...........โคมฉายเข้าประตูใหญ่มาเดินเหลียวซ้ายแลขวากลับไม่เห็นผู้คนจนแม้เดินเข้าไปในตัวบ้านยังไม่มีสาวรับใช้ออกมาต้อนรับสักคนนึกแปลกใจว่าทุกคนหายไปไหน แล้วกลับได้ยินเสียงรายระวีแว่วมาจากในห้องชั้นบนโคมฉายพยายามเงี่ยหูฟังว่าเสียงนั้นดังมาจากห้องไหนรีบเดินขึ้นชั้นบนซึ่งประตูห้องทุกห้องปิดหมด บางห้องมีแม่กุญแจห้อยอยู่หน้าประตูจึงลองสังเกตดูห้องที่ไม่มีแม่กุญแจ

“ระวีไม่น่าหนีพี่ไปมีผู้หญิงหลายคนอยากแต่งงานกับพี่ แต่พี่ไม่เคยคิดจริงจังกับใครนอกจากระวีคนเดียว ตอนนี้พี่ยังทำใจไม่ได้เลยถ้าจะต้องล้มเลิกงานแต่งงานของเราพี่รักระวีมากนะรู้ไหม พี่ยังให้โอกาสระวีกลับตัวกลับใจเปลี่ยนใจกลับมาแต่งงานกับพี่” ชายวัยสี่สิบแปดปีเอ่ยปากสารภาพรัก อยากเหนี่ยวรั้งเด็กสาวกลับคืนมาเป็นของตน

“แต่ระวีไม่อยากแต่งงานกับพี่พตระวีไม่ได้รักพี่พต”

“แล้วระวีรักใครรักไอ้หนุ่มหน้าหล่อพ่อรวยนั่นเรอะ ไปรู้จักมันตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมระวีถึงหนีไปอยู่กับมันยอมให้มันเป็นผู้ปกครองแทนแม่บังเกิดเกล้าของตัวเองสักวันมันจะฟันแล้วทิ้ง ผู้ชายหนุ่มทั้งหล่อทั้งรวยน่ะไม่รักผู้หญิงจริงจังหวังแต่งงานด้วยหรอกมีแต่หลอกฟันเล่น”บรรพตได้ยินจากมารดาของรายระวีเล่าถึงความหล่อความรวยของหนุ่มผู้ปกครองคนใหม่ของรายระวีทำให้เขานึกหมั่นไส้ทั้งที่ไม่เคยเห็นหน้า

“อย่ามาว่าพี่โคมอย่างนั้นนะผู้ใหญ่แก่ ๆ นะแหละตัวดีชอบหลอกเด็ก หลอกมาตั้งแต่แรกจนถึงเดี๋ยวนี้ นี่พี่พตคงสมคบคิดกับแม่ล่ะสิส่ง sms หลอกให้ระวีมาหา”

เด็กสาวเถียงหน้าดำคร่ำเครียดพยายามพูดเยอะเข้าไว้ หวังถ่วงเวลาให้ผู้ปกครองของเธอมาช่วยได้ทันเวลาคับขันอีกทั้งน้อยใจมารดาของตนโดยเข้าใจไปว่ารู้เห็นเป็นใจร่วมมือกับบรรพตในคราวนี้ด้วย

“พวกชอบหลอกลวงเหมือนกันเหมาะสมกันดีทำไมพี่บรรพตกับแม่ไม่แต่งงานเป็นผัวเมียกันเสียให้รู้แล้วรู้รอด แม่ของระวียังสาวยังสวยไม่เอากันเองล่ะอย่ามายุ่งวุ่นวายกับระวีดีกว่า”

“พี่ไม่เอาแม่ของระวีพี่รักระวีคนเดียว วันนี้ยอมเป็นเมียพี่เสียดี ๆ ระวีต้องแต่งงานกับพี่ถ้าไม่ยอมกันเห็นทีพี่ต้องใช้ไม้แข็งเสียแล้ว” บรรพตว่าไม่รอช้ากระโดดเข้าหาหวังคว้าตัวเด็กสาวที่พยายามเดินหนีวนไปข้างเตียงนอน

“ว้าย! ช่วยด้วยใครอยู่ข้างนอกช่วยระวีด้วย” เด็กสาวตะโกนลั่นเสียงดังฟังชัดออกไปนอกห้องนอน

โคมฉายได้ยินชัดขณะยืนอยู่หน้าห้องนอนที่ปิดล็อคสนิทแต่ประตูบานนี้หนาคิดว่าไม่ใช่พระเอกในหนังต่อให้ถีบประตูอย่างสุดแรงยังไงมันคงไม่พัง คิดลังเลอยู่ครู่หนึ่ง...

