...........โคมฉายเพิ่งเปิดมือถือ หลังจากปิดมาตลอดตั้งแต่ตอนค่ำเมื่อวานจนกระทั่งหลังอาหารเช้าวันนี้เพราะคาดเดาเอาไว้ล่วงหน้าว่าจะต้องโดนรุ้งพิลาศรบกวนให้เสียบรรยากาศและเสียรสชาติอาหารมื้อเช้าแต่คาดผิดไปนิดหน่อย คนที่โทรเข้ามือถือของเขากลับเป็นมารดา

“หนูรุ้งมาฟ้องแม่ว่าเมื่อเย็นวานลูกทิ้งเขาไว้ที่ร้านสุกี้แล้วมือถือก็ปิดติดต่อไม่ได้ ทำไมทำกับหนูรุ้งอย่างนั้นล่ะลูก น่าสงสารเขาออก”

“รุ้งน่ะเหรอครับน่าสงสาร เขาป่วนพวกผมจนไม่เป็นอันกินอันอยู่”โคมฉายบอก อยากฟ้องมารดาบ้างถึงพฤติกรรมเหลือขอของสาวสวยผู้เป็นคนโปรดของมารดา

“แต่ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ ลูกต้องเป็นฝ่ายง้อผู้หญิงไว้ก่อนไม่ว่าเขาจะผิดหรือถูกแม่ขอให้ลูกไปขอโทษหนูรุ้ง แก้ตัวใหม่โดยการนัดดินเนอร์กับหนูรุ้งเย็นนี้แล้วทำตัวให้ดีเป็นพิเศษกับหนูรุ้ง เข้าใจไหมลูกโคม”แม้มารดาจะทำเสียงอ่อนเสียงหวาน แต่คำพูดเหล่านั้นล้วนเป็นคำสั่ง

แค่ฟังมารดาอธิบายใจก็ค้านด้วยรับไม่ได้

“ครับ... ผมจะลองคิดดูอีกที”

“ปฏิเสธไม่ได้นะจ๊ะ อย่าให้หนูรุ้งโกรธลูกโคมของแม่มากไปกว่านี้มันจะไม่ดีต่อความสัมพันธ์ระยะยาว”

‘ผมอยากตัดสัมพันธ์ ไม่ได้อยากมีความสัมพันธ์ยืดยาวกับผู้หญิงคนนั้น’

ได้แค่นึก... แต่ไม่อาจปฏิเสธมารดาได้จึงต้องตอบรับสถานเดียว

“ก็ได้ครับแม่”

“แม่โทรมาให้ไปดินเนอร์กับรุ้งเย็นนี้เพื่อไถ่โทษที่ทิ้งเขาเมื่อเย็นวาน” โคมฉายบอกกับเจเรมี่ และให้ดูสีหน้าเบื่อหน่ายแสนเซ็งของเขา

“เชอะ... ไอจะตามไปเป็นก้างขวางคอ ยูไม่ต้องห่วงหรอกไอจะทำให้ยัยนั่นไม่มีทางได้แอ้มของหวานหลังอาหารแน่” พูดอย่างรู้ใจกันพลางจับบ่าคู่รักของตน สายตาจ้องมองกันและกันอย่างแน่วแน่

...........ตอนบ่ายใกล้เย็นเจเรมี่นัดคทาทองให้มาที่คอนโดเพื่ออยู่เป็นเพื่อนสาวน้อยรายระวีเพราะทั้งสองหนุ่มมีธุระต้องไปสะสางกับรุ้งพิลาศ

ตกตอนเย็นรถติดมากเหมือนทุกวันรุ้งพิลาศขับบีเอ็มสีแดงมารับโคมฉายไปนอกเมือง จุดหมายปลายทางคือสวนอาหารชายชลธารแพริมน้ำบรรยากาศดีที่ครอบครัวชอบพากันไปเลี้ยงฉลองที่นั่นเสมอ

“ไอ้บ้าเอ๊ย! รถติดหนักอยู่แล้ว ยังดันเจออุบัติเหตุอีก จอดสถานเดียว อย่างนี้ฉันจะตามยัยรุ้งบ้านั่นทันได้ไงโธ่เมียฉัน! อย่าเพิ่งโดนนางจิ้งจอกงาบไปเสียก่อนนะพระเจ้าช่วยให้ฉันไปทันเวลาด้วยเถิด”

