CyberGal666 [ ตอน 25 ]

Episode XXV

แสงแดดยามเช้าลอดผ่านมูลี่ไม้สีอ่อนเข้ามาในห้องพักบนอาคารคอนโดหรูกลางเมืองสร้างเส้นสายของแสงเงาบนพื้นไม้ในห้อง

“เช้าแล้วเหรอเนี่ย... ที่นี่มันที่ไหนกันนะ” เบิ้มคิดในใจขณะลืมตาขึ้น เขาค่อยๆ พาร่างครึ่งหลับครึ่งตื่นค่อยๆ ลุกจากที่นอนในห้องแปลกถิ่น.. สมองของเขาค่อยๆ ประมวลผลย้อนกลับไปถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่ผ่านมา “โอ้ว.. ที่นี่คงเป็นห้องพักของแป๋มสินะ” เขาคิดขณะเปิดประตูห้องนอนไม้และเดินออกมาจากห้องนอน

ในห้องรับแขกพื้นหินสีขาวอันเย็นเฉียบ หญิงสาวในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกางเกงวอร์มรัดรูปสีเทากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้สีขาวซึ่งอยู่ที่โต๊ะกระจกใส ต้นแขนขาวกระจ่างของเธอมีรอยฟกช้ำอันเกิดจากเหตุการณ์เมื่อวันวาน... เธอหันมองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู “ตื่นแล้วเหรอคะพี่เบิ้ม นอนหลับสบายไม๊คะ” หญิงสาวยิ้มทักอย่างสดใสพาลทำให้ชายหนุ่มรีบสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง หน้าตาผมเผ้าอันยุ่งเหยิง เสื้อผ้าจะเรียบร้อยรึเปล่า เบิ้มออกอาการประหม่าเมื่ออยู่ต่อหน้าหล่อน..

“ไม่เป็นไรหรอกคะ ตามสบายเถอะ.. พี่คานิซังกำลังชงกาแฟอยู่น่ะ” เธอยิ้มและชี้ไปที่เคาน์เตอร์ครัวหินสีขาวไม่ไกลนัก ซึ่งคานิซาว่ากำลังก้มหาของอยู่และโผล่ยืนขึ้นทักทาย “ไงวะเบิ้ม สลบไสลไปเลยนะมึง” เขายิ้มทักทายอย่างเคย
“เป็นไงบ้างวะ หาข้อมูลอะไรเจอบ้างรึยัง” เบิ้มถามตอบขณะเดินไปหาเพื่อนสนิทที่เคาน์เตอร์ครัว
“กูเพิ่งตื่นได้ไม่นานว่ะ ต้องถามแป๋ม เห็นตื่นแต่เช้าเชียว” คานิซาว่าพยักหน้าให้เบิ้มเป็นสัญญาณก่อนจะกดน้ำร้อนใส่ในถ้วยกาแฟในมือ

“แป๋มเพิ่งจะเปิดคอมพ์เองค่ะ.. ยังไม่ได้ดูไฟล์ที่พี่คานิซังเอามาเลย แค่เปิดเครื่องดูว่าข้อมูลที่ลอกมาจากแผ่น XXD ยังอยู่ดีรึเปล่า.. โชคดีที่ไม่ได้มีใครเปิดเครื่องดู แต่ถึงยังไงเครื่องมันก็มีพาสเวิร์ดอยู่แล้วละคะ คงไม่ได้จะเข้ากันง่ายๆ” หญิงสาวในเสื้อกล้ามหันมาบอก

“เรื่องไอ้สารวัตินั่นมันแปลกๆ ยังไงไม่รู้เนอะ.. อยู่ดีๆ ก็มากีดกันพวกเราทั้งๆ ที่เราก็ช่วยกันถอดรหัสแก้ปริศนาจนเข้าเครื่องของแนนได้แล้ว ไม่รู้มันยังไงกัน” คานิซาว่าบ่นอุบ ดูเขาจะไม่สบอารมณ์นายตำรวจนั่นตั้งแต่ตอนที่คอยมาบอกให้เลิกหาพาสเวิร์ดครั้งแล้วครั้งเล่า
“กูว่า เรื่องข้อมูลที่เอาออกมาจากเทมาเส็กคงมีอะไรที่สำคัญมากแน่ๆ อย่างที่แนนบอกเอาไว้ก่อนตายนั่นแหละว่า มีใครบางคนต้องการข้อมูลเหล่านี้... ก็ขนาดพวกเรายังโดนหลอกให้ไปดึงออกมาจากเทมาเส็กกันไม่ใช่เหรอ” เบิ้มบิดคอคลายความเมื้อยล้าขณะอธิบาย