แต่คนในห้องไม่ลังเลบรรพตพุ่งไปต่อยตรงลิ้นปี่และจับตัวเด็กสาวไว้ได้ พร้อมเหวี่ยงให้ล้มลงบนฟูกนอนคร่อมทับในท่าถนัดและรวบจับกดข้อมือทั้งสองของเด็กสาวเข้าไว้ในกำมือใหญ่ ๆมือเดียวของเขา ส่วนอีกมือกระชากโบว์เสื้อของเด็กสาวจนกระดุมหลุดกระเด็นบราเซียร์แบบเกาะอกโดนล้วงปลดตะขอ แล้วกระชากเหวี่ยงทิ้งไปไกลตัวตาลุกวาวเมื่อเห็นสองเต้าถันเต่งตึงเต็มตา ปรารถนาอยากได้เชยชมรู้สึกไม่ต่างจากไอ้หนุ่มกลัดมัน

ร่างกายบอบบางของเด็กสาวอย่างรายระวีได้รับบาดเจ็บและมันสาหัสเจ็บปวดรวดร้าวในความรู้สึกเปราะบาง น้ำตาเล็ดไหลรินร่วงจากปลายตาปราศจากคำพูด... ไม่อาจเอ่ยออกเสียงบอกใครได้อีกความเจ็บและจุกอัดแน่นไปตลอดทั่วทั้งในอกถึงลำคอทรมานและอึดอัดกับการโดนกดทับลงมาด้วยน้ำหนักเรือนกายของชายโฉดชั่วร้ายเต็มไปด้วยความขยะแขยงอย่างเทียบไม่ได้กับกิ้งกือหรือไส้เดือนต่อให้มีตะขาบร้อยตัวมาเลื้อยบนร่างตนเองตอนนี้ยังไม่ขยะแขยงเท่าผู้ใหญ่ใจชั่วที่กำลังทำกับผู้เป็นเด็กกว่าอย่างตัวเธอ

...........โคมฉายใช้มือถือโทรแจ้งความตามหมายเลขเหตุด่วนเหตุร้ายฉุกเฉิน

“ฮัลโหล...คุณตำรวจช่วยมาที่เกิดเหตุด่วน บ้านเลขที่xxx... ซอย...ถนน... มีโจรบุกเข้าบ้านจะฆ่าข่มขืนลูกสาวเจ้าของบ้าน มาที่นี่ด่วนนะครับ”ส่งเสียงดังหวังให้คนในห้องได้ยินด้วย จะได้ตกใจและรู้ตัวว่าโดนแจ้งตำรวจแล้ว

“คนในห้องนั่นหยุดการกระทำเดี๋ยวนี้เตรียมตัวเข้าคุกได้ เดี๋ยวตำรวจมาจับได้คาหนังคาเขาแน่ ๆ”ชายหนุ่มตะโกนบอกผ่านฝาประตูห้องนอนให้คนข้างในได้ยินถนัด

และนั่นได้ผล...ทำให้ประตูโดนคนข้างในผลักออกอย่างแรง ฝาประตูกระแทกฝาผนังเกิดเสียงดัง ...ปัง!

“เป็นใครมาแส่เรื่องชาวบ้านนี่เรื่องในบ้านของผัวเมียเขา คนอื่นอย่ามายุ่ง ออกไปให้พ้น...”บรรพตแหกปากตะโกนไล่ ไม่รู้จักว่าใครเป็นใคร ยังไม่เคยเห็นหน้าของอีกฝ่ายมาก่อนแต่เห็นว่าตัวสูงกว่าแถมหน้าตาดีจนน่ากระโดดเตะด้วยความอิจฉา

“ผมเป็นผู้ปกครองของรายระวี”โคมฉายแนะนำตัว ไม่ได้มีมารยาทผู้ดี แต่ตามขั้นตอนต้องทำความรู้จักกันก่อนเกิดการต่อสู้

“อ๋อเหรอ...งั้นแกต้องตายก่อนตำรวจจะมา” ว่าพร้อมกระโดดถีบเต็มแรงหวังให้หนุ่มตรงหน้าสลบคาที่

แต่ผลคือโดนอากาศ! ว่างเปล่า...

