CyberGal666 [ ตอน 14 ]

ความเดิมจากตอนที่แล้ว


Episode XIV

Access granted… welcome back PAM

“PAM…. ก็คงจะเป็น แป๋มที่เจอในเย็นวันนั้น... เธอทำงานอยู่ที่นี่หรือเนี่ย.. หรือเธอเป็นสมาชิกของห้องสมุดแห่งนี้กันนะ”.. ผมอุทานเมื่อเห็นหน้าจอแสดงข้อความดังกล่าว..

“ที่เธอทิ้งข้อความไว้ให้มึงตามมานี่ มันต้องมีอะไรแน่ๆ ที่ไม่สามารถบอกได้ด้วยตัวเอง”
“แต่ไอ้ธนาจะบอกชื่อที่แห่งนี้ได้ยังไงวะ เหมือนมันไม่อยากให้ใครรู้ด้วยว่ามันเกี่ยวกับเทมาเส็ก”

“แล้วมึงรู้ได้ไงวะ ว่ามันต้องเข้าเครื่องๆ นี้” ผมหันไปถามคานิซาว่าด้วยความสงสัย
“คือตอนกูนั่งเช็คอะไรต่างๆ ที่เครื่องก่อน กูดู network property ของเครื่อง ซึ่งมันมีต่อเข้ากับส่วนกลาง และแต่ละเครื่องมันจะมีรหัส IP ของมันอยู่.. ตัวที่เรานั่งมันขึ้นว่า 10.107.25.36 ซึ่งมันตรงกับตัวเลขที่อยู่บนเพลทเหล็กที่ข้างจอที่เขียนว่า 36.... พอกูดูอีเมล์ชุดตัวเลขนั้น มันก็เลยคิดออก”
“กูว่ามันเป็นเครื่องๆ นี้แน่ๆ ทุกเครื่องมันเรียงกันมาเรื่อยๆ.. เลขแบบนี้ไม่บังเอิญแน่ๆ อีกอย่างเราก็เข้าสู่ระบบได้ด้วยนี่” คานิซาว่าเสริมถึงความเชื่อมต่อต่างๆ ที่พวกเราปะติดปะต่อเรื่องเข้าด้วยกันได้
“ลองเช็คดูดีกว่าว่ะ ว่ามีอะไรที่ให้เราตามมาถึงที่นี่รึเปล่า” ผมหันไปมองที่หน้าจอ ชี้ชวนให้เพื่อนนักคอมพ์เริ่มต้นค้นหาความจริงภายในต่อ

ฟ้าแลบผ่านในก้อนเมฆสว่างวาบเหนือหัวเราขึ้นไป แสงวาบเป็นวงที่เสาแกนกลางสะท้อนกระจกแว่นของคานิซาว่า เขาหันไปจับจ้องที่หน้าจอบนเมนู 3 มิติ แล้วเริ่มค้นหาข้อมูลภายในเครื่อง...
“กูว่า ข้อมูลถ้าต้องเข้าจากเครื่องนี้ ก็แสดงว่ามันน่าจะฝังตัวในฮาร์ดดิสในเครื่องนี้ว่ะ ไม่น่าจะเชื่อมต่อไปที่ส่วนกลาง” แฮกเกอร์หนุ่มพูดพลางเลื่อนนิ้วที่แท่น mouse pad กระจก....
เขาขยับตัวเข้าใกล้หน้าจอและเริ่มค้นหาข้อมูลอย่างเอาจริงเอาจัง... หน้าจอเริ่มประมวลผลและเปิดหน้าต่างเรียงตัวไฟล์ต่างๆ ออกมาเป็นหมวดหมู่ตามลำดับตัวอักษร.. คานิซาว่าไล่สายตาอย่างละเอียดที่ละไฟล์ข้อมูลเพื่อหาความสัมพันธ์กับสิ่งที่พวกเรากำลังค้นหา.. แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่งานง่ายๆ เลย.. ข้อมูลต่างๆ ดูไม่มีอะไรที่จะเชื่อมโยงกับเรื่องลึกลับของไซเบอร์เกิลเท่าไหร่...


“วันนี้ทางห้องสมุดของเราจะปิดทำการในเวลา 17.00 นาฬิกา หากผู้มีความประสงค์จะยืมหนังสือหรือสื่อต่างๆ กรุณาดำเนินการภายในเวลา 16.30 น.... ขอบคุณค่ะ”….

