CyberGal666 [ ตอน 16 ]

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

Episode XVI


ใต้โครงสร้างคอนกรีตขนาดใหญ่ของระบบทางด่วนสามชั้นเส้นบางนาตราด เราหลุดพ้นจากรถติดอันแสนสาหัสมาได้อย่างยากลำบาก นี่ก็ล่วงเลยมาเกือบเที่ยงคืนแล้วสินะ... แสงสว่างราวเมืองแห่งอนาคตกลางทุ่งหญ้าของสนามบินสุวรรณภูมิที่แออัดส่องประกายสว่างอยู่ด้านซ้ายของถนน ในขณะที่ด้านขวาของผมคือหญิงสาวปริศนาในรถสปอร์ตสีเหลืองที่เพิ่มความเร็วขึ้นหลังจากหลุดเขตเมืองใหญ่มาได้....

แววตาเธอดูมีความลับซ่อนเร้นอยู่ภายใน ผมสีดำขลับตรงและยาวถึงช่วงหลัง เสื้อแขนกุดผ้ายืดสีขาวดูขับทรวดทรงวัยสาวของเธอให้ดูโดดเด่นขึ้น กระโปรงหนังสีดำสั้นเหนือเข่ารัดรูปเผยเรียวขาที่ได้สัดส่วน... โอ้ว.... เธอจะเป็น CyberGal รึเปล่าผมไม่แน่ใจ แต่เธอเป็นผู้หญิงที่ดูเพรียบพร้อมมีระดับทีเดียว....หรือเธออาจจะเป็นคนกุมปริศนาและปมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับผมและเพื่อนๆ ก็เป็นได้..

“ตกลงผมจะโทรไปหาเพื่อนได้ไม๊เนี่ย”... ผมหันไปถามแป๋ม สาวปริศนาที่กำลังขับรถมาเขตรอบนอกเมืองด้วยความเร็วสูง
“ไม่ได้ค่ะ ถ้าพี่เปิดมือถือตอนนี้ ส่วนกลางจะรู้ทันทีว่าพวกเราอยู่ที่ไหน.. พวกนั้นคงใช้เวลาไม่นานในการตามจับพี่” แป๋มค่อยๆ ชะลอความเร็วลงเพื่อแวะที่ปั้มน้ำมันแห่งหนึ่ง... เธอล้วงไปในกระเป๋าสะพานสีดำใบเล็กและยืนมือถือหน้าตาประหลาดมาให้ผม... “พี่ใช้เครื่องนี้โทรดูดีกว่า แป๋มให้เพื่อนช่วยโมดิฟายด์มือถือเครื่องนี้ให้ไม่สามารถติดตามสัญญาณได้”…. เธอหยุดรถในที่จอด ณ ศูนย์บริการน้ำมันขนาดใหญ่นอกเมืองตะวันออก

ผมรับมาด้วยความรู้สึกประหลาดใจ.. นี่ละมั้งหมายเลขนิรนามที่โทรหาเราตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกัน.. “มันใช้สัญญาณอะไรละเนี่ย แล้ววันนี้แป๋มโทรมาหาพี่รึเปล่า ที่มี miss call น่ะ” ผมหันไปถามหญิงสาวผู้ถือพวงมาลัย
“ใช่ค่ะ ตอนทุ่มครึ่งแป๋มดูข่าวทีวี เห็นมีภาพข่าวพี่กับเพื่อนและการแจ้งจับจากเทมาเส็ก หนูเลยรีบโทรหาพี่เพื่อจะรีบบอกให้พี่รู้ คิดว่าพี่คงจะรู้เรื่องไซเบอร์เกิลไปมากแล้ว”....

เธอหันมามองหน้าผมแล้วพูดต่อ “สัญญาณมือถือนี้เป็นระบบ PCT ที่ต่อเข้าเบอร์เครื่องโทรศัพท์พื้นฐานในบริเวณใกล้เคียง มันจะโทรผ่านระบบอินเตอร์เน็ทอีกทีก่อนจะเข้าสู่เลขหมายปลายทาง เพราะฉะนั้นการติดตามจากสัญญาณมือถือที่ใช้เซลสัญญาณจะตามจับไม่เจอ” เธออธิบายถึงอุปกรณ์ไฮเทคแบบสายลับจนผมตกในภวัง... เธอยืนมือมาดึงมือถือไปจากผม..

