Bloggang.com : kokoo_129 : ..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่20..

..Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร ตอนที่20..

คำเตือน
ขอสงวนสิทธิ์ใดๆ ตามกฎหมาย ในการทำคัดลอก เผยแพร่ ดัดแปลง ส่วนหนึ่งส่วนใด หรือทั้งหมดของนิยายเรื่องนี้ โดยไม่ได้รับอนุญาต และ หากผู้ใดกระทำการคัดลอกหรือนำไปโพสในเวปอื่น ๆ หรือบล็อค โดยมิได้รับอนุญาตมีโทษปรับตั้งแต่ 20,000 บาท ถึง 200,000 บาท หรือ หากนำเรื่องไปเสนอต่อสำนักพิมพ์ ถือเป็นการเสนอขาย มีโทษจำคุกตั้งแต่ 6 เดือนถึง 4 ปี หรือปรับตั้งแต่ 100,000 บาท ถึง 800,000 บาท หรือทั้งจำทั้งปรับ ตามมาตรา 69 แห่ง พ.ร.บ.กฏหมายลิขสิทธิ์

************************
Blueragon : อภินิหารหัวใจมังกร
ตอนที่ 20
************************

.
.
.
.
ณ หน้าประตูปราสาทสีทอง

นายทหารเฝ้าประตูสองนายกำลังยืนนิ่ง สีหน้าเคร่งขรึม อยู่ที่สองข้างประตู ที่มือขวาของทั้งคู่ถือหอกปลายแหลมคมกริบแวววาว......สีหน้าของทั้งคู่ดูแตกต่างกับบรรยายกาศภายในนครอย่างสิ้นเชิง

หอกปลายแหลมของสองนายทหารถูกยื่นออกมาอย่างรวดเร็ว ปลายแหลมอันคมกริบนั้นชี้ตรงไปที่ร่างเด็กหนุ่มซึ่งกำลังยืนอยู่ตรงหน้าของนายทหารทั้งคู่...

"เอออ...ดะ...เดี๋ยวก่อนซิพี่ชาย"
พาทริสละล้ำละลักร้องขึ้น สองมือรีบยกขึ้นบังปลายหอกแหลมโดยอัตโนมัติ

"เจ้าเป็นใคร รู้รึไม่ว่าที่นี่คือประตูปราสาทแห่งนาโดบา....มิใช่ที่วิ่งเล่น"
นายทหารหนึ่งในสองคนนั้น กล่าวขึ้น สีหน้าเคร่งเครียด จ้องมองหนุ่มน้อยแปลกหน้า

"อ้อ ข้าเป็นนักรบแห่งนาบีเวียร์...จะมาร่วมงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้"
พาทริสรีบพูดขึ้นด้วยสีหน้าเบาใจกว่าเมื่อครู่

สองนายทหารหันมองหน้ากันครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับมามองหน้าเด็กหนุ่มที่อ้างตนว่าเป็นนักรบแห่งนครนาบีเวียร์

"เอออ...."
พาทริส มองนายทหารคนหนึ่ง ที่ลดปลายหอกออกจากตัวเค้า และเดินก้าวออกมาใกล้ๆ เพื่อพิจารณาเด็กหนุ่ม

นายทหารผู้เฝ้าประตูปราสาท เดินมองเด็กหนุ่มใกล้ๆ อย่างพิจารณา เค้าหรี่ตามองเด็กหนุ่มหน้าละอ่อน ก่อนจะหัวเราะออกมาดังๆ

"555....เจ้าหน่ะรึ นักรบแห่งนาบีเวียร์"

"ใช่..."
พาทริสพยักหน้างึกงัก ยืดอกอย่างสง่า

"ไปหลอกคนอื่นไป....ตัวเท่านี้ริอาจมาอ้างว่าเป็นนักรบผู้กล้า"
นายทหารคนเดิม กล่าวสีหน้าไม่เชื่อ พรางสะบัดมือไล่เด็กหนุ่ม

"นี่....ข้าพูดเรื่องจริงนะท่าน ข้าเป็นนักรบแห่งนาบีเวียร์จริงๆ ข้ากำลังจะไปปราบมังกรกับเจ้าชาย"
พาทริสรู้สึกไม่ชอบสีหน้า และน้ำเสียงที่กำลังดูถูกเค้าจากทหารเฝ้าประตูเลยแม้แต่น้อย เค้าตะเบ็งเสียงโต้กลับสีหน้าเครียด

"นี่ไอ้หนู ข้าบอกให้เจ้าไปไง....คืนนี้เป็นคืนพิเศษแห่งองค์ราชินีเรา ข้าไม่อยากจับเจ้าไปขังคุก"
นายทหารตวาดเสียงดังใส่หน้าเด็กหนุ่ม

พาทริสฟังคำของนายทหารแล้วต้องสะดุ้ง เด็กหนุ่มผง่ะถอยหลังไปก้าวหนึ่ง ก่อนจะจ้องมองหน้านายทหารทั้งคู่

