[อัพ 70% ของเนื้อหาทั้งหมด 28 บทค่ะ หาอ่านเนื้อเรื่องเพิ่มเติม >> 

https://my.dek-d.com/aunnan/writer/view.php?id=1392595

https://www.readawrite.com/a/8cad09283d1d6c5fb08daec8a576a72d

มีให้โหลดฟรีอีบุ๊ก อสูรซ่านสวาท_ปฐมบท >> 

https://www.mebmarket.com/ebook-51706-อสูรซ่านสวาท_ปฐมบท]

..........ประเทศไทยใกล้เขตปริมณฑล บ้านบุญนาคายังมีตัวตึกเล็กอยู่ภายในกำแพงเดียวกัน

“ไม่เสียใจใช่ไหมลูกพ่อรอคุณคล้ายมาชี้แจงเรื่องที่เกิดขึ้นป่านนี้ทางโน้นคงยุ่งอยู่กับเรื่องของน้องปลายยังไม่ว่างออกมาพูดอะไร”

“ผมเฉยมากครับกับเรื่องนี้ข่าวทางญี่ปุ่นนั่นเดามั่วหาว่าผมมีปัญหาเรื่องชู้สาวกับฮาย ไม่มีใครบังคับปลายให้หมั้นกับผมแต่มันเกิดเรื่องอย่างนี้ได้ไงผมไม่รู้ รู้แต่ว่าปลายกับฮายรักกันแล้วคุณคล้ายเกลียดฮายหาว่าเป็นพวกยากูซ่าความจริงแล้วพวกเราเป็นเพื่อนกันทั้งนั้น”

วินธรรพ์ต้อนรับการกลับมาจากประเทศญี่ปุ่นหลังสำเร็จการศึกษาปริญญาตรีของบุตรชายเพียงคนเดียว

เหมราชอัครมาตย์ เคยมีชื่อเดิมคือ ฮิคาโตะ มัทสึมูระใช้นามสกุลของพ่อบุญธรรมชาวญี่ปุ่นจนกระทั่งปิดเทอมซัมเมอร์ที่ผ่านมาเมื่อปีก่อนได้โอนสัญชาติเป็นไทยใช้นามสกุลตามผู้เป็นบิดาวินธรรพ์ อัครมาตย์

ห้องรับแขกที่นั่งกันอยู่นี้กว้างมากโทนสีอ่อนออกเทอคอยซ์มีโซฟายาวเข้ามุมสวยหรูบุหนังสัตว์อย่างดีถึงสามตัวด้วยกันไว้สำหรับต้อนรับแขกจำนวนมากของคุณวินธรรพ์ซึ่งเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลเอกชนที่ทันสมัยในกรุงเทพฯและมีสาขาอยู่ในตัวเมืองใหญ่ของต่างจังหวัดที่มีความเจริญสูงสุดในแต่ละภูมิภาค

มีตู้กระจกพิงผนังขนาดใหญ่ไว้โชว์รางวัลได้รับมาตรฐานไอเอสโอตลอดจนป้ายประกาศเกียรติคุณในการมีส่วนร่วมทำคุณประโยชน์ต่อสังคมต่อจากนั้นคือนาฬิกาตั้งพื้นโบราณประดับมุขเป็นของเก่าล้ำค่าความสูงมากกว่าตัวคนจอแอลซีดีขนาด 54นิ้วตั้งอยู่ตรงกลางติดกับตู้หนังหนังสือซึ่งบรรจุหนังสือสารคดีอีกทั้งตำราราคาแพงมากมายพื้นห้องทำจากหินแกรนิตสีมรกตสดใสราวกระจกเงา นั่นคือจุดพักสายตาของ เดหวาน้องสาวร่วมบิดาเดียวกันกับเหมราชซึ่งเธอนั่งอยู่เคียงข้างกายของผู้เป็นพี่ชายนั่นเอง

คุณแวววารินทร์นั่งเคียงข้างสามีไม่อยากแม้แต่จะมองหน้าลูกเลี้ยงทั้งที่เพิ่งเจอหน้ากันนานทีปีหนสายตาจับจ้องสนใจมองดูรายการโทรทัศน์มากกว่าจะสนใจฟังเรื่องราวของผู้เป็นลูกเลี้ยง

