ก้าวไปในเนปาล : ซูปตาร์มาแล้ว ....

สวัสดีค่ะ ต่อจากตอนเมื่อวานนี้
วันนี้จะมาเล่าความเป็นไปเป็นมาคร่าวๆ และก้าวเเรกที่ได้เหยียบแผ่นดินเนปาล
ตั๊กแตนเอาลูกบ้าทั้งหมดมาใส่ในทริปนี้ เนื่องจากไปคนเดียว

ทำไมไปคนเดียว แฮ่ๆ ตอบง่ายๆ ว่ามันไม่เยอะค่ะ
เพราะตั๊กเป็นคนที่เกรงใจคนอื่นและชอบเอาแต่ใจตัวเองด้วย
บางทีนึกจะเปลี่ยนแผนก็เปลี่ยน อยากอยู่นี่นานหน่อย ไม่อยากอยู่ตรงนี้ก็ไป
สรุปก็คือ อาร์ตตัวแม่ ฮ่าๆๆ เลยเกรงใจว่า ถ้าพาใครไปด้วยแล้วเขาจะตีหัวเอาได้

ทำไมต้องเดือนพฤษภา ? ...
ก็เพราะว่า มีวันหยุดยาวให้เราลาน้อยๆ แต่ได้วันหยุดเยอะๆ ฮ่าๆๆ
ได้มาเจ็ดวันว่าฟินแล้ว ไปบอกนักเดินทางชาติอื่น เขาถามกลับว่า
ทำไมเวลาน้อยจัง TT.TT อยากร้องไห้
และหนึ่งเหตุผลที่สำคัญกว่านั้น โบนัสออกจ้าาาาาาา เลยเอาไปละลายซะงั้น แฮะๆ



ตั๊กแตนเดินทางจาก กรุงเทพ ไปเนปาล โดยสายการบินแห่งชาติของเราเอง
ออกเดินทางวันที่ 1 พ.ค. ที่ผ่านมาค่ะ :) ออกเดินทางเวลา 10.15 น.



บรรยากาศบนเครื่อง ขอบอกว่าเงียบเหงา วังเวง เคว้งคว้าง หว้าเหว่ เอ้ย เยอะไป
มองไปทางซ้าย หวัดดีจ้านายจ๋า มองไปทางขาว อ่อ หน้าต่าง มองหน้ามองหลัง ก็เจอแต่แขก
มองข้ามฟากไปฝั่งซ้ายสุดๆ ก็แขก ... โอเค หันกลับมามองหน้าต่าง

ตอนมาอย่าลืมนั่งฝั่งขวานะค่ะ อิอิ เอาแถว K ไปเลย
สักพัก คุณแอร์ ก็เอาของว่างมาให้ อิอิ เป็นน้ำเปล่า แล้วก็เมล็ดฟักทอง
สมกับที่เรากำลังจะเดินทางไปเมืองแขก



อีกสักพัก สิ่งที่ตั๊กรอคอยก็มาถึง ข้าววววววววว .... อาหารไทยมือสุดท้ายของตั๊ก
"Chicken or Lamb ?" คุณแอร์คนสวยถาม
เราเลยยิ้มแล้วบอกว่า เอาไก่แล้วกันค่ะ แล้วอาหารก็มาวางตรงหน้า
มัสมั่นไก่ ขนมปัง สลัด พร้อมด้วยของหวานแปลกๆ ที่ตั๊กไม่เคยรู้จัก
แต่พอเอามาจิ้มกับขนมปัง แล้วเเซ่บสุดๆๆ



พอทานข้าวเสร็จ เริ่มไม่มีอะไรทำ ก็เลยมองด้านขวารอไปพลางๆ



วันนี้เราโชคไม่ดี เพราะมีเมฆเยอะมากๆ
ตั๊กพยายามมองหาหิมาลัยอยู่ตลอดเวลา แต่ว่ามันก็ไม่โผล่มาสักที TT
เพราะว่าเมฆขนกันมาทั้งฟ้าก็ว่าได้ ไม่เป็นไร ยังไงเราก็ต้องได้เจอกันอยู่แล้ว

พอใกล้เวลาจะถึง คุณแอร์ ก็เอาใบ Immigration มาให้ เพื่อให้เราเขียน
ใบนี้เราจะได้ใช้ยื่นตอนเข้าประเทศค่ะ ^^ อย่าลืมขอแอร์นะค่ะ



ใบ Immigration จะมีหน้าหลัง แบบนี้ อย่าลืมกรอกทั้งสองหน้านะค่ะ
ส่วนใบยาวๆ ด้านล่าง เป็นใบที่เอาไว้สำแดงศุลกากรค่ะ
เราก็ขีด No ไปเลยค่ะ ถ้าไม่มีอะไรที่จะต้องแสดง



