--[ถือว่าซวยไปก็แล้วกันนะเมิงนะ]--

วันนี้ถือเป็นวันบัดซบของผมอีกวันนึงก็ว่าได้ครับ
ดวงตกสุด ๆ มาตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้ว เพราะดันไปทำให้ใครคนนึงเสียความรู้สึกกับผมสุด ๆ T_T
โดยที่ผมเองก็ไม่ได้คิด และ ไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำ เพราะปากผมนี่แหล่ะ ที่หลาย ๆ ครั้ง
มันพาผมชิบหายมาแล้ว และเมื่อวานนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ปากผมเองพาผมชิบหายอีกครั้ง

หลังจากนั้น ดวงผมก็ตกเหมือนดัชนีหุ้นตอนนี้เลย คือถ้ามันเป็นกราฟ มันก็คงตกทะลุกราฟไปโน่นเลย T_T

ปกติไอ้เรื่องชีวิตบัดซบเนี่ย มันเป็นแค่วัน ๆ ไป ไม่เคยตามมาหลอกหลอนในวันถัดไป
แต่ครั้งนี้ไม่ปกติ เพราะเมื่อตื่นมาอีกวันนึง รู้สึกได้เลยว่า มันยังบัดซบอยู่

รู้สึกว่าตัวเองไร้คุณค่ายังไงพิกล
ทำอะไรก็ติดขัดตะกุกตะกัก

เริ่มจากเนทใช้ไม่ได้ (มันใช้ไม่ได้มาหลายวันแล้ว)
แต่ก็ไม่มีผล เพราะตัวมันเองก็ไม่รู้ว่าไอ้อาการที่ผมเล่าให้ฟังเนี่ย มันเป็นเหี้ยอะไร
พูดไปก็จะให้ช่างเข้ามาดูตลอดเวลา ผมบอก ไม่ต้องส่งมา เดี๋ยวผมช่วยตัวเองก็แล้วกัน
คุณส่งช่างมา แม่งก็ไม่ทำเหี้ยอะไรหรอก อย่างมากก็เปลี่ยนโมเด็มใหม่ให้ แล้วก็บอกว่า สายมีปัญหา
แล้วก็เก็บตังค์กูตามสเต็ป สงสัยเห็นเราเป็นควายที่แดกหญ้าเป็นอาหาร นึกจะฟันก็ฟัน

ไอ้บ้าเอ้ย

พอเวลาล่วงเลยไป ด้วยที่อากาศที่ร้อนตับแตกในวันนี้ (จริง ๆ หลายวันแล้วล่ะ)
ทำให้อยากกินอะไรเย็น ๆ ว่าแล้วก็เดินออกไปซื้อแป๊บซี่ + น้ำแข็งมากิน

ยังไม่ทันได้กิน แค่เปิดขวด เท่านั้นแหล่ะ แป๊บซี่ที่ว่าแม่งพุ่งกระจายเต็มบ้านไปหมด
ไม่ได้ไปเขย่ามันซักนิด แค่เปิดเฉย ๆ เดินมาไม่ถึงยี่สิบเมตร จากร้านมาที่บ้าน
เปิดทีน้ำแม่งแตกกระจาย เลอะบ้านไปหมด อย่างเหนี่ยว แมวเมิวสองตัวที่บ้านวิ่งหนีกันหูตูบ
นึกว่าเจ้านายจะเล่นสงกรานต์ย้อนหลัง!!!

เดือดร้อนกุอีก ต้องไปหาผ้ามาเช็ด

เช็ดธรรมดาก็ไม่หายเหนียว ต้องล้างบ้านสถานเดียว เสียเวลาทำมาหารับประทานชิบเป๋ง T_T

ตกเย็นมา ไม่ไหวแล้ว รู้สึกว่าตัวเองเพี้ยน ๆ พิกล
ไปเล่นบาสดีกว่า โทรไปหาเพื่อนว่าวันนี้เล่นกันไหม มันบอกว่าไม่เล่น
อ่ะ ไม่เป็นไร ไม่ได้ไปเล่นที่สนามประจำ เราไปสนามอื่นบ้างดีกว่า
นึกถึงสนามเก่าที่เคยไปเล่นมาเมื่อก่อนนี้ ซึ่งก็ไม่ไกลจากบ้านเราเท่าไหร่นัก

คิดได้ก็เก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า แล้วหนีออกจากบ้านทันที!!!

บ้าแล้วเมิง บ้าแล้ว ไปเล่นบาสโว้ย


ไปถึงสนามที่ว่า คนหน้าเก่า ๆ ที่เรารู้จักหายไปหมดแล้ว มีแต่เด็กหน้าใหม่ ๆ ทั้งนั้น
ก็ไม่ว่าอะไร ขอเล่นด้วยคนตามประสาคนแก่ ขอเล่นด้วยนะ

พูดตรง ๆ ว่าผมเนี่ยนะ ถ้าจัดอันดับคนใจเย็นที่เล่นบาสสุภาพที่สุดแล้วละก็
ผมว่าผมติดอันดับนักบาสเฟรนลี่ที่สุดในจักรวาลแล้วล่ะ ขนาดโดนศอกจนปากแตกเลือดกลบปาก
ผมยังไม่โกรธมันเลย แต่วันนี้เหมือนความเฟรนลี่ของผมจะขาดผึงไปตั้งแต่แป๊บซี่ระเบิดเต็มบ้านแล้ว

ทำให้สภาพผม เหมือนควายถึกมากกว่าตอนเล่นบาส!!!

แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะไปหาเรื่องหาราวอะไรใครเขาหรอกนะ
แค่เล่นไปตามเกมส์แค่นั้นเอง แต่ที่ว่าควายถึก ก็คงเป็นสไตล์การเล่นที่เปลี่ยนไป
กลับกลายเป็นสมันน้อยคนเก่าที่ชอบเล่นวงในมากกว่าจะเล่นวงนอก
เข้าไปเบียด เข้าไปแย่งลูก เหมือนสมันหนุ่ม ๆ

คือ ปกติ ตอนนี้ผมไม่ค่อยได้เล่นอะไรอย่างนั้นแล้วล่ะครับ เนื่องจากสังขารไม่อำนวย
และก็กลัวจะเจ็บ เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมา ที่ ขาหัก แขนหัก มือแตก หัวแตก
ที่ได้จากการเล่นบาสแล้ว ทำให้ผมค่อนข้างจะกลัวที่จะเข้าไปเล่นแบบดุ ๆ เหมือนเมื่อก่อน

แต่วันนี้ไม่ใช่ ที่ผมสวมวิญญาณ คนซาดิสก์ เข้าไปเบียดเข้าไปแย่งลูกเด็ก ๆ บ้าพลังที่สนามแห่งนี้


ปรากฎว่า เนื่องจากตัวผมสูงพอสมควร (สูงกว่าความสูงเฉลี่ยของไอ้เด็กนรกพวกนั้น)
ทำให้ผมแย่งลูกได้บ่อยมาก โดยพวกมันแย่งไม่ได้ บวกกับประสบการณ์ที่ผ่านมา
ทำให้ผมมองเกมส์ออก และ หลอกควายไปหลายลูก

โดยเฉพาะลูกหลอกว่าจะจ่าย แล้วไม่จ่าย โดยดึงบอลข้ามหัวให้ตัวกันหลง
ที่ค่อนข้างจะหยามเด็กพวกนี้พอสมควร

เกิดอะไรขึ้น เมื่อมีการชักศอกใส่กันเกิดขึ้น

ผมไม่รู้ว่า เหตุการณ์มันไปยังไงมายังไง รู้อีกที หมัดขวาก็ฮุคเข้าเบ้าตาไปแล้ว!!!
ไอ้คนโดนก็ซวยสุด ๆ ที่โดนไปแบบเต็ม ๆ หลบไม่ทันเพราะเป็นจังหวะบวก
มันศอก ผมฮุค เหมือนเอานักมวยมาเล่นบาสยังไงยังงั้น

ฮุคไป ไอ้หมอนั่นก็ชะงักไปซักครู่ แล้วหลังจากนั้นก็ปรี่เข้ามาอีกรอบ

ในใจผมคิดแล้วว่า จมกองตีนแน่กุงวดนี้ พวกเค้าทั้งนั้น
ต่อให้ผมเป็นจาพนม ผมก็คงมาผิดที่ เพราะที่นี่เป็นสนามบาส ไม่ใช่ที่เลี้ยงช้างให้มาตามหา
และต่อให้เป็นจาพนมจริง ก็คงเอาตัวรอดออกจากดงตีนกว่า 20 คนในสนามได้