“นับวันยิ่งโตเป็นสาวสวยวันสวยคืนเลยนะน้องสาวพี่”

เหมราชทักทายเดหวาโดยการเชยคางเรียวให้หันมาสบตากับเขา

“พี่ซื้อกิ๊บติดผมมาให้เดหวาด้วย...นี่”

พลางหยิบสิ่งของดังกล่าวออกมาจากเสื้อคลุม

“สวยไหม”

เขาถามพร้อมให้ดูกิ๊บของเด็กผู้หญิงเป็นรูปดอกไม้แวววาวอย่างกับผิวมุขสีชมพูหวานแหวว

น้องสาวยิ้มรับทันทีมองของกำนัลนั้นอย่างชื่นชม

“สวยจ้าพี่ฮิกกี้”

“งั้นพี่ติดกิ๊บให้”

ว่าแล้วเสยไรผมข้างใบหูสะอาดของน้องสาวแล้วเหน็บกิ๊บให้สายตาพึงพอใจในน้องสาวตนพลางมองทรงผมขมวดมวยรวบเกล้าไว้ด้านหลังพันด้วยผ้าผูกผมติดดอกกุหลาบผ้ากำมะหยี่เปลือยต้นคอระหงผิวเนื้ออ่อนขาวใสในเสื้อคอวีแขนกุดและกระโปรงจีบรูดทำจากผ้าฝ้ายสีปูนแห้งแม้อยู่ในชุดอยู่บ้านแสนเรียบง่ายเธอยังดูงามหมดจดสมวัยละอ่อน

เพียงแค่พี่ชายมองสำรวจตลอดเรือนร่างเดหวาให้รู้สึกวูบวาบสลับร้อนสลับหนาวทั้งใจเต้นตึกตักอย่างไม่น่าจะเป็นกับพี่ชายของตนเองซึ่งอาการเช่นนี้ส่อแววไปในทางชู้สาว! มันไม่เหมาะไม่ควรจะเกิดปรารถนาในสิ่งต้องห้าม

ฉวยโอกาสตอนน้องสาวกำลังก้มหน้าเอียงอายหอมแก้วซ้ายทีขวาทีก่อนจะเอ่ยปากขออนุญาตจากน้องสาวเสียอีก

“ขอหอมหน่อย”

คุณแวววารินทร์ตวัดค้อนควักอย่างหมั่นไส้ลูกเลี้ยงในใจ

‘ดูมัน...ไอ้ทายาทอสูรใส่หน้ากากแสร้งทำเป็นพี่ชายที่แสนดีรักน้องเอาหน้าเอาตาต่อหน้าพ่อหวังจะเป็นลูกคนโปรดอยู่คนเดียว’

ปลายหางตามองบุตรสาวของตนแล้วรีบเรียกเอาไปเก็บโดยพูดขึ้นว่า

“พี่เขาเพิ่งมาถึงเมืองไทยปล่อยให้เขาได้พักผ่อนให้สบายก่อนเถอะเราอย่ายุ่งรบกวนเลย ไปขึ้นชั้นบนกับแม่เดี๋ยวนี้เดหวา”

“ขอตัวก่อนนะคะคุณวินธรรพ์”

หันมาพูดกับสามีแล้วคุณแวววารินทร์ลุกขึ้นนำหน้า เข้าไปจับมือบุตรสาวจูงให้ลุกขึ้นเดินตามหลัง

“นั่นสิเหมราชเพิ่งมาถึงขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หายเหนื่อยก่อนดีกว่าพักผ่อนอีกเดี๋ยวจะได้เวลาอาหารค่ำแล้วค่อยลงมาทานข้าวด้วยกัน”

..........คนไม่ถูกกันอยู่ภายใต้หลังคาเดียวกันยังสามารถมีเรื่องกันได้แม้บริเวณเชิงบันได

เหมราชเดินตามหลังมาในเวลาไล่เลี่ยกัน

สองแม่ลูกนั้นกำลังก้าวขึ้นบันไดขณะผู้เป็นแม่ออกคำสั่งกับลูกสาวอย่างกระทบกระเทียบให้คนเบื้องหลังพลอยได้ยินไปกับเขาด้วย