"ข้าบอกให้เจ้าไปไงเจ้าหนู รึอยากเข้าคุก"
นายทหารยังคงตะเบ็งเสียงใส่เด็กหนุ่ม ก่อนจะกลับไปยืนประจำที่เช่นเดิม

พาทริสถอยห่างออกมาอีกนิด เค้าพยายามชะเง้อคอมองไปรอบๆ กำแพงปราสาทที่สูงจนเกินกว่าจะปีนป่ายเข้าไปได้....เด็กหนุ่มถอนใจเบาๆ พร้อมสีหน้าครุ่นคิดอย่างหนัก

แต่แล้วเค้าก็เกิดรอยยิ้มขึ้นมาทันที เมื่อเห็นกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง กำลังเดินตรงมาหานายทหารทั้งสอง........เสื้อผ้าเครื่องแต่งกายบ่งบอกว่า คนกลุ่มนี้มิใช่คนของนาโดบา หากเป็นนักรบของนาบีเวียร์

"ท่านทั้งสอง พวกเราเห็นพวกท่านยืนอยู่ตรงนี้นานแล้ว พวกเรานำนี่มา...."
กลุ่มคนที่พาทริสหวังจะพึงพา เข้ามาพูดคุยกับทหารเฝ้าประตูทั้งสอง พร้อมกับบางอย่างในมือ

"นี่พวกท่าน....พวกท่าน"
พาทริสไม่รอรี เค้ารีบวิ่งเข้าไปใกล้ประตูปราสาทอีกครั้ง พร้อมร้องเรียกคนทั้งกลุ่ม

ชายฉกรรจ์ทั้ง 3 หันมองหนุ่มน้อยที่ร้องเรียก พวกเค้าหรี่ตามองเด็กหนุ่ม.....พาทริสสะอึกไปชั่วขณะ เค้าจำได้แล้วว่า คนกลุ่มนี้คือใคร เด็กหนุ่มรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก แต่ทว่า เวลานี้เค้าจะมัวแต่กังวลใจมิได้ เค้าต้องพยายามพาตัวเองเข้าไปในวังให้สำเร็จก่อน

"พะ...พี่ชายทั้งสาม จำข้าได้รึไม่"
เด็กหนุ่มรวบรวมพลังใจ กล่าวออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมยื่นหน้าให้คนทั้งสามดูให้ชัดเจน

"นี่เจ้า ข้าไล่แล้วยังจะกลับมาอีกทำไม"
นายทหารเฝ้าประตูปราสาท ตวาดเสียงเขียว จ้องมองพาทริสอย่างไม่พอใจ

"ท่านนายทหาร ข้ามีพยานได้ว่าข้าคือนักรบแห่งนาบีเวียร์จริงๆ ไม่เชื่อถามพวกพี่ๆ พวกนี้ซิ"
พาทริส รีบแย้งขึ้น เค้าพรางชี้มือไปทางคนทั้ง 3 ที่ซึ่งมาใหม่

นักรบทั้งสาม จ้องมองเด็กหนุ่ม.....

"จริงรึไม่ท่าน....เจ้าหนูนี่อ้างว่าเป็นนักรบแห่งนาบีเวียร์ เพื่อขอเข้าไปร่วมงานในคืนนี้"
นายทวารหันไปถามนักรบทั้ง3

นักรบทั้งสาม จ้องมองเด็กหนุ่มไม่วางตา ก่อนจะหันไปสนทนากับนายทหารเฝ้าประตู...

"โอ้วว....ข้าจำไม่ได้หรอกท่าน...แต่..."
นักรบหน้าแหลม ยกมือขึ้นลูบครางเบาๆ จ้องมองพาทริสอย่างพิจารณา

เด็กหนุ่มพยายามฝืนยิ้มให้นักรบหน้าแหลมเสี่ยม

"แต่ข้าว่า ในกองทัพเราไม่มีเด็กแบบนี้นะท่าน....นักรบแห่งนาบีเวียร์ ล้วนแล้วแต่มีชายหนุ่มองอาจ ไม่มีหรอกพวกเด็กอมมือแบบนี้"
นักรบหน้าแหลมกล่าวน้ำเสียงดูหมิ่น เยาะเย้ยพาทริสอย่างที่สุด

เด็กหนุ่มสะอึกทันที เค้าขมวดคิ้วจ้องนักรบหน้าแหลม ผู้ซึ่งเป็นถึงหลานชายข้าหลวงชั้นสูงในวังนาบีเวียร์ ผู้ซึ่งเคยมีเรื่องกับเค้าก่อนออกเดินทาง......คนที่แซมมัวเคยบอกว่า อย่าเข้าใกล้

