ตอนที่ 19 แรงริษยา

ภาพของจีรัชญ์ที่กำลังโอบประคองหญิงสาวร่างบางสมส่วนท่ามกลางแสงสีส้มจากโคมไฟที่ให้แสงสว่างนวลๆ อยู่ในสวนซึ่งมีพุ่มไม้ดอกไม้ประดับหลากชนิดและแนวไม้ดัดขนาบรอบด้านลดหลั่นตามความสูงต่ำอย่างเป็นระเบียบ สร้างความเคียดแค้นระคนริษยาให้กับหญิงสาวอีกคนที่กำลังยืนกำมือแน่นอยู่ในมุมมืดหลังพุ่มไม้สีดำทะมึนห่างออกไปไม่ไกลนัก วีรตาเกร็งนิ้วจิกเล็บลงบนฝ่ามือกัดริมฝีปากล่างเหมือนกำลังพยายามสะกดกลั้นแรงอารมณ์ที่มีไว้ภายใน หญิงสาวจ้องคนทั้งคู่แววตากร้าวประดุจเปลวเพลิงที่กำลังลุกโซนจนแดงฉาน เสียงนุ่มหวานของหญิงสาวที่กำลังต่อว่าและปฏิเสธกับคำร้องขอของชายหนุ่มสร้างความริษยาให้กับคนที่กำลังแอบดูอยู่ห่างๆ จนแทบพุ่งตัวออกไปทำร้ายผู้หญิงอีกคนที่กำลังดิ้นรนอึกอักอยู่ในอ้อมกอดของจีรัชญ์ให้รู้แล้วรู้รอดไป ใบหน้าของวีรตาบูดบึ้งเหยเกเพราะกำลังพยายามสะกดกลั้นเสียงหวีดร้องที่กำลังพุ่งขึ้นตามแรงอารมณ์ให้จุกจ่ออยู่แค่ลำคอ “นังผู้หญิงสารเลวแกกล้าดียังไงถึงมาแย่งรัชญ์ของฉัน กล้าดียังไงถึงมาอยู่ในอ้อมแขนผู้ชายของฉัน รัชญ์เป็นของฉันคนเดียว....ของฉันคนเดียว!” วีรตากัดฟันพูดกับตัวเองน้ำเสียงกราดเกรี้ยว เสียงเว้าวอนยามจีรัชญ์ร้องขอความรักจากหญิงสาวหน้าหวาน เป็นเหมือนดังคมหอกคมดาบนับร้อยนับพันเล่มแวบแล่นเข้าไปในกายแล้วกรีดเฉือนเนื้อผิวจนกลายเป็นแผลเหวอะหวะฉกาจฉกรรจ์ ยามชายหนุ่มจรดริมฝีปากลงบนแก้มนวลสีซับกุหลาบหัวใจของวีรตาก็แทบระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ ภาพตรงหน้ากำลังทิ่มตาทิ่มใจเจ็บจนหาสิ่งใดมาเปรียบเทียบไม่ได้ ปวดจนมิอาจบอกออกมาว่ามันเหลือคณานับขนาดไหน วีรตาที่ยืนนิ่งเป็นหินผาพยายามสะกดกลั้นแรงอารมณ์และระงับความโกรธเกลียดระคนริษยาไว้ภายใน แต่ดูเหมือนจะทำได้ยากยิ่งเพราะยิ่งจีรัชญ์เว้าวอนเรือนร่างพร่าเลือนท่ามกลางแสงมัวมืดของยามราตรีกลับยิ่งสั่นเทา เมื่อใจไม่อาจยอมละวางไอโกรธที่มีเธอจึงยอมล่าถอยปล่อยวางกับภาพตำตาตำใจ เมื่อไม่อาจทนดูภาพอันชวนวาบหวามระคนปวดใจเบื้องหน้าได้เธอจึงก้าวถอยไปด้านหลัง ใบหน้าสีขาวซีดราวแผ่นกระดาษถมึงทึงหากดวงตากลับคลอรื้อไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความคับแค้นใจ หลายปีมานี้นับตั้งแต่วราตรีจากไปเธอหวังไว้เป็นนักหนาว่าจะได้ครอบครองอ้อมกอดของคนที่เธอรักและปรารถนาจนสุดหัวใจแต่เพียงผู้เดียว แต่...