ของคนอื่นอีป้าไม่รู้นะคะ แต่สำหรับอีป้า ข้อแยกเป็นข้อๆ เอาตามความรู้สึกล้วนๆ ไม่มีแหล ไม่มีการสร้งภาพ ดีกว่าโน๊ะ แต่ ถ้าในเมืองใหญ อันนี้ อิป้าไม่ขอออกความคิดเห็นนะคะ เพราะ สามีอยู่บ้านนอก ของประเทศอังกฤษ ความเป็นอยู่จะเรียบง่ายไม่วุ่นวายเมืองที่อยู่ชื่อเมือง Slaithwaite,Huddersfield.united Kingdom. เป็นเมืองที่มีคลองตัดผ่าน ใจกลางหมู่บ้านเลย ในช่วงหน้าร้อน จะสวยมาก ถือเป็นจุดขายของเมืองนี้เลยก็ว่าได้ข้อดีคือได้เห็นความแตกต่าง ระหว่าง บ้านช่องห้องหอ การเป็นอยู่ ที่มีระเบียบ ผู้คนที่อยู่แบบไม่ยุ่งวุ่นวายกันและกัน เคารพสิทธิส่วนบุคคลความเอาใจใส่ของรัฐบาลทีมีให้กับประชาชน การรักษาพยาบาลฟรีทุกอย่าง ( ใครที่คุยกับหนุ่มเมืองผู้ดีอยู่แล้วโดนหลอกว่าลูกป่วย ค่ารักษาพยาบาลแพง ต้องการให้เราช่วยอันนี้ อย่าไปเชื่อมันนะคะ มันตอแหล)ไปไหนมาไหนใช้รถเมล รถไฟ สะดวกที่สุด ไม่จำเป็นต้องใช้รถยนต์ส่วนตัวเวลาเข้าไปในเมืองอันที่คิด่าเป็นกำไรชีวิตที่สุดของอีป้าเลยล่ะ คือ การได้เห็นไม่สัมผัสหิมะ จริงๆ ที่ถ้าอยู่เมืองไทย รับลองว่าชีวิตของลูกอีสานคนนี้ไม่มีทางได้เห็นหรือจับต้องหิมะตัวเป็นๆเด็ดขาดฮิ๊ววววว จะอยู่มากี่ปีต่อกี่ปีก็ตาม ถ้าหิมะ เริ่มตกมาใหม่ๆ นี่ จะ กรี๊ด กร๊าด กระโดดโลดเต้น แบบลืมวัยกันทีเดียวเชียวล่ะ จนฝรั่งแถวนี้พากันส่ยหน้าว่าจะอะไรกันนักกันหนากับอีแค่หิมะเพราะเขาจะคิดว่าหิมะ มันหมายถึงความหนาวเหน็บ ไปไหนมาไหนลำบาก ถ้าปีไหนหิมะตกเยอะๆ กว่าจะออกจากบ้านได้ต้องลูกขึ้นมาแต่เช้า เพื่อ ปัดกวาดเอาหิมะออกจากหน้ารถ หรือไม่ก็ต้องกวาดทางเดินออกจากตัวบ้านแต่ อีป้าคนนี้ ถ้าหิมะตกมา จะภาวนาในใจว่าตกมาอีกตกมาอีกเยอะๆนะ พอเห็นหิมะเริ่มตก ก็จะจกรี๊ดกร๊าดกระตู่ฮู้ วิ่ง ไปคว้าเอา กล้องออกมาถ่าย รูปหิมะ ทันที เห็นกี่ปี กี่ปี ก็ ยังรู้สึกว่า หิมะ มันน่าเล่น น่าสนุก น่าสนใจ น่าตื่นตาตื่นใจไปเสียทุกครั้ง (ใครว่าบ้านนอกก็หาแคร์ไม่ ฮ่าๆๆๆ)การที่เราได้อยู่กับคนที่รัก และรักเรา แบบไม่มีข้อมีแม้ แค่นี้ก็สุขใจ อยู่ที่ไหนก็อยู่ได้แล้วล่ะเน๊าะ จะอะไรกับชีวิตมากมาย คนเราแก่ตัวมา ก็ไม่ต้องการอะไรแล้ว ขอแค่ได้อยู่กับใครสักคนที่รักและเอาใจใส่ดูแล และเข้าใจ เรา สามารเดินไปด้วยกัน จับมือกัน ดูแลกันในยามแก่เฒ่า แค่นี้ ก็พอแล้ว คุณว่าอีป้าพูดถูกมั๊ยคะส่วนข้อเสียเอาในความรู้สึกของอีป้านะคะ ช่วงแรกๆที่มาอยู่ จะคิดถึง เมืองไทยมาก เลย เพราะโคตรเหงาเลย เวลาที่อีลุงไปทำงาน อยู่บ้านคนเดียวเป็นหมาหงอยนั่งเฝ้าหน้าต่างรออีลุงกลับจากทำงานอาหารการกินมาอยู่นี่ใหม่ๆ หาที่ซื้อ อาหารการกินมาทำอาหารไทยไม่ได้เลย กว่าจะอยู่ตัว ก็ เลยเข้าไปเกือบ 3 เดือน เพราะเมืองที่อยู่ ไม่มีร้านไทย มีแต่ร้านจีนแต่ก็ขายของเอเชียที่เราสามารถ ไปซื้อเครื่องปรุงต่างๆที่เป็นแบรนด์มาจากเมืองไทยตอนอยู่เมืองไทย นั่งชี้นิ้วเป็นคุณนาย อยากกินอะไร ก็ขับอีแก่มอไซค์ฮ้าง(แปลว่ามอเตอร์ไซด์เก่าๆ) ปรี๊ดดดเดียวก็ไปซื้อจากปากซอยมากินได้เลยที่นี่ไม่มี เซเว่นอีเลฟเว่นให้คุณเดินเข้าไปซื้อของได้ตลอดเวลาแต่อยู่ที่นี่ คุณอยากกินอะไรต้องค้นคว้า หาวิธี ทำกินเอง ไม่ทำก็อด แต่เชื่ออีป้าอย่างดิฉํนได้เลยว่า มันไม่เกินความสามารถของสาวไทยใจงามอย่างเราไปได้แน่นอน ไม่รู้อะไร เข้าไปถามพี่กลูเกิลได้เลย ท่านสามารถตอบโจทย์ คุณได้ทุกเรื่อง ตั้งแต่สากกระเบือ ยัน นอกโลกเลยล่ะการปรับตัวเรื่องการสื่อสาร เพราะ ภาษาอังกฤษที่ติดตัวมาจากไทยก็กระท่อนกระแท่นเหลือเกิน ภาษาไทยก็พูดแทบจะไม่รู้เรื่องเพราะเก่งและถนัดอยู่ภาษาเดียวคือภาษาอีสาน ฮ่าๆๆๆๆ และอีกอย่าง เมืองที่อีลุง พามาอยู่ ก็อยู่แถบเหนือของอังกฤษ โอววว อีแม่ข่อยซอยแน้(แปลเป็นไทยว่า แม่จ๋าช่วยลูกด้วย)ภาษาของคนพื้นเมืองที่นี่ เล่นเอาลาวอย่างอีป้า หงายเงิบไปเลย มัน ไม่ใช่ภาษาอังกฤษที่เราชินหูสมัยเรียนเลยค่ะ แต่เป็นภาษาอังกฤษที่คนที่นี่เรียกว่า ภาษา ยอร์ค ค่ะ แต่อยู่ไปอยู่มาก็ชินกับสำเนียงเองค่ะ เองค่ะ ไม่มีปัญหา แต่ฝรั่ง จะ มีปัญหาเองค่ะ เพราะลาวอย่างอีป้า เป็นคนที่ชอบพูด ถึงแม้ฝรั่งจะฟังไม่รู้เรื่องก็ตาม ก็จะพยายามพรีเซ็น จนฝรั่งเข้าใจในที่สุด 555+ ฝรั่งดิต้องทำความเข้าใจภาษากระเหรียงดั่งยุบอย่างเราไม่ใช้เราที่จะต้องทำความเข้าใจภาษาของเค้า นิ หุหุหุ ฮิ๊วววววววววเรื่อง สภาพดินฟ้าอากาศประเทศอังกฤษ คือประเทศฝน เพราะฉนั้นฝนจะตกตลอดปีไม่ว่าจะหน้าร้อนหน้าฝน หรือหน้าหนาว ออกจาบ้านต้องทำใจ คนที่นี่เดินตากฝนแบบสบายๆเลย เพราะฝนที่นี่ ตกแบบ เป็นละออง เหมือนเราเป็นนางเอกมิวสิควีดีโอเดินท่ามกลางสายฝน เลยล่ะ หุหุหุปัญหาข้อดีข้อเสียของอีป้าก็มีแค่นี้ล่ะ เพราะอีป้าเป็นกิ้งก่า ปรับสภาพตัวเองได้เร็วการที่คนไทยมาอยู่ต่างแดน สิ่งสำคัญคือ ต้องทำใจ ให้อยู่กับปัจจุบัน ต้อง ปรับสภาพร่างกายและจิตใจ ให้อยู่ให้ได้ เรียนรู้สิ่งแปลกใหม่รอบตัวที่เข้ามา ไหนๆก็ มาไกลขนาดนี้แล้ว มีอะไรที่สาวไทย จะทำไม่ได้แล้วสาวๆท่านอื่นล่ะคะ เป็นอย่างไรกันบ้าง เอามา เล่า ประสบการณ์แบ่งปันกันฟัง ได้นะคะป้าแก้ว ยูเค.
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 26 คน [