เวลาผ่านไปเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ นี่เราเหลือเวลาอีกเพียง 1 ชม. ทางห้องสมุดแห่งนี้ก็จะปิดทำการแล้วหรือนี่.. แฮกเกอร์หนุ่มเพ่งสายตาไปยังรายชื่อไฟล์และโพลเดอร์ต่างๆ ที่แสดงบนหน้าจอ “กูกำลังรีบให้อยู่เนี่ย ใจเย็นเว้ย” เขาบ่นด้วยน้ำเสียงตึงเครียด

“ตัวเครื่องมันไม่มีการจัดแบ่งอะไรพิเศษว่ะ กูเข้าใจว่าใครที่เอาไฟล์มาวางไว้ในนี้ก็คงถูกลบทิ้งในทุกวัน” คานิซังอธิบาย... “กูว่าคนที่จะเอาไฟล์มาใส่ไว้ในเครื่องนี้ ต้องไม่ใช่คนทั่วๆ ไปแน่ๆ”..... เขาค่อยๆ ปิดหน้าต่างลงทีละอันสองอันและทำหน้าครุ่นคิด... “กูว่ากูเจอไฟล์อันนึงว่ะในซับโฟลเดอร์ (subfolder) ของ folder Zing OS System ที่เขียนว่า new folder ซึ่งมันเหมือนที่เก็บไฟล์ที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยใครซักคน ที่ไม่ใช่มาจากตัวโปรแกรม” คานิซาว่าเริ่มบรรยายต่อ.. “มันมีไฟล์อยู่ไฟล์เดียวในแฟ้มนี้... แถมยังมองไม่เห็นด้วย นามสกุลมันแปลกๆ มึงลองดูไฟล์อันนี้สิ” คานิซาว่าชี้นิ้วไปที่หน้าจอที่ตัวหนังสือที่เรียงกันเป็นแถว ซึ่งเป็นชื่อไฟล์ที่มองไม่เห็นตามปกติ (hidden file) ... ตัวไฟล์มีขนาดเพียง 2 KB และมีชื่อว่า “CBG.FYI”

“ทำไมมึงคิดว่ามันเกี่ยวข้องว่ะ” ผมหันไปถามคานิซาว่า...
“คือไฟล์ตัวนี้ มันอยู่ในโฟลเดอร์โปรแกรมปฏิบัติการหลักของเครื่องว่ะ แต่นามสกุลและที่อยู่ในแฟ้มแล้ว... มันดูไม่เหมือนที่กูเคยเห็นมาก่อน”....
“CBG ... ถ้ากูจะคิดให้มันเกี่ยวพันธ์กันหน่อยนะ.. มันก็คงจะเป็นตัวย่อของ CyberGal ซึ่งก็อาจจะเป็นไปได้.. ส่วนนามสกุล FYI ก็อาจจะย่อมาจาก For Your Information ละมั้ง”.. ผมพยายามแปลให้ใกล้เคียง...


“เออ มันก็เป็นไปได้นะเว้ย... เดี๋ยวกูลองเปิดมันดู” คานิซาว่าจัดแจงดึงไฟล์ที่ว่ามาไว้ที่หน้าจอ ก่อนจะลองกดเปิดมันดู...
“มึงว่าจะใช้โปรแกรมอะไรเปิดไฟล์นี้วะ.. เครื่องมันยังงง...”
“ลองเปิดด้วยโปรแกรมอ่านค่าแบบง่ายๆ ดูสิ.. เผื่อข้างในอาจเป็นเนื้อความอะไร” ผมเสนอแนวทางซื่อๆ ให้เพื่อนนักคอมพ์
คานิซังลองเลือกโปรแกรมอ่านค่า text แบบง่ายๆ เพื่อเปิดตัวไฟล์ CBG.FYI.... ซึ่งสิ่งที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอเป็นภาษาการเขียนโปรแกรมชนิดหนึ่งที่ดูเหมือนจะไม่มีความหมายอะไร...

“เฮ้ย.. กูว่านี่มันเป็นตัวไฟล์ที่ใช้เปิดในเวปเบราเซอร์แบบง่ายๆ นี่หว่า” แฮกเกอร์หนุ่มหันมายิ้ม... “เดี๋ยวกูลองเปลี่ยนนามสกุลมันเป็น HTML ดู.. กูว่าน่าจะเปิดมันดูได้นะ”.. เขาจัดการกดเปลี่ยนสถานะของตัวไฟล์ข้อมูลและลองกดเปิด double click มันดู... เครื่องดูจะคุ้นเคยกับลักษณะของนามสกุลแบบนี้ มันเปิดโปรแกรมเข้าเวปมาตรฐานขึ้นเพื่ออ่านไฟล์ที่เราเพิ่งจะเปลี่ยนสถานะมัน...

