Bloggang.com : Heavenworth : ละคร เชลยศักดิ์ ตอนที่ 10

กุมภาพันธ์ 2553

	1	2	3	4	5	6
7	8	9	10	11	12	13
14	15	16	17	18	19	20
21	22	23	24	25	26	27
28

2 กุมภาพันธ์ 2553

ละคร เชลยศักดิ์ ตอนที่ 10

ละคร เชลยศักดิ์ ตอนที่ 10

ตอนที่ 10
เพียงวันรุ่งขึ้นที่มาถึงกรุงเทพฯอติศักดิ์ก็ไปที่ บ้านโยธินทันที ทักทายกับสวามิภักดิ์ราชอย่างดูเชิงกัน ทักว่าสวามิภักดิ์ราชดูซูบไป ถามว่ายังมีเรื่องอะไรให้เครียดอีกหรือ เพราะบริษัทก็กำลังไปได้ดีน่าจะสบายใจได้แล้ว
"ตราบใดที่โยธินต้องตกอยู่ใต้อำนาจของคุณ ผมไม่มีวันสบายใจได้หรอก คุณชายอติศักดิ์ ผมจะยกบริษัทให้คุณแลกกับอิสรภาพของโยธิน ไม่มีอะไรมีค่าเท่ากับลูกชายของผมแล้ว"
ไม่เพียงอติศักดิ์จะยืนยันให้ยึดมั่นสัญญา หากยังพูดให้เจ็บใจว่า เพิ่งรู้ว่าอัศวรัชนอกจากจะโกหกตลบตะแลงเก่งแล้ว ยังตระบัดสัตย์อีกด้วย ถามว่าทนายของตนจัดการเรื่องเอกสารทุกอย่างเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ถ้าเช่นนั้น ต่อไปเงินปันผลจะให้ ทนายนำมาส่งให้ทุกเดือนพร้อมรายงานสรุปผลของการประกอบการ พูดยิ้มๆว่า
"ผมเพิ่งดูตัวเลขไปคร่าวๆ รายรับของเราเพิ่มขึ้นสามสี่เท่าตัว ท่านคงจะปลดหนี้สินได้ในเร็วๆนี้ล่ะครับ"
สวามิภักดิ์ราชฟังอย่างไม่ยินดียินร้าย อติศักดิ์จึงเปลี่ยนเป็นบอกว่า ข่าวดีของบริษัทคงจะสู้ข่าวจากลูกชายท่านไม่ได้ แล้วเอาจดหมายของโยธินให้ สวามิภักดิ์ราชรับไปด้วยความดีใจ แต่ไม่ทันไรภิรมยาก็ส่งเสียงเจื้อยแจ้วเข้ามา
เธอตื่นเต้นมากที่เห็นอติศักดิ์อยู่ด้วย ถามว่ามาเยี่ยมคุณพ่อหรือ สวามิภักดิ์ราชรีบเก็บจดหมายของโยธิน ตีหน้ายังไม่สนิทนัก ภิรมยาถามว่ากำลังคุยเรื่องสำคัญกระมัง ตนขอตัวไปคอยข้างนอกดีกว่า
อติศักดิ์รีบบอกว่าไม่ได้คุยเรื่องสำคัญอะไร แค่เรื่องงานนิดหน่อยและกำลังพูดกันถึงโยธิน ไม่มีความลับอะไร
"โยธิน คุณชายพบโยธินเหรอคะ พบที่ไหนคะ เล่าให้ ภิรมยาฟังหน่อยสิคะคุณชาย" ภิรมยาตื่นเต้นมาก สวามิภักดิ์ราชมองขวับไปที่อติศักดิ์อย่างระแวง
ที่แท้อติศักดิ์แค่ทำให้ภิรมยาดีใจและหลอกให้ สวามิภักดิ์ราชใจหายใจคว่ำเท่านั้น แต่ก็ยังอ่อยให้ความหวังว่ารู้ว่าโยธินไปทำงานแทนคุณพ่อเขาอยู่ทางเหนือแถวเชียงใหม่ เชียงรายเท่านั้น ครั้นภิรมยาถามว่าพอจะมีทางช่วยตามหาโยธินให้ตนได้บ้างไหม อติศักดิ์อ่อยอีกว่า
"ได้สิครับ ผมจะลองให้คนไปถามข่าวคราวของคุณโยธินให้ ถ้าได้ความเมื่อไรผมจะแจ้งให้คุณภิรมยาทราบทันที"
"ภิรมยาฝากด้วยนะคะ ตอนนี้หัวใจของภิรมยาอยู่ในกำมือของคุณชายแล้วนะคะ ภิรมยาจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือเปล่า ก็ขึ้นอยู่กับคุณชายคนเดียว"
อติศักดิ์ยิ้มพอใจ เห็นลู่ทางที่จะเล่นงานโยธินให้เจ็บแสบได้ด้วยเรื่องของภิรมยา
ooooooo
เวลาเดียวกัน ที่ม่อนผาหลวง โยธินไปที่เนินเขาที่มีแผ่นหินสลักชื่อหม่อมเจ้าไตรศักดิ์ สันตติวงศ์ อยู่ เขาก้มหัวโค้งแสดงความเคารพเบื้องหน้าแผ่นหินนั้น
อลิสาขี่ม้าสีหมอกมาที่เนินเขา ตรงไปที่แผ่นหินสลักชื่อท่านพ่อ วางช่อดอกไม้ลงหน้าแผ่นหิน เอ่ยบอกกล่าวท่านว่า
"ท่านพ่อเพคะ พี่ชายไปจากม่อนผาหลวงแล้ว ลูกเหงาเหลือเกินเพคะท่านพ่อ ลูกเหมือนอยู่ตัวคนเดียวในโลก ภาระ หน้าที่ที่ต้องดูแลม่อนผาหลวงก็หนักหนาแล้ว ท่านพ่อยังทรงมอบหมายให้เราต้องแก้แค้นอัศวรัชอีก เราได้ตัวทายาทอัศวรัชมาเป็นเชลยแล้ว แต่เชลยคนนี้ก็เก่งเกินกว่าที่เราจะกำราบได้"
ทันใดนั้น อลิสาได้ยินเสียงสวบสาบจากข้างหลัง เธอหันไปร้องถาม "ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ"
"ผมเอง" โยธินนั่นเอง เขานอนเล่นอยู่ในทุ่งหญ้าที่สูงท่วมมิดปิดตัว เขาตอบพร้อมกับลุกยืน
อลิสาเล่นงานทันทีว่าเขาไม่มีสิทธิ์มาที่นี่เพราะเป็นที่ส่วนตัวเฉพาะคนในสกุลสันตติวงศ์เท่านั้น หาว่าเขาจงใจลบหลู่ เกียรติของพวกตน เพราะที่นี่เป็นที่ฝังพระศพของท่านพ่อ ถ้าตนไปเหยียบหลุมศพของสกุลอัศวรัชบ้างเขาจะรู้สึกอย่างไร
แม้โยธินจะชี้แจงว่าตนแค่มาเดินเล่นและไม่ได้มาเหยียบหลุมศพของท่านพ่อของเธอ ตนได้แสดงความคารวะด้วยซ้ำ ทั้งที่ท่านเป็นต้นเหตุของเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด
