CyberGal666 [ ตอน 13 ]

ความเดิมจากตอนที่แล้ว


Episode XIII


ยินดีต้อนรับสู่ฐานข้อมูลแห่งสถาบันเทมาเส็ก
Login name : __________________
Password : ___________________

“อ้าว.... ต้องมาเจาะระบบอีกแล้วหรือนี่” ผมก้มลงมองที่หน้าจอขณะที่คานิซาว่ากำลังนั่งเลื่อนนิ้วไปบนแผงสัมผัสด้านข้างของคีบอร์ดกระจกเรืองแสง
แฮ๊กเกอร์หนุ่มพิจารณาไปทั่วโต๊ะและพบกับข้อความเกี่ยวกับการเข้าสู่ระบบ “to register to the system, please contact the information counter” เพื่อเข้าสู่ระบบ กรุณาติดต่อเคาน์เตอร์สอบถามข้อมูล....


“กูว่า เราลองด้วยขั้นตอนง่ายๆ ก่อนละกัน ถ้าต้องเจาะเข้าระบบค่อยว่ากันอีกที กูยังไม่อยากมีปัญหากับที่นี่ว่ะ” คานิซังลุกขึ้นจากเก้าอี้ล้อเลื่อนแล้วมองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาเคาน์เตอร์ที่ว่านี้

“เฮ้ย อยู่นั่นไง” ผมสะกิดให้เพื่อนหันไปดูที่มุมหนึ่งของห้องทรงกลมซึ่งมีลักษณะเป็นเคาน์เตอร์ที่โค้งตามรูปทรงของห้อง “เดี๋ยวกูไปจัดการให้ มึงนั่งรออยู่นี่ละกัน” ผมอาสาไปติดต่อที่ส่วนลงทะเบียนให้.... ผมเดินไปยังบริเวณเคาน์เตอร์ซึ่งมีลักษณะเป็นเคาน์เตอร์อัตโนมัติ มีช่องแสตนเลสสีเงินเป็นแนวยาวบนผนังคอนกรีตบล๊อกสีเทา ด้านบนของช่องบริการสีเงินเป็นจอ LCD สีดำและตัวหนังสือสีขาวระบุว่าช่องไหนใช้ทำกิจกรรมอะไร

SEARCH : BORROW : RENEW : RETURN : REGISTER : MEDIUM DEVICE

ผมยืนอ่านป้ายอยู่ซักพักก่อนจะเดินไปยังช่องลงทะเบียนใหม่ REGISTER... ที่หน้าช่องเคาน์เตอร์มีป้ายกระจกที่มีขั้นตอนการขอ access code ต่างๆ นาๆ ผมพิจารณารายละเอียด “please insert your ID card to get the access code & press your thumb to the screen” ผมหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วดึงบัตรประจำตัวก่อนจะเสียบเขาไปในช่องสอดบัตรสีเงินที่มีไฟสีเขียวกำกับไว้ด้านล่างของช่อง หลังจากนั้นจึงกดนิ้วโป้งลงในช่องสี่เหลี่ยมบนหน้าจอตามคำแนะนำที่ปรากฏบนจอคอมพ์... ชั่วอึดใจหน้าจอก็ปรากฏข้อความพร้อมรูปหน้าของผมจากฐานข้อมูลจากส่วนกลาง..

Welcome to Temasek
Mr.Ampon Risinky,
Please wait a moment……

ไม่นานนักกระดาษเล็กๆ สีขาวที่มีรหัสเลขที่พิมพ์ด้วยความร้อนก็ไหลออกมาจากช่อง ผมหยิบกระดาษนั้นและดึงบัตรประชาชนออกจากช่อง... ผมเดินกลับมาที่โต๊ะคอมพ์และยื่นกระดาษรหัสการเข้าระบบให้คานิซาว่า

Login name : R.ampon
Password : xxxxxxxxxxxx

Access Granted…. You have 12 hrs. left

เราเข้าสู่ฐานข้อมูลของห้องสมุดได้แล้ว แต่มีเวลาให้สำหรับวันนี้เท่านั้นในการค้นคว้าหาข้อมูล.... ก็สะดวกปลอดภัยดีนะ ผมคิดชื่นชมความรอบคอบของระบบรักษาความปลอดภัยของที่นี่....

