14/07/51
คำสนทนา..
เคยมั้ย เวลาอยากคุยกับใครสักคน แต่ ไม่รู้ว่า จะโทรหาใครดี
ไม่รู้จะเริ่มอย่างไร
ไม่รู้ว่าจะกดเบอร์ใหนก่อน หรือ คิดไม่ออกใครที่ควรรับฟังได้
เพราะ แต่ละคน เหมือนอยู่ห่างไกลกันเหลือเกิน
เหมือนมีโลกกันคนละใบ
เหมือน ไม่ใช่คนที่ใช้ภาษาเดียวกัน
เหมือน มีช่องว่างระหว่างกาลเวลาแยกขาดจากกันโดยสิ้นเชิง
บ่อยครั้ง คำพูดของเราที่สื่อออกไป เหมือนลอยหายไปในอากาศ ผ่านเลยหายไป
บ่อยครั้งที่ส่งเสียงออกไปแล้ว มันกลายเป็นความสงบ
และ ก็หลายครั้งเหลือเกิน ที่เสียงโดนสะท้อนกลับมา แต่ไม่มีคำตอบใดๆ
บ่อยเสียจน เข้าใจไปเองว่าเรากลายเป็นมนุษย์ล่องหน ที่คนไม่รู้ว่าเรา
มีตัวตนบนโลกใบนี้
ไม่มีการเหลียวมอง ไม่มีการค้นหา เฉยชา ลืมเลือน ไม่สำคัญ
แต่ ในความว่างปล่าว กลับมีคนแอบมองอยู่มากมาย
ต่างสนใจ ต่างพูดถึง แต่ เมื่อถึงเวลากลับทำเป็นไม่สนใจ
เหมือนกับการจงใจลืมเลือน
เฝ้าดู จับตามอง สอดส่อง พูดกันไปพล่อยๆ ทั้งเรื่องจริงและโกหก
สารพัดสารพันจะพูดกันไป เพื่อให้ได้รับความสนใจ
เพื่อสร้างให้ตัวเองมีความสำคัญ
ทั้งๆ เรื่องที่พูดออกไปนั้น คนพูดเองก็ไม่รู้ว่าจริงไม่จริง แค่เห็นแล้วก็พูด
พูดได้โดยไม่ต้องใช้สมองคิดด้วยซ้ำ ความสามารถพิเศษของมนุษย์ชนิดนี้ น่าขยะแขยง
สารพัดสารพันพูดไป เพื่อให้คนที่ถูกพูดถึงมีรูปร่างอย่างไรก็ได้ ตามที่ใจอยากให้เป็น ให้คนที่พูดดูเด่นดัง
แล้ว คนชนิดนี้ กลับมีหลายๆคนให้ความสำคัญ ให้ความสนใจ
กลายเป็นคนมีเสน่ห์ ใครๆก็อยากคบหา
อยากพบปะพูดคุยให้รู้เรื่องของใครต่อใคร ทั้งที่ จริงบ้างไม่จริงบ้าง
ประหลาดนัก
คนบนโลกใบนี้ ชอบที่จะฟังโดยที่ไม่คิด ไม่ต้องคิด แค่ฟังก็บรรลุแล้ว ถึงเรื่องที่ได้ฟังมา
เสมือนหนึ่งได้พบเห็นด้วยตา ได้ยินมากับหู และ ร่วมอยู่ในเหตุการณ์
ขอแค่สาดเสียงมีส่วนร่วมก็พอใจ
ขอให้มีความสุขกับการนินทาได้โล่ ที่ทำให้อยู่ในสังคมเน่าๆได้
ส่วนฉันเอง ค่อยๆเดินจากไป อย่างเงียบๆ อาจมีเสียงตามหลังบ้างก็ช่างปะไร ฉันไม่นิยมสิ่งโสมม..


นายปลาดาว...