โคมฉายฉากหลบแล้วเตะสวนเข้ากลางกระเพาะข้าวของคู่ต่อสู้ทำให้ฝ่ายนั้นเจ็บจุกไปบ้าง ต่อด้วยโดนสวนกลับจากหมัดขวาของคู่ต่อสู้ถากใบหูไปเขาหลบหลีกได้ทันอีกด้วยความไวในชั้นเชิงลีลาชำนาญการต่อสู้มาก่อน

บรรพตคิดวางแผนในฉับพลันว่าจะรีบวิ่งไปหยิบปืนเถื่อนในรถเอามายิงไอ้หนุ่มคนนี้ แล้วจะรีบแบกเด็กสาวหลบหนีไปก่อนตำรวจจะมาถึง...จะทันไหม?

ไม่ทัน!

โคมฉายเห็นคู่ต่อสู้ชะงักนิ่งไปชั่วครู่...เดาใจได้ว่าต้องคิดอะไรชั่วร้ายอยู่ หากปล่อยไปงานนี้คงยาวไม่จบจึงรีบปิดเรื่องโดยกระโดดเตะโดนเข้าปากครึ่งจมูกครึ่งอย่างแรง แล้วคู่ต่อสู้จึงกระเด็นล้มลงกองบนพื้นนอนหงายไร้เสียงพูดจาสลบนิ่งไปในที่สุด!

...........โคมฉายย่างกรายเข้าไปในห้องเห็นสภาพ...รายระวีหลับตานอนหายใจรวยริน มือกุมบริเวณลิ้นปี่ สิ่งที่ทำให้ใจชายหนุ่มหวิวริ้วๆ ขึ้นมาพร้อมกับหัวใจเต้นแรงคือเธอยังไม่ได้เก็บรวบรวมเสื้อผ้าหน้าอกหน้าใจของตัวเอง ได้เห็นเนินถันผ่องพรรณกลมกลึงสีนวลยั่วยวนใจทำให้ชายหนุ่มคอแห้งน้ำลายฝืดกล้ำกลืนลงคออย่างยากเย็น

“เอื๊อก...”แล้วมือใหญ่นั้นสั่น ๆ มันออกมาจากใจที่เป็นเช่นนั้น เอื้อมมือไปจับ... ช่วยเธอจัดเก็บของของเธอที่แม่เธอให้มาพองามสมส่วนกุลสตรีเห็นกระดุมเสื้อหลุดหายไปบางเม็ด จึงผูกโบว์หน้าอกเสื้อเพื่อปกปิดให้เรียบร้อย

“ระวี...แค่ก... เจ็บ” เสียงกระท่อนกระแท่นบอกอาการ

โคมฉายพยุงร่างบอบบางช้อนแผ่นหลังให้นั่งชันกายขึ้นมาได้เสียงอ่อนโยนเอ่ยถามส่งผ่านความห่วงใย

“ลุกเดินไหวไหม”

“ไม่ไหวค่ะ”เธอส่ายหน้าตอบ

“งั้นนั่งพักไปก่อนนะระวี”

“ได้พี่โคมช่วยไว้ไม่งั้นระวีแย่แน่ ๆ ขอบคุณพี่โคมที่สุด...”ตอบแทนคำขอบคุณนั้นด้วยสองแขนโอบกอดไหล่รอบกายของผู้ปกครอง