บนหน้าจอเป็นระบบปฏิบัติการ Zing OS System ระบบที่เทมาเส็กคิดค้นขึ้นมาใช้เองภายในศูนย์แห่งนี้ เมนู icon สัญลักษณ์จัดเรียงในสภาพ 3 มิติ.... Browser มาตรฐาน, ฐานข้อมูลห้องสมุด, งานวิจัย... ฯลฯ
“กูต้องมีเวลามากกว่านี้ว่ะ.. ไม่รู้จะเริ่มที่ตรงไหนเลย”... แฮกเกอร์หนุ่มบ่นพลางลากนิ้วบนแป้นควบคุมและเลื่อน icon 3 มิติไปรอบๆ
“มึงลอง search แบบซื่อๆ ดูก่อนดิ” ผมแนะนำให้เริ่มจากการค้นหาแบบง่ายๆ ก่อน
“เออ ลองดูๆ”... คานิซาว่ามองไปที่แผ่นกระดาษ... เขาเลือกเมนูค้นหาแล้วพิมพ์รหัสตัวเลขลงไปทีละตัว

found no result match – ไม่พบรายการใด

“กูว่ามันคงไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ” คานิซาว่าหันมามองค้อน.... “รหัสในอีเมล์นี้อาจมีอะไรซับซ้อนมากกว่าที่เราคิดก็ได้นะ... ไอ้ตัวเลขที่เราเอามาเรียงก็พาเรามาถึงที่นี่แล้ว ซึ่งตรงกับข้อความลับที่ธนาเขียนซ่อนเอาไว้.. แล้วส่วนอื่นๆ มันจะมีจุดหมายอะไรซ่อนอยู่บ้างรึเปล่านะ”
เขาลองค้นหาอีกหลายวิธี ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรตอบรับกลับมาจนเราแทบจะท้อกันไป..
“กูนึกว่ามึงจะกดแป้นแบบเร็วๆ เหมือนในหนังฮอลิวู๊ดซะอีก” ผมแซวเพื่อคลายความตึงเครียด

“ระบบมันไม่ได้จะเจาะกันง่ายๆ ว่ะ ยิ่งเรามีข้อมูลไม่มากมายนักมันก็เหมือนกับงมเข็มในมหาสมุทร” คานิซาว่าเอนตัวทำหน้าตาเบื่อหน่าย ท่าทางเขาคงจะอยากเดินออกไปสูบบุหรี่เต็มทน แต่ทางออกก็คงจะไกลเกินไปที่จะไปยืนสูบบุหรี่...

ท้องฟ้าเหนือหลังคากระจกเริ่มมีเมฆดำเข้ามาปกคลุม ระบบแสงสว่างภายในห้องสมุดดูสว่างขึ้นจากระบบปรับแสงอัตโนมัติ แสงของสายฟ้าในก้อนเมฆเปล่งแสงเป็นระยะๆ ดูเหมือนปล่องแก้วกลางห้องจะมีปฏิกริยากับไฟฟ้าจากธรรมชาติ ภายในแท่งแก้วมีลำแสงพุ่งเป็นวงจากด้านบนลงมาที่พื้นเป็นระยะๆ ดูยิ่งใหญ่

“มันคงเป็นสายล่อฟ้าและดึงพลังงานจากไฟฟ้าธรรมชาติมาใช้ในศูนย์นี้ด้วยว่ะ” คานิซาว่าเหม่อมองบนท้องฟ้าดูสีหน้าตื่นตะลึงกับเทคโนโลยีของศูนย์แห่งนี้.....

