CyberGal666 [ตอน 3] (นิยายอีกแล้ว)

เรื่องแต่งล้วนๆ ไม่เกี่ยวข้องกับผู้ใดเลยนะ.. จริงๆ ไม่ได้ล้อเล่น

ความเดิมจากตอนที่แล้ว


สถานีต่อไป สถานีปลายทาง เมืองเก่าอยุธยา
next station Terminal Station --- Ayudhya Ancient City

ขอบคุณที่ใช้บริการรถไฟ MGV ค่ะ Thank you for using MGV system

…………………………..

เฮ้ย... ตายห่าละ.... ผมสะดุ้งตื่นขึ้นหลังจากได้ยินเสียงเตือนแก่ๆ ของ”สโรชา”บนรถไฟ(อดีตแกนนำต่อต้านนายทุนสมัยเมื่อเกือบ 20 ปีที่แล้ว)... หลับเพลินไม่ปลุกกันเลยนะสโรชา..ผมโทษดวงชะตา.... วันแรกของสัปดาห์ก็ซวยซะแล้วเหรอนี่เรา.. เฮ้อออ.. สแกนบัตรไม่ทัน ตัวแดงขึ้นอีกแล้ว.. ช่างมัน... ผมได้แต่บ่นพึมพัมในใจ ก่อนพาร่างกึ่งง่วงกึ่งตื่นเดินก้าวออกจากขบวนรถพร้อมผู้คนกลุ่มใหญ่ มองๆ ไปก็มีแต่นักท่องเที่ยวชาวจีนแผ่นดินใหญ่ที่อยากมาเที่ยวดูซากเมืองโบราณของเรา..

จะว่าไปก็ดีเหมือนกันนะ ... ผมมองไปรอบๆ สถานี เห็นวิวของวัดนิเวศธรรมประวัติไกลออกไปบนเกาะกลางแม่น้ำสวยงามจริงๆ แม้จะทรุดโทรมไปมากจากฝนกรดที่ตกทุกปลายเดือนพฤษภาฯ .... มองดูสายน้ำแล้วให้นึกถึงสมัยเด็กๆ ที่ได้มาเที่ยวที่นี่ เห็นตัวเหี้ยตายลอยน้ำมา.. สมัยนั้นยังต้องขับรถมาที่นี่อยู่.. อากาศร้อนในตอนนั้นที่ดูเหมือนจะร้อนน้อยกว่าตอนนี้ซัก 5 องศาได้..

นึกแล้วก็น่าตกใจว่าโลกเราร้อนขึ้นมามากมายแค่ไหน.. จังหวัดริมทะเลของประเทศเราชายฝั่งหายไปหลายสิบกิโลฯเพราะความร้อนที่เราไม่คาดคิด... เมืองนี้ถือว่าโชคดีที่อยู่ใกล้กรุงเทพฯ ไม่งั้นคงจมหายไปกับระดับน้ำท่วมครั้งใหญ่หลายปีก่อนแล้วแน่ๆ... ภาวะน้ำมันขาดแคลนจนหมดบ่อ สงครามในตะวันออกกลาง ญี่ปุ่นจมหายไปจากแผนที่โลกจากแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ ... หลายๆ อย่างเปลี่ยนไปมากในรอบสิบปีที่ผ่านมา.. ช่างหัวแม่(ง) ผมรำพึงในกระโหลก... เรามันก็แค่มดปลวกตัวเล็กที่คิดการใหญ่ต่อโลก..

บนชานชาลา ขณะมองดูผู้คนค่อยๆ ทยอยเดินออกจากสถานีไป รถไฟขบวนใหญ่ก็เข้าเทียบสถานีในฝั่งขาเข้า.. ผมหลุดจากการชื่นชมเมืองเก่าแล้วรีบมุดอุโมงข้ามไปอีกด้านหนึ่งของสถานีเพื่อกลับไปยังสถานีเป้าหมาย.. ดีนะที่เรามาเร็ว กลับไปถึงออฟฟิตก็คงไม่สายเกินไป..


ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด......

