ก้าวไปในเนปาล : ลงเขาไปขึ้นรถ ลงรถไปขี่เรือ

สวัสดีค่ะ กลับมาอีกครั้ง
บล็อกที่ 8 แล้วกับเรื่องราวของเนปาล ^^ ใกล้จะจบแล้ว อิอิ

:: วันที่ 5 พ.ค. วันที่ห้าของการเดินทาง ::

หลังจากที่เราโบกมือลากรันดรุงมาแล้ว ก็ต้องเดินทางกันต่อไป
การเดินทางของวันนี้ดูจะไม่หนักหนาสาหัสเท่าไหร่
เพราะตั๊กถามไป คุณไกด์บอกว่า เส้นทางมัน Flat ทางราบว่างั้น เอ่า เชื่อก็เชือ



เนื่องจากวันนี้ ตั๊กตื่นสาย แฮ่ๆ เป็นผลมาจากอาการปวดหัวของเมื่อคืน
กว่าจะทานข้าวเสร็จก็ปาเข้าไปแปดโมงแล้ว

แผนของวันนี้คือ ตั๊กต้องไปล่องเรือที่โพคาราให้ได้ อยากไปตามรอบพี่อั้มม
ด้วยเหตุนั้นเราเลยต้องเดินแบบว่า รีบ (จะรีบไปไหนแม่คุ๊ณณณณณ)

ภาพที่เห็นตลอดตามทาง ก็คือชาวบ้านกำลังเตรียมดิน เพื่อปลูกพืชผัก ฮ่าๆ
จากการสันนิษฐาน + เดา + ถามไกด์ ตั๊กว่าเขาน่าจะปลูกข้าวโพดกัน
เพราะไกด์บอกว่า คนแถวนี้ อาชีพหลัก ๆ ก็คือเกษตรกรรม ถ้าใกล้แหล่งน้ำจะปลูกข้าว ถ้าไกลมาหน่อยก็จะเป็นข้าวโพด มันฝรั่ง พวกนั้น



ส่วนนี้ ฝูงของนายฮ้อยทมิฬ ฮ่าๆๆ ไม่ได้มีคุณศรันยูกับพี่ไมค์ ภิรมพรณ์มานะคะ
แต่ว่าเป็นนายฮ้อยของเนปาลเค้า :) พาเจ้าพวก Puddy มาหางานทำ
ส่วนคุณ Binod ซึ่งเป็น Porter ของตั๊กเดินไม่รอเลยทีเดียว



เดินมาสักพัก เราก็มาเจอหมู่บ้านแห่งหนึ่ง
อ่านชื่อป้ายเเว้บแรก เฮ้ย เราเดิมมาถึงเกาหลีเลยเหรอ ฮ่าๆๆ
หมูบ้านนี้ชื่อหมู่บ้าน Kimche เห็นเเว้บแรก ตั๊กอ่านซะเสียงดังว่า กิมจิ ฮ่าๆๆ
ไกด์หันมามองหน้า ไกด์คงสงสัยว่า ตั๊กเป็นอะไรกับคำนี้มากมั้ย



ที่หมู่บ้านนี้ เขาก็จะมีของที่ระลึกขาย พวกธง เครื่องประดับต่างๆ
สมุดโน้ต โปสการ์ด มีให้เลือกสาระพัดเลยค่ะ แต่ว่า ตั๊ก โนมันนี่ อิอิ
มีธงไทยด้วยนะค่ะ แสดงว่า นักเดินทางประเทศเราก็น่าจะเยอะเหมือนกัน



ตลอดการเดินทางวันนี้ ตั๊กนึกว่าตัวเองเป็นทูตวัฒนธรรม มาศึกษาดูงานด้านการเกษตรที่สูง ฮ่าๆ

ตื่นตาตื่นใจไปกับการดูที่นาชาวบ้านเขา พร้อมด้วยต้นส้ม และต้นมันฝรั่ง
แถมด้วยดอกไม้สีสวย ฮ่าๆ ตลอดทางเลยก็ว่าได้



