เราเข้ามาถึงเมือง Briancon  นับตั้งแต่ใกล้เขตเมือง ทำไมในใจฉันรู้สึกถึงความเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวเดียวดาย  จับขั้วหัวใจ  ในความรู้สึกเหมือนฉันกำลังใส่แว่นตาสีน้ำตาล  มองไปทางไหนแห้งแล้งเห็นแต่สีน้ำตาล  ไม่รู้ทำไมเหงาจับใจ   Briancon  เมืองอะไรยังไงที่ไหน ฉันก็ไม่เคยหาข้อมูล  

               ที่พักที่เราเลือกทางอินเตอร์เนต เป็นบ้านเก่านำมาดัดแปลงเป็นโรงแรมเล็กๆ ตึกโบราณแปลกดี  เราไปถึงราวสองทุ่ม   รอบบริเวณเงียบเหงามีเพียงรถยนต์จอดเต็มหน้าโรงแรม  ไม่เห็นผู้คน  เดินในโรงแรมเงียบสนิทราวกับไม่มีคนพัก   แต่รุ่งเช้าเราจึงได้เห็นผู้คนออกมาจากห้องพักในห้องอาหาร   ข้อดีของฝรั่งคือ มารยาทอันดีงามอย่างหนึ่ง คือ การเคารพสิทธิของผู้อื่นโดยเฉพาะความสงบเรียบร้อยในโรงแรมที่พัก  จะเงียบสนิทไม่มีพูดคุยเสียงดังหรือส่งเสียงเอะอะรบกวนผู้อื่น  ยกเว้นเมื่อฝรั่งนั้นมาอยู่โรงแรมประเทศไทย  บ้างก็จะประพฤติอีกแบบ

              เชคอินแล้ว  เรารีบขับรถไปรับประทานอาหารเย็น  ก่อนที่ร้านต่างๆจะปิด  คืนนี้จะได้ทานอาหารเอเชียบ้าง  Le Jasmin  ร้านอาหารเอเชียในย่านเมืองเก่า 

                   ป้อมปราการ คูน้ำล้อมรอบ พร้อมประตูชัก อย่างกับยุคโรมัน ฉันเดินดีๆ ระวังว่าจะมีคูน้ำหรือจระเข้อยู่ในน้ำข้างล่างมั้ย  สมัยก่อนคงมีสัตว์ร้ายอยู่ข้างล่าง  จระเข้ สิงโต หมี รึเปล่านะ

จอดรถในที่จอดรถสาธารณะหน้าป้อมปราการ  เดินฝ่าความหนาวเข้าไปภายในเขตประตูเมืองเก่า

                    ภายในเมืองเก่า ก็เหมือนเมืองเก่าทั่วไป มีถนนหิน ที่นี่มีทางน้ำไหลเพราะอยู่บนภูเขาด้วย   มีชาวบ้านอยู่อาศัยภายใน  เป็นบ้านและร้านค้า  รถของชาวบ้านมีที่จอดรถต่างหากใกล้ๆ  กั้นจากรถภายนอกด้วยแท่งเหล็ก  ที่ควบคุมด้วยรีโมทให้เลื่อนหายลงใต้พื้นดินยามรถผ่าน  และกลับเคลื่อนขึ้นมากั้นไว้ดังเดิม  ดูไฮเทคแปลกกว่าที่อื่นๆ

มีโบราณวัตถุหลายอย่าง  บ่อน้ำ

           ดีใจร้านยังไม่ปิด  ฝรั่งนั่งกินอาหารเอเชีย  เราจะได้ทานข้าวแล้ววันนี้  เมนูอาหารเขียนชื่อ Thai โฆษณาไว้เหมือนร้านอื่นๆ  แต่มันก็ไม่ใช่ Thai สักแห่งหน้าตาประหลาดแบบนี้ไทยไม่มี  ทำเสียเพี้ยนๆ    ไม่ใช่ทั้งหน้าตาและรสชาติไทย  เจ้าของคงเป็นจีนหรือเวียดนามดูจากแต่งร้าน  แล้วมาใส่ชื่อไทยนำหน้าเมนูอาหาร  เช่น Thai tom yum , Pad thai ฯ น่าโมโหจริงๆ

                แต่ที่น่าโมโหมากกว่า  คือ การเอาพระพุทธรูป  เศียรพระพุทธรูป  หรือ รูปวัดและพระมาแต่งในร้านและหน้าร้าน   ฉันพยายามถ่ายภาพแอบถ่ายภาพมา (ให้ดูบนชั้นด้านหลังพนักงาน มีพระพุทธรูปและเศียรหลายองค์ไว้ตกแต่งไม่ใช่บูชา ) เพราะเจ้าของร้านชายชาวจีน ดูดุโหดและรูปร่างล่ำสัน  

                อย่างไรเสีย  ฉันก็ได้ทานข้าวสวย  และ โฆษณาว่าต้มยำกุ้ง  แต่รสชาติไม่ใช่มีเพียงเผ็ดนิดๆแต่ไม่มีรสเปรี้ยวและเครื่องเทศหอมอื่นๆ แกงกะหรี่หรือคงพยายามทำมัสมั่นแบบเหม็นๆ   หลังรับประทานเสร็จ เรากลับที่พักไม่ถูกเพราะ GPS จากอินเตอร์เนต แบตเตอรี่หมด   เราขับหลงขึ้นภูเขาเตี้ยๆแห่งหนึ่ง ดูรกร้างเงียบพิลึก  จึงวกกลับ วนไปวนมา  จนพบโรงแรมในที่สุด เพราะเมืองไม่ใหญ่มาก

                ฉันเข้านอนปกติดี  ไม่ได้คิดอะไร  กลางคืนฝันว่า  มีเสียง "ที่ไปเยี่ยมนั่นเป็นป่าช้า"  ฉันตกใจตื่น  รู้สึกวังเวงชอบกล  วันนี้ก็ไม่เห็นมีป่าช้าที่ไหนเลย 

รุ่งเช้าเราเที่ยวชมในป้อมปราการ  หน้าต่างบานหนึ่งมีเหล็กดัดเก๋ดี มองเห็นวิวรอบๆ

ฉันมองผ่านหน้าต่าง  หาทิศทางที่ขับรถขึ้นเขาไปเมื่อคืน

ไม่อยากเชื่อสายตา  เมื่อคืนถนนที่เราขับรถหลงไปนั่น เป็นป่าช้าชัดๆ(มุมบนขวาของภาพ)

ฉันไปเยี่ยมป้าช้ามาโดยไม่รู้ตัว เหมือนที่เขามาบอกฉันจริงๆ

               และมาเห็นชัดๆอีกครั้งเมื่อรีวิวภาพถ่าย  ที่จริงป่าช้านี้อยู่ในภาพถ่ายตั้งแต่เริ่มก้าวเท้าเข้ามาในป้อมแห่งนี้   ฉันไม่รู้ว่าเป็นหลุมศพของใครบ้าง  ค้นหาในอินเตอร์เนตไม่มีข้อมูล  เขาเรียก  Old cemetery of Briancon  ก็ไม่ทราบสมัยไหน  นั่นเป็นเหตุให้ฉันต้องหาข้อมูลของเมืองนี้มากขึ้น ว่าทำไมเมืองนี้จึงทำให้ จิตใจเศร้าสลดหดหู่เงียบเหงาเปล่าเปลี่ยววังเวงถึงขนาดนี้   โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ

ลิงก์ตอนก่อนหน้า