...........คอนโด Intapalum ตึกสูงตระหง่านขนาดยี่สิบแปดชั้นตั้งอยู่ในย่านธุรกิจไม่ห่างไกลตึกทำการบริษัทคีมวัฒน์กรุ๊ปชั้นที่ยี่สิบในห้องหนึ่งซึ่งเป็นห้องสูทสุดหรูขนาดสองห้องนอน มีผู้อยู่อาศัยเป็นคนว่างงานทั้งสามชีวิต

เวลาอาหารเช้าช่วงเจ็ดโมงในครัวจะยุ่งมากด้วยพ่อครัวหนุ่มๆ กำลังช่วยกันเตรียมอาหาร

“ระวียังนอนไม่ตื่นอีกหรือ”โคมฉายถามเจเรมี่ ขณะมือกำลังเด็ดใบกระเพราไปพลาง

เจเรมี่เพิ่งนำขนมเข้าเตาไมโครเวฟไปหยกๆ จึงเดินไปเคาะประตูห้องนอนและส่งเสียงเรียกปลุก

“นี่เจ็ดโมงเช้า...ตื่นได้แล้วคนสวย”

“จบม.ปลายแล้วอยากจะนอนตื่นสักสิบโมงไม่มีเรียนเช้าจะต้องตื่นไปทำไม” เสียงงัวเงียอู้อี้บ่นเบา ๆ จากในที่นอนไม่ดังออกไปนอกห้องแต่จำคำพูดของสองหนุ่มได้ โคมฉายเคยพูดไว้

“อยู่กับพี่ต้องกระตือรือร้น...”

และเจเรมี่เคยพูดว่า

“อยู่กับผมต้องแอ็คทีฟ...”

นั่นคงพอสมควรแก่เหตุผลว่าทำไมต้องตื่นแต่เช้านึกได้อย่างนั้นจึงยกขาสปริงตัวลุกขึ้นนั่ง ทั้งยังหลับตาอยู่เนื่องจากแสบตาไม่หายค่อยลุกเดินตาปรือหลับตาบ้างลืมตาบ้างเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กพาดบ่าเปิดประตูห้องนอนออกเพื่อไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำ ขณะตนเองยังอยู่ในเสื้อนอนผ้าแพรสีชมพูสั้นเหนือเข่าออกจากห้องน้ำแล้วนำผ้าขนหนูออกไปตากตรงราวตากผ้าบนระเบียงก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง

“กลิ่นหอมน่ากินจัง”รายระวีสูดกลิ่นอาหารเข้าไปเต็มที่มันชวนให้น้ำลายสอ น้ำย่อยเริ่มทำงานในกระเพาะ ทำให้หิวขึ้นมาทันทีลงนั่งโต๊ะรออาหาร...

“นี่เบอร์เกอร์หมูอบชีสของผมทำเอง” เจเรมี่พูดอวด พร้อมยกจานใหญ่เต็มไปด้วยของกินดังว่ามาทั้งสี่อันวางลงบนเคานท์เตอร์

“ของพี่...ต้มยำกุ้งกินกับข้าวสวยร้อน ๆ” โคมฉายยกชามนั้นวางถัดไปตามด้วยจานเปล่าตักข้าวสวยใส่ ส่งเสิร์ฟวางต่อหน้ารายระวี

โคมฉายยังอยู่ในชุดนอนไม่ค่อยติดกระดุมเม็ดบนเผยให้เห็นร่องอกกล้ามเนื้ออัดแน่น หุ่นเพรียวแต่ไม่ผอม รายระวีคิดว่าตัวของเขาสูงมากแล้วแต่หนุ่มอเมริกันดันตัวสูงใหญ่กว่าและหุ่นเพอร์เฟ็กอย่างกับนายแบบใส่เสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงนอนสีดำทำให้เจเรมี่โดดเด่นด้วยความขาวอมชมพูดูสว่างไสวเป็นผิวพรรณแบบที่สาว ๆ ชอบมองแถมมีกล้ามแขนงาม ๆ พรั่งพร้อมด้วยความหล่อ

“แฟมิลี่แมน...พ่อบ้านพ่อเรือน... น่ารักทั้งสองคนเลย อยากแต่งงานด้วยแต่เลือกไม่ถูกจะเลือกใครดีหนอ” รายระวีกล่าวชื่นชม พลางพูดหยอกเย้าเล่นและยิ้มหัว...