เอาวะ อย่างมากก็แค่หยอดน้ำข้าวต้ม โดนเด็กยำตีน

แต่ปรากฎว่า เหตุการณ์ไม่เป็นไปตามคาด
ผมไม่รู้ว่าไอ้คนที่ผมไปฮุคขวาเข้าเบ้าตามันเป็นใคร และมีเพื่อนมั่งไหม
เพราะไม่เห็นมีใครเข้าไปช่วยมันเลย ท่าทางเหมือนคนที่พวกเค้าไม่รู้จัก

เมื่อมันปรี่เข้ามา ผมก็ปรี่เข้าไป จึงมีแต่คนห้าม ห้ามทั้งผม และ ห้ามทั้งไอ้เด็กวัยรุ่นคนนั้น

ดูเหมือนโชคจะเข้าข้างผมอยู่บ้าง เมื่อมีคนที่ผมรู้จักและเป็นรุ่นพี่ในสนามแห่งนั้นโผล่มาพอดี
ตอนแรกมันยังไม่เห็นผม มันปรี่เข้ามาจะเอาเรื่องเหมือนกัน

แต่พอเห็นแล้วว่าเป็นผม มันก็เลยได้แต่งงว่าเกิดอะไรขึ้น
มันหันไปหาไอ้คู่กรณีก็งงหนักขึ้นไปอีก

"ใครวะเนี่ย"

ตกลงไอ้คู่กรณีผม ก็มาใหม่พอ ๆ กับผมนี่แหล่ะ เพิ่งมาวันแรกเลยสด ๆ ร้อน ๆ

หลังจากที่เหตุการณ์คลี่คลายไปในทางที่สงบขึ้น
ไอ้คู่กรณีผมมันขี่มอไซด์กลับบ้านไปแล้ว
เพื่อนผมก็เดินมาคุย ๆ ถามสารทุกข์สุกดิบ และแนะนำให้ผมกลับบ้านไปดีกว่า
เพราะไม่รู้ว่า ไอ้คู่กรณีผมมันจะไปตามพวกมาอีกหรือเปล่า

เนื่องจากผมไม่ใช่พระเอกในทีวีที่สามารถแหกดงตีนเป็นสิบแล้วไปมีความสุขกับนางเอกได้
ทำให้ผมเชื่อคำแนะนำของเพื่อน โดยบอกว่า ไว้คราวหน้าจะแวะมาใหม่
ซึ่งมันก็ยินดี

ขึ้นรถกลับมา รู้สึกว่าตัวเองแปลก ๆ เหมือนไม่ใช่ตัวเองเลย

ปกติผมก็คงหลบ ๆ หลี่ก ๆ มันไป แต่คราวนี้ดันฮุคขวาเข้าเบ้าตามันไปซะได้


ก็ถือว่าซวยไปก็แล้วกันนะ


แค่นี้แหล่ะครับ ไม่รู้จะเล่าอะไรต่อ เพราะยังรู้สึกว่า
แม้กระทั่งตอนนี้ ราหูก็ยังอมผมไม่เลิก นั่งรถมายางก็ระเบิดอีก
แล้วที่ซวยหนัก ไอ้ผมเองก็ดันนั่งอยู่ตรงกับยางพอดี

ตัวสะเทือนถึงไส้ติ่งเลยทีเดียว

โชคดีที่รถไม่คว่ำ (คว่ำได้ก็เก่งแล้ว ขับรถช้าจนเต่าจะกัดยางได้อยู่แล้ว)

มาถึงรังสิต อยากกินก๋วยเตี๋ยว แม่งก็ดันปิดไม่ขายอีก


เซ็ง!!!!

ไม่รู้ว่าจะมีอะไรให้ซวยอีกหรือเปล่าเนี่ย
ก็หวังแต่ว่า ผมคงไม่ไปฮุคขวาเข้าเบ้าตาใครอีกนะ


สมันน้อย ศิษย์จารย์หมู!!

Create Date : 19 เมษายน 2552 Last Update : 19 เมษายน 2552 21:27:25 น. Counter : 582 Pageviews.		13 comments
Share Tweet