ก้าวไปในเนปาล : สวัสดีหิมาลัย

สวัสดีค่ะ วันนี้มาเขียนเรื่องเนปาลต่อค่ะ เป็นตอนที่ 4 แล้ว อิอิ

:: 2 พ.ค. 55 ไปโพคารา ::
เมื่อคืนนอนตั้งแต่หนึ่งทุ่มเวลาเนปาล ถ้าเทียบกับไทยแล้วก็สามทุ่มพอดีค่ะ
เพราะเรานอนไว และต้องขอบคุณที่เวลาไทยเร็วกว่าเนปาล
ความเคยชิน ทำให้เราตื่นเช้าได้ไม่รู้สึกเพลียใดๆ

ตื่นมาตั้งแต่ตีห้าครึ่ง อากาศวันนี้ค่อนข้างเย็น
ถ้าจะอาบน้ำคงเป็นการทรมานตัวเองมากเกินไปหน่อย
เราเลยตัดสินใจจะขึ้นไปรอพระอาทิตย์ขึ้นบนดาดฟ้า
พอแต่งตัวเสร็จ ก็เดินผ่านบันได ขึ้นไปเรื่อยๆ

พอเปิดประตูออกไป ลมเย็นๆ พัดมากระทบตัว
ไอ้เสื้อที่เอาไป แทบช่วยอะไรไม่ได้เลยค่ะ

ก่อนมาไกด์บอกเราว่า อากาศจะเย็นสบาย ไม่ต้องเตรียมเสื้อผ้าหนามากก็ได้
แต่จากการได้สัมผัสอากาศมาสองวัน เราเริ่มหวั่นๆ กับสิ่งที่จะเจอข้างหน้าเเล้ว
สิ่งที่เราพกมา มีแค่เสื้อยืดสี่ตัว กางเกงนอนสองตัว กางเกงใส่เดินสองตัว
เสื้อกันหนาวแสนรัก เป็นเสื้อรุ่นที่ตัดพร้อมเพื่อนๆ สมัยเรียนมหาลัยและเสื้อไหมพรมหนึ่งตัวเท่านั้น

เราตั้งใจไปรอแสงอาทิตย์แรกของวัน
แต่ทุกอย่างพังครืนนนน ฮ่าๆ เพราะว่าทิศทางที่ดวงอาทิตย์ขึ้นมันมีตึกบังอยู่
เรายืดสูดอากาศได้สักพัก ก็ตัดสินใจลงมาอาบน้ำแต่งตัว



การเดินทางวันนี้เป็นการเดินทางจากกาฏมาณฑุไปโพคาราโดยเครื่องบินค่ะ
วันนี้เรามีนัดกับคุณ KB เวลา 8.00 เพื่อไปขึ้นเครื่องเวลา 8.30
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาข้างล่าง เพื่อมาหาอะไรกิน
แต่เพราะลงมาเช้าเกินไป ครัวยังไม่เปิด เราเลยได้แต่นั่งรอเท่านั้น

มาเจอคุณ reception ยิ้มหวานให้ โอ้ยละลาย ฮ่าๆๆๆ
นอกจากเขาจะเป็น reception แล้วเขายังเป็นพ่อครัวอีกด้วย
เนื่องจากตั๊กเป็นหญิงไทยใจป๊อด เลยไม่ได้ขอถ่ายรูป ไม่ได้ถามกระทั่งชื่อ อิอิ



นั่งเปิดเมนูไปมา ฮ่าๆๆ ไม่รู้จะกินอะไร เมนูมีแต่อาหารฝรั่งเเงๆ
เลยสั่ง American Breakfast มา มันประกอบไปด้วยขนมปัง ไข่ต้ม แยม โจ๊กและชาหนึ่งเหยือก

พอตักโจ๊กเข้าปาก แง่มๆ มันคือข้าวโอ๊ตต้มใส่นม T^T
นาทีนั้นแทบร้องไห้ ฮ่าๆๆ ตั๊กเราไม่ชอบกินข้าวโอ๊ตมากค่ะ รู้สึกว่ามันเลี่ยนเจอนมเข้าไป เลี่ยนคูณสอง
เลยตัดสินใจไปฝากชีวิตไว้กับขนมปังปิ้ง โอเค พอได้ แต่แยมกลิ่นแรงมาก ฮ่าๆ
มองในแง่ดี เอาว่ะ ยังมีไข่ต้มอยู่ พอปอกเสร็จเราหาซอสใหญ่เลย
ปรากฏว่า ไม่มีจ้าาาาา กินไข่ต้มกับเกลือ กิสสสส แม่จ๋าหนูน่าจะเอาน้ำพริกมาจริงๆ

