--[28 พฤศจิกายน 2549]--
แม่ครับ ขอบคุณที่ทำให้ผมเกิดมา
แต่แม่ครับ
ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมคิดอะไรไม่ออก...
ผมอยากอยู่กับแม่ไปนาน ๆ นะครับ
ผมจะพยายาม ผมเกลียดการตัดช่องน้อยแต่พอตัว
แต่ว่า.........
สิ่งที่ผมเกลียดมาตลอด ทุกวันนี้มันเริ่มดูดีขึ้นมาเสียแล้ว!!
แม่ครับ .... ชีวิตคนเรา มันมีล้ม และ ก็มีลุก
แม่ก็เห็นใช่ไหมครับ ว่า ชีวิตลูกคนนี้ของแม่นั้น
มันล้มมาตลอด ทั้ง ๆ ที่ก็พยายามจะลุกขึ้นมาอยู่ตลอดเวลาเหมือนกัน
แต่เหมือนกับว่า มีส้นตรีนของใครบางคน มาเหยียบผมไว้ให้ติดดิน
นั่นมันทำให้ผมลุกไม่ได้
แม่ครับ.... ก่อนจะจบการสนทนาในครั้งนี้ ผมอยากบอกแม่
ในสิ่งที่ผมไม่เคยเอ่ยปากบอกแม่เลย ตั้งแต่ผมเกิดมา ไม่เคยเลย
แม้แต่ครั้งเดียว....
ผมขอบคุณ และ ผมรักแม่ครับ!!!
ตุ้ม ลูกที่ไม่เคยโตเลย ในสายแต่ของแม่...
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