“มันก็จริงอยู่นะคะ เพราะถ้ามันไม่สำคัญขนาดนั้น เทมาเส็กคงไม่เดือดร้อนจะได้คือ หรือแนนคงยอมที่จะคืนของมากกว่าจะหนีแล้วยิงต่อสู้กันจนหมดลมหายใจกันไปด้วยเรื่องแค่นี้แน่ๆ” หญิงสาวจีบกาแฟหลังพูดจบ
“งั้นก็เป็นไปได้ว่า คนที่อยากได้ข้อมูลเหล่านั้นอาจจะให้นายตำรวจคนนั้นเอาไปจากพวกเรา... ซึ่งจะว่าไป มันก็เป็นไปได้นะ เทมาเส็กมีอิทธิพลกับรัฐบาลเรา และตั้งแต่สมัยพี่ยังเด็กๆ ก็ได้ยินเรื่องที่นักการเมืองของเรามีสายสัมพันธ์ที่ดีกับเทมาเส็กมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว” เบิ้มหันไปเล่าให้แป๋มฟัง

“งั้นเอาไว้เราหาตัวไอ้ธนาเจอก่อน แล้วค่อยมาดูกันว่าในไฟล์ที่แป๋มเซฟเอาไว้ พอเปิดดูด้วยฮาร์ดดิสของแนนที่เรามีอยู่ อาจจะเจออะไรน่าสนใจบ้าง ตอนนี้หาทางช่วยไอ้ธนามันก่อนดีกว่า เพราะยังไงแนนก็เป็นคนบอกเองว่าเจอธนาตั้งแต่วันนั้น ก็แสดงว่าหล่อนต้องเกี่ยวพันธ์กับการหายตัวไปของเจ้าธนาคารแน่ๆ” เบิ้มเสนอไอเดียร์กับเพื่อนทั้งสอง ซึ่งทุกคนต่างเห็นพ้องต้องกัน

..............................


หลังดื่มกาแฟหมดถ้วย คานิซาว่าก็เดินไปหยิบเครื่องคอมพ์ขนาดเล็ก PDA ของเขาออกมาจากห้องนอนแขก เขาเอามาให้แป๋มซึ่งขณะนี้กำลังง่วนอยู่กับการตรวจดูข้อมูลต่างๆ ในโน๊ตบุ๊คสีขาวของเธอ...
“ลองต่อดูนะครับ มันเป็นข้อมูลในรอบสองเดือนที่พี่ดึงมาจากเครื่องของแนน” คานิซาว่าต่อสายเคเบิ้ลไฟเบอร์ออปติกที่ด้านหลังของโน๊ตบุ๊คและเชื่อมต่อเข้ากับ PDA ของเขา

หญิงสาวเริ่มไล่รายชื่อไฟล์ที่น่าสงสัยตามลำดับวันที่ โดยดูความเป็นไปได้จากวันเวลาที่เกิดเหตุการณ์ต่างๆ
“ดูไฟล์ที่ลบทิ้งในถังขยะ recycle bin นี้สิคะ” แป๋มชี้ให้ชายทั้งสองที่นั่งอยู่บนโต๊ะกระจกดูด้วยสีหน้าตื่นเต้น.. “มีอยู่ไฟล์นึง เป็นรูปภาพแปลกๆ คะ รูปเบลอๆ ดูไม่ค่อยชัด คล้ายๆ รูปถ่ายตึกอะไรซักอย่างอะคะ เหมือนโกดังอะไรเนี่ยแต่มองจากด้านบน.. ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน” แป๋มบอกถึงสิ่งที่เธอพบเจอในกลุ่มไฟล์ภาพที่อยู่ใน PDA ของคานิซาว่า