“ไปอาบน้ำล้างหน้าให้สะอาดฟอกสบู่ตรงที่โดนหอมแก้มให้หมดเสนียดนะเดี๋ยวยางอสูรสกปรกมันติดมาฉันจะพลอยเหม็นหน้าแกด้วย เข้าใจไหมเดหวา”

ได้ยินดังนั้นให้ฉุนเฉียวขึ้นทันควันเหมราชแรงร้ายขึ้นมาอย่างไม่ยอมให้ใครมาหลอกด่ากระทบฟรี

“เกะกะยัยป้าปากมากหนวกหูหลีกทางคนจะเดิน”

ว่าแล้วรีบเดินแซงเฉียดไหล่คุณแวววารินทร์ขึ้นบันได

“ไม่มีความเกรงใจผู้ใหญ่บ้างเลยอย่างว่าคนไม่ใช่คนเป็นอสูรร้ายก็แบบนี้ล่ะ ไม่รู้ลูกใครแม่ไม่สั่งสอน”

“อย่าว่าถึงแม่แม่ใครใครก็รักยังไงฉันยังบุญดีที่ไม่เกิดเป็นลูกแก เฮอะ!”

แสยะปากพูดอย่างไม่ไว้หน้าผู้ใหญ่กว่าแถมทำหน้ากวนโมโหให้อีกฝ่ายเกิดความดันโลหิตกำเริบขึ้น

ลับหลังคุณวินธรรพ์ทั้งเหมราชและคุณแวววารินทร์ไม่อาจเสแสร้งพูดจาดีต่อกันเรียกสรรพนามแทนกันว่า“คุณแม่... ผม...” และ “แม่... ลูกเหมราช...”

ต่างมีสรรพนามเรียกแทนกันอย่างไม่สมเป็นผู้ดี“ยัยป้า... แก... ฉัน...” และ “ไอ้อสูร... ทายาทอสูร... แก... ฉัน...”

และสำหรับเดหวานั้นคุณแวววารินทร์สั่งให้เรียกเช่นนี้“พี่เหมราช... เดหวา...” เมื่ออยู่ลับหลังคุณวินธรรพ์ “ไอ้อสูร...หนู...”

ใช่ว่าจะน่าเกลียดเสียทีเดียวเพราะความเป็นน้องอายุอ่อนกว่าผู้เป็นพี่ถึงห้าปี แถมตัวเล็กผอมบางเตี้ยกว่าอีก 15เซนติเมตรทำให้ไม่กล้าแรงร้ายกับพี่ชายนัก

..........อาบน้ำตามคำสั่งมารดาต้องถูให้เกลี้ยงทั้งสองข้างที่โดนพี่ชายหอมแก้มกลิ่นกรุ่นอุ่นไอของลมหายใจชายผู้เป็นผู้ใหญ่โตกว่าช่างเป็นกลิ่นเร้าใจให้หลงละเมอใจไม่อยากถูออกเลย แต่อยากเก็บรอยสัมผัสติดตรึงไปถึงใจนี้ให้คงอยู่ประทับในใจไปนานแสนนาน

ใจอยากถามผู้เป็นแม่นัก

‘ที่หนูสู้อุตส่าห์ทำตามคำสั่งของแม่ทุกอย่างนั้นแม่เคยเอ่ยชื่นชมสักนิดไหมว่าหนูเป็นเด็กดีเชื่อฟังแม่แก้มหนูถูล้างจนสะอาดแล้วแม่จะหอมหนูไหม’

ได้แต่นึกตลอดเวลาของการอาบน้ำรู้อยู่แล้วแม่ไม่เคยกอดไม่เคยหอมแก้มให้ได้ชื่นใจกันเลย เคยแต่ว่า

“แกไม่ทำให้ฉันเกลียดได้ก็บุญหัวของแกแล้ว”

‘ทำไมตลอดเวลาแม่เหมือนจงเกลียดจงชังทั้งที่มีลูกคนเดียวน่าจะรักทะนุถนอมยิ่งกว่าสิ่งใดไม่ใช่หรือ’

คิดไปยิ่งไม่เข้าใจในมารดาของตนเองเลย

อาบน้ำเสร็จแล้วเดหวาออกจากห้องน้ำหวังจะมาใส่เสื้อผ้าแต่แล้วต้องตกใจแทบหัวใจหล่นหาย!