ระหว่างที่เดินไปเรื่อยๆ ตั๊กก็ไปเจอชาวเนปาล ก็เลยขอถ่ายรูปน้องไว้
พอถ่ายเสร็จ น้องก็ขอช็อกโกแลต ทำไงหล่ะทีนี้ อย่าว่าแต่ช็อกโกแลตเลย แค่ลูกอม ธรรมดาป้าก้ไม่มีนะหนู

หันไปมองหน้าไกด์ เขาบอกว่า เด็กๆ ก็เป็นแบบนี้จะขอช็อกโกแลต ถ้าไม่มีก็ขอกาแฟ ถ้าไม่มีกาแฟก็ขอตังค์
แต่ตั๊กไม่ได้ให้ไปสักอย่างดูใจร้ายยังไงไม่รู้แฮะ



จะว่าไปแล้ว นักเดินทาง ก็ไปทำให้วิถีชีวิตของคนท้องถิ่นเปลี่ยนไป เหมือนกันนะค่ะ ตั๊กว่า
ก็แน่หล่ะ การไปเดินเตร็ดเตร่ในบ้านเมืองคนอื่น บางครั้งเราก็คงไม่ลืมที่จะเอานิสัยที่ใช้ที่บ้านเราไปด้วย ๕๕๕
แต่เรื่องที่ไม่มีขนมให้เด็กเนี่ย ตั๊กรู้สึกแย่จริงๆ แอบคิดในใจว่าครั้งหน้า จะหอบไปสักถุง
แต่ก็นั้นแหล่ะ ถ้าให้ไป แล้วมันจะดีหรือเปล่านะ

ป่าข้าวโพดข้างทาง กับเสียง สองคุณแม่ทเลาะกัน สะกิดตั๊กจากการคิดเรื่องขนมนั้น
ตอนนี้ ต้องเปลี่ยนมาเป็นรีบเดินแทน เพราะเขาทะเลาะกันเสียงดังมาก
หันไปมองหน้าไกด์งง ว่าเขาเป็นอะไร (แอบกลัวว่าเราทำอะไรผิดไปมั้ย)
ไกด์บอกว่า ลูกเขาสองคนทะเลากัน แล้วเด็กคนนึงดันไปกัดอีกคน ฮ่าๆ
คุณแม่เลยเดือดแทน มองจากสถานการณ์อยู่นานอาจเจอลูกหลง เลยต้องรีบเผ่น



วันนี้การเดินค่อนข้าง สถานการณ์ตึงเครียด ฮ่าๆๆ
ไม่รู้ว่าใครที่งอแง ตั๊กหรือคุณไกด์
เหมือนที่เขาบอกว่าวันนี้เดินแบบ Flat ก็คือทางราบ แต่ประทานโทษค่ะ
ราบแบบว่า เฉียงๆ ลงเนิน มันทำร้ายเขาตั๊กสุดๆ
ตั๊กเลยเดินค่อนข้างช้า บวกกับอารมณ์วันสุดท้าย ขอชิวหน่อย
แต่ไกด์กับลูกหายตั๊กนี่ ไม่มีใครรอใครเล๊ยยยย ไม่รู้รีบไปไหน
ตั๊กแอบเซ็งเบาๆ แต่แค่เบาๆ เลยไม่อะไรมาก ฮ่าๆ



พอเดินรั้งท้ายเราทำอะไร .... คำตอบง่ายๆ ถ่ายรูปเล่น อิอิ
มีน้ำตกเดินเป็นเพื่อน แค่นี้ก้ไม่เหงาแล้วหล่ะ :P





เดินมาเรื่อยๆ เราก็มาถึงจุด Check Post แล้วเย้ !!!!!!!!
สรุปว่า ตั๊กอยู่รอด ปลอดภัย และปีนไปถึง Poon Hill ได้สำเร็จ
ได้ตราประทับมาแขวนไว้ดูเล่นด้วย กร๊ากกกก

พอถึงนี้เราเลยแวะทานข้าวกันนิดหน่อย
อาหารทิ้งท้ายออกจากป่า ก็คือมาม่า แฮ่ๆ กินอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน -*-

วันนี้ คุณพี่เจ้าของร้าน ถามว่าตั๊กมาจากไหน
เพราะดูยังไง๊ยังไง ก็เหมือนคนเนปาล แงๆๆ หน้าตั๊กไม่ไทยหรอกเหรอ

