ผมเอง..

การเดินทางของปลาดาว..
วันที่เริ่มใช้ชื่อปลาดาว เป็นวันที่ตกงานมานานมาก อดข้าวอดน้ำเพียงเพื่อทำเว็บไซด์เล็กๆไว้หาตัง เหตุผลที่ทำเพราะเบื่องานประจำ และ เบื่อทำงาน ในที่แคบๆ อยากเห็นโลกกว้าง เก็บรวบรวมเศษเงินจิดริดมาทำ ไม่ได้เก่งไรเล้ย แค่อยากทำ แล้วก็ออกจากงาน อืม 3 เดือนแรก ได้มา 1 งาน กับค่าแรง 15000 บาท ดีใจมากมาย ประหยัดสุดๆ นอกจากค่ากิน ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเน็ต ค่าโทร ไม่ออก ไปใหนเลย เดือนที่ 3 รายได้ไม่มีเข้ามา เริ่มคิดเราจะทำอย่างไรดี สุดท้าย กลับไปเป็นลุกจ้างอีกครั้ง ทั้งๆที่เหลือเวลา อีก10กว่าวั้น จะหมดเดือนนั้น พยายามโพสหลายๆที่ หางานบนเน็ตมากมาย สุดท้าย เรามองหาที่ระบาย จนไปเจอเว้บบอร์ดนอกคอก เว็บหนึ่ง ไม่บอกชื่อหรอกนะ เราออกมาแล้วไม่อยากพูดถึงมัน ที่นั่นเต็มไปด้วยถ้อยคำหยาบคาย ไร้สาระ และ ดูเถื่อนๆ แต่แล้ว พอเราเริ่มเข้าไปสัมผัส เรากลับรักในมุมมองของเพื่อนๆในบอร์ด หลายๆคน เราเล่าเรื่องราวต่างๆของเราอย่างไม่อาย หน้าด้านมากๆ แม้จะบอกไปตรงๆว่าตอนนี้กินข้าวกับน้ำปลา และไม่มีเงินจ่ายค่าสิ่งจำเป็นต่างๆในชีวิต เราบ้ามาก เราโพสวันเดียว 500 โพส เพียงเพื่ออยากเข้าดูห้อง 18+ ตอนนั้นไม่ได้คิดอ่ะไรเลย แค่อยากเอาชนะกฎที่แอดมินมันตั้งไว้ และ อยากระบายความ กดดันในใจเราเท่านั้นเอง ที่นั่น ปิคนิค เป็นคนแรกที่เข้ามาปลอบใจเรา เรื่องงานให้กำลังใจและ อวยพรให้เราโชคดี เราอ่านแล้วน้ำตาใหลออกมาเอง ตามมาด้วยคำพูดแบบไม่ค่อยเชื่อของไอ้นัท แต่มันก็หาซอฟแวร์ที่เราอยากได้มาใช้งานให้เรา แม้เราจะโหลดไม่ได้ก็ตาม เราซึ้งใจ และ คำปลอบใจของอีกหลายๆคน จากไอ้พิต จรานเอ็ม และผู้ใหญ่น่ารักๆ อย่างเฮียธนต ที่พี่เอ็มมาหา ตอนนั้นเรารุ้สึกว่าเราไม่โดดเดี่ยว แม้จะอด แต่เราอิ่มใจ. วันสุดท้ายก่อนที่สิ่งอำนวยความสะดวกทุกๆอย่างจะ หมดลง เราโพสในบอร์ดนั้น ร่ำลาเพือนๆกลุ่มนั้น เราคงต้องย้ายออก จากห้องที่อาศัย แล้วกลายไปเป็นขอทาน ตอนนั้นสับสนพอสมควร เราจะไปใหนดี ไปไง ไม่มีเงินสักบาท ที่สำคัญเราไม่มีที่ไป เรานึกอยู่นานเราอยากไปที่ใหน ปาย ใช่ เราอยากไปที่ปายสักครั้ง เราบอกเพือนๆกลุ่มนั้นว่าเราจะเดินไปปาย หาที่พักเอาตามถ้ำ และจับปลาพลวงมากิน ถ้าเราไปถึง