“ชื่อไฟล์อะไรนะครับ” เบิ้มให้ความสนใจกับรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งเขามักจะคิดว่ามันอาจเกี่ยวพันธ์กับสิ่งต่างๆ เสมอ
“ชื่อมันเป็นตัวเลขน่ะค่ะ แต่ดูจากเวลาที่เซฟไฟล์แล้ว มันของเมื่ออาทิตย์ที่แล้วเอง ไฟล์ชื่อมันยาวๆ อะคะ 13_39.29N100_41.56E อาจเป็นชื่อที่ตั้งอัตโนมัติจากพวกกล้องดิจิตอลก็ได้” แป๋มหันมาอธิบายให้ชายทั้งสองฟัง

“ไหนขอดูหน่อยสิ..” คานิซาว่าเอนตัวไปดูไฟล์รูปภาพอาคารประหลาดที่เห็นแต่หลังคาและอ่านที่ชื่อด้วยสีหน้างุนงง... “อืมมม อาจเป็นอย่างแป๋มว่า พวกตัวเลขที่เรียงกันแบบนี้อาจเป็นชื่อไฟล์ที่ถ่ายจากกล้องดิจิตอลก็เป็นได้นะ.. หรือมึงว่าไงวะเบิ้ม” แฮ๊กเกอร์หนุ่มหันไปมองเพื่อนสนิทที่กำลังเพ่งมองดูรูปภาพอย่างไม่ละสายตา
“ไม่แน่ใจว่ะ.. มีอักษร N และ E อาจจะเป็นตำแหน่งค่า Longitude และ Latitude ก็เป็นได้นะ” เขาบ่นขณะอ่านชื่อไฟล์ภาพนั้น

“เออ เป็นไปได้ๆ” เบิ้มทำท่าสนใจอีกครั้งเมื่อคิดอะไรได้ “อาจเป็นตำแหน่งที่ตั้งก็ได้ เพราะสมัยนี้เรามีโปรแกรมหาตำแหน่งของที่ตั้งอะไรเยอะแยะไปหมดในเน็ท อาจเป็นค่า coordinate เส้นรุ้งเส้นแวงก็บอกทิศทางในการไปถึงที่หมายได้แล้ว คำว่า N และ E ก็น่าจะหมายถึง North เหนือ และ East ตะวันออกนะครับ” เขาหันไปมองแป๋มที่กำลังจ้องมองเขาอยู่

“งั้นลอง search หาดูจากพวกโปรแกรมแผนที่ไม๊คะ อาจได้ผลลัพธ์ถึงสถานที่ใดที่หนึ่งก็ได้ เรื่องค่าเส้นรุ้งเส้นแวงอะไรนี่ แป๋มไม่ค่อยรู้เรื่องหรอกค่ะ ขับรถหลงทางออกจะบ่อย” เธอยิ้มแห้งๆ ถึงความไม่ค่อยแม่นยำในทิศทางของเธอ
“ผมว่าคงเป็นเรื่องปกติแหละครับ ผู้หญิงไม่ค่อยถนัดเรื่องหาที่ทางหรืออ่านแผนที่อยู่แล้ว” คานิซาว่ายิ้มขณะเสริม “ยังไงก็ลอง search ดูก็ได้ครับ ไม่เสียหายอะไร”

หญิงสาวเริ่มกดตัวเลขต่างๆ ตามชื่อไฟล์ภาพประหลาดนั่นลงในโปรแกรมแผนที่... ไม่นานนักผลการค้นหาก็ให้ข้อมูลที่น่าตกใจ
“เป็นเส้นค่า coordinate เส้นรุ้งเส้นแวงจริงๆ ด้วยค่ะ.. แต่ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ใดที่หนึ่งในประเทศไทยนี่แหละ ไม่ไกลจากกรุงเทพนัก” เธอชี้ให้ทั้งสองดูอย่างตื่นเต้น
“ถ้าเราใส่ค่าตัวเลขนี้ในเครื่อง GPS ในรถของแป๋ม มันจะบอกตำแหน่งและเส้นทางในการไปถึงสถานที่นี้ได้ไม๊นะครับ” เบิ้มหันไปถามแป๋ม

“เออ จริงสินะ แป๋มลืมไปเลย พอดีไม่ค่อยได้ใช้น่ะคะเพราะใช้แล้วก็ยังหลงๆ อยู่เลย รถก็แสนจะติด เปิดระบบแผนที่นำทางก็ไม่ค่อยจะช่วยอะไร... อีกอย่างเมืองไทยไม่เหมือนที่ลอนดอน อันนั้นเราค้นหาสถานที่ปลายทางได้และพิมพ์แผนที่จากที่บ้านได้เลย ใช้ระบบ GPS เมืองไทยเลยไม่ค่อยได้ประโยชน์เท่าไหร่”