ใครจะไปนึกว่าจะมีผู้เข้ามาในห้องนอนของตนบนเตียงนอนขาวสะอาดนั้นเหมราชเปลือยท่อนบนสวมกางเกงยีนเขานอนเหยียดยาวท้าวแขนมองมาที่เธอซึ่งยืนทื่อตกตะลึงเพราะความหวั่นกลัวตัวเขา

เขาค่อยลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวอีกผืนเยื้องย่างตรงเข้ามาหา

“เช็ดตัวให้แห้งซะสิ”

ว่าอย่างนั้นแต่ทำไมไม่ได้ยื่นผ้าขนหนูส่งให้เดหวาเอื้อมมือจะหยิบผ้าขนหนูจากมือพี่ชาย แต่เขาเอาหลบหนีมือของเธอเห็นผุดยิ้มริมมุมปากช่างเจ้าเล่ห์ยิ่งพาให้ใจเธอสั่นหวั่นเกรงอะไรจะเกิดขึ้นไม่รู้...อันตราย!

“ให้พี่เช็ดตัวให้เดหวานะ”

พร้อมกันนั้นได้ใช้ผ้าขนหนูมาซับน้ำบนผิวกายให้อย่างเชื่องช้า

ทุกนาทีที่หัวใจเธอเต้นถี่รัวเร็วโดนสายตาคมซึ้งแปลกประหลาดคู่นั้นจ้องไม่วางตาสะกดตัวเธอให้ปากเป็นใบ้ไม่อาจเอ่ยอะไร ถอยหนีไปไหนไม่ได้สมองไม่สั่งงานงงงัน...

“เดหวานี่ผิวเนียนสวยใสไปทั้งตัวดูสิหยดน้ำเกาะเต็มตัวไม่อยากใช้ผ้าขนหนูนี่เลยอยากใช้ปากซับหยดน้ำให้หมดทุกหยดเลย”

พูดเสียงแหบเบาต่ำในลำคอปลายลิ้นเลียไล้เรียวปากตนเองอย่างอร่อย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่นไม่จางคลาย

เล่นเอาเดหวาสะดุ้งเฮือก!

‘จะ... จะใช้ปากซับน้ำให้ทั้งตัวหรือโอย... พี่เขาพูดอะไรน่ะจะเป็นลม’

“อย่าทำหนูนะอสูร...นี่แน่ะ”

ปล่อยมือออกไปทุบที่หน้าอกเปล่าเปลือยอุดมไปด้วยมัดกล้ามแกร่งสมชายชาตรีพร้อมกับความรู้สึกจักกะเดียมมือตนเองที่ไม่ได้ตีแรงจนทำให้เขาเจ็บ จึงหดมือกลับมาเก็บไว้ป้องกันตนเองที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนสั้นพันกายกลัวมันจะหลุดไม่เหลืออะไรติดเรือนกายสักชิ้น!

“กล้าสู้กับพี่เหรอเดหวาเดี๋ยวได้เสีย”

เสียงข่มขู่ทำท่าทางน่ากลัวขว้างผ้าขนหนูทิ้งฝ่ามือทรงพลังเร็วแรงตะปบต้นแขนเด็กสาวอย่างแน่นหนาดันให้ต้องเดินถอยหลังไปชนผนังห้อง

“ปล่อยหนูนะ”

เดหวาถอยหลังจนมุมติดผนังห้องไม่รู้จะหนีไปไหนมือหนึ่งยันอ้อมอกเนื้อหนั่นแน่นแผ่นอกชายไม่ให้เข้ามาเบียดบี้ติดเนื้อตัวเธอส่วนอีกมือจับผ้าขนหนูไว้แน่นตอนนี้ยังไม่ทันได้ใส่เสื้อผ้าเลยสักชิ้นดันมาเกิดเรื่องเสียก่อนให้เสียวไส้ในตัวเอง

‘อย่าหลุดนะผ้าขนหนูยิ่งเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้’

“หนูเกลียดอสูรถอยออกไปนะ”