ทุกอย่างกลับไม่เป็นดังที่เธอหวัง... หญิงสาวหมุนตัววิ่งฝ่าความมืดกลับเรือนด้วยความรู้สึกเคียดแค้นชิงชังระคนหวาดหวั่นเมื่อมองเห็นความสูญเสียที่ตนไม่อาจยอมรับได้ชัดเจนเสียจนไม่ต้องมีคำยืนยันจากใครๆ ใบหน้าเปี่ยมสุขและประกายตาซึ่งเต็มไปด้วยไอรักของจีรัชญ์ยามมองผู้หญิงอีกคน เป็นดังแส้เส้นใหญ่กระหน่ำฟาดลงมาบนเนื้อตัวจนสร้างรอยแผลอันน่าเกลียดให้กับร่างกายและจิตใจของเธอจนเกินเยียวยาให้สวยงามดังเดิม โครม!! เสียงบานประตูที่เปิดผัวะปิดงับลงแทบทันทีเมื่อร่างของวีรตาเผ่นพรวดเข้าไปด้านใน เสียงสนั่นหวั่นไหวของแรงปะทะยามแผ่นไม้กระทบกันแสดงแรงอารมณ์ของคนกระชากเปิดได้เป็นอย่างดี หญิงสาวยกมือปิดหูวิ่งตึงตังขึ้นบันไดไปด้วยความรู้สึกเหมือนสิ้นไร้ทุกอย่าง “ไม่!! ไม่!! รัชญ์ต้องเป็นของฉัน ของฉันคนเดียว! “ หญิงสาวโถมกายลงบนเตียงกดหน้าแผดร้องกับหมอนนุ่มหยุ่นขณะกำมือทุบกับที่นอนอย่างโกรธเกรี้ยว “นังผู้หญิงสารเลวแกกล้าดียังไง! กล้าดียังไง!” ปากกรีดร้องมือไม้ก็คว้าหมอนขึ้นฉีกทึ้งจนปลอกหมอนฉีกขาด วีรตาฟาดหมอนกับที่นอนด้วยแรงโทสะอันมหาศาล เสียงหวีดร้องเล็กแหลมของหญิงสาวยังคงก่นก้องไปทั้งห้อง...พร้อมๆ กับเสียงข้าวของที่เกลื่อนกระจายไปกับแรงพายุอารมณ์ที่กำลังดำเนินไป.... ************** ณ มุมหนึ่งของอาณาจักรเวสารัชกำลังมีพายุร้ายโถมกระหน่ำจนสร้างหายนะให้กับทุกอย่างที่ขวางหน้า หากอีกมุมหนึ่งกลับมีเพียงสายลมอ่อนๆ ที่กำลังหอบเอาความงดงามของบรรยากาศอันอุดมไปด้วยความรักที่จะโอบอุ้มและปกป้องทุกอย่างให้คงอยู่ตลอดไป จีรัชญ์ยิ้มอย่างพึงใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวในอ้อมกอดหยุดดิ้นรน “พรุ่งนี้พี่จีสจะไปส่งคุณนากว่าจะกลับมาก็อีกหลายวัน ช่วงที่สองคนนั่นไม่อยู่เราคงมีเวลาที่เป็นของเรามากขึ้น” “ฉันจะไปกับนาด้วย” รพิชาบอกน้ำเสียงอู้อี้ขณะซุกหน้ากับแผงอกกว้าง “คุณจะไปได้ยังไงคุณมาดูแลผมไม่ใช่เหรอคุณพิณ” “ไปได้ซีเท่าที่วินิจฉัยจากอาการของคุณฉันไม่เห็นว่าคุณจะเจ็บป่วยจนต้องมีหมอคอยดูแลอย่างใกล้ชิดเสียหน่อย” “หน้าที่ก็คือหน้าที่ ผมจะป่วยตอนนี้หรือตอนไหนคุณก็ไม่ควรวางใจไม่ใช่เหรอ” จีรัชญ์หรี่ตาก้มมองปลายจมูกโด่งรั้นที่ฝังอยู่บนอกประกายตาเจ้าเล่ห์ “พรุ่งนี้ฉันจะกลับกรุงเทพฯ ฉันจะนำผลการตรวจของคุณไปคุยกับผู้อำนวยการและขอปฏิเสธกับทุกเงื่อนไขที่จะอยู่ที่นี่” ใบหน้าหวานแหงนเงยขึ้นมองหน้าเจ้าของปัญหาที่เธอกำลังเผชิญแววตาเอาจริง “คุณคิดจะทิ้งผมไปจริงๆ เหรอคุณพิณ” ชายหนุ่มโน้มใบหน้าถามน้ำเสียงนุ่มละมุน ก่อนจะใช้ปลายจมูกเกลี่ยไล้ปลายจมูกของหญิงสาวไปมาขณะกระชับวงแขนขึ้นอีกเล็กน้อย “ฉันเปล่า” รพิชาเอนกายไปข้างหลังพร้อมกับกางมือดันอกแกร่งที่กำลังเบียดบดลงมา “เปล่างั้นหรือ...