สุดท้ายท้ายสุด ลองจิบชาสักหน่อย โอ้ แซ่บมากกกกกก ค่ะ
เป็นชาที่กลมกล่อมสุดๆ ไปเลยค่ะ แทบอยากจะห่อไปกินด้วยทั้งเหยือก ฮ่าๆๆ

พอทานข้าวเสร็จคุณ KB ก็มา
เขาบอกว่ารอแปปๆ นะ รถยังไม่มาเลย เราก็โอเค นั่งเล่นรอไปเรื่อยๆ อิอิ
เจ็ดโมงครึ่งก็แล้ว แปดโมงก็แล้ว เฮ้ย ยังไม่มาอีกเร๊อะ ตอนนั้นเริ่มใจไม่ดี ฮ่าๆ
จะไปขึ้นเครื่องทันมั้ยเนี่ย แว๊กกกกกก ...

พอแปดโมงสิบห้า พ่อหนุ่มหน้ามนคนเนปาลก็ขับรถมาเทียบชานชลา
โอ้ย หัวใจจะวาย ฮ่าๆๆ จะไปเช็คอิน ทันมั้ยช้านนนนน



ผูกเชือกรองเท้าแน่นๆ แล้ววิ่งตามตั๊กมาเลยจ้าาาาาาา
โตเกียวดิฟมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้คือกาฏมาณฑุดิฟ ฮ่าๆๆ
ฝุ่นตลบอบอวล พอวิ่งออกจากซอยเจอทหาร ห้ามไม่ให้ผ่านให้ไปอีกฝั่ง
เอ่า เรือ (ฉิบ) หายแล้ว ฮ่าๆๆ สงสัยเขาเห็นเราหน้าเหว่อๆ เลยบอกว่า ไม่เป็นไรจ๊ะ ทันเเน่นอน เบเบ๋

เนื่องด้วยไม่อยากร้อนใจ เราเลยชมนกชมไม้ไปตามทาง แล้วก็เจอต้นไม้
โอ้ย ดอกไม้สวยมากๆ ค่ะ เป็นดอกไม้ดอกเล็กๆ สีม่วงๆ ขึ้นเต็มไปหมด
เราพยายามถามว่า มันชื่อว่าอะไร แต่พ่อหนุ่มคนนั้น ฟังเราไม่รู้เรื่อง แงๆ
สรุป เราไม่รู้ชื่อดอกไม้ แต่รู้ชื่อพ่อหนุ่มสารถีเเทน ฮ่าๆๆ เขาบอกด้วยว่า ไอเป็นเพื่อนยูแล้วนะ โอเค .. เป็นก็เป็น ห้าๆๆ

พอมาถึงสนามบิน ป๊าดดด แปดโมงยี่สิบห้า ป่าราบเลยค่ะ
เป็นการขึ้นเครื่องนอกราชอาณาจักรไทย ครั้งแรก ฮ่าๆๆ
ไปคนเดียว แล้วต้องไปเจอไกด์ที่โพคารา โอ้ยตาย กลัวมาก ฮ่าๆ



อ่อ แต่อย่าลืมตั๋วนะค่ะ ฮ่าๆๆ เดี๋ยวเข้าไม่ได้
พอผ่านเครื่องเอ็กเรย์มา เราก็ไปจ่ายภาษีสนามบิน
ผ่านการตรวจด้วยมือ พนักงาน ว่าไม่พบอาวุธ ก็รีบใส่เกียร์ม้า ไปหารถบัสอย่างไว ฮ่าๆๆ
แต่แอบหน้าแหกเบาๆ ขึ้นผิดคัน กร๊ากกกก เก็บเศษหน้าเเล้วมาขึ้นรถอีกฝั่ง ฮ่าๆๆ

จากการเป็นเจ้าเเม่อ่านรีวิว ที่นั่งฝั่งขวาเท่านั้นที่ต้องจับจอง
ตั๊กมาช้า แต่ว่าเปรี้ยวค่ะ ปาดหน้าทุกคนที่กำลังยืนถ่ายรูปคู่เครื่องบิน
ไปนั่งฝั่งขวา แบบไม่ปรึกษาใคร ฮ่าๆๆๆ



พอได้ที่นังเราก็ยิ้มสวยรอ คุณแอร์ก็เอาที่อุดหู ถั่ว แล้วก็ลูกอมมาให้ค่ะ
สักพักเครื่องก็ออก เลยถือโอกาสเก็บบรรยากาศมาด้วย อิอิ



บะบายกาฏมาณฑุ อีกหกวันพบกันนะจ๊ะ :)

