--[เมล์นรก หมันยกล้อ!!]--

อ่าห์!!!! กราบสวัสดีพ่อแม่พี่น้อง โคตรเหง้าสักกะหลาดของกระผมทุกท่านครับ
ปีใหม่แล้วครับปีใหม่แล้ว ปีใหม่อีกแล้ว ฮือออออ กรูก็แก่ขึ้นอีก 1 ปีแล้ววววว
ไม่รู้จะแก่ไปถึงไหน เท่านี้ยังแก่ไม่พออีกเร๊อะ!!!! T_T


วันนี้ครับ จัดเป็นวันที่ชีพจรลงส้นตรีนผมอีกวันหนึ่ง (และคาดว่าอาจจะต้องลงอีกครั้งในไม่ช้านี้)
เมื่อคืนนี้กว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตี 4 กว่า ๆ เพราะต้องนั่งทำงานด่วน ที่โคตรจะด่วน ไม่รู้จะด่วนไปถึงไหน

สั่งมะรืน จะเอาวันนี้ แสรดดดดดดดด กรูไม่ใช่พระรามนะโว้ยที่จะได้มี 4 มือทำให้ได้ไว ๆ
ของอย่างนี้ต้องใช้เวลาในการคิดนะเฟ้ย แต่จะทำไงได้ เงินนี่หว่า แม้ผมจะไม่ได้มี 4 มือเหมือนพระราม
แต่มีเงินมาลอยตุ๊บป่องอยู่ตรงหน้า ผมก็งอกมือมาทำให้ท่านได้แหล่ะครับ

ใครว่าเงินซื้อเวลาไม่ได้ ผมเถียงใจขาดดิ้นเลย มันซื้อได้จริง ๆ T_T

นั่นแหล่ะครับ แล้ววันนี้ก็มีนัดต้องไปคุยงานกับเจ้าของบริษัทแห่งหนึ่ง
มันยังมาซึ่งความปลาบปลื้มสำหรับผมอย่างมากเลยครับ เค้าอยากได้ผมไปทำงานด้วย!!!
โอววว ตอนที่เค้าให้เพื่อนเค้าที่รู้จักผมโทรมาติดต่อนะ โอย อารมณ์นั้น ไอ้คนที่โทรมา (เป็นผู้หญิง)
มันสวยขึ้นมาอีก 10 เท่า เปรียบเสมือนเทพธิดาจำแลงมาในคราบนางมารเลยทีเดียว T_T

ก็ยังไม่ได้ตกลงอะไรกันหรอกครับ แค่คุยกันในรายละเอียดเฉย ๆ ผมต้องเดินทางไปสมัครงานที่บริษัทเค้าก่อน
ซึ่ง เค้าจะรับหรือเปล่านี่อีกเรื่องนะครับ ไม่ใช่ว่า เจ้าของลงมาคุยเอง แล้วจะรับเลย
แต่ผมว่าหลังจากที่เค้าได้มาคุยกับผมจริง ๆ แล้ว เค้าอาจจะเปลี่ยนความคิดไปเลยก็ได้ แห่ะ ๆ T_T
ไปสัมภาษณ์ยังไง พูดตรงเหลือเกิน ยัง เท่านั้นยังไม่พอ ดันเจือกไปยกตัวอย่าง โดยเอาเค้าซึ่งเป็นเจ้าของ
มาเป็นตัวสมมุติอีก เวรกรรมแท้ ๆ ปากพาชิบหายจริง ๆ T_T

เอาล่ะครับ ไม่เป็นไร ๆ ยังไงก็ต้องลองกันดูก่อนซักตั้งนึงชีวิตนี้ไม่มีอะไรได้มาง่าย ๆ หรอกเน๊อะ

ปล.ถ้าท่าน (ผมหมายถึงคนที่ได้มาคุยกับผมวันนี้นะครับ) ได้มาอ่าน ก็รับผมเหอะครับ ผมทำได้ทุกอย่าง
ตั้งแต่แม่บ้าน ยัน ผู้จัดการ ทำได้หมดครับ โดยเฉพาะการเลียขาเจ้านายนี่ผมเก่งมากครับ ผมเลียจนขาขาดมาหลายคนแล้ว T_T


เอาล่ะครับ กลับเข้าเรื่องกันดีกว่า หลังจากพร่ำโน่นพร่ำนี่มาหลายบรรทัดแล้ว

เรื่องของเรื่องคือ หลังจากที่ปฎิบัติภาระกิจไปตามนัดเรียบร้อยแล้ว ผมก็มีภาระกิจสุดท้ายนั่นคือ ไปเล่นบาสที่กองปราบ
ซึ่งผมไปทุกวันอาทิตย์อยู่แล้ว ..... ปกติเมื่อเลิกเล่น ก็จะมีเพื่อนที่กลับบ้านทางเดียวกัน
ซึ่งเค้ามีรถ เราก็จะอาศัยแฝงกายเป็นสัมภเวสี สิงสถิตย์ติดรถเค้ากลับมาด้วย