“งั้นเราอาบน้ำแล้วไปลองขับรถหาที่นี่กันดูเลยดีไม๊.. อาจจะเจอเบาะแสไปถึงตัวธนาก็เป็นได้นะ” เบิ้มชี้ชวนให้เพื่อนๆ ทั้งสองเตรียมพร้อมแก้ปมปริศนาที่เหลือเพื่อเขาจะได้กลับสู่ชีวิตปกติเสียที... ทั้งหมดแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าและชำระล้างร่างกาย.... ไม่นานนักทั้งสามก็พร้อมกันและลงลิฟท์สู่ลานจอดรถใต้ดิน...

...................................

พอเข้าไปนั่งในรถได้ แป๋มก็เริ่มกดปรับเอาจอของระบบแผนที่ดาวเทียม GPS ออกมาจากแผงจอใต้ช่องแอร์ เบิ้มหันไปมองหญิงสาวก่อนจะเริ่มกดรหัสตัวเลขค่าเส้นตัดที่ค้นพบและหันไปมองที่หญิงสาว “กดปุ่มไหนต่อละ”
แป๋มช่วยกดปุ่มที่หน้าปัด GPS และระบบก็เริ่มทำการประมวลผล...

“แผนที่ขึ้นมาแล้วค่ะ.. อยู่แถวเขตเมืองทางตะวันออกน่ะค่ะ ใกล้ๆ กับแนวทะเลใหม่ของสมุทรปราการ... เอ๊ะ ที่นี่มันคุ้นๆ นะค่ะ พี่ว่าไม๊”
คานิซาว่าขยับตัวมาด้านหน้าและมองดูภาพแผนที่บนจอ “ตำแหน่งนี้มันใกล้กับท่าเรือร้างแถวเขตโรงงานริมทะเลใหม่นี่น่า.. ที่ๆ แนนขับรถหนีตำรวจไปเพื่อจะขึ้นเรือหนี” เขาอธิบายถึงเส้นทางที่ปรากฏบนหน้าจอ

“เออ เป็นไปได้ว่ะ พอดีกูกับแป๋มโดนขังในกระโปรงท้ายรถ เลยไม่รู้เลยว่ามันวิ่งไปทางไหนบ้าง” เบิ้มหันไปบอกกับคานิซัง
“ถ้าสถานที่นี้เกี่ยวกับการหายตัวไปของพี่ธนา เราก็น่าจะไปดูกันนะคะ ไม่น่าเชื่อว่าเราไปถึงที่เกิดเหตุมาแล้ว แต่กลับไม่ใส่ใจกับอาคารในบริเวณนั้น” แป๋มกดปุ่มสตาร์ทเครื่องยนต์และปรับแอร์ให้เหมาะสม
“เราจะต้องแจ้งพวก DSI ก่อนมั้ย เผื่อพวกนั้นกำลังตามหาอยู่” คานิซาว่าแกล้งถาม
“ช่างหัวแม่งเหอะว่ะ ไหนมึงว่าไม่ไว้ใจพวกมันแล้วไง” เบิ้มสบถหลังนึกย้อนกลับไปถึงความเป็นไปได้ของกลุ่มเจ้าหน้าที่ในเครื่องแบบกับเรื่องราวเบื้องลึกของเหตุการณ์ต่างๆ ในครั้งนี้

“อย่าเสียเวลาเลยค่ะ ไปกันเลยดีกว่า” แป๋มพูดเสร็จก็เหยียบคันเร่งและเคลื่อนตัวออกจากที่จอดรถใต้ดินขึ้นสู่ชั้นเบื้องบนของระดับถนน...

ครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ทั้งสามหลุดจากความแออัดบนท้องถนนของเขตธุรกิจสุขุมวิท รถสปอร์ตสีเหลืองก็มุ่งสู่เส้นทางสายตะวันออกสู่ถนนใต้ทางด่วนสองชั้น บนหน้าจอจุดวงกลมศูนย์กลางของจอซึ่งแสดงตำแหน่งของรถกำลังเคลื่อนตัวตามแผนที่และการบอกตำแหน่งจากดาวเทียมสู่จุดเป้าหมายที่กำหนดจากตัวเลขที่พบเจอในไฟล์ภาพปริศนาของแนน...