รพิชาผมอาจจะเป็นบ้าได้มากกว่าที่คุณคิดถ้าจะต้องสูญเสียคุณ” “มันจะไม่ดูง่ายและเร็วไปหน่อยเหรอกับความรักของคุณ” “ไม่เลย วันนี้หากความรักของผมมันไม่มีความสำคัญกับคุณผมก็ไม่ได้บีบบังคับว่าคุณจะต้องยอมรับเสียทั้งหมด แต่คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังเป็นทุกอย่างที่มีความสำคัญกับชีวิตผมซึ่งตรงนี้ต่างหากที่มันสำคัญกว่า” จีรัชญ์จ้องดวงหน้าหวานละมุนแววตาเต็มไปด้วยความหมาย “คุณไม่ได้บีบบังคับฉันงั้นเหรอ?” “ใช่ ผมเปล่า” “แล้วที่คุณกำลังคุกคามความเป็นส่วนตัวและกำลังทำอยู่เนี่ยเขาเรียกว่าอะไร” รพิชาเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยขณะชายตามองเสี้ยวหน้าคมประกายตาขุ่นเคือง จีรัชญ์ยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นปฏิกิริยาของหญิงสาว ถ้าใครบอกว่าจีบจิตแพทย์เป็นเรื่องง่ายๆ นาทีนี้เขาคงจะเถียงชนิดหัวชนฝาเลยทีเดียว “คุณคงมองว่าเวลาแค่นี้คงไม่ทำให้คนรักกันได้ใช่ไหม ถ้าคุณไม่เชื่อว่ามันเป็นไปได้ก็โปรดให้โอกาสผมได้พิสูจน์ คุณพิณกรุณารับความจริงใจและความรักทั้งหมดที่ผมมี....ซึ่งตอนนี้มันอยู่เบื้องหน้าและตรงแทบเท้าคุณด้วยเถอะ” จีรัชญ์คลายวงแขนที่กอดหญิงสาวออก มือหนาคว้าเอวบางเพื่อประคองและยึดร่างกายของเธอไว้ให้มั่นคง ชายหนุ่มทรุดกายลงคุกเข่าเงยหน้าขึ้นมองดวงหน้าหวานละมุนแววตาร้องขอ “คุณจีรัชญ์!” รพิชาที่ไม่คาดคิดว่าบทพ่อหน้าดุจะหวานก็หวานซะจนไม่สนฟ้าสนดิน ถึงกับอุทานเรียกขานพ่อจอมยุทธหนุ่มด้วยน้ำเสียงที่คนได้ยินแทบสะดุ้งจนหลุดเก๊ก “คุณจีรัชญ์ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้นะ” คุณหมอคนสวยกวาดตามองไปรอบๆ สีหน้าทั้งตกใจทั้งหวาดหวั่นเพราะกลัวจะมีใครมาเห็นฉากขอความรักจากพ่อหนุ่มบู๊ลิ้มหน้าเข้ม “รับรักของผมก่อนซีไม่งั้นผมจะคุกเข่ามันอยู่อย่างนี้แหละ” “คุณจะบ้ารึไงมานั่งคุกเข่าเป็นพระเอกหนังจีนแบบนี้ไม่คิดอายคนอื่นเขาบ้างเลยหรือไง” ปากต่อว่าแต่หัวใจกำลังกระหน่ำเต้นจนแทบทะลุออกมานอกอก “ผมไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ถ้าจะต้องเสียคุณไปผมคงไม่เหลืออะไรอีก” “ว๊าย!! คนบ้า! ปล่อยฉันนะ” หญิงสาวอุทานน้ำเสียงตระหนกเมื่อชายหนุ่มดึงร่างเธอเข้าไปกอดพร้อมๆ กับแนบซีกหน้าข้างหนึ่งกับหน้าท้องของเธอ “ว่าไงรักหรือไม่รัก” “ไม่รัก...ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้! เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นไม่เข้าใจหรือยังไง” รพิชาใช้มือดันไหล่กว้างแล้วขืนร่างกายแต่ดูเหมือนปฏิกิริยาแข็งขืนของเธอกำลังเพิ่มแรงกระชับจากวงแขนแกร่ง “ถ้าไม่รับรักผมก็จะนั่งกอดคุณอยู่แบบนี้นี่แหละ” “คุณจะบ้ารึไงคุณจีรัชญ์ ฉันไม่รับปากเพราะความคิดบ้าๆ ของคุณแน่” “ผมไม่ได้แค่คิดแต่ผมจะทำจริงๆ เอาซีถ้าคุณอยากยืนให้ผมกอดอยู่แบบนี้ทั้งคืนก็เชิญปฏิเสธมาได้เลย“ พอได้ยินคำขู่จิตแพทย์สาวเข่าแทบทรุด วันนี้มันเป็นวันขอความรักแห่งชาติหรือยังไง ผู้ชายจิตไม่เคลียร์คนนี้ถึงได้บ้าระห่ำเอาความรักมาเทหน้าตักขนาดนี้ “ฉันขอเวลาอีกซักหน่อยไม่ได้หรือคะ” เมื่อเห็นความบ้าระห่ำของพ่อหนุ่มซินตึ้งรพิชาที่กำลังจนตรอกจึงร้องขอทางออกให้ตัวเอง “คุณต้องการเวลานานแค่ไหน” “มันก็นานกว่าสองอาทิตย์ก็แล้วกัน ฉันไม่ใช่คนใจง่ายแบบคุณที่จะปุบปับตอบรับแล้วรักได้เลย” “ถึงผมจะใจง่ายแต่ผมรักจริงและรักยาวนะครับ ผมรักคนยากแต่ถ้าลองได้รักก็เดินหน้าลุยมันลูกเดียวเอาให้มันรู้กันไปเลยว่าจะแห้วหรือสมหวัง” “นั่นมันคุณแต่ไม่ใช่ฉัน คุณจีรัชญ์ลุกขึ้นเถอะเดี๋ยวคุณจีรัณกับนามาเห็นฉันอายแทน” “ผมไม่อาย” “แต่ฉันอายนี่ คนที่บ้านคุณก็มีตั้งเยอะตั้งแยะทำอะไรไม่คิดบ้างเลยเหรอว่าจะมีคนมาเห็นเข้า” “คุณก็เห็นว่าที่ตรงนี้มีพุ่มไม่ปลูกสลับลดหลั่นกันไป ฝั่งโน้นมีพุ่มไม้ดัดกั้นอยู่ ก่อนผมจะทำอะไรผมก็มองเพื่อปกป้องคุณเหมือนกันนะครับ ไม่ได้สุ่มสี่สุ่มห้ากอดคุณซะเมื่อไหร่” “หนอยแน่ะพ่อตัวดีเจ้าแผนการนัก คุณคิดมาแล้วใช่ไหมฮึถึงได้ทำกับฉันแบบนี้” รพิชาทุบกำปั้นลงบนไหล่กว้างสีหน้าเอาเรื่อง “เค้าเรียกว่าวางหมากเพื่อพิชิตใจนางครับ” จีรัชญ์ยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นแววตาเอาเรื่องของหญิงสาว “ทะลึ่งทะเล้นเจ้าคิดเจ้าแผนการแบบนี้เห็นทีคงไม่ได้เป็นโรคจิตธรรมดาเสียแล้วกระมัง “ “ผมรักคุณด้วยสติสัมปชัญญะเต็มร้อยและตอนนี้ภาวะทางจิตของผมก็เป็นปกติผมสาบานได้” “ปกติแน่เร้อ เชื่อไม่ลงจริงๆ” “ไม่เชื่อเราไปทดสอบกันที่ห้องดูดีไหม” “ทะลึ่ง!” ใบหน้านวลเนียนแดงระเรื่อเมื่อระบบประสาทกำลังประมวลผลจนได้ความคิดอันล่อแหลม “ผมเปล่านะ คุณคิดไปถึงไหนเนี่ย” พอเห็นใบหน้าของหญิงสาวเปลี่ยนเป็นสีตำลึงสุกจีรัชญ์จึงอมยิ้มน้อยๆ ด้วยความเอ็นดู “โรคจิต! ฉันจะกลับห้องแล้ว” “เดี๋ยวซีครับตกลงเรื่องคืนนี้คุณจะว่าไง” “เอาไว้คุยกันวันหลัง” “ไม่มีทาง” จีรัชญ์ส่ายหน้าไม่ยอมเออออด้วย “อย่างี่เง่าได้ไหม” “เกิดคุณเบี้ยวล่ะ” “ฉันจะไปเบี้ยวอะไรคุณ ฉันยังไม่ได้ตกลงอะไรด้วยซักหน่อย ถ้าคุณกลัวมากก็ฆ่าฉันหมกป่าซะเลยสิ” “โธ่! คุณพิณถอยให้ผมซักก้าวไม่ได้เลยเหรอ” “แล้วคุณล่ะเคยคิดจะถอยให้ฉันบ้างไหม” พอเจอคำพูดตอกกลับเข้าไปเจ้าหนุ่มบู้ลิ้มถึงกับสะอึก “ก็ผมรักคุณนี่ พอรักแล้วมันถอยไม่ได้จริงๆ” ชายหนุ่มบอกเสียงอ่อยๆ “ถ้าไม่ถอยฉันลาขาด” “ถ้าถอยให้นิดนึงคุณสัญญาได้ไหมว่าจะโอเคกับความรักของผม” จีรัชญ์ยอมอ่อนข้อเมื่อเห็นท่าทางเอาจริงเอาจังของคุณหมอคนงาม “ฉันมีทางเลือกอื่นอีกไหม” รพิชาถลึงตาประชดประชันน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย “แทบไม่มี” “งั้นมันจะมีผลอะไร” “แค่เปิดใจของคุณทุกอย่างก็ลงตัวแล้ว คุณพิณหัวใจของคุณคงไม่ได้ดำใช่ไหม” “อยากรู้ก็เอามีดมาเฉือนดูซี” “ผมว่าแค่แกะกระดุมสองสามเม็ดมันก็น่าจะพอเห็น” รพิชาถึงกับหน้าเหวอเมื่อเจอสายตากรุ้มกริ่มของอีกคน มือเรียวคว้าหมับไปที่ข้อมือแกร่งเมื่อเห็นว่าจีรัชญ์ทำท่าจะขยับมือไปตามสาบเสื้อของเธอ “หยุด! นะถ้าคุณเอามือแตะกระดุมฉันรับรองฉันไม่ยืนอยู่เฉยๆ แน่ ลุกแล้วปล่อยฉันได้แล้วฉันจะกลับห้อง” จีรัชญ์หดมือกลับแทบไม่ทันเมื่อเห็นประกายวาวโรจน์บนดวงตาคู่งาม “งั้นตกลงคุณโอเคกับผมทุกเรื่องใช่ไหมคุณพิณ” “ฉันไม่โอเคได้ไหมล่ะ ถ้าได้ก็ช่วยลุกแล้วอยู่ให้ห่างๆ ฉันด้วย แต่ถ้าทางเลือกฉันไม่มีก็ช่วยลุกแล้วพาฉันกลับที่พักเสียทีฉันเมื่อยไม่เข้าใจรึไง” เมื่อได้ยินบทสรุปของคุณหมอคนงามเจ้าหนุ่มบู้ลิ้มก็ได้แต่ยิ้มแหยๆ ถึงจะรู้ว่ารพิชาไม่ได้เต็มอกเต็มใจกับทางเลือกนี้ซักเท่าใดนัก แต่เขาก็รู้สึกใจชื้นขึ้นอีกเป็นกองเมื่อเห็นปฏิกิริยาของหญิงสาวในวงแขนดูอ่อนลงจนเริ่มมองเห็นประกายความหวังอยู่รางๆ ว่าหากให้เวลาเธออีกซักนิดบางทีทุกอย่างอาจจะงดงามมากกว่านี้ นั่นเพราะถึงแม้สีหน้าและแววตาของหญิงสาวไม่ได้โอนอ่อนผ่อนตามไปกับคำเว้าวอนร้องขอแต่เธอก็ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจหรือปฏิเสธไปเสียทีเดียว....   Create Date : 30 มีนาคม 2553 3 comments Last Update : 30 มีนาคม 2553 15:47:00 น. Counter : 1999 Pageviews. Share Tweet