บ้านผมอยู่ปทุมครับ แต่ถ่อไปเล่นบาสถึงลาดพร้าว ไม่เรียกดิ้นรนแล้วเรียกอะไรดีล่ะเนี่ย T_T
แถวบ้านก็มีเล่นนะครับ แต่ไม่ยอมเล่น ชอบลำบาก ชอบจริง ๆ อะไรที่มันจะทำให้ตัวเองลำบาก ๆ เนี่ย!!

บังเอิญว่า วันนี้ เพื่อนคนที่เค้ามีรถคนนั้น ดันมีธุระต้องไปหาเพื่อนที่นัดไว้
ซึ่งก็แน่นอน ผมกับรุ่นน้องอีกคนนึง (มันชื่อไอ้โจ้) ก็ต้องบากหน้าขึ้นรถเมล์กลับเอง
ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใช่ไหมครับ คนไม่มีรถอย่างผม จะขึ้นรถเมล์ มันปกติอยู่แล้ว
ก็เดินเทิ่ง ๆ กันมาสองหน่อ ผ่านหอวัง ผ่านเซ็นทรัลลาดพร้าวดูสาวซักแป๊ป แล้วก็ข้ามฝั่งมายืนรอรถที่หน้า ปตท.

เป้าหมายคือ ปอ.29 รังสิต หัวลำโพง!!!!

เชื่อไหมครับ ผมยืนรอรถกับไอ้โจ้อยู่เกือบชั่วโมง
ไม่ใช่ไม่มีรถนะครับ รถน่ะมี แต่แม่งเสือกไม่จอด!!


เยสสสสสสสสสส มรึงจะรีบไปไหนนนนนนน จอดรับกรูนิดเดียวรถมรึงจะระเบิดเร๊อะ T_T

ครับ หนุ่มน้อย 1 คน กับหนุ่มแก่อีก 1 คน ก็ยืนขาแข็งอยู่ตรงป้ายรถเมล์นั่นเอง
รอไปเห๊อะ เห็นไกล ๆ มาแล้ว ๆ มันทำเป็นชะลอ ๆ ให้มีหวัง พอมาใกล้จะถึงป้าย
มันก็ใส่เกียร์ เหยียบคันเร่ง ผ่านป้ายไป เหมือนกับว่าตรงนั้นไม่เคยมีป้ายมาก่อน

ปล่อยให้ผู้โดยสารประมาณ 8 แสนกว่าชีวิตยืนมองตามรถคันนั้นผ่านหน้าไปด้วยใจระห้อย
บางคนอาจจะมีด่าโคตรพ่อโคตรแม่คนขับรถ แต่น่าเสียดายที่ด่าแล้วมันไม่ได้ยิน T_T

อารมณ์ พขส. กับ พกส. บนรถที่ผ่านหน้าไปนั่นคงจะประมาณว่า ฮิฮิ สะใจ ไม่ได้ขึ้นเลย
แสรดดดดดดดดดดดด มีความสุขมากหรือไงวะ ขับรถเมล์ไม่รับคนเนี่ย คงรู้สึกดีนะ
ที่ขับไปถึงอู่แล้วไม่มีผู้โดยสารอยู่บนรถเลย อารมณ์ประมาณว่ารวยอยู่แล้ว ไม่รับก็ไม่อดตาย มาขับเล่น ๆ ขำ ๆ

โอเค ขอให้พวกพี่เจริญในหน้าที่การงานด้วยเหอะครับ เจริญ ๆ ให้มาก ๆ เพี้ยง ขอให้เบรครถแมร่งแตกซักวันเหอะ
แล้วจะซิ่งขนาดไหนก็เชิญตามสบาย เพราะแม้อยากจะจอด เอ็งก็จอดไม่ได้ซะแล้ว กร๊ากกกกกกกกกกกก

ครับ แล้วในที่สุด ฟ้าก็ส่ง ปอ.29 เทพประทานมาให้ผมทั้งสอง และผู้โดยสารอีก 8 แสนกว่าคนจนได้
ไม่ใช่ว่าคนขับใจดีหรอกครับ แต่ที่ต้องจอดก็เพราะว่า มันมีคนลง!!!!

