Bloggang.com : kokoo_129 : ..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่4..

..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่4..

คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือ หากนำเรื่องไปเสนอต่อสำนักพิมพ์ ถือเป็นการเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือนถึง 4 ปี หรือปรับตั้งแต่ 100,000 บาท ถึง 800,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

************************
Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร
ตอนที่ 4
************************

พฤกษาอ่อนไหวตามแรงลม ส่งกลิ่นหอมรัญจวนไปทั่วสวนสวย

ดอกไม้สีสันต่างๆ เด่นสะดุดตา ต่างพากันชูช่อ อวดดอกใบที่งามเกินใคร เพื่อหลอกล่อหมู่ภมรให้มาชมเชย

พระราชานาบีเวียร์ทรงนั่งจิบชายามบ่ายกลางสวนสวยนั้น ดวงตาของพระองค์ช่างดูมีความหมายบางอย่าง พลางชำเลืองมองไปยังร่างสูงใหญ่ ที่กำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาทางพระองค์

เจ้าชายบาโอซีลอน เดินเข้ามาในอุทยานสวยของตำหนักปัจฉิมแห่งราชานาบีเวียร์

“ถวายพระพรเสด็จพ่อ”

“มาแล้วรึ..” องค์ราชาตรัสสีหน้าเรียบเฉย

“ท่านพ่อทรงตามลูกมาด้วยอันใดหรือพะยะค่ะ”
เจ้าชายผู้องอาจตรัสถามพระบิดา ด้วยแววตาสงสัย

“พ่อได้ยินว่า เจ้ากำลังเตรียมตัวออกเดินทาง” พระราชาทรงตรัสถาม

“พะยะค่ะ” เจ้าชายบาโอซีลอนพยักหน้ารับเบาๆ

“หากจะห้ามเจ้าคงไม่ฟัง....” พระราชาหยุดครุ่นคิดชั่วครู่

เจ้าชายบาโอซีลอนจ้องมองพระบิดา พระองค์ทรงรู้ดีว่าพระราชามิได้ยินดีนักที่พระองค์จะทรงออกล่ามังกรในครานี้ แต่หากพระองค์ไม่ออกหน้านำทัพ พวกนักล่า และเหล่าผู้กล้าทั้งหลายก็คงไม่ยอมออกล่ามังกรเป็นแน่

“ในเมื่อห้ามเจ้าไม่ได้...” พระราชานาบีเวียร์ หันชำเลืองไปทางทหารมหาดเล็ก ที่ยืนอยู่ข้างๆ

ทหารมหาดเล็ก นำดาบให้พระราชา...

“บาโอลูกรัก” พระราชานาบีเวียร์ ทรงลุกขึ้น แล้วเดินตรงมายังเจ้าชายบาโอซีลอน

“นี่คือดาบแพทริออท...”
พระราชานาบีเวียร์ ยกดาบในมือขึ้น พระองค์ทรงมองดาบเล่มนั้นด้วยแววตาศรัธทา

เจ้าชายบาโอซีลอน เงยหน้ามองไปยังดาบในมือของพระบิดา พระองค์รู้ดีว่านี่คือสิ่งใด และมีความสำคัญเยี่ยงไร

“แพทริออท มีอนุภาพยิ่งใหญ่เกินดาบใดในโลกา แม้แต่หินกล้าก็สามารถตัดเข้าได้อย่างง่ายดาย พ่อมอบให้เจ้า บาโอซีลอน”

ตรัสจบ พระราชานาบีเวียร์ก็ทรงยื่นดาบในมือส่งให้กับพระโอรสแห่งพระองค์

เจ้าชายบาโอซีลอนจ้องมองดาบที่เป็นมันวาวในมือของพระราชานาบีเวียร์ พระองค์มองดาบเล่มนี้ด้วยความชื่นชม

“แต่...มันเป็นดาบคู่บัณลังค์” เจ้าชายทรงกล่าวขึ้น

“ในอนาคตเจ้าก็ต้องครองบัณลังค์แทนพ่อ แล้วใยจะผิดหากพ่อจะมอบให้เจ้าก่อนเวลาอันควร”
พระราชานาบีเวียร์ตรัสน้ำเสียงเมตตา