หน้าจอเปลี่ยนเป็นสีดำ มันตัวหนังสือสีเหลืองภาษาอังกฤษเรียงกันเป็นแถวๆ เนื้อความทำให้พวกเราตกตะลึงด้วยความฉงน.... CGB.HTML

about CYBERGAL666
It's very non sense
to be lookin' For
fake cyber low life.
Get out of here!!!

don't waste your time
if you are smart.

ผมเอนตัวไปด้านหน้าเพื่อเพ้งมองไปที่ข้อความบนหน้าจอ ในขณะที่คานิซาว่าถอนเก้าอี้ออกมาและหัวเราะลั่น “ฮะฮ่าฮ่า... แม่งหลอกให้เราตามรหัสประหลาดอะไรมาตั้งไกล.. สุดท้ายเจอข้อความที่ว่าเราโง่เหรอวะเนี่ย.. โอ้ว ไอ้เบิ้มเอ้ย.. เสียเวลาจริงๆ เลย”..... แฮกเกอร์หนุ่มยืนขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอกซะมากมาย.... “เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนดีกว่าว่ะ.. มึงก็เก็บข้าวของได้แล้ว เดี๋ยวที่นี่มันจะปิดอยู่แล้ว” เขาเดินหายไปห้องน้ำอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร....


ผมนิ่งอึ้งกับภาพบนจอกระจกที่เบื้องหน้า... แต่เรื่องที่ผ่านมามันก็ไม่ได้บังเอิญอะไรนะ.... ศูนย์นี้มันก็ค่อนข้างจะเข้มงวดเรื่องการรักษาความปลอดภัย เลขรหัสที่ใช้เข้าสู่ฐานข้อมูลคงไม่ได้จะมั่วกันง่ายๆ... ไฟล์ตัวนี้ก็พูดถึง CyberGal ค่อนข้างจะชัดเจน.. ถึงแม้จะเป็นข้อความที่บอกว่าเรื่องทั้งหมดมันไร้สาระก็ตามที....

ผมเลื่อนนิ้วไปบนหน้าจออย่างไร้จุดหมาย ในใจก็คิดถึงความเป็นไปได้ต่างๆ นาๆ... แต่พอสังเกตดูที่ตัวไฟล์ HTML ดีๆ.. เหมือนกับคำต่างๆ มันถูกจัดเรียงกันอย่างเป็นระเบียบ เนื้อความตรงกลางของหน้าจอถูกแบ่งออกเป็นคำ 4 แถว แต่ละแถวมีคำ 4 คำซึ่งการเว้นวรรคต่างๆ ดูไม่เป็นปกติ... ผมนึกถึงข้อความซ่อน hidden message ที่ธนาเขียนซ่อนไว้ในกระดาษโน้ตที่ทิ้งเอาไว้ให้ผมก่อนจะหายตัวไป.. เป็นไปได้รึเปล่านะที่เนื้อหาในไฟล์นี้จะมีอะไรซ่อนอยู่......

ผมครุ่นคิดในใจและยังไม่ลดความพยายาม
ตัวหนังสือสีเหลืองบนพื้นสีดำ... คำที่ขีดเส้นใต้มีคำว่า 666 และ if you are smart ซึ่งก็ดูไม่ค่อยจะมีจุดหมายอะไรชัดเจนซักเท่าไหร่นัก... แต่ตัวหน้าเวปก็เหมือนทำขึ้นง่ายๆ ไม่มีลูกเล่นอะไร มีเพียงพื้นสีดำกับตัวหนังสือที่เป็น text แบบเรียบๆ..

ผมนั่งมองดูหน้าเวปเรียบๆ นี้จนทำให้นึกย้อนไปเมื่อสมัยเรียน ป.6 เมื่อ 20 ปีก่อน.. สมัยที่อินเตอร์เน็ทกำลังบูมอย่างมาก ใครๆ ก็อยากเป็นเวปดีไซเนอร์.. ช่วงนั้นผมก็เป็นเด็กชายคนหนึ่งที่คิดอยากเป็นเวปมาสเตอร์และรบเร้าขอเงินแม่ไปเรียนออกแบบเวปที่ห้างพันทิพย์...

ขณะที่กำลังนึกย้อนกลับไปถึงการเรียนเขียนเวปดีไซน์ในยุคที่อินเตอร์เน็ทบูมในอดีต ผมก็ต้องลุกขึ้นมาสังเกตที่หน้าเวปอีกครั้งหนึ่ง... ผมพยายามคลิ๊กที่ตัวหนังสือต่างๆ โดยหวังว่าจะมี link ซ่อนอยู่ภายใน แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไรในหน้าเวปเพจซื่อๆ อันนี้.. หรือมันจะเป็นแค่หน้าเวปธรรมดาๆ กันนะ..