เป็นประเด็นโต้เถียงกันทันที อลิสาโทษว่าพ่อของเขาต่างหากที่เป็นต้นเหตุ กล่าวร้ายว่าท่านพ่อเป็นกบฏจนท่านต้องหนีมาสร้างม่อนผาหลวงและเขาก็ต้องมาเป็นเชลย ทำให้ตนต้องมาติดอยู่ที่นี่ด้วย ไปไหนก็ไม่ได้ ทั้งหมดเป็นเพราะพ่อของเขาคนเดียวเท่านั้น
"ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะตัวคุณหญิงเองต่างหาก ถ้าคุณหญิงรู้จักปล่อยวางก็ไม่ต้องมาติดอยู่ที่ม่อนผาหลวงนี่ จะได้ไปหาคู่รักได้ ไม่ต้องมานั่งเหงา ไม่ต้องมานั่งคร่ำครวญกับหลุมฝังศพ"
"นายแอบฟังฉันงั้นหรือ คนไม่มีมารยาท"
"ผมอยู่ของผมดีๆคุณหญิงมาคร่ำครวญให้ผมฟังเองต่างหาก ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่เล่าให้ใครฟังต่อแน่ ถ้าคนที่นี่รู้ว่านายหญิงของม่อนผาหลวงที่ต่อหน้าทำเป็นเข้มแข็งดุดัน แต่จริงๆแล้วก็เป็นแค่ผู้หญิงอ่อนแอธรรมดาๆคนนึง พวกเขาคงเสียความรู้สึกน่าดู" พูดแล้วโยธินยิ้มหยันหันหลังเดินไป
"นายโยธิน! นายต้องขอโทษฉันเดี๋ยวนี้" อลิสาเดินตามไปติดๆ
"ถ้าเป็นความต้องการของคุณหญิง ผมขอโทษก็ได้ ขอโทษ ครับคุณหญิง" โยธินหันกลับมาโค้งให้แล้วหันหลังเดินต่อไป
อลิสายิ่งโกรธเป็นทวีคูณกับท่าทีที่โยธินหันมาขอโทษอย่างขอไปทีเท่านั้น
ooooooo
ส่วนอติศักดิ์ดำเนินแผนการของตนต่อไปอย่างแยบยล เขาไปเยี่ยมเยียนรัฐมนตรีราชฤทธิ์และศรีสว่างที่บ้าน แสดงความเป็นหนึ่งเดียวกันเพราะเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่ในบริษัทของพระยาสวามิภักดิ์ราช
เมื่อทำความคุ้นเคยกันแล้ว อติศักดิ์ฉวยโอกาสเอ่ย
เชิญชวนรัฐมนตรีที่ทราบว่าจะไปตรวจราชการทางเหนือแวะไปเยี่ยมเยียนม่อนผาหลวงของตน ตอนนี้อากาศทางเหนือกำลังดี รับรองว่าทุกคนต้องหลงมนต์เสน่ห์ความงามของม่อนผาหลวงจนไม่อยากกลับกรุงเทพฯกันเลยทีเดียว
ศรีสว่างชื่นชอบอติศักดิ์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อได้ฟังก็ อยากไป ส่วนภิรมยาใจอยู่ทางเหนือเพราะคิดถึงโยธินอยู่แล้วยิ่งอยากไป ในที่สุดรัฐมนตรีราชฤทธิ์ต้องยอมตามสองเสียงในบ้าน
อติศักดิ์พอใจมาก รีบเขียนจดหมายบอกอลิสาว่า
"น้องหญิงที่รัก พี่มีข่าวดีที่จะต้องทำให้น้องพอใจอย่างแน่นอน นั่นคือพี่ได้คิดแผนที่จะทรมานเชลยของเราให้เจ็บปวดหัวใจอย่างที่สุด พี่ไม่คิดเลยว่าโชคจะเข้าข้างเราอย่างนี้ ขอให้น้องเตรียมต้อนรับแขกสำคัญที่กำลังจะไปเยือนม่อนผาหลวงในเร็ววันนี้"
ooooooo
อานนท์เห็นคุณพี่อลิสาของตนหงอยเหงาจึงชวนไปเที่ยวน้ำตกกัน บอกให้เตรียมข้าวของสำหรับปิกนิกกันไปด้วย ตนขอไปเตรียมการอะไรนิดหน่อยก่อน แล้ววิ่งปึงปังออกไปทันที อลิสามองตามส่ายหน้าเอือมๆ
เมื่ออานนท์พาไปถึงน้ำตก อลิสาตื่นเต้นมากบอกว่าตนลืมเสียสนิทว่าที่นี่มีน้ำตกสวยงามอยู่ด้วย อานนท์ดีใจที่อลิสาชอบ บรรยายว่า "ตอนนี้เริ่มจะเข้าฤดูน้ำหลาก น้ำตกก็จะยิ่งสวยกว่าช่วงเวลาอื่น แต่กระแสน้ำก็จะแรงมากต้องระวังจะถูกน้ำพัดพาไป"
อลิสาฟังแล้วถามว่ารู้เรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไร อานนท์ ตอบอย่างภูมิใจว่าโยธินสอน แล้วขอตัวแป๊บหนึ่ง พูดแล้ววิ่งออกไปเลย
อลิสาจัดการปูที่นั่งและเอาข้าวของออกมาจัดวาง ได้ยินเสียงคนเดินนึกว่าอานนท์ แต่พอหันไปดูกลายเป็นโยธินเขาถือเบ็ดตกปลามาสองคัน เธอถามอย่างไม่พอใจว่ามาที่นี่ได้ ยังไง ใครเชิญไม่ทราบ
ไม่ทันที่โยธินจะตอบ อานนท์ก็วิ่งเข้ามาพร้อมหอบดอกไม้ป่ามาเต็มมือทักโยธินว่ามาแล้วหรือครับ โยธินจึงหันไปบอกอลิสาว่าอานนท์เป็นคนชวนตนมา คุณหญิงหมดข้อข้องใจแล้วใช่ไหม
อานนท์ส่งดอกไม้ป่าให้อลิสาแล้วหันไปรับคันเบ็ดจากโยธิน พูดออกตัวกับอลิสาว่า
"ผมลืมบอกคุณพี่ไปว่า ผมชวนคุณโยธินมาด้วย คุณโยธินจะสอนเราตกปลาด้วย รับรองต้องสนุกแน่ๆเลยครับ"
ที่น้ำตกนี่เอง โยธินสอนอานนท์ให้สังเกตและเรียนรู้กฎของธรรมชาติและวิธีตกปลา ที่ต้องมีสมาธิและความอดทน ย้ำว่าที่สำคัญคือต้องเอาชนะใจตัวเองว่าจะอดทนมุ่งมั่นไปได้แค่ไหน
อานนท์จดจำคำแนะนำของโยธินทำตามที่เขาบอก ในที่สุดก็ตกได้ปลาตัวหนึ่ง อานนท์ดีใจและมีความสุขมาก แม้อลิสาจะยินดีที่อานนท์ทำได้สำเร็จแต่ก็ทำเป็นวางเฉย มองแวบหนึ่งแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