ล่วงเลยมาเรื่อยๆ เราก็มาถึงสนามบินตรีภูวัน ตอน 11.15 น. เวลาเนปาลช้ากว่าไทยสองชั่วโมงค่ะ เราปรับนาฬิกาแล้วไปต่อแถวกัน



ระหว่างที่ขึ้นรถบัสไปในตัวสนามบิน เรื่องน่าประหลาดใจก็เกิดขึ้น
มีพี่คนไทยกลุ่มใหญ่มาทัก แล้วถามว่า น้องมาจากเมืองไทยหรือเปล่าค่ะ
ณ ตอนนั้นคือ น้ำตาจะไหล เฮ้ย เราได้พูดภาษาไทยอ่ะ
ทำไมมันเพราะน่าฟังขนาดนี้ เราคุยกันสักพักก็ต้องแยกกัน
เพราะพี่เขาขอวีซ่ามาแล้ว ส่วนตั๊กแตนต้องไปขอ Visa on Arrive
หลังจากจ่ายตังค์ 25 US พร้อมใบ Immigration ตั๊กแตนก็ได้นี่มาแล้วค่ะ วีซ่าแรกในชีวิต อิอิ



จากการสังเกตุ ตั๊กแตนพบว่า แถวของคนขอวีซ่ากับคนที่ได้วีซ่าแล้ว
เคลื่อนที่ช้าพอๆ กันเลย ถ้าจะมาใครไม่สะดวกขอวีซ่ามาก่อนก็มาขอที่สนามบินได้ค่ะ

หลังจากได้วีซ่าเรียบร้อย เราก็ออกมา เพื่อจะแลกเงินค่ะ
แล้วตั๊กก็ได้เจอพี่กลุ่มเดิมอีก ถามแล้วได้ความว่า พี่เขามากัน สิบเอ็ดวันแหน่ะ
แต่ตั๊กแตนมาแค่เจ็ดวัน เลยต้องตรงไป Trekking เลย
แต่ที่น่าเสียดายคือ เราไม่ได้ถามชื่อกัน แล้วตั๊กก็ลืมถ่ายรูปกับพี่ๆ เขาด้วย
เราแยกกันที่ เค้าเตอร์แลกเงิน TT.TT ตอนนั้นในใจลึกๆ ก็แอบคิด ขอให้ได้เจอกันที่ทาเมลด้วยเถอะ

พอออกมาข้างนอก สนามบิน โอ้วววววว ไม่นะ
นึกว่าตัวเองเป็นซุปตาร์ มีคนมายืนขอลายเซ็น ห้าๆๆ
รั้วด้านนอก เต็มไปด้วย ไกด์ คนขับรถ เจ้าของทัวร์ บลาๆ
ยืนออ รอ นักท่องเที่ยวกันอยู่ โอ้ย ฟินนนนนนนน ..... ฮ่าๆ

ตั๊กแตนพยายามกวาดสายตา เพื่อหาไกด์ของตัวเอง
เอ๊ะๆ และแล้วก็เจอป้ายชื่อเราซะที ตั๊กแตนเดินไปทักทาย
คนที่มารับชื่อคุณ KB ค่ะ พอดีมีพี่ในห้อง Blue แนะนำให้

คุณ KB ตั๊กแตนเดาจากนามสกุลว่า เขาน่าจะเป็นเผ่ากุรุง
ลักษณะเป็นคนใจดี ฮ่าๆๆ ผมสั้น หน้าออกไปทางมองโกเลียเลยทีเดียว
เนื่องจากอาการบ้านนอกเข้ากรุง ตั๊กแตนเลยไม่ได้ถ่ายรูปมา มัวแต่ตื่นเต้น
หลังจากทักทายพูดคุยกันสักพัก เราก็ออกเดินทาง

โอ้วววว ... ทุกอย่างมันเริ่มต้นขึ้นแล้ว เมืองใหม่ ผู้คนใหม่ๆ กลิ่นใหม่ และที่สำคัญภาษาใหม่ ....
โอ้โน ตั๊กเหมือนคนเป็นใบ้เลยทีเดียว ทั้งชีวิตพูดได้แค่ภาษาไทย
แล้วจะเป็นยังไงต่อไปกันเนี่ยยยยยยยย .....



:: เรื่องราวที่เขียนอาจจะยาวหลายตอน สนองความอยากเขียนของตั๊กล้วนๆ แฮ่ๆ ยังไงแวะมาก็ทักทายกันได้นะค่ะ ::

Create Date : 03 พฤศจิกายน 2555 Last Update : 19 มกราคม 2556 17:25:42 น. Counter : 2369 Pageviews.		9 comments
Share Tweet