24/1/2020

 

ชีวิตแฟนปลอมๆ ของไอดอลมหาลัย (2 เล่มจบ) 

Xi He Qing Ling (ซีเหอชิงหลิง) เขียน   

Rosalina แปล 

สำนักพิมพ์ Fin 

700 บาท  700 หน้า 

#yaoi #นิยายวาย #BoysLove #นิยายแปล #แปลจีน #ชีวิตแฟนปลอมๆของไอดอลมหาลัย #XiHeQingLing #ซีเหอชิงหลิง #FIN #รีวิวนิยาย #ออโอ


*นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวความรักระหว่างชายกับชาย 


 

หลังปกเล่ม 1 

ตอนที่อายุสิบห้า หลิงเข่อก็รู้ตัวว่าเป็นเกย์ เขาหลงรักเทพบุตรเพศเดียวกัน! แอบส่องจับจ้องทุกการเคลื่อนไหวของคนคนนั้นราวกับเป็นแฟนคลับ แต่น่าเสียดาย เทพบุตรที่เขาหลงรักดันเป็นผู้ชายแท้ทั้งแท่งที่เปลี่ยนแฟนเหมือนเปลี่ยนเสื้อผ้า หลายปีหลังจากนั้น หลิงเข่อกับเทพบุตรที่เขาแอบชอบสอบเข้ามหาวิทยาลัยเดียวกัน จึงได้กลายมาเป็นเพื่อนสนิท 

เพื่อไม่ให้คนที่ชอบรังเกียจตัวเอง หลิงเข่อจึงฝืนธรรมชาติแสร้งบังคับตัวเองเป็นชายแท้... 

คุยกันหลังอ่าน 

เป็นเรื่องของเกย์ที่แอบชอบผู้ชายอีกคนมานาน พอได้มาเป็นเพื่อนกันจริง ๆ ในรั้วมหาวิทยาลัย จึงพยายามทำตัวให้เป็นผู้ชายปกติที่สุด เพราะไม่อยากให้คนที่แอบชอบรังเกียจตัวเอง ใส่แฮชแท็ก #เกย์แอ๊บแมน ให้ได้เลย 

เริ่มเล่าตั้งแต่สมัยหลิงเข่อยังเด็ก เขาไปสอบวัดระดับเปียโนแล้วเจอชีเฟิงเป็นครั้งแรก ชีเฟิงเป็นคนหน้าตาดีมาก แต่งตัวก็ดี มีออร่าเปล่งประกายวิบวับ ๆ แตกต่างจากหลิงเข่อที่พูดไม่เก่ง นั่งเงียบ ๆ รอสอบอยู่ที่มุมห้องลิบลับ แล้วคนที่โดดเด่นขนาดนั้นกลับไม่ถือตัวสักนิด เป็นฝ่ายเข้ามาชวนหลิงเข่อคุยนู่นนี่ หลิงเข่อเลยประทับใจชีเฟิงมากตั้งแต่ตอนนั้น สอบเสร็จหลิงเข่อก็กลับบ้าน ต่างคนต่างแยกย้ายไป ผ่านไปเป็นปี หลิงเข่อถึงเพิ่งเห็นว่าชีเฟิงเขียนเลข QQ ใส่สมุดเพลงที่เขาสอบตอนนั้นไว้ด้วย หลิงเข่อเลยกดแอดเพื่อนแต่ไม่กล้าทักชีเฟิงเพราะกลัวเขาจำตัวเองไม่ได้ ได้แต่แอบส่องความเคลื่อนไหวของเขาอยู่ฝ่ายเดียว  

ส่องอยู่อย่างนี้เป็นปี ๆ จนกระทั่งหลิงเข่อได้เป็นตัวแทนโรงเรียนไปแข่งความสามารถพิเศษที่สถานีโทรทัศน์ ต้องจับคู่กันแสดงบนเวที ตอนนั้นเองที่เขาเพิ่งรู้ว่าตนได้จับคู่แสดงกับชีเฟิง แต่ชีเฟิงดูเหมือนจะจำหลิงเข่อไม่ได้เลย หลิงเข่อก็เลยโกรธ เลยระบายความโกรธไปกับการเล่นเปียโนแสดงครั้งนั้น แต่อีกฝ่ายกลับเล่นไวโอลินประสานได้ดีมาก คราวนี้หลิงเข่อเลยทั้งโกรธ ทั้งน้อยใจ ทั้งรู้สึกว่าอีกฝ่ายเก่ง แตกต่างจากตัวเองมาก เกิดเป็นอารมณ์ซับซ้อนขึ้น หลังจากวันนั้นหลิงเข่อก็เลยมุมานะพยายาม ทั้งเรื่องการเรียน และเปียโน จากเด็กธรรมดาคนหนึ่งจนกระทั่งกลายเป็นเด็กที่ติดท็อปตลอด ระหว่างนั้นหลิงเข่อก็ยังส่องความเคลื่อนไหวของชีเฟิงในโซเชียลมีเดียเป็นระยะ เห็นว่าชีเฟิงจะเข้ามหาวิทยาลัยในประเทศ ก็เลยสอบเข้าตามชีเฟิง 