“กูว่า ถ้าเป็นพนักงานในนี้ก็คงจะเข้าไปในระบบฐานข้อมูลได้ลึกกว่านี้ว่ะ และคงจะใช้ได้นานกว่าวันเดียวแบบของพวกเรา” ผมบ่นเมื่อมองดูเวลาที่ค่อยๆ ลดลงที่หน้าจอ

คานิซาว่าเอนหลังเงยหน้าขึ้นมองเมฆที่เคลื่อนตัวเหนือหลังคากระจกอยู่นานราวกับกำลังคิดอะไรอยู่............“เฮ้ย.. เออ จริงว่ะ!!” คานิซาว่าทำเสียงเหมือนคิดอะไรได้ เขาเอนตัวขึ้นนั่งตรงและหยิบกระดาษที่พิมพ์อีเมล์นั้นขึ้นมาดูอีกครั้งหนึ่ง

“เฮ้ย มึงว่าในห้องนี้มีคอมพ์กี่เครื่องวะ” คานิซาว่าหันมาถาม
“เอ.. ไม่แน่ใจว่ะ” ผมลุกขึ้นยืนแล้วมองไปรอบๆ ห้องพลางนับด้วยสายตา.. “ประมาณ 48 เครื่องว่ะ... มันเรียงกันสามวงรอบจุดศูนย์กลางที่เป็นแท่งแก้วอันใหญ่นั่น... วงนอกมี 5 โต๊ะ วงกลางมี 4 วงในสุดมี 3 รวมแล้วก็ 12 โต๊ะ โต๊ะนึงก็มีคอมพ์อยู่ 4 ตัว”

“บนหน้าจอแต่ละเครื่องมันจะมีตัวเลขกำกับอยู่ว่ะ.. มึงเห็นบนขอบจอกระจกด้านข้างรึเปล่า ที่เป็นเหล็กปั้มรูปตัวเลขน่ะ” แฮกเกอร์หนุ่มชี้ให้ผมสังเกตตัวเลขบนแผ่นโลหะสีเงินข้างจอกระจก
“เออๆ เห็นอยู่ ตัวนี้ก็ 36 ข้างๆ อีกสามตัวก็เรียงกันหมดเลย 35 34 33…… มันคงไล่ตัวเลขมาจากตัวในสุดว่ะกูว่า” ผมยืนชะเง้อมองตามหน้าจอของโต๊ะทรงโค้งข้างๆ

คานิซาว่าลุกขึ้นยืนแล้วใช้นิ้วชี้ไปยังเครื่องต่างๆ ที่เรียงตัวกันเป็นรูปวงกลม..... “37 38 39 40 41...” เขานับตัวเลขพึมพำราวกับคิดอะไรได้..... “กูว่ากูคิดอะไรออกแล้วว่ะ..” ยังไม่ทันที่ผมจะทันตั้งตัว คานิซังก็ลุกเดินไปจากที่นั่งแล้วเดินไปตามทางโค้ง... เขาหยุดยืนอยู่หน้าเครื่องที่มีตัวเลข 45 กำกับอยู่ที่ข้างจกกระจกและยิ้มเล็กๆ เหมือนค้นพบอะไรบางอย่าง


แฮกเกอร์หนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้ล้อเลื่อนสีเงินและกดปุ่มที่แป้นพิมพ์เรืองแสงให้หน้าจอปรากฏภาพ.. ผมลุกเดินตามมาจากโต๊ะคอมพ์เครื่องเดิม มาที่คานิซาว่า.... “เกิดอะไรขี้นวะ” ผมถามด้วยความสงสัย....
“กูว่า คำตอบอาจอยู่ที่เครื่องคอมพ์เครื่องนี้ว่ะ” เขาหยิบกระดาษที่พิมพ์ตัวเลขปริศนานั้นขึ้นมาดูแล้วเริ่มค่อยๆ กดปุ่มต่างๆ ลงบนแป้นพิมพ์

Login name : p.M
Password : 208153415



Access granted… welcome back PAM
(เข้าสู่ระบบ... ยินดีต้อนรับอีกครั้ง pam)


อ่านต่อฉบับหน้า

Create Date : 05 พฤศจิกายน 2549 Last Update : 23 ธันวาคม 2549 10:05:34 น. Counter : 378 Pageviews.		7 comments
Share Tweet