เราเขียนลาเพือนๆเสร็จ เย็นนั้นจำได้ขึ้นใจ 16.35น. ใช่ 4โมงเย็นนี่แหละ เราได้รับโทรศัพท์จากห้างที่เราไปสมัครงานไว้ ให้ไปสัมภาษณ์ อารมณ์ตอนนั้น บอกไม่ถูกจริงๆ เหมือนคนตายไปแล้ว และ ได้เกิดใหม่ ดีใจสุดๆ บอกอย่าไม่อาย เรานั่งร้องไห้หน้าคอม เรารีบเข้าบอร์ดบอกเพือนๆว่าเราได้งานทำ ดีใจมากๆเราบอกเราคงต้อง หายไปปรับปรุงชีวิตตัวเองสักพัก เราขอบใจพวกมันตื้นตันสุดๆ นั่นเป็นเรื่องเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว ตอนนี้เราไม่ได้ใช้งานบอร์ดนั้นแล้ว เราขอยกเลิกเมมปลาดาว กับแอดมิน หลายๆอย่าง ที่ตัดสินใจในวันนั้น เราคิดดีแล้วแม้จะคิดถึงเพือนๆหลายๆคนที่นั่นก็ตาม แต่เราอยากออกมา เพราะประโยค " ผมไม่ใช่เพือนเล่นของ คุณนะ ปลาดาว " เจ็บมากที่ได้ยินแบบนั้น เพราะทุกๆวันที่ได้เข้าไปเล่นเรามีความสุขมาก คิดเสมอว่าที่นั้นทุกๆคนเป็นเพือนกันจริงๆ ไม่ใช่แค่เพือนในอินเตอร์เน็ต สุดท้ายเราขอคืนเมม ออกมาอย่างเจ็บๆกับกระทู้ด่าเราทิ้งท้ายหลายๆกระทู้ แต่ไม่เป้นไร เราไม่ประท้วง ไม่ป่วนและไม่เรียกร้องอ่ะไร เพราะเราคิดเสมอว่าเว็บบอร์ดเว้บนั้นเหมือนบ้านจริงๆ มีพี่ มีเพือน มีน้องคุยเล่นคุยสนุกๆกันทุกวัน เป็น 3 เดือนที่มีความสุข เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตอีกช่วงหนึ่งของเรา สุดท้ายเราเอง ก็คงต้องลืมตาให้กว้างๆกว่านี้ มองให้กว้างกว่านี้ คิดให้มากกว่านี้ และ รุ้จักเรียนรู้ชีวิตให้มากกว่านี้ พอผ่านจุดนั้นมาได้ เรารุ้สึกว่าเราโตขึ้น คิดได้มากขึ้นและไม่มีน้ำตา ถามตัวเองว่าทำไม ..คำตอบที่ได้เพราะเรารักในมุมมอง และการแสดงความคิดของเพือนๆกลุ่มนั้น แม้บางอย่างไม่ดีก็พอจะอภัยกันได้ในบอร์ดเล้กๆ สิ่งที่ทำให้เราตื้นตันที่สุด พอกลับไปย้อนอ่านกระทู้เก่าๆที่เคยเขียน เคยเก้บไว้ของเพือนๆแต่ละคน เป็นช่วงเวลาที่ดีจริงๆ ขอบคุณมาก ทีทำให้เรารู้สึกดี แม้ตอนออกจากบอร์ดนั้นมาจะไม่ดีก็ตาม ช่างเหอะ เรายังต้องมีชีวิตต่อไป.. ขอบคุณมิตรภาพที่ดี หรือ เราอาจรุ้สึกไปเองว่ามันดีในช่วงเวลา 3 เดือนที่ผ่านมาให้เราลุกขึ้นสุ้และไม่ยอมแพ้
เขียนเมื่อ 16 ก.พ. 2551 02:13:30

Create Date : 16 มีนาคม 2551 Last Update : 16 มีนาคม 2551 19:28:38 น. Counter : 491 Pageviews.		0 comments
Share Tweet