโบถึงห้อง สีโบคงมีเวทมนตร์สะกดเจ้ากล้าทำลายเกียรติของหญิงอย่างนี้ เจ้ากล้าทำเรื่องบัดสีในบ้านของหญิงได้ยังไง ทำไมเจ้าถึงได้ทำตัวเลวได้ถึงขนาดนี้ หญิงผิดหวังในตัวเจ้าจริงๆ" อลิสาด่าว่าแล้ววิ่งกลับไป
เจ้าขวัญฟ้าจะวิ่งตาม ได้ยินเสียงสีโบหัวเราะเยาะอยู่ข้างหลัง จึงหันไปเล่นงานสีโบ ถามว่าเป็นแผนการที่ทำให้อลิสามาเห็นตนกับสีโบในห้องใช่ไหม สีโบตอบรับอย่างเย้ยหยันว่าใช่ ตนต้องการประกาศให้อลิสารู้ว่า ตนเป็นเมียเจ้า
"แล้วมึงคิดเหรอว่า ถ้าคุณหญิงเลิกกับกูแล้วกูจะเอามึงเป็นเมียอีก" เจ้าขวัญฟ้าแค้นใจมาก
"เจ้าพี่ก็ตั้งใจจะทิ้งจันทร์แก้วอยู่แล้ว ในเมื่อจันทร์แก้วไม่ได้อยู่กับเจ้าพี่ คนอื่นก็อย่าหวังเลย ต่อไปใครเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเจ้าพี่ จันทร์แก้วจะกำจัดมันทุกคน ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตาม"
สีโบลอยหน้าลอยตาท้าทาย เลยถูกเจ้าตบหน้าฉาดใหญ่ ด่าก่อนหุนหันผละไปว่า
"นังสารเลว มึงทำลายความรักของกู!"

ooooooo

จบตอนที่ 14
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 19 กุมภาพันธ์ 2553 13:27:29 น.

0 comments

Counter : 232 Pageviews.