เพราะอลิสาเตรียมเสบียงมาสำหรับสองคนเท่านั้น ดังนั้น เมื่อถึงเวลาอาหารจึงต้องแบ่งปันกัน ในยามนี้เอง ทั้งอลิสาและโยธินต่างแสดงน้ำใจเสียสละอาหารให้กัน แม้แต่อานนท์ก็เสียสละแบ่งปันให้โยธินกับอลิสาที่หารครึ่งแซนด์วิชกัน ส่วนที่ขาดตนก็จะกินผลไม้แทน
แม้แต่น้ำดื่มก็เตรียมมาไม่พอ โยธินกับอานนท์ดื่มน้ำจากลำธารที่ไหลจากน้ำตก แต่อลิสาดื่มไม่ลง เร่งให้กลับกันได้แล้ว ระหว่างทาง เมื่อเจอแอ่งน้ำเล็กๆที่ไหลมาจากเขา อานนท์กับโยธินก็เอาใบไม้ตักน้ำไปให้อลิสาดื่ม ความหิวน้ำทำให้เธอดื่มน้ำจากใบไม้ที่โยธินเอามาให้ เป็นน้ำจากแอ่งหินจึงเย็นชื่นใจ ทำให้ทั้งคู่ได้ใกล้ชิดและมีความรู้สึกดีๆต่อกันมากขึ้น
"เรากลับกันเถอะ" อลิสาเอ่ยน้ำเสียงอ่อนโยนหลังจากได้ดื่มน้ำจนชื่นใจแล้ว
กลับถึงตึกม่อนผาหลวง อานนท์เห็นโยธินถือช่อดอกปรูในมือ เจ้ากี้เจ้าการถามว่าเก็บมาให้คุณพี่หรือ แล้วคว้าดอกปรูจากมือโยธินเอาไปให้อลิสาบอกว่าคุณพี่ชอบดอกปรูเป็นพิเศษ
เมื่อรับดอกปรูแล้ว อลิสายกขึ้นดมอย่างชื่นใจ โยธินเห็นภาพนั้นทำให้เขาได้เห็นถึงความเป็นผู้หญิงของอลิสามากขึ้น คิดในใจว่า ที่แท้เธอก็ไม่ได้ต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นๆเลย
ooooooo
สีโบมีโอกาสปรนนิบัติเจ้าขวัญฟ้าอยู่ไม่นาน อินทร์วิไลก็หน้าตาตื่นมาบอกเจ้าขวัญฟ้าว่าเจ้าป้าเป็นลมหมดสติ ทำให้เจ้าขวัญฟ้าตกใจรีบไปดูแลเจ้าแม่
เจ้าแม่เล่นบทคนป่วยได้อย่างแนบเนียน ทำท่าจะไปไม่รอด ขอให้เจ้าขวัญฟ้าอยู่ใกล้ๆเป็นเพื่อน ถ้าแม่เป็นอะไรไปก็อยากให้ลูกอยู่ใกล้ๆ
"เจ้าแม่จะต้องไม่เป็นอะไรหรอกครับ คืนนี้ลูกจะอยู่เป็นเพื่อนเจ้าแม่เอง ลูกจะไม่ไปไหน จะอยู่เฝ้าเจ้าแม่ตลอดทั้งคืนเลยครับ"
เมื่อกันตัวเจ้าขวัญฟ้าไว้ได้แล้ว อินทร์วิไลก็ย้อนกลับไปที่ห้องบอกสีโบว่าเจ้าพี่ต้องอยู่ดูแลเจ้าป้าคืนนี้ไม่กลับมาห้องนี้ ตนมาบอกเพื่อสีโบจะได้ไม่ต้องชะเง้อคอยทั้งคืน
สีโบระแวงว่าเจ้าอาจจะอยู่กับอินทร์วิไล เกิดปากเสียงกันขึ้นอีก สีโบสะอึกจะเข้าไปตบแต่ถูกคนใช้ที่อินทร์วิไลพามาขวางไว้
"เก่งจริงก็เข้ามาสิ หยุดทำไมล่ะ จะบอกให้นะว่า เจ้าป้าอยู่ข้างข้า ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ข้าจะเฉดหัวเจ้าไปจากคุ้มหลวง เจ้าเตรียมตัวกลับไปเป็นผู้หญิงข้างถนนตามเดิมเถอะนังจันทร์แก้ว"
อินทร์วิไลพูดใส่หน้าสีโบแล้วสะบัดออกไป สีโบได้แต่ยืนมองตามด้วยความแค้นใจ
เช้าวันรุ่งขึ้น สีโบไปที่ห้องเจ้าแม่ ถูกอินทร์วิไลกีดกัน ทั้งสองโต้เถียงกัน อินทร์วิไลจงใจเสียงดังจนเจ้าขวัญฟ้าออกมาดุสีโบว่าช่างไม่รู้จักกาลเทศะเสียเลยเจ้าแม่ไม่สบายอยู่ไม่รู้ หรือไง ทำอะไรไม่รู้จักคิด
สีโบอ้อนว่าเจ้าไม่กลับไปที่ห้องหลายวันแล้ว เลยถูกเจ้าขวัญฟ้าตวาดว่า
"ข้าอยากกลับไปเมื่อไหร่ข้าก็กลับเมื่อนั้น ไม่ต้องมาตาม ไป...ไป ออกไปให้พ้นหน้าข้าไป๊"
ตวาดไล่แล้วเจ้าขวัญฟ้ากลับเข้าห้อง อินทร์วิไลยิ้มเยาะใส่สีโบก่อนปิดประตูใส่หน้าโครมใหญ่
สีโบเดินผ่านมาทางครัว ได้ยินพวกคนครัวคุยกันถึงเพื่อนคนรับใช้ที่ผัวไปมีเมียใหม่จนตัวเองต้องไปทำเสน่ห์ยาแฝดเรียกผัวกลับมาได้ภายในสามวันเท่านั้นเอง พอมีคนถามว่าเสน่ห์ยาแฝดได้ผลจริงหรือ ป้าสายที่เป็นแม่ครัวใหญ่ก็บรรยายอย่างผู้รู้ว่า
"จริงสิวะ แต่ผู้ชายคนไหนถูกผู้หญิงทำเสน่ห์ยาแฝดใส่เป็นอันต้องดวงตกวิบัติฉิบหายกันทุกคน พวกแกไปดูได้เลย คนที่ถูกทำเสน่ห์หน้าดำไม่มีราศีทุกคนเลย ก็ไอ้ของที่มาทำเสน่ห์ยาแฝดมันมีแต่ของโสโครกทั้งนั้น ทั้งผม ทั้งขน ทั้งขี้ไคล น่าขยะแขยงที่สุด พวกเอ็งอย่าได้ริอ่านทำเชียวนะ"
สีโบฟังหูผึ่ง พยายามจดจำรายละเอียดเต็มที่
ooooooo
อลิสาให้อานนท์ไปตามโยธินมาพบที่ตึกม่อน-ผาหลวง พูดด้วยท่าทีที่อ่อนโยนลงว่า ให้เขาส่งของไปให้เจ้าขวัญฟ้าที่เชียงรัฐ พลางส่งกล่องผ้าไหมให้ โยธินถามว่าแล้วตนต้องกลับมาม่อนผาหลวงกี่โมง
คราวนี้อลิสาผ่อนปรนบอกว่ากว่าเขาจะไปถึงเชียงรัฐก็คงเย็นมากแล้วให้พักที่นั่นสักคืนค่อยกลับมา ย้ำแต่เพียงว่า ของที่ให้เอาไปต้องถึงมือเจ้าขวัญฟ้าให้ได้
"ของในกล่องนี่อาจจะไม่มีค่าสำหรับนาย แต่มันมีความสำคัญสำหรับฉันมาก ช่วยดูแลรักษามันให้ดีด้วย"