ตอนนี้ในใจเราขอแค่สองอย่างคือขอให้ฟ้าเปิด และ ขอให้อย่ามีอุบัติเหตุอันตรายใดๆ
อย่างที่รู้ๆ กันว่าเนปาลมีข่าวเรื่องอุบัติเหตุทางเครื่องบินบ่อยมากๆ
ตั๊กก็แอบกลัวอยู่ลึกๆ เหมือนกัน แต่ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี



ด้วยระยะการเวลาในการเดินทางแค่ 30 นาที
เราบังคับไม่ให้ตัวเองหลับอย่างเด็ดขาด เพราะคลาดจากหิมาลัยมาเเล้วครั้งหนึ่ง
ตอนขาที่มาจากประเทศไทย ครั้งนี้ยังไงก็จะไม่พลาด
ผ่านมาสักพัก สายตาของเราที่จับจ้องอยู่แค่ที่หน้าต่าง ก็ได้เจอกับ



แม่นแล้ว หิมาลัย มันมาอยู่ตรงหน้าเลยค่ะ ใกล้แค่เอื้อมเท่านั้น
แต่เอื้อมยังไงก็เอื้อมไม่ถึง ฮ่าๆๆ



วันนี้เมฆเยอะอีกตามเคย เเถมเราถ่ายรูปไม่ได้ด้วย ฮ่าๆๆ เสียดายมาก



สาวข้างๆ มาจากรัสเซียค่ะ เธอก็พยายามถ่ายภาพเหมือนกัน
เราก็นั่งหลบให้สุดชีวิต อยากจะถามว่าให้ช่วยมั้ย แต่ก็ไม่กล้า เฮ้อออ



สุดท้ายเธอก็เอากล้องลง ฮ่าๆๆ เราสนทนากันเล็กน้อยค่ะ
แต่ด้วยภาษาที่อ่อนด้อย เลยรู้แค่ว่ามาจากไหน จะไปไหนแค่นั้น



พอเก้าโมงกว่าๆ เราก็ใกล้จะถึงโพคาราแล้ว :)



จากการมองบนนี้ ตั๊กว่า โพคาราคงเป็นเมืองเล็กๆ น่ารัก
ที่อยู่ท่ามกลางอ้อมกอดของภูเขา อิอิ ชักอยากจะรู้จักเมืองนี้ขึ้นมาซะแล้วค่ะ



หลังจากนั้นไม่ช้าไม่นาน เราก็มาถึงสนามบินโพคาราแล้ว
เพื่อนร่วมทางหลายขาติหลากภาษา แต่จะดีมากๆ ถ้ามีคนไทยสักคนแงๆ



ที่นี่จะแยก Baggage Claim ออกจากส่วนของผู้โดยสารขาออกนะค่ะ อิอิ
ถ้าเรามาถึง ก็ต้องเดินไปเอากระเป๋าที่อาคาร Baggage Claim
ส่วนตั๊กมาใบเดียวตัวเปล่า ฮ่าๆๆ ชิวสุดชีวิต



เดินเตร็ดเตร่ไปมา หาไกด์ไม่เจอสักที แงๆ จะโดนทิ้งไว้ที่นี่มั้ยเนี่ย
เห็นเดินไปเดินมาหลายรอบ คุณยามหน้าโหดเลยเดินมาถาม ว่ามีไรให้ช่วยมั้ยจ๊ะ
เราก็ส่ายหน้าแล้วบอกว่า เรารอไกด์อยู่ ฮ่าๆๆ
แต่ลืมไปว่าทำเรื่องเกรียน ก็ที่เนปาล ส่ายหน้ามันแปลว่า YES ฮ่าๆๆ
เราเลยถามต่อว่า ไม่ทราบว่า ที่นี่มีที่รอผู้โดยสารบริเวณอื่นมั้ย
เขาบอกว่าไม่มี อัญเชิญน้องนางกลับไปที่ Baggage Claim นะจ๊ะ
เราเลยเดินกลับมาแบบงงๆ แล้วไกด์ช้านนนนอยู่หนายยยยย ....
ชีวิตเริ่มแขวนอยู่บนเส้นด้าย เบอร์ติดต่อก็ไม่มี รู้แค่ว่าไกด์เราชื่อ Yeka แค่นั้นจริงๆ



:: แวะมา แล้วทักทายกันได้นะค่ะ อิอิ โปรดติดตามตอนต่อไป ::

Create Date : 16 พฤศจิกายน 2555 Last Update : 19 มกราคม 2556 17:25:07 น. Counter : 2590 Pageviews.		25 comments
Share Tweet