Bloggang.com : kokoo_129 : ..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่7..

..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่7..

คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือ หากนำเรื่องไปเสนอต่อสำนักพิมพ์ ถือเป็นการเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือนถึง 4 ปี หรือปรับตั้งแต่ 100,000 บาท ถึง 800,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

************************
Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร
ตอนที่ 7
************************

.
.
.
พาทริส เดินปลีกตัวออกมาจากงานเลี้ยง เค้าเดินผ่านเข้าไปในสวนเล็กๆ ใกล้ๆ ลานจัดเลี้ยง ด้วยท่าทางร้อนรีบ

“เฮ้อออออออออ....”
เสียงถอนหายใจหลุดออกมาจากร่างเล็ก

“เกือบไปแล้วเรา”
หนุ่มน้อยรู้สึกหวาดกลัวนางกำนัลผู้ทรงเสน่ห์ไม่น้อย ท่าทางว่า ค่ำคืนนี้เค้าคงต้องพบเรื่องหนักแน่ๆ หากอยู่ในงานเลี้ยงต่อไป

แต่ระหว่างที่พาทริสกำลังยืนหายใจอย่างโล่งอกอยู่นั้นเอง เสียงที่เค้าไม่อยากได้ยินก็ดังขึ้น

“ท่านพาทริส.....ท่านพาทริสอยู่ไหนเจ้าคะ”

เสียงของนางกำนัลบาเรีย ดังให้ได้ยิน จนหนุ่มน้อยพาทริสถึงกับสะดุ้งสุดตัว

“ท่านพาทริส....”
นางกำนัลบาเรีย ยังคงร้องเรียกหาพาทริสไม่ขาดปาก

พาทริสมองซ้ายที ขวาที เค้าอยากจะหลบนางกำนัลเจ้าเสน่ห์ผู้นี้ให้พ้นๆ แต่เหมือนจะทำไม่ได้เลย หนุ่มน้อยมองไปทางซ้ายที ขวาที ก็ไม่มีซอกไหน มุมไหนให้เค้าหลบสายตาของนางกำนัลจอมตื้อได้เลย...

แต่แล้วเค้าก็พบกับ นางกำนัลอีกคนที่กำลังยกโถสุราเดินตรงมาทางสวนเช่นกัน นางกำลังจะยกโถสุราไปทางลานจัดเลี้ยง

พาทริส ยิ้มออกมาอย่างมีแผน ก่อนจะเดินตรงปรี่เข้าไปหานางกำนัลที่กำลังยกโถสุราเดินเข้ามา

“ท่านพาทริส....หายไปไหนของเค้านะ ท่านพาทริสเจ้าคะ”
บาเรีย มองไปรอบๆ สวน ก็ไร้วี่แววของพาทริส นางขมวดคิ้วน้อยๆ อย่างหงุดหงิด แต่แล้วนางก็พบกับนางกำนัลอีกคนที่ยกโถสุราเดินมาพอดี

“นี่เจ้า...”
บาเรียร้องเรียกนางกำนัลอีกคน

นางกำนัลที่ยกโถสุราเดินเข้ามาหยุดชะงักเพราะเสียงเรียกของบาเรีย

“นี่เจ้าเห็นใครเดินมาแถวนี้บ้างหรือไม่”
บาเรียรีบซักถามนางกำนัลชั้นรอง ด้วยน้ำเสียงสูง

“.......”
นางกำนัลน้อย ส่ายหน้าไปมาเบาๆ นางก้มหน้าไม่กล้าสบตาบาเรีย

“ไม่เห็นงั้นหรือ....แล้วจะหายไปไหนได้นะ”
กล่าวน้ำเสียงหงุดหงิดที่ไม่เจอหนุ่มน้อยพาทริส พลางจ้องมองนางกำนัลน้อยด้วยแววตาขุ่น

“แล้วนี่เจ้าเป็นอะไร ทำไมก้มหน้าก้มตาซะขนาดนั้น”
กล่าวถามอย่างสงสัย

“ก็...ก็ข้าเป็นนางกำนัลชั้นรอง ไม่อาจเทียบบารมีนางกำนัลหลวงอย่างท่านได้ซิเจ้าคะ”
คำตอบของนางกำนัลชั้นรอง ทำให้บาเรียถึงกลับยิ้มที่มุมปากอย่างชอบใจ

“เจ้านี่ช่างเจรจา”
นางปรายตามองอย่างผู้ศักดิ์สูงกว่า

“ไหน เจ้ากำลังจะเอาสุราไปในลานจัดเลี้ยงงั้นหรือ”
นางกำนัลบาเรีย กล่าวซักถาม

“เจ้าค่ะ”