โยธินตอบรับว่าจะดูแลเสมือนหนึ่งเป็นของเขาเอง อลิสาขอบใจเร่งให้ออกเดินทางแล้วกลับมาให้เร็วที่สุดเพราะยังมีงานที่คอกม้ารออยู่ สั่งแล้วเรียกอานนท์กลับเข้าตึกด้วยกันเพราะกลัวจะหนีตามโยธินไปอีก
พอโยธินไปถึงเชียงรัฐ คนรับใช้ก็ไปรายงานเจ้าขวัญฟ้าว่ามีคนจากม่อนผาหลวงมาขอพบ เจ้าขวัญฟ้าดีใจรีบออกมา
ขณะโยธินรออยู่ข้างนอกนั่นเอง เห็นสีโบกำลังคิดเรื่องจะทำเสน่ห์ยาแฝดเดินมา ทั้งสองประจันหน้ากันอย่างจัง โยธินถามว่าสีโบมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง เขาจะเดินเข้าไปหาแต่ถูกทหารสองคนกันไว้ สีโบถือโอกาสนั้นวิ่งเข้าข้างในซึ่งเป็นเขตหวงห้าม คนอื่นเข้าไม่ได้ โยธินจึงต้องรออยู่ตรงนั้นด้วยความสงสัย
พอดีเจ้าขวัญฟ้าออกมา จำโยธินได้ทักว่า "นายนั่นเอง ไหนล่ะจดหมายของคุณหญิงอลิสา"
"คราวนี้ไม่ใช่จดหมายครับ" โยธินบอกพลางส่งกล่องผ้าไหมให้
เจ้าขวัญฟ้าดีใจจนลืมโยธิน พอนึกได้ก็บอกเขาว่าเดินทางมาเหนื่อยๆ พักที่นี่สักคืนแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยกลับก็แล้วกัน พลางหันไปสั่งทหารให้พาคนของม่อนผาหลวงไปที่พัก
เจ้าขวัญฟ้าเข้าไปในห้องพักเปิดกล่องผ้าไหม หยิบผ้าเช็ดหน้าคลี่ออกดูอย่างทะนุถนอม ยกขึ้นจูบหอมรำพึงรำพัน "อลิสา...อลิสาของผม..." เห็นแหวนที่นิ้วก้อยก็ยิ่งคิดถึงคนรัก มองแหวนอย่างครุ่นคิด
ooooooo
ให้โยธินเอากล่องผ้าไหมไปเชียงรัฐแล้ว อลิสากลับมานั่งลุ้นอยู่ในห้อง ได้ยินเสียงเจ้านกแก้วร้องเจื้อยแจ้วว่า "คุณโยธินครับ คุณโยธิน วีรบุรุษสงคราม" แต่ฟังแล้วเธอไม่รู้สึกหงุดหงิดอย่างที่เคยเป็น แต่กลับลุ้นว่าขอให้เขาไปถึงเชียงรัฐอย่างปลอดภัย
อานนท์ได้ยินถามว่าเธอห่วงโยธินหรือ อลิสาบอกว่าตนห่วงผ้าเช็ดหน้าที่ให้เขาไปส่งต่างหาก อานนท์รับรองว่าผ้าเช็ดหน้าต้องถึงมือเจ้าขวัญฟ้าแน่นอน เพราะโยธินเก่งออก
"จ้า...คุณโยธินเก่งออกจะตาย เก่งที่สุด พี่ล่ะดีใจจริงๆที่มีลูกหนี้เก่งๆอย่างคุณโยธินไว้ใช้งาน" อานนท์แย้งว่าโยธินเป็นครูตน ตนไม่เคยเห็นเขาเป็นลูกหนี้เลย ก็ถูกอลิสาสวนมาอย่างยโสว่า "แต่สำหรับพี่ ยังไงนายโยธินก็เป็นลูกหนี้ของสันตติวงศ์ เธอหนีความจริงข้อนี้ไปไม่ได้หรอกอานนท์"
อลิสาพูดมองไปข้างหน้าเหมือนบอกอานนท์ แต่ความจริงแล้วเธอย้ำกับตัวเองให้จำใส่ใจไว้มากกว่า
ooooooo
ขณะที่โยธินพักอยู่ที่ห้องพักคนงานนั่นเอง สีโบก็ไปปรากฏตัว โยธินถามว่ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร สีโบเล่าว่าตนไม่ใช่คนของม่อนผาหลวง แต่เป็นคนของเชียงรัฐ อยู่ที่นี่ตนชื่อจันทร์แก้ว เป็นเมียของเจ้าขวัญฟ้า
พอเห็นโยธินตกใจ สีโบเล่าอีกว่าตนถวายตัวรับใช้เจ้า�ขวัญฟ้าเมื่อสองปีที่แล้ว แต่มีเหตุจำเป็นต้องจากเชียงรัฐไปอยู่ม่อนผาหลวงชั่วคราว แล้วฝากโยธินไปขอโทษอลิสาด้วยว่าตนมีเหตุผลที่ไม่ได้กลับไปม่อนผาหลวงอีก
ก่อนกลับไปสีโบยังย้ำกับโยธินอีกว่าตนเป็นเมียเจ้าขวัญฟ้าต้องอยู่รับใช้เจ้าจึงไม่อาจกลับไปรับใช้คุณหญิงได้อีก พูดแล้วยิ้มย่องออกไป เชื่อว่าข่าวนี้ต้องไปถึงหูอลิสาแน่นอน
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น โยธินก็ได้รับของฝากจากเจ้าขวัญฟ้าไปให้อลิสา กำชับว่า
"นี่เป็นของที่มีค่ามาก เป็นของที่เป็นตัวแทนของฉัน รักษามันให้ดี ส่งให้ถึงมือคุณหญิงอลิสา ฉันคงไว้ใจนายได้ใช่ไหม"
โยธินรับทราบด้วยความกังขาว่าเจ้าขวัญฟ้าจริงใจกับอลิสาสักแค่ไหนกัน...แต่ก็เก็บความกังขาไว้ นำของนั้นกลับมาให้อลิสา พอเจอหน้าอลิสาถามว่าไม่มีจดหมายหรือ
"ไม่มีครับ เออ...เจ้าขวัญฟ้าฝากฝังให้ผมส่งของนี่ให้ถึงมือคุณหญิงให้ได้เพราะมันเป็นของที่มีค่ามาก เป็นของที่เป็นตัวแทนของเจ้า"
อลิสารับของฝากจากเจ้าขวัญฟ้าไปดูอย่างมีความสุข โยธินอยากจะบอกว่าเจอสีโบที่นั่น แต่แล้วก็เปลี่ยนใจไม่พูด จนอลิสาเอ่ยขอบใจ แล้วเดินขึ้นบันไดกลับไป โยธินมองตามด้วยความรู้สึกที่ต่างจากเดิม...เขารู้สึกสงสารอลิสาที่มอบความรักให้กับผู้ชายที่ไม่สมควรที่จะรักเลย...
เมื่ออลิสาเข้าห้องแล้ว หยิบแหวนที่เจ้าขวัญฟ้าฝากมาดู พร่ำรำพันด้วยความรักท่วมท้น...
"เจ้าขวัญฟ้า เจ้าขวัญฟ้าของน้อง หญิงจะยังไม่สวมแหวนวงนี้หรอกนะคะเจ้า เพราะเจ้าจะต้องเป็นคนที่สวมแหวนวงนี้ให้กับหญิง..."

