บันทึกที่ 5 ตอน ชีวิตดี๊ดี(พะนะ)

28 กุมภาพันธ์ 2015 เวลา 20:43 น.

 

ไม่ได้เขียนบันทึกนี้มาเพื่ออยากอวดหรือให้ใครหมั่นไส้นะคะแต่เขียนจากความรู้สึกตอนนี้จริงๆ

ตั้งแต่วันแรกที่เริ่มรู้จักและได้พูดคุยกับผู้ชายคนนี้  เราจะรู้สึกอบอุ่น และผ่อนคลายทุกๆครั้ง
เขาไม่เคยถามเรื่องอะไรเลย เขารอให้เราพร้อมที่จะบอกเล่าเรื่องราวของเราด้วยตัวของเราเอง
เขาไม่เคยตัดสินเราจากปากของคนอื่น
เขาไม่เคยโรกธหรือโมโห หรือใส่อารมณ์กับเราเลย แม้ตอนนั้นอารมณ์ของเขาจะไม่ดี
 หรือโมโหอะไรสักอย่างแต่พอเห็นหน้าเรา เขาจะยิ้มเสมอ

   ..เขาเป็นคนง่ายๆ สบายๆ แต่เจ้าระเบียบ ทุกอย่างต้องอยู่ในที่ทางของมัน บ้านต้องไม่รก ถึงรก เขาก็จะจัดการทำเอง
เขาไม่เคยบอกว่าคุณต้องทำงานบ้านนะ เพราะมันเป็นงานของผู้หญิง
อะไรที่เขาจะหยิบจับทำเองได้เขาจะทำโดยไม่เกี่ยวงาน
อะไรที่เขาจำให้เรามีความสุขได้เขาพร้อมที่จะทำเสมอ

  ..เมือ่ต้นปี  เรากลุ้มใจเรื่องลูก อยากเอาลูกคนเล็กมาอยู่ด้วย เขาก็บอกว่า ถ้าคุณมีความสุขก็เอาเขามา
แต่เราบอกว่าไม่หรอก เพราะลูกมีชีวิตที่เมืองไทย โอเคแล้ว อีกอย่างเขาอายุ จะ 17 แล้ว
การมาเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ในต่างบ้านต่างเมือง
การที่ต้องมาเรียนรู้ภาษาใหม่หมด สังคมเพื่อนฝูงใหม่หมด ในอายุขนาดนี้ มันต้องเป้นปัญหาแน่นอน
ก็ได้แต่รู้สึกขอบคุณและซาบซึ้งจริงๆจากใจ

  เคยท้อและสิ้นหวังเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ที่สามีต้องเข้าๆออกๆโรงพยาบาลทุกเดือน
ทำให้เราไม่อยากทำอะไร ดูทุกอย่างมันแย่ไปหมด สิ้นหวัง หมดหวัง ไร้พลัง
ไม่อยากคุยกับใคร ไม่อยากบอกเล่าอะไรให้ใครฟัง

  ไม่ใช่กลัวเสียหน้าหรืออับอาย แต่เกรงใจเพื่อนๆ  มันไม่แฟร์ที่เราจะเอาความทุกข์ของเราไปยัดเหยียดให้เขารับรู้และรับฟัง
ก็เลยเก็บมันเอาไว้ดีที่สุด และค่อยๆพิจารณา อันไหนแก้ไม่ได้ก็จะบอกตัวเองว่าปล่อยมันไป
 อันไหนแก้ได้ก็จะค่อยไทำมันไปทีละจุดทีละเปาะ

   ถามว่าเอากำลังใจมากจากไหน ก็เอากำลังใจมากจากชายแก่ข้างกาย
ที่เขาก็ไม่ยอมทิ้งลมหายใจ พยายามกระเสือกกระสน หายใจและกลับมาอยู่กับเรา

..มีวันหนึ่งไปเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล และพูดหยอกเขาว่า..

"ห้ามตายนะที่รัก เพราะถ้าคุณตาย ฉันจะโกรธคุณมากที่เห็นแก่ตัวและทิ้งฉันไป
 ถ้าคุณทิ้งฉันไป ฉันจะเอาเงินของคุณไปแต่งผัวใหม่ หลังจากนี้อีก 2 เดือน"

ทั้งพยาบาล ญาติและคนไข้ต่างพากันฮาตรึม กับคำพูดของเรา

 ชีวิตมันไม่ได้มีความสุขทุกวันหรอก เมื่อก่อนก็โคตรจะเอาแต่ใจตัวเอง วีนแตกเหวี่ยงใส่ผัวตลอดเมื่อไม่ได้อะไรดั่งใจ 

แต่หลังจากที่สามีเฉียดความตายกลับมาหาเรา
มันทำให้เราได้ข้อคิดว่า ชีวิตมันไม่มีอะไรแน่นอนจริงๆ
นั่งดูทีวีกันอยู่ดีดีก็ต้องเรียกรถฉุกเฉินมารับสามีและเฉียดตาย

ก็เลยไม่อยากได้ไม่อยากมี ไม่อยากดิ้นรน หรือไขว้คว้าให้มันเหนื่อยและหนักทำไม

   "ตอนนี้ ไม่หวังอะไรกับวันพรุ่งนี้

ไม่สนใจว่าพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้น
เพราะเราสองคนตกลงทำพันธะสัญญาว่า
จะทำทุกวันให้มีความสุขที่สุด อยากทำอะไรก็จะทำ
จะไม่เอาเวลาที่เหวี่ยงวีน แสนงอน และงี่เง่า มาทำให้ความสุขที่มีอยู่หมดไป
อะไรที่ไม่สบายใจต้องกำจัดมันออกไปให้ไวที่สุด
อย่าเอาความทุกข์ใจของคนอื่นมาบั่นทอนคามสุขของเราสองคน"

  "ตอนนี้เลยมีความรู้สึก ดี๊ดี กับชีวิตที่เป็นอยู่ตอนนี้"


ถามว่าสามีรวยไหม บอกเลยว่าไม่รวย
ถามว่าสามีมีสมบัติอะไรให้ไหม บอกได้เลยว่าไม่มี
เพราะแค่ได้ผู้ชายดีดีคนนี้เข้ามาในชีวิตก็ถือว่าเป็นโชคดีของชีวิตที่เชื่อว่า
ต่อจากนี้ไปจนหมดลมหายใจก็คงไม่เจอคนแบบนี้อีกแน่นอน


  แล้วคุณๆล่ะ ยังงี่เง่าเจ้าอารมณ์ อยู่หรือเปล่า?..หรือต้องรอให้เขาจากคุณไปก่อน..?

ป้าแก้ว ยูเค.