อุบัติเหตุรถเฉี่ยวชนต้องรอตำรวจมาช่วยเคลียร์ รถสองคันเป็นคู่กรณีกันจอดขวางทางข้างหน้าทำให้รถโฟล์วีลสีดำเทา ต้องพลอยติดกับการจราจรหนักหนาสาหัสไปพร้อมกับรถบนท้องถนนคันอื่นที่ต้องจอดรอกันเป็นแถวยาวเหยียดนั่นทำให้เจเรมี่หัวเสียมาก ปากก็พูดบ่นไม่หยุด และวิงวอนขอต่อพระเจ้าทั้งที่มิใช่ผู้เคร่งศาสนาแต่เขามีเซ้นส์พิเศษสงสัยว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่ดีงามต่อคนรักของเขา ยิ่งนึกยิ่งใจคอร้อนรน...เมื่อไรจะพ้นภาวะติดขัดทำอะไรไม่ได้ไปเสียที

เสียเวลารถติดไปถึงครึ่งชั่วโมงกว่าจะหลุดจากการจราจรช่วงนั้นมาได้แล้วก็ไม่ใช่จะพ้นรถติดไปเสียทีเดียว ยังมีติดไฟแดงอีกมากมายหลายแยก เจเรมี่ภาวนาขอให้ไปถึงช่วงถนนนอกเมืองเร็วๆ หลังจากนั้นรถจะแล่นฉิวได้ไม่ต้องเจอการจราจรติดขัดอีก

พ้นเขตเมืองหลวงไปได้ ต้องแข่งกับเวลาหลังดวงอาทิตย์คล้อยลอยลับขอบฟ้าไปแล้วความมืดเคลื่อนตัวสลัวลางครอบครองท้องฟ้า แต่ยังมีแสงไฟทางเริ่มจุดติดส่องสว่างทั่วท้องถนน

...........สวนอาหารชายชลธาร แพริมน้ำ

โคมฉายอยู่ในชุดลำลอง เสื้อตัวในเป็นยืดคอย้วยคว้านลงลึกเนื้อผ้าเกาหลีที่แสนบางโชว์อกร่องสวมทับด้วยเบลเซอร์สีเนื้อคล้ายเสื้อสูทแต่เข้ารูปทะมัดทะแมงมากกว่า ส่งผลให้คนหล่ออยู่แล้วยิ่งหล่อมัดใจสาวเข้าไปใหญ่เพราะรุ้งพิลาศแพ้ความหล่อหนักมากจึงถึงกับเข้าขั้นหน้ามืดตามัวเลยก็ว่าได้ไม่มีหรอกที่จะปล่อยให้หลุดรอดมือไปอย่างลอยนวล คืนนี้เธอได้วางแผนไว้ล่วงหน้าจะต้องเขมือบของหวานชิ้นนี้ให้ได้ในฐานะว่าคู่หมั้นซึ่งมีสิทธิ์โดยเธอคิดเข้าข้างตัวเองว่าชอบธรรม นึกกระหยิ่มใจ... พลางอมยิ้มให้ชายหนุ่มผู้เปรียบเสมือนของหวานพร้อมเอ่ยเจรจาแบบจีบปากจีบคอ

“ทำไมรีบอิ่มล่ะคะพี่โคม อร่อย ๆ น่าหม่ำทั้งนั้นเลย” ปากว่าอย่างนั้นแต่ตาไม่ได้มองอาหารใจคิดลึกนึกไปไกล ดูจากแววตาของสาวเซ็กซี่ที่จ้องมองซอกอกชายหนุ่มสมาร์ตมาดแมนตรงหน้าเดาใจได้ว่าถ้อยคำที่เธอพูดมาคงหมายถึงเรือนร่างของเขาเป็นที่ปรารถนาน่าหม่ำมากกว่าอาหารเย็นมื้อนี้เสียอีก

“ก่อนมาที่นี่ฉันกินมาบ้างแล้วเลยไม่ค่อยหิว เอ่อ... เรื่องเมื่อเย็นวานต้องขอโทษนะอยากตัดปัญหาที่รุ้งมีเรื่องกับเจมี่ เลยรีบพาเจมี่กลับไม่มีอารมณ์จะคุยเลยปิดมือถือ”

“ไม่เป็นไร รุ้งไม่โกรธพี่โคม เอ้อ... กินเบียร์ผสมน้ำผลไม้ให้อร่อยอีกหน่อยเถอะค่ะน้ำผลไม้นำเข้าจากต่างประเทศยี่ห้อนี้อร่อยมาก ๆ”รุ้งพิลาศยิ้มยกมุมปากอย่างมากเล่ห์กลพลางรินน้ำผลไม้จากขวดแก้วนั้นเทลงผสมในแก้วเบียร์ของโคมฉายเธอไม่ได้แอบใส่ยาอะไรลับหลัง ไม่มีจังหวะเปิดโอกาสให้ทำเช่นนั้นได้เพราะโคมฉายยังไม่ลุกไปไหน แต่น้ำผลไม้ยี่ห้อพิเศษที่เทลงไปในแก้วเบียร์ต่อหน้านั้นมีส่วนผสมที่โคมฉายไม่รู้จัก เขาจึงไม่มีทางรู้ว่ามันมีส่วนผสมเข้มข้นของยาปลุกเซ็กส์!