"ท่าน...พวกท่านโกหก"
พาทริส ร้องเสียงสูง จ้องหน้านักรบจอมปลิ้นปล้อน

"นี่เจ้าจะมากไปแล้วนะ เจ้าหนู เจ้าคิดว่าตัวเองเป็นใคร.."
นักรบร่างใหญ่ ก้าวอาดออกมา ยืนอยู่เบื้องหน้าพาทริส

"เฮ้ยยย กาเบียน ปล่อยมันเถอะ ก็แค่.....เด็กเมื่อวานซืน อย่าไม่สนใจมันเลย"
นักรบหน้าแหลมร้องปรามนักรบร่างใหญ่

"แต่..."
นักรบร่างใหญ่ ยังคงมีข้อข้องใจ แต่แล้วเค้าก็ยอมทำตามคำของนักรบหน้าแหลม และถอยกลับไปยืนรวมในกลุ่มดังเดิม

"เอาล่ะๆ....ข้าให้โอกาสเจ้าอีกครั้งนะเจ้าหนู เจ้ารีบไปซะ ก่อนที่พวกข้าจะจับเจ้าเข้าคุกจริงๆ"
นายทหารประจำประตูปราสาทกล่าวขึ้น แล้วหันปลายหอกมาทางพาทริสอีกครั้ง

เด็กหนุ่มล่าถอยออกมาเมื่อปลายหอกทำท่าจะแทงมาทางเค้า

"แต่..."
พาทริสขมวดคิ้วจ้องกลุ่มนักรบอย่างเคืองใจ เค้ากำมือแน่น ก่อนจะหันหลังกลับ เพราะยังไงเสีย คืนนี้เค้าคงเข้าทางประตูปราสาทไม่ได้จริงๆ

เมื่อพาทริสเดินจากไป กลุ่มนักรบทั้ง 3 ก็พากันยิ้มเยาะ หัวเราะในลำคอ อย่างสบายอารมณ์ แล้วจึงหันมาทางผู้เฝ้าประตูปราสาท

"พี่ท่าน คืนนี้ข้างในต่างคึกครื้น ทำไมพวกท่านถึงไม่ไปร่วมเฮฮากันเล่า"
นักรบหน้าแหลมกล่าวขึ้น

"พวกข้ากำลังทำหน้าที่ มิอาจทิ้งหน้าที่ไปได้"
นายทหารเฝ้าประตูกล่าวตอบ

"โธ่ น่าเสียดายออกท่าน....ทั้งสุรา นารี อาหาร มากมายเหลือคนา"
นักรบร่างใหญ่กล่าวเสริม

"....."
ผุ้เฝ้าประตูยังคงยืนนิ่ง

"เอาล่ะ งั้นพวกข้าขอมอบนี่เป็นน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ ให้พวกท่านก็แล้วกัน"
กล่าวจบ นักรบหน้าแหลม รีบรินน้ำสีแดงสดจากโถใส่ถ้วยเชิงที่เตรียมมา..

น้ำสีแดงสด ส่งกลิ่นหอมหวานชวนสัมผัส....จนนายทหารต้องเหลือบมองชั่วครู่ ก่อนจะพยายามยืนนิ่งอีกครั้ง

"พี่ท่าน ดื่มนี่เสียหน่อยก็แล้วกัน ถือว่าพวกข้ามาขอบคุณที่พวกท่านจัดงานเลี้ยงพวกข้า"
นักรบหน้าแหลมยื่นถ้วยเชิงส่งให้นายทหารทั้งสอง แต่นายทหารทั้งสองยังคงยืนนิ่ง

นักรบทั้ง 3 มองหน้ากันชั่วครู่ ก่อนจะพยายามยื่นแก้วเชิงเข้าไปใกล้อีก

"ไม่เป็นไรหรอกนะท่าน แค่จอก สองจอก ไม่มีใครรู้หรอก พวกข้าจะปิดปากเงียบ แค่ให้พวกท่านให้เกียรติพวกข้าสักนิด"
นักรบหน้าแหลมยังคงพยายามพูดเชิญชวนนายทหารเฝ้าประตู

นายทหารทั้งสองหันมองหน้ากัน สลับกับมองน้ำสีแดงในแก้วเชิงตรงหน้า สลับไปมา ...กลิ่นหอมหวานจากสุราผลไม้รสเลิศ ที่หาดื่มได้ยากนั้น เตะจมูกนายทหารทั้งสองเสียใจแทบยั้งใจไม่อยู่.....พวกเค้ากลืนน้ำลายลงคอกันหลายที ก่อนจะตัดสินใจพยักหน้าให้กัน

แก้วเหล้าเชิงสูงถูกจับด้วยมือของนายทหารเฝ้าประตู...มันลอยจากมือของนักรบหน้าแหลม แล้วไปอยู่ในมือนายทหาร...ก่อนที่หยดเหล้าสีแดงใสจะหายวับไปจากแก้วเชิงสูง

************

Create Date : 04 ธันวาคม 2552

Last Update : 4 ธันวาคม 2552 19:12:28 น.

0 comments

Counter : 279 Pageviews.