แป๋มเร่งความเร็วตามทางเส้นซุปเปอร์ไฮเวย์สายตะวันออกจนมาตัดเข้าเส้นวงแหวนรอบนอกตามเส้นทางที่เกิดเหตุการณ์ไล่ล่าเมื่อวันวาน ไม่นานนักเธอก็ขับตัดเข้ามอเตอร์เวย์และเลียบเข้าทางขนานเพื่อเข้าสู่จุดทางเข้าท่าเรือร้าง ซึ่งบนหน้าจอ GPS ตอนนี้กำลังแสดงตำแหน่งพิกัดของตัวเลขนั้นที่ใกล้เข้ามาทุกขณะ

...............................

ทุกคนในรถต่างตื่นตัวด้วยใจระทึก แสงแดดในตอนเที่ยงวันอันร้อนระอุและสว่างจ้าตัดทะลุฝุ่นหมอกของพื้นทรายที่ถูกปั่นขึ้นจากการเคลื่อนตัวของรถตามเส้นทางถนนลูกรังและความรกร้างของทางเข้าท่าเรือแห่งนั้น สองข้างทางดูว่างเปล่า มีเพียงต้นหญ้าที่ขึ้นรกสูงเหนือหัวและความสงัดของพื้นที่ สายตาทุกคู่ในรถต่างจับจ้องหาสิ่งผิดสังเกตตลอดเส้นทางแต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีอะไร

เบื้องหน้าไม่ไกลนักคือภาพของทะเลใหม่ซึ่งเกิดจากความร้อนที่สูงขึ้นในรอบสิบกว่าปีที่ผ่านมาซึ่งละลายน้ำแข็งขั้วโลกจนทำให้พื้นที่หลายแห่งต้องจมน้ำลงไป “ไม่น่าเชื่อว่าสถานที่เกิดเหตุการณ์ยิงต่อสู้กันเมื่อวานนี้จะถูกปล่อยไว้ไร้คนดูแลเช่นนี้” เบิ้มคิดในใจ “ระบบรักษาความปลอดภัยและความเข้มงวดต่างๆ ในบ้านเมืองเรามันก็คงยังไม่ได้พัฒนาอย่างที่ควรจะเป็นละนะ” เขาบ่นพึมพำในใจขณะจับจ้องมองดูอาคารร้างในสถานที่เบื้องหน้า

ไม่นานนักแป๋มก็ขับข้ามสะพานคอนกรีตอันเก่านั้นมายังพื้นที่ของท่าเรือเก่า ทั้งสามลงจากรถที่ขับจอดใต้ร่มเงาของอาคารร้างและเริ่มเดินสำรวจพื้นที่โดยรอบของท่าเรือแห่งนี้.... เบื้องหน้าของพื้นที่เป็นลานคอนกรีตกว้างที่ถูกปล่อยร้าง มีถังแกลลอนเก่าๆ วงเรียงรายอยู่ข้างอาคารที่ดูทรุดโทรม โซ่ขนาดใหญ่ที่มีสนิมเกาะอยู่พันอยู่รอบแท่นเหล็กเก่า ในพื้นที่แห่งนี้ประกอบไปด้วยอาคารโกดังร้างซึ่งอยู่ด้านหน้าก่อนถึงขอบท่าเรือ และอาคารโรงงานอีกหนึ่งโรงที่อยู่ไม่ห่างจากกันมากนัก

คานิซาว่าเดินสำรวจพื้นที่และมองที่พื้นคอนกรีตที่มีคราบเลือดเปื้อนอยู่ไม่มากนัก สัญลักษณ์การต่อสู้ถูกพ่นทับอยู่บนพื้นเป็นรูปร่างของผู้ที่เคยจบชีวิตลงที่นี่ เขาทำสีหน้าสะอิดสะเอียนก่อนจะเดินเร่งไปด้านหน้าของท่าเรือแห่งนี้ที่ติดขอบทะเลสีน้ำตาลอ่อน