“เดี๋ยวแป๋มขอต่อสัญญาณฟังการสนทนาหน่อยนะคะ เผื่อมีอะไรผิดปกติ ตอนนี้ไว้ใจใครไม่ได้แน่ๆ” เธอกดปุ่มที่เครื่องอีกเล็กน้อย ก่อนจะหยิบหูฟังไร้สาย Bluetooth มาเสียบที่หูข้างซ้าย “โทรหาเพื่อนพี่ได้เลยค่ะ” เธอส่งมือถือคืนมาให้ผม

ผมกดเบอร์คานิซาว่าโดยหวังว่ามันจะปลอดภัยดี ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงสัญญาณการติดต่อดังขึ้น.. ผมหันมามองหน้าแป๋มแต่เธอก็ทำนิ้วชี้ที่ริมฝีปากเพื่อแสดงว่าอย่าทำให้เป็นพิรุธ...


“ฮัลโหล” เสียงคานิซาว่าลอดมาจากปลายสาย
“เฮ้ย กูเอง เป็นไงวะ” ผมทักทายเพื่อนด้วยความรู้สึกโล่งใจ
“.......เบิ้ม!!.. เออ มึงอยู่ไหนวะ ตอนนี้กูไปไหนไม่ได้เลยว่ะ ท่าทางจะเรื่องใหญ่” น้ำเสียงเขาดูร้อนรน ท่าทางคงจะลำบาก
“เออ กูโอเคว่ะ ตอนนี้อยู่ที่….เฮ้ย โหล ฮัลโหล คานิซัง” เสียงสัญญาณดูเงียบเหมือนขาดหาย ผมหยิบมือถือมามองดูด้วยความสงสัย.....


“หนูตัดสายเองแหละค่ะ.. เพื่อนพี่โดนจับเรียบร้อยแล้ว” แป๋มยื่นมือมาแตะที่แขนขวาของผม.... “ไม่มีทางที่เขาจะเปิดมือถือทิ้งไว้ได้ถึงเวลานี้โดยไม่โดนจับ ยิ่งเป็นคดีที่เกี่ยวกับเทมาเส็กแล้ว ยิ่งไม่ใช่เรื่องเล็กๆ.. พี่ก็รู้ว่าที่นั่นมีอิทธิพลกับรัฐบาลเราขนาดไหน” แป๋มอธิบาย
“แต่เราจะแน่ใจได้ยังไงกันละ อีกอย่างคือพี่จะไว้ใจแป๋มได้ไง เรื่องราวทั้งหมดมันเกิดขึ้นก็หลังจากที่เราเจอกันในเย็นวันนั้นไม่ใช่เหรอ” ผมเริ่มรู้สึกไม่ดีกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“ตอนที่พี่อยู่ที่สถาบันเทมาเส็ก มีใครได้เปิดมือถือบ้างรึเปล่านะคะ”
“พี่อยู่กับคานิซาว่าตลอดเวลานะ ไม่มีตอนไหนที่เราเปิดเครื่องนี่... เอ.. จะมีก็ตอนที่พี่กลับไปหาไอ้ตัวชิบที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะนั่นน่ะแหละที่แยกกับเพื่อน”.. ผมนึกย้อนถึงเรื่องราวเหตุการณ์เมื่อตอนหัวค่ำ
“แป๋มว่าอาจจะเป็นช่วงนั้นแหละคะ เพื่อนพี่อาจจะเปิดเครื่องมือถือตอนที่พี่ไม่อยู่.. ตอนนี้ไซเบอร์เกิลตรวจสอบหมายเลขของพี่และเพื่อนพี่ไว้หมด พอเปิดสัญญาณแล้วก็รู้ว่าอยู่ที่ไหน ยิ่งเป็นเทมาเส็กด้วยยิ่งน่ากลัว” หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกังวล


“ไซเบอร์เกิล จะทำอย่างนั้นได้จริงๆ เหรอ... พี่ยังไม่อยากจะเชื่อเลย”
“ใจเย็นๆ ค่ะพี่.. หนูต้องขอโทษด้วยที่ดึงพี่เข้ามาในเรื่องราวทั้งหมดนี่... จริงๆ เรื่องทั้งหมดมันก็เป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ตั้งแต่แรกแล้วละ” เธอทำสีหน้าอ้อนวอน แววตาเธอดูเศร้าหมองเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้