ooooooo

เมื่อเจ้าแม่อาการดีขึ้น เจ้าขวัญฟ้าจึงกลับไปนอนที่ห้อง สีโบดีใจมากทำทีไปจัดที่นอนแล้วร้องอย่างตกใจพลางบอกให้ดูตุ๊กตาดินสองตัวที่ถูกผูกติดกันซ่อนอยู่ใต้หมอน ใส่ความว่า
นั่นเป็นตุ๊กตาคุณไสยและผ้าที่มัดตุ๊กตาก็เหมือนผ้าซิ่นของอินทร์วิไล กล่าวโทษว่าอินทร์วิไลทำเสน่ห์ยาแฝดใส่เจ้าพี่ ช่างเลวร้ายเหลือเกินเพราะคนที่ถูกเสน่ห์ยาแฝดแล้วมีอันต้องเป็นไปทุกคน
เจ้าขวัญฟ้าโกรธมาก ไปหาเจ้าแม่ยื่นคำขาดว่าเจ้าแม่ ต้องจัดการอินทร์วิไลที่คิดร้ายกับตน เจ้าแม่โยนกลองว่าอาจเป็นฝีมือของจันทร์แก้วก็ได้ แต่อย่างไรเสียก็ต้องสืบสาวราวเรื่องให้แน่ชัดก่อน
"ไม่ต้องสืบสาวให้เสียเวลาหรอกครับเจ้าแม่ เป็นฝีมือของอินทร์วิไลแน่นอน คงคิดว่ามีเจ้าแม่ถือหางอยู่ก็เลยกำเริบกล้าทำเสน่ห์ยาแฝดใส่ลูก เป็นเรื่องที่ลูกให้อภัยไม่ได้ เจ้าแม่ต้องลงโทษมัน"
อินทร์วิไลครางเหมือนจะขาดใจโผเข้าจะกอดขาเจ้า
ขวัญฟ้า ถูกเจ้าตวาดอย่าเข้าใกล้ตนแล้วหุนหันออกไป สีโบหันมายิ้มเยาะใส่อินทร์วิไลก่อนตามเจ้าขวัญฟ้าออกไปอย่างผยองลำพองใจนัก!

ooooooo

เรื่องถึงเจ้าพ่อต้องมาแก้ปัญหาอีกตามเคย เจ้าพ่อเชื่อว่าอินทร์วิไลทำตามที่ถูกสีโบกล่าวหา สั่งให้เอาไปโบยและขังคุกดินไว้
อินทร์วิไลแอบหนีไปเล่นงานสีโบถึงห้องเจ้าขวัญฟ้า พุ่งเข้าไปที่หีบเสื้อผ้าของสีโบจะหาหลักฐานผ้าที่มัดตุ๊กตา ระหว่างนั้นเจ้าแม่กับเจ้าขวัญฟ้าเดินเข้ามาดูอย่างระอาใจ
ในที่สุดอินทร์วิไลค้นเจอผ้าผืนเดียวกับที่ผูกตุ๊กตาดินอยู่ในหีบของสีโบ พอถูกจับได้คาหนังคาเขาอย่างนี้ สีโบท้าว่า ถ้าจะลงโทษตนก็ต้องลงโทษอินทร์วิไลด้วยที่สมคบกับเจ้าแม่สร้าง เรื่องว่าป่วยทุกครั้งที่ถึงเวรที่เจ้าขวัญฟ้าต้องอยู่กับตน ทำให้ตนไม่ได้อยู่กับเจ้าขวัญฟ้าสักที

พอถูกพาดพิงถึงเจ้าแม่ก็จะเอาเรื่องสีโบ สีโบเลยท้าว่า ถ้าอย่างนั้นไปตามหมอมาตรวจพิสูจน์กันว่าเจ้าแม่ป่วยจริงหรือเปล่า
อินทร์วิไลไม่ยอมให้สีโบไป ยื้อยุดฉุดกระชากอยู่ ต่อหน้าเจ้าแม่และเจ้าขวัญฟ้า ในที่สุดเจ้าขวัญฟ้าตวาดให้หยุดทั้งสองคน ไล่ออกไปให้พ้นหน้าตนเดี๋ยวนี้
เมื่ออยู่กันตามลำพังกับเจ้าแม่ เจ้าขวัญฟ้าขอออกจากเชียงรัฐไปสักพักเพราะเบื่อความวุ่นวายที่นี่เต็มทีแล้ว เจ้าแม่ พยายามรั้งไว้แต่เจ้าขวัญฟ้ายืนกรานขอร้องว่า
"ลูกทำตามใจเจ้าแม่มามากแล้ว ถึงเวลาที่เจ้าแม่ควรจะทำตามใจลูกบ้าง"
"แล้วลูกจะไปนานแค่ไหนล่ะ" เจ้าแม่จำต้องยอม
"ก็ยังไม่ทราบครับ เอาเป็นว่า ลูกสบายใจเมื่อไหร่
ลูกจะกลับมาก็แล้วกันครับเจ้าแม่"
เมื่อเจ้าแม่นิ่ง เจ้าขวัญฟ้าแอบถอนใจอย่างโล่งอกที่จะได้ไปหาอลิสาเสียที