“มา เราถือไปเอง เจ้ากลับไปทางงานในครัวเถอะ”
บาเรีย หยิบเอาโถสุราจากนางกำนัลน้อยมาถือไว้ และรับอาสานำเข้าไปในงานเลี้ยงแทน

“ขอบพระคุณมากเจ้าค่ะ”
นางกำนัลน้อย กล่าวขอบคุณบาเรีย ที่ช่วยนางยกโถสุราเข้าไปในงานแทน

“เจ้าไปเถอะ”
กล่าวจบ บาเรียก็มองซ้ายขวาให้แน่ใจอีกครั้ง ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยงดังเดิม

นางกำนัลชั้นรองมองนางกำนัลหลวงเดินกลับเข้าไปในงาน แล้วให้ถอนหายใจอย่างโล่งอก...
.
.
.
หลังจากพูดคุย และขอพรจากพระราชินีจัสมิน เจ้าชายบาโอซีลอนก็เสด็จกลับลงมายังลานจัดเลี้ยงด้วยความรู้สึกที่เต็มเปี่ยมไปด้วยกำลังใจ

ระหว่างทางนั้นเอง พระองค์ทรงเดินผ่านสวนเล็กๆ ก่อนถึงลานจัดเลี้ยง ...

สวนแห่งนี้ดูจะแตกต่างกับลานจัดเลี้ยงอย่างมาก เพราะที่นั่นเต็มไปด้วยเหล่านักรบผู้กล้า พร้อมด้วยสุรา นารี อาหารอีกมากมาย เสียงหัวเราะจากเหล่าผู้กล้า และนางกำนัลได้ยินมาเป็นระยะ

เจ้าชายบาโอซีลอน กำลังเดินตามทาง เพื่อมุ่งไปยังลานจัดเลี้ยง...แต่แล้วเจ้าชายผู้องอาจก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อทรงเห็นอะไรบางอย่างอยู่ในสวนนั้น....

เงาตะคุ้มๆ ของสิ่งมีชีวิตบางอย่าง กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในสวนน้อย....

เจ้าชายบาโอซีลอน ขมวดคิ้วแน่น จ้องมองเงาปริศนานั้น แล้วพลางให้พระองค์กำดาบคู่กายไว้แน่น ก่อนจะเดินตรงไปยังเงาปริศนานั้น

“เจ้าเป็นใครกัน...มาทำอะไรในที่มืดๆ เยี่ยงนี้”

น้ำเสียงดังกร้าวดังขึ้น ทำเอาเงาปริศนานั้นหยุดชะงัก

เจ้าชายบาโอซีลอน เดินเข้าไปใกล้ๆ เงานั้น พระองค์ขมวดคิ้วแน่น จ้องมองเงานั้น ผ้าที่คลุมตั้งแต่หัวจรดยาวลงมาถึงเท้า ทำให้ไม่สามารถเห็นใบหน้าของผู้ที่แฝงตัวอยู่ในความมืดได้ชัด

คมดาบมันวาวจากดาบแพทริออต ส่องแสงไปยังร่างปริศนา....

“ว่ายังไงเจ้าเป็นใคร”
เจ้าชายบาโอซีลอนยังคงซักถามสีหน้าเอาเรื่อง

เงาปริศนา มองมายังคมดาบที่ทรงอนุภาค ก็ถึงกลับต้องกลืนน้ำลายลงคอ อย่างหวาดเกรง... และเมื่อจ้องไปยังดวงตาที่เอาจริงของเจ้าชายผู้ทรงสง่าเบื้องหน้าแล้วให้รู้สึกหวาดเกรงได้ไม่น้อย

มือน้อยๆ ถูกยกขึ้น เพื่อจับผ้าคลุมนั้น....

ผ้าคลุมที่คลุมตั้งแต่ศีรษะ ยาวจรดพื้นได้ล่วงลงกับพื้น เผยให้เห็นถึงใบหน้าของผู้ที่อยู่ภายใต้เงามืดนั้น....แสงสะท้อนจากคมดาบแพทริออต ทำให้เห็นถึงใบหน้าที่งดงามได้ชัดเจน

เจ้าชายบาโอซีลอนจ้องใบหน้างามนั้นด้วยความตะลึง...แม้ว่าตอนนี้นางจะอยู่ในชุดของนางกำนัลประจำราชวัง แต่ก็มิอาจทำให้ความงามของนางลดไปได้เลย

ผิวขาวผ่องอมชมพูดูผุดผาดแม้ยามต้องแสงคมดาบ พวงแก้มใสสีชมพูสุกปลั่ง รับกับจมูกเชิดรั้นๆ และริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อ ดวงตาคมโตดูสุกใส เข้ากันได้ดีกับเรียวคิ้วโก่งคมเข้ม...