เสียงรถบนถนนซุปเปอร์ไฮเวย์ด้านนอกยังดังฝ่าอากาศเย็นในตอนกลางดึกเข้ามาเป็นระยะ บรรยากาศในรถดูอึมครึมและเย็นเฉียบด้วเครื่องปรับอากาศในรถ แต่ในจิตใจของผมตอนนี้กำลังว้าวุ่นกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว...
“แป๋มว่า เราไปหาที่นั่งคุยกันเงียบๆ ก่อนดีกว่า พี่จะได้พักผ่อนก่อน แล้วแป๋มจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังอย่างละเอียด” เธอเอื้อมมือมาบีบมือของผมและยิ้ม
“ก็คงต้องเป็นแบบนั้นแหละนะ มาถึงจุดนี้แล้วนี่” ผมตอบรับอย่างหมดหนทาง

เธอขับรถออกจากปั้มน้ำมันข้างทาง ก่อนจะตรงขึ้นไปตามทางขนานของถนนใหญ่จนพบกับโรงแรมริมทาง เธอเลี้ยวเข้าไปอย่างไม่ลังเล... “พี่คงไม่ว่าอะไรนะคะ.. สถานที่แบบนี้ถือเป็นที่หลบตัวที่ปลอดภัยทีเดียว เพราะไม่มีการตรวจบัตรอะไรทั้งสิ้น” เธอพูดพลางขับไปตามเส้นทางในที่จอดรถอันมืดสลัว.. ไม่นานนัก พนักงานชายก็โบกมือเรียกให้เราจอดในบริเวณที่จอดรถของตัวโรงแรม เธอให้ผมอยู่ในรถและลงไปทำการติดต่อห้องพัก เมื่อพนักงานดูแลห้องเดินหายไปแล้ว เธอจึงทำสัญญาณมือให้ผมออกมาจากรถได้....

........................................

ภายในห้องพักที่ดูเก่าทรุดโทรมมีกระจกเงาเกือบรอบด้าน ผมนั่งอยู่ที่ปลายเตียงที่คลุมผ้าสีขาวเก่าๆ และแหงนหน้ามองดูทีวีเครื่องเก่าที่แขวนอยู่บนชั้นเหล็กที่ห้อยจากฝ้าเพดาน ข่าวภาคดึกกำลังเสนอข่าวของเทมาเส็กอยู่พอดี มีภาพจากกล้องวงจรปิดในโถงทางเดินในศูนย์แห่งนั้นที่จับภาพผมและเพื่อนกำลังเดินออกมาพร้อมเสนอข่าวการเข้าไปโจรกรรมข้อมูลลับทางราชการจากสถานที่แห่งนั้นและมีรูปหน้าผมและคานิซาว่าจากฐานข้อมูลของส่วนกลางพร้อมชื่อและประวัติโดยย่อ..

ผมดูด้วยความโกรธแต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ในสถานการณ์แบบนี้... อย่างนี้คงไม่ทำงานไม่ได้แน่ๆ จนกว่าเรื่องทั้งหมดจะยุติลง... “มันบ้ารึเปล่าวะเนี่ย หลักฐานอะไรก็ไม่มี” ผมบ่นสบถต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ไม่นานนักแป๋มก็เดินออกมาจากห้องน้ำ เธอใช้ผ้าขนหนูเช็ดที่ใบหน้าหลังเข้าไปล้างหน้าล้างตาและเดินมานั่งบนเตียงก่อนจะหันไปหยิบโน๊ตบุ๊คจากในกระเป๋าเหล็กสีเงินที่มีอุปกรณ์หน้าตาแปลกๆ วางอยู่ภายในช่องที่เจาะพอดีกับของที่ทำจากฟองน้ำอัดสีดำ... “พี่พร้อมจะฟังเรื่องราวรึยังละค่ะ” แป๋มหันมาสบตากับผมอย่างจริงจัง

