Bloggang.com : kokoo_129 : ..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่12..

..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่12..

คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือ หากนำเรื่องไปเสนอต่อสำนักพิมพ์ ถือเป็นการเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือนถึง 4 ปี หรือปรับตั้งแต่ 100,000 บาท ถึง 800,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

************************
Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร
ตอนที่ 12
************************

.
.
กองทัพแห่งนาบีเวียร์ ตั้งค่ายพักแรม ณ ลานกว้างใกล้ๆ ปราสาทสีทอง ที่ส่องแสงเรืองรองอร่าม ยามต้องแสงตะวัน...

ทหารพลส่วนใหญ่ ต่างพักผ่อนคลายเมื่อยจากการเดินทาง หลังตั้งเต้นท์พักแรมเสร็จเรียบร้อยแล้ว และอีกหลายคนต้องออกตรวจสอบจุดต่างๆ ตามเวรยามที่จัดสรรเอาไว้

และเหล่านักรบกล้า ที่อาสาออกเดินทางเพื่อปราบมังกรร้าย ก็ต่างพักผ่อนตามสบาย เมื่อทราบว่า คืนนี้ ทั้งกองทัพต้องพักแรมที่นี่ และยังจะมีงานเลี้ยงรื่นเริงที่ทางนาโดบาได้เตรียมไว้ต้อนรับ

นักรบที่ดูท่าทางจะช่ำชองในการเดินทาง และเหล่าทหารอีกกลุ่มใหญ่ ต่างล้อมวงพูดคุยสนทนาถึงความงามแห่งองค์ราชินีนาโดบาอันลือชื่อว่า พระนางนั้น เป็นหญิงงามที่หาผู้เทียบได้ยากนัก ความงามขององค์ราชินีนั้นยิ่งใครได้พิศก็จะยิ่งลุ่มหลง เหมือนต้องมนต์สะกด

พาทริสซึ่งกำลังเดินไปตักน้ำที่ลำธารบังเอิญผ่านวงสนทนาเข้าพอดี....เค้าหยุดชะงักเมื่อได้ยินกลุ่มทหารพูดว่า..

"จริงๆ นะ ข้าได้ข่าวว่า พระนางนั้นงดงามหาที่ติไม่ได้"
ทหารท่าทางดุดัน กล่าวถึงหญิงงามแห่งนาโดบา ด้วยสีหน้า แววตาหยาดเยิ้ม ซึ่งขัดกับบุคลิกท่าทางที่เค้ามี

"ใช่ๆ...ข้าก็ได้ยินไม่ผิดจากเจ้าสักเท่าไหร่ แต่...."
นักรบวัยฉกรรจ์ผู้หนึ่งรีบเสริมขึ้นทันควัน

"แต่อะไรล่ะท่าน"
นักรบอีกคน ซึ่งหน้าตาดูอ่อนวัยกว่านักรบคนแรก รีบซักถามขึ้นด้วยความใคร่รู้

"แต่ข้ายังไม่เคยเห็นสักครั้งหน่ะซิวะ"
นักรบวัยฉกรรจ์คนแรกตอบกลับด้วยสีหน้าหงุดหงิด

"ก็แหมท่าน....ใครล่ะจะมีบุญได้ยลโฉมพระนางง่ายๆ "
ทหารอีกผู้หนึ่งในวงสนทนาท้วงขึ้นทันที จนทำเอาทุกคนในวงหันมอง

"ก็พระนางเป็นถึงองค์ราชินีผู้สูงศักดิ์ อยู่ในปราสาทราชวังทองโน้น....ไอ้พวกเรามันพวกทหารต่ำต้อย ไม่มีทางได้ชมพระพักตร์ ได้ยลความงามของพระนางหรอก"
ทหารรูปร่างท้วมกล่าวด้วยสีหน้าท้อใจในโชคชะตาของตนที่เกิดมาไม่ได้มีถานันดรอันสูงส่งอย่างขุนน้ำขุนนางในวังหลวง

"ว่าแต่..."
นักรบผู้อ่อนวัยสุดในกลุ่มเกรินขึ้นด้วยสีหน้าใคร่รู้

"แต่อะไรรึ.."
นักรับอีกคนที่ดูสูงวัยกว่าหันไปซักถาม เพื่อจะได้ช่วยไขข้อข้องใจ

นักรบหนุ่ม หันมองซ้าย มองขวา แล้วทำท่าพยักเพยินเพื่อให้ทุกคนในกลุ่มโอบล้อมเข้ามาใกล้ขึ้นอีกนิดแล้วพลางทำเสียงกระซิบอย่างแผ่วเบา เพื่อไม่อยากให้ใครได้ยินในสิ่งที่ตนกำลังจะพูดได้ชัดนัก

พาทริส ที่บังเอิญเดินเข้ามาได้ยินการสนทนาเหล่านี้ ทำท่างจะเดินจากไป เพราะสิ่งที่ได้ยินนั้น ล้วนแล้วแต่เป็นข้อความที่เหล่าชายฉกรรจ์ทั้งหลาย ต่างกำลังพูดถึงความงามของอิสตรีที่มียศเป็นถึงองค์ราชินีแห่งนครนาโดบา ซึ่งสำหรับพาทริสนั้น มิได้มีความหมายอันใดเลยสักนิด หากเทียบกับการออกตามล่าเจ้ามังกรร้าย

"แต่ข้าได้ข่าวมาว่า....พระนางทรงต้องคำสาป หากชายใดได้อยู่ร่วมกับพระนางจะมีชีวิตอยู่รอดได้ไม่เกิน 1 ปีนิ"
นักรบหนุ่มกล่าว ด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง จนทำเอาเหล่าชายหนุ่มทั้งหลายที่พูดคุยอยู่ด้วย ต้องผงะถอยออกมาเล็กน้อย

พาทริสเองก็หยุดชะงัก และเอียงหูฟังความด้วยความสงสัย

"ข้าเคยได้ยินอีกนะว่า....หากพระนางต้องตาถูกใจชายคนใดแล้ว ชายคนนั้นจะไม่สามารถรอดพ้นเงื้อมือพระนางได้"

"เออ...ข้าก็เคยได้ยินมาเหมือนกันนะ พี่ข้าที่เป็นพ่อค้าเคยมาค้าขายกับคนที่เมืองนี้บ่อยๆ เค้าก็เคยเล่าให้ข้าฟังอยู่บ้าง"
ทหารอีกคนในกลุ่มเสริมขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้น

"เค้าว่าไงล่ะท่าน"
นักรบผู้สูงวัยสุดในกลุ่มซักถามด้วยความอยากรู้

"เค้าว่า...พระนางมีคาถาเวทมนต์ ไม่มีชายใดที่สามารถต่อกร หรือขัดขืนพระนางได้เลยสักคน ล้วนแล้วแต่ต้องตกอยู่ภายใต้อำนาจแห่งนาง และยอมพลีชีพเพื่อพระนางได้ตลอดเวลา....แม้สั่งให้ไปตาย ก็ต้องตาย"

"จริงรึ"
นักรบผู้สูงวัยท่าทางไม่อยากเชื่อ

"แล้วข้าจะหลอกพวกท่านทำไมเล่า"
ทหารหนุ่มตอบด้วยท่าทีไม่พอใจ

"แต่ยังไง ข้าก็ว่าคุ้มนะ กับการได้อยู่ใกล้ชิดนางที่งามเป็นหนึ่ง"
ทหารอีกคนกลับพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่หวั่นเกรงต่ออาถรรพ์แห่งองค์ราชินีนาโดบา

"ข้าว่าก็จริงของท่านนะ 55555"

แล้วนักรบผู้กล้า พร้อมด้วยทหารในกลุ่มต่างก็หัวร่อส่งเสียงเฮฮากันขึ้นมาอีกครั้งอย่างไม่รู้สึกหวั่นเกรงในอาถรรพ์ และเวทมนต์แห่งราชิผู้งดงามเลยสักนิด

พาทริสที่ยืนฟังอยู่ใกล้ๆ กลับไม่รู้สึกเฮฮาไปด้วยได้ หนุ่มน้อยขมวดคิ้วเล็กๆ ถึงข้อความที่ได้ยิน ก่อนจะเดินตัดออกไปทางลำธาร

************

Create Date : 04 ธันวาคม 2552

Last Update : 4 ธันวาคม 2552 19:16:20 น.

0 comments

Counter : 248 Pageviews.