เจ้าชายบาโอซีลอน มองพระบิดาอย่างซึ้งใจ ก่อนจะยอมยื่นมือไปรับดาบจากพระราชา

“ดาบนี้เป็นของเจ้าแล้ว บาโอลูกชายแห่งข้า”
.
.
.
“ท่านแม่”
พาซีเทียร้องเรียกมารดาด้วยแววตาเว้าวอน

“ไม่...ข้าไม่ยอม”
ซินเทรียตวาดเสียงเขียว แล้วหันหลังให้บุตรีของนาง

“ท่านแม่อย่าทำเยี่ยงนี้ซิ ลูก....”
พาซีเทีย เว้าวอนขอความเห็นใจจากมารดา

“เจ้าซิไม่เห็นใจแม่ เจ้าทำแบบนี้แล้วแม่ล่ะพาซีเทีย...”
ซินเทรียขมวดคิ้วมองลูกสาวอย่างน้อยใจ

“ได้โปรดเถอะท่านแม่ ให้ลูกไปนะ....ท่านแม่ก็รู้ว่าลูกตั้งใจไว้แล้ว”
พาซีเทียขอร้องมารดาด้วยแววตามุ่งมั่น

“แต่เจ้าจะไปตาย แม่ยอมไม่ได้”
ซินเทรียคัดค้าน

“ท่านแม่ ในตัวลูกมีเลือดของท่านพ่ออยู่เต็มเปี่ยม....หากลูกไม่สามาถแก้แค้นให้ท่านพ่อได้ ลูกคงนอนตายตาไม่หลับ”
นางบอกกับมารดาด้วยแววตาแสนเศร้า ยามเมื่อเอ่ยถึงบิดาแห่งนาง

“พาซีเทีย..”
ซินเทรียรู้จักนิสัยของบุตรีของนางดี ต่อให้นางคัดค้านอย่างไรก็คงไม่อาจเปลี่ยนใจลูกสาวคนเดียวคนนี้ได้

“ข้าขอร้องล่ะท่านแม่ โปรดอนุญาตให้ลูกไป...ลูกสัญญาว่าลูกจะกลับมาพบท่านแม่อีกแน่นอน”
พาซีเทียสัญญากับมารดาเป็นมั่นเป็นเหมาะ

“..........”
ซินเทรียจ้องมองใบหน้างามของลูกสาว แล้วให้ถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เอาล่ะ แม่ห้ามเจ้าไปก็คงไร้ประโยชน์...”
ซินเทรียลุกขึ้นแล้วเดินไปทางผนังห้อง เพื่อหยิบของบางอย่างมาให้ลูกสาว

พาซีเทียมองมารดาด้วยแววตาเว้าวอน

“ต่อให้ห้ามยังไง เจ้าก็ยังคงจะดื้อดึงอยู่ดี...ฉะนั้น”
ซินเทรียยื่นของบางอย่างนั้น ให้กับบุตรสาว

พาทีเซียมองคันธนูงามในมือของมารดา นางขมวดคิ้วน้อยๆ แล้วมองไปที่มารดาตรงหน้า

“ธนูของพ่อ”

“ใช่..ธนูของพ่อเจ้า”

หญิงสาวรับคันธนูงามนั้นมาถือไว้ นางจ้องมองมันเหมือนสมบัติล้ำค่าหาราคามิได้

“จงดูแลรักษาชีวิตเจ้าให้ดี ตามที่ได้สัญญาไว้กับแม่...ธนูของพ่อเจ้าจะคุ้มครองเจ้าให้ปลอดภัย”
ซินเทรียกล่าวด้วยแววตาสลด นางหวาดกลัวเหลือเกินว่าจะสูญเสียลูกสาวไปอีกคน

“ท่านแม่...”
พาทีเซียอยากจะยิ้มดีใจที่มารดายอมให้นางออกตามล่ามังกร แต่เมื่อเห็นแววตาของมารดา นางก็ถึงกลับน้ำตาเออคลอเบ้า

“พาทีเซียลูกรัก เจ้าเป็นลูกคนเดียวของแม่...เจ้าอย่าลืมสัญญาที่ให้ไว้กับแม่นะ”
ซินเทรียโอบกอดบุตรสาวไว้ด้วยความรัก

“ลูกสัญญาท่านแม่ ลูกสัญญา”
.
.
.

************

Create Date : 04 ธันวาคม 2552

Last Update : 23 มีนาคม 2554 18:25:22 น.

0 comments

Counter : 285 Pageviews.