ไม่งั้นอย่าหวังว่าจะได้ขึ้นรถมัน......... เพราะดูจากรูปการณ์แล้ว มันจอดไกลป้ายมาก
ประมาณว่า ไม่อยากรับคนขึ้น เดี๋ยวคนลงหมดแล้วกรูจะออกตัว ไม่ให้ได้ขึ้นซักคน


พวกผมวิ่งกันหูตูบ ประมาณว่า ถ้าเอ็งยังจะหน้าด้านขับออกไปทั้งที่เห็นคน 8 แสน 2 คนวิ่งไปที่รถเอ็งนะ
กรูจะกระโดดเกาะประตูไปให้รู้แล้วรู้รอด เอาสิวะ .......... ก็นั่นแหล่ะครับ ในที่สุด ผู้โดยสารทั้งหมดที่รอคอย
ก็ได้ขึ้นไปบนรถคันนั้นจนได้


ดูเหมือนกับว่า ทั้งคนขับ และ กระเป๋า จะอารมณ์เสียขึ้นมาทันที ที่มีคนขึ้นรถมันได้!!!!

ชิดในหน่อย....ชิดในหน่อย ข้างหน้านั่นน่ะ ชิดในเข้ามาหน่อยสิคะ เข้ามาเลยค่ะ
ชิดในเข้ามาเลยค่ะ ชิดเข้ามา ชิดเข้ามา ชิดเข้ามา อย่ายืนขวางประตู ชิดในเข้ามาเลยค่ะ

ครับ มันบอกให้ชิดใน ในขณะที่ผู้โดยสารทั้งหมด เข้าไปยืนเบียดกันเป็นปลากกระป๋องอยู่ข้างในเรียบร้อยแล้ว
คือ ผมกับไอ้โจ้เนี่ยนะ แทบจะขึ้นไปขี่คอกันยืนอยู่แล้ว ไม่รู้ว่ามันจะให้ชิดกันไปถึงไหน
ไอ้ตัวกระเป๋าคนพูดน่ะ ยืนอยู่ตรงบันใด ว่างโล่งงงงงงงงงง

ตรงนั้นไม่มีคนเลย รถอย่างว่าง ไม่รู้ว่ามันจะไล่ทำไม ตัวมันเองไม่ได้มาลำบากด้วยซะหน่อย
คนขึ้นก็ไม่มี มีแต่คนลง เพราะแม่งขับรถไม่รับคน

ขับรถอารมณ์ฟอร์มูล่าวัน หรืออีกนัยหนึ่ง คือ พ่อคนขับรถป่วยหนักอยู่โรงพยาบาลแถวรังสิต
ต้องรีบ ต้องรีบ เดี๋ยวมาไม่ทันดูใจพ่อ รถเมล์คันนี้จะเข้าซ้ายก็ต่อเมื่อมีคนลงครับ!!!

ปาดซ้าย ปาดขวา เบรคตัวโก่ง ออกตัวกระชาก คือ มันทำทุกอย่างที่คนขับรถมารยาทดีเค้าไม่ทำกันน่ะครับ
จอดป้ายเลนส์กลางอ่ะคิดดู แม่งหน้าด้านขนาดไหน

แล้วขับอย่างเร็ว โอ้ย ลองนึกภาพดิครับ ว่าคนที่เบียดกันเป็นปลากระป๋องตรา ขสมก. อยู่ในรถจะบันเทิงขนาดไหน
ปาดซ้าย ก็แถขวา ปาดขวา ก็แถซ้าย เบรกก็แถหน้า (บางคนหัวคะมำไปเลย) ออกตัว ก็แถหลัง

เป็นครั้งแรกที่ยืนบนรถเมล์ด้วยอารมณ์นักเต้นเบรคแด๊นซ์ นี่ถ้าเปิดเพลงด้วยนะ ใช่เลย!!!

ไอ้โจ้เอาเข่าสะกิดข้อพับผม เพราะแขนหมดสิทธิ์จะขยับเขยื้อนได้ เนื่องจากอัดกันอย่างแน่น
หากจะยกมือขึ้นมา มีหวังต้องไปสะเทือนตูดสาวที่ยืนเบียดอยู่ข้าง ๆ แน่นอน
ไอ้โจ้โชคดีหน่อยที่คนยืนเบียดอยู่อีกฝั่งของมันเป็นสาวสวยน่ารัก แต่ผมสิโคตรซวย
ด้านซ้ายติดไอ้โจ้ แต่ด้านขวา ติดแขก!!!