ได้รับสัมผัสอันอบอุ่นจากเนื้อหนังนุ่มนิ่มและอบอวลกลิ่นอายจากกายสาวผสมกลิ่นแป้งเด็ก ๆ แม้ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมราคาแพงอย่างสาวทรงเสน่ห์แต่กลับสูดดมได้ลึกซึ้งเข้าไปถึงข้างใน ความรู้สึกหลากหลายประเดประดังเข้ามาในห้วงหัวใจโหยหาทั้งเอ็นดูในความอ่อนเยาว์ ทั้งพิศวาสฉันท์ชู้สาวทั้งรู้ซึ้งถึงคุณค่าตัวเองที่ได้เป็นฮีโร่ผู้คุ้มครองช่วยเหลือเธอไว้ได้นั่นนำมาซึ่งความภาคภูมิใจยิ่งใหญ่ ซึ่งยังไม่เคยรู้สึกดีอย่างนี้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน

แต่ระหว่างที่กำลังปลอบขวัญกันอยู่นั้นบรรพตเริ่มได้สติ มีเรี่ยวแรงกลับคืนมาพอจะส่งเสียงกระแอมไอเงยหน้าขึ้นมา

“แค่ก แค่ก...”

นั่นทำให้โคมฉายต้องเดินมาดูแล้วเติมอาการให้สาหัสยิ่งขึ้นกว่าเดิม กระแทกถีบซ้ำย้ำลงไปบนกึ่งกลางอกด้วยส้นเท้าซึ่งยังใส่ร้องเท้าหนังอยู่

“อั่ก...”เป็นเสียงร้องที่เจ็บจุกจนพูดไม่ออก มองเขม็งที่โคมฉายด้วยสายตาอาฆาตแค้นใจแต่โต้ตอบอะไรไม่ได้

“นอนรอตำรวจไปก่อนนะอย่าเพิ่งรีบไปไหน”

...........รถหวอตำรวจมาถึงสถานที่เกิดเหตุเมื่อเรื่องเรียบร้อยแล้วชาวบ้านพากันมายืนมุงดูหน้าประตูใหญ่ แต่คนที่ยังไม่รู้เรื่องราวอะไรเลยคือเจ้าของบ้านชื่อสุชารีที่ไม่อยู่บ้านซึ่งคงอีกนานกว่าจะรู้

คู่กรณีต้องไปให้ปากคำยังสถานีตำรวจโคมฉายเป็นโจทก์ในฐานะผู้ปกครองของรายระวี แจ้งความดำเนินคดีบรรพตในข้อหาล่อลวงมาทำอนาจารเยาวชนอายุต่ำกว่าสิบแปดปีและทำร้ายร่างกาย

ตกตอนเย็นมารดาถึงเพิ่งรู้เรื่องและได้พูดคุยทางมือถือกัน

“เรื่องคราวนี้แม่ไม่รู้เรื่องจริงๆ แม่ไม่ได้รู้เห็นเป็นใจกับคุณบรรพตเลย ระวีเชื่อแม่สิ” คุณสุชารีพูดความจริง

“ระวีไม่เชื่อแม่อีกแล้วต่อไปจะไม่ไปเยี่ยมแม่ที่บ้านอีก”

แม้ตอนที่บรรพตให้การกับตำรวจว่ากระทำการไปเพียงลำพังคนเดียวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับคุณสุชารีที่ลืมมือถือไว้ที่บ้าน แต่เด็กสาวก็ไม่เชื่อคำคนเคยโกหก

“แล้วต่อไปแม่จะเจอหนูได้ยังไงแม่คิดถึงหนูนะระวี”

“จนกว่าหนูจะเรียนจบปริญญาหนูจะกลับมาหาแม่ วันนั้นแม่ถึงจะได้เจอหนู”

“โธ่ลูก...อย่างนั้นคงอีกหลายปี แม่คงตายไปเสียก่อน หนูไม่สงสารแม่เหรอระวี”คุณสุชารีน้ำเสียงอ่อนแอและขอความเห็นใจ

“แล้วแต่เหตุการณ์ค่ะระวีอาจจะมาหาแม่ตอนเจ็บไข้ได้ป่วยจริง ๆ แต่ถ้าหลอกลวงกันอีกแม่อาจจะไม่ได้เห็นหน้าระวีอีกเลย”แม้รายระวียอมรับกับใจว่ายังเป็นห่วงมารดาบังเกิดเกล้าแต่ความไม่ไว้ใจยังระแวงไม่หาย จึงขู่สำทับลงท้ายอีกครา