“ลองเข้าไปดูในโกดังร้างนี้กันหน่อยไม๊ เผื่อพวกตำรวจเมื่อวานนี้ไม่ได้ตรวจดู” เบิ้มร้องตะโกนเรียกสมาชิกผู้ร่วมชะตากรรมทั้งสองให้มาดูที่ทางเข้าโรงงานร้างแห่งนี้ ประตูเหล็กถูกล่ามโซ่ไว้แน่นหนา ดูจากสภาพของโซ่และแม่กุญแจที่เก่าทรุดโทรมไปด้วยสนิมนั้นทำให้ทุกคนต่างคิดไปว่าอาคารนี้คงถูกทิ้งร้างมาหลายปี เบิ้มหยิบโซ่ขึ้นมาดูหยาบๆ และปล่อยมันทิ้งลงตามเดิมจนโซ่ฟาดกับประตูเหล็กเสียงดัง...

ทั้งสามเดินวนเวียนรอบๆ อาคารเพื่อมองหาทางเข้า ซึ่งถึงแม้ว่าตัวอาคารจะถูกปล่อยทิ้งร้างแต่ก็ไม่ได้เปิดให้ผู้ไม่ได้รับอนุญาติเข้าไปภายในได้ง่ายๆ..
“พี่เบิ้มค่ะ.. พี่ธนาคงไม่ได้ถูกจับเอาไว้ที่นี่หรอกมั้งค่ะ ชื่อไฟล์และภาพนั้นอาจเป็นแค่สถานที่สำหรับการหลบหนีของแนนเฉยๆ ก็เป็นได้นะคะ ดูๆ แล้วที่นี่ก็ไม่น่าจะมีอะไรซ่อนเร้นหรอกมั้งคะ” แป๋มทำสีหน้าเหนื่อยจากความร้อนระอุของสภาพอากาศตอนเที่ยงวัน
“กูก็ว่างั้นว่ะเบิ้ม มึงดูสภาพของมันดิ เหมือนไม่ได้เปิดใช้มาหลายปีเลย อะไรๆ ก็ถูกไอทะเลกัดซะจนเครอะไปด้วยคราบสนิมหมดแล้ว”

“สงสัยจะเป็นงั้นว่ะ ดูเหมือนจะไม่น่าใช่ที่นี่เลย เสียเวลาจริงๆ” เขาทำสีหน้าเบื่อหน่ายพลางเตะหินที่เบื้องหน้ากระจายออกไปจนฝุ่นตลบ......

“เฮ้ย !!” เบิ้มทำเสียงตกใจ.. เขารีบเดินจ่ำไปด้านหน้าที่ตะแกรงเหล็กที่ดูเหมือนจะเป็นท่อน้ำทิ้ง
“มีไรวะเบิ้ม ทำเสียงตกใจเชียวนะมึง”
“เมื่อกี้กูเตะหินหล่นไปในช่องตะแกรงเหล็กว่ะ..... เสียงมันสะท้อนฟังดูลึกๆ ยังไงไม่รู้วะ” เขาก้มลงหยิบเศษก้อนหินขนาดเล็กแล้วลองโยนลงไปในช่องตะแกรงโลหะเก่าเปื้อนสนิม เสียงสะท้อนของการกระแทกของเหล็กดูยาวไกลกว่าท่อน้ำทิ้งทั่วไป.. ชายทั้งสองมาก้มลงนั่งยองเพื่อตรวจดูพื้นตะแกรงเหล็กด้วยความสงสัย
“กูว่าลองเปิดฝาท่อดูเหอะว่ะ ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว” คานิซาว่าเสนอความคิด...

ชายหนุ่มทั้งสองต่างสอดนิ้วเข้าไปในตะแกรงเหล็กทรงกลมนั้นแล้วค่อยๆ ยกมันขึ้น ไม่นานนักฝาตะแกรงเหล็กก็ถูกเปิดขึ้นอย่างง่ายดายราวกับถูกเปิดใช้อยู่สม่ำเสมอ.. ด้านล่างเป็นพื้นคอนกรีตเก่าๆ ที่ดูเหมือนพื้นท่อระบายน้ำทั่วไป