ซ้ำร้ายโคมฉายยังจิบเบียร์ไปไม่น้อยก่อนทานอาหารเสียอีก ช่วงท้องว่างช่วยเร่งปฏิกิริยาให้ยาออกฤทธิ์เร็วทั้งเหงื่อเริ่มซึมออกรูขุมขน ทั่วเรือนกายเริ่มร้อนรุ่มวูบวาวพิกลรู้สึกปั่นป่วนมวนท้องภายใน

“พอแล้วล่ะ ฉันรู้สึกไม่สบายตัว ร้อน... ไม่อยากกินอะไรอีกแล้วอยากกลับ...” เขายังพูดไม่ทันจบประโยค กลับโดนพูดแซงขึ้นก่อน

“แต่รุ้งยังอยากคุยกับพี่โคมอีกเยอะ อยู่กับรุ้งก่อน เดี๋ยวเราไปหาที่ส่วนตัวคุยกันในโรงแรมดีไหมคะ”สาวเซ็กซี่เสนอตัวโจ่งแจ้งในจุดประสงค์ หากเป็นชายหนุ่มอื่นคงรีบตอบรับ แต่โคมกลับฉายปฏิเสธ

“ไม่... ฉันไม่มีอารมณ์จะคุยแล้ว” ชายหนุ่มเสียงเริ่มกระเส่าเบาแผ่ว...พยายามรวบรวมสมาธิ บังคับจิตใจตนให้อยู่ในความสงบ แต่มันทำไม่ได้! กลับยิ่งมีอารมณ์อยากทำอย่างอื่นมากกว่าอยากคุยกับสาวเซ็กซี่ตรงหน้าทั้งที่แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยมีความรู้สึกนึกพิศวาสเจ้าหล่อนมาก่อนเลยแต่คราวนี้กำลังหายใจไม่ทั่วท้อง บังคับสายตาตัวเองไม่ให้จ้องมองหน้าอกอิ่มอวบอั๋นของเจ้าหล่อนก็บังคับสายตาไม่ได้ในหัวอกมันร้อนรุ่มและเรรวนไพล่ไปนึกเรื่องต่ำกว่าใต้สะดือต้องถอนหายใจออกมาอย่างแรง เพื่อสูดอากาศเข้าไปให้เต็มปอดเผื่อมันจะได้ช่วยผ่อนคลายความตึงเครียดที่ก่อเกิดขึ้นมา

รุ้งพิลาศรู้ในอาการของโคมฉาย รีบลุกมานั่งฝั่งเดียวกันเบียดกายใกล้ชิดแสร้งทำท่าเทคแคร์ดูแล

“อุ๊ย! พี่โคมเหงื่อออก รุ้งซับเหงื่อให้นะคะ”พลางนำกระดาษทิชชูมาซับเหงื่อให้ นั่งกระแซเข้าใกล้จงใจกระตุ้นความรู้สึกชายให้มันยากทนไหวยิ่งขึ้นไปอีก

“ฉันอยากกลับบ้าน เรากลับกันเถอะ ฉันไม่ค่อยสบาย” โคมฉายแข็งใจกัดฟันพูดออกมาความอดทนอดกลั้นเหมือนเขื่อนกั้นน้ำที่จวนจะแตกทลาย แต่ความยั้งคิดเรื่องจะต้องรับผิดชอบภายหลังการกระทำไม่ดีไม่งามกับผู้หญิงที่เขาไม่รักทำให้เขาต้องอดทนแข็งใจไว้

“งั้นก็ได้ค่ะรุ้งจะพาพี่โคมกลับ” บอกแล้ว เรียกพนักงานมาให้คิดเงินค่าอาหาร รอจ่ายเงินไม่นานจึงได้พาชายหนุ่มผู้ต้องตกเป็นเหยื่อออกจากร้านเรื่องจะพาไปส่งบ้านไม่มีทาง เนื่องจากได้วางแผนไว้อย่างดีเธอรู้เส้นทางไปโรงแรมม่านรูดชานเมือง ซึ่งขับรถไปไม่นานก็ถึง

.

__...__...__...__...__...__...__...__