เดิมหลิงเข่อคิดว่าแค่ได้เจอ ได้เห็นชีเฟิงแบบไกล ๆ ก็พอแล้ว ไม่คิดเลยว่านอกจากทั้งคู่จะสอบเข้าคณะเดียวกันแล้ว ยังได้อยู่ห้องเดียวกันในหอพักอีกด้วย 

ช่วงตั้งแต่เริ่มจนถึงตอนนี้ โอชอบมาก คือมันมีรายละเอียด มีมุมมองบางอย่างที่อ่านแล้วชอบ อย่างตอนที่หลิงเข่อเจอชีเฟิงครั้งแรก เขาก็กลับไปคุยกับแม่ว่าเจอเพื่อนเรียนโรงเรียนเอกชน นั่งรถเบนท์ลีย์ แม่ก็กลัวลูกน้อยใจฐานะทางบ้านก็เลยปลอบไปเรื่อย แต่กลับเป็นการตอกย้ำทำให้ลูกรู้ถึงช่องว่างของฐานะครั้งแรก เพราะแท้จริงแล้วเด็กเขาไม่ได้สนใจอะไรนอกจากมีเพื่อนที่คุยกันถูกคอก็แค่นั้น หรือตอนไปแข่งขันที่สถานีโทรทัศน์ มีประโยคหนึ่งของพิธีกรที่สะกิดใจหลิงเข่อรวมถึงโอด้วย เธอบอกว่าความโชคดีก็เป็นหนึ่งในความสามารถ คือมันมีที่มา มีเหตุและผล อย่างเช่น ถ้าหลิงเข่อที่ไม่ได้ชอบเปียโนเลย เกียจคร้าน ไม่ตั้งใจฝึกซ้อม เขาจะมีโอกาสมาแข่งขันที่สถานีไหม (...ก็ไม่) หรือหลังจากนั้น หลิงเข่อไม่เพียรพยายาม เขาจะมีโอกาสสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ที่เดียวกับชีเฟิงไหม (...ก็อาจจะไม่ได้) ถ้าเรามองแค่ผล เราอาจคิดว่านั่นเป็นแค่ความโชคดีอย่างเดียว คือการที่หลิงเข่อโชคดีได้เจอคนที่ตนแอบชอบมานาน แต่ถ้ามองย้อนกลับมันมาจากทุกสิ่งที่บ่มเพาะความเป็นตัวของเขา เพราะเขาเป็นคนอย่างนี้ เพราะเขานิสัยแบบนี้ เพราะเขาอยู่ในครอบครัวแบบนี้ เพราะเขาได้เรียนเปียโน เพราะเขาได้เจอชีเฟิง เพราะเขาพยายาม เขาเลยได้โอกาส เขาเลยคว้าโอกาสไว้ได้ โทนเรื่องช่วงนี้มีความจริงจังผสมความไร้เดียงสา เห็นความพยายาม เห็นความสับสนของหลิงเข่อ 

แต่หลังจากนั้นโทนเรื่องเปลี่ยนเป็นแนวการ์ตูนแก๊ก มุ่งเน้นความตลก สบาย ๆ เล่าชีวิตประจำวันในมหาวิทยาลัยของหลิงเข่อและชีเฟิง แบบชีเฟิงหล่อมาก เข้ามาก็เป็นเดือนเป็นดาว หลิงเข่อก็หน้าตาดี สองคนนี้อยู่ด้วยกันแล้วมีออร่าความสนิทชิดเชื้อบางอย่างให้คนเห็นเก็บไปคิดมาก มันก็จะเป็นแนว ๆ ที่สองคนนี้โชว์ความหวานออกสื่อทั้งแบบตั้งใจและไม่ตั้งใจ ทำให้คนเห็นอิจฉาตาร้อนแทบคลั่ง อะไรประมาณนี้ 

ซึ่งจริง ๆ แล้วชีเฟิงก็ชอบหลิงเข่อ รักแรกพบเลย แต่เพราะกังวลว่าหลิงเข่อจะหนีหายก็เลยพยายามทำตัวปกติ เรื่องก็เลยกลายเป็นว่า สองคนนี้ชอบกัน แต่แอ๊บใส่กันว่าไม่มีอะไรเกินเลย ใส่แฮชแท็ก #เกย์แอ๊บแมนแสร้งว่าไม่รักกัน #คูณสอง  