“ว่ามาเลยครับ ไม่รู้จะเหมือนที่ผมคิดไว้รึเปล่า”
“จริงๆ แล้วแป๋มชื่อจริงว่า Pamela Alex มณีแมน หนูเรียนโทด้าน IT อยู่ที่ลอนดอนและคบกับแฟนซึ่งเป็นคนไทยที่โน่นอยู่คนนึงซึ่งเรียนจบและกลับมาเมืองไทยก่อนแป๋มซักปีนึงได้ ตอนหลังๆ เราก็เริ่มจะขาดๆ การติดต่อกัน แป๋มก็เลยบินมาเมืองไทยมาทำ project สุดท้ายที่นี่และเพื่อมาหาแฟนแป๋มอะค่ะ.. น่าแปลกที่สาเหตุที่เขาห่างหายไปเพราะเขาติดเน็ทอย่างรุนแรง ติดมากขนาดที่การงานเสียหายจนโดนที่ทำงานไล่ออก”

“แฟนแป๋มค่อนข้างจะรวยคะ เขาเลยไม่ค่อยสนใจซักเท่าไหร่เรื่องงานการ แต่พอแป๋มไปตรวจสอบดู ก็รู้ว่าเขาติดต่ออยู่กับคนๆ หนึ่งด้วยการแชท (chat) ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้การงานและสังคมของเค้าเละเทะไปขนาดนี้”
“ตอนหลังๆ เขาก็ไม่ค่อยสนใจแป๋ม จนแป๋มต้องลองแอบๆ เข้าไปดูในคอมพ์ของเขาตอนที่เขาไม่อยู่บ้าน ก็เลยได้เจอกับคนที่ออนไลน์อยู่เสมอ.. พี่คงรู้นะคะว่าใคร”


“ไซเบอร์เกิลเหรอ” ผมตอบ
“ใช่ค่ะ.. ตอนแรกหนูก็ลองคุยกับเธอ... ดูเธอก็เหมือนเด็กสาวทั่วไปที่ไม่ทำงานอะไร.. เอาแต่แชทกับหนุ่มๆ ไปวันๆ กินเที่ยวตามประสาเด็กใจแตก.. ตอนหลังหนูเลยบอกเธอไปว่าหนูเป็นแฟนของคนที่เธอคุยด้วยและให้เธอเลิกยุ่งกับเขา.... แต่ดูเธอจะไม่ใส่ใจต่อคำพูดของแป๋ม ยิ่งแย่คือแฟนแป๋มมาด่าว่าแป๋มที่ไปคุยกับไซเบอร์เกิลของเขาด้วย... ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะเป็นไปได้ขนาดนี้”
“แล้วมันไปเกี่ยวอะไรกับเทมาเส็กละ.. ดูๆ มันไม่น่าจะเกี่ยวข้องกันเลยนะ” ผมถามด้วยความสงสัย

“นั่นนะสิคะ แป๋มก็งงๆ เหมือนกัน.. คือพอแป๋มลองเช็คประวัติของ cybergal666 ดูอย่างจริงจัง ตรวจสอบค้นหาประวัติในเน็ทที่พอจะทำได้ก็เริ่มพบเส้นทางของการเข้าระบบของหล่อน... รหัสโค้ดต่างๆ ที่โยงข้ามไปมาจาก server หนึ่งไปอีก server หนึ่งมันเชื่อมโยงไปถึงที่นั่น” ...

เธอเดินไปหยิบขวดน้ำเปล่ารินใส่แก้วเพื่อดื่ม ก่อนจะเล่าต่อ.. “ที่น่าแปลกคือ เหมือนกับว่าไซเบอร์เกิลจะรู้ความเคลื่อนไหวของหนูตลอดเวลา และเรื่องน่าเศร้าก็เกิดขึ้นหลังจากนั้นไม่นาน”... เธอถอนหายใจด้วยสีหน้าเศร้าหมอง... “แฟนแป๋มเขาฆ่าตัวตายค่ะ.. ครอบครัวเขาบอกว่าพี่เขากดดันเรื่องงานก็เลยแขวนคอตายที่ห้องนอนในคืนวันหนึ่งด้วยเข็มขัดที่ผูกกับราวเหล็กในห้อง... ส่วนน้องชายเขาที่อยู่บ้านในวันนั้นเห็นแฟนแป๋มเขาเล่นเน็ทและเหมือนแชทกับใครซักคนนึงก่อนเกิดเหตุไม่นาน”


“ไม่น่าจะเป็นไปได้นะ พี่ว่า... ไซเบอร์เกิลไม่น่าจะทำให้แฟนแป๋มฆ่าตัวตายได้นี่ คงเป็นเรื่องบังเอิญมากกว่า”

“ตอนแรกแป๋มก็ไม่คิดว่าจะเกี่ยวกันหรอกค่ะ แต่ไม่นานนักหลังจากนั้น เพื่อนสนิทของพี่เขาก็มีอุบัติเหตุรถชนตอนกำลังจะกลับบ้าน.. เพื่อนที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่าเพื่อนพี่เขาไปส่งผู้หญิงคนนึงก่อนจะขับรถออกไปและเกิดอุบัติเหตุชนเสาตอม่อสะพานตาย”....