ผมนั่งนึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า.. เวปนี้ต้องถูกเขียนด้วยภาษา HTML แบบง่ายๆ แน่ๆ.. ผมยังพอจำโค้ดการเขียนเวปแบบง่ายๆ ได้...
“ใช่แล้ว!!!” ผมอุทานในใจ... อาจจะมี code ซ่อนอยู่ภายในหน้าเวปนี้ก็ได้.. อาจเป็น note ที่คนเขียนซ่อนทิ้งเอาไว้ให้ก็เป็นได้.. ไม่น่าโง่เลยเรา... ผมเลือกกดดู source code ของหน้าเวป.. หน้าต่างโค้ดการเขียนภาษา HTML ก็แสดงขึ้นมาให้เห็น... นี่เป็นการเขียนเวปเพจแบบง่ายๆ จริงๆ ด้วย..

ผมนึกในใจพลางลากนิ้วให้หน้าต่างเลื่อนจากด้านบนลงมาถึงด้านล่างสุด ซึ่งโค้ดทั้งหมดค่อนข้างจะสั้นเอาการ.. แต่สุดท้ายแล้ว.. มันก็ไม่มีข้อความอะไรซ่อนอยู่เลย... เฮ้อ... ผมแทบจะปิดหน้าโปรแกรมทั้งหมดแล้วเก็บกระเป๋ากลับบ้าน.. ในจังหวะนั้นคานิซาว่าก็เดินกลับมาพอดี และเอามือตบไหล่ผม..

“เฮ้ย กลับยัง เดี๋ยวฝนตก ห้องน้ำที่นี่มันทันสมัยไม่เลวเลยนะ”...
“เออ เดี๋ยวปิดโปรแกรมก่อนว่ะ กูลองเปิดโค้ด source code ขึ้นมาดู เผื่อมีข้อความซ่อนอยู่ข้างใน” ผมเลื่อนปุ่มเพื่อเตรียมปิดหน้าต่างเวป
“เฮ้ยๆ.. เดี๋ยวก่อนๆ.. ไหนกูดูหน่อยดิ เผื่อมีอะไรอยู่”..
“ไม่มีโค้ดซ่อนว่ะ แค่ภาษาการเขียนเวปแบบง่ายๆ มีแค่ตัวหนังสือกับตาราง”..

“ทำไมมันต้องเขียนเป็นตารางด้วยว่ะ กูว่ามันแปลกๆ รึเปล่า”.. คานิซาว่าเลื่อนเก้าอี้เข้ามานั่งดูใกล้ๆ.. เขาพิจารณาที่ภาษาคอมพิวเตอร์อย่างคุ้นเคยราวกับมันเป็นภาษาที่เขาใช้พูดอย่างนั้น... เขาไล่ดูโค้ดต่างๆ อย่างตั้งใจราวกับพยายามจะจับผิดมันให้ได้....

“เฮ้ย.. มันแปลกว่ะ ลองดูดีๆ สิ.. ในแต่ละคำที่เขียนในแต่ละแถวของตาราง มันไม่ได้ใช้สีเดียวกันทั้งหมดนะ” แฮกเกอร์หนุ่มชี้นิ้วที่หน้าจอให้ดูที่แถวโค้ด

ผมไล่สายตาตามข้อความแต่ละแถวและต้องประหลาดใจกับโค้ดสีที่ดูเหมือนจะเป็นสีเดียวกันทั้งหมด น่าแปลกที่ผมไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติในจุดนี้เลย... “เฮ้ย นี่มันตั้งใจรึเปล่าเนี่ย... รหัสสีมีเลข 66 อยู่ทุกแถวเลย”... สีเหลืองที่ใช้ในแต่ละแถว จะมี 1 ใน 4 คำของแต่ละแถว ที่ใช้โค้ดสี #FFFF66

คานิซาว่าหยิบเศษกระดาษที่พิมพ์ข้อความอีเมล์อันเก่านั้นและเริ่มเขียนคำที่ใช้รหัสสีเหลืองที่แปลกไปจากคำอื่นๆ ในแต่ละแถว....
“มึงว่าประโยคนี้มันมีความหมายอะไรวะเบิ้ม”... เขายื่นประโยคที่ดึงคำเหล่านั้นมาเรียงต่อกัน
ผมหยิบเศษกระดาษนั้นมาจ้องดู และต้องตกใจอีกครั้งกับประโยคที่ซ่อนอยู่


It’s be low here!!!


อ่านต่อฉบับหน้า

Create Date : 07 พฤศจิกายน 2549 Last Update : 23 ธันวาคม 2549 10:05:19 น. Counter : 454 Pageviews.		12 comments
Share Tweet