พอทานข้าวเสร็จ เราก็ออกมารอรถที่นายาปุล
ขากลับวันนี้ ตั๊กนั่งรถบัส กลับ ค่อนข้างตื่นเต้นเหมือนกัน
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ได้นั่งรถโดยสารต่างบ้านต่างเมือง



สภาพภายในรถ ขอบอกว่า มันเก่ามากค่ะ แต่ก็ถือเป็นประสบการณ์ที่แปลกดี
รถโดยสารเป็นรถ แบบรถบัสบ้านเรา ไม่ติดแอร์ แต่ว่าในรถเย็นมาก ฮ่าๆ
ที่นั่งเป็นเพราะไม้ หุ้มฟองน้ำและหุ้มด้วยผ้าอีกชั้น แต่มันก็เริ่มทรุดโทรมแล้วหล่ะ
นั่งไปได้ยินเอี๊ยดๆ บร๊ะ อะไรมันจะปานนั้น ได้อารมณ์สุดๆ



บนรถคันนี้ ส่วนใหญ่เหมือนจะมีแต่ชาวถิ่นเขานั่งกันค่ะ
เพราะเท่าที่ทราบมา ส่วนใหญ่นักท่องเที่ยวจะนั่งแท็กซี่กลับกัน

จะมีก็แต่ตั๊ก กับนักท่องเที่ยวอีกคู่หนึ่ง จากหน้าตาตี๋ๆ และหมวยๆ เดาเอาว่ามาจากจีน ^^

ถนนที่เนปาล นี่ก็เท่สุดๆ เพราะเขามีโค้งเกือกม้า ด้วย
และไม่ใช่โค้งเดียว เกือกม้าหลายโค้ง มีโค้งตัว N โค้งปกติ และโค้งมากๆ ติดๆ กัน
ก็เล่นเอาวิงเวียนอยู่เหมือนกันค่ะ แต่สนุกดี



ปกติตั๊กจะค่อนข้าง ขี้เซาและหลับได้ทุกที่
โดยเฉพาะเวลานั่งรถโดยสารนี่ ไม่เคยไม่หลับ
แต่มาไกลขนาดนี้หลับไม่ลงจริงๆ คะ ลมเย็นๆ พัดมาปะทะหน้า และวิวข้างทางที่ดูแปลกตา
แต่ถ้าจะให้เดา ก็คงคล้ายๆ ภาคเหนือบ้านเรา แต่ตั๊กยังไม่เคยไปเหนือเลยไม่รู้ว่าคล้ายจริงมั้ย



พอเข้าใกล้โพคารา ตั๊กก็เจอเหตุการณ์โกลาหล วุ่นวายมาก
งงๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น เลยหันไปถามไกด์ เขาตอบมาว่า ... "พัด" พัดอะไรอ่ะ
เอาไปเอามาเลยเข้าใจ เขาจะบอกว่น้ำท่วมมม ไอ้เราก็งงไปพักนึงเหมือนกัน
พอเข้าไปอยู่ในสถานการณ์นั้น ก็นึกถึงประเทศตัวเองขึ้นมาทันที
เพราะก่อนหน้านี้ ไทยเราเพิ่งจะผ่านน้ำท่วมใหญ่มา เฮ้อออ ธรรมชาติ เหมือนจะมาทวงคืนความสมดุลย์แล้ว



นั่งรถมาสักพัก เราก็มาถึงโพคารากันแล้วค่ะ



ทีแรกวันนี้เราตั้งใจจะพักที่ Hotel View Point แต่พอไปถึง ปรากฏว่าเต็ม
เลยต้องหาที่พักใหม่ พนักงานต้อนรับ พอรู้ว่าตั๊กมาจากไทย ก็รีบทักว่า สวัสดีเลย ^^ แปลกดี สงสัยแขกคนไทยมาเยอะ

เนื่องจากโรงแรมเต็ม ตั๊กเลยได้มาพักโณงแรมข้างๆ แทน
ห้องหรูสุดๆ มีสองเตียง ห้องน้ำในตัว พื้นสะอาดเงางาม พร้อมด้วย wi-fi ฟรี มันเเจ่มตรงนี้