แล้วก็เล่นละครใส่กันทั้งเรื่อง ดูเข้าใจอะไรช้านะ แต่มันก็จะมีเหตุผลอธิบายไว้อยู่ อย่างการที่ชีเฟิงหล่อมาก อัธยาศัยดี มีคนปิ๊งเยอะ เขาก็จะชินกับการกับการเป็นจุดสนใจ การมีคนชอบ หลิงเข่อก็จะเตือนตัวเองตลอดว่าชีเฟิงดีกับทุกคนเหมือนกันแหละ พยายามไม่คิดเข้าข้างตัวเอง พอใกล้ ๆ จะเริ่มมองออกก็จะมีเหตุการณ์อะไรที่ทำให้ไขว้เขว ไม่แน่ใจ ก็เลยลากยาวไปทั้งเรื่อง ถ้าเข้าใจจุดนี้ตั้งแต่เริ่ม ก็จะไม่รู้สึกว่ามันน่ารำคาญ 

โอชอบเรื่องนี้ตรงที่ตัวละครของเขาเข้าใจตัวเอง ตระหนัก รับรู้ถึงความต้องการ ถึงอารมณ์ของตัวเอง และเรื่องใส่เหตุผลมาสนับสนุนเหตุการณ์ต่อมาดี (แม้จะแบบเบา ๆ เป็นการ์ตูนไปบ้าง แต่ก็มี) 

ความฮาหรือความน่าสนใจหลัก ๆ คือตัวบุคลิกของหลิงเข่อ คือหลิงเข่อ ภายนอกเขาดูเป็นคนขรึม เย็นชา เข้าหายาก เป็นเด็กเก่ง เรียนดี ทำอะไรก็จะทำอย่างจริงจัง คนส่วนใหญ่ก็จะเกรงใจและจะเกร็ง ๆ เวลาอยู่กับเขา แต่ภายในนั้น ...กรี๊ดแต่ชีเฟิง  

ภายนอก ถามคำตอบคำ  

ภายใน อ๊าย! ทำไงดี!! จะเป็นลมแล่วแล่วแล่ววว!!  

ข้างบนคือเหตุการณ์สมมติ แต่อารมณ์ในเรื่องก็จะประมาณนี้เลย จำได้มีตอนนึง หลิงเข่อถึงกับด่าตัวเองว่าบิชด้วย 

ส่วนชีเฟิง ชีเฟิงเป็นคนที่เหมาะกับเป็นไอดอลของหลาย ๆ คนค่ะ เขาหน้าตาดี เก่ง มีความสามารถสูง พูดเก่งและพูดเป็น แต่ภายในนั้นเหมือนหมาตัวโตหัวใจบอบบาง คือ ชอบอ้อน ติดคนที่ชอบเป็นตังเม ชอบทำตัวประจบประแจงประจ๋อประแจ๋ น่ารักบ้าง น่ารำคาญบ้าง ภาพลักษณ์ไอดอลโดนหัวใจหมาน้อยกลบหมดเลย 

ตอนท้ายแต่ละบทจะเป็นมุกแซวตัวละครของคนเขียนค่ะ มีภาพการ์ตูนประกอบบ้างเล็กน้อย ตอนแรกโอขัดใจเพราะมุกมันสปอยล์เนื้อเรื่อง อ่าน ๆ ไปชักเริ่มชิน และเริ่มมองออกว่า เรื่องนี้ไม่ได้ออกแบบมาให้ซับซ้อนตั้งแต่แรก เรื่องเรียบง่ายและเป็นเส้นตรงมาก 

เป็นเรื่องที่อ่านได้สบาย ๆ ไม่ซับซ้อน ได้ยิ้ม ได้หัวเราะ ไม่ทำให้หัวใจห่อเหี่ยว แต่อาจจะรู้สึกว่าตัวเองกินอาหารหมาไปคำโต (เป็นสแลง หมายความว่า อิจฉาคนมีคู่) 

3 ดาว โดยรวมโอชอบค่ะ 

เรื่องนี้มีสแลงเยอะค่ะ ทั้งศัพท์วัยรุ่น ศัพท์โซเชียลมีเดีย ศัพท์เล่นเกม (dotA) แต่เขาใส่เชิงอรรถอธิบายมาดี เข้าใจง่าย ใช้คำเหมาะสม (เหมาะสมกับความหมาย เหมาะสมกับโทนเรื่องและเนื้อหาแนววัยรุ่น) งานภาพรวมดีมากค่ะ  

ข้างในท้ายบทจะเป็นมุกแซวตัวละครของผู้เขียน มีภาพการ์ตูนประกอบเล็ก ๆ ประมาณนี้