ooooooo

ครั้นเจ้าขวัญฟ้าจะออกเดินทางจริงๆ ทั้งอินทร์วิไลและสีโบต่างโผเข้าอ้อนวอนเจ้าอย่าได้ทิ้งตนไปเลย ถูกเจ้าขวัญฟ้าตวาดให้หยุดได้แล้ว ยังไม่รู้ตัวอีกหรือว่าตนเบื่อทั้งสองคนเต็มทีแล้ว ไล่ทั้งคู่ให้หลีกไปแล้วเดินไปขึ้นรถอย่างไม่แยแส
พอเจ้าขวัญฟ้าไป เจ้าแม่ก็สั่งสีโบให้เก็บข้าวของไปอยู่กับพวกบ่าวไพร่ในโรงครัว สีโบเก็บเสื้อผ้าข้าวของ แต่ไม่ได้ ไปอยู่กับพวกบ่าวไพร่ หากแต่บอกเจ้าแม่ว่าตนจะตามเจ้าขวัญฟ้าไป เพราะรู้ว่าเจ้าหลงใหลคุณหญิงอลิสาเพียงใด หาก
ไม่ไปตามมีหวังเจ้าไม่กลับมาแน่ พูดใส่หน้าอินทร์วิไลว่า
"เจ้าพี่จะต้องเป็นของข้า ส่วนเจ้าอินทร์วิไลเจ้าจะโง่ นับวันรอให้เจ้าพี่กลับมาไปเรื่อยๆก็เป็นเรื่องของเจ้า แต่ข้าไม่รอ!"
พูดแล้วสีโบฉวยห่อผ้าออกไปทันที ทั้งอินทร์วิไลและเจ้าแม่มองหน้ากันอย่างนึกไม่ถึงว่าสีโบจะกล้าถึงเพียงนี้

ooooooo

เพียงเวลาแดดร่มลมตกวันนี้ ขณะที่อลิสาไปวางดอกไม้ที่แท่นหินจำหลักพระนามท่านพ่อนั่นเองเจ้าขวัญฟ้าก็มาถึง อลิสามองลงไปจากเนินเขาเห็นรถของเจ้าขวัญฟ้าอยู่ที่ถนน เจ้าขวัญฟ้าเองมองขึ้นมาถึงกับตะลึงงันเมื่อเห็นอลิสายืนเด่นเป็นสง่าอยู่ท่ามกลางแดดอ่อนๆ แสงเรื่อๆ เป็นภาพที่งดงามดั่งนางสวรรค์
อลิสารีบควบเจ้าสีหมอกลงไป ในขณะที่เจ้าขวัญฟ้าก็รีบลงจากรถมารอรับ เมื่อพบกันต่างโผเข้าหากันด้วยความปลื้มปีติ
"คุณหญิงอลิสาของผม...ผมคิดถึงคุณหญิงเหลือเกิน..." เจ้าขวัญฟ้ากอดอลิสาพร่ำรำพัน
"เจ้าขวัญฟ้า..." อลิสาเรียกได้เพียงเท่านั้น แล้วซบนิ่งกับอกเจ้าอย่างโหยหา
รับขวัญกันจนชื่นใจแล้ว อลิสาเชิญเจ้าขวัญฟ้ากลับตึกม่อนผาหลวง ถามอย่างเริงร่าว่า ดูซิว่าม่อนผาหลวงเปลี่ยนแปลงไปมากน้อยแค่ไหน เจ้าขวัญฟ้ามองสำรวจแล้วเอ่ยชมว่า
"ม่อนผาหลวงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยครับ เคยสวยงามยิ่งใหญ่ยังไงก็ยังเหมือนเดิม"
เจ้าขวัญฟ้ากุมมืออลิสาไว้มองกันอย่างมีความสุข ทันใดก็ต้องผละจากกันเมื่อเสียงอานนท์แว่วเข้ามาก่อนตัวจะวิ่งมาถึง
"คุณพี่คร้าบ...คุณพี่มีใครมาม่อนผาหลวงหรือครับ" พอโผล่เข้าไปอานนท์ตาโต "เป็นเจ้าขวัญฟ้านี่เองหรือครับ สวัสดีครับเจ้าขวัญฟ้า ยินดีต้อนรับสู่ม่อนผาหลวงครับ เจ้าจะพักกับเราสักกี่วันครับ"
อานนท์ทักทายถามเป็นชุด เจ้าขวัญฟ้าหันมองอลิสาตอบอานนท์ยิ้มๆว่าตนจะพักนานแค่ไหนคงต้องแล้วแต่ความกรุณาของคุณหญิง อลิสาหยอกกลับไปว่าจะกรุณาดีไหมกับคนที่ปล่อยให้คนอื่นรอคอยโดยไม่มีจุดหมาย
"โธ่...กรุณาให้ผมพักอยู่ที่นี่นานๆเถอะครับ แล้วคุณหญิงจะลงโทษผมยังไงก็เชิญได้เลยครับ ผมยินดีรับโทษทุกอย่าง"
อานนท์ช่างเจรจาตามเคย คุยอวดเจ้าขวัญฟ้าว่าคุณพี่ของตนเตรียมห้องต้อนรับเจ้าไว้เป็นเดือนแล้ว ถูกอลิสาปรามเบาๆแล้วหันไปสั่งหนานมีให้จัดห้องให้คนขับรถของเจ้าขวัญฟ้าด้วย สั่งหนานมีว่า
"แล้วเดี๋ยวฉันขอดูรายการอาหารเย็นวันนี้หน่อยนะ คงต้องมีการเปลี่ยนแปลงรายการบางอย่าง เจ้าไม่ชอบทานปลา เวลาเจ้าเดินทางเหนื่อยๆ ชอบดื่มน้ำส้มคั้นสดๆ อย่าลืมบีบมะนาวลงไปนิดนึงด้วย แล้วอย่าลืมบอกให้ใครหยิบขวดน้ำกุหลาบไปไว้ที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำแขกด้วย"
"เห็นไหมล่ะครับ ว่าเจ้าเป็นแขกพิเศษแค่ไหน" อานนท์ อวดกับเจ้าขวัญฟ้าเบาๆ อลิสาได้ยินหันไปมองอานนท์กับเจ้าขวัญฟ้าเขินๆ ใบหน้าอาบยิ้มอิ่มสุขที่ได้เตรียมของชอบไว้ให้คนรัก...

ooooooo

เมื่อพาเจ้าขวัญฟ้าไปที่ห้องพัก เจ้าออดอ้อนรำพันความรักความคิดถึงจะไม่ยอมให้อลิสากลับไปจนอลิสาต้องปลอบใจว่า เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกนาน ให้เจ้าพักผ่อนเสียเถิด
เวลาเดียวกันนั้น ที่ครัว วันนี้วุ่นวายอึกทึกกันไปหมด ใครทำอะไรก็ไม่ถูกใจอากู๋ที่ตั้งใจจะทำอาหารอย่างสุดฝีมือ อานนท์ เข้าไปในครัวคว้าตะกร้าส้มได้ก็วิ่งอ้าวออกไปจนอากู๋ห้ามไม่ทัน
อานนท์หิ้วตะกร้าส้มไปเจอเฒ่าเหมยกับโยธินกำลังช่วยกันเปลี่ยนกระถางให้ต้นไม้สวยๆที่งอกงาม เฒ่าเหมยถามว่าคืนนี้คุณหญิงจะจัดงานเลี้ยงรับรองใครหรือ อานนท์บอกว่าไม่ใช่งานเลี้ยงแค่เป็นอาหารเย็นรับแขกเท่านั้น แล้วพูดย้ำตื่นเต้นว่า
"แต่แขกของคุณพี่คนนี้เป็นคนสำคัญ เจ้าขวัญฟ้าของคุณพี่อลิสาไง อยู่ดีๆ เจ้าขวัญฟ้าก็มาที่ม่อนผาหลวงโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า คุณพี่ดีใจจนยิ้มหน้าบาน จัดห้องใหม่ เปลี่ยนรายการอาหารใหม่หมด ทั้งหมดนี่เพื่อต้อนรับเจ้าขวัญฟ้าคนเดียว"
โยธินสะอึกอึ้งกับการมาของเจ้าขวัญฟ้า เขารู้เรื่องราวของเจ้าขวัญฟ้าที่เชียงรัฐ และได้รู้ชัดในวันนี้ว่าเจ้าขวัญฟ้ามีความสำคัญกับอลิสามากขนาดไหน