ขบวนรถแม่เหล็กไฟฟ้าเริ่มเคลื่อนตัวช้าๆ ออกจากสถานีปลายทางและค่อยๆ เพิ่มความเร็วขึ้น.. ครึ่งชม. คงจะถึงออฟฟิตเรา... เดินหาที่เล่นเน็ทแก้เซ็งดีกว่า... ผมเดินไปที่ตู้ขบวนกลางที่แบ่งพื้นที่เป็นเหมือนห้องอินเตอร์เน็ท.. ลักษณะห้องจะมืดกว่าตู้โดยสารอื่นหน่อยเพื่อไม่รบกวนหน้าจอของผู้ใช้.. ในห้องยังไม่มีคนใช้งานมากนัก ผมเสียบบัตรประชาชนลงไปที่ช่องเสียบข้างจอที่วางอยู่ในระนาบเดียวกับเคาน์เตอร์ริมหน้าต่าง พร้อมนั่งบนเก้าอี้สูง หน้าจอปรากฏจำนวนเครดิตที่ใช้ได้ และโปรแกรมต่างๆ เริ่มทำงาน....

รถไฟความเร็วสูงนี้ก็มีข้อเสียตรงนี้แหละครับ ที่เราไม่สามารถใช้เครื่องมือสื่อสารของเราได้.. ทางผู้ให้บริการอ้างว่าเพื่อไม่ให้มีสัญญาณรบกวนตัวควบคุมรถอัตโนมัติ สัญญาณสื่อสารทั่วๆ ไปจึงใช้งานบนรถไม่ได้ แต่ทางรถไฟก็มีบริการเสริมแบบนี้มาดูดเงินจากผู้ที่ทนนั่งมองหน้าคนแปลกหน้าไม่ไหว หรือคนที่ยังคิดถึงใครซักคนให้ติดต่อกันได้เสมอ... ..

เปิดเวปอ่านข่าวไปได้ ไล่ดูข่าวการเมืองน้ำเน่า ดูข่าวกีฬาที่มีแต่ฟุตบอลและอัตราต่อรองที่ถูกกฏหมาย(ไปแล้ว).. ดูภาพหลุดดาราที่ปัจจุบันกลายเป็นเรื่องธรรมดาๆ ที่ดาราเองเป็นคนถ่ายมาให้.. บ้านนี้เมืองนี้มันเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่นะ นึกๆ ย้อนกลับไปผมแทบจะจำไม่ได้ว่ามันเสื่อมมาได้ถึงทุกวันนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ .. พูดๆ ไปก็คงมีแต่คนคิดว่าเราแก่แน่ๆ... คงต้องทำใจยอมรับการเปลี่ยนแปลง.. เฮ้อ...

หลังจากเริ่มหมดมุขกับการท่องเวป.... ผมเริ่มเรียกโปรแกรมสนทนาเพื่อหาเพื่อนออนไลน์ของผมจากโปรแกรมเก่าๆ ที่ยังมีใช้กันอยู่ messenger 20.... เช้าๆ อย่างนี้ใครจะมาออนไลน์คุยกับเราไม๊น้า.. ใครก็ได้ ที่จะให้คลายความเบื่อหน่ายไปได้บ้าง... ระหว่างไล่รายชื่อไปเรื่อยๆ ผมก็กดสั่งเครื่องดื่มกระป๋องให้มาส่งที่โต๊ะ ตัวเลขเครดิตที่หน้าจอลดลงตามราคาของสินค้า.. ช่างหัวมัน ไม่มีตัวเลือกมากนี่หว่า....

ระหว่างกำลังแงะเปิดกระป๋องน้ำอัดลมที่โผล่มาตามท่อใต้เคาน์เตอร์ หน้าจอก็สั่นไหวราวแผ่นดินไหว
เฮ้ย.. ผมผงะตกใจเล็กน้อยก่อนจะพบว่า นี่คือการเรียกร้องความสนใจของใครบางคนจากที่ห่างไกล...


ฮัลโหลตอนเช้าของสยามประเทศค่า.....

ผมยิ้มตอบด้วยภาษาภาพ ก่อนการสนทนาระยะสั้นจะเริ่มขึ้น บนรถแม่เหล็กไฟฟ้าจากรอยต่อระหว่างเมืองเก่า และเมืองใหม่ เมก้าซิตี้บางกอก


อ่านต่อฉบับหน้า

Create Date : 09 ตุลาคม 2549 Last Update : 23 ธันวาคม 2549 10:07:41 น. Counter : 506 Pageviews.		8 comments
Share Tweet