:: คือทุกครั้งที่รักของเธอส่องใจ ฉันมีปลายทาง ::
|
|||||||||||||
4 พฤศจิกายน 2550 - - [คนไม่ฉลาด] ..ค น ไ ม่ ฉ ล า ด.. ในบางครั้งฉันถามตัวเอง นี่เราเป็นบ้าไปหรือป่าว ที่คิดที่หวังที่รักเธอเหมือนเดิม ฉันยังทำไปเหมือนว่าไม่เข้าใจทุกสิ่ง ยังทิ้งความหวังให้ค้างในหัวใจ และสุดท้ายก็ลงเอยแบบเดิมๆ คือต้องเหลือตัวคนเดียวอย่างนี้ ได้เกิดมารักเธอได้ทุ่มเททุกอย่าง หนึ่งชีวิตนี้ก็มีค่า ถ้ารักใครถึงที่สุด สุดชีวิตมันโง่ไปใช่มั้ย ได้เกิดมาครั้งเดียวจะขอทำทุกอย่าง ต่อให้เธอไม่เห็นคุณค่า อาจเหมือนคนไม่ฉลาด แต่ยอมรับมันโง่ตั่งแต่รักเธอหมดใจ เมื่อได้รู้ว่าเธอไม่แคร์แม้จะทำเพื่อเธอทุกสิ่ง เธอนั้นไม่คิดไม่เห็นจะสนใจ และเหมือนคนงมงายเหมือนฉันไม่เข้าใจทุกอย่าง ยังคิดตามหาความรักที่สวนทาง และสุดท้ายก็ลงเอยแบบเดิมๆ คือต้องเหลือตัวคนเดียวอย่างนี้ ฮ้า.....ฮ่า.....ฮา...... ได้เกิดมารักเธอได้ทุ่มเททุกอย่าง หนึ่งชีวิตนี้ก็มีค่า ถ้ารักใครถึงที่สุด สุดชีวิตมันโง่ไปใช่มั้ย ได้เกิดมาครั้งเดียวจะขอทำทุกอย่าง ต่อให้เธอไม่เห็นคุณค่า อาจเหมือนคนไม่ฉลาด แต่ยอมรับมันโง่ตั่งแต่รักเธอหมดใจ ได้เกิดมาครั้งเดียวจะขอทำทุกอย่าง ต่อให้เธอไม่เห็นคุณค่า อาจเหมือนคนไม่ฉลาด แต่ยอมรับ ว่ามันรัก และยอมรับ มันโง่ตั่งแต่รักเธอหมดใจ ***************************************** ...... จากนี้ไปคงต้องยอมเข้าใจ..ในสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป ในสิ่งที่เกิดขึ้น ต้องฝืน ต้องบอกกับตัวเอง ต้องห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล แม้มันจะยากเพียงใดก็ตาม... บอกกับตัวเอง ให้จำใส่สมองไว้... ว่าจากนี้ไป มันจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว วันดีๆที่เคยได้ผ่านมาด้วยกัน.... ...มันไม่มีอีกแล้ว... ต่อจากนี้เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว เราอาจจะไม่ได้คุยกันเหมือนเดิมอีกแล้ว มองเข้าไปในตาคู่นั้น เหมือนมันมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป... ...... "ต่อจากนี้จะไม่เจอกันแล้ว ไม่มีแล้ววันที่ดีอย่างเมื่อวาน ไม่มีมือคู่นี้ที่เคยกุมมือกัน ไม่มีวันที่เรานั้นจะเหมือนเดิม" ......... ทำไมต้องเศร้า ทำไมต้องอยากร้องไห้ตลอดเวลา จากที่เคยมีสอง วันนี้เหลือแค่หนึ่ง มันจะไปต่อไม่ไหวเชียวหรือ? สองลบหนึ่ง ไม่เป็นศูนย์หรอก อย่างน้อยตัวเราก็ยังอยู่... แต่จะอยู่ได้อย่างไร...จะไปต่อยังไง...ยังไม่รู้เลย รู้แค่ว่าวันนี้เหนื่อยเหลือเกิน...ร้องไห้มาหลายวันแล้ว ร้องไห้จนเหนื่อย จนไม่มีน้ำตาจะร้อง ทำได้แค่เหม่อมองไปรอบๆ ทว่าทำไมจึงไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเลย เสียใจจริงๆ ....... ตุ๊กตาหมีตัวนั้นที่ให้ไป... ถ้าไม่ชอบ ทิ้งมันไปเถอะ อย่าเก็บมันไว้ทำร้ายจิตใจเลย อย่าจำว่าเคยมีใครที่ผ่านมา ลบและเลือนมันออกไปจากใจให้หมดนะ อย่าจำคนๆนี้อีกต่อไปเลย .......... ................. ฟ้า..ถ้าไม่ส่งมา ให้เธอมีใจ บอกกันซักคำเป็นไร ว่าเหตุใด ต้องมาทำร้ายกัน จากนี้เรื่องราวที่มี ก็ให้ลืมมันไป อย่าจำว่าเคยเป็นใคร ว่ามีใครที่เคยทำร้าย ...........จบกันซักที จบกันแค่นี้ ไม่มีใคร มีแต่ฟ้า ที่มองมา เห็นน้ำตา จากนี้ไป โปรดเถิดฟ้า... ถ้าไม่ส่งมาให้เธอมีใจ ก็บอกกันได้ไหม เหตุใดต้องมาทำร้ายกัน จากนี้เรื่องราวที่มี ก็ให้ลืมมันไป อย่าจำได้ไหม ว่ามีใครที่เคยทำร้าย ว่ามีใครที่มาทำร้าย คนอย่างฉัน..... ....... อยากร้องไห้..ร้องไปจนถึงที่สุด ร้องจนว่าจะร้องไม่ไหว ไม่อยากทำอะไรเลย..อยากอยู่เฉยๆ ปล่อยเวลาให้ผ่านไปวันๆ รู้สึกได้เลยว่า ไร้ค่ามาก ที่ทำแบบนี้ แต่จะทำยังไง.... เสียใจ เศร้า...เหนื่อย ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี มันมากเหลือเกิน..อยู่ข้างในนี้ มันมาก..จนผสมกันเป็นน้ำตา ระบายออกมาทุกวินาที... ผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดี... ผมเหนื่อยแล้ว.... บอกผมที.....
|
Passepartout
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] คนธรรมดาคนหนึ่งบนโลกใบนี้ ซึ่งกำลังก้าวข้ามผ่านกาลเวลา เพื่อไปสู่อนาคต... พยายามเข้าใจกับคำว่า "ตราบใดที่มีรัก..ย่อมมีหวัง" All Blog
Friends Blog Link
|
||||||||||||
| Pantip.com
| PantipMarket.com
| Pantown.com
| © 2004 BlogGang.com
allrights reserved.
|
|||||||||||||