“ท่อธรรมดาละมั้งค่ะ” เสียงหญิงสาวที่ยืนดูอยู่ด้านหลังมองชะเง้อลงไปดูสภาพด้านล่างของตะแกรงเหล็กเก่านั้น ซึ่งภาพด้านล่างมีเพียงพื้นคอนกรีตสีเทาต่ำลงไปราวหนึ่งเมตรซึ่งดูเหมือนพื้นท่อน้ำทั่วไป มีเพียงรูช่องสีเหลี่ยมที่ขอบด้านเท่านั้นที่ดูน่าสงสัย
“เมื่อกี้เสียงหินที่ตกลงไปด้านล่างมันหายไปในช่องเหลี่ยมๆ นั้นน่ะ” เบิ้มชี้ให้แป๋มดู “มึงว่ามันจะเปิดลงไปได้ไม๊วะ” เขาหันไปมองเพื่อนนักคอมพ์ซึ่งกำลังนั่งสังเกตช่องท่อนั้นอยู่

“ไม่ลองไม่รู้ว่ะ” แฮ๊กเกอร์หนุ่มเปลี่ยนท่ามานั่งที่ขอบปูนและห้อยเท้าทั้งสองข้างลงไปในช่องท่อ เขาเอื้อมมือขวาลงไปจับที่ช่องสี่เหลี่ยมขนาดพอดีกับนิ้วทั้งสี่และใช้มือซ้ายจับขอบปูนด้านบนเอาไว้กันตก
“ฮึบบบ!!” เขาค่อยๆ ยกพื้นปูนขึ้น ซึ่งในความขณะนี้กำลังพับเปิดขึ้นอย่างง่ายดายจนหญิงสาวที่ยืนอยู่ถึงกับตกตะลึงและยองตัวลงและจับที่หลังของชายทั้งสอง..

ด้านล่างของฝาคอนกรีตที่เปิดขึ้น บริเวณกำแพงมีราวเหล็กบันไดลิงเพื่อใช้ปีนลงไปที่ด้านล่างซึ่งลึกลงไปราว 3 เมตรและมีแสงลอดมาจากอีกทิศทางหนึ่งเหมือนกับเป็นทางเดินไปที่ใดซักที่หนึ่ง
“นี่คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ” เบิ้มหันมามองบุคคลทั้งสอง
“มึงกล้าลงไปเหรอวะ” คานิซาว่าถามตอบด้วยสีหน้าหวั่นๆ

“มาถึงขั้นนี้แล้ว ถ้าไอ้ธนาอยู่ด้านล่าง มันก็คงกำลังแย่ว่ะ กูว่าเราสองคนลงไปดูด้านล่าง ส่วนแป๋มรออยู่ข้างบนนี้ละกันนะ เผื่อมีอะไรแปลกๆ ที่ด้านบน” เบิ้มหันมองแป๋มหลังจบประโยค
“เอาไฟฉายนี่ไปด้วยค่ะ” แป๋มหยิบไฟฉายจากในกระเป๋าสะพายของเธอให้กับเบิ้มด้วยสีหน้าหวาดหวั่น “มีอะไรตะโกนเรียกแป๋มเลยนะคะ”

เบิ้มยิ้มรับไม่ตอบอะไร สีหน้าเขาดูมีความกังวลอยู่ภายในแต่พยายามไม่แสดงออกมาให้เห็น เขาหันไปพยักหน้ากับเพื่อนรักก่อนจะขยับขาลงไปแตะที่ขอบเหล็กด้านล่างและค่อยๆ หย่อนตัวลงไปที่ละขั้น

ไม่นานนักชายทั้งสองก็หายลงไปในเงามืดด้านล่าง หญิงสาวยืนดูด้วยความหวาดหวั่นที่ขอบท่อ เธอลุกยืนและมองไปรอบด้านที่เปล่าเปลี่ยว ลมทะเลพัดกระหน่ำเข้ามาแรงขึ้น เมฆเริ่มคลืบคลานเข้าปกคลุมท้องฟ้าจนความสว่างจ้าของเที่ยงวันค่อยๆ ลดความร้อนแรงลง แต่ความตึงเครียดกลับเข้าปกคลุมจิตใจของหญิงสาวแทนที่ความร้อนระอุของวันที่กำลังจางหายไป

อ่านต่อฉบับหน้า

Create Date : 19 ธันวาคม 2549 Last Update : 23 ธันวาคม 2549 9:58:53 น. Counter : 478 Pageviews.		6 comments
Share Tweet