“พี่ว่าแป๋มผูกเรื่องกันไปเองละมั้ง... มันคงไม่ได้เกี่ยวข้องกันซักเท่าไหร่หรอก” ผมพยายามวิเคราะห์เรื่องราวต่างๆ
“คือตอนหลังไซเบอร์เกิลเขาก็ติดต่อมาที่เครื่องคอมพ์หนู และเริ่มแสดงอะไรบางอย่างที่ทำให้หนูเชื่อว่าเขาทำ”
“อะไรเหรอ สิ่งที่เขาทำได้” ผมเริ่มตื่นเต้นในเรื่องราวที่เธอเล่า แม้หลายๆ เรื่องจะดูว่าคิดมากเกินไป
“เขารู้ว่าหนูทำอะไรบ้างในแต่ละวัน.. รู้ว่าหนูอยู่ที่ไหนไปที่ไหน คุยกับใคร และเจาะเข้ามาในเครื่องของแป๋มแล้วใช้เวปแคมที่ติดอยู่บนเครื่องถ่ายรูปแป๋มในเวลาต่างๆ โดยที่เราไม่รู้ แถมยังมีภาพของแป๋มจากสถานที่ต่างๆ ด้วย”
“เฮ้ย.. เหมือนที่พี่เคยโดนเลย”
“ที่เขาให้ดูก็เหมือนกับต้องการแบล๊กเมล์ (black mail) เขาจะใช้ให้หนูไปทำอะไรแทนเขา.. ก็ไม่รู้ทำไมต้องทำแบบนั้น”
“หลังจากนั้น แป๋มก็เลิกใช้มือถือทั่วๆ ไป และเริ่มออกไปค้นหาข้อมูลที่เทมาเส็ก แต่เวลาไปแป๋มจะใช้บัตรของเพื่อนกับลายนิ้วมือปลอมของมันและอำพรางใบหน้านิดหน่อยเพื่อเข้าสู่ระบบที่นั่น”

“ตกลงแล้ว....แป๋มเจออะไรไม๊ที่นั่น”
“แป๋มเจาะเข้าไปจนเจออะไรบางอย่าง แต่ข้อมูลที่ได้ถูกใส่รหัสไว้หมดเลย ก็เลยเซฟเก็บไว้ในตัว micro XXD card ในแต่ละครั้งที่ไป ชิบที่พี่เอาออกมานี่แหละ คือหนูติดไว้ข้างใต้โต๊ะเพื่อให้มันลิ๊งค์กับตัวสัญญาณของเครื่อง เวลาหนูเซฟข้อมูลจะได้ไม่ดูเป็นพิรุษ” เธอหันไปมองเงาตัวเองในกระจกก่อนจะพูดต่อ “แต่ไซเบอร์เกิลเริ่มมากดดันหนูอีกครั้งหลังจากที่แป๋มไปเจอพี่ในเย็นวันนั้น เขาทำเครื่องคอมพ์ของหนูพังไปด้วยวิธีอะไรก็ไม่ทราบ ข้อมูลในเครื่องถูกทำลายจนหมด แถมยังขู่หนูว่าห้ามบอกว่าพี่ว่าแป๋มไม่ใช่ cybergal ด้วย”