ooooooo
เจ้าขวัญฟ้าไม่อยากห่างจากอลิสาแม้นาทีเดียว พอเข้าห้องครู่เดียวก็ออกมาเดินเล่นกับเธอ รำพันความรักความคิดถึงที่มีตลอดมาอย่างท่วมท้นแต่ ไม่อาจมาเยี่ยมเยียนได้ อลิสาเองก็พูดอย่างเข้าใจว่างานของเจ้านั้นมากมายจนยากจะปลีกตัว แต่วันนี้เราก็ได้พบกันแล้ว

"คุณหญิงอลิสาของผม..." เจ้าขวัญฟ้าซาบซึ้งใจ ประคองมือเธอขึ้นจูบเบาๆ

โยธินขนฟืนเดินผ่านมาเห็นเข้าพอดี เขาชะงักกึก เจ้าขวัญฟ้าหันมาเห็น ทักอย่างจำได้ว่าเป็นคนเอาของไปส่งให้ที่เชียงรัฐ ชมอลิสาว่า

"คุณหญิงฝึกอบรมคนงานได้ดีมากเลยนะครับ นายคนนี้ทำงานใช้ได้ทีเดียว ของทุกชิ้นที่คุณหญิงส่งถึงผมไม่มีตกหล่นเสียหายเลย ไม่ทราบว่าคุณหญิงได้ตบรางวัลให้นายคนนี้ไปหรือยังครับ"

"เออ...คงไม่จำเป็นหรอกมังคะเจ้า"

"โธ่...คุณหญิง ตบรางวัลให้มันไปสักหน่อย ถ้าไม่มีนายคนนี้นำทั้งจดหมายทั้งของขวัญจากคุณหญิงไปให้ผมที่เชียงรัฐ ผมก็คงไม่มีแรงใจที่จะมีชีวิตอยู่แน่ๆ" พูดแล้วหันมาถามโยธิน "ว่าไง นายอยากได้อะไรที่เป็นรางวัล"

"ผมทำตามหน้าที่ ไม่ได้หวังจะได้รางวัลอะไร ผมขอตัว" โยธินตอบเรียบๆอย่างมีอหังการ

เจ้าขวัญฟ้ามองโยธิน ปรารภกับอลิสาว่าคนงานของคุณหญิงคนนี้ท่าทางแปลกๆ อลิสากลบเกลื่อนว่าเขาก็แค่คนงานคนหนึ่ง เจ้าจะไปสนใจทำไม อลิสามองตามโยธินไปอย่างไม่อยากพูดถึงฐานะที่แท้จริงของเขา

โยธินเดินผ่านห้องครัวที่คนในครัวยังสาละวนวุ่นวายกับการเตรียมอาหารมื้อพิเศษ เขาได้ยินคนในครัวคุยกันถึงความสุขของอลิสากับเจ้าขวัญฟ้าที่เดินคุยกันกะหนุงกะหนิงด้วยความรักใคร่คิดถึงกันราวกับไม่ได้เจอกันมาเป็นสิบปีทีเดียว

"เจ้าขวัญฟ้าทั้งรูปงาม ทั้งร่ำรวยมหาศาล ทั้งมีชาติ มีตระกูลอย่างนี้ สาวๆมิติดกันเกรียวหรือพี่" สาวใช้คนหนึ่ง ถามขึ้น

"มันก็ต้องมีบ้างแหละ แต่แน่ใจได้เลยว่าเจ้าขวัญฟ้าไม่สนใจมองใครอีกแล้วนอกจากคุณหญิงอลิสาของเราคนเดียว" อากู๋เข้ามาสมทบคุยด้วยอย่างภูมิใจ

"ก็เจ้าขวัญฟ้าจะไปหาหญิงคนไหนดีพร้อมเท่าคุณหญิงได้ล่ะ แล้วถ้าคุณหญิงไม่มั่นใจในตัวเจ้าก็คงไม่รักกันมายืดยาวจนถึงวันนี้ อีกไม่นานหรอก ม่อนผาหลวงของเราจะต้องมีข่าวดีแน่ๆ" หนานมีเสริม

โยธินฟังแล้วรับรู้ถึงเรื่องราวความรักของอลิสาที่มีต่อเจ้าขวัญฟ้า ก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจกับความลับของเจ้าขวัญฟ้าที่ตนรับรู้มา...

ooooooo

เมื่อได้เวลาอาหาร หนานมีจุดเทียนตั้งไว้บนโต๊ะแสงวอมแวมแสนโรแมนติก อลิสากับเจ้าขวัญฟ้านั่งกันอยู่คนละฟากโต๊ะ ต่างตกอยู่ในอารมณ์รักมองตากันนิ่งนานจนไม่สนใจอาหารที่จัดอย่างสวยงามบนโต๊ะ ที่ยิ่งกว่านั้นคือ ทั้งสองทำเหมือนอยู่กันตามลำพัง ทั้งที่มีอานนท์นั่งอยู่ด้วย

อานนท์นั่งมองสองคนอย่างเข้าใจยาก รู้สึกตัวเองกลายเป็นส่วนเกินจนน่าอึดอัด

เมื่อหนานมีเดินไปรินไวน์ให้อลิสาแล้วไปรินให้

เจ้าขวัญฟ้า ทั้งคู่ชูแก้วไวน์ดื่มให้กันและกัน จนอานนท์ทนไม่ได้ถามขึ้นว่า

"แล้วผมล่ะครับ เอาผมไปไว้ที่ไหน"

"งั้นก็ดื่มให้เราสามคน" อลิสาพูดเอาใจ

"ดื่มให้เราสามคน ดื่มให้กับม่อนผาหลวงของเรา" อานนท์ชูแก้วน้ำเปล่าเอาด้วยคน

เจ้าขวัญฟ้ากับอลิสายกแก้วไวน์ขึ้น เจ้าเอ่ยขึ้นว่า

"งั้นก็ต้องดื่มให้กับเชียงรัฐด้วย ดื่มให้กับเชียงรัฐและดื่มให้กับม่อนผาหลวง สองแผ่นดินที่อีกไม่นานจะรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน"