เดหวาใช้มือเดียวที่ยันกายชายไว้เมื่อครู่เปลี่ยนไปทุบหน้าอกเขาแทนแต่ไม่ถนัดนักในเมื่อเขาดันเรือนกายตนเบียดแนบจนชักจะแน่นเข้ามาพาให้อึดอัด

“ใครสั่งใครสอนให้น้องเกลียดพี่”

ถามทั้งรู้อยู่แก่ใจใครจะมาสั่งสอนเดหวาได้ถ้าไม่ใช่แม่ของเธอเองนึกแล้วยิ่งมันเขี้ยวจึงเบียดตัวเองให้แน่นเข้าไปติดเรือนกายเด็กสาวจนได้สัมผัสเนื้อนุ่มนิ่มอบอุ่นหยุ่นผิวกายที่ได้โดนเนื้อตัวกันให้หวิวซ่านสะท้านทรวง

“อื๊อ...”

เดหวาร้องอุทานพร้อมดิ้นรนด้วยมือเดียวพยายามผลักดันอีกมือจับผ้าขนหนูตรงหน้าอกของตนกำไว้แน่นกลัวจะหลุดมันจึงไม่เป็นผลให้ฝ่ายรุกไล่ได้ถอยทัพกลับไป

หนำซ้ำการดิ้นรนของสาวเจ้ายังไปกระตุ้นต่อมกระสันในตัวชายให้เร่าร้อนเกินห้ามใจตนเอง

“เดี๋ยวจูบซะหรอก”

แต่แล้วไม่ใช่แค่เดี๋ยวจูบนิสัยปากว่ามือถึงเขาจึงจับคางเด็กสาวจู่โจมจูบปากประกบปากมือสอดประสานแทรกเข้าทุกซอกนิ้วตรึงไว้ให้ตัวติดผนังเป็นฝ่ายรองรับราวตกเป็นทาสจูบสัมผัสรัดรึงอารมณ์พิศวาส

อารมณ์ของเด็กสาววัยละอ่อนตื่นเต้นตกใจไม่เคยมาก่อนโดนปล้นจูบแรกในชีวิตสาวรุ่นอย่างกับมีก็อตซิลล่าจากญี่ปุ่นมาบุกทำลายโลกเรียกได้ว่านี่เป็นเรื่องใหญ่ร้ายแรงที่สุดของชีวิตเด็กสาว

เมื่อเขาถอนจูบเงยหน้ามองตาเธอถึงได้เห็นสาวน้อยปากแดงแดงไปทั้งใบหน้าและลำคอแถมมีน้ำตาคลอท่าทางอย่างกับจะร้องไห้

“หนูจะฟ้องแม่”

“อยากฟ้องฟ้องไปแม่เธอเหรอจะกล้าลงโทษพี่ ว่าแต่เธอกล้าฟ้องแม่เธอแน่เหรอถ้ากล้ามากจะได้แถมจูบให้ปากเจ่อเลย จะได้มีพยานหลักฐานมัดตัวให้แน่นหนา...เอาไหม”

“ท้าทายข่มขู่โหดร้ายไม่เคยพบเคยเห็น”

สาวน้อยใบหน้าแดงปากนิดจมูกหน่อยทำพูดตัดพ้อต่อว่าเห็นอย่างนั้นใจชายมันจะอดไว้ไม่ไหวอยากจะจูบซ้ำเสียจริงจัง

แต่แล้วทั้งสองคนในห้องต้องสะดุ้ง!เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูหน้าห้องนอน

“เดหวาทำอะไรอยู่ล็อคประตูทำไม ...เปิดประตู”

คุณแวววารินทร์เห็นผิดสังเกตตามปกติห้องของลูกสาวไม่เคยล็อคเลยเธอจะตามลูกสาวลงไปห้องอาหารเพื่อทานอาหารค่ำพร้อมกันเป็นปกติประจำ

เหมราชหันหาที่ซ่อนตัวผู้ชายร่างสูงใหญ่โตอย่างเขาต้องเข้าตู้เสื้อผ้าแบบบิลท์อินเต็มผนังเท่านั้นนอกจากนั้นแล้วไม่รู้จะซ่อนที่ไหน

“ไปเปิดประตูสิ”

เขาสั่งเธอก่อนฉากหลบไปซ่อนตัว