การเดินทางของความรัก 14

...นับจากวินาทีและลมหายใจนี้ เหลืออีกเพียง 5 วันเท่านั้นเอง เวลาของผมกับที่เดิมแห่งนี้คงต้องหมดลงจริงๆ แต่คุณรู้ไหมว่าผมยังทำใจยอมรับมันไม่ได้เลย หากเลือกได้ผมอยากให้มันยาวนานกว่านี้...นานสักเท่าใดก็มิอาจทราบได้เลย หรือผมอยากให้เวลามันหยุดเดินแค่เพียงเท่านี้ล่ะ อยากหยุดเวลาไว้ ณ ตรงจุดนี้...บนเส้นทางของความรักที่กำลังเคลื่อนผ่าน...อีกทั้งปรารถนาให้มันหวลกลับไปยังจุดเริ่มต้นอีกครั้ง...เพื่อที่ผมจะได้ลบเลือนเส้นทางสายนี้ และเลือกเดินบนทางอันว่างเปล่าด้วยตัวของผมคนเดียว...แต่มันเป็นไปไม่ได้ ผมมิอาจแม้แต่จะย้อนมันกลับคืนมา...สิ่งเดียวที่ผมต้องทำให้ได้ คือ การเรียนรู้ที่จะยอมรับความจริง...

ที่ จ ะ ไ ม่ มี คุ ณ อี ก ต่ อ ไ ป แ ล้ ว...

เมื่อเวลาหมุนไปถึงวันนั้น...ผมคงเศร้าและเจ็บปวดไม่น้อย...กับการเลือกที่จะหยุดเส้นทางสายนี้ไว้เพียงเบื้องหลัง...และก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างอ่อนแอ ด้วยรอยน้ำตาและความเจ็บปวด...เมื่อถึงวันนั้น...ผมแน่ใจว่า ผมต้องร้องไห้...กับการเดินจากไปของผม...ผมไม่อยากไปจากที่นี่เลย...ผมยังอยากอยู่ ณ ที่ตรงนี้...ที่เดิม...เวลาเดิม ขอให้เวลาหยุดหมุนแค่เพียงเท่านี้ได้ไหม...

ขอให้ค่ำคืนนี้มีแต่เรา อยู่เคียงใต้แสงดาว และมีความรักให้กันและกัน ให้เธอเป็นดังเจ้าหญิงในใจฉัน และจะมีเธอเท่านั้น

ใจหนึ่งก็รัก อีกใจหนึ่งก็เจ็บ เจ็บที่ยังรักเธอคนเดียวอยู่ร่ำไป ใจหนึ่งก็คิดจะเดินไปให้ไกล แต่อีกใจยังไม่กล้าพอ เพราะรู้ว่ายังขาดเธอไม่ได้

...ทำไมผมต้องร้องไห้ด้วยนะ...

มีพบ..ต้องมีจากเป็นเรื่องธรรมดา...แต่ผมทำใจไม่ได้เลย ผมพยายามที่จะไม่คิดถึงคุณแล้ว...แต่ผมทำไม่ได้ ทำไมจึงต้องมีภาพคุณเข้ามาวนเวียนในใจผมเสมอ ไม่ว่าผมจะทำอะไร ทำไมผมต้องฝันถึงคุณ ทำไมผมจึงเห็นภาพของคุณอยู่ทุกที่ร่ำไป ทำไม...ทำไม คุณบอกผมได้ไหม ทำไมผมต้องเสียใจด้วยเมื่อถึงเวลาที่ผมต้องจากไป ผมไม่ควรจะเสียใจ เพราะผมและคุณไม่ได้มีความรู้สึกต่อกัน...ถ้าอย่างนั้นทำไมผมจึงเป็นเช่นนี้...ในเวลาที่ไม่มีคุณ โลกอีกใบของผมปรากฎขึ้น มันเป็นโลกแห่งความอ้างว้างและว้าเหว่ แต่หากเมื่อใดที่ผมมีภาพของคุณอยู่ใกล้ๆ มันกลับกลายเป็นโลกอีกใบหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุขที่ได้มีคุณอยู่ใกล้ๆ แม้มันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆที่ผมจะได้ซึมซับความสุขจางๆนั้น...

ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำอย่างไรดี
ผมรู้เพียงแค่ว่า

ผ ม ยั ง อ ย า ก มี คุ ณ อ ยู่ อ ย่ า ง นี้ ต ล อ ด ไ ป

แม้จะได้แค่เพียงเท่านี้..ก็พอใจแล้ว
หากมันจะไม่มากไปกว่านี้..ก็ไม่เป็นไร
สิ่งที่ผมกลัว คือ การลาจาก
จากไปอย่างมิอาจหวนกลับมาดังเดิม

ผมควรจะทำอย่างไรดี?
กับความรู้สึกนี้..ผมจะจัดการมันอย่างไรดี
.....
.......
.........
ได้แอบมองเธอข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้ก็พอแล้ว ไม่มีเงื่อนไขใดๆในความหวังดี เพราะเรื่องดีๆที่มีตอนนี้ ก็ถือเป็นโชคชะตาดีๆที่ทำให้คนอย่างฉันได้เกิดมาพบกับเธอ

อาจจะมีสักคืน อาจจะมีสักวัน ที่มีปาฏิหารย์ที่ทำให้ฝันจริงขึ้นมา ได้เป็นคนรักเธอ ได้เป็นคนพิเศษในสายตา แม้ตื่นมาทุกอย่างจะหายและกลับไปเหมือนวันเก่า...

อยากจะลืม..ลืมว่าใจยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ ลืมว่าใจยังคงละเมอถึงเธอคนนี้ ลืมทุกอย่างในหัวใจ ขอเพียงนับจากนี้ไป อย่าได้พบได้เจอ อย่าได้เพ้อถึงเธอก็พอ...

ผิดที่เราเจอกันช้าไป ไม่มีวันจะมารักกัน เป็นแค่ความลัที่ฉันและเธอซ่อนไว้ในใจ ผิดที่เราไม่ยอมห้ามใจ ไม่จำเป็นต้องไปโทษใคร เมื่อผลสุดท้ายคนที่ต้องเจ็บคือฉันคนเดียว แค่ชู้ทางใจที่ทำได้ เมื่อหัวใจเธอไม่ให้ ก็รู้เป็นเพียงแค่ทางผ่าน ไม่มีวันจะเดินร่วมทาง เพราะเธอกับฉันเป็นเหมือนดั่งเส้นขนาน แอบฝันเล็กๆในใจ ไม่ได้มีความหมาย ให้เราผูกพันและรักกันไปอย่างนั้น

..ทำไมมันเศร้าอย่างนี้...
ทำไมต้องร้องไห้ด้วย
ทำไมต้องเสียใจด้วย
ทำไมมันถึงเจ็บปวดขนาดนี้
ไม่อยากเป็นอย่างนี้เลย
..............

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2550 Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2550 21:18:58 น. Counter : 573 Pageviews.		0 comments
Share Tweet