เจ้าขวัญฟ้ากับอลิสาสบตากันด้วยความรัก มีความสุข ส่วนอานนท์ได้แต่ยืนมองคนโน้นทีคนนี้ทีอยู่เงียบๆ

ooooooo

เมื่อถึงเวลาพักผ่อน อลิสาไปส่งเจ้าขวัญฟ้าที่หน้าห้อง เจ้าพยายามอ้อนให้เข้าไปเป็นเพื่อนดึงเธอเข้าไปกอดจะก้มจูบ ถูกอลิสาเอามือแตะปากไว้ ห้ามเบาๆ

"อย่าค่ะเจ้า เจ้าก็รู้ว่าเราไม่ควรทำอย่างนี้"

"ผมอยู่ใกล้คุณหญิงทีไร ผมอดใจตัวเองไม่ไหวทุกที คุณหญิงหยุดทำให้ผมหลงรักสักวินาทีได้ไหมครับ ผมจะได้ ไม่เผลอไผลทำอะไรรุ่มร่ามอีก" พูดแล้วประคองมือของอลิสาขึ้นจูบ "ผมขอแค่นี้นะครับ"

เจ้าขวัญฟ้าเห็นอลิสายังไม่สวมแหวนที่ฝากมาให้ ถามว่าทำไมยังไม่สวม อลิสาตอบอ่อนหวานว่า

"ก็หญิงยังไม่รู้ว่าเจ้าให้แหวนหญิงเนื่องในโอกาสอะไรนี่คะ ก็เลยยังไม่กล้าสวม แล้วก็ไม่รู้ว่า เจ้าส่งแหวนมาให้ผิดคนหรือเปล่า"

"ผิดคนอะไรครับ ผมมีคุณหญิงคนเดียว จะส่งแหวนไปให้ใครอื่นอีกได้ พรุ่งนี้สวมแหวนของผมด้วยนะครับคุณหญิง ให้ผมแน่ใจว่าคุณหญิงไม่ได้รังเกียจหรือปฏิเสธผม" เจ้าอ้อนอ่อนหวาน

"ค่ะเจ้า ราตรีสวัสดิ์นะคะ"

เจ้าขวัญฟ้าจูบมืออลิสาอีกครั้ง เธอค่อยๆหมุนตัวเดินจากไป เจ้าขวัญฟ้ามองตามอย่างหลงใหล

ส่วนอลิสา เมื่อกลับเข้าห้องก็หยิบกล่องแหวนออกมาเปิดดู จะสวมแหวนที่นิ้วแล้ว แต่ชะงักเพราะเธอคิดอะไรได้ โรแมนติกกว่านี้...

เวลาเดียวกัน โยธินยืนที่หน้าต่างห้องพักมองไปในความมืดอย่างครุ่นคิด คิดถึงคำบอกเล่าของสีโบ คิดถึงที่สีโบบอกว่าตนเป็นเมียของเจ้าขวัญฟ้า ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่สบายใจ ถาม

ตัวเองว่า...

"เราควรจะทำยังไงดี"

ooooooo

เช้าวันรุ่งขึ้น เจ้าขวัญฟ้าออกจากห้องแต่เช้ามายืนรอที่เชิงบันได ครั้นเห็นอลิสาออกมาก็ส่งมือไปรับ ต่างเอ่ยอรุณสวัสดิ์กันแล้วพากันเดินไปชมสวนไม้ดอกที่งดงามสดชื่นในยามเช้า

เจ้าขวัญฟ้าส่งดอกกุหลาบที่ซ่อนไว้ด้านหลังให้อลิสา เธอรับไปอย่างมีความสุข

อลิสาทักว่าเจ้าตื่นเช้าจัง

"ก็ผมรู้ว่าผมตื่นขึ้นมาจะได้พบเห็นแต่สิ่งที่ทำให้ผมมีความสุข"

"ถ้าเจ้ามีความสุขถึงขนาดนี้ เจ้าก็พักอยู่กับเรานานๆ นะคะ"

"ถ้าผมขอพักอยู่ที่นี่ตลอดชีวิตล่ะครับ ผมอยากจะอยู่กับคุณหญิงตลอดไปจะได้ไหมครับ"

"ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องไปขออนุญาตพี่ชายแล้วล่ะค่ะ เพราะถ้าเป็นเรื่องใหญ่แบบนี้ คงต้องให้พี่ชายรับรู้ก่อน"

"หมายความว่า ตอนนี้ชีวิตของผมก็ขึ้นอยู่กับคุณชาย อติศักดิ์คนเดียวสิครับ คุณชายอติศักดิ์จะเมตตาผมรึเปล่านะ...คุณหญิงคิดว่ายังไงครับ ผมจะได้สมหวังรึเปล่า"

อลิสาชม้ายมอง ยิ้มหวานอย่างชื่นใจในความหวานของเจ้าขวัญฟ้า

ooooooo

ที่คอกม้า โยธินกับหนานเมืองช่วยกันเตรียมม้าไว้ให้เจ้าขวัญฟ้าและอลิสา โดยหนานเมืองจูงม้าไปให้เจ้าขวัญฟ้า และโยธินจูงเจ้าสีหมอกไปให้อลิสา แล้วทั้งคู่ก็ขึ้นหลังม้าเคียงคู่กันไป

หนานเมืองตามพึมพำอย่างแสนจะชื่นชมว่า

"เจ้าขวัญฟ้ากับคุณหญิงอลิสาช่างงามสง่าสมกันอย่างที่เขาเรียกว่าอะไรนะครับคุณโยธินเหมือน...เทพอุ้มสมใช่ไหมครับ"

"ใช่...ทั้งสองคนดูเหมือนจะเหมาะสมกันมาก" โยธินพึมพำ หนานเมืองเสริมว่าแล้วก็ดูรักกันมากด้วย โยธินพูดย้ำว่า "แล้วก็ดูเหมือนจะรักกันมากด้วย" ทำให้หนานเมืองหันมองหน้าถามอย่างแปลกใจ

"คุณโยธินพูดแปลกๆยังไงชอบกลนะครับ"

"ฉันก็พูดกลางๆเท่านั้น ฉันไม่รู้หรอกว่าใครจะเหมาะสมกับใครหรือใครจะรักกับใครมากน้อยแค่ไหน ถ้าเป็นไปได้ ฉันไม่อยากรับรู้เรื่องของคนอื่น ไม่อยากสนใจให้ปวดหัวเปล่าๆ แต่ละคนก็มีชีวิตของตัวเอง มันไม่ใช่หน้าที่กงการอะไรของฉันสักนิดที่จะต้องเข้าไปเกี่ยวข้อง"

โยธินพูดเหมือนจะเตือนตัวเองมากกว่าคุยกับหนานมือง เขาตัดสินใจจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของอลิสากับเจ้าขวัญฟ้าอีกต่อไปแล้ว

ooooooo

จบตอนที่ 10
เครดิต ไทยรัฐ

Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2553

Last Update : 7 กุมภาพันธ์ 2553 20:27:52 น.

0 comments

Counter : 336 Pageviews.