“มันทำได้ขนาดนั้นเชียวหรือนี่... แล้วตกลงหมายความว่า น้องให้พี่เข้าไปเอาข้อมูลออกมา และกลายเป็นผู้ร้ายแทนงั้นเหรอ” ผมเริ่มไม่สบอารมณ์
“แป๋มไม่ได้ให้พี่เข้าไปเอาตัวชิบนี้ออกมานะคะ แป๋มเขียนรหัสลายแทงต่างๆ เอาไว้เผื่อว่าเกิดอะไรขึ้นกับแป๋ม ข้อมูลในนี้อาจมีคนมาเจอและจะช่วยแก้ไขได้.. เรื่องราวต่างๆ มันเพิ่งจะเกิดขึ้นกับแป๋มไม่นานนี้เอง พี่เป็นคนแรกที่หนูบอก หนูเคยไปเจอมาก่อนพี่สองคน แต่หลังจากนั้นพวกนั้นก็หายตัวไปเลย.... หนูไม่อยากให้เรื่องร้ายๆ มันเกิดขึ้น ก็เลยคิดว่าน่าจะบอกอะไรกับพี่… จริงๆ หลังจากที่เราเจอกัน แป๋มก็ส่งอีเมล์ไปให้พี่ แต่ก็กลัวไซเบอร์เกิลจะรู้ ก็เลยต้องใช้การฝากส่งไปกับพวกเมล์ขยะ ให้ดูเหมือน junk mail เพื่อบอกเป็นนัยถึงที่มาของไซเบอร์เกิล” เธอยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอีกครั้งก่อนจะอธิบายต่อ

“ที่พี่โดนเทมาเส็กแจ้งจับก็คงเพราะไซเบอร์เกิลแหละค่ะ พอเพื่อนพี่เปิดมือถือไซเบอร์เกิลก็เลยรู้ว่าพี่อยู่ที่เทมาเส็ก และคงมีอะไรซักอย่างที่เขาไม่อยากให้พี่รู้ซึ่งอยู่ที่นั่น หล่อนก็เลยติดต่อเทมาเส็กไปว่าพี่สองคนเข้าไปขโมยข้อมูลของศูนย์ ก็เลยถูกตามตัวอย่างที่เกิดขึ้นนี่แหละค่ะ”

“คือเรื่องทั้งหมดเนี่ย มันเพิ่งจะเกิดขึ้นไม่กี่เดือนนี้เอง แป๋มยังไม่รู้เลยว่าไซเบอร์เกิลคือใคร อยู่ที่ไหน และควบคุมอะไรต่างๆ ได้อย่างไร” เธอเอนหลังแหงนมองดูเงาสะท้อนในกระจกเงาที่ฝ้าเพดาน สายตาเหม่อลอยเหมือนไร้หนทางในการแก้ไขปัญหาต่างๆ

ไม่นานนักเธอก็ลุกขึ้นนั่งตรงและยื่นมือมาจับแขนผม...”เรามาดูข้อมูลในแผ่น XXD นั้นกันดีกว่า เผื่อจะมีทางออกในการแก้ปมในครั้งนี้” เธอสบตากับผมอยู่เนิ่นนานก่อนจะเดินไปเสียบปลั๊กไฟที่ผนัง ในขณะที่ผมลุกขึ้นยืนเพื่อล้วงหยิบชิบตัวเล็กที่เก็บข้อมูลปริศนาจากเทมาเส็ก.... เธอหยิบสตูลแต่งหน้าตัวเก่ามาวางที่ปลายเตียง ก่อนจะยกโน๊ตบุ๊คสีขาววางและเสียบ XXD card เข้าช่อง slot .. เธอกดปุ่มต่างๆ อีกซักพัก หน้าจอก็ปรากฏหน้าต่างข้อมูลต่างๆ ขึ้นมามากมาย...

เธอหันใบหน้าอันสดใสมามองที่ผมก่อนจะพูดว่า “เราจะเริ่มกันที่ตรงไหนดีคะพี่เบิ้ม”....
แล้วกูจะรู้ไม๊ละ ผมคิดในใจ.... “นั่นสินะครับ... ข้อมูลประหลาดเต็มไปหมดเลย...”


ภาพสะท้อนของห้องพักในกระจกเงาที่ทอดยาวอย่างไม่สิ้นสุดในโรงแรมจิ้งหรีดนอกเมืองแห่งนี้ เหมือนความลับของเรื่องราวทั้งหมดนี้ยังถูกเก็บงำต่อไปอย่างเงียบเชียว ไร้ร่องรอย


อ่านต่อฉบับหน้า

Create Date : 12 พฤศจิกายน 2549 Last Update : 23 ธันวาคม 2549 10:04:51 น. Counter : 382 Pageviews.		8 comments
Share Tweet