“ยัยเด็กเพ้อ...เราทั้งคู่เป็นเกย์ พี่เป็นเมีย ส่วนเขาเป็นผัว” ชายหนุ่มมาดแมนพูดหน้าตาเฉย

ส่วนเจเรมี่ไม่พูดมากหากแต่กระแซะเข้าใกล้ใช้คางมนของเขาแนบแก้มคนข้างกายและหยีตาปิดสนิทอมยิ้มชื่นใจมากทำอย่างน่ารักพวกเขาเข้ากันได้ดีมากมายจนน่ากลัว!

‘สงสัย... สองคนนี้เป็นแฟนกันจริงหรือเปล่านี่’

รายระวีได้แต่นึกกังขา?ทำร่างกายย่อห่อตัวงอลง ใช้คางเกยโต๊ะเคานท์เตอร์ทั้งทำหน้าประมาณว่าเซ็งเศร้าเหงาหงอยและห่อเหี่ยวในหัวใจ

“โธ่...กร่อยเลย เสียดายคนหล่อ... ทำไมเป็นแบบนี้กันไปหมด”

“คนเนี้ยซาดิสต์...ชอบพูดทำลายความหวังสาว ๆ ส่วนผมน่ะชอบสาวน้อยน่ารัก อย่างระวีนี่สเป็กเลยจีบผมสิ” ประโยคแรกเจเรมี่ชี้ตัวโคมฉาย ส่วนคำพูดประโยคหลังพลางส่งสายตาแพรวพราวหว่านเสน่ห์ใส่เด็กสาวที่ยังดูบ้องแบ๊วไร้เดียงสาแล้วยื่นหน้าลงมามองจ้องตากันใกล้ ๆ กับใบหน้าเด็กสาว

แน่นอนวูบหนึ่งนั่นทำให้สาวน้อยเกิดหัวใจเต้นแรง!เผลอยิ้มเขินอายหลบสายตาหนุ่มอเมริกัน

“ห้ามจีบ...จีบไม่ได้ไอหึงยู” เป็นการพูดขู่ทีเล่นทีจริงจากปากหนุ่มตัวเล็กกว่าซึ่งดึงคอเสื้อกล้ามของคนตัวใหญ่รั้งขึ้นรัดระดับคอหอยทำให้อีกฝ่ายแกล้งแลบลิ้นออกมาอย่างกับว่าลิ้นจุกปาก

“ไอก็กะให้ยูหึงอยู่แล้วตอนยูหึงน่ะน่ารัก ฮะ ฮะ ฮะ...” หนุ่มอเมริกันหัวเราะร่วน ฉับพลันคว้าเอวหนุ่มไทยแท้รวบรัดเข้ามาแนบชิดยิ้มแก้มปริและจ้องมองตากันหวานเชื่อมไปหมด

‘เอ...คู่นี้เป็นเกย์หรือไม่เกย์กันหว่า’

สาวน้อยรายระวีเพ่งมองแล้วทำตาปริบๆ นึกสับสนวนเวียนอยู่ในหัวสมอง

“เลิกเล่นได้แล้วน่ากินข้าวกันเถอะ”

โคมฉายยุติความปั่นป่วนในครัวด้วยการทำให้ท้องอิ่มอาหารมื้อเช้า

...........บ้านมิ่งมนต์รตีไม่มีเจ้าของบ้านอยู่ในตอนสาย แต่หลังจากนั้นมีชายผู้มาเยือน

“คุณผู้หญิงไปเสริมสวยค่ะคุณบรรพตเพิ่งออกจากบ้านไปเมื่อตะกี้นี้เอง กว่าจะกลับคงตอนเย็นค่ะ”สาวรับใช้รายงานขณะนำน้ำดื่มมาต้อนรับแขก

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันโทรตาม ไปทำงานอื่นเถอะ” บอกกับสาวรับใช้แล้วสักครู่จึงกดมือถือโทรหาคุณสุชารี แต่แล้วกลับได้ยินเสียงมือถือยู่ใกล้ ๆก้มลงดูใต้โต๊ะเตี้ยข้างโซฟา หยิบดูกองนิตยสารปรากฏมือถือหล่นออกมา แสดงว่าเจ้าของลืมทิ้งไว้ไม่ได้นำมือถือติดตัวไป บรรพตผุดยิ้มเจ้าเล่ห์เจ้าโกงด้วยคิดแผนมิดีมิร้ายขึ้นมาได้ในฉับพลันแล้วใช้มือถือของคุณสุชารีพิมพ์ข้อความว่า...

