CyberGal666 [ตอน 4] (นิยายนะ)

ความเดิมจากตอนที่แล้ว

สถานีต่อไป เมืองใหม่รังสิต ท่านสามารถเปลี่ยนเส้นทางไปสายบุรีรัมย์ ปทุมธานีได้จากสถานีนี้
Next station Rangsit New Town, Passenger can transit to Burirum-Pratum from this station


โอ้ว... เดี๋ยวพี่ต้องไปแล้วละจ้า ...จะถึงสถานีที่ทำงานแล้ว
ง่า ... ไรอ้า ยังเม้าไปได้นิดเดียวเอง โห พี่ใจร้าย ทิ้งกัน ๆๆ
ก็ต้องทำงานนี่น่า.. ระบบทุนนิยมก็งี้แหละ... เอาไงดีละ
ก็ได้ๆ... โด่....

............... บรรยากาศชักจะมาคุ.....

เอางี้ๆ เย็นๆ เจอกันไม๊ละ ... ผมปล่อยไม้ตายที่ไม่เคยใช้มาก่อน.. แม้ไม่ค่อยอยากเจอคนในสังคมไซเบอร์ซักเท่าไหร่
อ๊ะ จิงดิ... ไม่เคยเห็นพี่ชวนเลย...

ไม่มีเวลาแล้วละ เอางี้ เย็นๆ เจอกัน.... หาไรกินแถวหมอชิตเทอมินอลไม๊ ย่านชุมทางรถไฟมีของกินเยอะดี

ก็ดีเหมือนกัน ใกล้บ้านนู๋

รถไฟเริ่มลดความเร็ว สถานีใหญ่จุดตัดของย่านชานเมืองเริ่มใกล้เข้ามาทุกที

เอางี้ โทรมาหาพี่ละกัน.. จดเบอร์นะ 0878 6875 2547 2541
โหย เบอร์ยาวแล้วยังไม่รู้จักเลือกที่มันจำง่ายๆ หน่อยน้า.. คนแก่ก็งี้แหละ..
ไปก่อนละ แล้วโทรมานะ บาย………………


ตู๊ดดดดด

ผมดึงบัตรประชาชนออกจากช่องเสียบข้างเคาน์เตอร์ หน้าจอดับมืดลงในจังหวะที่รถไฟกำลังเทียบท่า ภายนอกชานชาลาดูคลาคล่ำไปด้วยผู้คนจากฝั่งเหนือของประเทศ... มองไปไกลๆ เห็นผู้คนที่จะเข้าเมืองหลวงยืนต่อคิวสแกนตรวจบัตรประชาชน

น่าแปลกที่สังคมเรามีการแบ่งวรรณะกันชัดเจนขนาดนี้ คนนอกเมืองต้องมีการตรวจข้อมูลเหมือนชาวต่างชาติจะเข้าประเทศ... เรื่องนี้เกิดขึ้นมาก็หลายปีอยู่หลังจากที่โรคระบาดแพร่สะพัดอย่างหนักจากไข้หวัดนก มาเลเรีย เท้าปากเปื่อย ฯลฯ....

ไม่น่าแปลกที่คนนอกเมืองพยายามจะเข้าเมืองกรุงฯ เพราะอะไรๆ มันก็ดีกว่า น้ำก็ไม่ท่วม ความเจริญ ความได้เปรียบต่างๆ... ยิ่งระบบเข้มงวดเท่าไหร่ จำนวนคนในเมืองเมก้าซิตี้แห่งนี้ก็ยิ่งเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อยๆ พร้อมกับปัญหาต่างๆ มากมาย.... ทำไงได้ ทางผู้บริหารประเทศว่าการรวมศูนย์อำนาจจะทำให้ปกครองอะไรง่ายขึ้น.. ก็คงต้องทนๆ กันไป

หลังจากเดินต่อจากสถานีรถไฟไม่นาน ผมก็มาถึงที่ทำงานได้ก่อนเที่ยงวัน ข้อดีของสำนักงานนี้ก็คือ ไม่ค่อยมีใครสนใจว่าใครจะมาเร็วหรือมาช้า ทุกอย่างถูกคอมพิวเตอร์ควบคุมไว้หมด ข้อมูลสถิติต่างๆ จึงถูกประเมินเองจากฝ่ายบุคลากร และด้วยลักษณะการทำงานแบบนี้ทำให้ผมไม่ค่อยจะสนิทกับเพื่อนร่วมงานนัก แม้จะทำงานที่นี่มาได้ 2 ปีแล้วก็ตาม...


“ไงเบิ้ม.... ตื่นสายเหรอไง...”
พี่เอก นักปราชญ์โพสโมเดิร์นชาวใต้กล่าวทักทายอย่างอารมณ์ดี... พี่เอกเป็นรุ่นพี่ที่ทำงานที่รอบรู้ไปซะทุกอย่าง.. ผมมักจะนั่งสนทนาในรถไฟเวลากลับเข้าเมืองตอนเย็นๆ พร้อมกับแก.. ทฤษฎีที่พี่เอกนำเสนอค่อยข้างจะร่วมสมัยและมีเหตุผล.. แกสามารถผูกเรื่องราวต่างๆ ในเมืองได้อย่างแยบยล โดยเฉพาะเรื่องการเมืองและรัฐบาล อาจเป็นเพราะแกเคยเป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยที่ผมเองก็เคยเป็นลูกศิษย์พี่แก....

"ป่าวพี่ พอดีผมหลับเพลิน เลยไปตื่นอีกที โน่นเลย อยุธยา..." ผมตอบแบบเขินๆ

“555 ... MGV รถไฟแม่เหล็กที่แพงที่สุดในโลกนั่นน่ะเหรอ.. สงสัยจะดีเกินไป เราเลยหลับกันสบายละนะ”

“ตกลงเรื่องคดีฟ้องร้องทุจริตรถไฟนี้มันไปถึงไหนแล้วนะครับ.. ที่รัฐบาลพรรคไทยรักพัฒนาเขาทำสัญญาไว้ผูกมัดและก่อสร้างกันแสนแพง... ยิ่งเรื่องที่ฯพณฯ นายก“ย้อยฮี่” ผ่านครม.ทำทางรถไฟแม่เหล็กนี้ไปถึงจังหวัดบ้านท่านนี่ก็ฮือฮาระดับโลกเลยนะ... ถึงบุรีรัมย์โน่นแนะ” ผมเสริมให้ดูมีภูมิพอคุยกับพี่เอก postmodern ได้บ้าง

“แกว่า มันจะช่วยเปิดประเทศแถบอินโดจีน.. เปิดประตูสู่เขมร แหล่งลงทุนใหม่ของโลกนี้... แกก็มีเหตุผลนะ...” พี่เอกประชดประชันพร้อมรอยยิ้มแผงเลศนัย

“เออ เย็นนี้กลับด้วยกันไม๊ละ ..” พี่เอกชวน หนุ่มใหญ่เจ้าลัทธิซ้ายจัดผู้มีแฟนเด็กคงต้องการสนทนาระหว่างเดินทางเข้าเมืองหลวง

“ไม่ละพี่.. เย็นนี้ผมมีนัดหญิงแถวหมอชิตเทอมินอล”...

“นั่นแน่”.... พี่เอกลากเสียงยาวพร้อมรอยยิ้ม...

อ่านต่อฉบับหน้า (อีกแล้ว)

Create Date : 10 ตุลาคม 2549 Last Update : 23 ธันวาคม 2549 10:07:17 น. Counter : 313 Pageviews.		6 comments
Share Tweet