ไปไกลขนาดนี้ เราก็ยังหนีเทคโนโลยีไม่พ้น ฮ่าๆ



เรามาถึงโพคาราก็บ่ายๆ เกือบจะเย็นเเล้ว
พอถึงห้องปุ๊ป ตั๊กเลยต้องรีบออกไปทะเลสาบปั๊ปเลยคะ
เพื่อจะไปล่องเรือ ชิวๆ มาถึงที่ ก็ต้องลองลงไปบ้าง
ก็ถือว่าซ่าไม่หยอก เพราะตอนนั้น ยังว่ายน้ำไม่เป็นเลย อ๊ากกกก



อัตราค่าธรรมเนียมในการล่องเรือ ก็ไม่มากไม่น้อย ฮ่าๆ
คุณไกด์บอกตั๊กว่า แต่ข้ามไปไหว้พระที่วัดกลางน้ำก็พอมั้ง ไม่เสียตังค์
บอกเลยค่ะ ว่าไม่ได้ มาถึงที่แล้ว อิอิ



แล้วนี่คือโฉมหน้าคุณป้า ฝีพายของตั๊กเองคะ
คุณป้าท่าทางใจดีนะ พายไปยิ้มไป อิอิ



แสงสีทอง ส่องลงมาสู่พื้นน้ำ อิอิ



ล่องเรือมาสักพัก เราก็มาถึง วัดกลางน้ำแล้ว เป็นวัดฮินดูคะ
ตั๊กไปแล้วก็ได้ติกกะ มาแต้มหน้าผากด้วย ยิ่งไปกันใหญ่ทีนี้
กลายเป็นว่า อิฮั้นเนปาลี ชัวร์ 100 % ฮ่าๆ





บะบายวัดกลางน้ำ พอไหว้พระเสร็จ เราก็ออกจากวัด ไปล่องเรือ อิอิ



บรรยากาศ กลางน้ำนี่ดีสุดๆ เลยค่ะ
แต่ว่า น้ำในทะเลสาบ มองๆ ดูแล้วไม่ค่อยดีเท่าไหร่
คุณไกด์ ทำท่ากวักมือเหมือนจะวิดน้ำ ใส่ตั๊กด้วย เลยต้องรีบเอากล้องขึ้นมา แฮ่ๆ



เห็นเรือลอยอยู่กลางลำเดียว อยากรู้เหมือนกันว่ามันเหงามั้ย :)
แต่ตั๊กเหงา บรรยากาศดีขนาดนี้ แต่ว่ามาคนเดียว
แหม๊ ถ้ามากกะเพื่อนกะแฟนนี่ใช่เลย แต่ไม่มี



หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ได้ขึ้นฝั่งซะทีคะ
ตอนนี้ อากาศเริ่มเย็น :) นกกาก็บินกลับรัง แต่นกหลงบ้านแบบตั๊ก ยังเดินเล่นอยู่ริมทะเลสาบอยู่เลย



บรรยากษศยามเย็น บอกได้คำเดียวว่าเหงา



ดูๆ ไปเหมือนเทพเจ้าจะอยู่กับชาวเนปาลไปทุกที่ ไม่เว้นแม้แต่ริมทะเลสาบ





บรรยากาศแบบนี้ นั่งคุยกับเพื่อน ก็คงสนุกดีเหมือนกันนะคะ



ลากันไปด้วยภาพนี้ค่ะ อาทิตย์ลับขอบฟ้าที่ทะเลสาบเฟวา



มีความสุขกันทุกคนนะค่ะ ^^

:: ถ้าหลงแวะมา ทักทายกันได้นะค่ะ ::
:: ช่วงนี้ตั๊กอาจจะหายไป นานๆ มาที เพราะว่าอ่านหนังสือเตรียมสอบอีกแล้วค่ะ ::

สุดท้ายจริงๆ ฝากเพลงให้ฟังเพราะๆ คะ :)

Create Date : 24 กุมภาพันธ์ 2556 Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2556 19:12:05 น. Counter : 2417 Pageviews.		42 comments
Share Tweet