ครับ แขก แขกอาบังเนี่ยแหล่ะ แสรดดดดดด ซวยชิบหาย

แล้วก็รู้กันอยู่ แขกมันเป็นยังไง ตัวแม่งอย่างเหม็น โอ้ย แทบจะกระอักโรตีตายคารถ
แน่นก็แน่น แอร์ก็ไม่เย็น แถมยังมาได้กลิ่นแขกอีก โอว แม่เจ้า เอากรูไปฆ่าดีกว่า T_T



ไอ้โจ้มันสะกิดถามผม

"พี่ ๆ คนขับมันจะรีบไปไหน"

ผมตอบมันไปแบบเซ็ง ๆ พลางใช้กำลังแขนที่มีอยู่น้อยนิดพยายามดึงตัวเองไว้ไม่ให้ไปซบแขกข้างหน้า

"พ่อแมร่งกำลังจะตายอยู่โรงบาลปทุมเวชละมั้ง"

"5555555"
"ขำเชี่ยอะไร"

"พี่พูดตลกดี"
"กรูด่ามันนนนนนนนนนน เจ๊ดดดดดดดดด" ขณะพูด หัวก็คะมำไปด้วยแรงเบรก สงสัยคนขับมันได้ยินละมั้งเนี่ย T_T

โอ้ย เท่านั้นยังไม่พอ เพื่อน ๆ ที่เคยขึ้นรถเมล์คงจะเคยประสบกันมาบ้างแล้ว
คืออาการเมารถ โอว แม่เจ้าโว้ย รถคันนี้ก็อย่างที่ผมบอก เหมือนนั่งอยู่บนรถไฟเหาะตีลังกา
ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กิน ไหนจะกลิ่นตัวแขกอีก โอ้ย อย่าให้บรรยายเลยครับว่าผมอยากอ้วกขนาดไหน

หน้าพาลจะมืดหลายครั้ง ติดแต่ว่า ถ้าวูบไปก็เจอแขกแน่ ๆ เลยอดทนไว้ อดทนไว้ รอให้เปลี่ยนเป็นสาว ๆ มายืนแทนก่อนแล้วค่อยวูป

แต่จนแล้วจนรอด ไอ้แขกนี่ก็ยังไม่ยอมลง ผมเลยไม่มีโอกาสได้วูบซะที T_T

"สินธรมีลงไหมคะ ไม่มีไม่จอดนะคะ วิ่งยาวเลย"

เสียงกระเป๋ารถเมล์อัลเตอร์ตะโกนมาจากประตูที่มันสิงสถิตย์อยู่

"เงียบ....." ไม่มีเสียงตอบรับ

แน่นอน เมื่อไม่มีเสียงตอบ มันก็ไม่จอดจริง ๆ ด้วย ก็บังเอิ๊ญบังเอิญ มีป้าคนนึงที่ไม่รู้ว่า สินธรคืออะไร
ประมาณว่า จำได้แต่กรูลงป้ายนี้ แต่ไม่รู้ว่าป้ายนี้เรียกว่าอะไร เท่านั้นแหล่ะครับ
เมื่อป้าเป็นว่า รถมันวิ่งผ่านป้ายที่แกจะต้องลงไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะเข้าป้าย แกก็กดกริ่งน่ะสิครับ

"กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง"
"เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย แขก!!!!!!!!"

เจ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด T_T

แทบตายครับ เหตุการณ์นั้น เหมือนผมตกลงไปในถังขี้ยังไงยังงั้น กลั้นหายใจไม่ทัน สูดไปเต็มปอด
เมาครับ เมาแขก ถ้าเป็นลมได้ ผมเป็นไปแล้ว ติดแต่ว่าเป็นไม่ได้ เลยต้องก้มหน้ารับกรรมกันต่อไป


กว่าจะเอาตัวรอดมาถึงรังสิตได้ ผมก็แทบอ้วกแตกคารถไป 8 รอบ
ในใจผมคิดว่า ถ้าผมลงรถช้ากว่านั้นอีกซัก 5 นาทีนะ ผมจะอ้วกรดรถแม่งให้เช็ดกันซะเลย


เรื่อง ๆ นี้สอนให้รู้ว่า



"เจองู กับเจอแขก ให้ตีแขกก่อน เพราะตัวแม่งเหม็นมาก!!!!"
"เจอคนขับรถเมล์ กับเจอกระเป๋ารถเมล์ (ไร้มารยาท) ให้ตีแม่งทั้งคู่ เพราะจังไรพอ ๆ กัน!!!"


สมันน้อย เบอร์ 14


Song : Driver Hight
Artist : L'Arc~en~eiel

Create Date : 13 มกราคม 2551 Last Update : 13 มกราคม 2551 22:28:09 น. Counter : 468 Pageviews.		11 comments
Share Tweet