“เจ้า...”
เจ้าชายบาโอซีลอนจ้องมองใบหน้างามอย่างลืมตน พระองค์แทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้พบเลย

เมื่อเห็นเจ้าชายกำลังอยู่ในอาการตกตะลึง นางกำนัลน้อย ก็ทำท่าจะเดินเลี่ยงหนีออกไป แต่แล้วนางก็ต้องชะงักเมื่อโดนเจ้าชายบาโอซีลอน คว้าแขนเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

“ปล่อยข้า...”

“เจ้าเป็นใคร”
เจ้าชายทรงตรัสถามน้ำเสียงดูอ่อนลง

“ปล่อยข้า ข้า....ข้าจะไปทำงาน”
ตอบเลี่ยงๆ เพื่อให้เจ้าชายยอมปล่อยตัว

“เจ้าเป็นนางกำนัลงั้นรึ”
เจ้าชายซักถามอีกครั้ง

“เออออ...”
นางหันมองดวงตาของเจ้าชายแล้วให้รีบหลบตา

“แต่ดูจากชุดที่เจ้าใส่ เจ้าน่าจะเป็นนางกำนัลในราชวังนี้แน่ๆ เจ้าชื่ออะไร”
เจ้าชายบาโอซีลอนตรัสถามอีก เมื่อแน่ใจว่าไม่เคยเห็นหน้านางในพระราชวังมาก่อน

นางกำนัลแปลกหน้า ได้แต่อ้ำอึ้ง ไม่ยอมตอบสิ่งใด ตามที่เจ้าชายทรงตรัสถาม ทำให้เจ้าชายบาโอซีลอนยิ้มน้อยๆ มองหน้านาง ก่อนจะทำทางเหมือนจะยื่นใบหน้าเข้าไปถามนางใกล้ๆ

“เจ้าชาย..เจ้าชายอยู่นี่เองหรือพะยะค่ะ”

แต่แล้วทหารองครักษ์ก็เดินเข้ามาเรียกเจ้าชาย เหมือนขัดจังหวะ

เจ้าชายบาโอซีลอนหันมองไปทางทหารองครักษ์ ก่อนจะปล่อยมือจากนางกำนัลแปลกหน้า

“ว่าเช่นไร”

“พระราชาทรงตรัสหาพะยะค่ะ”

ฟังคำจากทหารองครักษ์แล้วจึงพยักพระพักตร์ให้เล็กน้อย

“เรารู้แล้ว เจ้าไปทูลเสร็จพ่อว่า ประเดี๋ยวเราจะตามไป”

"พะยะค่ะ"
ทหารองครักษ์รับคำสั่งจากเจ้าชายบาโอซีลอน ก็เดินเลี่ยงกลับเข้าไปในงานเช่นเดิม

เจ้าชายมองจนทหารองครักษ์เดินจากไปลับตา ก็หันกลับมาเพื่อจะพูดคุยกับนางกำนัลอีกครั้ง แต่แล้วพระองค์ก็ต้องฉงนใจ เมื่อไม่เห็นนางอยู่ตรงนั้น...

“นางหายไปไหนกัน”
เจ้าชายบาโอซีลอนรำพึงเบาๆ ด้วยความสงสัย พระองค์มองไปรอบๆ สวนอีกครั้งก็ไม่พบใครเลย นอกจากความว่างเปล่า
.
.
.
ที่หลังพุ่มไม้..
ร่างเล็กนั่งหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน พลางหยิบแหวนมรกตขึ้นมา

“เกือบไปแล้วเรา...เฮ้อออออออ”

กล่าวจบก็สวมแหวนกลับเข้าไปในนิ้วกลางดังเดิม ก่อนที่แสงประหลาดสีเขียวจะฉายออกมาเพียงชั่วครู่

ร่างหนุ่มน้อย พาทริส โผล่ขึ้นมาหลังพุ่มไม้นั้น...ชุดนางกำนัลถูกถอดกองไว้กับพื้นหญ้า

“ชีวิตที่ยุ่งยาก...”

กล่าวจบก็เดินออกมาจากพุ่มไม้ แล้วเลี่ยงไปทางอื่นแทน..

************

Create Date : 04 ธันวาคม 2552

Last Update : 4 ธันวาคม 2552 19:18:17 น.

0 comments

Counter : 275 Pageviews.