‘แม่มีเอกสารสำคัญมากลืมให้ลูกระวีรีบมาหาแม่ที่บ้านด่วน มาคนเดียวนะลูก’

จากนั้นบรรพตจึงกดส่งข้อความsms ไปถึงผู้รับคือรายระวีนั่นเอง

ในห้องนั่งเล่นของคอนโดรายระวีนั่งดูโทรทัศน์รวมกับโคมฉายและเจเรมี่ จู่ ๆ ได้รับข้อความ...

‘แม่มีเอกสารสำคัญมากลืมให้ลูกระวีรีบมาหาแม่ที่บ้านด่วน มาคนเดียวนะลูก’

“แม่ส่งข้อความหาระวีน่ะพี่โคมนี่ไง... ให้ไปหาด่วนทำไงดี” รายระวียื่นมือถือให้ชายหนุ่มดูข้อความ sms ที่ได้รับมานั้น

“ทำไมต้องให้ระวีไปคนเดียว”นั่นเป็นข้อสงสัยของเขา ซึ่งเกิดความเคลือบแคลงบางอย่าง“แต่ยังไงพี่ต้องขับรถไปส่งระวีอยู่ดี รอเดี๋ยวขอไปแต่งตัวก่อน” เขาบอกกับสาวน้อย

“เจมี่อยู่บ้านคนเดียวแป๊บนึงนะไอต้องไปกับระวีเดี๋ยวเดียว” โคมฉายหันไปบอกกับคนสนิทของเขา

“อื้ม...ขากลับซื้อของกินมาให้ไอด้วย” เจเรมี่สั่งส่งท้าย สายตาดูรายการโทรทัศน์ต่อไป

เด็กสาวใส่เสื้อผ้าฝ้ายสีขาวหม่นแขนกุดคอเว้าลึกมีโบว์ผูกตรงหน้าอกมีกระดุมใส ๆ ติดอยู่ไม่กี่เม็ด สวมกางเกงยีนสีฟ้าซีดแต่งตัวเรียบร้อยแล้วจึงนั่งรถไปกับโคมฉาย เพื่อไปธุระที่บ้านมารดา

...........บ้านมิ่งมนต์รตีรายระวีสั่งให้โคมฉายจอดรถห่างจากบ้านไปเล็กน้อย

“พี่โคมรออยู่ในรถประเดี๋ยวนะคะให้ระวีเข้าไปในบ้านก่อนแล้วค่อยตามเข้าไปทีหลัง” เด็กสาวไม่ค่อยเชื่อใจแม่ของตนเองนักนับตั้งแต่เกิดเรื่องหลอกลวงคราวก่อนเช่นเดียวกับโคมฉายซึ่งสงสัยเรื่องที่ให้รายระวีต้องไปคนเดียว จึงต้องเตรียมการกันแบบนี้

จากนั้นเด็กสาวเดินไปคนเดียวแล้วกดกริ่งหน้าประตูใหญ่คนที่มาเปิดประตูให้กลับเป็นบรรพต ยังความแปลกใจให้ไม่น้อย

“ทำไมพี่พตเป็นคนมาเปิดประตูเองล่ะ”แน่นอนเด็กสาวต้องถามเพราะความสงสัย มันไม่น่าจะดูปกติ

“ก็สาวใช้เขาไปจ่ายตลาดกันส่วนแม่เธอนอนเล่นอยู่บนห้อง ฉันเลยต้องมาเปิดประตูให้”เขาไม่มีวันบอกหรอกว่าแกล้งใช้ให้คนรับใช้ไปซื้อของกินที่ตลาด “แล้วระวีมายังไงล่ะมาคนเดียวหรือ”

“ระวีมาแท็กซี่คนเดียวค่ะ”รายระวีตอบ โกหกไปเพราะเห็นว่าไม่จำเป็นต้องพูดความจริงกับคนประเภทนี้

“เข้าไปในบ้านก่อนเถอะแม่ของระวีรออยู่บนห้อง” บรรพตเชิญชวน

แล้วเด็กสาวจึงเดินตามหนุ่มใหญ่เข้าไปในบ้านโดยฝ่ายนั้นไม่สนใจจะล็อคประตูใหญ่ มันไม่ใช่ประตูสำคัญที่ในใจเขาอยากจะล็อค ซึ่งมีประตูที่เขาอยากจะล็อคที่สุดคือประตูในบ้านโดยเฉพาะประตูห้องนอนชั้นบน!